Geplaatst op

Lectuur: “Bridget Jones’s Diary” van Helen Fielding

Het hoeft niet altijd zware lectuur te zijn, en deze stond nota bene op de lijst van de BBC, dus dacht ik: na die zware kleppers ga ik even voor iets lichts. Ik kende de films, ik kende dus ook de reputatie van deze boeken. Wel, ik moet zeggen: de films leunen echt dicht bij de boeken aan, ik zag dan ook continu Rene Zellweger voor me, en Colin Firth en Hugh Grant. Er is erger om naar te kijken, denk ik dan.

Het is goed geschreven, het is vlot, het is grappig, maar wat ik vooral geniaal vond, was dat in het boek – en dat is begrijpelijkerwijs uit de films gelaten – Bridget echt een crush heeft op Colin Firth de acteur en dat ze ook een interview mag doen met hem en zo. Om dan Colin Firth te strikken als acteur om haar love interest te spelen: heerlijk toch? En ook Hugh Grant, die dan later ook een belangrijke rol speelt in de film, wordt stevig door de mangel gehaald in het boek. Ik vermoed dat Fielding nooit had durven dromen dat het boek zo’n succes ging worden dat beide heren gewoonweg wilden meespelen in de film.

Ik had het op een paar dagen uit en het is niet alsof een boek als dit blijft hangen, maar als je chick lit wil die zeer aangenaam is om te lezen? Doen, zou ik zeggen.

Geplaatst op

Herinneringsklassen

Vandaag is Merel vertrokken op herinneringsklassen. Ja, de schoolreizen de voorbije twee jaar zijn grandioos in het water gevallen, maar dit kon gelukkig wel weer: drie dagen West-Vlaanderen en de Westhoek. Ze gaan naar Kortrijk, Ieper, de Ijzertoren, de Dodengang, In Flanders Fields, dat soort dingen allemaal. En ze hebben er zin in, ja.

Deze morgen mocht ik haar met rolvaliesje gaan afzetten aan het station hier in Wondelgem en de meisjes poseerden wat graag voor een fotootje.

Die gaan elkaar echt missen volgend jaar, dat weet ik nu al.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi (deel 7)

Stralend weer gisteren en dus geen enkel excuus om niet te gaan geocachen vandaag. Ons pa sputterde zelfs niet meer pro forma tegen, hij had er zin in. Nochtans was het geen evidentie: hij was wat duizelig en had geen evenwicht. Tsja, dat komt ervan als je zelf niet gaat wandelen natuurlijk: het wordt niet miraculeus beter als je 80 bent en parkinson hebt.

Maar bon, hij werd op sleeptouw genomen en wandelde dapper mee in de warmte. Hij zuchtte wel af en toe eens diep, maar al bij al werden er toch twee kilometer afgelegd, dacht ik.

Soms doe ik die mens echt wel wat aan… Aan de andere kant, hij geniet ervan en heeft er, fysiek én mentaal, deugd van.

Toen we op de Antwerpsesteenweg richting huis reden, dacht ik er plots aan dat er een plek was die ik hem al lang eens wilde laten zien, maar waar we tot nu toe eigenlijk nooit tijd of goesting voor hadden gehad.

Vandaag kon het best en dus reden we, tot zijn grote verbazing, naar het Executieoord in Oostakker. En nee, we waren daar niet de enige.

Het is echt wel een indrukwekkend oord, met de graven, de beelden en vooral ook de wagon die effectief gebruikt is voor transport naar Auschwitz en Bergen-Belsen.

Om het even van ons af te zetten, namen we in het terugkeren gewoon het veer van Langerbrugge. Een boot, het blijft altijd weer leuk.

Geplaatst op

“… en een dikke zoen” van Showkoor Enchanté

Ik wist eigenlijk al jaren dat een van mijn favoriete oud-leerlingen, Femke, meedraaide in een showkoor. Ze had me al vaker uitgenodigd, maar ik was daar eigenlijk nog nooit op ingegaan. Jaren geleden had ze voor een van de voorstellingen een paar Crocs geleend en die waren nooit tot bij mij terug geraakt. Tsja.

Nu wilde ze, als Wiedergutmachung, Merel en mij gratis tickets bezorgen voor de zaterdagnamiddagvoorstelling, en aangezien Merel nogal fan is van films à la Pitch Perfect, gingen we daar graag op in.

Zaterdag fietsten Merel en ik vrolijk tot aan de Tinnenpot en namen, na even wachten, plaats in een snikhete Witte Zaal. Geen nood, had Femke gezegd, we verhuizen snel naar de andere zaal. Ah bon?

Dat bleek ook te kloppen. Intussen was ons ook het concept duidelijk: aan de hand van gekende en minder gekende nummers werd het verhaal verteld van een jonge vrouw die moest bevallen en dan haar kind moest afstaan, omdat ze zelf naar de gevangenis moest. Er wordt geen woord in gesproken, enkel gezongen en uiteraard ook gedanst of uitgebeeld.

De moeder schrijft doorheen het verhaal brieven naar haar dochter en eindigt die telkens “… en een dikke zoen”. Uiteindelijk komt ze vrij, zoekt ze een appartement en durft ze, pas na lang aarzelen, contact te zoeken met haar intussen volwassen dochter. Mij was het niet helemaal duidelijk of ze nu verenigd worden of de moeder zelfmoord pleegt, maar eigenlijk maakt dat niet uit.

Was het goed? Jazeker, zeker als je weet dat alle muziek live gespeeld werd. Maar – en ik zal dan wel een snob zijn, so be it – ik vond de zang wat teleurstellend. Niet alles was altijd even zuiver, maar vooral: het meeste was simpelweg eenstemmig, met af en toe een tweestemmige passage. Pas op, het is een hele uitdaging, tweeëneenhalf uur zang op een podium. Maar het niveau van de arrangementen mocht voor mij gerust wat hoger liggen, de lat net iets hoger mikken, het muzikale aspect net wat, tsja, meer.

Merel was echter helemaal verkocht, vond het fantastisch, en volgend jaar komen we terug met de nichtjes, als die vrij zijn natuurlijk.

 

Geplaatst op

Fotoshoot Merel

Als er een communie of een lentefeest is, dan is er uiteraard ook een kaartje. En voor een kaartje moeten er foto’s gemaakt worden. Ik was aan het twijfelen of ik het zelf zou doen, maar ik ben absoluut geen fotograaf. En het is de laatste, een fotoshoot is altijd leuk natuurlijk.

Wolfs eerstecommuniefoto’s werden genomen door An Nelissen, net zoals die van Kobes eerste communie. Die van Wolfs plechtige communie heb ik zelf genomen, net zoals die van Kobes lentefeest en Merels eerste communie.  Ze zijn allemaal gemaakt aan de vijver van Marc en Annemie waar ook onze trouwfoto’s zijn gemaakt, behalve die van Kobes lentefeest: het heeft veertien dagen geregend en ze zijn pas de dag voordien gemaakt hier in een parkje in de buurt. Tsja.

Merel wilde ook bijzonder graag de foto’s daar aan de vijver: de vorige foto’s waren prachtig, vond ze. Nu waren we iets later en waren de prachtige paarse bloemen van de vorige keer al uitgebloeid, maar er waren andere, natuurlijk. Bart stelde de vrouw van een van zijn vrienden voor als fotograaf, en na het bekijken van haar portfolio ging ik volledig akkoord.

We spraken af aan de vijver om half vijf en An bleek een beminnelijke dame. Ik liet haar doen met Merel, maar achteraf gezien was ik er misschien beter bij gebleven: Merel had een geforceerd lachje op de meeste van haar foto’s, alleen die waar ik bij was, zoals bij de ezels, waren een pak natuurlijker.

An heeft ze me vandaag doorgestuurd, maar helaas is een hele reeks foto’s mislukt wegens een kapotte SD-kaart, zodat alles wat ze met de telelens heeft genomen, gewist is. Jammer, en ik was wel een beetje teleurgesteld. Niet dat het geen goeie foto’s zijn, ik vind ze alleen nogal hard en soms ook wel gemaakt. Die met de telelens hadden natuurlijk een compleet andere diepte gehad, jammer. Ik koos er samen met Merel een aantal uit, die ga ik morgen tot kaartje omvormen, en dan zien we wel weer. Het komt helemaal goed.

Geplaatst op

Uit de kast

De eerste twee uur op vrijdag heb ik les met een klas eerstes die de twee uur Latijn volgen. Ik moet het toegeven: het is een heerlijk groepje. Net mondig genoeg om het amusant te maken maar nooit stout, vlot meewerkend – zelfs diegenen die al tijden zeggen dat ze zullen stoppen met Latijn – en vooral met veel humor. Het soort klasje dat ik graag heb, quoi.

Ze hebben een blok van twee lesuren en ik geef altijd eventjes pauze tussen de twee lesuren door. Nu was ik mijn fles water vergeten en ging ik snel naar de leraarskamer om een glas water.

Bij het terugkeren voelde ik een spanning in de lucht hangen. Verdoken glimlachjes, steelse blikken, nog net geen gegiechel. Prompt gingen ze allemaal naar hun plaats en gingen zitten, zoals het hoort. Ik ging naar de lessenaar en merkte dat er eentje ontbrak, een van mijn zaligste sloebers. En ja, ik zag blikken richting de kast en hoorde geluiden.

Mijn beste lerarenstem kwam boven: “Ja lieverds, we gaan herbeginnen, ik zou het graag stil hebben. Neem pagina 68, en wat in de kast zit, BLIJFT in de kast!”

Algemeen gegiechel natuurlijk. En toen plots, als een duveltje uit een doosje, kwam er eentje uit de kast gesprongen, grabbelde als een valdeurspin zijn map van zijn tafeltje en dook weer de kast in. Stomverbaasd vroeg ik hem wat hij aan het doen was.

“Ha ja, mevrouw, als ik dan toch in de kast moet blijven, kan ik tenminste de les volgen!”

Ik ben gigantisch in de lach geschoten en heb hem toch gewoon aan zijn lessenaar de les laten volgen.

Soms he…

Geplaatst op

Nieuwe auto

We hebben er lang op moeten wachten, maar hij is er eindelijk: Barts nieuwe auto!

Hij wilde deze keer iets dat wat ruimer was dan zijn I3, wat meer CEO, wat fijner om mee te rijden. Hij heeft wel wat elektrische wagens uitgetest, onder meer de Jaguar, en is uiteindelijk bij de E-Mach uitgekomen. Nee, hij is niet zo “sportief” als de andere Mustangs, maar dat hoeft ook niet.

Deze namiddag heb ik Bart afgegooid bij de Ford garage, wat later kwam hij trots als vijventachtig ermee thuis.

En dat felrood, dat kan ik wel smaken, ja.

Geplaatst op

Lectuur: “Sharp Ends” van Joe Abercrombie

Nu ik toch weer volledig in de wereld van Abercrombie zat, vond ik het wel fijn daar nog even te blijven met een bundel kortverhalen.

Abercrombie gebruikt dezelfde personages, dezelfde wereld, maar vaak op een ander moment in hun leven. Je krijgt er soms een andere kijk door, of gewoonweg meer uitleg over wie ze zijn, hoe ze zo geworden zijn, bepaalde dingen uit hun verleden… Of gewoon een fijn verhaal over diezelfde personen.

Abercrombie blijft een meesterverteller en van sommige van zijn verhalen vond ik het gewoonweg jammer dat ze zo kort waren. Of dat ik gewoon niet nog meer kon krijgen.

Geen idee, eigenlijk, hoe productief die man is, maar ik hoop dat het net iets meer is dan George Martin. Ik ben onvoorwaardelijk fan.

Geplaatst op

Uitvaart 2022

Gisteren was er  – eindelijk! – de Uitvaart bij ons op school. Denk 100 dagen, maar dan iets later. Was ik opgelucht, ge kunt niet geloven wat een opluchting het was voor Wolf. Hij was namelijk de voorzitter van het Uitvaartcomité en vooral het manusje-van-alles, de drijvende kracht. Hij heeft voortdurend iedereen achter zijn vodden moeten zitten en heeft het meeste eigenlijk ook gewoon zelf geregeld, van filmen tot monteren tot mensen aanduiden tot de datum – die verschillende keren verzet is – vastleggen tot de eindejaarspulls laten ontwerpen, betalen en uitvoeren.

Ja, hij heeft daar gigantisch veel werk in gestoken, maar het resultaat mag meer dan puik genoemd worden: het was dik in orde en sommige filmpjes zijn hilarisch, al is dat dan vooral voor wie de leerlingen, de school én de leerkrachten kent natuurlijk.

Dikke pluim voor mijn zoon. En ik, ik ga in een hoopje vallen, denk ik, want het is eventjes te veel geweest, aangezien ik de begeleiding deed van die Uitvaart.

Het volledige verslag met foto’s en filmpjes vindt u trouwens hier.