Sinds de verbouwing in 2015 hebben we in ons kookeiland zo’n volledig vlakke grote inductiekookplaat: wreed goed gerief en wreed gemakkelijk dat dat zo vlak is, want je kan het gewoon als extra keukenoppervlak gebruiken.
En toen zei het plots, ergens eind juni, knal. Letterlijk: Bart en ik verschoten ons dood! Helaas was ‘dood’ ook het gepaste woord voor die kookplaat daarna. Of nee, palliatief: ze gaf nog contact en de lichtjes gingen nog aan, maar ze gaf volledig error als boodschap. Juist ja. Blijkbaar is de levensduur van zoiets trouwens maar een acht tot tien jaar. Hmm.
Bon, Bart is vrijwel onmiddellijk voor een nieuwe plaat gaan kijken, maar veel keuze had hij niet omdat het exact die afmetingen moesten zijn, en uiteraard opnieuw volledig vlak, zonder opstaand randje. Dat was natuurlijk wel even wachten, maar gelukkig had ik hier nog zo’n klein elektrisch kookplaatje staan met twee bekkens. Gecombineerd met de oven en de microgolf lukte het vlotjes om te koken, al was het wel wennen aan de extra lange kooktijd.
Soit, halverwege juli kwam er een installateur van de winkel met die kookplaat. Hij kwam, zag en zuchtte vooral diep: het ging niet eenvoudig worden, vond hij. Bon, oude plaat losgemaakt, eruit gehaald, nieuwe plaat erin gelegd, en die bleek wel de exact juiste afmetingen te hebben, maar wat dikker te zijn, zodat hij – met nog meer gezucht – enkele balkjes moest doorzagen. Dat mijn schuiven met borden en bestek daaronder zaten, dat bleek niet belangrijk te zijn: ik moest blijkbaar achteraf maar kuisen. Jammer genoeg voor hem kon hij de kabels niet zomaar aansluiten zodat hij alsnog de intussen met bestek, borden en zaagsel gevulde schuiven er alsnog moest uithalen. Juist ja.
Soit, hij sloot het ding aan en prompt viel de elektriciteit uit. Hmm? Meer gezucht volgde. Hij ging kijken in de elektriciteitskast, legde alles weer aan, sloot het ding nog eens aan en jawel, vreemd genoeg sloeg de elektriciteit weer uit. Bon, er volgde wat gepruts en gemorrel, nog meer uitslaande zekeringen, zelfs het verwisselen van de kabel, gezucht dat intussen zijn oorsprong ergens in de Tartaros vond, en uiteindelijk de verklaring dat hij het ook niet wist, dat hij gebeld had naar de zaak en dat ze ook niet konden helpen, en dat ze iemand van Siemens zelf gingen sturen.
Een paar dagen later: een man van Siemens. Met iets minder gezucht, zou je kunnen zeggen. Die keek naar de plaat, keek hoe die aangesloten was, en vroeg om even de zekeringenkast te mogen bekijken. En ja, blijkbaar is deze plaat toch wel wat zwaarder dan de vorige en doet deze moeilijk op een ‘plomb’ die niet zwaar genoeg is. Op zich is die voldoende om te koken, maar bij het aanschakelen trekt de nieuwe plaat heel even een piek van stroom, waardoor de zekeringen uitslaan. Hij heeft even gekeken of hij het kon versteken, maar dat was niet zomaar het geval. Het is blijkbaar een gekend probleem, hij is er zeker van dat de plaat zelf correct is aangesloten. Terug naar de elektricien, dus. Die moet een zwaardere zekering installeren.
Ik was intussen ook al diep aan het zuchten, want ik zag ons nog een maand op die twee armzalige trage plaatjes koken, tot ik even een lumineuze ingeving had. “Wacht eens efkes”, zei ik tegen de Siemensman, en ik ging, zoals eerder al het geval was, een paar dingen uitleggen, waaronder kast 2. En jawel, de kookplaat sloeg aan en werkte perfect. Zijn theorie was meteen bewezen, die mens ook gelukkig.
We zijn dus opnieuw naar af wat de elektriek betreft: we kunnen koken, maar dan moeten we weer een reeks andere zekeringen afleggen, zoals we al een half jaar gedaan hebben. Maar bon, we hebben een werkende, supersnelle en goeie kookplaat. Nu de rest nog.