Categorie: Vanallesennogwat

Ik speel al twintig jaar – letterlijk – met het idee van een tattoo. Al sinds mijn zestiende denk ik erover, maar het is er gewoon nooit van gekomen. Ik dacht altijd aan een kleine spin onder mijn linker sleutelbeen, maar ne mens moet daar dan werk van maken he.

Maar nu, nu was het tijd voor een andere tatoeage, vond ik. Ook met deze speel ik al een jaar of twee, meer dan genoeg bedenktijd. Een paar weken geleden boekte ik een afspraak in een tattooshop hier in Gent, bij een oud-leerlinge van de school. Het moest en zou vandaag: net vandaag is Els namelijk twee jaar overleden. Mijn larpmaatje Els, met wie ik jarenlang heb samengespeeld en wier symbool de Ankh was.

Wikipedia zegt erover: ” In de oudheid droegen de Egyptenaren de ANKH op afbeeldingen als teken van hun onsterfelijkheid, de sleutel van het eeuwig geluk; wanneer mensen het dragen wordt daarmee aangegeven dat zij deze wereld voor het hiernamaals hebben geruild. Het werd geacht hun bescherming te bieden tegen allerlei gevaren. De hiëroglief in deze vorm betekent ‘leven’. “

Beter kon het niet zijn, toch? Dus heb ik sinds vandaag een kleine tattoo op de binnenkant van mijn rechterpols, als aandenken aan Els, Vic en ons ma. Het symbool van het eeuwig leven, een eeuwig aandenken. Niet dat ik een tattoo nodig heb om aan hen te denken, dat gebeurt zo ook wel, maar toch…

Ik schreef ook het volgende aan Els:

“Elske,

het is twee jaar, verdomme. Twee jaar, en ik verwacht nog altijd commentaar van u op mijn domme opmerkingen. Weet ge, de laatste Omen liep ik efkes verloren bij het vertrek: naar wie moest ik nu bellen om ons een slaapplaatske vrij te houden? Ik lag prima, maar ik miste u in mijn buurt, weet ge. Bij Haven was het nog erger: spelleiding had plaats voor ons vrijgehouden, allemaal samen, en plots deed het gigantisch pijn om alle namen van de Vossen daar te zien staan zonder de uwe daartussen.
Uwe stoel staat nog altijd klaar in ons kamp, beze. Hij wordt nogal vaak ingepikt door de een of andere onverlaat, maar het is wel Katara haar stoel.
Maar weet ge, Stefaan is voor de eerste keer weer meegekomen, en dat deed onnoemelijk veel deugd. Het was soms ook verschrikkelijk moeilijk, vooral voor hem: wij, allemaal samen, zonder u. En elk moment verwachtte ik eigenlijk dat gij daar ook ergens zoudt staan.
Ik vecht trouwens met een stok momenteel. Het Vossenschild als speler, nee, dat nog efkes niet.

Ik mis u, Els. ’t Is soms vreemd, want het is niet alsof we elkaar zelfs maar wekelijks spraken. Maar die gedeelde hobby, die band was toch wel immens sterk. Ik mis mijn sterke Vos aan mijn zijde. Ik mis de gigantische lachbuien, ik mis het onnozel doen, ik mis het vechten zij aan zij.

Wij, beze, wij gaan later samen nog een stevig potje larpen. Liefst op Poort dan nog. Samen met alle Vossen. Beloofd.

Kom hier, da’k u tegen mijne gilet trek.”

Voor jullie. En hopelijk komt daar nog lang niemand anders bij.

Een paar gedachten:

• Ik ga het nog leren op mijn oude dag: mijn examens zijn gewoon klaar, en nog voor de deadline!
  Nu even een paar dagen stilte voor de storm. Ik ga eindelijk weer bloggen en lezen ^^
• Universeel: kinderen die duhuhuhuhuhuh zeggen wanneer ze met hun fietsjes over de kasseien dokkeren. Deed me glimlachen deze morgen, toen ik passeerde op de ochtendwandeling met Merel naar haar school.
• Eid Mubarak! Ik kreeg een heerlijk hapje terwijl ik op toezicht stond.

• Egoboost of the day: twee vierdes die op kousenvoeten tot bij mij komen: “Mevrouw, u geeft toch de vijfdes volgend jaar hè? Da’s toch zeker hè? Ja? Goed, dan doen we verder!” Het waren twee grote lummels die in het tweede bij mij hadden gezeten.
• En telkens weer kijk ik, volautomatisch, verbaasd op wanneer iets over negen niet de stem van Christophe Lambrecht te horen is op Studio Brussel.
• Los van alle andere verkiezingsonzin ben ik toch nog steeds verdomd blij dat ik in die multiculturele stad Gent woon. Waar blijkbaar de verzuring nog net iets minder hard heeft toegeslagen dan ergens anders. En waar ik mijn medemens nog steeds met net iets meer vertrouwen in de ogen kan kijken. Hartjes, mijn Gent. Verander maar nooit, alsjeblief.
• Het einde van het schooljaar begint zijn tol te eisen. Merel is doodop.

Het was ongelofelijk aangenaam wakker worden deze morgen: de nacht was kort, maar blijkbaar meer dan voldoende. En de alcohol, die raakte me blijkbaar niet. Vreemd. Rond een uur of acht rolde ik uit mijn bedje – letterlijk – uitgeslapen en fris. Nog eens een ongelofelijke merci, Wim, dat was… gewoon fantastisch.

Ik was blijkbaar niet de eerste die wakker was, en we gingen gezellig aan de tafels zitten voor een goeie babbel. Een beetje later kwam Marie toe met verse koffiekoeken en twee grote thermossen koffie, en dat deed immens deugd.

Ook de jongens werden stilaan wakker, zelfs Mathias die er precies niet zo vreselijk fris uitzag :-p

Foto’s zullen helaas voor later zijn, want ik heb gemerkt dat ik mijn toestel daar heb laten liggen. Ugh. Ik krijg het wel terug, maar wanneer is de vraag.

Ik had Bart beloofd om thuis te zijn voor het eten, en eigenlijk vond ik dat wel jammer, want de kern van de groep is blijven zitten, hoorde ik achteraf, tot een uur of zes, waarbij ze nog opnieuw beginnen zingen zijn, en er diepzinnige gesprekken zijn gekomen. Tsja, je kan niet alles hebben.

Want thuis was Bart er, stond er eten op tafel, en kon ik genieten van een zalige rustige zondag, en ook dat is veel waard.

En er was nog een examen af te werken ook, ja, dat ook.

Zo’n twee jaar geleden hadden ze het al aangekondigd: Roeland en Sarah gingen een groot feest geven omdat ze twintig jaar samen waren. Een klein jaar geleden kwam toen plots de boodschap dat het een trouwfeest ging zijn: hij had haar gevraagd, en zij had ja gezegd!

Deze morgen kleedde ik mezelf op tot in de puntjes, stoomde de kinderen klaar – Bart zit nog in IJsland – laadde ook Arwen in de auto, en reden naar Zulte voor de plechtigheid op het stadhuis.

Daarna volgde een bijzonder aangename receptie in de tuin van het gemeentehuis, met croques en heel veel spelende kinderen.

Tegen één uur gingen we richting feestzaal, in Moorslede maar liefst. Maar ik snap waarom ze het zo ver gingen zoeken: het was er heerlijk! Heel informeel, heel gezellig, heel erg hipster ook. En we hadden mega chance met het weer: het werd warm maar het bleef wel droog, en tijdens de ceremonie ging de zon zelfs achter de wolken, zodat we niet gestoofd werden.

• 

• 

• 

• 

• 

Nic en Jo deden dat fantastisch als ceremoniemeesters, er waren verschillende speeches (waaronder eentje van Jeroen en eentje van mezelf) en het was gewoonweg mooi. En man, ik miste ons ma!

Daarna volgde natuurlijk nog een zeer uitgebreide receptie waarop onder andere alle tantes, nonkels, neven en nichten waren uitgenodigd, en tegen zeven uur werden de kinderen opgehaald door Arwen haar pa (dank u, Jarno!). Ik verzeilde aan tafel – één lange lange tafel waar het eten in kommen op werd geserveerd en je dus jezelf kon bedienen – bij de Zomergemse oud-KSAers (senioren) en heb bij momenten tranen gelachen. Serieus maat, die gasten zijn echt een paar vijzen kwijt! De ambiance zat er al enorm in: Mexican waves, gezang, onnozeliteiten… En een decibelmeter die toen al boven de 100 dB aangaf.

Na het dessert verhuisden we en masse naar een ander gebouwtje om daar dan het dansfeest in te zetten. Roeland en Sarah posteerden zich netjes op de dansvloer voor de openingsdans en werden prompt opzij gezet: flash mob!

Gelukkig volgde daarna wel nog de openingsdans, en vooral ook nog een knaller van een feest! Zelden zo veel ambiance geweten, serieus. Ik heb een dik uur staan dansen en toen was mijn pijp volledig uit. Ik heb ons pa opgepikt en ben naar huis gereden, waar ook ons pa bleef slapen.

• 

• 

Een fantastisch feest van een fantastisch koppel. Ik had niks anders verwacht.

Het is blijkbaar al de zesde keer dat ik meedoe aan het fotoproject van de vijfdes. De laatste keer was wel in 2016, want toen besloot de directie om de thuisprojecten af te schaffen en de lessen gewoon te laten doorgaan wanneer de zesdes op Italiëreis zijn. Ondertussen zijn ze tot de constatatie gekomen, zoals wij leraars eigenlijk al lang wisten, dat dat dan wel echt veel studie betekent, en dus hebben ze na drie jaar de thuisprojecten weer ingevoerd.

Zoals vorige jaren stond ik gisterenvoormiddag in voor de workshops en de vier fotografen.

De namiddag was, zoals vorige keer al, een GPS-tocht in Gent langs het water. Vorige keer was dat nog vijf kilometer met zes controlepunten en daar telkens ook foto-opdrachten, maar dat was duidelijk te lang. Ik heb het deze keer ingekort tot vier controlepunten en vier opdrachten, en totaal een drietal kilometer, iets wat ze moesten zien te voltooien in twee uur. En yup, deze keer was het wél in orde, dacht ik zo. Toch als de groepen tenminste hun handleiding van de GPS-toestellen gebruiken, en niet zomaar wat proberen en dan uitroepen dat hun toestel niet werkt. No shit, Sherlock.

Het was al bij al stralend weer, en ik heb op het parcours rondgefietst om hier en daar een handje te helpen en met de collega’s op de controlepunten een praatje te slaan en op de hoogte te houden van de vorderingen van de groepen.

Aangezien de helft van de 80 leerlingen in de namiddag EHBO-cursus had op school, waren er nu maar 40 leerlingen. De tweede groep doet dat dan donderdagnamiddag. Ik hoop alleen dat het dan ook nog deftig weer is, want dit traject met de fiets in de regen, nee, er zijn leuker dingen.

Het opzet was in elk geval zeer geslaagd.

Mooi weer, en dus wordt het dringend tijd om Merel ook écht te leren fietsen. Ze is verdikke al acht! Op zich kan ze dus wel fietsen, maar het is nog iets anders om in het verkeer te fietsen: ze is vooral heel erg bang.

Vandaag kreeg ik haar nu wel zo ver dat we samen naar de Delhaize zijn gefietst: we hadden brood en nog een paar dingetjes nodig, en ze zag het, tot mijn verbazing, nog zitten ook.

Ze deed het ook zeer goed, eigenlijk, en luisterde vooral ook zeer goed naar mijn aanwijzingen. Maar tegen dat we aan de Delhaize waren, was ze aan ’t huilen: haar benen deden pijn! Wellicht was het meer de stress dan wat anders, maar bon.

We deden boodschappen, en tegen dat we terug moesten, was ze al lang weer aan het lachen. Terugfietsen was dan ook geen enkel probleem. Ik heb thuis wel haar banden eens stevig opgepompt en haar zadel wat hoger gezet, en ook dat scheelde een pak, zei ze. Mja, misschien had ik dat eerst moeten doen?

Enfin, we gaan nu wat vaker proberen korte fietstochtjes te maken, zodat ze went aan het verkeer. Ik kijk er al naar uit om samen met haar naar ’t stad of naar de muziekschool te fietsen.

Yep, het is me gelukt vandaag: een kant-en-klaar pannenkoekenmix van Dr. Oetker is compleet mislukt. Geen idee hoe of waarom, maar zoals Arwen zei: het was precies puree.

Bart is al sinds gisteren ziek, en dus deed ik de boodschappen met Merel, Wolf en Arwen. Ik heb staan twijfelen om voorgebakken pannenkoeken te kopen, maar zelfgebakken exemplaren blijven toch altijd lekkerder. Een tussenoplossing was die pannenkoekenmix, die ze netjes aan de ingang hadden klaar gezet. Ideaal, dacht ik. Om half zeven maakte ik twee pannekes warm, mengde de mix met melk, en begon te bakken. 10 pannenkoeken per pakje, stond erop, maar ik haalde er maar zes uit. Tsja, grote pannen, zeker?

Pakje één was er dus snel door, pakje twee ook, en toen mixte ik ook pakje drie… en bleek het deeg plots zeer lopend te zijn, ondanks exact dezelfde verhoudingen als eerst. Tiens. Ik probeerde het beslag te bakken, maar waar de buitenkant volledig aanbakte, bleef de binnenkant, tsja, de consistentie van puree.

Fok it, dacht ik, haalde bloem boven, eieren en meer melk, mixte mijn eigen deeg zoals altijd, en bakte vrolijk verder. Neh. Die pannenkoekenmix, dat was de eerste en de laatste keer.