Ik weet het, ik ben een controlefreak. Je kan me eigenlijk niet echt een plezier doen met een verrassingsfeestje, tenzij ik al klaar was om iets anders – vergelijkbaars – te gaan doen.
Op den bots uitgaan of zo, dat is aan mij niet besteed: ik moet daar mentaal op voorbereid zijn, op andere mensen. Ik ben nu eenmaal heel graag alleen en onverwacht sociaal contact, dat is een opgave.
Ik rij ook altijd zelf met de auto, al heeft dat dan weer grotendeels te maken met mijn extreme wagenziekte. Maar ik bepaal dus heel graag zelf the shots.
Samenwerken is geen enkel probleem, zolang iedereen zich aan de gemaakte afspraken houdt. Ofwel maak je dus geen afspraken, ofwel doe je dat wel, en dan volg je die op, zo simpel zit dat in elkaar in mijn hoofd.
Als ik dan voor een project, dat volledig mijn verantwoordelijkheid is, een planning opmaak met mensen die professionelen zouden moeten zijn, dan verwacht ik ook dat die planning gevolgd wordt. Die planning was namelijk goedgekeurd door alle partijen, en we zitten in tijdsnood.
Maar als daar dan vierkant de voeten aan geveegd worden – overmacht is iets anders natuurlijk, maar daar was vandaag geen sprake van – dan spring ik uit mijn vel.
Zeker als je in een school mensen moet beschikbaar houden: die zijn doorgaans aan het lesgeven en hebben maar bepaalde vrije momenten, en lokalen moeten vrijgemaakt worden en dergelijke. En als je professionals dan op maandagavond 21.00 uur laten weten dat ze de volgende ochtend in je school staan, dan geeft dat wel wat problemen, ja.
En als ze dan op dinsdag op de school zijn en om half vier zeggen dat ze de volgende morgen ook komen, dan stel ik nog snel een planning op en stuur die zoals afgesproken per mail door rond half vijf, zo vlak voor de klassenraden beginnen. Maar als die professionals dan de volgende morgen die planning niet gelezen blijken te hebben en als argument geven: “Wanneer heb je die mail gestuurd? Gisteren half vijf? Dat is veel te laat!”, ja, dan zou je kunnen spreken van frustratie, ja.
Man!