Geplaatst op

Het eerste cachetochtje van het jaar

Vandaag scheen de zon toch wel enthousiast, en ik vond dat ons pa dus geen poot had om op te staan om niet mee te gaan cachen. Hij is al weken niet gaan wandelen en dat is niet gezond voor hem en zijn evenwicht.

Dus, zonder pardon, voorzien van een petje en een sjaal uit de kast alhier, sommeerde ik hem de auto in en reden we naar Ertvelde, want daar lagen nog een paar onontdekte cachekes. Aan de eerste hebben we staan kijken als nen uil op ne kluit, want ook al wisten we wat we zochten, we vonden het maar niet. Ik heb dan een berichtje gestuurd naar de cache-eigenaar en kreeg prompt een antwoord met de precieze locatie, en een halve minuut later had ik een valse graspol in handen. Echt, vrijwel niet te bespeuren in dat gras.

We zijn dan verder gereden, hebben nog een paar andere gezocht en eentje gevonden met een wel zeer originele logrol, en dan een mini zoektochtje rond een replica van een oude molen. Origineel, dat zeker!

Al bij al waren we op een kleine twee uur terug, maar hadden we een frisse neus gehaald en meteen ook vijf nieuwe caches.

Goe gereden!

Geplaatst op

Gezellig buiten nieuwjaren

Eigenlijk was het al ergens voor de herfstvakantie gepland, denk ik: Merel zou eens een nachtje gaan logeren bij Marne, en dus Roeland en Sarah. Coronagewijs was dat misschien niet evident, maar ze zijn allebei jonger dan 12, op zich kon het wel, vonden we. De meisjes hebben al zo weinig…

Helaas, toen zaten we plots in quarantaine en kon het uiteraard niet. Meh. En toen stelde Sarah opnieuw de vraag: of ze dit weekend niet mocht komen? Goh, uiteraard! Merel werd dus opgepikt door haar meter om 19.00 uur aan haar dansles, tetterde blijkbaar honderduit in de auto richting Deinze, en genoot ervan om eindelijk haar nichtje nog eens terug te zien.

Vandaag zetten wij (= de rest van het gezin) dan aan tegen een uur of vijf richting datzelfde Machelen: Roeland had me verzekerd dat ze een fijn winterterras hadden en dat er hapjes gingen zijn, en nieuwjaarsbrieven. Ideaal!

En effectief: zij hebben buiten op hun terras hun partytent opgezet met drie terraswarmertjes – lang leve de overschot van de zonnepanelenelektriciteit die toch op moest – en het was er bijzonder gezellig. Sarah had een schitterend hapje voorzien: een brie, omgeven door kleine broodjes, die je gewoon in je oven moet zetten. Dat ga ik ook eens zoeken, zeg!

En Roeland had dan nog een zalige lasagne voorzien, we hadden meer dan genoeg gegeten!

En intussen werd er buiten op het bevroren gras gevoetbald en onnozel gedaan, ik had de indruk dat de jongens daar ook wel eens nood aan hadden.

Tegen half tien zijn we aangezet richting huis, met de wetenschap: ook in de winter kan het best aangenaam zijn om buiten te zitten! Al is Bart het daar nog steeds niet volmondig mee eens.

Geplaatst op

Touchscreens!

Al jaren zaag ik over de verouderde computers en beamers op onze school: ik had op sommige dagen gewoon twee lessen voorzien, al naargelang de zon scheen buiten of niet. Hoezo? Wel, als de zon scheen, kon ik gewoon geen powerpoints of filmpjes laten zien omdat de lamp van de beamer gewoon niet sterk genoeg was en er geen gordijnen zijn. Zucht.

Maar… de school heeft haar budget een tijdje opgespaard en nu een zware investering gedaan: elk lokaal is nu voorzien van een speciaal touchscreen van 75 inch. Je kan er rechtstreeks mee op het internet en dus filmpjes laten zien, dingen opzoeken, inloggen in smartschool enzoverder. En het beeld is haarscherp en bijzonder duidelijk. Je kan ook rechtstreeks een USB-stick inpluggen en aflezen.

Het ding heeft ook een whiteboardfunctie, zodat je perfect kan krabbelen en uitleggen. Maar vooral… Je kan ook een tekst of ander beeld oproepen en daar dan notities op maken. Met een beamer kon dat niet, waardoor ik dat eigenlijk niet zo vaak gebruikte.

Maar nu, nu zet ik gewoon de oefeningen van pakweg de tweedes op scherm en vul die samen met hen in. Of ik zet de tekst van bijvoorbeeld Catullus op scherm en duid dan de stijlfiguren aan, de moeilijke dingen, maak tekeningetjes in de kantlijn… Het is echt een andere manier van lesgeven, ik sta vooral ook veel meer recht en de rug vindt het niet altijd even wijs, maar het lesgeven zelf is wel véél amusanter.

Nieuw speelgoed, quoi.

Geplaatst op

Eindelijk weer les!

Nee, ’t is niet alsof ik recent totaal geen les heb mogen geven, gelukkig maar.

Maar onze eerstes zitten in een modulestructuur, waarbij ze netjes in hun klasbubbel blijven voor het grootste deel van hun lesuren. De levensbeschouwelijke vakken – zedenleer en de verschillende godsdiensten – geven overkoepelende taken en lessen zodat ze ook daar in hun bubbel blijven. Alleen de modules zorgden voor dikke problemen: daar zitten de modules niet per bubbel, maar komen de leerlingen uit alle zeven klassen. Dat is bewust zo gedaan om te vermijden dat ouders hun kind Latijn laten volgen enkel “om in een goeie klas te zitten”. Yup, it’s a thing.

Resultaat is natuurlijk dat ze tijdens hun modules – Latijn 4 uur, Latijn 2 uur, cultuur en filosofie, duurzaam en ecologisch groenbeheer, samenleven en ondernemen, sport, technologie en ICT, wetenschappen, wiskunde anders bekeken – wel compleet uit hun klasbubbel gaan. Resultaat: sinds de herfstvakantie, dus sinds oktober, geen les meer in die modules. De andere modules dienen om leerlingen te laten kennis maken met bepaalde kennisvelden zodat ze hun interesses ontdekken, maar Latijn heeft wel degelijk een leerplan. Oeps.

We hebben ze in november en december dan bezig moeten houden met taken, spelletjes, dat soort dingen. En geloof me, voor Latijn zijn de taken op een bepaald moment echt uitgeput: ze hebben instructie nodig voor ze verder kunnen.

Maar de collega’s vonden die situatie ook niet houdbaar, begrepen volledig het probleem voor de Latinisten, en zochten een oplossing. Resultaat: Latijn mag doorgaan in grote lokalen zodat ik hen per klas in een klein bubbeltje kan zetten, en de rest van de klas volgt dan allemaal samen een bepaalde module voor een paar weken, in een doorschuifsysteem. Ik ben mijn collega’s oprecht dankbaar.

Gisteren stond ik voor het eerst dus weer voor de klas in een eerste jaar. Ik was dolgelukkig, en ook de leerlingen bevestigden dat ze blij waren dat er weer les was, in plaats van die bezigheidstherapie. Ik heb het hen niet makkelijk gemaakt: ze kregen meteen de uitleg over naamvallen, functies, verbuigingen, nominatief en accusatief, maar ze waren mee. Allemaal.

En man, ge hebt er geen gedacht van hoe gelukkig ik daarvan werd. Serieus.

Geplaatst op

Lectuur: een overzicht van 2020

Vorig jaar verwonderde ik er me nog keihard over dat ik 52 boeken had gelezen en stelde ik me oprecht de vraag of dat me opnieuw zou lukken.

Wel… Dit jaar ben ik geëindigd op 62 boeken met een gemiddelde lengte van 405 pagina’s. Er zaten kortere tussen, short stories, maar dus ook van die kleppers van 900+ bladzijden. Alles wat een eigen ISBN-nummer heeft, heb ik apart gerekend.

Ik heb ze, net als vorig jaar, ook allemaal besproken, maar dan vaak per reeks, want fantasyboeken komen nogal vaak in reeksen voor, en je kan dus gewoon doorklikken.

Een overzicht:

1-3: een boek en twee graphic novels in de reeks rond Peter Grant van Ben Aaronovitch, waar ik het vorige jaar mee geëindigd was (fantasy)
4. The Grapes of Wrath van John Steinbeck (klassieker)
5. Birdsong van Sebastian Faulks (klassieker)
6-7: twee Baru Cormorant van Seth Dickinson (fantasy)
8. The Time Traveller’s Wife van Audrey Niffenegger (BBC-leeslijst)
9. IJzerkop van Jean-Claude van Ryckeghem (leeslijst Wolf)
10-14: vijf boeken Red Rising van Pierce Brown (scifi)
15. Northanger Abbey van Jane Austen (klassieker)
16. Stone Cold van Robert Swindells (leeslijst Wolf)
17-19:The Grail Trilogy van Bernard Cornwell (fantasy)
20. Middlemarch van George Eliot (klassieker)
21. False Value van Ben Aaronovitch, aansluitend bij 1-3 (fantasy)
22-24: de Broken Empiretrilogie van Mark Lawrence (fantasy)
25-32: 8 boeken van The Witcher van Andrzej Sapkowsi (fantasy),
33. Peace Talks van Jim Butcher (fantasy)
34-36: Heart of Darkness/Amy Foster/The secret sharer  van Joseph Conrad (klassiekers)
37-39: Shattered Sea Trilogy van Joe Abercrombie (fantasy)
40. Persuasion van Jane Austen (klassieker)
41-43: de Mistborntrilogy van Brandon Sanderson (fantasy)
44-50: de zeven boeken van The Chronicles of Narnia van C.S. Lewis (fantasyklassiekers)
51. Sjakie en de chocoladefabriek van Roald Dahl (voorleesboek voor Merel)
52-54: de tweede trilogie van Mistborn van Brandon Sanderson (fantasy)
55. Een Schitterend Gebrek van Arthur Japin (leeslijst Wolf)
56. Battle Ground van Jim Butcher (fantasy)
57. A Prayer for Owen Meany van John Irving (klassieker)
58. Secret History van Brandon Sanderson (fantasy)
59. Sjakie en de grote glazen lift van Roald Dahl (voorleesboek voor Merel)
60. The Woman in White van Wilkie Collins (klassieker)
61-62:  de eerste twee boeken van de Codex Alera van Jim Butcher, maar die moet ik nog als reeks bespreken (fantasy)

Het zijn dus duidelijk meer fantasyboeken dan klassiekers geworden, maar bon, die zitten er toch ook tussen. En, héél duidelijk, zo goed als alleen maar in het Engels. Ware het niet van die leeslijstboeken van Wolf, er zat geen Nederlands tussen, denk ik. Tsja.

Ik ben ambitieus geweest en heb weer 52 boeken als richtlijn voor 2021 gezet. Dat moet perfect haalbaar zijn, denk ik, ik ben nog steeds keihard in mijne lees en ben net begonnen aan het derde boek voor dit jaar. Jawel, met een gemiddelde van 615 pagina’s. Het jaar goed begonnen, noemen ze dat.

Geplaatst op

Nieuwjaren, deel twee

Na een rustige voormiddag reden we richting Ronse, om daar eens hallo te gaan zeggen tegen Nelly, zodat Merel haar nieuwjaarsbrief kon voorlezen.

Eigenlijk mochten Merel en Kobe zelfs gewoon niet mee binnen, ze hadden blijkbaar een uitzondering gemaakt voor de feestdagen, maar blijkbaar geldt 2 januari niet meer als feestdag. Bon, na enig aandringen en gezwaai met de nieuwjaarsbrief mocht het alsnog, maar dan per uitzondering. Oef.

We konden dus het volle kwartier blijven, er werd voorgelezen, even gebabbeld, en toen moest Bart nog wat dingen voor zijn moeder doen, waardoor wij een half uurtje moesten zoek zien te maken. Nu, als geocacher is dat niet meteen een uitdaging ^^

Iets verderop, op de industriële site van een oude ververij, lag er namelijk een cache die wij nog niet gedaan hadden. Het was koud, vochtig en grijs, maar wat een locatie zeg! Heel erg urbex: verschillende watervergaarbekkens, een wandelpad daarlangs, open ronde betonnen… euh, platformen of zo… Merel vond het meteen een ideale trouwlocatie en zette daar al een ganse boom over op, compleet met roze lopers en al.

De foto’s doen het eigenlijk totaal geen recht, maar bon. Na een half uurtje gingen we Bart weer oppikken en reden naar huis, netjes op tijd voor Merels dansles.

En toen zij goed en wel vertrokken was, stapte ik zelf weer in de auto en reed naar Gwen. We wilden deze vakantie eigenlijk samen met onze dochters gaan wandelen, maar in dat rottige weer was de goesting snel voorbij, en de tweede week gooiden allerlei onverwachte omstandigheden roet in het eten.
Ik heb me dan maar een goed uur bij haar in de tuin op het terras genesteld onder een terrasverwarmer, en we hebben eindelijk nog eens gezellig getetterd. Veel te weinig, eigenlijk, want er zijn nog massa’s dingen die we willen bespreken, maar bon, het begin is er al.

We gaan proberen dit vaker te doen, nu we toch niet kunnen gaan eten. Ik heb een terras met vuurschaal, zij heeft een overdekt terras met terrasverwarmer. Moet kunnen, dus.

En toen was er enkel nog een zalig rustige zaterdagavond. Dik in orde.

Geplaatst op

Oudejaarsavond 2020

Heh. Uiteraard ook voor ons geen feestje vandaag, toch niet met andere mensen. We waren gewoon met ons vijfjes, opa zat bij Jeroen, en we hielden het dus eenvoudig.

Bart had een schitterende gourmet besteld bij brochette.be, en daarna, na een fotosessie met vuurspatters – wat een traditie is – kropen we met zijn allen gezellig onder een dekentje om naar Die Hard 2 te kijken. Ha ja, vorige week was de 1 behoorlijk goed bevallen.

En na de film was er nog wat tijd over voor het middernacht was, en dus keken we nog eens naar de jaarfilmpjes van vorige jaren. Het is echt zalig om te zien hoe de kinderen opgroeiden, hoe de dingen veranderd zijn, hoe Bart en ik ouder geworden zijn… hoewel ik dat laatste niet meteen als ‘zalig’ zou beschrijven.

Maar bon, een waardige afsluiter van een vreemd jaar. Ik ga het niet oprecht slecht noemen, maar ik zou het geen tweede keer willen beleven.

Op naar 2021!