Daarnet zag ik het even niet meer zitten: vrijdagavond, en moe.
Kobe was al de hele avond aan het huilen omdat hij net een spuitje had gekregen, en niks was goed: zelfs tijdens het eten zat hij nog te trunten. Wolf werd van de weeromstuit ook lastig.
Mijn voet deed gemeen zeer, en de brace werkte flink op mijn zenuwen. Tegelijkertijd heb ik ook nog een mega verkoudheid, waardoor mijn neus ofwel volledig verstopt zit, ofwel om de drie minuten moet gesnoten worden. Mijn lippen zijn gesprongen, en het stukje onder mijn neus voelt rauw aan. Het hoofd voelt navenant: een sluimerende koppijn.
De hond had nog steeds geen eten gehad (ik wilde de huilende Kobe niet alleen laten, en om hem mee naar buiten te dragen doet mijn voet teveel pijn) en was voortdurend tegen het raam op aan het springen.
De keuken was een complete puinhoop: de propere vaat stond nog steeds in de machine sinds woensdag, waardoor de vuile vaat zich op het aanrecht opstapelde, er stonden nog boodschappen die niet opgeborgen waren, en overal lagen kinderspullen. Zucht.
Intussen zijn we een dik half uur later. Kobe lijkt rustig te slapen, net als Wolf. De vaatwas is uitgeleegd, de vuile vaat zit in de machine, en het beetje handafwas is ook gedaan. De boodschappen zijn opgeborgen, de spullen opgeruimd, en het aanrecht proper.
De hond ligt aan mijn voeten te slapen met welgevuld buikje.
Ik heb intussen een neusspray gebruikt, waardoor mijn neus zich een beetje gedraagt en ik weer kan ademen, en op mijn lippen ligt een dikke laag lippenbalsem. De stilte doet mijn hoofd goed.
Alleen mijn voet doet nog pijn, maar wanneer ik me direct, bij het licht van de schemerlampen en wat kaarsjes, met gesloten gordijnen, neervlei op de zetel en de brace kan uittrekken, zal de kloppende pijn ook langzaam wegebben.
En dan maar hopen dat mijn lief snel thuiskomt, zodat ik me in zijn armen kan nestelen. Dan, dàn zal het in orde zijn.
