Ik was eerlijk gezegd wel wat verbaasd toen ik The Princess Diaries in de lijst van The Big Read zag staan, zij het op plaats 99. Maar bon, ge leest een lijst of ge leest ze niet, en ik wilde wel eens iets luchtigs. Euhm, luchtig is wel het woord, ja. Of vederlicht. Of “het is weggewaaid als ge even vergeet te kijken”. Maar ik zou er niet de eerste vijf boeken van na elkaar gelezen hebben, als het ook niet onderhoudend zou zijn.
De premisse is heel simpel: Mia Thermopolis is een New-Yorkse tiener die bij haar alleenstaande moeder woont. Haar vader doet iets in Europa, in een klein staatje stijl Monaco. En dan blijkt vaderlief door een kankerbehandeling steriel te zijn, is zij zijn enige – onwettige – kind en is zij de troonopvolger van Genovia. Met alle gevolgen van dien.
Het verhaal is dus geschreven in dagboekstijl vanuit het standpunt van een veertienjarige doodgewone tiener met vrienden, een crush, een grootmoeder die zich te veel moeit, een school waarvoor ze harder moet werken dan ze zou willen, dat soort dingen. Allemaal heel herkenbaar, heel verteerbaar, zonder nadenken, en best wel komisch, ja.
Ga ik de rest nog lezen? Goh… er is een grens aan mijn tolerantie voor vederlichte dingen, maar soms heeft een mens daar ook eens nood aan. Maar om dit nu in die top 100 te zetten? Boaf.