Geplaatst op

Geocachen in Oudenaarde

We hadden het vorige week al vastgelegd: vandaag zouden Véronique en ik gaan geocachen. De exacte locatie was te bepalen al naargelang het weer: bij goed weer ergens op het platteland, bij slecht(er) weer in een stad, zodat we op tijd kunnen vluchten. Een blik naar buiten volstond om een stad vast te leggen, met name Oudenaarde, want daar waren nog wel wat te loggen caches en vooral ook een aantal labcaches.

Véro zag dat meteen zitten en nam ook Peter en plusdochter Sofia mee voor een gezellige namiddag. Maar zo zag het er in het begin niet uit: net toen ik aanzette, begon het te druppelen, en de hele weg naar Oudenaarde lang was het aan het gieten. Maar echt, gieten als in: rij wat trager want ge ziet niet waar ge rijdt. Ik dacht al: waar ben ik aan begonnen? Maar toen ik in Oudenaarde parkeerde vielen de laatste druppels, en toen klaarde het op. Ik had nota bene mijn zonnebril niet mee en heb de hele namiddag lopen pieren.

We wilden een multi afwerken die uiteindelijk meer dan vijf kilometer bleek te zijn, met onder de baan een hoop tussenstops van labcaches. We hebben wel veel bijgeleerd over Oudenaarde, Véro was wég van het kleine begijnhof en het Tacambaroplein, en we hadden echt een fijne namiddag, die eindigde zonder de uiteindelijke cache te vinden – mijn telefoon was plat, en de batterij van Véronique, waar ik op gerekend had, bleek een kapot kabeltje te hebben.

Maar we hadden er alle vier deugd van, de zon scheen en het voelde echt aan als vakantie.

Geplaatst op

Foodbag en verse dinges

Opnieuw een balorige zondag, waarbij de rug behoorlijk veel pijn doet en buiten af en toe de hemelsluizen open gaan met veel enthousiasme en overgave, en dat betekent geen geocaching. Het speet mijn pa niet wreed erg, had ik de indruk: er waren, zoals altijd, kousen op te vouwen en blogs te lezen, het is niet alsof hij zich verveelde.

Bart was gisteren naar de Cru geweest en smeet zich met overgave op een risotto met ham, die zeer gesmaakt werd.

De hele week al was het trouwens, euh, vreemd eten: Bart had een doos van Foodbag laten komen en daar de recepten van gemaakt. Met wisselend succes, vonden we:

kebabvlees met Hasselbackaardappelen en zure room

een ovenschotel met worstjes en boontjes

en een vegetarisch iets met broccolini en ‘fake spek’, aka. gebakken kokosschilfers.

Het is niet dat het slecht was, he, het was gewoon niet bepaald spectaculair. Maar wel nieuwe recepten en nieuwe dingen. En eigenlijk dus niet veel anders, wellicht, dan een HelloFresh et al.

We hebben vooral vastgesteld dat het vooralsnog niks voor ons is. Misschien, als we echt alle dagen moeten beginnen koken ’s avonds, dat het een oplossing is zoals voor velen, maar voorlopig toch nog even niet. Voorlopig koken we liever zelf ons eigen goesting.

Geplaatst op

Meer kunst in mijn wijk

Het was andermaal een glorieuze dag, ideaal om te gaan fietsen.

Bart had fantastisch gekookt – verse asperges rechtstreeks van bij de boer –

en we hadden eigenlijk wat te veel gegeten, maar dat lieten we niet aan ons hart komen: we lieten ons pa achter met koffie en een boekje en sprongen op de fiets richting Mariakerke. Daar was het namelijk de laatste dag – mei, weet u wel – van de actie Meer kunst in mijn Wijk die Max op poten had gezet.

De vorige weekends was het compleet rotweer geweest, maar vandaag wilde ik het toch niet meer missen. Max heeft 45 panelen gezet langs de straatkant met tekeningen van hemzelf en foto’s van Katleen Van Huffel.

Ik moet eerlijk zijn: ik was doorgaans niet echt onder de indruk. Ik had het gevoel dat Max niet zijn beste werk heeft tentoongesteld, en ook de foto’s waren… mja. Maar niet iedereen kan een Anton Corbijn of een Stefan Van Vleteren zijn natuurlijk.

Al bij al was het wel een zeer aangename fietstocht, mijn lief en ik.

En thuis kon ik opa gelukkig maken met een stukje taart en een kommetje fruitsla mét slagroom.

Nog later op de avond waaiden eerst Annelies en Jonas langs met vierkoppige kroost voor een gezellige babbel en het ophalen van wat meiklokjesplantjes, en toen kwam ook Amedee om dezelfde reden er even bij zitten.

Yep. Er zijn slechtere zondagen.

Geplaatst op

Speelde Nero Dalmuti?

Oh help! Ik heb blijkbaar leerlingen geïnfecteerd (en gecorrumpeerd wellicht) met The Great Dalmuti! Oh noes!!

Laat me even uitleggen. The Great Dalmuti is een gezelschapsspel dat vooral heel erg verkeerd kan gaan en tot extreem, hilarisch machtsmisbruik kan leiden. We hebben er al tranen mee gelachen, maar dan spreek ik wel van dik 25 jaar geleden, toen ik heel vaak rondhing met de Antwerpse larpbende van David, Maité, Joussef, Erlend en co.

Je speelt het het best met een hoop volk, en de winnaar mag van die onnozele opdrachten geven aan de verliezer, tot de volgende ronde. Het spel zit zo in elkaar dat de winnaar eigenlijk zeer lang de winnaar blijft en de verliezer de verliezer, tot er een revolutie komt, waarbij de rollen omgedraaid worden. En dan is de Dalmuti, die plots de Grote Dienaar wordt, compleet gejost natuurlijk als hij daarvoor de dienaars een beetje heeft zitten kloten.

Bon, ik had het spel gebruikt als voorbeeld voor een spel dat Nero en zijn leeftijdsgenoten blijkbaar speelden tijdens de Saturnalia. Tacitus beschrijft het op zijn eigen, bijzonder beknopte manier als volgt: “Festis Saturno diebus, inter alia aequalium ludicra, regnum lusu sortientium, evenerat ea sors Neroni.” Ofte, in vertaling: “Tijdens de Saturnalia, tijdens andere spelletjes met leeftijdsgenoten, lieten ze in een spel het lot bepalen wie van hen koning mocht worden, en dat lot viel te beurt aan Nero”. Denk Driekoningenkroon of zo, maar niet alle leerlingen kenden dat, vandaar.

Nero gaat opdrachten geven en zijn stiefbroertje belachelijk proberen maken door hem een liedje te doen zingen, terwijl het eigenlijk een zeer verlegen kind leek te zijn. Quod non.

Nu, ik had de leerlingen gevraagd om iets uit de verhalen van Tacitus in een TIktokfilmpje te gieten: een creatieve actualiseringsopdracht, als het ware. De meesten focusten op de dood van Britannicus, maar een groepje leerlingen had blijkbaar intussen The Great Dalmuti en speelden dat stukje dus na.

Wel, ik vond het zalig! Geen idee of ze het spel eerder al hadden, maar blijkbaar had de moeder van een van hen dat gevonden en hadden ze het dus gespeeld. Ik ga het hier niet posten omdat ik hen nog geen toelating heb gevraagd, maar ik heb me kriek gelachen.

Geplaatst op

Openschooldag: de digitale editie

Een maand geleden schreef ik nog dat ik mijn taak als OpenSchoolDagcoördinator wel zag zitten. De weken daarna leverden me eigenlijk vooral veel stress en frustratie op omdat de planning niet gevolgd werd, maar het deel dat ik zelf in handen had, dat zat nog wel snor.

Vandaag was dus de uiteindelijke OpenSchoolDag. Op de infoavond hadden we live presentatie afgewisseld met filmpjes, maar dat was uiteindelijk een idee gebleken waar heel veel ruimte voor verbetering in zat.

Deze keer heeft Fluxlab voor ons een hele film samengesteld: intro, mijn presentaties overal tussen, de uitleg van directie en leerlingenbegeleiders, maar ook ouderwerking, leerlingenraad, secretariaat, CLB, een uitgebreider stukje over de verschillende activiteiten… Alles zag er veel, maar veel professioneler uit, en de verschillende onderdelen zijn ook op de website terug te vinden. Oordeel gerust zelf (in de uitleg op Youtube zie je de tijdsaanduidingen voor de onderdelen).

Aansluitend gingen we dan wel eventjes live: ouders konden vragen stellen via chat en Teams, ik las die dan voor en directie of leerlingenbegeleiding gaf daar dan antwoord op. Op die manier was er wel een zekere betrokkenheid en toonden we dat we ook echt wel verbonden wilden zijn met de ouders en niet zomaar een filmpje afspeelden.

Vandaag bleef ik er dan ook zeer rustig onder: alle stress was weg want de film was af, en de rest had ik onder controle. Zenuwen voor zoiets heb ik dan ook totaal niet.

Het was dan ook in orde, hoorde ik van verschillende kanten. Ouders stuurden ons een bedankje of zelfs een proficiat, collega’s stuurden mij rechtstreeks hun felicitaties, en ik, ik was eigenlijk vooral blij dat het achter de rug was.

Wat. Een. Werk.

Maar bon, over een goeie maand is er een tweede infoavond voor de studiekeuzes voor onze bestaande leerlingen. Deze keer nemen we het heft zelf in handen, want het is geen uitgebreide show, gewoon de directie die de verschillende keuzemogelijkheden uit de doeken doet. Vrij droog en saai, maar zeer informatief.

En dus vooral met veel, véél minder planning. Oef.

Geplaatst op

Opleidingen

Vorige week kwam plots een vraag van de directie: scholengroep ging een aantal opleidingen organiseren, en of dit niks voor mij was? Het waren inderdaad allemaal marketinggerichte dingen, zoals hoe je school te profileren op Facebook, Instagram, jezelf in de markt zetten, SEO voor je website, leren filmen met je smartphone, dat soort dingen. Ideaal voor een mediacoach dus.

Ik stipte aan wat ik belangrijk vond en kreeg effectief de opleidingen “Lanceer je school op instagram” en “Leerlingenwerving” toegewezen. De Instagramopleiding is simpelweg omdat ik wel een account en een schoolaccount heb, maar daar eigenlijk niks mee doe. Ja, ik post af en toe eens een sfeerbeeld, maar dat is het wel zo’n beetje.

Enfin, gisteren heb ik dus een drie uur basistraining gekregen over Instagram: niet alleen beeldjes schieten dus, maar do’s and don’ts, wat een goeie bio is, het type beelden, wat werkt en niet werkt… Volgende week het vervolg: wat kan je als school op je story zetten, waarvoor gebruik je reels, dat soort dingen.

Ik ben benieuwd. Instagram als marketinginstrument voor je school: het zou moeten werken.

Geplaatst op

Glasverf

Jaren geleden, en dan bedoel ik echt 30 jaar geleden, was ik zot van glasverf. Je kan dat kopen in elke hobbywinkel en vooral ook in De Banier. Geen idee meer hoe ik er ooit mee begonnen ben, maar ik amuseerde me rot. Ik kan zelf voor geen meter tekenen, maar ik kan vrij goed natekenen, en dat is dus wat ik deed. Alleen… je tekent niet met een stift of potlood of zoiets, maar met een tubetje contourpasta. Daardoor creëer je verschillende vlakken die je daarna inkleurt met je glasverf. Je kan ook zonder contourpasta werken om gemengde kleuren te maken, maar ze zijn dan zeker niet goed afgelijnd.

Enfin, ik heb destijds een ganse reeks weckpotten versierd en heb er daar nog steeds van.

Voor de trouw van Gwen en Erik heb ik een serie van 5 gemaakt, ùren heb ik daarin gestoken, maar ik vond ze wel leuk.

In mijn klas in Gentbrugge heb ik een grote tekening gemaakt met een tekst in glasverf, en dan nog blaadjes uitwaaierend over een raam. Zalig als de zon daar doorkomt, dan heb je een glas-in-lood-effect.

Alleen moet je er blijkbaar zeer voorzichtig mee zijn, want na verloop van tijd begint dat af te bladderen.

Maar bon, Merel zocht iets om te maken als cadeautje voor haar papa maar had totaal geen inspiratie. Ik stelde haar voor om een glazen vierkante pot te versieren, maar eerst eens te proberen op een yoghurtglaasje. De contourpasta was keihard geworden en dus onbruikbaar, ook de helft van de kleuren was na 30 jaar keihard, maar er waren er wel nog bij die bruikbaar waren, en dus ging ze aan de slag.

History repeats itself, zo blijkt.

Geplaatst op

Bloembollen

Dat het genieten is van dat zalige weer! Zoals ik al schreef, verplaatste ons leven zich deels naar de tuin. Merel hielp me om een groot aantal bloembollen te planten: dahlia’s, anemoontjes, allia, gladiolen, en nog wel een paar dingen, die in de bloembolpakketten van school zaten. We hadden er het White Sensation pakket genomen en het Bijen- en vlinderpakket. Dat het kleurenschema van mijn tuin dan een beetje om zeep is, tsja, het zij zo.

Nu ja, er moeten er nog 40 in de grond, denk ik, de rest zit er al. En verder hebben we nog maar eens de Fatboy en de kussens buitengelegd en genoten ervan. Ik heb zitten lezen en genieten.

En er waren ijsjes. Uiteraard.

Geplaatst op

Karmapunten?

Al sinds jaar en dag hou ik contact met mijn vroegere dictie- en voordrachtleerkracht Marleen. Die woont hier een paar kilometer verderop in Mariakerke, en sukkelt ook al jaren met haar gezondheid. Ze is destijds zelfs met verplicht pensioen gestuurd en heeft onder andere CVS, waardoor haar hele lichaam het bij tijd en wijle laat afweten.

Het is niet alsof we vaak contact hebben, maar af en toe bellen we eens. Een computer heeft ze niet, dus als ze dingen nodig heeft via internet, komt ze even langs. En nu, ja, nu zit ze opgesloten in haar huis. Ze is bijna 70 en komt sowieso in de winter nooit buiten zonder mondkapje omdat ze bijzonder gevoelig is voor virale infecties. Dit is natuurlijk nu helemaal een nachtmerrie voor haar, zeker omdat ze niemand meer heeft. Tsja, een paar broers en zussen, maar daarmee ligt ze in ruzie…

Wolf en ik doen al een paar weken haar boodschappen, en ik heb ook al vanalles voor haar geregeld in verband met een rechtszaak over een verkeerd uitgevoerde verbouwing, waarbij mails en documenten moeten heen en weer gestuurd worden. Beetje moeilijk, als je niet over een computer of internet beschikt natuurlijk.

Donderdagavond belde ze: dat ze enorm last had gekregen van een hernia, en dat ze naar haar osteopaat mocht, maar ze mag met haar oude wagentje de LEZ niet binnen, en een taxi nemen zag ze niet zitten. Of ik haar op vrijdag wilde brengen? Euh… Ik had les te geven van 10.10 uur tot 12.05 uur, had een bespreking met directie om 14.00 uur en een personeelsvergadering om 15.30 uur, tot zo’n 17.00 uur. Niet evident dus. Enfin, ze verlegde haar afspraak naar vandaag, en ik ging haar oppikken om half drie. Uiteraard waren er mondmaskers voor ons beiden en handschoenen en ging ze achteraan zitten, al ben ik er redelijk zeker van dat niemand van ons gezin het heeft, aangezien we niet buiten komen en met niemand in contact komen. Maar bon, ze ging helemaal opgelucht naar de osteopaat en ik ging intussen even rondlopen in het Muinkpark, dat echt een ongelofelijk charmant klein park is.

Na een goed half uur bracht ik haar weer naar huis, deed nog snel boodschappen – er stond geen wachtrij, vandaar – en dat was dat. Heb ik nu karmapunten verdiend?