Feestje voor Lieze
Merel had het al weken op voorhand gezegd: Lieze, haar allerbeste vriendinnetje, verjaart tijdens de quarantaine en mag dus geen feestje. En dat dat echt geen leuke verjaardag is. En of ze dan eigenlijk niet bij Lieze zou mogen gaan spelen in de tuin, met afstand en al.
Gisteren stak ze nog een cadeautje in elkaar dat we zouden gaan afgeven, en vandaag… kwam Lieze gewoon in de namiddag hier spelen! Buiten, en met afstand, ja, maar wel heerlijk kletsen, toch?
De jongens hielpen Merel om buiten alles te versieren, en Lieze wist niet wat ze zag!
Er werd getetterd, getekend, spelletjes gespeeld met de ontsmettende handgel binnen bereik, en Merel had zelfs vlaai gemaakt, waar ik dan kaarsjes aan toevoegde.
Ik denk dat al bij al Lieze toch nog een fijne verjaardag heeft gehad. Ze straalde in elk geval, en Merel ook.
Toch zalig, zo’n vriendschap?
366 – 26 mei 2020 – wapperend op de fiets
Muisje…
Als je denkt dat katten altijd schattig zijn: onze Saruman kwam me dit brengen. Als cadeautje. Ik gaf hem een paar dankbare aaitjes en stuurde hem toen buiten. En filmde dit.
366 – 25 mei 2020 – skaterboi
Lookalikes
Merel had een tijdje geleden van mij een simpel fluopeche kleedje gekregen. Daar had ze dan plots de juiste bloemetjes in haar haar bij gevonden, en de juiste sokjes en dergelijke. En dan, dan was er plots ook de juiste pop met de juiste outfit. Kijk maar.
366 – 24 mei 2020 – vijftig
Deze knappe jongeheer wordt vandaag vijftig! En deze foto is van 1984, en ik heb hem speciaal bewaard voor vandaag.
Piano stemmen
Toen we hier meer dan 20 jaar geleden zijn komen wonen, heb ik de piano van mijn ouders meegebracht. Ginder werd er toch niet op gespeeld en ik vond het een mooi ding. Trouwens, ik kon het wel gebruiken om koorpartijen in te studeren. We hebben hem toen ook uitgebreid laten stemmen door een vriend van mijn schoonouders die effectief pianostemmer van beroep was.
Nu, vandaag had Merel een notenleerles gekregen via de computer en moest ze ook een taak maken. Ze snapte iets niet helemaal van tonica’s en medianten en dominanten, en dus sloeg ik de piano open en een akkoord aan (zeugma, iemand?).
Oi! Mijn oren!
Het was duidelijk lang geleden dat ik hem nog gebruikt had, want hij stond kattevals. De meeste noten worden gevormd door drie snaren, en zodra er daar ééntje van ontstemd is, klinkt het afgrijselijk. Het was ook niet één noot die ontstemd stond, het leek wel een kattenparadijs.
Bon, de voorkant er dus uitgehaald, de stemsleutel genomen en puur op het gehoor proberen bijstemmen. Het is een kwestie van bepalen welke van de snaren voor het auditieve ongemak zorgt en die dan terug goed te zetten. Staat elke noot dan juist? Nee, want ik zorg er enkel voor dat de drie (of twee) snaren per noot gelijk staan. Zijn ze alle drie wat gezakt, dan blijf ik er af, want dan begint het moeilijk te worden. Tenzij het de spuigaten uitloopt natuurlijk. En om Wolfs stembakje te halen, daar was ik dan weer te lui voor. Maar een akkoord klinkt nu weer als een akkoord, en een Für Elise klinkt nu niet meer alsof ik Beethoven post mortem een hartverzakking wil doen krijgen.
En Merel? Die stond erbij, keek ernaar met open mond, en vond dat allemaal vree wijs. En sloeg daarna prompt een mooi akkoord aan. Met dominant.
366 – 23 mei 2020 – piano
Lectuur: “Red Rising #4 en #5” van Pierce Brown
Ik had hier al beschreven met hoeveel goesting ik de eerste drie boeken van Red Rising had gelezen. Daaruit volgde dan uiteraard ook het vervolg, zijnde boek vier en vijf. Ik kon het niet laten, want eigenlijk had ik beter gewacht tot boek zes ook uit was.
Deze trilogie speelt zich af 10 jaar na het einde van de vorige, en het is intussen, goh, helemaal fout gelopen. Of toch aan het fout lopen. Over de inhoud mag ik eigenlijk niks zeggen, want dan heb je een hoop spoilers over de eerste drie boeken. Eigenlijk zijn deze boeken gewoon meer van het zelfde, maar gelukkig was dat eerste al steengoed.
Soms vervalt Brown in maniërismen, maar ik vermoed dat dat ook is omdat ik natuurlijk alle vijf de boeken na elkaar lees, wat eigenlijk niet echt de bedoeling is. Bepaalde frases komen terug, bepaalde gevechten zijn meer van het zelfde, en af en toe had ik een beetje een déja vu gevoel. Maar plotgewijs blijft het goed, je wordt nog steeds in het verhaal getrokken en de personages zijn echt meer dan “gewone mens wordt superheld wordt hero”, met diepgang, twijfels, fouten en stommiteiten.
En ja, ik kijk dus vol verwachting uit naar deel zes dat deze trilogie moet afsluiten. En ik vraag me ook wel een beetje af wie het nog allemaal zal overleven…
En misschien begin ik wel de afgeleide reeks te lezen, The Sons of Ares. Of de audioboeken te beluisteren. Of de comics te lezen.