Acta Diurna de muliere ludenti
Toen ik deze voormiddag in de auto stapte om Kobe op te halen van zijn examen – dat goed ging, btw – keek ik naar rechts en verschoot. Mijn eerste gedachte was, vreemd genoeg: “Kookt daar nu iets? Spaghetti?”
Ter mijner verdediging: het was al een vreemde dag geweest.
Pas daarna realiseerde ik me dat mijn auto onder een dun laagje ijs zat, en dat op die rechterkant op dat moment de zon volop scheen. Wat dus een vreemd effect gaf:
Op oudejaarsavond ging Kobe met een reeks vrienden van kaasplankje doen op de scouts. Gezellig, geen werk aan, lekker, en gemakkelijk. En als dessert ging iedereen iets meebrengen.
Op maandagavond om elf uur stond Rhune hier dus nog aan de deur voor een pakje boter – hij had eerst een berichtje gestuurd hoor – want hij was koekjes aan het bakken en had niet genoeg boter in huis. Juist ja.
Kobe had het nóg simpeler aangepakt: “Mama, zou jij iets willen maken? En we hebben toch nog een mega doos Rice Krispies die papa gekocht had voor het afwerken van een dessert voor kerstmis, en niemand hier eet dat graag, dus zou je soms van die Rice Krispie Treats willen maken, zo met die marshmallows?” Euhm. Ja dus, want hij moet studeren en ik heb vakantie.
Gelukkig dat Rhune die boter was komen lenen, want die mocht dus vandaag om een nieuw pakje voor mij – dat had ik nodig – en kon meteen dan extra marshmallows meebrengen. Awel, in één zo’n schaal zit dus een half pakje boter, bijna een heel pak Rice Krispies en twee en een half pak marshmallows. Van die grote. En dat is alles.
Op zich is dat nog niet zo erg, maar
1. ge moet daar geduld voor hebben. Die dingen smelten pokketraag
2. dat plakt als een mother*****. Maar echt!
3. Dat. Plakt. Zelfs aan uw vingers krijgt ge dat er niet af. Zelfs niet als ge daar stevig aan lekt, ge moet dat er eigenlijk af knabbelen.
Gelukkig had ik een paar tips gelezen: als ge dat in een schaal giet om af te koelen, vet die schaal dan eerst goed in. En als ge een spatel gebruikt om dat boeltje plat te duwen, vet die spatel eerst goed in met olie. En als ge dan nog uw vingers gebruikt om dat wat effen te krijgen, maakt uw vingers goed nat. Dat is zowat het enige dat helpt.
Bon, het was lekker en het was meer dan in orde. Maar of ik dat nog eens ga maken? Het zal toch moeten zijn op een dag dat ik me bijzonder geduldig voel. En wanneer dat dat zal zijn, die vraag stel ik me ook zelf.
Maar echt.
Net zoals de twee vorige jaren zat Merel ook nu in het schooltoneel: elke woensdag van 12.45 uur tot 15.00 uur en dan in de vakantie ook nog een hele week. Ze was doodop, maar ze vindt het de max, en daar draait het toch om. Het is wel zwaar nu ze ook nog elke woensdag van 18.00 uur tot 20.00 uur dramales heeft aan de academie, maar het tweede semester is nu dus wel wat lichter.
Waar ze vorig jaar amper iets moest zeggen, was dat dit jaar iets meer, maar dan nog: als je 44 leerlingen op een scène hebt staan, kunnen de meesten niet zo heel veel zeggen natuurlijk.
Ze speelde ‘publiek’ in een televisieopname van een quiz en was duidelijk een fan van Fenne, een van de deelnemers. Ja, alweer een bizar stuk, bij momenten grappig, bij momenten existentialistisch. Yup, met tieners kan alles.
Voor de schoolwebsite – soms schrijf ik nog eens iets, gewoon uit pure goesting – schreef ik het volgende:
Je moet het maar doen: al voor de tweeëntwintigste keer met een hele groep leerlingen tussen 12 en 18 zelf compleet een toneelstuk in elkaar boksen en dan drie voorstellingen geven!
Dit jaar waagden regisseurs Mira Bryssinck en Fred Libert zich aan die opgave: samen met 44 leerlingen repeteerden ze elke woensdagmiddag tussen 12.45 uur en 15.00 uur, en dan nog een hele week in de kerstvakantie. En het resultaat mocht er meer dan zijn, vonden ook duidelijk alle toeschouwers.
We kregen de set van een televisiequiz te zien, compleet met cameramannen, catering, make-upafdeling, applausmeesters, kostuumbeheerders en zelfs een zeer arrogante regisseur. Maar wat doe je als die quiz ofwel belachelijk gemakkelijk blijkt te zijn, ofwel levensvragen stelt waarop je, zeker als tiener, geen antwoord kan formuleren? Kan iemand eigenlijk ooit een antwoord vinden op alle vragen? Weet je eigenlijk zelf wel wat je wil? Wat je het liefst van al zou willen? Dat je gelukkig bent? Dat je wil dat je ouders trots zijn op jou? Dat je een taart in iemands gezicht mag gooien? En is dat dan eigenlijk wel jouw keuze? Want wie bepaalt de keuzes die jij kan en mag maken? En besef je wel welk impact die keuzes op jou en je omgeving hebben?
Het stuk werd tegelijkertijd zeer amusant en toch een diepe doordenker, waarbij de levensvragen werden verbroken door de reclames, net zoals in het echt. En wat die kip daar liep te doen, dat weten we zelf ook nog altijd niet, om eerlijk te zijn.
Iedereen bedanken die meegeholpen heeft om dit stuk op poten te zetten, zou ons hier te ver leiden, maar drie namen springen er compleet boven uit: Febe De Clercq, Karel Uyttenhove en Joke Van Bossche zijn de drie leerkrachten die hun schouders onder dit evenement hebben gezet, elke woensdag aanwezig waren, alles in goede banen hebben geleid en dan ook terecht meer dan trots op zichzelf, hun toneelspelers en het hele team mogen zijn.
Alle foto’s van het stuk kan u hier in ons archief terugvinden.
Oh, en we hebben het even voor u opgezocht: de correcte uitspraak van hummus verschilt van land tot land. Wij gaan alvast voor kikkererwtenpuree.
Omdat de rug nu toch wel al héél lang ambetant doet – sinds eind oktober – en ik twee stevige episodes kort op elkaar had, besloot ik om alsnog langs te gaan bij de rugspecialist.
Zeven jaar geleden, toen het allemaal fout is gelopen, had hij gezegd dat hij me eigenlijk niet meer hoefde te zien als er niks echt veranderde: ik ging af en toe wel een opstoot krijgen, maar dan moest ik maar langsgaan bij de huisdokter en daar een week (of twee) rust vragen, maar meer niet. Hij kon er toch niks aan veranderen, verbeteren gaat het niet doen, en een nieuwe scan zou wellicht niks nieuws opleveren.
Bon, ik heb die mens dus inderdaad zeven jaar niet gezien. Tot vandaag. Ik legde hem uit dat ik op mijn tandvlees zat, dat de rug niet meer wilde meewerken zoals hij dat de vorige jaren wel deed, en dat er aan de rechterkant een extra zenuw of pees of godweetikwat lastig deed, en dat ik bij een episode minder bewegingsmogelijkheid had dan daarvoor.
Hij luisterde en kwam tot de conclusie die ik vooraf sowieso al wist maar waarvoor ik toch moest langsgaan: een MRI-scan (over drie weken op zaterdag), een SPECT-scan (zo eentje waarbij ze radioactieve stof inspuiten en dan na een paar uur kunnen zien waar die isotopen zich ophopen en er dus problemen zitten) op een donderdag en dan de eerste week van februari terug naar de specialist. Want ja, zonder scans kan die mens niks vaststellen, door een keertje te kijken naar die rug weet hij niks.
Enfin, ik ga dus wachten op de conclusies van die scans en van de specialist vooraleer ik verder ga met de aanvraag van een (beperkte) handicap en alles erop en eraan. Extra medische gegevens kunnen geen kwaad, want de vorige zijn al van, jawel, zeven jaar geleden.
Allez hup. Weer een stapje verder.
Met spijt in het hart heb ik vandaag een knoop doorgehakt: ik stop even met het koor. Jawel, dat koor dat ik een goeie vijf jaar geleden mee heb helpen oprichten en waar ik echt wel graag in zing.
Maar het is momenteel gewoon te veel. De donderdag is echt een zware lesdag voor mijn rug – vijf uur les, waarvan drie uur met een groep van 28 veertienjarigen die op zich allemaal wreed wijs zijn, maar in groep gewoon een beetje te veel zijn – en het loopt al tegen het einde van de week. Als ik dan nog twintig minuten moet rijden, twee uur (en meestal ietsje langer) op een slechte stoel moet zitten en me daarbij ook nog eens fysiek en mentaal moet inspannen – zingen doe je niet zomaar even, geloof me, toch niet op degelijk niveau – dan is dat niet bevorderlijk voor die rug.
En ja, dan moet je keuzes maken. Want wat doe ik daarnaast nog? Eén keer om de twee weken twee uur roleplay, één keer per maand een quiz op uitstekende stoelen en dat is het wel zowat. Voor de kinderen hun activiteiten moet ik voorlopig niet echt meer rijden, dat scheelt ook. En ja, af en toe ga ik nog eens naar toneel of met Gwen eten of zo, maar niet op regelmatige basis.
En toch moet ik ergens nog in snijden, want momenteel blijf ik echt op het uiterste randje van mijn tandvlees zitten.
Ik ben ervan overtuigd dat ik op een bepaald moment wel terug ga naar het koor, daarvoor zing ik te graag, en ze hebben me beloofd dat ze mijn stoel bij de tenoren warm zullen houden.
Maar nu dus even niet.
Cantandum non est. Me paenitet.
