Zoals eerder al gemeld, zijn we in de knoop geslagen met onze inductiekookplaat. Door dat idiote oude tv-scherm hebben we maanden gesukkeld om te kunnen koken: we moesten telkens weer het halve huis afschakelen om de kookplaat te kunnen gebruiken.
Intussen was dat probleem opgelost, en had dus de kookplaat zelf het begeven. Een nieuwe werd geïnstalleerd, een nieuwer model, en prompt hadden we weer hetzelfde probleem: opnieuw het halve huis afschakelen om te kunnen koken. De installateur had toen verklaard dat alles in orde was met de plaat, hij had er zelfs een nieuwe kabel aan gezet. De man van Siemens die een goeie week later langs kwam, had hetzelfde verklaard: de zekering was gewoon niet zwaar genoeg. Meh.
De elektricien die langs kwam – degene die ons de vorige keer ook al uit de problemen had gehaald – verklaarde dat het wel degelijk een verlies was aan de kookplaat en dat die dus defect was. Jammer genoeg stond ik toen nog in de file en was hij net alweer vertrokken toen ik thuis kwam. Blah. Ik belde hem op en legde hem uit wat de Siemensman had verteld. Bon, op mijn aandringen ging Mehmet nog eens opnieuw langskomen, met een zwaardere maar nog steeds veilige zekering, maar hij was ervan overtuigd dat het niet ging helpen, dat het wel degelijk aan de kookplaat lag, 99% zeker.
Het is dus dat ene procentje geworden: hij verving de zekering en vroeg me toen triomfantelijk om de kookplaat aan te leggen, zeker dat het hele boeltje opnieuw ging uitslaan. Quod non.
Het betekent dat we nu eindelijk opnieuw deftig kunnen koken, en dat ik tegelijk ook een wasmachine of droogkast kan aanleggen, of de afwasmachine, of zelfs maar enkele computers.
Stielman, het is een job maar ook echt wel een métier. Blij dat we een goeie gevonden hebben!
