Geplaatst op

Alexander’s Feast

Ik heb me al twee dagen bijzonder koest gehouden: donderdag was er een laatste repetitie, gisteren was er generale repetitie en vandaag dus eindelijk ons concert. En ja, het was goed, als in: we hebben een staande ovatie gekregen.

De solisten waren goed, de harpiste was uitstekend, het orkest stond er, en wij, wij waren eigenlijk ook gewoon goed, denk ik. Allez ja, ben ik redelijk zeker van.

Bart, Wolf, Kobe en mijn vader zaten ook in het publiek, en vooral die laatste was ook dolenthousiast.

Bart heeft ook enkele fotootjes en filmpjes gemaakt, ik had er nog van de generale repetitie. Bij deze.

 

 

Geplaatst op

Lectuur: “Anne of Green Gables” van Lucy Maud Montgomery

Eigenlijk had ik deze al gelezen als tiener, en ik herinner me dat ik er dol op was, net zoals op de televisiereeks die toen werd uitgezonden. Heerlijk jeugdsentiment dus.

En toen kwam Merel af met een Netflixreeks Anne with an E, en bleek dat diezelfde Anne Shirley te zijn. Merel was enthousiast zoals alleen meisjes van 12 dat kunnen zijn, maar ik ben nu eenmaal geen tv-kijker, eerder een lezer. En aangezien dit boek ook in de BBC-lijst stond, heb ik het maar herlezen.

Jawel, het is nog steeds zoals ik me herinner: Anne is een weesmeisje dat min of meer per ongeluk – ze wilden eigenlijk een jongen – op een boerderij terechtkomt bij een al wat oudere broer en zus. Ze is bijzonder taalvaardig maar helaas ook nogal onbesuisd, wat haar in de meest grappige en gênante situaties doet verzeilen. Ideaal om te verfilmen, eigenlijk, want in elk hoofdstuk komt ze wel iets anders tegen, hetzij op haar eentje, hetzij met haar vriendinnen.

Tegelijk is het boek ook een ode aan de natuur op het Canadese Prince Edward Island: als stadskind dat opgesloten zat tussen de muren van een weeshuis, kan ze ronduit lyrisch zijn over de natuur rondom zich, en als lezer geniet je gewoon mee.

Zijn het diepgaande verhaaltjes? Goh nee, het zijn heerlijke situaties die wel voor iedereen herkenbaar zijn omdat iedereen als kind wel eens een domme stoot (of twee) heeft uitgestoken. Maar daarnaast komt ook ‘het leven’ erbij: je kiest niet altijd waar je terechtkomt, het leven loopt niet altijd zoals je het zou willen, en ook Anne moet op een bepaald moment enkele moeilijke keuzes maken. Net dat aspect tilt het boek naar een hoger niveau en maakt het zo fijn om te lezen.

Terecht een klassieker, en eentje dat ik in Merels handen ga steken.

Geplaatst op

Ukuleleperikelen

(Hoeveel keer heeft u de titel moeten lezen, hmm?)

Ik ben op school een lokaal aan het opruimen – alweer. Destijds had ik al drie jaar aan een stuk les in een zielig lokaaltje en ben ik met de leerlingen dat beginnen schilderen. Helaas, het was nog niet eens af toen corona kwam en dat lokaal plots een lokaal werd van Duits. Tsja. Ik hoopte nog dat ik het ging terugkrijgen, maar helaas: het is nu een lokaal voor het beleidsteam geworden. Verloren moeite dus.

Intussen heb ik wel met veel plezier en ook resultaat het kleine lokaaltje van Grieks onder handen genomen. En daarnaast hebben we nog een groot lokaal toegewezen gekregen, het vroegere ICT-lokaal op het gelijkvloers dat vol met computers stond. Sinds de digisprong heeft elke leerling zijn eigen laptop, zodat dat lokaal een gewoon lokaal is geworden. Er wordt amper zeven uur les Latijn in gegeven, maar bon, het is beter dan niks. Ik ga dus wel al ons materiaal dat nu over verschillende klassen verspreid is, naar ginder brengen. Intussen zijn de kasten daar, die volledig vol zaten met oude schermen en vooral compleet verouderd computermateriaal, ook leeggemaakt door de ICTer van dienst.

Alleen was er nog een kast van de vorige “bewoner” van het lokaal, de leraar ICT die intussen met pensioen is. Ik heb met plezier zijn schoolparaplu en zijn witbordstiften geadopteerd, ik heb de verloren gewaande klinken van de ramen terugbezorgd aan de werkmannen, en ik heb me na enige aarzeling de ukulele in de kast toegeëigend.

Ukulele? Jawel, ukulele, zo’n klein schattig gitaartje met een zeer bizarre stemming, want de onderste snaar staat hoger dan de derde snaar. Nooit verwacht dat daar te vinden, maar bon. Ik bracht dat de maandag na school mee naar huis, nog diezelfde avond bevond het kleinood zich al op Wolfs kot, want die had dat meteen meegeyoinkt.

Woensdag moest ik voor Merels les aan de Poel zijn en waaide ik meteen ook de muziekwinkel binnen:
“Heeft u een set ukulelesnaren voor me?”
“Jazeker, voor welke ukulele moet dat zijn?”
“…”
“Heeft u een sopraan, een concert of een tenor?”
“…”

Blijken er dus warempel meerdere soorten ukuleles te bestaan! Ik zei dat ik daar geen flauw idee van had, maar dat ik een half uurtje later wel ging terugkomen en het dan hopelijk wist te zeggen. Wat dus een vreemde conversatie met Wolf opleverde.


Ik ging dus ook even googlen:

Blijken we dus een concertukulele in handen te hebben.

Bon, wat ik dus geleerd heb vandaag:

– er bestaan maar liefst vijf verschillende afmetingen van ukuleles
– al die dingen hebben een eigen set snaren en een eigen stemming
– katjes zijn de perfecte maatstaf om de lengte van een ukulele te meten

Het is maar dat u het weet.

Geplaatst op

Koordag

Volgende week is er concert, en dus hielden we vandaag nog een heuse koordag: zingen van half tien tot half één, dan een uurtje pauze, nog wat verder zingen, en de laatste twee uur, tot zes uur, samen met het orkest. Een meer dan stevig dagje dus, en de rug vond het niet zo leuk, maar de stem hield zich wonderwel sterk.

We zaten in de Vlerick en dat is echt wel een knap gebouw met vooral een hele mooie kapel.

Ik was pompaf na afloop, maar ik vond het wel een goeie repetitie, ja.

Geplaatst op

Pompoen snijden

Elk jaar opnieuw kerf ik wel een pompoen uit, sinds Merel dat voor een eerste keer vroeg en ik dan maar de proef op de som nam. Meestal lukken ze wel deftig, ja.

Het is wel altijd een beetje hetzelfde gezichtje, een klassieker met schuine ogen en een scheve mond met nog schevere tanden. Twee jaar geleden was de grote pompoen er eentje zoals in Nightmare before Christmas, vorig jaar was hij iets gestileerder. En dit jaar vroeg Merel of ik soms een kat kon maken. Euh… ja zeker? Ik zocht even op, en dat bleek niet moeilijk te zijn. Dus…

Veel complimenten gekregen tijdens de Halloweentocht over die pompoen. Wel blij, ja.

Geplaatst op

Facebooks seksuele inschattingsfout

De foto’s die ik hier post als foto van de dag, die link ik ook door – net zoals alle posts – naar de facebookpagina Witch. Groot was mijn verbazing toen ik dan plots een waarschuwing kreeg, wegens seksueel getinte inhoud. Mijn post was verwijderd, en als ik nog eens een overtreding zou begaan, dan zou ik tijdelijk geschorst worden.  Groot, zeer groot was mijn verbazing. Ik gaf dan ook onmiddellijk aan dat ik niet akkoord ging met die beslissing, en jawel, binnen de paar minuten kreeg ik het bericht dat ze een foutje hadden gemaakt, dat hun AI dingen verkeerd had ingeschat, en dat alles oké was. Hmmm?

Concreet ging het om deze foto:

Ik vermoed dat het mijn slecht geschoren oksel was die voor problemen zorgde:

Maar die AI is tegenwoordig wel heel erg paranoïde: ik postte een foto van een afgekraakte tak op school, en meteen vloog ik opnieuw in het vagevuur, niet één-, maar zelfs tweemaal, voor beide onderstaande foto’s.

Toen ik dat beschreef als echt bericht op FB, waren de commentaren zalig, maar de beste vond ik: “It’s obviously a bush”. Ik lag strijk.

Maar serieus, Facebook, voed je AI op. Blaadjes met een gebouw en een boom en zo op de achtergrond?

Geplaatst op

Trick or treat!

Vorig jaar hebben de handelaars van de geplaagde Evergemsesteenweg – al bijna twee jaar onderbroken, nog een jaar te gaan – voor het eerst een halloweentocht op poten gezet, met groot succes. Dit jaar komt de route voorbij ons huis, dus hebben Merel en ik gedecoreerd met behulp van Kobe, kwamen drie vriendinnen om zelf mee te doen aan de tocht, en heb ik mezelf verkleed als heks om de kinderen schrik aan te jagen en snoep uit te delen. Ik denk dat er bijna 10 kilo snoep is doorgegaan, Bart heeft op den duur een zeteltje in het halletje gezet voor mij, en ik was doodop en zonder stem. Maar het was wel amusant, ja.

Het grappige was dat tegen negen uur Els en Jurgen, de ouders van Lieze, kwamen aanbellen om even hallo te zeggen, en dat een paar minuten later de meisjes terug waren, zodat iedereen bleef zitten in de woonkamer, zeker toen ook nog Kaat en Janne, de twee andere dochters, kwamen aanbellen om te trick or treaten. Het werd nog best gezellig, terwijl de meisjes zaten te tetteren, zeker toen ook nog de twee andere mama’s erbij kwamen.

Maar ik was wel blij toen het gedaan was: zoals gezegd is dat blijkbaar best vermoeiend, heksje spelen.

Geplaatst op

125

Uit te spreken: één twee vijf. Dat is namelijk de naam van een restaurant op de hoek van de Molenaarsstraat, vlakbij ons nieuwe appartement.

Gwen en ik hadden afgesproken om te gaan eten, en wonder boven wonder hadden we hier op maandagavond nog een plaatsje vrij gevonden, aan de bar weliswaar, maar dat stoorde niet.

We hadden elkaar wel vorige donderdag gezien, maar dat was in professionele capaciteit en dus konden we niet echt kletsen. Dat hebben we vanavond dan maar ingehaald, vergezeld van ronduit heerlijk eten.

Veel keuze is er eigenlijk niet: drie hapjes, drie voorgerechten, drie hoofdgerechten, drie desserts. Gwen en ik deelden dan maar de grijze garnaaltjes op een tempura van courgette en de kroket van eend met chilimayonaise als hapje. Fantastisch lekker en verrassend.

Een voorgerecht hoefde niet, als hoofdgerecht nam ik Pluma Duroc met bloemkool en dragon, en Gwen ging voor de portobello met quinoa en witte kool. Opnieuw een voltreffer, geloof me.

In alle desserten zat helaas lactose, en ook al wilde de keuken met plezier iets aparts maken, Gwen ging toch gewoon voor een theetje. Zelf kon ik de crême brûlée niet laten liggen, en het was een van de verrassendste en lekkerste die ik al gegeten had. De crême was iets heel luchtigs, het krokantje kreeg je erbovenop, en eronder zat een ijs van kokos met gepofte rijst. Opnieuw bijzonder lekker.

Maar tegen dan begon mijn rug te protesteren tegen het gebrek aan leuning, dus we rekenden af en wandelden tot aan ons appartement. Onze verdieping staat er dus al.

En toen bleken we, toen we aan de auto’s kwamen, nog lang niet uitgebabbeld en zijn we tot aan ’t Floeren Foefke gereden, aan de andere kant van de straat.

Al bij al was het dus toch nog na elven, maar het werd een bijzonder aangename avond. Zoals het hoort.