Acta Diurna de muliere ludenti
Ik was vandaag dan wel in Dordrecht, maar dat weerhield mijn liefste niet om een prachtige liefdesverklaring voor mij te schrijven.
Zelf ben ik niet zo’n groot schrijver, anderen kunnen dat veel beter dan ik, en dus nam ik mijn toevlucht tot Herman Gorter, die perfect weet uit te drukken wat ik bedoel.
Ik denk niet dat we nog eens 29 jaar samen gaan halen, mijn lijf staat dat wellicht niet toe, maar ik zou het niet erg vinden, nee.
Omdat Bart nu toch in Ede moest zijn, mijn auto nog altijd niet beschikbaar is en ik dus naar Dordrecht wilde voor Big Rivers, gooide Bart me tegen een uur of zes binnen bij Sabrina. Die is momenteel huisoppas voor een prachtig huisje in de oude binnenstad, aan een van de plezierhavens. Het is beschermd en is blijkbaar het enige huisje dat dwars op de kade staat. Groot is het niet, en de trappen zijn echt niet bestemd voor oudere mensen, maar wat een zalige, prachtige plek!
Beneden is er een mini inkomhal, een ruime keuken met grote tafel en een prachtig balkonnetje over het water. Daarnaast is er een apart toilet en een mini badkamer: een comfortabele douche en dan nog net plaats voor een wastafel met kastje erboven. Maar als je alleen bent, moet dat dus echt niet meer zijn.
Daarboven is er de woonkamer: licht, luchtig, uitzicht boven het water, met een klein maar fijn bureau bij.
Nog een steile trap hoger, onder het dak, is de slaapkamer. Sabrina had er een matras bij gelegd, zodat Mireille en ik in het bed konden slapen. Bij die slaapkamer is er op de overloop nog de wasmachine en wat bergruimte. Groter dan dat is het niet, maar als je alleen bent en geen moeite hebt met trappen: zalig gewoon!
Sabrien had avondeten voorzien met gnocchi en tomatensaus en verschillende salades en alles, en om kwart over zeven liepen we wat verderop naar de overkant van het water, naar een opstapsteiger: we gingen bootje varen! Half Dordrecht heeft een boot, zo lijkt het wel, maar het bootje van Margriet is wel een zaligheid! Ze doet het trouwens ook als bijverdienste: met Bootje Dordrecht kan je twee uur varen (20 € per persoon of 140 € voor de hele boot) in Dordrecht of door de Biesbosch, het is een dikke aanrader als je in Dordrecht bent. Maar voor ons was het dus gratis, puur voor de lol van vriendinnen op de boot en wat fijne bluesmuziek, om Big Rivers in te luiden.
Het werd dus een wijvenboot: Sabrina, Mireille en ik – Hanneke zag het nog niet zitten, wilde zich sparen voor morgen – met Annemarie, nog een vriendin van Sabrina, en dan nog vier andere dames. Het werd bijzonder gezellig, er werd wat afgekletst, voornamelijk alcoholvrije cava gedronken, en vooral intens genoten. Hoe wijs is dat zeg, zo’n bootje! Ik nam uiteraard ook een pak foto’s, wat dit was het uitgelezen moment om Dordrecht eens van de andere kant te zien.
Tegen half tien waren we terug aan de steiger, nog wat later installeerden we ons op het fijne balkonnetje om daar nog wat te kletsen, thee te drinken, te haken en goedenavond te zeggen tegen elke passerende Nederlander, want dat doen ze daar wel.
En zo daalde de nacht langzamer neder over Dordrecht en stegen wij onversaagd de trap op.
Bart moest vandaag in Ede zijn, tussen Arnhem en Utrecht, voor een podcast. Hij had gevraagd of ik geen zin had om mee te komen, en daar zei ik geen nee tegen: het is bijna drie uur rijden, maar twintig minuten verder zit je in Otterlo, meer bepaald in het Kröller-Müller museum, en voor zover ik me herinnerde, heeft dat een prachtige collectie. Meteen kon hij me in het terugrijden afgooien in Dordrecht, voor Big Rivers. Normaal gezien zou ik vrijdag zelf rijden en dan Mireille oppikken, maar mijn auto is nog steeds in de garage, helaas, ik heb dus geen vervoer. Ik had de trein kunnen nemen of iets anders proberen verzinnen, zoals het huren van een auto, maar een van de logische routes van Otterlo naar huis is via Dordrecht, en wie ben ik dan om moeilijk te doen?
Rond negen uur vertrokken we, kwart voor twaalf stonden we op de markt in Ede, nog wat later genoten we allebei van een fijne salade en had ik al wat labcaches gevonden. Tsja…
Om één uur moest hij bij OMA zijn voor zijn podcast, en ik ben dan maar in de buurt gaan rondlopen voor een paar geocaches. Er was een hele leuke multi rond vijf grote kunstwerken op ronde punten, maar jammer genoeg klopte mijn berekening voor de uiteindelijke cache niet helemaal. Maar ik had dus wel een fijne wandeling in een mooie buurt.
Iets voor drie waren we in Otterlo. Wat een prachtig museum, wat een collectie! Ik heb veel te veel foto’s genomen, maar bon, het is mijn blog :-p
Voor de beeldentuin deed Barts voet te veel pijn, dus liepen we daar niet echt rond.
Het zorgde er wel voor dat ik netjes tegen zessen in Dordrecht was, wat ervoor zorgde dat ik mee kon eten – Sabrina had heerlijk gekookt met gnocchi en soep en salades – en dat ik vooral ook mee kon op het bootje. Maar dat is voor een volgende blogpost.
Vandaag stond ik om tien uur op het appartement, samen met iemand van VK Design om de verduistering te installeren.
Het is wel een wijs systeem: er worden magnetische strips op de omkadering geplakt, en dan zijn er stevige metalen frames, op maat gemaakt, die daarop geklikt worden. Binnen dat frame is er dan de verduistering zelf, een gewafeld systeem dat je op en neer kan schuiven. Je kan dus, om de ramen te kuisen, het frame er gewoon afnemen.
Zo ziet het er dus uit:
Is het nu volledig verduisterd? Nee, maar dat is ook bijna niet mogelijk zonder echte rolluiken, en dat mocht niet. Maar de middelste foto is genomen met mijn iPhone, en die heeft een stevige lichtgevoeligheid. Het zal in elk geval beter zijn dan hoe het was, ik zie het volledig zitten.
Allez hup, nu nog de lichten.
EDIT: Wolf vindt het absoluut niet oké, hij zegt dat het voor geen meter verduistert. Tsja, hij is rolluiken gewoon… Soit, hij zal er toch mee moeten leren leven, ofwel opnieuw alles afplakken en dan maar standaard in het donker zitten. Meh.
De bedoeling was dat Peggy vandaag hier haar nieuwe zomertruitje kwam ophalen, maar ze voelde zich niet zo goed, zodat ik maar tot daar ben gefietst. Het scheelt dat ze hier amper vijf minuten fietsen van woont.
Ze had al een kleedje aangetrokken waar wit in zat en waarvoor ze dat nieuwe zomertruitje wilde, in het wit dus. En ja, het staat haar echt wel. Ik heb het zelf ook even aangetrokken, puur voor de foto: ik wilde haar tonen dat het klaar was.
Het is dus nog steeds helemaal wat ze wil en waar ze ook goed mee staat, dus ja, die volgende komen er ook nog aan, nog zwart, grijs en dan in een lichter materiaal beige en grijs.
De eerste waren sowieso gratis, enkel het materiaal moest ze betalen, maar intussen betaalt ze me er ook voor: niet veel, ik ga er niet rijk van worden, het is omgerekend iets meer dan een euro per uur, maar daar doe ik het uiteraard niet voor. Het is wel mooi meegenomen natuurlijk voor al het werk, want het haken zelf doe ik terwijl ik tv kijk of lees, maar het samennaaien en de draadjes instoppen is een knap vervelend werkje waar ik wel mijn hoofd moet bijhouden en dat ik dus niet graag doe. Ach ja, de rest is leuk, en zij is er bijzonder blij mee.
Oh, en het patroon? Poepsimpel, ik heb het van onderstaande foto gehaald, maar dan zonder mouwtjes, en met acht herhalingen ipv. zeven. De breedte die ik gebruik is 90 cm, en ik doe de halsopening ook met een rij dubbele stokjes.
Mocht iemand de steek ook willen uitproberen maar heb je moeite met het patroonlezen: vraag gerust, ik leg het met plezier uit.
Na het einde van boek 1 van Preternatural Affairs krijgt heks Cèsar Hawke niet eens de tijd om zich te douchen vooraleer hij met zijn vaste partner Suzy, zijn baas Fritz en consultant Isobel naar Reno wordt gestuurd om daar een piek in magische energie te onderzoeken. Hij is namelijk gepromoveerd naar een nieuwe task force waarbij hij dus, tot zijn eigen gruwel, veldwerk moet doen. En dan blijkt dat hij niet alleen een reeks demonen ontmoet – een arachnide, een nachtmerrie – maar ook een weerwolf, en dat hij vooral ook de confrontatie binnen eigen rangen moet aangaan, een confrontatie die hem makkelijk de kop kan kosten.
Reine gaat verder op de weg die ze was ingeslagen: een mannelijk hoofdpersonage met het nodige relativeringsvermogen en vooral een stevige dosis zelftwijfel, licht sarcastisch, maar ook vooral niet bang om toe te geven dat hij bang is, dat hij zwak is, dat hij twijfelt. En dat is wel mooi, ja. Maar ze heeft vooral goed gekeken naar haar voorgangers. Niet dat daar iets mis mee is, maar je kan het vergelijken met de zoveelste NCIS kloon op televisie: goed gemaakt, maar niet bijster origineel.