Eerlijk? Ik was een beetje teleurgesteld in dit laatste boek van The Lymond Chronicles. Mijn verwachtingen waren wellicht veel te hoog gespannen, achteraf gezien, en het is en blijft een magistraal boek, maar om het op Goodreads nu een hogere score te geven dan Pawn in Frankincense? Nah…
Wat is er dan anders dan in de vorige boeken? Goh…
(Minor spoilers, ik kan niet anders, vrees ik.)
Na alle perikelen wil Lymond nog steeds malgré tout terug naar Rusland, zelfs wanneer hij hoort dat Vishnevetsky Voevoda geworden is in zijn plaats, en hij zelf vogelvrij is verklaard ginder. Hij ziet voor zichzelf absoluut geen toekomst in Frankrijk of Schotland.
Alleen… hij is op papier nog steeds getrouwd met Philippa en daar wordt hij genadeloos mee gechanteerd. Alleen als hij een jaar lang zijn diensten aanbiedt aan Frankrijk, kan dat huwelijk geannuleerd worden. Samen met zijn officieren – welkom terug, Jerott! – neemt hij dus opnieuw dienst in het Franse leger en slaagt hij erin om zelfs Maréchal te worden, jawel. Het boek bevat dus behoorlijk wat politieke intrige, want Lymond zit midden in de oorlog tussen Philips (de zoon van Karel V) van Spanje/Duitsland/de lage landen die getrouwd is met Mary Tudor van Engeland, en Henri van Frankrijk, die getrouwd is met Catherina De Medici en wiens zoon trouwt met Mary Queen of Scots. Jawel, heeft u het nu al moeilijk om te volgen? Er zijn massa’s historische personages en historische veldslagen, maar dat maakt het niet altijd makkelijk om te volgen.
Maar eigenlijk feitelijk is dit, na vijf boeken, een rasecht romantisch drama. Lymond wordt voor het eerst écht verliefd, alleen kan hij dit aan zichzelf niet toegeven en probeert hij daar tegenin te gaan, met desastreuze gevolgen. Hij kan totaal niet om met emoties en gaat daaraan ten onder.
Bij momenten lijkt het wel alsof je in een Jane Austen zit, en hoewel ik zeer graag Austen lees, had ik dat hier niet bepaald verwacht.
Enfin, all’s well that ends well, om even Shakespeare te citeren, het verhaal van zes boeken krijgt een happy end, en hoewel dat aan de ene kant deugd doet, is het ook een beetje jammer: het doet af aan de tragische, cynische held die Lymond eigenlijk is.
Het blijft magistraal geschreven, het blijft bij momenten onwaarschijnlijk spannend en het niveau is gigantisch hoog, en toch… Dit boek verdient in vergelijking met zowat alle andere boeken nog steeds vijf sterren, maar toch vind ik het minder dan de voorgaande. Ik snap dan ook niet dat dit boek op Goodreads gewoon nog hoger scoort dan Pawn in Frankincense, dat op absolute eenzame hoogte stond, vond ik.
Maar bon.
Ook dit blijft een prachtig boek, en ook al is het intussen drie dagen geleden dat ik het gelezen heb, de reeks blijft in mijn hoofd en in mijn dromen hangen.
Yup.
Lezen. Nu!