Hey ma

Hey ma

ik weet het, ge moet zo beschuldigend niet fronsen door de telefoon, het is al veel te lang geleden dat ik nog gebeld heb. Maar ik bel gewoon niet veel meer de laatste tijd, ik heb zelfs geen vaste telefoon meer. Stel u voor, in onze tijd zou dat geen waar geweest zijn! Met ons pa moet ik niet bellen, hij hoort niet genoeg en ik zie hem alle zondagen, en dan kletsen we in de auto.

Ik dacht, ik bel nog ne keer om te zeggen hoe het met ons gaat, en dat is eigenlijk simpel: goed. Natuurlijk zijn er altijd van die kleine dingen waar ge u aan ergert, maar dat is eigen aan ne mens, denk ik dan.

Bart werkt momenteel maar halftijds en is een andere mens geworden. Het gehaaste, het jachtige is er uit, en hij zit zowaar hele dagen in zijnen hof. Hij plant bloemen, groenten, fruitbomen en ook binnen staan er nu meer planten dan ooit, terwijl hij altijd zo aan het fronsen was over mijn ‘jungle’. Ge zoudt het de max gevonden hebben, ma, en ge zoudt massa’s tips hebben kunnen uitwisselen. Ik ben trouwens nog altijd kwaad op mijn blauwe regen die een witte regen blijkt te zijn, en Bart heeft er nu witte klimroosjes naast gezet. Ik kan er niet naar kijken zonder aan u te denken, ma, elke keer weer.

Wolf is ijverig aan het studeren. Hij heeft per definitie al tweede zit door zijn eerste examenreeks, maar hij gaat er voluit voor, hij wil er geen examens aan toevoegen. Maar het is moeilijk, het is veel, het is lastig. Ge kent het wel, ge hebt ook unief gedaan. Hij heeft gelukkig Tiemen naast zich, met wie hij volgend jaar op kot gaat: die gast is zo nog een trapke slimmer en wiskundiger en kan het wel altijd uitleggen. Nog die chance. Maar het wordt nog een harde noot om kraken.
Met Arwen gaat het nog altijd prima, en zijn rug doet het voorlopig ook nog redelijk. Af en toe speelt die op, maar niet zoals we gevreesd hadden.

Kobe, wel, Kobe is Kobe. Hij is ongelofelijk sociaal bezig, die jongen: hij gaat naar de scouts en blijft daarna vaak hangen met een groepje vrienden, en diezelfde vrienden zijn ook hier – boven, in de game room – naar De Mol komen kijken en ze gaan soms ook samen naar ’t stad en zo. En de jamboree, dat is nog zo iets waar hij volop naar uit kijkt en mee bezig is. ’t Is wijs om zien, die jongen is zo druk bezig… Alleen jammer dat hij niet altijd evenveel tijd in zijn school steekt, maar daar zijn we nu de nijper op de staart aan het zetten. Ge kent het ook wel, ma, ge hebt dat bij mij en vooral Jeroen ook nog moeten doen.

En Merel… Ach ma, ik vind het zo spijtig dat ge Merel niet ziet opgroeien. Echt serieus, ge zoudt er stapelzot van zijn, van alle drie uw kleindochters overigens. Ze is nu al groter dan gij, een knap slank ding, ongelofelijk plichtsbewust en nauwgezet maar met een venijnige tong en een schitterend gevoel voor humor. Echt, met ons drietjes zouden we de meeste lol van de wereld gehad hebben. Ik vind het zo jammer dat ze u nooit beter heeft gekend, en dat was toch ook uw grootste spijt: dat ge uw kleinkinderen niet zoudt zien opgroeien.

En ik? Ach ja, ik val beetje bij beetje uiteen, zeker? Ja ik weet het ma, ik moet vermageren, maar da’s gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het zou goed zijn voor mijn rug en mijn maag en mijn voet, maar ach ja… Maar daarnaast doe ik mijn werk nog altijd graag, zie ik mijn ventje nog altijd graag, woon ik nog steeds graag in mijn huis, en heb ik mijn leven best wel graag. Het heeft zo zijn momenten, ma, ook dat kent ge wel.

En uw ventje? Die redt zich nog steeds, ma, ge kunt gerust zijn. Het is met de nodige hulp, en het gaat niet zo lang meer duren want Martine, die schat van een mens, kan dat ook niet blijven doen, en ze heeft groot gelijk. Maar ons pa, die doet dat nog altijd goed. Hij gaat nu alle woensdagen te voet naar de kinesist, weer of geen weer, ingeduffeld en traag en met een paraplu als het nodig is, maar hij doet het toch maar. Zijn parkinson is stabiel, maar hij wordt oud, ma. En toch, ge zoudt hem hier ne keer bezig moeten zien met het dekken van de tafel en het sorteren van de kousen en het binnenspelen van het eten dat Bart voor ons kookt. En dan gaan geocachen met mij: ver stappen zit er niet meer in, maar hij gaat nog altijd fluks mee een wei op of door de tengels om mijn rechterhand te zijn. Het is mooi om zien hoe we op elkaar ingespeeld zijn: ik pak de cache, geef hem door aan hem, en hij opent die, haalt het boekje tevoorschijn, opent het op de juiste pagina, en ondertussen heb ik mijn stempeltje vast, kan ik stempelen, steekt hij alles weer in elkaar terwijl ik log op mijn gsm, en dan kan ik de cache weer terugsteken. Soms doet hij dat ook zelf, als het niet te moeilijk is. En we genieten er allebei van.

Ach ma, ge moet u over ons geen zorgen maken, weet ge. Het loopt zoals het moet, met zijn ups en downs, maar eigenlijk toch redelijk vlekkeloos. Ge zoudt vooral trots zijn op ons, moest ge ons bezig zien. Zeven jaar, ma, al zeven jaar heb ik het gevoel dat ge ons toch kunt zien, en dat ge glimlacht over onze stommiteiten. Ik mis u, ma. Al zeven jaar.

Allez ma, ik ga u laten, ik moet nog ne was gaan ophangen, nu dat het ne keer schoon weer is.

Belde gij dan ne keer?

Salu he!

PS. Ge moet naar die reeks van “Miss Fisher’s Murder Mysteries” kijken, die kleren uit de jaren twintig, serieus! Doen!

2022 in beeld

Wat zou nieuwjaarsdag zijn zonder een filmpje waarin al mijn foto’s van de dag gebundeld worden? Het laat de kleine dingen zien die me opvielen, de dag typeerden, of die me gewoon blij maakten: een prachtige lucht, een bloem, de glimlach van de kinderen… En het is mooi om de dingen te zien veranderen en de kinderen groter te zien worden.

De filmpjes van vorige jaren zijn trouwens ook ongelofelijk fijn om opnieuw te bekijken: je ziet de kinderen gewoon opgroeien! Dit was 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013 en 2012.

De muziek is opeenvolgend “Maroon” van Merels lieveling Taylor Swift en “De Diepte” van de Nederlandse Eurosonginzending S10.

The Cure in het Sportpaleis!

Vorig jaar stuurde Jeroen me plots de vraag of we naar The Cure gingen gaan met gewone tickets of VIP-tickets. Niet of ik meewilde, nee, daar ging hij zonder meer van uit. En op kerstavond kreeg ik dan een prachtig metercadeau, namelijk het bewuste VIP-ticket!

Ik zat er al wekenlang naar uit te kijken en was eigenlijk ook heel blij dat in de VIP-tickets ook parking rond het gebouw inbegrepen was: we moesten nog eventjes stappen, maar niet echt ver, wat perfect haalbaar was voor de voet.

We waren wel een uurtje later dan gehoopt: Jeroen had niet echt rekening gehouden met de reële grootte van de files rond Antwerpen tegenwoordig. Tsja.

Maar er was dus wel fijn gezelschap, een goed tafeltje en een zeer genietbare walking dinner:

En toen was er, uiteraard, het concert. We zaten helemaal vooraan links, maar nog net ver genoeg om niet te schuin te zitten. De perfecte plaatsen, quoi. En het concert? 2.5 uur zalige muziek: eerst wat nieuw werk en wat minder bekende nummers, en het laatste uur echt pure juke box: de ene hit na de andere, zelfs al voor de bisnummers begonnen. Ze speelden A Forest redelijk vroeg, en de bassist Simon Gallup liet zich op het einde gewoon helemaal gaan, heerlijk!

Ook Lullaby kwam voorbij, en dat heb ik zelfs helemaal opgenomen, met tranen in mijn ogen. Dit was het concert, dit was het nummer dat ik samen met Erik ging bekijken, hadden we afgesproken.

De rest van de video’s staat op mijn youtubekanaal.

Ik heb ook een pak foto’s genomen, waarvan ik er hier een paar zet.

Bompa Smith – toch ook al 63 – was in zeer goeden doen, zo bevestigde ook Mark. Hij kan het weten, want hij was hen al gaan bekijken in Jekaterinenburg en nog ergens anders.

En toen konden we nagenieten in de VIP met nog een drankje en de nodige dessertjes. En reden we naar huis toen de files al weg waren en we vlotjes konden rijden.

Wat een avond. Maar echt, wat een avond!

Familiedineetje

Naar aloude traditie – allez, toch in onze familie – gingen we ook vandaag eten met Nelly en Koen en Else, en daarna naar het kerkhof. De keuze was gevallen op de Bonaparte in Eke omdat dat net iets minder ver is dan ’t Konijntje tegen Ronse, maar het was er toch ook net iets minder, vonden we. Niet dat het niet goed was, maar het zat er stampvol waardoor het ook allemaal nogal traag verliep. En het eten was goed, maar ook niet meer dan dat. Tsja.

Wolf zit ergens in Duitsland, die was dus niet mee, zodat we nog met negen waren. Kobe dronk vrolijk mee een niet-alcoholische cocktail: hij wordt ook echt al groot…

Nelly doen lachen op een foto, dat is me helaas nog steeds niet gelukt.

Tegen een uur of vier reden we met zijn allen naar het kerkhof van Kruishoutem: ook Nelly was deze keer mee in de rolstoel, waardoor we even met zijn allen hallo konden zeggen tegen Jeroom. Ik vind het zo ongelofelijk jammer dat Merel zich hem niet meer herinnert, ze was zo zot van hem als kleutertje en vice versa. En ik weet dat ze hem een fantastische opa had gevonden…

Obligate eerste-schooldagfoto

Het is hier een traditie om elk jaar op 1 september de eerste-schooldagfoto’s te posten. Het is dan ook een uitgelezen moment: je vergeet het niet én je krijgt een prachtig overzicht van hoe ze gegroeid zijn.

Vorig jaar vreesde ik nog dat het de laatste foto ging zijn met zijn drietjes, omdat Wolf nu richting unief gaat. Maar hij vertrekt pas morgenvroeg naar Portugal met zijn maten en vond het eigenlijk helemaal niet erg om speciaal nog eens op te staan, en ook Kobe was niet aan het grommelen. Ze weten hoe fijn ik deze foto’s vind…

En geef toe, het overzicht van de jaren is toch prachtig? Het is enorm hoe sterk ze veranderen, hoe volwassen Wolf er intussen uit ziet met zijn baardje, hoe ook Merel een stukje vrouwelijker is geworden, en hoe Kobe ook weer veranderd is. Hij had deze keer zelfs zijn schoenen aangetrokken, maar voor Wolf was dat een brug te ver.



366-sep01





Het ga je goed, Chantal!

Chantal is een deel van ons leven geworden. Chantal, dat is de kuisvrouw die op dinsdag en donderdag ons huishouden even overneemt, in de vakantie de kinderen uit bed zet, zorgt dat de vuilbakken buiten staan, de planten water hebben, de katten een extra stokje krijgen en eigenlijk gewoon gans ons huis proper houdt.

Chantal, die komt al sinds ik hoogzwanger was van Merel, dus een kleine twaalf jaar. Elke week twee keer, trouw op post, tenzij een week of twee in augustus en een paar maanden toen de knie het niet meer deed.

Chantal, diezelfde Chantal, is nu 60 geworden en gaat met pensioen. Meer dan oververdiend, het is ook op. De andere knie wil niet meer, de rug doet ook lastig en de koppijnen zijn niet meer te tellen. Niet dat je dat zag aan de kwaliteit van het schoonmaken, daar is ze veel te trots en te koppig voor.

Maar Chantal, onze Chantal, we gaan ze missen. Ja, er komt een andere kuisvrouw, maar dat zal nooit meer hetzelfde zijn. Want gaat die nog willen koffie drinken met mij en een klapke doen bij een koekske? Over de dochter en de twee kleindochters, over Marc, over het nieuwe huis in Laarne, over de hond van de dochter, over de vakanties, over… alles, eigenlijk.

Chantal, geniet er maar van. Ge hebt het verdiend, echt waar. Maar dat neemt niet weg dat wij u liever nog wat zouden houden. Zo nog een klein beetje, zo. Zo een jaar of 12 extra. Ja toch?

Den hof van den deken

Nog half ziek zijnde, zag ik het niet zitten om vandaag te gaan geocachen, ook al was het prachtig weer. Maar toen ik ons pa naar huis voerde, wilde ik toch nog wel even met hem in Rijvers een cache oppikken. We hadden die vlug in handen, parkeerden voor zijn deur, en wandelden samen nog even tot in de tuin van de dekenij. Daar zat namelijk nog de laatste labcache van Zomergem en ons pa was ook al in geen tijden nog in den hof geweest.

We waren allebei aangenaam verrast: het is echt een publiek park geworden, en ik genoot. En ik moest vooral terugdenken aan die keer, ik vermoed 35 jaar geleden, dat de toenmalige deken zijn Engelse hoendertjes ontsnapt waren en hij ze al dagen probeerde te vangen, zonder resultaat. Hij heeft toen aan ons pa gevraagd om ze te komen schieten omdat ze de gansen hof naar de *** hielpen. Ons pa heeft dan een heel licht kaliber cartouche gezocht en die hoendertjes geschoten, we hebben vooral tranen gelachen want die beesten waren gigantisch rap, en als beloning hebben we er eentje gekregen voor in de pot. Dik in orde.