Geplaatst op

Zelfs pannenkoeken uit een pakje kunnen mislukken…

Yep, het is me gelukt vandaag: een kant-en-klaar pannenkoekenmix van Dr. Oetker is compleet mislukt. Geen idee hoe of waarom, maar zoals Arwen zei: het was precies puree.

Bart is al sinds gisteren ziek, en dus deed ik de boodschappen met Merel, Wolf en Arwen. Ik heb staan twijfelen om voorgebakken pannenkoeken te kopen, maar zelfgebakken exemplaren blijven toch altijd lekkerder. Een tussenoplossing was die pannenkoekenmix, die ze netjes aan de ingang hadden klaar gezet. Ideaal, dacht ik. Om half zeven maakte ik twee pannekes warm, mengde de mix met melk, en begon te bakken. 10 pannenkoeken per pakje, stond erop, maar ik haalde er maar zes uit. Tsja, grote pannen, zeker?

Pakje één was er dus snel door, pakje twee ook, en toen mixte ik ook pakje drie… en bleek het deeg plots zeer lopend te zijn, ondanks exact dezelfde verhoudingen als eerst. Tiens. Ik probeerde het beslag te bakken, maar waar de buitenkant volledig aanbakte, bleef de binnenkant, tsja, de consistentie van puree.

Fok it, dacht ik, haalde bloem boven, eieren en meer melk, mixte mijn eigen deeg zoals altijd, en bakte vrolijk verder. Neh. Die pannenkoekenmix, dat was de eerste en de laatste keer.

Geplaatst op

Avondvergaderingen van de scouts

Ik snap dat heus wel, dat de leiding van de scouts momenteel aan het studeren is, en dat zo’n ganse zondagnamiddag kwijtspelen bij momenten wat veel is. Daarom leggen ze momenteel avondvergaderingen: voor Merel is dat op vrijdag van zes tot acht, voor Wolf op vrijdag van half acht tot half tien, en voor Kobe op zaterdagavond van zeven tot negen.

Op zich allemaal prima, ware het niet dat we dat dus consequent vergeten… Dat zit zo hard niet in onze routines dat we het al verschillende keren echt gewoon vergeten zijn, ondanks het feit dat de kleren al klaar lagen en dergelijke.

Blah.

Geplaatst op

Leeswoede

Als kind waren Bart en ik allebei verwoede lezers. Verwoed als in: minstens vijf boeken per week.

Tot onze ontzetting las Wolf niet graag, en hij heeft er nog steeds een hekel aan. Gelukkig zijn Kobe en Merel anders, al lezen ze lang niet zomaar wat, en moet het echt een goed boek of een goede reeks zijn om hen aan het lezen te krijgen. Soms lezen ze weken bijna niks, en dan weer verslinden ze het ene boek na het andere.

In het voorjaar had Kobe zich gestort op de reeks Cat Warriors, maar blijkbaar was reeks 1 veel beter dan reeks 2, want daar stopte het voor hem. Tsja…
Gelukkig had ik hem onlangs de eerste van de Percy Jacksons in handen gestopt in de bibliotheek, en hij was meteen verkocht! Het is momenteel al Percy wat de klok slaat, hij vertelt me de synopsis van elk boek, legt ganse verhaallijnen uit, en gaat er helemaal in op. We zijn zelfs tot aan de hoofdbibliotheek in De Krook gegaan om ontbrekende boeken te halen.

En Merel, die is vertrokken met de boeken van The Thea Sisters, de vijf vriendinnen in de wereld van Geronimo Stilton. Natuurlijk zijn die nog eenvoudiger, maar ze zijn fijn geschreven, en vooral: ze leest.

Heerlijk, toch?

Geplaatst op

Overvloed

’t Is misschien erg om te zeggen, maar we hebben intussen een beetje genoeg van aardbeien. Die uit onze tuin zijn fantastisch lekker, maar ze geraken gewoon niet meer opgegeten. Erg, hé…

Ik liet dat weten aan Véronique, en die stond hier prompt met Léonore én een boeketje bloemen uit eigen tuin. Zalig, toch, zo’n ruilhandel? Zij blij met een bakje verser-dan-verse biologische aardbeien, en ik een boeket op mijn tafel. Win-win, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Liefje

Tsja, het zijn duidelijk niet alleen wij die Wolf missen, ook Arwen, zijn vriendinnetje, ziet hem niet meer alle dagen. Allez ja, toch niet in levenden lijve, want ik vermoed dat ze ook nu nog quasi alle dagen FaceTimen. Dat deden ze al toen hij nog gewoon thuis was en ze elkaar nog elke dag zagen op school. Tsja..
Nu had Wolf héél liefjes gevraagd of Arwen vandaag mocht komen, en ook haar ouders – twee collega’s van mij, ik ken Arwen dus al lang, anders zou ik niet akkoord gaan met het feit dat zij zomaar naar hier komt of hij naar ginder – zagen dat zitten, en dus werd zij hier rond elf uur afgedropt.
Nog zelden heb ik Wolf zo hard zien stralen…

Enfin, Arwen at mee, speelde mee met het slijm, keek mee met de rest naar een film, en speelde zelfs een gezelschapsspelletje mee.

Beetje bij beetje werd ze wat minder verlegen, kwam ze zowaar los, en deelde ze in het gesprek.

Tussendoor maakten de kinderen en ik nog ijs, en met de overblijvende eiwitten werd er dan meringue gemaakt.

Een beetje na achten werd ze opgehaald door haar vader, en ik zag dat Wolf er echt intens gelukkig van was geworden. En daar zou je toch alles voor doen, toch?

Geplaatst op

Nog een paar cachekes in de buurt

Vorige week was ik al eens in dat kleine stukje verwilderd bos tussen de twee rijrichtingen van de R4 geweest, vandaag was het kouder, had ik een jeans en stevige schoenen aan, en wilde ik me wel aan het vervolg wagen. Ik reed met de auto tot de parking, en dook de tengels in. En jawel, een kilometertje later had ik de cache in handen, nadat ik eerst nog extra tengels te lijf was gegaan met een stevige stok. Fijne wandeling, fijn stukje bos, maar dus niet met blote benen. En dan nog een foto van langs de Vinderhoutsedam. Mooi daar…

’s Avonds was er natuurlijk koor, en daarna ging ik nog even de nieuwe cache aan de Vaneyckbrug oppikken, en een nieuw exemplaartje leggen aan de Brusselsepoortsluis, want die was verdwenen.

Ik ben toch wel echt een nachtmens: ik genoot er echt van om ’s nachts door de straten te dwalen. Allez, net zoals ik even hard kan genieten van een nachtwandeling door de natuur, daar niet van. Als het maar donker en buiten is ^^

Geplaatst op

Leesclub

We hadden het vorige boek even geskipt en naar mei verplaatst omdat de geplande timing voor iedereen wat moeilijk lag.
Helaas bleek dat ook voor het essay vandaag: de zesdes waren het gewoon vergeten, en nogal wat collega’s hadden de tijd niet, ook al hadden ze het gelezen. Tsja. Ik heb het nog snel gisteren gedownload en op een twintigtal minuutjes gelezen: “We should all be feminists” van Chimamanda Ngozi Adichie. Een aanrader? Goh… Wel stof tot discussie, dat wel.

Ik heb me bezig gehouden met het maken van cupcakes via een nieuw recept, en vooral de topping is wreed goed gelukt, al zeg ik het zelf. Het is niet op basis van room, maar eigenlijk gewoon poedersuiker met boter in, en dan kleurstof. De calorieën wilt ge alweer niet weten, maar wel lekker!

Enfin, de bespreking van het essay kan u hier lezen. Op de schoolwebsite uiteraard, ne mens moet iets doen om zijn geld te verdienen.

Geplaatst op

Geocaching spree

Gisteren zaten Bart en ik wel in Hertog Jan, maar Kobe zat op Ankoria, de kinderlarp. Gelukkig moest ik zelf niet tot in Mol rijden en terug, maar kon ik hem gewoon bij Annelies en Erik afgooien, in Affligem. Dat scheelt al een heel pak in rijtijd, zodanig dat ik eigenlijk nog tijd had om te genieten van de stralende zon en een aantal geocaches kon meepikken. Er liggen er wel een hoop in Affligem, ja, en ik heb er toch acht gevonden op korte tijd.

Iets over tien was ik weer thuis, helemaal ontspannen en uitgewaaid, klaar om even te liggen, me chic op te kleden, en naar Hertog Jan te gaan.

Vandaag kwam ons pa opnieuw, zoals elke zondag, bij ons eten: gewoon worst met bloemkool hoor, niks speciaals deze keer.

We wilden wel genieten van het mooie weer – beetje frisse wind, maar bon – en reden opnieuw, zoals twee weken geleden, naar Sas Van Gent en het kanaal Gent-Terneuzen. Eerst zochten we twee caches in het quasi verlaten Sas Van Gent, daarna deden we de ontbrekende zes caches langs het kanaal zelf.

Langs de baan zochten we nog een cache aan het Autrichedok, en reden dan verder naar de Zwartenbroekse Zeesluis, een interessante plek met uitlegborden en al, waar we zonder geocaching nooit zouden gekomen zijn.

Een laatste geocache pikten we op in het centrum van Westdorpe, een schattig beertje, en toen was het al vijf uur, en tijd voor koffie met een taartje, hier gezellig thuis in de warmte.

Ik denk dat ons pa en ik er allebei van genieten: we hebben allebei behoefte aan beweging, het cachen zorgt ervoor dat het geen doelloze wandelingen zijn, en we appreciëren elkaars gezelschap.

Ik vermoed dat er nog wel een paar wandelingen zullen volgen, ja. En hopelijk nog weekends met 20 caches ^^

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Door allerlei redenen hadden we Merels feestje wat moeten uitstellen, maar bon, deze middag was het dan eindelijk toch zo ver.
Ik hield me de hele voormiddag onledig met het halen van boodschappen en het maken van een taart. De briefing was dezelfde als vorig jaar – geen chocolade, geen slagroom, wel mango, en minder marsepein dan vorig jaar – en dus maakte ik een variant: een biscuit, maar niet zo hoog, met stukjes mango ertussen, bestreken met mascarpone. Dat maakte het geheel een stuk steviger. Daarover ging dan een dunne laag marsepein, een zelfgemaakt roosje, en gekochte bloemblaadjes. En voilà!

Tussendoor graveerde ik ook nog voor elk meisje een glas met hun naam en een paar hartjes op. Ik moet dus dringend naar de Ikea voor nieuwe glazen :-p

En toen staken de jongens op uitdrukkelijke vraag van Merel opnieuw een spel in elkaar voor de meisjes. Blijkbaar hadden haar vriendinnetjes daar ook naar gevraagd ^^

Tegen twee uur stonden er hier dus 6 zevenjarige meisjes in onze woonkamer. Nummer zeven, zo bleek achteraf, was het gewoon vergeten, en ik had daar geen telefoonnummer van! Stom….

Eerst moest uiteraard het barbiehuis grondig aan een inspectie onderworpen worden, daarna mocht Merel haar cadeautjes openmaken, en toen was er taart ^^

Daarna waren er plots zes kandidates voor de spionnenschool, die toch wel een aantal tests moesten afleggen onder het strenge oog van de jury. Konden ze wel instructies opvolgen van elkaar?

Hoe goed zijn hun schietskills, zeker als ze de kont van de lesgever mogen raken? Kunnen ze wel geblinddoekt een hindernissenparcours afleggen? Zijn ze in staat allemaal samen raadseltjes op te lossen? Kunnen ze zeggen wat ze geblinddoekt aan het eten zijn?

Als afsluiter van het spel volgde nog een muziekpak, met bijhorende opdrachtjes, dansjes en gekke bekken.

Met nog een aantal pannenkoeken in de maag werden ze rond vijf uur naar huis gestuurd. Merel vond het een fantastisch feestje, en we hebben de jongens dan ook uitgebreid bedankt.

Zo’n feestje met zo’n broers, daar kan je alleen maar van dromen!