Mijn lief maakt soms de zaligste Tik Tokjes.
366 – 29 maart 2020 – DnD in coronatijden
Kappertje spelen
Nee, wees gerust, er is geen schaar aan te pas gekomen, daar wagen we ons niet aan. Maar mijn haarkleur was aan een opfrisbeurt toe: als het zijn snit aan het verliezen is, dan heeft het tenminste nog een degelijke kleur.
En na Merels experiment met kleur gisterenavond wilde ze eigenlijk best wel meer, en dus heb ik vier strepen bordeauxpaars in haar haar gezet. De lichtpaarse streep van gisteren was er vrijwel uit na een nachtje slapen, vandaar. Ik kleurde dus eerst vier lokken bij haar en zette die vast met aluminiumfolie, zodat de rest van haar haar proper bleef, en deed daarna mijn eigen haar. En dan, ja, dan moet je een half uurtje wachten, wat bij Merel best een grappig zicht opleverde.
Maar het resultaat was echt wel knap, ze was bijzonder opgetogen en ik vind het zelf ook echt mooi.
Ze is misschien nog altijd maar negen, maar het wordt echt al zo’n prepuber. Zalig…
366 – 28 maart 2020 – happy vlaai
Lourdes
Vandaag heb ik dus in Lourdes gezeten. Voor wie van Gent is, betekent dat automatisch Oostakker natuurlijk. In Oostakker is er ook ooit een wonderbaarlijke genezing geweest, waarop ze een replica van de grot van Lourdes hebben gebouwd en een heuse basiliek.
Ik ben naar ginder gefietst, heb mijn fiets aan de basiliek gezet, en ben de vragen beginnen oplossen. Dat leidde me rond het plein, eventjes langs de straat en dan het Slotendriesbos in. Alleen dacht ik dat ik netjes een rondje kon maken: vraag 1-3-4-5-6 en dan 2, maar blijkbaar was de toegang terug afgezet met een hek, en moest ik helemaal terug lopen om vraag 2 op te lossen. En uiteraard lag de stash weer helemaal de andere kant het bos in.
Soit, ik loste het op, berekende de coördinaten van het potje, en ging toen de basiliek even binnengaan. Dacht ik, want ook al was het pas tien voor vijf, de kerkdeur ging net voor mijn neus dicht, terwijl het aangegeven stond tot 19.00 uur. Ach ja, niet erg.
Maar ik heb gigantisch genoten van de fietstocht van 17 kilometer en de wandeling van een uurtje, en was helemaal ontspannen. En ook de rug bedankte me.
366 – 27 maart 2020 – mermaid
Fietsperikelen
Gisteren was ik rond een uur of drie op de fiets gesprongen, opnieuw richting Oostakker. Ik wilde eigenlijk een pak vroeger vertrekken, maar er bleven maar dingen tussenkomen. Ugh.
Enfin, eindelijk dus de fiets op, gezwind door de nieuwe industriewijk, de spoorwegbrug aan de Wiedauwkaai over, langs de kop van de haven en de Weba, zo de spoorweg over en dan…
Hmm.
Blijkbaar lag er aan dat stukje over de spoorweg een enthousiaste nagel, die dacht: “Laat ik, voor ik helemaal wegroest, toch nog een statement maken”. Fijn hoor. Vijf meter verder stond mijn achterband sjiekeplat met die dikke nagel er triomfantelijk uit stekend.
Ik stuurde een berichtje naar Bart, die gelukkig net tussen twee conference calls zat, en die me dus ging komen ophalen. Ik installeerde me met mijn boek, een koekje en een ice tea – je moet altijd voorbereid op pad trekken – op de borduur, en wachtte tot mijn allerliefste me kwam ophalen. Die laadde zonder verpinken de fiets op en bracht me gezwind naar huis. Tot zover mijn fietsambities voor vandaag, en meteen ook mijn plan om een mooie geocachewandeling te maken rond Oostakker Lourdes gefnuikt.
Tsja.
Maar nu moest ik wel nog mijn fiets kunnen laten repareren tijdens deze lock down. Ik luisterde even op Facebook en kreeg de raad om contact op te nemen met Velo Velo, een fietsenmaker hier van de Gentseaardeweg die ook aan huis komt. Ik belde en mocht mijn fiets gaan binnensteken op zijn werkplaats. We hebben netjes afstand gehouden, ik heb hem de fiets uit de auto laten nemen, en dat was dat.
En deze avond kreeg ik een berichtje dat ik hem weer mocht gaan ophalen. Score! Ik kan dus morgen alweer de fiets op, alsnog naar Oostakker ^^
366 – 26 maart 2020 – dan ruim je al eens een kast op…
Skypen
Jeroen heeft ons pa gisterenavond op Skype gestoken, met enige moeite zou je kunnen zeggen, maar het lukte!
Deze voormiddag belde hij dus, terwijl de kinderen alle drie net buiten zaten. Ik bracht de computer naar buiten, en ze glunderden om hun opa nog eens te zien en vooral met hem te kunnen spreken. Hij vroeg dan ook naar alles wat ze aan het doen waren en al gedaan hadden, en klaagde zelf ook totaal niet. Ja, hij zit alleen, maar dat is hij wel gewoon, daar kan hij mee leven. Ik vind het fantastisch hoe hij er altijd in slaagt het gesprek weer op de kinderen te brengen en hen zo het gevoel geeft dat ze belangrijk zijn. En dat zijn ze ook echt voor hem, dat weten ze.
Ze zijn zelfs met computer en al naar binnen gekomen en hebben zich samen in de zetel geïnstalleerd om verder te kunnen praten. Ik was intussen aan het koken, maar dat stoorde niet, want ons pa moest mij toch niet hebben.
Ik heb geen schermafbeelding van hem, maar ik vermoed dat hij minstens even hard zal geglunderd hebben.
Geluk zit in de kleine dingen, toch?
366 – 25 maart 2020 – boodschap
