Categorie: Vanallesennogwat

Jaren geleden, en dan bedoel ik echt 30 jaar geleden, was ik zot van glasverf. Je kan dat kopen in elke hobbywinkel en vooral ook in De Banier. Geen idee meer hoe ik er ooit mee begonnen ben, maar ik amuseerde me rot. Ik kan zelf voor geen meter tekenen, maar ik kan vrij goed natekenen, en dat is dus wat ik deed. Alleen… je tekent niet met een stift of potlood of zoiets, maar met een tubetje contourpasta. Daardoor creëer je verschillende vlakken die je daarna inkleurt met je glasverf. Je kan ook zonder contourpasta werken om gemengde kleuren te maken, maar ze zijn dan zeker niet goed afgelijnd.

Enfin, ik heb destijds een ganse reeks weckpotten versierd en heb er daar nog steeds van.

Voor de trouw van Gwen en Erik heb ik een serie van 5 gemaakt, ùren heb ik daarin gestoken, maar ik vond ze wel leuk.

In mijn klas in Gentbrugge heb ik een grote tekening gemaakt met een tekst in glasverf, en dan nog blaadjes uitwaaierend over een raam. Zalig als de zon daar doorkomt, dan heb je een glas-in-lood-effect.

Alleen moet je er blijkbaar zeer voorzichtig mee zijn, want na verloop van tijd begint dat af te bladderen.

Maar bon, Merel zocht iets om te maken als cadeautje voor haar papa maar had totaal geen inspiratie. Ik stelde haar voor om een glazen vierkante pot te versieren, maar eerst eens te proberen op een yoghurtglaasje. De contourpasta was keihard geworden en dus onbruikbaar, ook de helft van de kleuren was na 30 jaar keihard, maar er waren er wel nog bij die bruikbaar waren, en dus ging ze aan de slag.

History repeats itself, zo blijkt.

Dat het genieten is van dat zalige weer! Zoals ik al schreef, verplaatste ons leven zich deels naar de tuin. Merel hielp me om een groot aantal bloembollen te planten: dahlia’s, anemoontjes, allia, gladiolen, en nog wel een paar dingen, die in de bloembolpakketten van school zaten. We hadden er het White Sensation pakket genomen en het Bijen- en vlinderpakket. Dat het kleurenschema van mijn tuin dan een beetje om zeep is, tsja, het zij zo.

Nu ja, er moeten er nog 40 in de grond, denk ik, de rest zit er al. En verder hebben we nog maar eens de Fatboy en de kussens buitengelegd en genoten ervan. Ik heb zitten lezen en genieten.

En er waren ijsjes. Uiteraard.

Al sinds jaar en dag hou ik contact met mijn vroegere dictie- en voordrachtleerkracht Marleen. Die woont hier een paar kilometer verderop in Mariakerke, en sukkelt ook al jaren met haar gezondheid. Ze is destijds zelfs met verplicht pensioen gestuurd en heeft onder andere CVS, waardoor haar hele lichaam het bij tijd en wijle laat afweten.

Het is niet alsof we vaak contact hebben, maar af en toe bellen we eens. Een computer heeft ze niet, dus als ze dingen nodig heeft via internet, komt ze even langs. En nu, ja, nu zit ze opgesloten in haar huis. Ze is bijna 70 en komt sowieso in de winter nooit buiten zonder mondkapje omdat ze bijzonder gevoelig is voor virale infecties. Dit is natuurlijk nu helemaal een nachtmerrie voor haar, zeker omdat ze niemand meer heeft. Tsja, een paar broers en zussen, maar daarmee ligt ze in ruzie…

Wolf en ik doen al een paar weken haar boodschappen, en ik heb ook al vanalles voor haar geregeld in verband met een rechtszaak over een verkeerd uitgevoerde verbouwing, waarbij mails en documenten moeten heen en weer gestuurd worden. Beetje moeilijk, als je niet over een computer of internet beschikt natuurlijk.

Donderdagavond belde ze: dat ze enorm last had gekregen van een hernia, en dat ze naar haar osteopaat mocht, maar ze mag met haar oude wagentje de LEZ niet binnen, en een taxi nemen zag ze niet zitten. Of ik haar op vrijdag wilde brengen? Euh… Ik had les te geven van 10.10 uur tot 12.05 uur, had een bespreking met directie om 14.00 uur en een personeelsvergadering om 15.30 uur, tot zo’n 17.00 uur. Niet evident dus. Enfin, ze verlegde haar afspraak naar vandaag, en ik ging haar oppikken om half drie. Uiteraard waren er mondmaskers voor ons beiden en handschoenen en ging ze achteraan zitten, al ben ik er redelijk zeker van dat niemand van ons gezin het heeft, aangezien we niet buiten komen en met niemand in contact komen. Maar bon, ze ging helemaal opgelucht naar de osteopaat en ik ging intussen even rondlopen in het Muinkpark, dat echt een ongelofelijk charmant klein park is.

Na een goed half uur bracht ik haar weer naar huis, deed nog snel boodschappen – er stond geen wachtrij, vandaar – en dat was dat. Heb ik nu karmapunten verdiend?

Ja, ik weet het, het is nog geen 2 september, maar vandaag was voor ons wel al een verplichte werkdag op school. Officieel hebben we wel nog vakantie natuurlijk, maar in realiteit…

Eerst waren er herdeliberaties na klachten, dan de deliberaties bij herexamens, en dan de toelichtingen bij de leerlingen met een zwaar zorgprobleem, zoals degenen met ASS en andere zwaardere stoornissen.

Tussendoor – de vakgroep Latijn heeft niet zo veel van die speciale leerlingen – hielden we nog een stevige vakgroepvergadering, waarop ik gezwind naar huis fietste om er een portie lasagne binnen te spelen. Wolf had die namelijk in de oven gezwierd en zelf hadden de kinderen al gegeten.

Tegen twee uur stond ik weer op school: groepsfoto en algemene personeelsvergadering om het jaar te kunnen starten. Einde: half vijf.

En hiervoor was ik ook al verschillende keren op school geweest. Dus ja, die eerste schooldag valt voor ons ietsje vroeger.