Eigenlijk had ik deze al gelezen als tiener, en ik herinner me dat ik er dol op was, net zoals op de televisiereeks die toen werd uitgezonden. Heerlijk jeugdsentiment dus.
En toen kwam Merel af met een Netflixreeks Anne with an E, en bleek dat diezelfde Anne Shirley te zijn. Merel was enthousiast zoals alleen meisjes van 12 dat kunnen zijn, maar ik ben nu eenmaal geen tv-kijker, eerder een lezer. En aangezien dit boek ook in de BBC-lijst stond, heb ik het maar herlezen.
Jawel, het is nog steeds zoals ik me herinner: Anne is een weesmeisje dat min of meer per ongeluk – ze wilden eigenlijk een jongen – op een boerderij terechtkomt bij een al wat oudere broer en zus. Ze is bijzonder taalvaardig maar helaas ook nogal onbesuisd, wat haar in de meest grappige en gênante situaties doet verzeilen. Ideaal om te verfilmen, eigenlijk, want in elk hoofdstuk komt ze wel iets anders tegen, hetzij op haar eentje, hetzij met haar vriendinnen.
Tegelijk is het boek ook een ode aan de natuur op het Canadese Prince Edward Island: als stadskind dat opgesloten zat tussen de muren van een weeshuis, kan ze ronduit lyrisch zijn over de natuur rondom zich, en als lezer geniet je gewoon mee.
Zijn het diepgaande verhaaltjes? Goh nee, het zijn heerlijke situaties die wel voor iedereen herkenbaar zijn omdat iedereen als kind wel eens een domme stoot (of twee) heeft uitgestoken. Maar daarnaast komt ook ‘het leven’ erbij: je kiest niet altijd waar je terechtkomt, het leven loopt niet altijd zoals je het zou willen, en ook Anne moet op een bepaald moment enkele moeilijke keuzes maken. Net dat aspect tilt het boek naar een hoger niveau en maakt het zo fijn om te lezen.
Terecht een klassieker, en eentje dat ik in Merels handen ga steken.