Ge hebt er geen gedacht van hoe deugd het doet! Op weekend, zonder mondmasker, met eindelijk weer alle larpvrienden. Zoals iemand het al zei: “Het is een tribe, een gemeenschap.” Hoeven we elkaar wekelijks of zelfs maar maandelijks te zien? Belange niet. Maar het zijn wel my kind of people, en ik heb ze gemist, zoveel is duidelijk.
Ik heb geen moment rust gehad vandaag. Zelfs toen ik, in dit heerlijke weer, een dekentje in de schaduw bij onze – ingame – tenten neerlegde met het idee een middagdutje te doen en de rug wat rust te gunnen, kwam er voortdurend iemand gewoon naast me liggen om dingen te bespreken. De rug heeft gerust, dat wel, mijn geest was nog meer bezig dan anders.
En ’s avonds ben ik gemarteld, in de steek gelaten, diep teleurgesteld, en heb ik gewoon gehuild van woede en machteloosheid. En ook van opluchting, op een bepaald moment.
Het was intens en het deed zo ongelofelijk veel deugd…
