Geplaatst op

Dagje Nederland, in casu het Kröller-Müller

Bart moest vandaag in Ede zijn, tussen Arnhem en Utrecht, voor een podcast. Hij had gevraagd of ik geen zin had om mee te komen, en daar zei ik geen nee tegen: het is bijna drie uur rijden, maar twintig minuten verder zit je in Otterlo, meer bepaald in het Kröller-Müller museum, en voor zover ik me herinnerde, heeft dat een prachtige collectie. Meteen kon hij me in het terugrijden afgooien in Dordrecht, voor Big Rivers. Normaal gezien zou ik vrijdag zelf rijden en dan Mireille oppikken, maar mijn auto is nog steeds in de garage, helaas, ik heb dus geen vervoer. Ik had de trein kunnen nemen of iets anders proberen verzinnen, zoals het huren van een auto, maar een van de logische routes van Otterlo naar huis is via Dordrecht, en wie ben ik dan om moeilijk te doen?

Rond negen uur vertrokken we, kwart voor twaalf stonden we op de markt in Ede, nog wat later genoten we allebei van een fijne salade en had ik al wat labcaches gevonden. Tsja…

Om één uur moest hij bij OMA zijn voor zijn podcast, en ik ben dan maar in de buurt gaan rondlopen voor een paar geocaches. Er was een hele leuke multi rond vijf grote kunstwerken op ronde punten, maar jammer genoeg klopte mijn berekening voor de uiteindelijke cache niet helemaal. Maar ik had dus wel een fijne wandeling in een mooie buurt.

Iets voor drie waren we in Otterlo. Wat een prachtig museum, wat een collectie! Ik heb veel te veel foto’s genomen, maar bon, het is mijn blog :-p

Voor de beeldentuin deed Barts voet te veel pijn, dus liepen we daar niet echt rond.

Het zorgde er wel voor dat ik netjes tegen zessen in Dordrecht was, wat ervoor zorgde dat ik mee kon eten – Sabrina had heerlijk gekookt met gnocchi en soep en salades – en dat ik vooral ook mee kon op het bootje. Maar dat is voor een volgende blogpost.

Geplaatst op

Verduistering voor het appartement

Vandaag stond ik om tien uur op het appartement, samen met iemand van VK Design om de verduistering te installeren.

Het is wel een wijs systeem: er worden magnetische strips op de omkadering geplakt, en dan zijn er stevige metalen frames, op maat gemaakt, die daarop geklikt worden. Binnen dat frame is er dan de verduistering zelf, een gewafeld systeem dat je op en neer kan schuiven. Je kan dus, om de ramen te kuisen, het frame er gewoon afnemen.

Zo ziet het er dus uit:

Is het nu volledig verduisterd? Nee, maar dat is ook bijna niet mogelijk zonder echte rolluiken, en dat mocht niet. Maar de middelste foto is genomen met mijn iPhone, en die heeft een stevige lichtgevoeligheid. Het zal in elk geval beter zijn dan hoe het was, ik zie het volledig zitten.

Allez hup, nu nog de lichten.

EDIT: Wolf vindt het absoluut niet oké, hij zegt dat het voor geen meter verduistert. Tsja, hij is rolluiken gewoon… Soit, hij zal er toch mee moeten leren leven, ofwel opnieuw alles afplakken en dan maar standaard in het donker zitten. Meh.

Geplaatst op

Zomertruitje (nr. 4)

De bedoeling was dat Peggy vandaag hier haar nieuwe zomertruitje kwam ophalen, maar ze voelde zich niet zo goed, zodat ik maar tot daar ben gefietst. Het scheelt dat ze hier amper vijf minuten fietsen van woont.

Ze had al een kleedje aangetrokken waar wit in zat en waarvoor ze dat nieuwe zomertruitje wilde, in het wit dus. En ja, het staat haar echt wel. Ik heb het zelf ook even aangetrokken, puur voor de foto: ik wilde haar tonen dat het klaar was.

Het is dus nog steeds helemaal wat ze wil en waar ze ook goed mee staat, dus ja, die volgende komen er ook nog aan, nog zwart, grijs en dan in een lichter materiaal beige en grijs.

De eerste waren sowieso gratis, enkel het materiaal moest ze betalen, maar intussen betaalt ze me er ook voor: niet veel, ik ga er niet rijk van worden, het is omgerekend iets meer dan een euro per uur, maar daar doe ik het uiteraard niet voor. Het is wel mooi meegenomen natuurlijk voor al het werk, want het haken zelf doe ik terwijl ik tv kijk of lees, maar het samennaaien en de draadjes instoppen is een knap vervelend werkje waar ik wel mijn hoofd moet bijhouden en dat ik dus niet graag doe. Ach ja, de rest is leuk, en zij is er bijzonder blij mee.

Oh, en het patroon? Poepsimpel, ik heb het van onderstaande foto gehaald, maar dan zonder mouwtjes, en met acht herhalingen ipv. zeven. De breedte die ik gebruik is 90 cm, en ik doe de halsopening ook met een rij dubbele stokjes.

Mocht iemand de steek ook willen uitproberen maar heb je moeite met het patroonlezen: vraag gerust, ik leg het met plezier uit.

Geplaatst op

Lectuur: “Silver Bullet (Preternatural Affairs #2)” van S.M. Reine

Na het einde van boek 1 van Preternatural Affairs krijgt heks Cèsar Hawke niet eens de tijd om zich te douchen vooraleer hij met zijn vaste partner Suzy, zijn baas Fritz en consultant Isobel naar Reno wordt gestuurd om daar een piek in magische energie te onderzoeken. Hij is namelijk gepromoveerd naar een nieuwe task force  waarbij hij dus, tot zijn eigen gruwel, veldwerk moet doen. En dan blijkt dat hij niet alleen een reeks demonen ontmoet – een arachnide, een nachtmerrie – maar ook een weerwolf, en dat hij vooral ook de confrontatie binnen eigen rangen moet aangaan, een confrontatie die hem makkelijk de kop kan kosten.

Reine gaat verder op de weg die ze was ingeslagen: een mannelijk hoofdpersonage met het nodige relativeringsvermogen en vooral een stevige dosis zelftwijfel, licht sarcastisch, maar ook vooral niet bang om toe te geven dat hij bang is, dat hij zwak is, dat hij twijfelt. En dat is wel mooi, ja. Maar ze heeft vooral goed gekeken naar haar voorgangers. Niet dat daar iets mis mee is, maar je kan het vergelijken met de zoveelste NCIS kloon op televisie: goed gemaakt, maar niet bijster origineel.

Geplaatst op

Gent Jazz: Bonnie Raitt en de Waterboys

Sinds een paar jaar gaan Bart en ik al graag ne keer naar Gent Jazz: te doen met de fiets, niet te druk, heerlijk gezellig, en als je dan nog de VIP neemt: lekker, zitplaats, enfin, het soort festival waar mijn rug nog wel ja tegen durft zeggen.

Bart had ook dit jaar twee koppels uitgenodigd: Tom en Birgit zoals vorig jaar, en dan nog Michiel en Anja, ook werkgerelateerd. We waren er iets over zes, genoten van het aperitiefje, gingen binnen voor het eigenlijke eten – zowel voorgerecht als hoofdgerecht – en gingen toen eerst even luisteren naar Sam Bettens. Goed, maar een beetje eenheidsworst, het is alsof die niet is geëvolueerd. Ik hou nog steeds van zijn stem, maar ik vond het een beetje… saai. Het hielp ook niet dat het publiek er gewoon overheen praatte, daar in de Garden.

En toen kwam Bonnie Raitt, op haar 75 nog steeds een grande dame. Wat een stem! Wat een présence! Wat een diversiteit in haar nummers: blues, rock, ballades, pop, alles door elkaar. Maar allemaal wel grandioos gezongen, en ook grandioos gespeeld. Alleen de man van de beeldmix mochten ze op staande voet ontslaan: dat was ronduit slecht! Alsof die mens niet kon geloven dat Raitt zelf gitaar kan spelen – en hoe! Telkens wanneer ze een solo inzette, switchte het beeld naar de mannelijke gitarist die dan gewoon ritmegitaar speelde. Serieus…

Toen gingen we voor dessert en nog een goeie babbel, en trokken we opnieuw naar de tribune voor de Waterboys. En ja, ook die waren goed! Er was een immens verschil met Bonnie Raitt, want hier ging het om een wall of sound die elke subtiliteit miste, maar dat hoefde ook niet. En die organist/pianist/keyboard speler/keyguitar speler: wat was me dat! Bart en ik zijn echt in de lach geschoten: die man was een personificatie van Animal van de Muppets, zoals die daar te keer ging. Bij momenten vloog zijn been zelfs boven zijn Hammond orgel uit… Geen idee wat die gesnoven had, maar het was goed spul. En Mike Scott zag er wat verlept uit, maar was wel zeer goed bij stem. Genoten, jawel.

Na afloop gingen we meteen weer de fiets op: de rug kan wel wat aan, maar niet onbeperkt natuurlijk.

Maar voor herhaling vatbaar? Welzeker, en dat gaan we dan volgende week zondag doen voor Massive Attack.