Jawel, een stralende zondag, ik die me terug beter voelde, en ons pa die de kans niet kreeg om tegen te stribbelen – en dat precies ook niet echt wou.
We reden nog een keer naar de streek rond Lochristi want we zijn nog altijd niet rond met de caches van Francobello, en genoten allebei zeer hartsgrondig van het stralende weer, de fijne caches en de mooie streek. Zoals altijd, eigenlijk. En ons pa, die wat twijfelde of hij wel genoeg evenwicht had, zag dat dat eigenlijk niet zo het probleem was.
Het was tegen vijven toen we thuis waren en taart konden eten, maar dat deerde niet: we hadden er andermaal een prachtige dag op zitten.
Dikke merci, Francobello!