Geplaatst op

Verjaardagsontbijtje

Traditioneel doen Gwen en ik iets rond onze verjaardag. Ik was gisterenavond niet thuis, maar vrijdag of maandagavond kon wel, had ze gezegd. Maar waarom geen ontbijt op haar verjaardag zelf? Ze moest even denken, maar de kinderen zaten toch allemaal in de examens en gingen niks speciaals doen, en dus was het de ideale gelegenheid om af te spreken.

We gingen naar de Et Alors in de Jan Breydelstraat, waar vroeger Naturel zat. Dat is nu helemaal de sfeer geworden van een Frans café, compleet met de kleine tafeltjes en alles.

Een echte ontbijtzaak is het niet, want je kan de brunch maar krijgen vanaf 10.30 uur, maar dat bleek eigenlijk geen probleem te zijn. We zaten heerlijk te kletsen bij een goeie kop koffie, Gwen kreeg een verjaardagsmutsje, het traditionele boeket van 53 rozen intussen, en nog een assortiment zeep en dergelijke van Wondr.

En ja, het werd alweer een fijne voormiddag, maar ik had niks anders verwacht. Ik heb haar nog naar huis gebracht want zij was door de gietende regen met het openbaar vervoer gekomen, en ook daar deden we nog een kletske.

Zo van die vrienden voor het leven, dat is wijs, ja.

Geplaatst op

Mutsje nummer 2

Vrijdagavond toonde ik aan Gwen, toen we na het toneelstuk nog iets gingen drinken, het mutsje dat ik voor het dochtertje van Louise-Anne had gemaakt.

“Zo ongelofelijk schattig!” had die uitgeroepen, “ik wil er ook wel zo eentje!” U vraagt, wij draaien. Ik had nog zwart garen liggen – die kleur wilde ze het liefst – en dus had ik vandaag alweer een mutsje klaar: in een vrij licht materiaal, het is geen wintermuts maar eerder zo’n herfst- of lenteding, goed voor op de fiets.

En ja, ook deze is best wel geslaagd, vind ik…

Geplaatst op

Beiruti met Gwen

We laten het altijd te lang liggen, onze keuze van restaurant. Gwen en ik leggen onze datum altijd vast op het moment dat we naar huis gaan bij de vorige afspraak, kwestie van zeker nog een leeg plekje te vinden in onze agenda. Maar de keuze van restaurant, da’s een ander paar mouwen.

Vanmorgen legde ik dus nog Beiruti vast, een Libanees restaurant in hartje Gent, in de Voldersstraat. Gwen kende het, maar was er nog nooit geweest omdat Erik dat zo niet zag zitten. Het zou dan ook redelijk authentiek moeten zijn, en alcohol kan je er niet krijgen. Nu, dat laatste was voor ons totaal geen probleem natuurlijk.

Het gebouw zit geprangd tussen enkele andere grote gebouwen, maar het is er verrassend ruim, met ook nog eens een tuin met terras, al was het daar nu toch te fris voor. Maar ook binnen is het ferm gezellig. De menukaart was voor ons wel degelijk Libanees, en dus gingen we voor een verrassingsassortiment, met een huisgemaakte limonade bij. We hebben het ons niet beklaagd: er zat zowat vanalles tussen, en vooral ook meer dan genoeg. De foto heb ik maar halverwege de maaltijd genomen, ik was dat compleet vergeten.

Alleen het dessert was niet zo ons ding, en veel keuze hebben ze niet, maar het was zeker oké. Iets om naar terug te keren, dat nu ook weer niet meteen, maar wel gezellig.

En daarna ben ik nog even gaan rondlopen op de Kouter voor een nachtelijke labcache, al kon ik die niet voltooien omdat ik bepaalde details op een gevel niet kon zien in het donker. Maar het was er wel, zoals altijd, mooi.

Geplaatst op

Revue

Onze agenda’s zaten de vorige weken overvol, maar deze week maakten Gwen en ik met plezier nog een avond vrij om samen te gaan eten. Zij koos Revue uit, op de hoek van de Nederkouter en de Ketelvest, iets waar Ernest toch redelijk enthousiast over was.

We hadden weer tot het laatste moment gewacht om een restaurant te zoeken, zodat we een plaatsje aan de bar kregen, maar op het moment zelf bleken we ook beneden te mogen zitten, op het terras langs het water, maar wel netjes afgeschermd met dikke plastiek en terrasverwarmers. En ja, het was er best aangenaam zitten, ja.

En het eten? Niet goedkoop, maar echt bijzonder goed. We namen een alcoholvrije aperitief en deelden gefrituurde scampistaarten met een excellent sausje bij. Daarna namen we allebei een kortgebakken stuk tonijn met gemengde groenten en een soort wilde rijst: om bij te kruipen, geloof me. Echt, maar echt lekker. Geef die kok een andere omgeving en een betere presentatie, en die haalt een ster, echt waar.

Een dessert hoefde niet, maar de bijzonder charmante jonge ober – fijn gesprekje gehad over toprestaurants – raadde met klem de tarte tatin aan, en jawel, die loste de verwachtingen in: met yoghurtijs en een dikke stroperige karamel.

De rekening was behoorlijk (80 euro per persoon), maar we hebben ook echt wel genoten. Dit is eentje dat ik ook aangeraden heb aan Bart, intussen.

Soit, we liepen samen terug naar de parking in de Savaanstraat en zagen dat het goed was. Wie immer.

 

Geplaatst op

Een dagje Brussel met Gwen

Het gebeurt niet vaak – om niet te zeggen nooit – dat Gwen in de week tijd heeft. Deze keer was het eigenlijk ook per toeval: in de voormiddag gaf ze een nascholing voor Latijn – waar ik dus naartoe ging – en in de namiddag zou ze diezelfde nascholing geven voor Grieks. Alleen… daar waren maar twee inschrijvingen voor, zodat ze het geannuleerd heeft, begrijpelijkerwijs. En dat zorgde er meteen voor dat haar woensdagnamiddag vrij kwam, een unicum!

Zij nam wel een trein drie kwartier vroeger dan ik, ik mag haar dan nog graag zien maar dat had ik er nu ook weer niet voor over, temeer omdat ik dan drie kwartier daar op archislechte stoelen moet zitten.

Soit, ze gaf een steengoede opleiding rond evaluatie en differentiatie – ik ga ze op school ook proberen geven – en tegen goed één uur sloten we daar af. We gingen dan maar iets verderop naar een Italiaantje waar ze nog niet was geweest, maar waar de pizza’s bijzonder lekker zijn, geloof me.

Een korte treinrit van Noord naar Centraal later liepen we de stad in: ik wilde een paar labcaches oppikken en vooral even langs de C&A passeren, want mijn twee roterende jeansbroeken waren allebei op hetzelfde moment aan het doorscheuren aan de binnenkant van mijn billen: in de ene zat wel degelijk een gat, bij de andere waren de vezels zich nog net met een laatste krachtinspanning aan elkaar aan het vastklampen. Bon, ik kocht meteen twee jeansbroeken, en wij kunnen vanaf nu ook verklaren dat we eens in de Brusselse Nieuwstraat zijn geweest. Not impressed, BTW. En verder hingen we gewoon heerlijk de toerist uit.

Enfin, er volgde nog een fijne koffie, en tegen zessen kwam Wolf ons oppikken aan Gent-Dampoort. Een hele stevige dag, eentje waarbij mijn rug niet kon rusten, integendeel, maar ik heb er wel intens van genoten.

Geplaatst op

Met Gwen in Baptist

De datum lag alweer een tijdje vast, het restaurant niet echt. Pas vanmiddag maakte ik nog een reservatie voor Baptist, hier wat verderop in Wondelgem. Deze zomer hadden ze nog bijzonder goed voor mij en Merel gezorgd, dus dat moest zeker kunnen.

Gwen kon niet voor acht uur, maar ook dat was geen probleem. We gingen voor gegrilde haloumi en gevulde kroketjes als voorgerecht, en ik ging voor scampisalade als hoofdgerecht.

Geloof me: een dessert hoefde niet meer, want ik had zelfs niet de volledige salade opgegeten, de porties zijn echt wel groot.

En verder? Verder hadden we het alweer over vanalles-en-nog-wat, het werk, de kinderen, het gezin, de ouders, het huis, de vakanties…

Yup, ik geniet echt van die etentjes, zo gewoon met ons tweetjes zonder storende factoren.

Op naar het nieuwe jaar!

Geplaatst op

125

Uit te spreken: één twee vijf. Dat is namelijk de naam van een restaurant op de hoek van de Molenaarsstraat, vlakbij ons nieuwe appartement.

Gwen en ik hadden afgesproken om te gaan eten, en wonder boven wonder hadden we hier op maandagavond nog een plaatsje vrij gevonden, aan de bar weliswaar, maar dat stoorde niet.

We hadden elkaar wel vorige donderdag gezien, maar dat was in professionele capaciteit en dus konden we niet echt kletsen. Dat hebben we vanavond dan maar ingehaald, vergezeld van ronduit heerlijk eten.

Veel keuze is er eigenlijk niet: drie hapjes, drie voorgerechten, drie hoofdgerechten, drie desserts. Gwen en ik deelden dan maar de grijze garnaaltjes op een tempura van courgette en de kroket van eend met chilimayonaise als hapje. Fantastisch lekker en verrassend.

Een voorgerecht hoefde niet, als hoofdgerecht nam ik Pluma Duroc met bloemkool en dragon, en Gwen ging voor de portobello met quinoa en witte kool. Opnieuw een voltreffer, geloof me.

In alle desserten zat helaas lactose, en ook al wilde de keuken met plezier iets aparts maken, Gwen ging toch gewoon voor een theetje. Zelf kon ik de crême brûlée niet laten liggen, en het was een van de verrassendste en lekkerste die ik al gegeten had. De crême was iets heel luchtigs, het krokantje kreeg je erbovenop, en eronder zat een ijs van kokos met gepofte rijst. Opnieuw bijzonder lekker.

Maar tegen dan begon mijn rug te protesteren tegen het gebrek aan leuning, dus we rekenden af en wandelden tot aan ons appartement. Onze verdieping staat er dus al.

En toen bleken we, toen we aan de auto’s kwamen, nog lang niet uitgebabbeld en zijn we tot aan ’t Floeren Foefke gereden, aan de andere kant van de straat.

Al bij al was het dus toch nog na elven, maar het werd een bijzonder aangename avond. Zoals het hoort.