Gwen stuurde me eerder deze week een berichtje met de vraag of we deze vakantie toch niet eens samen zouden gaan eten. We hadden eerst gezegd dat we dat in de feestperiode niet gingen doen, maar anders werd het wel heel erg lang voor we elkaar opnieuw zagen.
Vrijdag was prima voor me, ze moest wel voor taxi spelen, en dus koos ik een restaurantje vlakbij waarvan we beiden wisten dat het in orde ging zijn.$
Bij Mauro was ik al een paar keer geweest en zelfs al eens met Gwen, maar dat is me telkens zo goed bevallen dat we dat allebei voor herhaling vatbaar vonden. En vooral: het is maar een paar straten van bij mijn huis vandaan -zij het door heel de omleiding.
Stipt om zeven uur was Gwen hier in de buurt. Met opzet zo geformuleerd, ja, want door die werken was ze compleet haar kluts kwijt en heeft ze de hele wijk een paar keer afgereden. Ze belde toen ze amper 50 meter van ons huis stond, maar ze had het blijkbaar niet herkend. Soit, we waren netjes op tijd in het restaurant voor een aperitiefje, een hoofdgerecht en een dessert.
En uiteraard werd er honderduit gepraat. Het is eigenlijk vreemd hoe wisselend onze gesprekken zijn. Soms gaat het de hele avond over familie en kinderen en wordt er met geen woord gerept over ons werk, soms gaat het enkel over het werk en absoluut niet over de kinderen, en soms gaat het gewoon alle kanten uit, zoals vandaag. Nee, we hebben het niet gehad over familie en kinderen, maar wel over vrienden, bijvoorbeeld, en over (vroegere) collega’s en directeurs en burn-outs en al dat soort dingen, maar ook niet over Latijn op zich, of leerplannen en zo.
Al bij al werd het alweer een zeer aangename avond. Uiteraard, of we zouden dit niet blijven doen.