Rondje dokters met de kinderen

De examens zijn gedaan – voor Wolf was er gisteren de laatste les voor de blok begint – en dus was er tijd om langs enkele dokters te gaan. Ik moest voor mijn halfjaarlijkse controle bij de oogarts en nam meteen ook Merel mee, omdat het al vijf jaar geleden was dat haar ogen gecontroleerd waren. Wolf was er ook, want die moest zijn oogdruk laten controleren, omdat bij ons glaucoom zo sterk aanwezig is in de genen. Mijn ogen zijn stabiel, Wolfs ogen zijn perfect in orde, Merels bril was ook nog zoals het moet, maar haar oogdruk is net op de grens van te hoog. Verwonderlijk, want ze beginnen dat meestal pas te controleren vanaf 40, en niet wanneer je dertien bent. Maar Dr. De Valck wou toch even nakijken voor de zekerheid, en gelijk had ze. Nu, er is nog geen enkel probleem hoor, en het kan ook een momentopname geweest zijn. Ze wil Merel terugzien in januari, zodat ze opnieuw kan controleren. Enfin, blij dat we geweest zijn.

En ’s avonds zat ik met de drie mormels bij de orthopedist: Merel was aan nieuwe steunzolen toe wegens al lang geen nieuwe meer, Kobe heeft een rare verende manier van lopen en naar eigen zeggen platvoeten, en Wolf heeft vaak pijn in zijn ene been bij het lopen en is ervan overtuigd dat zijn ene been langer is dan het andere.

Na een kort intermezzo in de wachtkamer – waarover later meer – bekeek een geamuseerde Wouter hen alle drie. Merel heeft nog steeds licht x-benen en krijgt effectief nieuwe steunzolen, maar dat was alles. Bij Kobe is er inderdaad die licht verende tred, die kan veroorzaakt worden door een licht verschil in beenlengte, maar daar was hij niet zeker van. Hij wil zijn skelet laten scannen en op die manier uitmeten. Met steunzolen moet hij dus nog even wachten.

En Wolf? Ja, die heeft inderdaad een stevig verschil in beenlengte, zelfs ik kon dat duidelijk zien wanneer hij neerlag. Het maximum dat er kan bijgepast worden met steunzolen is 6 millimeter en dat krijgt hij dan ook. Het zou moeten helpen bij het lopen, maar daarnaast moet hij ook naar de kine om eventueel zijn bekkenstand te compenseren. Het juiste verschil heeft hij niet bepaald: dat is op zich ook niet relevant, want zolang het minder is dan drie centimeter, bestaat daar toch niet echt een behandeling voor. Pas vanaf drie centimeter verschil kunnen ze nogal ingrijpend te werk gaan, door zijn bot te breken en dat dan te laten toegroeien met extra botaanwas. Lijkt me vooral een zeer pijnlijk iets te zijn.

Enfin, ook hier was het dus echt wel nodig dat we gingen. En die scan voor Kobe, die moet ik nog regelen…

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *