Mijn lief maakt soms de zaligste Tik Tokjes.
366 – 29 maart 2020 – DnD in coronatijden
Kappertje spelen
Nee, wees gerust, er is geen schaar aan te pas gekomen, daar wagen we ons niet aan. Maar mijn haarkleur was aan een opfrisbeurt toe: als het zijn snit aan het verliezen is, dan heeft het tenminste nog een degelijke kleur.
En na Merels experiment met kleur gisterenavond wilde ze eigenlijk best wel meer, en dus heb ik vier strepen bordeauxpaars in haar haar gezet. De lichtpaarse streep van gisteren was er vrijwel uit na een nachtje slapen, vandaar. Ik kleurde dus eerst vier lokken bij haar en zette die vast met aluminiumfolie, zodat de rest van haar haar proper bleef, en deed daarna mijn eigen haar. En dan, ja, dan moet je een half uurtje wachten, wat bij Merel best een grappig zicht opleverde.
Maar het resultaat was echt wel knap, ze was bijzonder opgetogen en ik vind het zelf ook echt mooi.
Ze is misschien nog altijd maar negen, maar het wordt echt al zo’n prepuber. Zalig…
Lourdes
Vandaag heb ik dus in Lourdes gezeten. Voor wie van Gent is, betekent dat automatisch Oostakker natuurlijk. In Oostakker is er ook ooit een wonderbaarlijke genezing geweest, waarop ze een replica van de grot van Lourdes hebben gebouwd en een heuse basiliek.
Ik ben naar ginder gefietst, heb mijn fiets aan de basiliek gezet, en ben de vragen beginnen oplossen. Dat leidde me rond het plein, eventjes langs de straat en dan het Slotendriesbos in. Alleen dacht ik dat ik netjes een rondje kon maken: vraag 1-3-4-5-6 en dan 2, maar blijkbaar was de toegang terug afgezet met een hek, en moest ik helemaal terug lopen om vraag 2 op te lossen. En uiteraard lag de stash weer helemaal de andere kant het bos in.
Soit, ik loste het op, berekende de coördinaten van het potje, en ging toen de basiliek even binnengaan. Dacht ik, want ook al was het pas tien voor vijf, de kerkdeur ging net voor mijn neus dicht, terwijl het aangegeven stond tot 19.00 uur. Ach ja, niet erg.
Maar ik heb gigantisch genoten van de fietstocht van 17 kilometer en de wandeling van een uurtje, en was helemaal ontspannen. En ook de rug bedankte me.
366 – 26 maart 2020 – dan ruim je al eens een kast op…
Skypen
Jeroen heeft ons pa gisterenavond op Skype gestoken, met enige moeite zou je kunnen zeggen, maar het lukte!
Deze voormiddag belde hij dus, terwijl de kinderen alle drie net buiten zaten. Ik bracht de computer naar buiten, en ze glunderden om hun opa nog eens te zien en vooral met hem te kunnen spreken. Hij vroeg dan ook naar alles wat ze aan het doen waren en al gedaan hadden, en klaagde zelf ook totaal niet. Ja, hij zit alleen, maar dat is hij wel gewoon, daar kan hij mee leven. Ik vind het fantastisch hoe hij er altijd in slaagt het gesprek weer op de kinderen te brengen en hen zo het gevoel geeft dat ze belangrijk zijn. En dat zijn ze ook echt voor hem, dat weten ze.
Ze zijn zelfs met computer en al naar binnen gekomen en hebben zich samen in de zetel geïnstalleerd om verder te kunnen praten. Ik was intussen aan het koken, maar dat stoorde niet, want ons pa moest mij toch niet hebben.
Ik heb geen schermafbeelding van hem, maar ik vermoed dat hij minstens even hard zal geglunderd hebben.
Geluk zit in de kleine dingen, toch?
Een heerlijk gevuld dagje…
Awel, ik heb me eigenlijk nog niet verveeld tijdens deze quarantantie, ik heb voortdurend vanalles te doen.
Neem nu deze ochtend. We staan hier standaard om negen uur op, zitten om half tien aan het ontbijt en beginnen om tien uur aan het schoolwerk. In mijn geval was dat taken opgeven, filmpjes online zetten en live lesgeven van kwart over elf tot twaalf. Koken hoefde ik niet te doen, want ze hadden quasi gesmeekt om een pizzadag. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? En terwijl de pizza’s in de oven zaten, werd er gerolschaatst, zoals elke dag eigenlijk, en werden er vooral ook handen gewassen.
Na het eten bekeek ik nog wat schoolwerk, en tegen drie uur sprong ik op de fiets, richting Oostakker. Ik heb niet zo’n last van het sociale isolement – ik ben niet sociaal – maar ik heb geen zittend gat, en al zeker geen zittende rug, want die vindt deze situatie niet zo fijn.
Alleen had ik me miskeken op een pad langs de spoorweg waardoor ik in Sint-Amandsberg verzeilde. Niet erg, het een leidt naar het ander, en nog veel leuker, het leidde me onverwacht voorbij Gwens deur. Ik probeerde haar gsm, maar die was bezet – een van de dochters was die aan het gebruiken. Maar Gwen zat te werken op de eerste verdieping aan haar bureau en zag me staan. En toen hebben we een heerlijke twintig minuten staan kletsen, ik op straat en zij aan haar raam daar op het eerste.
Ik ben geen sociaal wezen, maar dit deed eigenlijk best wel deugd. Afijn, de fiets op en verder naar Oostakker waar nog een ongelogde cache lag langs een prachtig pad. Oordeel zelf.
De fietstocht ging verder richting Destelbergen naar een carpoolcache, dan naar de kerk, en dan langs de Schelde waar ik een stevige klim omhoog moest doen, maar die wonderwel lukte. Een kapotte rug is iets, koppigheid is ook iets.
Enfin, ik pikte nog eentje in een zijstraat op, fietste tot aan de kleine ring en ging dan rechts van de spoorlijn het fietspad volgen. Met een paar hele mooie graffiti, vond ik.
Van daaruit ging het over de Dampoort, opnieuw langs het water en de hele mooie promenade, verder tot aan een nieuw mooi aangelegd stukje aan de kop van het water.
En toen was blijkbaar de batterij van mijn fiets zo goed als op, na dertig kilometer volle ondersteuning. Euhm… Ik geef het u op een briefje, zo’n elektrische fiets is een zwaar ding! Maar ik kon er nog de laatste restjes minimale steun uit persen en geraakte toch nog netjes thuis.
Helemaal ontspannen, vrolijk uitgewaaid én met vijf caches op zak. Score!
En nu mijn handen gaan wassen se!
366 – 24 maart 2020 – Uustakker
Quarantantie
Nee, het is geen vakantie, het zijn nog altijd schoolweken. Daarom wordt er ons, leraars, uitdrukkelijk gevraagd om taken op te geven om de geziene leerstof te consolideren. Maar met twee middelbareschoolstudenten hier in huis merk ik hoe vreselijk ze die taken vinden. Je zou van minder schoolmoe worden.
Daarom dacht ik: laat ik eens wat creatiever proberen te zijn? In het vijfde hebben we net een aantal lyrische gedichten gezien, in het zesde zijn we bij Tacitus aan het bekijken hoe Nero zijn stiefbroer Britannicus heeft vermoord. Als synthese/consolidatie heb ik dan ook opgegeven aan beide groepen: maak een Tik Tok filmpje (echt of fake, je hoeft het niet te publiceren) over een van de gedichten/Tacitus. Wel, ik denk dat dat zowat de wijstste taak is die ik ooit gegeven heb: ik heb me kriek gelachen bij wat er is binnengekomen, en ik heb de indruk dat ook de leerlingen dat best wel amusant vonden.
En bij mijn eerstes dacht ik: ik geef gewoon nieuwe leerstof, maar dan wel in een filmpje. En laat ik nu net aan de fabeltjes zitten, dus zowel de inleiding rond Aesopus en Phaedrus als het verhaaltje rond de haas en de schildpad. En ja, ik zing dan altijd in de klas, dus heb ik dat nu ook maar op het filmpje gedaan. Ik hoop maar dat ze thuis er even hard om moeten lachen als de reacties in de klas.
Maar er zijn ook beperkingen aan die filmpjes: zelfs gecomprimeerd nemen ze veel plaats in beslag en ze zijn moeilijk up te loaden omdat de Smartschoolservers nogal onder stress staan. En dus ga ik later gewoon live lesgeven, denk ik. Enfin, ik zie nog wel.
Laat eens weten of dit bij benadering is hoe je dacht dat ik lesgaf ^^
366 – 22 maart 2020 – gehaakte pluimen
