Geplaatst op

Lectuur: “Gods of Blood and Powder” (trilogie) van Brian McClellan, samen met de kortverhalen

Ik denk dat ik eens alle boeken die ik lees, apart ga beginnen bespreken: het is soms jammer om een hele reeks in één keer te bespreken, en in deze coronatijden waarin een mens niks speciaals doet, is het ook al ne keer, goh, moeilijker om onderwerpen te vinden. ’t Is niet alsof we veel uit ons kot komen…

Maar deze is dus toch weer de bespreking van een trilogie. In februari had ik de eerste trilogie gelezen van Brian McClellans Powder Mage en was ik zeer begeesterd.

Ik heb daar toen alle kortverhalen bij gelezen die uiteindelijk ook in twee boeken gebundeld zijn. Er zaten echt korte verhalen bij, sommige waren bijna 90 bladzijden lang, maar allemaal gaven ze wel wat extra info over de personages uit de eerste trilogie. Niet dat ze allemaal even sterk zijn, die kortverhalen, maar dus wel aangenaam om lezen.

En toen was er de tweede trilogie die zich een tiental jaar na de eerste reeks afspeelt. De focus is verschoven naar een van de nevenpersonages uit de eerste reeks, met daarnaast een nieuw personage en een personage uit een van de kortverhalen, The Mad Lancers. Ook in de vorige boeken kreeg je een voortdurende wissel van POV (point of view), maar het absolute hoofdpersonage komt hier begrijpelijkerwijs niet meer voor.

Gelukkig komt een van de meer intrigerende personages, Taniel Two-Shot, hier wel weer uitgebreid aan bod, zij het niet als POV. De logica van de wereld is ook helemaal doorgetrokken, en het is dus een dikke aanrader om eerst die eerste trilogie te lezen voor je aan deze boeken begint.

Het blijft ook mooi om die verschillende standpunten te zien: soms worden bepaalde gebeurtenissen zelfs uit de verschillende standpunten belicht zodat je een totaal ander en vooral vollediger beeld krijgt.

Het echte hoofdpersonage is deze keer Vlora Flint, een van de officieren uit de vorige reeks, die hier aan het hoofd staat van een huurlingenleger in Fatrasta, ver van haar thuisland. Ze moet het hoofd bieden aan een grimmige vijand maar tegelijk vooral ook interne problemen zien op te lossen én een bijzonder ingrijpende gebeurtenis zien te voorkomen.

Daarnaast is er Michel, een nieuw personage dat bijzonder gelaagd blijkt te zijn, na een eerste antipathieke indruk, en dat zich willens nillens in de hoogste politieke sferen bevindt.

En dan is er Ben Styke, of zoals ik ergens las, “The Logan Ninefingers van Fatrasta”, een absolute moordmachine die blijkbaar toch veel meer een geweten heeft dan hij laat blijken.

Alles samen zorgt dit opnieuw voor een uiterst geslaagd geheel met een weldoordachte plot, bijzonder spannende momenten, goed uitgewerkte personages en toch nog het nodige mysterie.

De eerste twee boeken, Sins of Empire  en Wrath of Empire kregen van mij nog 4 sterren, Blood of Empire, als kroon op het verhaal, toch wel vijf. Ik heb ze opnieuw in een razend tempo uitgelezen…

 

Geplaatst op

Lectuur: “The Codex Alera” van Jim Butcher

Jim Butcher kende ik al langer: zijn Dresden Files verslind ik met een ongeziene gretigheid, zo vlot zijn die geschreven. Waarom dan ook niet een van zijn andere reeksen lezen? De Codex Alera, bestaande uit zes boeken – Furies of Calderon, Academ’s Fury, Cursor’s Fury, Captain’s Fury, Princeps’ Fury, First Lord’s Fury – werd me links en rechts wel aangeraden, maar niet met veel overtuiging, had ik de indruk.

De premisse vond ik nochtans hilarisch: het verhaal gaat dat iemand Butcher uitdaagde om een verhaal of serie te schrijven waarin zowel de Romeinen als pokémons zijn verwerkt. Challenge accepted, zei Butcher, en hij schreef dit. Ik heb gigantisch genoten, ik moet het zeggen zoals het is: fantasy van de bovenste plank.

Het verhaal speelt zich af in een wereld waarin de samenleving is gebaseerd op de Romeinen: de burgers staan boven de rest, er is adel, en vooral: er zijn legioenen met centurions en alles erop en eraan, compleet met gladius en lorica. Maar waarin zit dan het grote verschil? Wel, de furies uit de titel. Elke persoon in Alera kan in minder of meerdere mate beroep doen, naarmate hij opgroeit, op een soort van oerkrachten, min of meer gelinkt met de vijf elementen. De adel beheerst zelfs alle soorten furies in hoge mate, wat hen dan ook de adel maakt. Zo kan een krachtige beheerser van windfuries stormen oproepen, maar ook vliegen en zichzelf verhullen. Aardemeesters – ja, ik vond er ook redelijk wat van Avatar in terug – kunnen ganse muren oproepen door de aardefuries aan te sturen, enzoverder.
De krachtigere vrije mensen worden de Knights in het leger, maar Butcher heeft duidelijk nooit zelf Latijn gedaan of heeft compleet lak aan de taal, want er zijn wel de Knights Aeris  en Knights Flora, maar hij heeft het ook over de Knights Ignus of Knights Ferrous. Ugh.
Maar als dat zowat mijn enige puntje van kritiek is, dan zit het wel goed, toch?

We volgen doorheen de zes boeken het verhaal van Tavi en hoe hij opgroeit en meegezogen wordt in de gebeurtenissen. Meer ga ik daar niet over zeggen wegens spoilers en al.

Maar verder heeft het echt alle klassieke kenmerken van een fantasy verhaal: een held tegen wil en dank, fysiek minder dan de rest en dus aangewezen op zijn intelligentie, verschillende soorten vijanden waaronder een hive mind, reddingen op het laatste nippertje, de wereld die zal vergaan, vrienden die hem steunen door dik en dun, een goeie vleug niet-expliciete seks, tegenkanting van de gevestigde waarden. Maar Butcher deinst er ook niet voor terug om duizenden mensen te laten sterven in oorlogen, zijn personages genadeloos af te maken en de nodige gruwelen in beeld te brengen. De ‘realiteit’ is nergens verbloemd.

Enfin, ik heb de reeks bijzonder graag gelezen: het is fijne fantasy, goed geschreven en met een goed samenhangende wereld. En die Romeinen, dat is voor mij een pluspuntje, jawel.

Geplaatst op

Lectuur: een overzicht van 2020

Vorig jaar verwonderde ik er me nog keihard over dat ik 52 boeken had gelezen en stelde ik me oprecht de vraag of dat me opnieuw zou lukken.

Wel… Dit jaar ben ik geëindigd op 62 boeken met een gemiddelde lengte van 405 pagina’s. Er zaten kortere tussen, short stories, maar dus ook van die kleppers van 900+ bladzijden. Alles wat een eigen ISBN-nummer heeft, heb ik apart gerekend.

Ik heb ze, net als vorig jaar, ook allemaal besproken, maar dan vaak per reeks, want fantasyboeken komen nogal vaak in reeksen voor, en je kan dus gewoon doorklikken.

Een overzicht:

1-3: een boek en twee graphic novels in de reeks rond Peter Grant van Ben Aaronovitch, waar ik het vorige jaar mee geëindigd was (fantasy)
4. The Grapes of Wrath van John Steinbeck (klassieker)
5. Birdsong van Sebastian Faulks (klassieker)
6-7: twee Baru Cormorant van Seth Dickinson (fantasy)
8. The Time Traveller’s Wife van Audrey Niffenegger (BBC-leeslijst)
9. IJzerkop van Jean-Claude van Ryckeghem (leeslijst Wolf)
10-14: vijf boeken Red Rising van Pierce Brown (scifi)
15. Northanger Abbey van Jane Austen (klassieker)
16. Stone Cold van Robert Swindells (leeslijst Wolf)
17-19:The Grail Trilogy van Bernard Cornwell (fantasy)
20. Middlemarch van George Eliot (klassieker)
21. False Value van Ben Aaronovitch, aansluitend bij 1-3 (fantasy)
22-24: de Broken Empiretrilogie van Mark Lawrence (fantasy)
25-32: 8 boeken van The Witcher van Andrzej Sapkowsi (fantasy),
33. Peace Talks van Jim Butcher (fantasy)
34-36: Heart of Darkness/Amy Foster/The secret sharer  van Joseph Conrad (klassiekers)
37-39: Shattered Sea Trilogy van Joe Abercrombie (fantasy)
40. Persuasion van Jane Austen (klassieker)
41-43: de Mistborntrilogy van Brandon Sanderson (fantasy)
44-50: de zeven boeken van The Chronicles of Narnia van C.S. Lewis (fantasyklassiekers)
51. Sjakie en de chocoladefabriek van Roald Dahl (voorleesboek voor Merel)
52-54: de tweede trilogie van Mistborn van Brandon Sanderson (fantasy)
55. Een Schitterend Gebrek van Arthur Japin (leeslijst Wolf)
56. Battle Ground van Jim Butcher (fantasy)
57. A Prayer for Owen Meany van John Irving (klassieker)
58. Secret History van Brandon Sanderson (fantasy)
59. Sjakie en de grote glazen lift van Roald Dahl (voorleesboek voor Merel)
60. The Woman in White van Wilkie Collins (klassieker)
61-62:  de eerste twee boeken van de Codex Alera van Jim Butcher, maar die moet ik nog als reeks bespreken (fantasy)

Het zijn dus duidelijk meer fantasyboeken dan klassiekers geworden, maar bon, die zitten er toch ook tussen. En, héél duidelijk, zo goed als alleen maar in het Engels. Ware het niet van die leeslijstboeken van Wolf, er zat geen Nederlands tussen, denk ik. Tsja.

Ik ben ambitieus geweest en heb weer 52 boeken als richtlijn voor 2021 gezet. Dat moet perfect haalbaar zijn, denk ik, ik ben nog steeds keihard in mijne lees en ben net begonnen aan het derde boek voor dit jaar. Jawel, met een gemiddelde van 615 pagina’s. Het jaar goed begonnen, noemen ze dat.

Geplaatst op

Lectuur: “Battle Ground”: The Dresden Files 17 van Jim Butcher

Dat ik fan ben van de Dresden Files, dat kon u hier al meermaals lezen: in maart vorig jaar las ik de eerste zeven in één ruk uit, en meteen daarna gooide ik er de volgende acht nog bij. En toen waren ze op, en zat ik zonder.

Het leest als een trein: bijzonder vlot geschreven en pulpy, maar intussen moet je er wel je gedachten bij houden: na al die boeken zijn er wel héél veel personages en héél veel plotlijnen die telkens opnieuw opgepikt worden of waarnaar telkens opnieuw verwezen wordt. Het is dus ook geen aanrader om ze niet van in het begin te lezen, want dan ben je met de helft van het verhaal niet mee en heb je totaal geen idee waarover het gaat.

En toen was er in juni plots boek 16 dat ik ook in quasi één sessie uitlas, maar waarbij ik op mijn honger bleef zitten: het ging grondig mis in de magische wereld van Harry, maar alles werd in stelling gebracht zonder dat er echt een punchline volgde. Er was duidelijk een extra boek op komst, zo veel was zeker.

En toen miste ik de publicatie van Battle Ground compleet, tot mijn ontsteltenis. Gisteren merkte ik dat op één of andere manier op, schafte het meteen aan op Amazon – gemakkelijk, jong, zo’n ebook: ge hebt het op uw reader staan binnen de minuut – en sloeg aan het lezen. En jawel, zonder hernemen ging het verhaal naadloos verder: 20% verder in stelling brengen, 60% een enorm gevecht, vandaar de titel, en dan 20% losse eindjes opruimen. Serieus, nooit gedacht dat ik 300 pagina’s over één gevecht ging kunnen lezen zonder dat het ging vervelen, maar als je een beetje een inlevingsvermogen hebt, zie je de schitterend beschreven gevechten gewoon voor je. Met zeer intense momenten, dat ook. Het is één lange adrenalinerush met nauwelijks een adempauze.

Wat me opvalt is dat Butcher waarschijnlijk de kritieken op zijn vorige boek grondig ter harte heeft genomen: van enig seksisme is deze keer totààl geen sprake meer.

En je ziet nu al waarover het volgende boek zal gaan: ook hier zijn een paar onaffe plotwendingen die voer genoeg opleveren voor een of meerdere volgende boeken. Nee, Harry Dresden kan vooralsnog nog niet op zijn lauweren gaan rusten, zoveel is zeker.

Deze aflevering krijgt van mij gewoon 5 sterren: ik heb het in iets meer dan 24 uur uitgelezen, en ja, ik heb een normale nacht slaap gehad én was gedaan en soep gemaakt en dat soort dingen.

De Dresden Files blijven wat mij betreft een gigantische aanrader voor wie graag hedendaagse fantasy leest. Maar je begint dus het best wel bij boek 1.

Geplaatst op

Lectuur: de tweede Mistborn trilogie van Brandon Sanderson

Concreet gaat het om “The Alloy of Law”, “Shadows of Self” en “The Bands of Mourning”, en blijkbaar zou er nog een vierde en laatste boek moeten uitkomen, maar dat is al eventjes beloofd en is er nog niet.

Was ik al laaiend enthousiast over de eerste trilogie, dan vond ik deze gewoon nog beter. Het probleem is dat in de eerste boeken de hele wereld nog moet uitgelegd worden, met allomantie, feruchemie en hemalurgie op kop. Deze trilogie gaat ervan uit dat je de eerste drie boeken hebt gelezen en dat bovenstaande termen geen uitleg meer behoeven. Ze spelen zich een aantal honderd jaar later af, en de wereld is geëvolueerd van cloak and dagger naar Steampunk: een sfeertje van cowboys, vuurwapens, technologische vooruitgang zoals de opkomst van auto’s en stoommachines, terwijl er evengoed nog parasols en hoge hoeden gebruikt worden. En uiteraard zit de stevige scheut fantasy er perfect in verwerkt. Dat is het mooie eraan: net zoals bij de eerste drie boeken zit de wereld volmaakt in elkaar, zijn er geen hiaten en heeft alles een enorme vaart. Dat is ook nog een verschil: er is iets minder tijd voor gefilosofeer en getwijfel, ook al zijn ook nu de hoofdpersonages wel degelijk van vlees en bloed met hun tekortkomingen en twijfels.

De plot zelf geeft je de indruk van verzeild te zijn in een Indiana Jones verhaal: het gaat gigantisch vooruit, is enorm meeslepend en je leeft zodanig in dat het moeilijk is om de boeken weg te leggen. En niet alleen zijn er de twee mannelijke hoofdpersonages Wax en Wayne, de vrouwen zijn even sterk vertegenwoordigd met uitgewerkte persoonlijkheden en evolutie.

Ik kan eigenlijk al niet wachten op boek nummer vier waarin de plot zou moeten afgerond worden. Ik heb er trouwens ook al gigantisch van gedroomd: héérlijke avonturen in diezelfde wereld.

Grote fan, jawel. En nu, met wat tussenstops, de rest van Brandon Sandersons oeuvre. Kan niet fout gaan.

Geplaatst op

Lectuur: Mistborn Trilogy van Brandon Sanderson

Deze had ik eerder moeten leren kennen, om eerlijk te zijn. En als ik eerlijk ben, is ze me ook wel vaak aangeraden, ja. Maar ach, er is zo veel om te lezen, toch?

Deze trilogie vond ik zalig, al was de tweede soms wat traag. De wereld waarin Vin opgroeit als straatkind/wegwerpmeisje/boefje, is ’s nachts altijd gehuld in een dikke, vreemde mist waar mensen bang van zijn. Tenminste, de gewone werkmensen die niet veel beter zijn dan slaven. De adel is ook niet zo gek op die mist, maar de angst is een pak kleiner. Overdag valt er geregeld as uit de lucht, als gevolg van een aantal actieve vulkanen.
En dan zijn er nog de Mistings en de Mistborn, zij die over speciale gaven beschikken door bepaalde metalen in te slikken en ze te ‘verbranden’. Over dit alles regeert de Lord Ruler met ijzeren hand.

Maar Vin komt terecht in een compleet andere groep die de tirannie wil omverwerpen, en beetje bij beetje leert ze hen én zichzelf te vertrouwen…

Het eerste boek, The Final Empire, maakt je wegwijs in deze bijzonder knap in elkaar gestoken wereld, waarin alles eigenlijk gewoon klopt en je geen gaten kan vinden. Het verhaal wordt vakkundig en soms razend spannend opgebouwd en je leeft helemaal mee met het hoofdpersonage.

Boek twee, The Well of Ascension, vond ik iets minder omdat de climax op het einde van het vorige boek moeilijk kon geëvenaard worden, én omdat de twee hoofdpersonages – Vin heeft er intussen een lief bij – voortdurend aan zichzelf en hun beslissingen twijfelen. Er is veel meer gefilosofeer, de spanning is wat weg, maar de personages blijven heerlijk. En de achtergrondspanning wordt wel opgedreven maar komt in dit boek niet tot een oplossing. Een beetje een tussenboek, als het ware.

Boek drie, The Hero of Ages, is dan wel weer bij momenten zeer spannend, maar soms voelt het wat alsof de schrijver niet goed wist welk einde hij zijn saga moest geven en er af en toe dan maar een deus ex machina bij haalde. Aan de andere kant krijg je nu wel het gevoel dat zelfs de kleinste details uit boek 1 eindelijk op hun plaats vallen: qua wereld is het quasi uniek hoe consistent alles is. In elk geval las dit boek dan weer als een sneltrein…

Ik vind ze een dikke, dikke aanrader: toegankelijke fantasy, vrij vlot geschreven en vooral geen speld tussen te krijgen.

Er zouden nog drie boeken zijn, maar in een andere periode maar wel dezelfde wereld. Ik ga eerst iets anders lezen en dan deze opnieuw opnemen, kwestie van de anticipatie wat op te drijven.

Geplaatst op

Lectuur: de “Shattered Sea Trilogy” van Joe Abercrombie

Wie de moeite doet om mijn boekbesprekingen hier te lezen, weet dat ik enorme fan ben van Joe Abercrombie. Zijn werelden zijn àf, zijn personages geen clichés en zijn taalgebruik heerlijk barok maar net niet té.

Na zijn First Law trilogie en een aantal losse boeken in diezelfde wereld, las ik nu zijn Shattered Sea trilogie. Ik heb met opzet wat gewacht en andere dingen tussendoor gelezen om des te meer te kunnen genieten van zijn schrijfsels.

En jawel, ook hier heb ik me van de eerste tot de laatste letter geamuseerd. De setting deed me gigantisch denken aan die van de Broken Empire trilogie van Mark Lawrence, maar ik weet niet wie er eerst was. Ook hier zit je in een post-apocalyptische wereld, maar dan ettelijke eeuwen in de toekomst, waar de mens zich na een nucleaire catastrofe opnieuw een laagje beschaving heeft weten te geven en opnieuw met zwaard en schild in de middeleeuwen waant. Ook hier zijn nog restanten van de vroegere steden, wolkenkrabbers en hier en daar zelfs elektriciteit, maar dan wel in vrijwel ontoegankelijk gebied wegens de hoge radioactiviteit. Iemand heeft vuurwapens gevonden, en dat wordt dan als magie gezien. De vroegere beschaving wordt toegeschreven aan elfen en is, goh, een mengeling tussen verboden kennis en religie.

Maar dat is in feite achtergrond: het verhaal is, zoals zo vaak, het relaas van een hoofdpersonage dat zijn weg zoekt en uiteindelijk een belangrijke rol speelt in de strijd tussen verschillende rijken en koningen, in min of meer een vikingsetting.
In boek één, Half a King, gaat het om een jongeman die tegen wil en dank eerst koning wordt en dan raadgever van de volgende koning. In boek twee, Half a World, speelt datzelfde personage nog wel een rol maar meer op de achtergrond. We krijgen nu eerder de focus op een meisje dat eigenlijk een stevige vechter is, maar wel in een samenleving opgroeit waar vrouwen ondergeschikt horen te zijn. En boek drie, Half a War, laat dan het vervolg van het verhaal zien vanuit zowel het standpunt van een piepjonge koningin in diezelfde mannenwereld als van een jonge krijger die merkt dat het macho verwachtingspatroon voor krijgers toch niet is wat hij wil.

Abercrombies wereld is, zoals altijd, schitterend uitgewerkt. De middeleeuwen, waar hij zijn wereld aan spiegelt, zijn notoir vrouwonvriendelijk, maar telkens weer slaagt hij erin sterke vrouwelijke personages neer te zetten die zich ondanks alles toch weten te handhaven in die wereld, terwijl ze toch niet ongeloofwaardig worden. Ook zijn mannelijke personages zijn niet eenduidig maar zitten vol met twijfels, angsten en emoties.

Yup. Ook deze trilogie heeft het voor mij nog maar eens bevestigd: ik ben onvoorwaardelijk fan van Joe Abercrombie.

Geplaatst op

Lectuur: “The Witcher” van Andrzej Sapkowski, het vervolg

Ik had de eerste drie boeken van “The Witcher” gelezen toen ik daar snel even de laatste nieuwe van The Dresden Files tussen nam. Maar, ik geef het toe: de Witcher bleef in mijn hoofd spoken, en dus las ik gewoon door. ’t Is niet alsof ik veel anders kan doen, momenteel.

Het verhaal verschuift, zoals ik had vermoed, vooral naar Ciri. Eigenlijk is zij het absolute hoofdpersonage van de hele reeks, en niet de donkere, sombere mutant. Hij speelt uiteraard een grote rol, net zoals Yennefer, de heks van dienst, maar eigenlijk is iedereen voortdurend op zoek naar Ciri om haar als pion te gebruiken in het politieke spel. En zij? Zij is gelukkig zowel door Geralt als door Yennefer opgeleid en slaagt erin om alle boosdoeners toch ongeveer te vermijden. Ongeveer, want het lukt niet altijd even vlot en ongeschonden.

Ergens vind ik het jammer dat Sapkowski het verhaal niet rond de Witcher heeft kunnen doen draaien, maar aan de andere kant zou dat wellicht ook niet gelukt zijn, daarvoor is het personage te beperkt. Kan je de boeken los van elkaar lezen? Eigenlijk niet: het is één lang verhaal met personages die niet echt opnieuw worden uitgelegd en met voortdurende verwijzingen naar dingen die in de vorige boeken zijn gebeurd.

Heb ik ervan genoten? Welzeker! Het is misschien niet de beste fantasy die ik al gelezen heb, maar ik heb echt al slechtere vast gehad. En de verfilming van Netflix mag er best zijn, al was het maar voor de “hmmm”s van Cavill.

Een vervolg zal er helaas niet meer komen, het verhaal op zich is afgerond. Maar ik ben er zeker van dat er nog meerdere verhalen zullen komen binnen de wereld, daarvoor zit het te leuk in elkaar.

Geplaatst op

Lectuur: “Peace Talks” van Jim Butcher

Ik was dan wel The Witcher reeks van Sapkowski aan het lezen, op 15 juli kwam “Peace Talks” uit, het 17de boek in de reeks rond Harry Dresden van Jim Butcher. Ik had net boek drie van de Witcher uit en ben dus onmiddellijk naar dit boek overgestapt, gewoon omdat ik de Dresdenreeks zo goed vind.

Peace Talks heeft me daarin niet echt teleurgesteld: dezelfde vlotte schrijfstijl, dezelfde opbouw van verhaal, dezelfde sarcastische humor, ook al is dat laatste wat minder omdat Dresden nu eenmaal volwassener is geworden.

En toch bleef ik op mijn honger zitten: het hele boek is een aanloop naar, een klaarzetten van, een inleiding tot. Er gebeurt uiteraard een aantal dingen, maar de meeste daarvan blijven voorlopig nog in het ongewisse hangen. Een bundel losse draadjes, als het ware. Het boek eindigt dan ook, goh, niet eens op een echte cliffhanger, gewoon onaf, als een half boek. En dat smaakt naar meer.

Wat me wel stoorde, blijkbaar veel duidelijker dan in de vorige boeken, was het seksisme. Pas op, aan het hoofd van de drie belangrijkste facties in het boek  – the two Fae courts and the White Vampire court – staan vrouwen, de meeste bodyguards zijn vrouwen en het zit vol sterke vrouwelijke personages, daar niet van. Maar telkens Dresden een vrouw ziet, is het maar best dat hij geen baggy trousers draagt: telkens opnieuw worden de vrouwelijke curves beschreven en de lustgevoelens die dat bij hem opwekt, zelfs al gaat het om een vrouw die makkelijk zijn dochter zou kunnen zijn. Toegegeven, de vrouwen uit bovenstaande facties hebben als onvervreemdbare eigenschap een bovennatuurlijke schoonheid en seksuele uitstraling, maar moet dat nu echt élke keer? Ik mag hopen dat niet elke man bij elke vrouw iets dergelijks denkt, of ik moet mijn visie op de mannelijke bevolking herzien. Tsja.

Maar bon, ik heb genoten van het boek en ik kijk uit naar het vervolg.

Geplaatst op

Leeslijst

Ik had een dik jaar geleden gevraagd op Facebook wat er nu eigenlijk de moeite van het lezen waard was qua fantasy. ik had toen een ganse lijst suggesties gekregen en die ook opgeslagen.

Nu zag ik bij een maat dezelfde vraag en nog een hele reeks nieuwe suggesties. Ik heb daar dan maar opnieuw een leeslijst van gemaakt met bovenaan hetgeen ik zelf al gelezen heb, met de link naar mijn bespreking ervan. Ik zet ze hier even omdat er nog mensen geïnteresseerd waren. Bij deze dus.

GELEZEN:

TE LEZEN:

  • Belgariad – Malloreon – David Eddings
  • The House of Niccolò, Lymond Chronicles – Dorothy Dunnett
  • Honor Harrington-reeks – David Weber
  • Arthur trilogie – Bernard Cornwell
  • Timeline – Michael Crichton
  • Powder Mage Trilogy – Brian McClellan: keiharde lekkere pulp over napoleonistische tovenaars
  • Mistborn reeks – Brandon Sanderson
  • Blijkbaar alles van Lyon Sprague de Camp
  • Memory, Sorrow en Thorn / the War of the Flowers / Otherland reeks – Tad Williams
  • The technicolor time machine, Deathworld (1.2,3), Stainless steel rat series, Make romm make room – Harry Harrisson
  • the known space series, Kzin war, flatlander – Larry Niven
  • The devil princes en Dying earth series (Cugel is fun), dying earth – Jack Vance
  • Fountains of paradise – Arthur C Clarke
  • the moon is a harsh mistress – Robert A Heinlein
  • The chtulhu casebooks – James Lovegrove (Sherlock holmes meets HP Lovecraft.. good read; zeker in achterhoofd houden voor donkere mistige dagen)
  • American Gods, Neverwhere – Neil Gaiman
  • Thrawn trilogy – Timothy Zahn
  • Once a Hero – Michael Stackpole
  • The woods out back, the dragonslayers return, the dragons dagger; Homeworld / Exile / Sojourn – RA Salvatore: als het iets meer Sword and Sorcery mag zijn
  • Fafhrd and grey mouser series –  Frits Leiber: Die zijn gewoon… ja.. classic en meestal niet zo gekend maar wel de moeite
  • Dragonriders of Pern – Anne McCaffrey
  • Magiër reeks – Feist
  • Monster Hunter / Dark Grimnoir – Larry Correira
  • Assassin’s apprentice (Farseer Trilogy) en Liveship traders – Robin Hobb
  • Guy Gavriel Kay – the Fionavar Tapestry (historisch geïnspireerd, heel speciaal)
  • R Scott Bakker – the darkness that comes before.
  • Brent Weeks. Zijn assassins trilogy
  • Bring me the head of prince charming
  • Jackelian series van Stephen hunt: leuke fantasy met een steampunk twist
  • Detective Inspector Chen”-reeks van Liz Williams: over een Chinese detective in een wereld waarin goden en duivels echt bestaan en hoe moeilijk het is bijvoorbeeld om aan uitwisseling te doen van politieagenten tussen hemel, aarde en hel
  • City of stairs. Superieur qua world building, fantastische personages en goed verhaal. Lees het!
  • six of crows van Leigh Bardugo en het tweede deel. Super verhaal met fantastische personages.
  • An ember in the ashes van Sabaa Tahir
  • the shadow of what was lost van james Islington (ook een trilogie). Een fantastische plot met veel verrassingen.
  • the painted man van Peter V Brett, maar de reeks verliest aan kwaliteit naarmate ze vordert
  • Alessandro Baricco, vooral city, oceaan van een zee en Novecento
  • Clive Barker: Imajica, Weaveworld, Cabal, the Great and Secret Show, the Damnation Game, The Bone Ships
  • Stephen King: The Gunslinger, It, the Stand.
  • David Farland: the Runelords series
  • Baudolino – Umberto Eco
  • Kings of the Wyld – Nicholas Eames
  • De Aleran chronicles – Jim Butcher
  • Michael Marshall Smith (only forward, spares)
  • China mieville (Perdido Street station)
  • Markus zusak (the book Thief)
  • Robert Jackson Bennett, de divine cities trilogie
  • Ed mc Donald, Blackwing, Ravencry en Crowfall als je van grimdark fantasy houdt
  • N.K. Jemisin, de broken earth trilogie. Ligt wat zwaarder op de maag maar is zeer goed geschreven. Superieure fantasy literatuur
  • Stuart Macbride en zijn thriller / detectiveseries. Niet bepaald hoogliteratuur, maar goede verhalen, met karakters die je je gewoon kan inbeelden terwijl je hen bezig hoort.
  • Glenn cooper, boek der doden triology
  • Rai’Kirah trilogie van Carol Berg
  • “Cage of Souls” door A Tchaikovsky
  • C L Werner “Mathias Thulmann: Witch Hunter”
  • The Chronicles of Thomas Covenant van Stephen Donaldson
  • Kingkiller chronicles van Patrick Rothfuss
  • Perdido Street Station – China Mieville. Is ook wel geen ruimteschipfictie
  • A darker shade of magic
  • Broken Earth (Fifth Season / Obelisk Gate / Stone Sky)
  • Alchemy Wars (The Mechanical / The rising / Liberation)
  • David Weber: de Honor Harrington reeks
  • Vorkosigan Saga van Lois McMaster Bujold
  • Luitenant Leary reeks) van David Drake
  • Culture-boeken van Iain M. Banks
  • When HARLIE was One, van David Gerrold
  • Monument, van Lloyd Biggle Jr.
  • Fredric Brown, short stories
  • The Night Dawn Trilogy
  • A Long Way to a Small Angry Planet van Becky Chambers (heel anders dan de meeste SciFi, maar enorm sterk)
  • Arthur C. Clarcke: schipbreuk op de maan