Dag drie in de Voerstreek
Ook deze dag werd begonnen – na een ontbijt, uiteraard – met nog een stevige zangsessie. Het concert begint vorm te krijgen, gelukkig maar. Er werd nog gemiddagmaald, gelardeerd met een speech van de voorzitter, en toen ging een deel naar huis, waaronder ik. Wie wilde, kon nog blijven voor een wandeling, maar het regende wel stevig.
Ikzelf reed naar huis omdat morgenvroeg beide jongens op schoolreis gaan, maar ik pikte nog wel een paar caches mee onderweg. Waarbij ik toch behoorlijk nat werd, ondanks de paraplu, maar wel heel mooie dingen zag.
Maar ik moet heel eerlijk toegeven: na dat drukke weekend met al die mensen om me heen deed het me extra veel deugd om een paar uur helemaal alleen te zijn, zij het al cachend in de regen of gewoon onderweg in de auto.
Mijn brein zit soms toch raar in elkaar…
365 – 20 oktober 2019 – herfstig
Zeer fijne koordag
Wat een dag, zeg!
Goed geslapen, opgestaan, ontbeten, en dan meteen een ochtendwandelingetje gedaan. Niet ver, hoor, gewoon een goeie kilometer verder, de heuvel op voor het uitzicht en ook wel voor de cache die daar lag :-p
Om half tien werd er gezongen en stevig doorgezongen.
Er waren croques als middageten en daarna hadden onze bas Stefaan en zijn vriend voor ons een volledig spel uitgewerkt stijl Cluedo. Vier groepen moesten om het meest hints zien te verzamelen om te bepalen wie de moordenaar was, met welk moordwapen en op welke locatie. Jammer dat het de hele tijd aan het regenen was, nogal wat hints waren gewoon buiten te vinden, ergens in een verloren hoekje gekleefd. Andere hints kon je verdienen door tussentijdse raadsels op te lossen of kleine spelletjes te spelen. Ondertussen moesten we ook een twintigtal detailfoto’s van het huis zien te lokaliseren, maar dat bleek dan nog een afleidingsmanoeuver, waar je niks mee kon winnen! En uiteindelijk was er een eindspel met tasten in een donkere doos, pictionary en nog wel wat meer dingen waar geluk een grote factor speelde. Al bij al waren we bijna de hele middag zoet en heb ik me de max geamuseerd! Heel knap gedaan!
Daarna moest er uiteraard nog even gezongen worden, daarvoor zijn we per slot van rekening hier, en dan was het tijd voor het Ceciliadiner ^^ Meer dan dik in orde, andermaal.
365 – 19 oktober 2019 – koorweekend
Koorweekend in de Voerstreek
Dat het nog een stevig eind rijden was, naar Hombourg in de Voerstreek. Maar het is het begin van het koorweekend, en dat zag ik eigenlijk wel dik zitten, hoe moe ik ook ben op vrijdag.
Ik tufte vrolijk naar ginder, pikte in het donker zelfs nog een cache mee, en arriveerde rond acht uur ter plaatse. Die plaats, dat bleek een prachtig groot vakantiehuis te zijn met een massa netjes afgewerkte kamers, een grote eetplaats, een ruime keuken, extra plaatsen links en rechts en ook een gezellig salon dat net groot genoeg is om in te zingen.
Ik lig met twee fijne dames op een kamer, ook dat komt helemaal goed, en de bedden zien er prima uit.
Moe, maar blij er te zijn, jawel. Dat zingen komt helemaal goed.
365 – 18 oktober 2019 – mij-momentje
Ponden
Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap dat dus niet. Wolf vertrekt volgende week naar Londen, en daar hebben ze tot nader order – en wellicht nog wel wat langer ook – nog steeds Britse ponden in plaats van euro’s.
Nu, Wolf krijgt wel wat zakgeld mee en dus bestelde Bart zestig pond.
Af te halen op donderdagvoormiddag tussen 9 en 12 in het bankkantoor in Mariakerke. Nee, niet Wondelgem, daar doen ze geen geld meer. En nee, niet willekeurig in het andere kantoor, maar op die ene voormiddag. Qué?
Ik heb sterk het vermoeden dat ze dat enkel nog als service zien, en niet als een basisdienst van een bank. Nog een chance dat ik op donderdag pas om tien uur moet beginnen lesgeven en er daarvoor dus om kon. En nee, blijkbaar ook niet om half negen, toen ik Wolf met zijn pijne poot af ging zetten aan school.
Zucht. Volgende keer dan maar gewoon ginder uit de muur halen, zeker?
365 – 17 oktober 2019 – klassenraadbezigheid
Twee jaar
Damn.
Ik heb me net zitten realiseren dat de rug nu dus iets meer dan twee jaar geleden is. Toen was ik trots op mezelf dat ik met mijn krukken tot in de tuin was geraakt en er kon liggen lezen in de nazomerzon.
Ik heb gelukkig een lange weg afgelegd sindsdien, en vooral naar mijn eigen lijf leren luisteren. En, zij het met enige moeite, mijn beperkingen leren aanvaarden.
En ook geleerd hoe veel mensen bereid zijn om voor je te doen, als je het vraagt, en vaak zelfs niet eens hoeft te vragen. En ingezien hoe graag mijn gezin me ziet en hoe hard ze me proberen te helpen.
Dank jullie allemaal. Het is enkel dankzij jullie begrip en hulp dat ik de meeste van mijn hobby’s nog kan uitvoeren. En dat het leven leefbaar blijft.
Bedankt.
Echt.