Geplaatst op

Lectuur: “Knife of Dreams” (The Wheel of Time #11) van Robert Jordan

(Ja, het zijn veel boekbesprekingen na elkaar, maar die hebben zich dan ook opgestapeld.)

Goh, dit is al het elfde boek in de reeks, en veel valt er eigenlijk niet meer te zeggen. Opnieuw kabbelen de plots van de verschillende personages verder: Perrin is nog steeds zijn vrouw kwijt en blijft bijzonder irritant, Mat blijft bijzonder entertainend in zijn omgang met zijn toekomstige vrouw Tuon – al werkt het wel op het systeem dat Jordan BLIJFT herhalen hoe weinig Mat van vrouwen weet, hoe hij nog steeds niet doorheeft dat het zijn gedrag is dat Olver imiteert, hoe hij zichzelf blijft afkeren van alles wat gezag is terwijl hij zelf een militaire leider is tegen wil en dank – en Elayne blijft een zaag over haar zwangerschap en al de rest. En nee, Rand komt eigenlijk nauwelijks in dit boek voor.

Dus ja, er blijven ergernissen, maar het verhaal blijft me wel boeien, ja, dus ik lees nog steeds verder.

Geplaatst op

Lectuur: “Crossroads of Twilight” (The Wheel of Time #10) van Robert Jordan

Hmm, deze vond ik een van de mindere uit de reeks: het duurt allemaal verschrikkelijk lang en je wil de personages af en toe gewoon vooruit schoppen. Dat ligt natuurlijk volledig in de stijl van Jordan die elk personage beschrijft alsof hij voor een modeblad werkt: de boezems zijn groot, de décolletés diep, de jurken geborduurd in de meest uiteenlopende kleuren… En het ergste is dat hij dat elke keer opnieuw doet wanneer een personage even niet aan bod is gekomen of nieuwe kleren aantrekt.

En de plot? Die kabbelt voort voor alle personages, elk met hun eigen besognes. Perrin werkt nog steeds immens op het systeem en de stukken rond Mat en zijn Tuon zijn zalig, maar verder blijven alle clichés uit de vorige episodes bestaan: het lijkt alsof Jordan resoluut weigert bij te sturen.

En toch blijft het verhaal me bekoren en wil ik verder lezen, want het blijft nog altijd meeslepend en je vraagt je af waar dat zal eindigen…

Dus ja, ik lees verder.

Geplaatst op

Lectuur: “Winter’s Heart” (The Wheel of Time #9) van Robert Jordan

Helaas, na het trage achtste deel is dit negende deel van The Wheel of Time eigenlijk niet veel beter, toch qua tempo. Sommige stukken zijn echt traag en zelfs vervelend te noemen, zoals het hele stuk rond Perrin. Die ligt me echt niet, zeker niet zijn houding tov. zijn Faile. Dat blijft een van de pijnpunten van Jordan: de mannen en de vrouwen blijken effectief van verschillende planeten te komen, snappen elkaar totaal niet en blijven daar ook de hele tijd over zagen. Vrouwen zijn bitches die niet anders doen dan manipuleren en op elkaars kap zitten (volgens de mannen) en mannen zijn stom, impulsief, hersenloos en vooral ook woolheaded, als je het aan de vrouwen vraagt.

Mja.

Er zijn wel fijne plotverwikkelingen, en ik heb het boek effectief vijf sterren gegeven omdat ik bij momenten moeite had om het neer te leggen en ik ook af en toe emotioneel werd, maar dat geldt dus niet voor het hele boek. Het hele stuk rond Mat is dan weer hilarisch en meeslepend, en je blijft je afvragen waar dat gaat eindigen en hoe het zal mislopen.

Maar ik lees duidelijk verder, want ik blijf het goed vinden.

Geplaatst op

Lectuur: “The Path of Daggers” (The Wheel of Time #8) van Robert Jordan

Ik was gewaarschuwd voor dit boek: in het Engels noemen ze het een ‘slog’, een bijzonder traag, saai boek dus. Al bij al viel dat best mee, vond ik. Ja, het tempo ligt laag en er gebeurt niet veel, maar Jordan kan hier een hoop extra achtergrondinfo meegeven, al had hij daar misschien geen 700 pagina’s voor hoeven te gebruiken.

Wat me vooral ergerde, is dat Jordan blijkbaar toch nog altijd een vrouwenhater is. Ja, de meeste samenlevingen zijn in handen van of bepaald door vrouwen: Ebou Dar, waar het verhaal begint, heeft een matriarchale samenleving, de Aes Sedai zijn allesbepalend, Elayne wil de kroon van Andor want dat is steevast een koningin, geen koning, de Atha’an Miere zijn matriarchaal, bij de Seanchan zijn het duidelijk de vrouwen die aan de macht zijn… Maar het enige wat die zogenaamd machtige, zelfbewuste en waardige vrouwen doen, is ruziemaken, de bitch uithangen, elkaar de loef afsteken, jaloers zijn… terwijl de machtige mannen veel meer hun waardigheid behouden. Enfin, als we Perrin even niet meerekenen. Ik heb hem al nooit sympathiek gevonden, maar zoals die jongen onder de sloef ligt, is gewoon niet meer mooi. Serieus, wat een vreselijke relatie heeft die man! Die hoofdstukken waren dan ook niet aangenaam om te lezen. Maar ook Elayne is niet bepaald sympathiek: wat een bitch! Nynaeve, die met opzet minder sympathiek wordt neergezet, valt dan wel beter mee. En mijn lievelingspersonage, Mat, komt hier helaas niet eens in voor, en het blijft raden wat er met hem zal gebeuren.

Er gebeurt dus wel wat, maar geen grote plottwists: Elayne komt eindelijk in Caemlyn aan, het weer wordt gerepareerd, Egwene verklaart officieel de oorlog aan Elaida en krijgt daardoor meer grip op de Aes Sedai, Rand voert strijd met de Seanchan en verliest op een bepaald moment controle over de Power waardoor er massa’s doden vallen, Faile valt met een aantal anderen in handen van de Shaido. Op zich zijn het niet eens spoilers, want je verwacht dit soort dingen. Mja. Ik lees zeker verder.

Geplaatst op

Lectuur: “The Olympian Affair (The Cinder Spires, #2)” van Jim Butcher

Na deel één en een novelle wilde ik ook graag deel twee lezen: dit is geen hoogstaande diepzinnige lectuur, maar wel zeer vlot geschreven, hoogst onderhoudende fantasy, dus waarom ook niet?

De wereld staat op de rand van oorlog: Spire Aurora heeft zijn vloot in gereedheid gebracht en valt zelfs verder gelegen spires aan. Alleen… is dat niet op conventionele manier, maar met een nog onbekend wapen dat een hele bevolking kan uitroeien.

De enige hoop voor Albion is om tijdens een conferentie op Olympia medestanders te vinden én dat wapen uit te schakelen. Uiteraard komen daarvoor de hoofdpersonages uit het eerste boek op de voorgrond: zij moeten de ambassadeurs begeleiden en beschermen, en wie weet ook dat geheime wapen ontmantelen. Dat vergt niet alleen moed en doorzettingsvermogen, maar ook een stevige dosis waanzin, overmoed en uiterlijk vertoon.

Yup, zeer onderhoudend, en eigenlijk niet zo licht als je wel zou vermoeden, want er zit ook een stevige ethische inslag in, zoals we intussen bij Butcher dat wel gewoon zijn.

Graag gelezen dus.

Geplaatst op

Lectuur: “Redemption (Infinity Blade #2)” van Brandon Sanderson

Om nog net mijn doel te halen in 2023, las ik na deel één uiteraard ook deel twee. Zoals ik toen schreef, is het licht, maar best entertainend en wilde ik dus met plezier verder lezen.

De plot blijft redelijk ingewikkeld, maar het vreemde is dat je dus zowel het verhaal van Siris krijgt in een dystopische verre toekomst, als het verhaal in een niet zo verre toekomst waar een wetenschapper iets heeft gemaakt dat blijkbaar de wereld grondig om zeep helpt. En laat net die wetenschapper iets te maken hebben – uiteraard – met the God King waartegen Siris moet strijden. En blijkbaar zit zijn eigen verhaaltje ook niet zo simpel in elkaar als hij altijd van kleinsaf aan geleerd heeft en zoals al eeuwen is doorgegeven.

Siris gaat dus een epische queeste aan tegen een nieuwe vijand, eentje die hij misschien al langer kent dan hijzelf eerst denkt.

Ik vond dit boek beter dan het eerste: er zit een pak meer diepgang in, meer gelaagdheid en dus ook meer spanning.

Niet dat ik nu echt zit uit te kijken naar het vervolg, maar wanneer dat er komt, zal ik het met plezier lezen. Als ik me de plot van de eerste twee nog kan herinneren, dan. Tsja.

Geplaatst op

Lectuur: een overzicht van 2023

Vier jaar geleden was ik tot mijn verbazing geëindigd op 52 boeken, drie jaar waren het er zelfs 62, dankzij corona! Twee jaar geleden waren het er 60, maar dan wel met een pak hoger aantal bladzijden: een gemiddelde van 502 pagina’s per boek, in plaats van 405 het jaar daarvoor, goed voor een totaal van meer dan 30.000 pagina’s. Ik steek het nog steeds op corona. Vorig jaar klokte ik af op 54 boeken, met een gemiddelde van 411 pagina’s per boek, goed voor 22,211 pagina’s in totaal.

Dit jaar moest ik me nog reppen om aan 52 boeken te geraken, het werden er uiteindelijk 53 volgens Goodreads, goed voor 21.735 bladzijden met een gemiddelde van 410 bladzijden per boek. Ik heb er nochtans maar 52 staan, maar bon.

Een overzicht:

1. The Rithmatist van Brandon Sanderson – fantasy
2. Een wereld zonder spiegels van Nikki Peeters – een kennis
3. Arsène Lupin, Gentleman-cambrioleur van Maurice Leblanc – Franstalige schoollectuur, detective
4. Les confessions d’Arsène Lupin van Maurice Leblanc – Franstalige schoollectuur, detective
5. A Suitable Boy van Vikram Seth – BBC-lijst
6. The Party van Elizabeth Day – leesclub
7. Les Chroniques des Crépusculaires (drie delen) van Mathieu Gaborit – fantasy
8. Les Enchantements d’Ambremer (Le Paris des Merveilles, #1) van Pierre Pevel – fantasy
9. L’Élixir d’Oubli (Le Paris des Merveilles, #2) van Pierre Pevel – fantasy
10. Legion (Legion #1) van Brandon Sanderson – fantasy
11. Skin Deep (Legion #2) van Brandon Sanderson – fantasy
12. Lies of the Beholder (Legion #3) van Brandon Sanderson – fantasy
13. Le Royaume Immobile (Le Paris des Merveilles, #2) van Pierre Pevel – fantasy
14. De zaak Magritte van Toni Coppers – schoollectuur, detective
15. Educated van Tara Westover – schoollectuur
16. Alcatraz vs. the evil librarians (Alcatraz #1) – Brandon Sanderson – fantasy
17. Red Sister (Book of the Ancestor #1) – Mark Lawrence – fantasy
18.  Grey Sister (Book of the Ancestor #2) – Mark Lawrence – fantasy
19. Holy Sister (Book of the Ancestor #3) van Mark Lawrence – fantasy
20. Tress of the Emerald Sea van Brandon Sanderson – fantasy
21. Lolita van Vladimir Nabokov – BBC-lijst
22. Sherlock Holmes and the Shadwell Shadows (The Cthulhu Casebooks, #1) van James Lovegrove – fantasy
23. Sherlock Holmes and the Miskatonic Monstrosities (The Cthulhu Casebooks, #2) van James Lovegrove – fantasy
24. Love in the time of cholera van Gabriel García Màrquez – BBC-lijst
25. Magician: apprentice (The Riftwar Saga #1) van Raymond E. Feist – fantasy
26. Magician: master (The Riftwar Saga #2) van Raymond E. Feist – fantasy
27. Silverthorn (The Riftwar Saga #3) van Raymond E. Feist – fantasy
28. A Darkness at Sethanon (The Riftwar Saga #4) van Raymond E. Feist – fantasy
29. The Princess Diaries van Meg Cabot – The Big Read
30. The Princess Diaries #2 – Princess in the spotlight van Meg Cabot – The Big Read
31.  The Princess Diaries #3 – Princess in love van Meg Cabot – The Big Read
32. The Princess Diaries #4 – Princess in waiting van Meg Cabot – The Big Read
33. The Princess Diaries #5 – Princess in Pink van Meg Cabot – The Big Read
34. Midnight’s Children van Salman Rushdie – BBC-lijst
35. Sherlock Holmes and the Sussex Sea-Devils (The Cthulhu Casebooks #3) van James Lovegrove – fantasy
36. Swallows and Amazons van Arthur Ransome – BBC-lijst
37. Cloud Atlas van David Mitchell – BBC-lijst
38. The Eye of the World (Wheel of Time #1) van Robert Jordan – fantasy
39.  The Great Hunt (Wheel of Time #2) van Robert Jordan – fantasy
40. The Dragon Reborn (Wheel of Time #3) van Robert Jordan – fantasy
41. Anne of Green Gables van Lucy Maud Montgomery – BBC-lijst
42. The Shadow Rising (Wheel of Time #4) van Robert Jordan – fantasy
43. Lavinia van Ursula K. Le Guin – oudheid
44. The Fires of Heaven (Wheel of Time #5) van Robert Jordan – fantasy
45. Maigret tend un piège van Georges Simenon – schoollectuur
46. The Remains of the Day van Kazuo Ishiguro – BBC-lijst
47. What Abigail did that summer (Rivers of London #5.3) van Ben Aaronovitch – fantasy
48. The Aeronaut’s Windlass (The Cinder Spires, #1) van Jim Butcher – fantasy
49. Warriorborn (The Cinder Spires #1.5) van Jim Butcher – fantasy
50. Wide Sargasso sea van Jean Rhys
51. Awakening (Infinity Blade, #1) van Brandon Sanderson – fantasy
52. Redemption (Infinity Blade, #2) van Brandon Sanderson – fantasy

Opnieuw is het voornamelijk fantasy geworden, maar dat is nu eenmaal mijn favoriete genre: lezen is voor mij pure ontspanning en dat moet zo blijven. 30/53. Uiteraard zat er ook een aantal boeken van de BBC leeslijst en de Big Read tussen, doorgaans klassiekers: 13/53. Kobe moest voor school ook een aantal boeken lezen, en die heb ik mee gelezen: 5/53. Er was er ook eentje voor de leesclub, en eentje geschreven door een vriendin. Ik heb ook 2 boeken opgepikt via die lezing over de oudheid: 2/53.

Wat opvalt, is dat het zoals altijd voornamelijk Engelstalige boeken zijn, maar dat er deze keer maar 2 Nederlandstalige tussen zaten. Ik heb dan wel weer 7 Franstalige boeken gelezen, wat ik dan weer niet slecht vond.

Mja. Ik heb mezelf opnieuw als doel 52 boeken gesteld voor 2024, een boek per week. Ik heb wel wat boeken van meer dan 1000 bladzijden op de planning staan, dat wordt nog interessant.

Geplaatst op

Lectuur: “The Aeronaut’s Windlass (The Cinder Spires, #1)” van Jim Butcher

Ik ben grote fan van Butchers Dresden Files, maar ook zijn Codex Alera kon me zeer bekoren. Ik zocht nu nog lichte fantasy die snel leest, en daar leent Butchers schrijfstijl zich wel toe, ook al is dit ook nog een boekje van 643 pagina’s.

We schrijven ergens in een toekomst met behoorlijk andere fysicawetten. De mensheid leeft in torenspitsen, ver boven het grondoppervlak van de aarde. Dat laatste is bevolkt door zeer vreemde en vooral zeer gevaarlijke creaturen, en daarom leeft de mens dus in rivaliserende immense spitsen van twee mijl hoogte en twee mijl doorsnede, op verschillende niveaus. Verplaatsingen en handel tussen de spitsen gebeurt via luchtschepen, denk klassieke galjoenen, dreadnoughts, klippers, dat soort dingen. Ze worden in de lucht gehouden door kristallen die speciaal daarvoor gekweekt worden en die elk specifieke eigenschappen hebben. Zo zijn er die gewoon elektriciteit opwekken, andere die licht geven, een energiebal kunnen afschieten als wapen, de zwaartekracht opheffen, dat soort dingen. Voortstuwing gebeurt dan weer via etherische stromingen die alomtegenwoordig zijn en waarvoor een etherisch web als zeil bestaat. En daarbinnen zijn er dus handelaars, een militaire armada en ook piraten, jawel. Denk steampunk met piraten.

Hoofdpersonages hier zijn Gwen, de zestienjarige zeer eigenzinnige erfgename van een van de grootste en belangrijkste adellijke huizen van Spire Albion, haar neef Benedict, kapitein Grimm van de Predator, de jonge vleeskweker Bridget die dienst neemt in de Garde, en haar kat. Jawel, katten zijn hier hoogintelligente, zij het bijzonder arrogante en irritante beesten. En dan gaat het mis op Spire Albion wegens een aanval van de Armada van Spire Aurora, waarbij er ook nog andere krachten aan het werk zijn.

Een klassiek fantasyverhaal in een aan de ene kant zeer herkenbare wegens piratige setting, aan de andere kant compleet van de pot gerukte samenleving. Butcher hanteert verschillende POVs (point of view) van zijn personages, maar die van de katten zijn hoogst irritant. Ja, katten zijn arrogante, hooghartige en irrationele beesten, maar moet dit nu echt? Jammer genoeg kan je die hoofdstukken niet overslaan omdat ook die wel degelijk een onderdeel uitmaken van het verhaal en dus de plot voorstuwen, maar ugh… Niet Butchers beste idee, naar mijn bescheiden mening, en ik las vaak hetzelfde in andere commentaren. Maar verder? Hoogst onderhoudende en lichte lectuur, geschreven in een rotvaart.

Ik lees het vervolg ook, maar ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat die katten minder prominent worden.

Geplaatst op

Lectuur: “The Great Hunt” (The Wheel of Time #2) van Robert Jordan

Nu ik boek 1 van The Wheel of Time heb gelezen, moet ik wel voortdoen, toch? Zoals ik al zei, ben ik de eerste keer niet voorbij boek vijf geraakt, maar deze keer ben ik met volle goesting naar boek twee gegaan. Het is wellicht dertig jaar geleden dat ik ze gelezen heb, ik weet er zo goed als niks meer van.

(Spoiler alert) Na de manier waarop Rand de aanval op Fal Dara heeft afgewend, is het wel duidelijk dat hij de Dragon Reborn is. Zelf durft hij dat nog steeds niet toegeven, maar hij kan niet veel anders nadat de Amyrlin Seat hem dat ook verzekert. Alleen is intussen de Hoorn van Valere gestolen, de Hoorn die nodig is volgens alle profetieën, zodat Rand, Mat en Perrin samen met een handvol Shienaran achter de Hoorn aangaan, met alle gevolgen vandien.

De meisjes – Egwene, Nynaeve en intussen ook Elayne, de erfgenaam van Andor – trekken intussen naar de Toren van de Aes Sedai in Tar Valon om er hun opleiding te beginnen.

En dan komen de Seanchan, een volk van veroveraars dat vrouwen die kunnen kanaliseren, tot slaaf maakt. Egwene valt in hun handen…

Het verhaal gaat dus gewoon naadloos verder, waarbij ook alles verder wordt uitgediept: de Aes Sedai, de wereld, de personages en hun angsten en twijfels… En tegelijk komt er een hoop extra plot in het spel, wordt diezelfde wereld een pak aangedikt, een pak rijker.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, dus ja, ik lees verder.

Geplaatst op

Lectuur: “The Eye of the World” (The Wheel of Time #1) van Robert Jordan

Deze heb ik jaren geleden al eens gelezen, toen ik nog minder into fantasy was, maar nu de reeks uit is op Netflix, wilde ik de boeken herlezen, omdat het volgens mijn aanvoelen niet helemaal overeenkwam. Destijds was ik niet verder geraakt dan boek vijf omdat Jordan de neiging heeft nogal langdradig te zijn bij momenten, maar ondertussen ben ik veel meer in mijne lees dan vroeger en kan ik daar beter tegen. Ik bedoel maar: ik heb intussen Game of Thrones gelezen, en alles van Brandon Sanderson, en die kunnen er ook wel wat van.

Ik vond het in elk geval best aangename lectuur, maar de tv-reeks is, goh, gebaseerd op de grote plotlijnen en de wereld, maar volgt heel duidelijk niet de kleinere plotlijnen of details. Zo is er een van de grotere personages gewoon geschrapt, en klopt de chronologie ook langs geen kanten. Ach, ik bekijk ze gewoon als twee aparte entiteiten die wel overlappen, maar niet zo veel meer dan dat. Ik hou ook van de reeks, maar dan moet je de boeken kunnen loslaten.

We zitten in een min of meer laatmiddeleeuwse wereld, met paard en kar, koetsen, zwaarden, maar nog geen vuurwapens, wel al een vorm van vuurwerk. En er is magie, zoveel is ook wel duidelijk. De wereld wordt beheerst door The One Power, die gebruikt wordt in het gevecht tegen het Kwade in de vorm van The Dark One. Drieduizend jaar geleden vochten de mannelijke en vrouwelijke magiërs – de Aes Sedai – samen met elk hun helft van de power – denk yin en yang – tegen The Dark Lord, maar toen is die erin geslaagd de mannelijke helft van de Power te corrumperen. Sindsdien is elke man die de Power kan kanaliseren, gedoemd om gek te worden en zijn geliefden te doden. Elke kanaliserende man wordt daardoor door de vrouwelijke Aes Sedai uitgeschakeld. Maar ooit zal er een man opstaan, The Dragon Reborn, die de Power nodig heeft om te vechten tegen The Dark Lord. En jawel, in een uithoek van het rijk Andor, in een klein dorp, worden vijf jonge mensen blijkbaar aan dat lot, aan die Power gelinkt door een van de Aes Sedai. Ook de Dark One heeft hen helaas ontdekt en hun dorp verwoest. Zij zijn gelukkig kunnen ontkomen onder de leiding van Moiraine, de Aes Sedai, en zij neemt hen mee. Ze zijn allemaal belangrijk in het patroon van The Wheel of Time, maar of één van hen ook daadwerkelijk The Dragon Reborn is?

U ziet het, fantasy van de bovenste plank. Jordan heeft duidelijk Tolkien gelezen en daar heel veel van overgenomen, maar tegelijk ook een heel eigen wereld geschapen. Iets zegt me dat ik nu wél voorbij boek vijf zal geraken, maar met 800 à 1000 pagina’s per boek ben ik nog wel even zoet.

Goh ja, ik doe ondertussen geen ander kwaad, zeker?