Rondje arbeidsgeneesheer
Al in september had ik het gevoel dat het misschien wel wat zwaar ging worden, 21 uur effectief voor de klas. Ik vroeg toen een onderhoud aan met de arbeidsgeneesheer om te horen wat mijn opties zouden zijn: zou ik op één of andere manier 4/5 kunnen gaan werken, als VVP MR (verlof verminderde prestaties voor medische redenen) waardoor ik mijn pensioenrechten zou kunnen behouden?
Soit, vandaag zat ik dus netjes op haar bureau en deed mijn uitleg. Blijkbaar heeft een arbeidsgeneesheer geen toegang tot je medisch dossier, maar aan mijn uitleg had ze meer dan voldoende: ik ben per slot van rekening voor de vakantie eventjes gecrasht en de rug doet het nog steeds absoluut niet, ook al ben ik vandaag wel gaan werken.
Ze ging eigenlijk meteen akkoord met een verminderde prestatie en stelde zelfs 50% voor, maar dat zag ik dan weer helemaal niet zitten. Vorige jaren werkte 4/5 voor de klas prima, en ik denk dat ik dat wel weer moet aankunnen, ja. Alleen moet ik daarvoor eerst een erkenning van handicap hebben, en dat is dan weer een ander paar mouwen. Ze wist niet waar ik die zou kunnen halen, want onderwijs heeft ook weer een apart statuut.
Wat wel mogelijk zou zijn, is dat ik na een werkonderbreking een 4/5de werkhervatting zou krijgen, maar dan moet ik elke maand op onderzoek en kan ik wellicht ook zeer moeilijk een interimaris vinden, want dan is dat telkens maar weer voor een maand verlengd.
Maar bon, het is een begin, en vooral: de arbeidsgeneesheer gaat officieel akkoord met een vermindering, en dat is al heel wat. Nu de rest…
366 – 04 november 2024 – arbeidsgeneesheer
Familiediner in de Artichaud
Tradities zijn er om in ere te houden, en dus gingen we vandaag – vrijdag paste niet voor Nelly – met zijn allen eerst even tot aan het kerkhof van Kruishoutem.
Daarna gingen we eten in de Artichaud, een van onze vaste plekjes waar we weten dat het sowieso in orde zal zijn.
Het degustatiebordje was dat alvast, ook de vegetarische versie voor Liv. Daarna kwam een koolvishaasje met prei en dijonaisesaus, en eerlijk gezegd was dat voor mij eigenlijk al voldoende. Maar daarna kwam nog een excellente fazant “fine champagne” met witloof en amandelkroketjes, en afsluiten deden we met een bladerdeeggebakje – zeg maar gebak – met appel en vanille.
Blijkbaar was er ook nog een jubilee aan de gang in de grote zaal, maar geloof me, daar merk je dus niks van, de bediening was zeer vlot en vriendelijk, zoals altijd.
De soep hadden we overgeslagen want dit was al meer dan lang genoeg voor Nelly, ze heeft het moeilijk om lang stil te zitten op een gewone stoel. Maar al bij al was het een fijne, lekkere en gezellige middag, en meer moet dat echt niet zijn.
366 – 03 november 2024 – ’t graf
Je m’en fish
Oktober kon toch niet voorbijgaan zonder dat ik met Gwen had afgesproken, toch? We kijken er elke keer weer zo hard naar uit, dat zijn ‘onze’ momentjes.
Deze keer had ze Je m’en Fish voorgesteld, een klein visrestaurant tegenover het oude gerechtsgebouw. De fiets was voor mij geen optie wegens de nog steeds hardnekkig tegenstribbelende rug, maar parkeren was niet echt een probleem.
En dan het restaurant: klein, druk, luid, maar man, zo lekker! Het concept is vrij simpel: je kijkt online op een menu waar een hele resem kleine gerechten staan, bedoeld om te delen. Je bestelt er enkele, en een kwartiertje of zo later worden die netjes aan je tafel gebracht. Zo bepaal je zelf het tempo, of je echt met gangen wil werken, wat je nog wil herhalen, hoeveel honger je nog hebt… De serveuse suggereerde een drietal gerechten om mee te beginnen, en dan konden we verder nog zien. Dat deden we dan ook prompt: we gingen voor de tempura van nobashi garnalen – altijd een favorietje van ons -de lobster roll en nog iets dat ik niet meer precies weet, iets met tonijn.
Jawel, het was zo lekker als het eruit zag. Dessert hoefde voor geen van ons beiden, zodat we wel nog een tweede ronde bestelden, met twee gerechten: de ceviche van roodbaars en vooral ook de ravioli van noordzeekrab. Van dat laatste hebben we met stukjes brood ook zo goed als alle saus opgedept, want die was redelijk fantastisch.
Daar hadden we dan ook meer dan genoeg mee gegeten, geloof me.
Echt goedkoop is het niet – vis is dat nooit – maar het was zeker niet overdreven en echt een aanrader.
Omdat er in shifts werd gewerkt – wij waren er om half zeven, ik vermoed dat de tweede lading tussen half negen en negen verwacht werd – bleven we ook niet hangen maar gingen nog iets verderop in Café Théâtre – dat blijkbaar nu l’Opéra heet – iets drinken. Wij zaten rustig beneden in de fauteuils, maar boven, zo lieten we ons vertellen, was er een speeddating aan de gang. Goed gelachen met de verschillende gezichten en de gefingeerde gesprekken erbij. En een goed glas mocktail, dat ook.
Al bij al een alweer zeer geslaagde avond, en een fijn restaurantjeadresje erbij.
366 – 02 november 2024 – stemmig
Leesvirus
Die vakantiedag dat je, wanneer je om 23.15 uur gaat slapen, nog licht ziet branden bij je dertienjarige dochter, de deur opent en haar schuldbewust ziet opkijken van haar boek dat bijna uit is: dat is de dag waarop je trots glimlacht en zegt dat ze het nog mag uitlezen, als ze daarna dan maar snel gaat slapen.
En dat je dan met diezelfde glimlach en hoofdschuddend zachtjes de deur van haar slaapkamer weer dichttrekt.
366 – 01 november 2024 – Killroy
Halloweenschmink
Ik heb nog wel wat andere dingen van de voorbije week te schrijven, maar over Halloween kan je toch echt enkel de dag zelf schrijven, toch?
Vorige week kwam Delphine – die van den apotheker – af dat ze dit jaar graag voor de Halloweentocht van de Evergemsesteenweg – die dit jaar niet voorbij ons passeert dus wij doen niet mee – zou willen gaan als Dia de los Muertos, en of ze bij mij kleren mocht komen halen. Als in: een grote lange zwarte rok, een zwarte bloes, dat soort dingen. En toen vroeg ze of ik ook iets had in de stijl van een bloemenkroon. Euh, nee, maar ik zag het wel zitten om dat te maken: vorige week woensdag had ik toch geen fut meer na dat fietstochtje in de voormiddag, en dus zette ik haar bij mij in de auto en reden we naar Sleidinge naar de Zeeman, om daar een diadeem en een resem kunstbloemen te kopen. Zelf was ze daarna nog wat zwarte kant gaan halen bij de Turkse stoffenwinkels.
Het resultaat, na wat gepruts met mijn hot glue gun, mocht er wel zijn, ja.
En toen vroeg ze, eerder deze week, of ik haar ook kon schminken, want haar vaste schminkster was niet beschikbaar. Euhm, ik had dat nog nooit gedaan, dus ik dacht wel dat ik dat kon, ja. Met een goed voorbeeld en deftige schmink van de Avothea ging ik aan het werk. Ik heb de stappen ook goed gedocumenteerd, ja.
Ik ben dus helemaal geen professionele schminkster, maar ik vond dat het resultaat er best wel mocht zijn. Alleen moet ik de volgende keer wat fijnere penselen kopen, denk ik dan.
De complete outfit werd uiteindelijk dit:
De cape en de ketting had ze zelf, de rest kwam van mij. Redelijk geslaagd, zou ik zo denken! En meteen heb ik dus mijn outfit voor het feestje bij Bart en Birgit nu zaterdag – als de rug meewil, natuurlijk.
Bon, laat volgend jaar maar komen!
(En ja, ik mocht de foto’s gebruiken van Delphine. Nog eens merci!)