Geplaatst op

Lectuur: “Hungry Ghosts” (Eric Carter #3) en “Broken Souls” (Eric Carter #2) van Stephen Blackmoore

Altijd interessant om eerst het derde boek te lezen, en dan pas het tweede, toch? Ik had dus niet goed gekeken en miste inderdaad precies wat details. Maar ik was nu toch bezig – ik zat eigenlijk al halfweg voordat het me echt begon op te vallen dat er iets niet klopte – en heb dan maar eerst voorgelezen. Ik heb daarna dan maar meteen de nummer twee gelezen, Broken Souls.

In Dead Things had Blackmoore al vrij degelijk de wereld geschapen waarin necromancer Eric Carter moet functioneren – als je het dat al kan noemen, met meteen al een toevoeging van een stevige dosis plot.

In dit tweede en derde deel gaat de auteur daar naadloos op verder, terwijl hij meer en meer details vrijgeeft van de wereld en de eigenschappen van zijn hoofdpersonage. Toch is er naast die vrij aanwezige overkoepelende plot – Carter is intussen tegen wil en dank getrouwd met Santa Muerte en daardoor deels heerser over Mictlan, de dodenwereld van de Azteken – ook een plot die netjes opgebouwd en afgewerkt wordt binnen het tweede boek. In boek drie neemt die hoofdplot de overhand en gaat Carter ook effectief naar de dodenwereld om er af te rekenen met Mictlantecuhtli. Het is fijn om zien hoe de auteur de Azteekse godenwereld heeft verwerkt in zijn boeken. Goden zijn duidelijk ook kwetsbaar en kan je zelfs doden, al is het maar de vraag of ze dan ook dood blijven.

Door die insteek is de wereld van Blackmoore behoorlijk origineel te noemen: het is al een sinistere kijk op de dingen door de ogen van een bijzonder cynische necromancer, met vooral veel gitzwarte humor, maar het is ook nog eens anders dan anders. De schrijfstijl is dan wel weer een doorslagje van Jim Butcher, maar het is maar de vraag of dit dan zo erg is.

In elk geval heb ik me er al goed mee geamuseerd, met deze boeken, en lees ik de reeks met veel plezier verder.

Geplaatst op

Lectuur: “Sixth of the Dusk” van Brandon Sanderson

Ook kortverhalen van Sanderson zijn doorgaans het lezen waard, en deze vormt daar eigenlijk geen uitzondering op, al heeft hij beter werk dan dit.

In dit korte verhaal schetst hij opnieuw een heel nieuwe wereld met een nieuw soort magie. Het is blijkbaar een eilandenwereld waarbij sommige vogels een speciale kracht hebben, maar waarbij de standaard vegetatie nogal dodelijk is. Met opzet.

Sixth is een jager die op het hoofdeiland Patji, waar zijn vogel hem elk gevaar laat zien in de vorm van zijn eigen lijk, vast moet stellen dat er een groter gevaar dreigt: de technologische vooruitgang.

Sanderson beschrijft in dit korte verhaal een behoorlijk sombere blik op de toekomst, en misschien is het daarom dat het me minder zei. Het is ook niet echt lang, natuurlijk: je krijgt niet veel tijd om je in het verhaal in te werken.

Maar ik heb zeker al slechter gelezen.

Geplaatst op

Lectuur: de reeks van Alex Verus door Benedict Jacka

Tegenwoordig bespreek ik boeken het liefst apart, en niet meer, zoals vroeger, de hele reeksen. Hier ga ik een uitzondering voor maken, want ik zit gigantisch achter qua boekbesprekingen, en vooral ook: de 12 boeken van Alex Verus vormen een geheel, elk zo’n 300-350 bladzijden, en vallen bij mij onder heerlijke fantasypulp, stijl The Iron Druid of eigenlijk zelfs de Dresden Files van Jim Butcher. Ook die Iron Druid heb ik destijds tijdens de vakantie in een sneltreinvaart gelezen, het leent er zich dan ook bij uitstek toe.

Het hoofdpersonage is hier een magiër in het hedendaagse Londen, meer bepaald Camden. Daar heeft hij een winkeltje in zogezegd magische spullen, zoals tarotkaarten of kristallen bollen, maar ook echte magische voorwerpen die hij dan verkoopt aan de leden van de magische wereld. Want ja, net zoals bij bv. Dresden is er naast de gewone wereld een wereld waarin magie een grote rol speelt, met magiërs die een soort schaduwkabinet vormen en mee wegen op de beslissingen van de gewone regering. Alex Verus probeert zich vooral ver van die politiek te houden, maar wanneer hij een jong meisje onder zijn vleugels neemt, raakt hij willens nillens toch betrokken in de rivaliteit tussen de Light Mages en de Dark Mages. Hij rolt van de ene situatie in de andere, en als diviner – voorspeller die de mogelijke paden van de toekomst kan zien – houdt hij zich wonderwel staande. Meer nog: hij beseft gaandeweg dat hij enkel in leven zal kunnen blijven als hij ook zelf het heft in handen neemt en een actieve rol begint te spelen.

En ja, het zit vol booswichten, slechteriken, maar weinig zwart-wit-personages. De goeien hebben een slechte kant, de slechten hebben hun goeie momenten, de wereld is per definitie niet eerlijk, en het hoofdpersonage zelf ontwikkelt zich ook doorheen de boeken/jaren. Waar Alex in het begin eigenlijk nog een idealistische naïeveling is, wordt hij beetje bij beetje duisterder, donkerder, grimmiger, en daar hou ik wel van, ja. Er vallen gigantisch veel doden, al dan niet als nevenschade, en daar wordt ook rekening mee gehouden.

Maar vooral: ideale vakantielectuur. Héérlijk! En jammer dat het na boeken gedaan is, maar zoals Jacka zelf schrijft: het is mooi geweest, het is afgerond, hij hoeft het niet verder uit te melken.

Geplaatst op

Lectuur: “A memory of light” (The Wheel of Time #14) van Robert Jordan

Yup, ik ben erdoor, door de net geen 12.000 bladzijden van The Wheel of Time van Jordan, en ergens ben ik er blij om want het is wel een titanenwerk, maar aan de andere kant vind ik het jammer, want het is een steengoed, zij het nogal uitgerokken verhaal.

Dit laatste boek – net zoals de vorige eigenlijk geschreven door een van mijn favoriete auteurs, Brandon Sanderson, op basis van de notities van de overleden Jordan – gaat helemaal over het eindgevecht, het gevecht waar de vorige dertien boeken eigenlijk de prelude van zijn. Soms begint de zoveelste beschrijving van het zoveelste gevecht – de veldslag valt zoals elke veldslag uiteen in verschillende fronten – wel wat tegen te steken, maar Sanderson is een zodanig goed auteur dat hij het ondanks alles toch spannend kan houden: soms kon ik het boek gewoon niet weg leggen omdat ik wilde weten wat er ging gebeuren. Sanderson aarzelt namelijk niet om, net zoals Jordan, een personage te laten sterven als de plot dat vraagt, ook al is dat een van de publieksfavorieten.

Ook dit laatste boek zit nog vol verrassende plotwendingen, onverwachte situaties en af en toe een kleine deus ex machina, maar uiteindelijk is dit een zeer waardig einde van een terechte klassieker binnen de fantasy.

Het is dat Jordan dood is en dat Sanderson genoeg eigen dingen heeft om te schrijven, want je zou hier perfect nog een tweede cyclus over kunnen schrijven, in dezelfde wereld, met zelfs deels dezelfde personages. Maar aan de andere kant: het is mooi geweest. Het is perfect afgesloten, de losse eindjes zijn allemaal netjes weggewerkt, en 12.000 pagina’s is misschien ook wel voldoende.

Bedankt, Jordan en Sanderson.

Geplaatst op

Lectuur: “Towers of Midnight” (The Wheel of Time #13) van Robert Jordan

De reeks begint naar zijn einde te lopen – boek 14 is het laatste – en dat merk je: Brandon Sanderson heeft de reeks overgenomen na de dood van Jordan en begint alle losse eindjes aan elkaar te knopen, uiteraard op basis van de notities van Jordan. Dat zorgt ervoor dat er serieus wat spanning wordt opgebouwd: niet alle personages zijn nodig bij The Last Battle en je weet dus dat ze kunnen sterven.

Maar zal Matt de Tower of Ghenjen overleven? Kan hij een deal sluiten? Komt er voor Rand een mogelijkheid tot samenwerken met de Seanchan? Slaagt Egwene erin om de White Tower te controleren? En hoe zit het met de Black Tower? En zal Perrin op een of andere manier tot een verstandhouding komen met de Children of the Light?

Enfin, stof genoeg om alweer bijna 1000 pagina’s te vullen, en Sanderson doet dat meesterlijk. Ik vind het nu al jammer dat het stopt bij boek 14…

Geplaatst op

Lectuur: “Knife of Dreams” (The Wheel of Time #11) van Robert Jordan

(Ja, het zijn veel boekbesprekingen na elkaar, maar die hebben zich dan ook opgestapeld.)

Goh, dit is al het elfde boek in de reeks, en veel valt er eigenlijk niet meer te zeggen. Opnieuw kabbelen de plots van de verschillende personages verder: Perrin is nog steeds zijn vrouw kwijt en blijft bijzonder irritant, Mat blijft bijzonder entertainend in zijn omgang met zijn toekomstige vrouw Tuon – al werkt het wel op het systeem dat Jordan BLIJFT herhalen hoe weinig Mat van vrouwen weet, hoe hij nog steeds niet doorheeft dat het zijn gedrag is dat Olver imiteert, hoe hij zichzelf blijft afkeren van alles wat gezag is terwijl hij zelf een militaire leider is tegen wil en dank – en Elayne blijft een zaag over haar zwangerschap en al de rest. En nee, Rand komt eigenlijk nauwelijks in dit boek voor.

Dus ja, er blijven ergernissen, maar het verhaal blijft me wel boeien, ja, dus ik lees nog steeds verder.

Geplaatst op

Lectuur: “Crossroads of Twilight” (The Wheel of Time #10) van Robert Jordan

Hmm, deze vond ik een van de mindere uit de reeks: het duurt allemaal verschrikkelijk lang en je wil de personages af en toe gewoon vooruit schoppen. Dat ligt natuurlijk volledig in de stijl van Jordan die elk personage beschrijft alsof hij voor een modeblad werkt: de boezems zijn groot, de décolletés diep, de jurken geborduurd in de meest uiteenlopende kleuren… En het ergste is dat hij dat elke keer opnieuw doet wanneer een personage even niet aan bod is gekomen of nieuwe kleren aantrekt.

En de plot? Die kabbelt voort voor alle personages, elk met hun eigen besognes. Perrin werkt nog steeds immens op het systeem en de stukken rond Mat en zijn Tuon zijn zalig, maar verder blijven alle clichés uit de vorige episodes bestaan: het lijkt alsof Jordan resoluut weigert bij te sturen.

En toch blijft het verhaal me bekoren en wil ik verder lezen, want het blijft nog altijd meeslepend en je vraagt je af waar dat zal eindigen…

Dus ja, ik lees verder.

Geplaatst op

Lectuur: “Winter’s Heart” (The Wheel of Time #9) van Robert Jordan

Helaas, na het trage achtste deel is dit negende deel van The Wheel of Time eigenlijk niet veel beter, toch qua tempo. Sommige stukken zijn echt traag en zelfs vervelend te noemen, zoals het hele stuk rond Perrin. Die ligt me echt niet, zeker niet zijn houding tov. zijn Faile. Dat blijft een van de pijnpunten van Jordan: de mannen en de vrouwen blijken effectief van verschillende planeten te komen, snappen elkaar totaal niet en blijven daar ook de hele tijd over zagen. Vrouwen zijn bitches die niet anders doen dan manipuleren en op elkaars kap zitten (volgens de mannen) en mannen zijn stom, impulsief, hersenloos en vooral ook woolheaded, als je het aan de vrouwen vraagt.

Mja.

Er zijn wel fijne plotverwikkelingen, en ik heb het boek effectief vijf sterren gegeven omdat ik bij momenten moeite had om het neer te leggen en ik ook af en toe emotioneel werd, maar dat geldt dus niet voor het hele boek. Het hele stuk rond Mat is dan weer hilarisch en meeslepend, en je blijft je afvragen waar dat gaat eindigen en hoe het zal mislopen.

Maar ik lees duidelijk verder, want ik blijf het goed vinden.

Geplaatst op

Lectuur: “The Path of Daggers” (The Wheel of Time #8) van Robert Jordan

Ik was gewaarschuwd voor dit boek: in het Engels noemen ze het een ‘slog’, een bijzonder traag, saai boek dus. Al bij al viel dat best mee, vond ik. Ja, het tempo ligt laag en er gebeurt niet veel, maar Jordan kan hier een hoop extra achtergrondinfo meegeven, al had hij daar misschien geen 700 pagina’s voor hoeven te gebruiken.

Wat me vooral ergerde, is dat Jordan blijkbaar toch nog altijd een vrouwenhater is. Ja, de meeste samenlevingen zijn in handen van of bepaald door vrouwen: Ebou Dar, waar het verhaal begint, heeft een matriarchale samenleving, de Aes Sedai zijn allesbepalend, Elayne wil de kroon van Andor want dat is steevast een koningin, geen koning, de Atha’an Miere zijn matriarchaal, bij de Seanchan zijn het duidelijk de vrouwen die aan de macht zijn… Maar het enige wat die zogenaamd machtige, zelfbewuste en waardige vrouwen doen, is ruziemaken, de bitch uithangen, elkaar de loef afsteken, jaloers zijn… terwijl de machtige mannen veel meer hun waardigheid behouden. Enfin, als we Perrin even niet meerekenen. Ik heb hem al nooit sympathiek gevonden, maar zoals die jongen onder de sloef ligt, is gewoon niet meer mooi. Serieus, wat een vreselijke relatie heeft die man! Die hoofdstukken waren dan ook niet aangenaam om te lezen. Maar ook Elayne is niet bepaald sympathiek: wat een bitch! Nynaeve, die met opzet minder sympathiek wordt neergezet, valt dan wel beter mee. En mijn lievelingspersonage, Mat, komt hier helaas niet eens in voor, en het blijft raden wat er met hem zal gebeuren.

Er gebeurt dus wel wat, maar geen grote plottwists: Elayne komt eindelijk in Caemlyn aan, het weer wordt gerepareerd, Egwene verklaart officieel de oorlog aan Elaida en krijgt daardoor meer grip op de Aes Sedai, Rand voert strijd met de Seanchan en verliest op een bepaald moment controle over de Power waardoor er massa’s doden vallen, Faile valt met een aantal anderen in handen van de Shaido. Op zich zijn het niet eens spoilers, want je verwacht dit soort dingen. Mja. Ik lees zeker verder.

Geplaatst op

Lectuur: “The Olympian Affair (The Cinder Spires, #2)” van Jim Butcher

Na deel één en een novelle wilde ik ook graag deel twee lezen: dit is geen hoogstaande diepzinnige lectuur, maar wel zeer vlot geschreven, hoogst onderhoudende fantasy, dus waarom ook niet?

De wereld staat op de rand van oorlog: Spire Aurora heeft zijn vloot in gereedheid gebracht en valt zelfs verder gelegen spires aan. Alleen… is dat niet op conventionele manier, maar met een nog onbekend wapen dat een hele bevolking kan uitroeien.

De enige hoop voor Albion is om tijdens een conferentie op Olympia medestanders te vinden én dat wapen uit te schakelen. Uiteraard komen daarvoor de hoofdpersonages uit het eerste boek op de voorgrond: zij moeten de ambassadeurs begeleiden en beschermen, en wie weet ook dat geheime wapen ontmantelen. Dat vergt niet alleen moed en doorzettingsvermogen, maar ook een stevige dosis waanzin, overmoed en uiterlijk vertoon.

Yup, zeer onderhoudend, en eigenlijk niet zo licht als je wel zou vermoeden, want er zit ook een stevige ethische inslag in, zoals we intussen bij Butcher dat wel gewoon zijn.

Graag gelezen dus.