Lectuur: “Ink & Sigil (Ink & Sigil #1)” van Kevin Hearne
Na de Aeneis was ik wel toe aan iets lichters, en aangezien ik wel had genoten van de Iron Druid van Kevin Hearne, ging ik kijken wat die mens nog had geschreven. Dat bleken onder andere twee boeken Ink & Sigil te zijn, opnieuw fantasy in een hedendaagse setting waarin ook diezelfde Iron Druid rondloopt.
Al MacBharrais is een sigil master, denk een notaris van de magische wereld. Hij kan met magische inkten en stempels contracten maken die bindend zijn voor de magische wezens, of zegels maken die een spreuk casten wanneer je het papier openvouwt. Enfin, een soortement magiër die op voorhand moet voorbereid zijn, want het duurt wel eventjes voor je zo’n zegel hebt opgesteld.
Oh, enne, hij heeft ook een dubbele vloek over zich: wanneer hij zijn stem gebruikt, gaan zijn toehoorders hem langzaamaan gaan haten, zodat hij altijd de spraakfunctie van zijn gsm gebruikt. Daarnaast gaat, zo ontdekt hij na een tijdje, iedereen die dicht bij hem staat, op een of andere manier dood, zoals al zijn leerlingen tot hiertoe.
Als er daarnaast nog een en ander misloopt, gaat hij op onderzoek uit naar wie hem zou kunnen vervloekt hebben en in welke kwalijke zaakjes zijn onlangs overleden leerling verzeild was geraakt.
Een en ander zorgt voor vederlicht maar zeer aangenaam en vlot lezend vertier: Hearne weet wat hij doet, kent zijn metier en weet hoe hij zijn personages interessant en net dat tikje irritant kan maken.
Fijn tussendoortje, inderdaad.
365 – 02 februari 2023 – Imbolc
Slaap zacht, kleine meid
Hier zijn geen woorden voor. Ik ga ze dan ook niet schrijven, enkel de feiten.
Manon. 14 jaar. Kanker. Verloren.
En als ik me al zo voel, dan wil ik niet weten hoe haar ouders zich voelen. Mijn hart bloedt…
365 – 01 februari 2023 – mijn lieverds op de Jamies
Renovatie
Ik had eerst als titel ‘geschilder’ gezet, maar dat dekt de lading eigenlijk niet. Ik heb dit jaar al mijn lessen in hetzelfde kleine lokaaltje van Grieks. Tot hiertoe was dat vooral het domein van mijn collega Grieks, maar die heeft nu maar vijf uur les meer hier. Er kan, met wat stampen en duwen, 19 man binnen, maar dan zit het ei- en eivol.
Lucie was tot hiertoe gewoon om hier het rijk voor zich alleen te hebben en had de kasten dan ook volgestouwd met alle mogelijke papier, tot dertig jaar ver, letterlijk: ik heb leerplannen uit 2002 en toetsen uit 1994 teruggevonden. Met de vakgroep – drie man – hebben we al een deel opgeruimd, zodat er plaats kwam voor de woordenboeken Latijn.
Maar het lokaaltje ziet er vooral, goh, verlopen en verwaarloosd uit. Er hangen vergeelde en verkleurde prenten aan de muur, de muren zelf zijn vuil. Doordat het grote bord is vervangen door een elektronisch bord, zijn er stukken die niet meer geschilderd zijn. De gordijnen zijn vaal, verkleurd, de zomen zijn los en ze hangen niet eens meer goed op. En het is er vuil: op alle vaasjes en flesjes en beeldjes en artefactjes ligt een dikke laag stof.
De banken zijn oud, maar dat stoort eigenlijk niet: die hebben charme en passen er wonderwel. Maar het geheel oogt bijzonder schamel, en als een vakgroep die het moet hebben van imago, is dat niet ideaal. De oude prenten heb ik al van de muur gehaald en mijn kaarten opgehangen, dat scheelt ietwat.
Ik heb dus, zeer tegen de zin van Lucie die haar koninkrijk kwijt is, het plan opgevat om te schilderen. Ik was dat grotendeels van plan in de examens, maar toen kwam die operatie en dat trok een behoorlijke streep door mijn planning.
Vandaag had het grootste deel van mijn klas vijfdes een toneelstuk en was enkel Levi nog over. Ik had hem voorgesteld om voor onze tête-à-tête samen te schilderen, wat hij helemaal zag zitten. Plamuren en afplakken had ik eerder al gedaan. Samen hebben we dus een uurtje geschilderd: ik heel voorzichtig met kapotte voet en kapotte rug, maar ook met een klein borsteltje rond de mozaïeken om ze zeker niet te beschadigen, en hij met een klein verfrolletje zodat hij ook aan de hoeken en onder het bord kan. Enkel onderaan heeft het al een laag gehad en net boven het bord ook een eerste laagje, maar ik vind dat het wel al verschil maakt, ja.
Nu de rest nog. Beetje bij beetje: schilderen, de kasten verder leegmaken, nieuwe frisse prenten aan de muur, een Grieks citaat schilderen, nieuwe gordijnen…
365 – 31 januari 2023 – schilderwerken
Stommiteiten van Rombaut: aflevering 6
* Stommiteiten van Rombaut #26
Sta op donderdag rustig op met de kinderen. Haast u niet, want ge moet zelf maar beginnen lesgeven om 10.10 uur. Steek een was in, zodat ge die nog op tijd kunt buitenhangen voor ge gaat werken.
Ontbijt rustig, ruim wat op, doet uw kleren aan maar schmink u nog niet want daar hebt ge nog tijd voor. Trek uw computer open, zet een toets klaar die ge straks gaat kopiëren, zet een blogpostje op de website van de school en de instagram, vul nog wat administratie aan. Denk er rond een uur of half tien aan om uw agenda voor straks al in te vullen.
Vul rustig het tweede lesuur in, dat lesuur dat begint om 9.20 uur. Voel ergens in de achtergrond van uw brein dat er precies iets niet klopt.
Spring recht, grabbel uw telefoon, bel naar school dat ge compleet vergeten waart dat ge een nieuw lesrooster hadt en dat ge nog volledig op dat van september zat en dat ge toen maar om 10.10 uur moest beginnen terwijl ge nu eigenlijk al op school had moeten zijn, en of ze uw zesdes in de klas willen binnenlaten want die hebben eigenlijk een herhalingstoets en die kunnen dan nog wat studeren en of ze dan ook zo lief willen zijn om de toets die ge gaat doorsturen meteen 15 keer te kopiëren zodat ge daar zelf geen tijd meer mee gaat verliezen.
Cross de trap op, wrijf wat schmink op uw toot, spring in uw nieuwe flashy schoenen, grabbel uw gelukkig klaarstaand gerief mee, vergeet uw handtas, uw fles water en uw vest maar doe nog wel snel de juiste assorti ring en ketting aan en rij naar school.
Wees de rest van de dag geagiteerd.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #27
(Dit is een stommiteit van lang geleden die ik vroeger heb uitgeschreven als was het een aflevering van Fawlty Towers. Nu dus in dit formaat.)
Spreek af met een vriendin om te lunchen. Probeer eens een ietwat chiquer etablissement met een goeie naam.
Ga binnen, bekijk het menu, denk dat dat er ferm goed uit ziet. Stel vast dat er schaaldieren in zitten, iets waar uw vriendin allergisch voor is. Krijg de verzekering van de gerant dat dat geen probleem vormt.
Geniet van uw soepje. Krijg iets later uw voorgerecht.
Stel vast dat beide borden geserveerd zijn met een bisque van garnalen. Stel daar een vraag over aan de jonge ober. Laat die mens u toch wel twintig seconden niet-begrijpend aanstaren als een koe naar een trein. Stel vast dat vervolgens de gerant op u komt aangestoven, het bord weggrist, zich verontschuldigt en dat er iets later een voorgerecht komt zonder garnalen. Met extra verontschuldigingen. Vooral over de leercontract-ober. Voel u gegeneerd over de bizarre excuses.
Kijk rond u en merk op dat ge nog de enige gasten zijt. Merk vooral ook op dat de jonge ober met veel lawaai de andere tafeltjes volledig begint af te ruimen: borden, glazen, bestek, tafelkleedjes… Voel u niet meteen welkom. Stel vast dat ook de gerant begint mee te doen, met een luide conversatie in plat dialect. Probeer zelf nog een conversatie te houden boven het lawaai.
Krijg uw hoofdgerecht.
Merk op dat er geen patatjes bij zijn. Merk ook op dat er precies geen in aantocht zijn ook. Maak daar een vrij luide opmerking over. Krijg een paar minuten later de gerant aan tafel die zich verontschuldigt over het feit dat ze de kroketjes waren vergeten maar dat die er nog aankwamen.
Krijg, terwijl ge ongeveer uw laatste happen vlees in uw mond steekt, de gerant aan uw tafel die uw bord ongevraagd begint te vullen met aardappelbolletjes. Merk dat die mens zich zo haast dat er een paar bolletjes naast uw bord op de blanke tafel rollen. Stel vast dat hij zonder boe of ba ze met zijn hand oppikt en in uw bord legt. Geneer u opnieuw over zijn uitgebreide excuses.
Stel vast dat ze intussen al met tafels beginnen schuiven zijn terwijl gij nog aan het eten zijt. Krijg excuses van de gerant dat ze vanavond een uitgebreide receptie hebben. Maak een opmerking over het vele lawaai, krijg de verzekering dat ze het stiller gaan houden. Geneer u nogmaals over de excuses.
Vind het intussen ronduit ongezellig, met al het opruimen en de bizarre excuses. Besluit het dessert over te slaan. Krijg bij het vragen van de rekening een koffie of thee van het huis aangeboden wegens de overlast. Sla die beleefd af, besluit om thuis gezelliger koffie te drinken. Krijg nogmaals excuses, met de vraag of ze echt niks voor ons kunnen doen. Krijg wel de volledige rekening gepresenteerd.
Krijg die rekening in een mooi doosje met een paar snoepjes in. Laat uw vriendin een koffiespek uit het doosje nemen. Stel vast dat de gerant dat gezien heeft, naar zijn kast loopt en een hele zak koffiespekken neemt. Kijk verbijsterd toe hoe hij een hele poot van die snoepen onceremonieel in de open sacoche van uw vriendin dumpt. Krijg zelf ook een vijftiental van die snoepen in uw sacoche gestampt. Realiseer u dat ge die snoepen zelfs niet lust.
Stap naar buiten zonder een woord te zeggen. Stap samen met uw vriendin in de auto. Krijg spontaan allebei een gigantische slappe lach. Denk aan verborgen camera. Lach allebei nog harder.
Kom thuis even bij met een lekkere, gezellige koffie met de juiste ingrediënten, in alle rust. Zonder koffiespekken.
* Stommiteiten van Rombaut #28
Heb een kapotte rug. Ga daarom regelmatig in de zetel liggen. Heb dan extra veel deugd van een goed heet kersenpitkussen tegen uw onderrug.
Heb een acute fase van rugpijn. Probeer daarom zo weinig mogelijk uit uw zetel te komen. Vraag aan uw zesjarige dochter om een kersenpitkussentje te warmen voor u. Geef haar de instructie om 300 in te tikken in de microgolf en daarna op start te duwen. Zie met genoegen hoe uw dochter dat bijzonder voorbeeldig en gedienstig doet voor u.
Laat haar daarna lekker onnozel komen doen bij u in de zetel. Realiseer u na een tijdje dat het opwarmen van dat kersenpitkussentje precies wel lang duurt. Stuur uw dochter naar de keuken om te kijken. Hoor hoe ze verkondigt: “Zeg mama, dat ruikt hier precies een beetje verbrand!”
Gil vanuit uw zetel -want uw rug laat niet toe recht te springen – : “Oh nee! Duw op stop! Duw op stop!” Merk hoe uw dochter in paniek slaat en gilt/huilt/krijst: “Maar ik weet niet wat ik moet doen!!!!!”
Roep daarna, iets rustiger qua stem – merk de beperking op – “Duw op de stopknop, meisje, en doe de deur open!”
Merk hoe een heuse rookwalm uit uw microgolf slaat. Geef uw dochter de instructie: “Merel, neem een paar ovenwanten en pak het uit de microgolf, en gooi het buiten.”
Hoor hoe uw dochter repliceert: “Maar dat durf ik niet, mama!” in een huilerig stemmetje. Sommeer haar om haar oudste broer te roepen. Hoor hoe ze met een fijn stemmetje roept: “Woholf! Kan jij eens komen? En rap?”
Merk hoe uw oudste de trap af stommelt, de rook in de kamer opmerkt, genoeg heeft aan een paar seconden uitleg en u een bruinverbrand, smeulend kersenpitkussentje komt tonen. Stel vast dat dat verdomd hard kan stinken.
Laat uw vensters openzetten, spuit rond met de geurverdrijver Oust. Heb nog steeds het gevoel alsof een amateurbrandweerkorps hier ter plekke zijn jaarlijkse blusoefening heeft gehouden.
Stel vast dat ge nog steeds geen heet kersenpitkussentje in uw rug hebt.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #29
Laat uw rechtervoet opereren op woensdag. Laat uw voet daarvoor in een halfopen gips steken, zodat de wonde nog wat plaats heeft om te zwellen of te ontzwellen. Loop op krukken. Wees blij dat ge in totaal al meer dan een jaar van uw leven op krukken hebt gelopen, zodat ge zelfs met een kapotte rug daar nog altijd goed mee overweg kunt.
Sta op vrijdagmorgen op. Roep uw echtgenoot die gezegd had dat hij de hele dag thuis ging zijn. Roep nog eens uw echtgenoot. ROEP UW ECHTGENOOT! Stel vast dat die u precies absoluut niet hoort. Gebruik de walkie-talkie functie van uw smartwatch om hem te bereiken. Merk dat ook dat niet lukt.
Ga op uw eentje de trap af met uw krukken. Wees blij dat ge ook dat nog altijd kunt. Roep een verdieping lager nog eens uw echtgenoot. Merk dat die u blijkbaar nog steeds absoluut niet hoort en dat ge die dus niet kunt bereiken.
Vind van uzelf dat ge intussen toch wel stinkt en dringend in de douche moet. Wees koppig en beslis dat ge dat op uw eentje kunt, want uw echtgenoot hoort u toch niet.
Merk dat de plastiekfolie nog in de keuken ligt. Bedenk dat een handdoek rond uw gips ook wel zal werken, zeker? Kleed u uit, draai een handdoek rond uw poot, zet u op het bankje van uw douche met uw poot op een krukje net buiten de douche. Wees in uw nopjes.
Draai het water open, geniet van de douche. Wiebel een beetje. Merk dat uw krukje wat te ver aan het opschuiven is om comfortabel te zijn. Probeer het met uw andere voet dichter te schuiven. Zie tot uw grote paniek het krukje omvallen. Zit daar met uw haar ingezeept zonder krukje en uw been naar beneden. Voel het water in de handdoek lopen. Besef dat ge op dat moment niet kunt stoppen met douchen. Voel uw plaaster nat worden.
Douche zo snel mogelijk verder.
Merk hoe uw echtgenoot plots de badkamer binnenkomt, hoofdschuddend opmerkt dat ge precies weer ongeduldig waart en het krukje rechtzet zodat ge er uw intussen natte voet weer kunt opleggen. Zie hoe hij liefdevol een droge handdoek pakt en die rond uw natte plaaster wikkelt.
Wees ongelofelijk opgelucht dat hij er is en u uit uw douche kan helpen. Merk dat uw voet intussen toch wel serieus pijn doet en dat de wonde begint te pieken.
Steun met uw knie op het krukje tijdens het afdrogen. Merk plots hoe zich onder de plaaster een hele rode plas heeft gevormd. Denk eerst dat dat enkel maar van de isobetadine is die er intussen is afgespoeld door uw stommiteit. Merk dan dat het kleur toch precies wel wat donkerder rood is dan puur roodsel. Link dat aan het feit dat de wonde toch wel behoorlijk aan het pieken is intussen. Denk er het uwe van. Laat het vocht verder uit uw doordrenkte plaaster lopen.
Laat uw echtgenoot, die eigenlijk gewoon even boodschappen gaan doen was en zich midden in de winkel had staan afvragen of hij nu werkelijk gek aan het worden was omdat hij stemmen hoorde, u helpen met aankleden en u naar beneden helpen. Zet u aan de ontbijttafel met uw voet op een stoel.
Ga op uw eentje de trap af met uw krukken. Wees blij dat ge ook dat nog altijd kunt. Roep een verdieping lager nog eens uw echtgenoot. Merk dat die u blijkbaar nog steeds absoluut niet hoort en dat ge die dus niet kunt bereiken.
Vind van uzelf dat ge intussen toch wel stinkt en dringend in de douche moet. Wees koppig en beslis dat ge dat op uw eentje kunt, want uw echtgenoot hoort u toch niet.
Merk dat de plastiekfolie nog in de keuken ligt. Bedenk dat een handdoek rond uw gips ook wel zal werken, zeker? Kleed u uit, draai een handdoek rond uw poot, zet u op het bankje van uw douche met uw poot op een krukje net buiten de douche. Wees in uw nopjes.
Draai het water open, geniet van de douche. Wiebel een beetje. Merk dat uw krukje wat te ver aan het opschuiven is om comfortabel te zijn. Probeer het met uw andere voet dichter te schuiven. Zie tot uw grote paniek het krukje omvallen. Zit daar met uw haar ingezeept zonder krukje en uw been naar beneden. Voel het water in de handdoek lopen. Besef dat ge op dat moment niet kunt stoppen met douchen. Voel uw plaaster nat worden.
Douche zo snel mogelijk verder.
Merk hoe uw echtgenoot plots de badkamer binnenkomt, hoofdschuddend opmerkt dat ge precies weer ongeduldig waart en het krukje rechtzet zodat ge er uw intussen natte voet weer kunt opleggen. Zie hoe hij liefdevol een droge handdoek pakt en die rond uw natte plaaster wikkelt.
Wees ongelofelijk opgelucht dat hij er is en u uit uw douche kan helpen. Merk dat uw voet intussen toch wel serieus pijn doet en dat de wonde begint te pieken.
Steun met uw knie op het krukje tijdens het afdrogen. Merk plots hoe zich onder de plaaster een hele rode plas heeft gevormd. Denk eerst dat dat enkel maar van de isobetadine is die er intussen is afgespoeld door uw stommiteit. Merk dan dat het kleur toch precies wel wat donkerder rood is dan puur roodsel. Link dat aan het feit dat de wonde toch wel behoorlijk aan het pieken is intussen. Denk er het uwe van. Laat het vocht verder uit uw doordrenkte plaaster lopen.
Laat uw echtgenoot, die eigenlijk gewoon even boodschappen gaan doen was en zich midden in de winkel had staan afvragen of hij nu werkelijk gek aan het worden was omdat hij stemmen hoorde, u helpen met aankleden en u naar beneden helpen. Zet u aan de ontbijttafel met uw voet op een stoel.
Maak u pas echt zorgen wanneer een van uw katten, die daarvoor enkel eens achteloos aan uw voet had gesnuffeld, nu bijzonder geïntrigeerd blijkt door de voet en bijna IN uw plaaster kruipt. Bedenk dat katten roofdieren zijn die getriggerd worden door de geur van vers bloed.
Bel naar uw huisarts. Bel op haar aanraden naar de gipskamer van het ziekenhuis. Krijg daar een afspraak voor een nieuwe plaaster. Zie hoe, na meer dan een uur wachten, de verpleging daar een stevige wenkbrauw optrekt na het openknippen van uw natte en bebloede plaaster. Hoor hoe ze de chirurg opbellen en hem zelfs een fotootje van de wonde, die stevig openstaat, doorsturen. Stel samen met het verplegend personeel vast dat er geen speciaal gaasje op de wonde had gelegen, waardoor het verband in de wonde was blijven plakken en de wonde tijdens het douchen opnieuw had opengetrokken.
Krijg een verse, mooie en vooral droge plaaster, zonder bloed. Mét speciaal wondgaasje.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #30
Een korte maar typische stommiteit, deze keer. Heb uw eerste werkdag na anderhalve maand thuis wegens voetoperatie. Sta iets na zeven in uw douche, en vind dat algelijk vroeg, aangezien ge gewoon zijt geweest om ergens tussen negen en tien op te staan. Wees nog niet goed wakker.
Was uw haar. Spoel uw haar uit. Pak uw verse grote fles conditioner. Doe een goeie blob in uw linkerhand. Voel hoe de fles uit uw rechterhand glipt en valt. Sta dwaas naar de gevallen fles te kijken met in uw hoofd “Wat is uw probleem, jong?” Wil intussen, terwijl ge nog steeds naar die domme fles kijkt, de conditioner in uw haar wrijven. Voel hoe de blob van uw hand glijdt. Sla instinctief uw hand mét blob tegen uw hoofd. Voel hoe de conditioner in uw oor loopt. Wees niet wakker genoeg om te vloeken. Wees gelukkig wél wakker genoeg om te beseffen dat ge misschien best niet met uw pinkske de conditioner uit uw oor pulkt want dat ge hem dan alleen maar verder duwt. Probeer zo veel mogelijk uit uw oor te spoelen met uw douchekop.
Heb voor de rest van de dag een superzacht oor én water in uw gehoorgang.
Zucht eens diep.
365 – 30 januari 2023 – vroegbloeier
Lectuur: “De Aeneis” van Vergilius in de vertaling van Robert Fagles
Ik heb een hele tijd geleden eigenlijk gewoon de Ilias herlezen omdat ik ook dringend de Aeneis moest herlezen: ik zou op den duur mijn leerlingen ook hier wat wijsmaken. Maar deze had ik duidelijk vaker gelezen destijds, toen ik er mijn thesis over maakte.
Ligt het nu daaraan? Ligt het aan het feit dat de brontaal, het Latijn, me nu eenmaal meer ligt dan het Oud-Grieks? Aan de vertaling op zich kan het niet liggen, het was dezelfde vertaler. Maar feit is dat dit een pak vlotter las dan de Ilias destijds. Sommige stukken zaten inderdaad zeer ver, zoals bijvoorbeeld het feit dat hij zijn vrouw Creüsa wel degelijk bij zich had maar haar kwijt geraakte in het gewoel en niet, zoals het in mijn hoofd zat, dat zij bij haar zus was gaan slapen na de overwinning. Tsja.
Da’s dus de reden dat ik deze nog eens herlezen heb. Dat, en omdat het eigenlijk nog altijd gewoon een echt goed verhaal is, dat van de Latijnse held Aeneas. Ik geef die lessen in het vijfde dan ook nog steeds doodgraag.
Bon, en dan nu me nog ook eens door de Odyssea worstelen, want daar weet ik echt niks meer van.