Omdat we zo laat in ons bed lagen, hadden we het plan om naar Plovdiv te gaan met een huurauto, meteen laten varen. Goed idee: we waren allebei stikkapot, om eerlijk te zijn. We sliepen dus wat langer, zaten nog net voor half elf aan het ontbijt, en gingen daarna de stad verkennen: de Sveta Nedelyakerk, de Sofia op haar pilaar, langs het presidentiële gebouw met zijn wachters en naar het oude Sint-Joriskerkje.
Tegen dan was het bijna twee uur en gingen we iets eten in het bijzonder aangename openluchtrestaurant van het Archeologisch Museum. We kregen er zowaar een opgerold gedichtje bij de Lavazza koffie, met Google Translate to the rescue.
We waren nog net op tijd om de Verandering van de Wacht te zien, al was daar eigenlijk niet zo veel aan te zien.
We liepen verder, onder een stralende zon en zo’n 26 graden, langs het Nationaal Theater en het bijhorende park (en geocaches) naar de Alexander Nevskikerk. Daar waren ze net aan het zingen, en daar heb ik een klein klein stukje van kunnen opnemen. Op de laatste foto hieronder zie je in het piep- piepklein in de rechteronderhoek Gwen zitten op de trappen.
Tegen dan hadden we al behoorlijk wat kilometers afgelegd en gingen we stilaan terug richting ons hotel, maar we stopten eerst nog langs een zeer aangename binnentuin voor een drankje.
Toen moesten we Vitosha nog kruisen, de lange centrale boulevard van Sofia met tal van winkeltjes, restaurantjes en terrasjes, en gingen we voor een snelle hap bij een fastfoodGriek. Ja, dat bestaat daar dus.
Om af te sluiten wandelden we nog even tot het einde van Vitosha voor het zicht om de omliggende bergen, en waren tegen negen uur terug op ons hotelkamer. Alwaar we ons even afspoelden, nog wat scrollden en lazen en uiteindelijk op een deftig uur gingen slapen. Want ja, morgen kwart voor zeven gaat de wekker. Ugh.
Oh, en een aparte vermelding voor een foto die Gwen genomen heeft: een beetje voor de grote kerk staat een grote bronzen leeuw, waarbij de glimmende stukken duidelijk aangeven dat hij nogal vaak beklommen wordt. Ik wilde me niet laten kennen als leeuwentemmer en klom daar dus ook op. En dat was dus iets hoger dan ik had gedacht, waardoor ik een ongetwijfeld overweldigende elegantie aan de dag legde. Gwen kreeg prompt de slappe lach en ik ook, waardoor het wel een heerlijke foto werd. Oordeel gerust zelf.
