Categorie: Het brave huisvrouwtje

Zoals ik al veel eerder had meegedeeld, ik heb een wastafelpootrekje op overschot. Wie het komt halen, mag het hebben. Het is handig, zo’n ding, maar in onze nieuwe badkamer is daar geen behoefte meer aan.
Laat iets weten mocht je het willen: er is een voorkooprecht van iemand die eerder al interesse had betoond, maar het ding eens wilde zien. Bij deze.

Er is ook nog een grote houten, bijzonder robuuste tafel, met afgeronde hoeken en uitschuifbaar. Ze heeft wel een likje verf of een tafelkleed nodig. Het was onze vroegere livingtafel, en het is een prima ding, alleen staat ze in de weg tegenwoordig. Afmetingen: 90×180 of 90×220. Ook gratis af te halen. (De stoelen zijn er niet bij, duh.)

Het is misschien een eigenschap van de bloggende dames dat ze niet graag gaan shoppen, want dat heb ik al enorm veel gelezen hier. Anderzijds, ik denk niet dat veel van de Flairtrutjes met hun mieterse laarsjes en kekke kapsels aan het bloggen slaan, en laat dat nu net het stereotype zijn van de shoppende medemens…

Dit maar om duidelijk te maken dat shoppen ook aan mij niet besteed is. Ik ben ook het type dat recht op zijn doel afgaat: ik weet wat ik nodig heb, en in welke winkels ik dat dan kan krijgen. Qua bovenmaat vind ik doorgaans nog net mijn gading in de gemiddelde winkel, maar met broekmaat 50 (helaas, een droeve coming-out) moet ik al bij de gespecialiseerde rekken zijn. En nee, die dingen gaan nooit in solden, blijkbaar… Gelukkig kan ik nog zonder veel portefeuilleschade terecht bij H&M en C&A voor dat soort dingen. Oh, en online uiteraard, bij onze postordervrienden van 3suisses en La Rédoute. Dat is wel zó makkelijk: je moet je huis niet uit, geen mensenmassa’s en idiote paskotjes trotseren, en eenmaal je je maat kent, valt  dat best wel mee. Ik heb nog zelden iets moeten terugsturen.

Zelfs het shoppen voor cadeautjes voor anderen kan me niet bekoren: het is eerder een last dan een lust. Het enige waar ik nog met enige zin naar toe trek, is een meubelwinkel stijl Weba of Ikea, en dat gebeurt dan ook zo’n twee keer per jaar.

Als ik dan toch in ’t stad ben, ga ik soms wel eens rondneuzen hier en daar, op mijn favoriete plekjes (Cora Kemperman, Blue Velvet…), maar zeker nooit een hele namiddag lang. Doorgaans vind ik dan ook niet veel, tenzij af en toe een geluksaankoop, iets waar ik per toeval op terechtkom.

Ik moet trouwens ook het shoppen voor Bart doen: zwarte broeken combat style, zwarte pulletjes met rolkraag, zwarte vestjes… Eén keer per jaar gaat hij voor zijn chique kostuums met zijn ma naar één welbepaalde winkel (waar zij alles betaalt), en zelfs daarover klaagt hij. En oh wee als ik hem verplicht meesleep naar een schoenwinkel! Onlangs zijn we vijf voor zes binnengestormd in een schoenwinkel en vijf minuten later (heel letterlijk dus) buitengegaan met nieuwe schoenen voor hem en Wolf.

Want ja, ook voor de kinderen ben ik degene die alles op tijd aansleep. En daarin moet ik mezelf soms wel afremmen: dan zie ik van die fantastisch leuke dingen en moet ik me bedwingen, of hun kasten zouden compleet uitpuilen van de nauwelijks gedragen t-shirts en dergelijke.

Ach ja, shoppen… Vandaag ben ik om twee nieuwe autostoelen geweest, en dat is voor mij meer dan voldoende om mijn shoppingbehoefte te stillen: dan ben ik blij dat ik iets gevonden heb, dat ik geld heb kunnen spenderen, en dat het nuttig was 🙂

Het zal wel zijn da, dat ook ik voor de Wijvenweek ga! Als je nog geen idee hebt waar het over gaat, dan lees je veel te weinig vrouwelijke blogs. Ik zou zeggen, beter uw leven!

Ik ben aangenaam verrast door Santana.

Toen ze klaar waren met de kurkvloer en -wanden in de badkamer, werd me vriendelijk verzocht een enquête over het geleverde werk in te vullen. Dat duurde amper een paar minuten, dus waarom niet? Ik was heel erg positief, vooral over het personeel, alleen zaten er hier en daar nog een paar stofjes in de vernislaag, maar niks ergs.

Een dikke maand later kreeg ik een brief in de bus met daarin een bon, goed voor een prikbord, onderhoudsproducten of een kookpotonderlegger naar keuze, als bedanking voor het invullen van de vragenlijst. Leuke attentie, vond ik.

Deze avond, een dikke twee maand na plaatsing, ging rond half negen de telefoon. De werkleider van Santana, met de vraag wanneer hij mocht langskomen. Ik begreep het niet goed, en vroeg uitleg. Ha ja, zei hij, ik had toch geschreven dat er nog stofjes in de vernislaag zaten? Wanneer mocht hij dat dan komen bekijken en er een oplossing voor zoeken?

Ik heb die mens vriendelijk bedankt en gezegd dat dat absoluut niet nodig was, dat het om een paar kleine dingetjes ging en dat ik verder bijzonder tevreden was. En dat ik zijn telefoontje bijzonder apprecieerde.

Content. Yup.

Ik wéét dat het bijzonder bomma-achtig is, maar ik slaap het liefst in een lang slaapkleed. Een pyama ligt me niet: ik draag niet graag een broek ’s nachts. Zoals mijn grootmoeder placht te zeggen: ‘Al wat leeft moet lucht hebben’.

In de zomer hou ik het op een t-shirtachtig model, met korte mouwtjes. Naakt slapen is geen optie, dan verstijft mijn linkerschouder helemaal.

In de winter ben ik nogal een kouwelijke. Ik heb voor de echt koude dagen (of van die dagen waarin ik zelf moe loop en dus niet opgewarmd raak) een elektrisch deken. En dus een lang slaapkleed, met lange mouwen. Het liefst van al eentje tot op mijn voeten, zodat ik mijn ijspootjes erin kan wikkelen en Bart geen hartstilstand hoef te bezorgen door ze bij hem te steken. En als het even kan in flanel, heerlijk zacht en warm.

Alleen… Die dingen zijn dus niet te vinden, he. Het kan me niet schelen wat erop staat, al zijn het grote roze blommen, het is begot een slaapkleed, en niemand hoeft dat te zien. Maar kan iemand me zeggen waar ik dat kan vinden? Een slaapkleed tot op mijn voeten, in flanel? Mocht u me dat kunnen vertellen, ik zal u gedenken in mijn warme comfortabele dromen, opgerold onder mijn donsdekentje, en waarachtig, ik zal u dankbaar zijn 🙂