Geplaatst op

54 en woest

Maandag wordt Gwen 54 – ik volg in november – maar dan zit ze de hele dag in Brussel. En in juni doen wij al graag eens van ontbijtje. Vandaag stonden we dus om negen uur – en we vonden het allebei eigenlijk te vroeg – in de Brugsepoort bij Woest. Ik kende het niet, maar ik vond het er zeer aangenaam: je kon buiten zitten of binnen, of, zoals wij, strikt genomen binnen maar bij een volledig opengeschoven raam, dus eigenlijk ook buiten.

Ik had voor haar een mandje gemaakt, geïnspireerd op wat Merel doet voor haar vriendinnen. Er zat een soort lantaarn in voor buiten, met drie appelblauwzeegroene kaarsen en drie nepkaarsen op batterijen, een theelichthoudertje in dezelfde kleur, een snoer lichtjes voor eventueel rond de lantaarn, een fijn notitieboekje zoals ze vaak gebruikt, een set stylo’s in snoepkleurtjes en vooral… een fotoboekje. We gaan nu al jaren samen eten en dingen doen, en vrijwel elke keer neem ik wel een foto. In het begin was dat analoog, en die foto’s heb ik dus niet meer, maar ergens, zo’n 14 jaar geleden, begon ik digitale foto’s te nemen. Nee, ik heb ze lang niet allemaal teruggevonden, maar de recente waren wel oké. De helft heb ik afgedrukt als foto in het Kruidvat, de helft wilde hij niet afdrukken wegens te slechte kwaliteit en die heb ik dan maar hier op mijn printer afgedrukt. Resultaat: ik heb gisterenavond nog ettelijke uren zitten knippen en plakken en data zitten opzoeken, want ja, ik wilde er wel zo veel mogelijk de juiste datum bij zetten. Ik had dus een fotoboekje met foto’s van toen Merel en Lena-Mare nog baby’s waren, tot vorige maand.

Bart had het gezien, vond het wel mooi, maar zei dat hij dat niet zo leuk zou vinden wegens nogal confronterend. Ja, we zijn een pak ouder geworden in die tijd, dat klopt. Gelukkig ken ik mijn bestie wel een beetje, en zij begon zowaar te huilen toen ze het kreeg, zo zalig vond ze het. Kroniek van (een deel van) een vriendschap, als het ware.

En toen was er dus het ontbijt met uitgebreid buffet, zowel zoet als hartig, met basisdranken à volonté, met een heerlijke zalmbereiding maar ook eitjes en alles erop en eraan. Aanrader, jawel.

Een goeie twee uur later, toen we zelf al aan het denken waren om te vertrekken, kwamen ze ons vriendelijk vragen of we het zagen zitten plaats te ruimen voor een groot gezelschap dat kwam lunchen. Zo staat het ook op de website: ze voorzien twee uur voor het ontbijt.

Samen trokken we nog naar de Kringwinkel van de Haspelstraat, om de hoek, eentje die ze niet kende. Ik vond er zowaar, voor tien euro, een prachtige set van rok en iets tussen vestje en tuniek van Kaat Tilley, in een donkerpaars, en in perfecte staat. Ik was er meteen verliefd op, ik had het ook meteen in de gaten. Jammer genoeg is het niet mijn maat, maar dat deerde niet voor die tien euro. De rok is maat 42, dat zal dus een wensdroom blijven, maar het vestje, daar kan ik al in, al is het nog bijzonder krap en dus niet draagbaar. Maar het is wel een extra reden om verder te vermageren, en dan lukt het hopelijk wel.

Ik heb het trouwens even opgezocht: online zou ik het kunnen verkopen voor rond de 300 euro, denk ik. Serieus.

Enfin, ik was pas weer thuis tegen half één, maar wat een heerlijk ontspannende voormiddag in de examens, en wat een machtige uitdrukking op Gwens gezicht toen ze het fotoboekje zag. Héérlijk!

Geplaatst op

Griekje

Omdat Gwens agenda eigenlijk nogal druk was in mei en vandaag wel nog vrij was, gingen we vrij kort op elkaar dus nog eens uit eten. Of zoals Merel zei: “Alweer???”

Euh, yup. Want ik geniet daar elke keer weer van.

We gingen deze keer gewoon weer voor een Griekje, want dat blijven we leuk en lekker vinden. Ik stelde dus de Pantheon voor, op de hoek van de Oude Houtlei en de Annonciadenstraat, waar vroeger, dacht ik toch, een andere Griek zat. Enfin, ik had in de namiddag nog snel gereserveerd, al dachten we beiden dat dat eigenlijk niet nodig zou zijn, op een doordeweekse woensdagavond. Man, was ik blij dat ik dat toch gedaan had! Het is niet bijzonder groot en het zat er dan ook stampvol. We waren er om 19.00 uur, en amper tien minuten later stonden er al een violist en een gitarist ons te entertainen. Goed gelachen: hij speelde eerst Δυα Παιδια, een Griekse klassieker, maar daarna ook Het Vliegerke, volledig in de Griekse stijl.

En het eten? Wel, de inrichting mag dan cliché Grieks zijn, compleet met zuilen en zo, maar de meze was voortreffelijk! In de jouvetsi zaten echt de authentieke smaken uit Griekenland zelf, dus niet speciaal aangepast. Dus ja, een van de betere Grieken, we snapten meteen waarom het er volzet was op een woensdag.

Verder zaten we fantastisch te kletsen, voornamelijk over het werk, maar ook over andere dingen, gelukkig maar. En over ons reisje naar de conferentie Euroclassica, eind augustus in Sofia, dat we aan het plannen zijn. Ik hoop dat we de juiste beurzen kunnen binnenhalen, dat zou fijn zijn.

Ik ben zowaar zelfs vergeten een selfie te maken en dat gebeurt me niet vaak.

Enfin, tegen tien uur stonden we weer buiten, helemaal bijgepraat en prima gezind. Nee, het gaat me nooit vervelen, zo gaan eten met mijn bestie. En zo’n Griekje? Mag altijd!

Geplaatst op

Claw

Gwen weet altijd van die fijne, nieuwe adresjes zijn, dankzij haar dochters natuurlijk.

Deze vakantie lukte het gewoonweg niet om onze agenda’s ’s avonds op één lijn te krijgen, maar gelukkig kon een namiddagje wel, en dus spraken we af op de Oude Beestenmarkt voor een relatief nieuw koffiehuis.

Euhm… Laat ons zeggen dat het nogal hipster is en dat wij duidelijk niet het doelpubliek waren. Het is er groot, echt groot, het was blijkbaar vroeger een avondcafé. Het is nog steeds relatief spaarzaam bemeubeld waardoor het een heel ruim effect krijgt.

De koffie is er prima, maar van suiker hadden ze precies nog nooit gehoord. Ik kreeg dan gewoon een mini kannetje mee met wat suikersiroop in, want wie doet er nu suiker in een koffie? Gwen had gemberthee gevraagd en kreeg dus gewoon heet water met wat stukken gember in. Allemaal mooi en wel, maar dat geeft een behoorlijk slap aftreksel, om eerlijk te zijn. Toen ze ging vragen of ze daar een zakje gewone thee bij kon krijgen, hoorden ze het donderen in Keulen. Gewone thee? Een zakje? Dat hadden ze helemaal niet.

Toch was het er best aangenaam zitten, toen we eenmaal nog een lepel hadden gekregen om te roeren en het dienstertje haar euro was gevallen dat een koekje ook wel aangenaam is om erbij te serveren. Misschien was het gewoon haar dagje niet, dat kan ook natuurlijk.

Maar Gwen en ik zaten er wel meer dan twee uur genoeglijk te kletsen over de dingen des levens, onderwijl nippend aan onze drankjes. Wat ik zeer aangenaam vond, is dat er geen muziek was – misschien was ze dat ook vergeten? – en pas later hele zachte, rustige muziek, iets waar je probleemloos overheen kon praten en wat dus niet stoorde. Maar ik zal wel oud zijn, denk ik dan.

Enfin, een rustige middag in fijn gezelschap, dat is dus echt vakantie.

Geplaatst op

Ce’s Arts met Gwen

Vakantie, en dus tijd om met Gwen te gaan eten, zo is dat nu eenmaal.

Ze had haar oog laten vallen op een gezellig restaurantje, Ce’s Arts, tegenover het Lyceum, waar ze regelmatig met de fiets passeert en dat haar opgevallen was.

Kwart voor acht – we waren eerst even langs het appartement gepasseerd, ze wilde het graag eens zien – tekenden we present in een bijzonder gezellig interieur, met nota bene een knappe oud-leerling van haar als onze ober. Het is er niet goedkoop, maar het niveau was wel de moeite.

Je hebt er voorgerechtjes om te delen, en dan losse hoofdgerechten. Gwen en ik zagen een stevig hoofdgerecht niet zitten, zo laat op de avond, dus vroegen we of we een aantal van die voorgerechtjes mochten nemen als maaltijd. Dat kon, al wilden ze daar geen gewoonte van maken.

Uiteraard gingen we eerst voor een aperitief, en aangezien die voornamelijk met wodka waren, kon ik zelfs eentje met alcohol nemen, zijnde een Pornstar Martini. Die was voortreffelijk.

We gingen voor een garnaalkroket elk, ik nam er de foie gras mi-cuit bij, Gwen de vongole, en we deelden nog de chicken tikka massala, al heb ik daar bijzonder weinig van gegeten, want dat lukte niet meer.

Ik ben de rest gewoon vergeten fotograferen, want we waren zo aan het opgaan in ons gesprek en in ons eten. Het was echt lekker, maar jammer genoeg hebben we de helft van de kip laten staan. Tsja… En dan had ik echt nog te veel gegeten, ik was achteraf wat misselijk.

De rekening? 113.5 euro voor ons twee, met nog een fles water en een theetje erbij. Maar we vonden het dus echt wel een aanrader, ik ga het ook doorgeven aan Bart als lunchadres.

Geplaatst op

Mission Masala

Een paar weken geleden had ik het met een jonge collega over restaurants, en hij vermeldde de Mission Masala op Sint-Jacobs, dat ze daar zo’n fijn menu hadden waarin je zo een beetje vanalles kreeg om te delen. Ik reserveerde prompt voor vandaag, weliswaar pas om 20.00 uur omdat ze in shifts werken en de vroegere shift voor Gwen niet haalbaar was.

Zij was opgetogen: ze probeerde daar al een tijdje binnen te raken, maar dan wel met zes personen in een weekend, en dat was haar nog niet gelukt.

We volgden het voorstel van de collega en namen dat proeversmenu:

Echt straf was het niet, vonden ze, maar dat is buiten twee blanke middelbare dames met gevoelige smaakpapillen gerekend, blijkbaar: we bestelden al snel wat brood om de eerste reeks gerechtjes te verzachten. Maar lekker was het echt, echt wel. En ik genoot dubbel en dik van mijn mango lassi, want daar ben ik dus echt verzot op.

Jammer genoeg was het eigenlijk wat te veel voor ons twee: we hebben niet alles kunnen opeten en een dessert hoefde al helemaal niet meer: ik was echt helemaal Winnie (naar het bolle buikje van Winnie The Pooh, een vaste uitdrukking hier ten huize). En de rekening? Die was vrij standaard, vond ik: 44 euro per persoon, doordat we een drankje vooraf hadden genomen, water en extra brood.

Ik vind het een aanrader, ja. Alleen moet je blijkbaar op tijd zien te reserveren om binnen te geraken.

Geplaatst op

Ontbijtje met Gwen

Dit ontbijtje hadden we al lang gepland, en de rug is al zodanig veel verbeterd dat ik het me wel wilde riskeren: ook Gwen had geen zeeën van tijd vandaag, dus het ging sowieso maar een uurtje of zo zijn. En ik had dus speciaal ook een adresje in haar buurt uitgekozen: Haddok aan het Kompasplein, tegenover de Bataviabrug. Jammer dat het nog maar eens aan het miezeren was, want ik denk dat het hier zalig zitten is als de zon schijnt, op het terras aan het water.

Ik vond de kaart al meteen fijn, zo met dat gratis plat water. Dat is voor mij al de perfecte ingesteldheid. De ontbijtkaart is op zich niet zo uitgebreid, maar we vonden meteen onze goesting: voor Gwen een gegrilde croissant met geitenkaas en honing, voor mij Griekse yoghurt met granola en vers fruit. En ja, dat was voor allebei een voltreffer! Ik had eigenlijk quasi te veel, de yoghurt had de consistentie van mascarpone en was enorm lekker, net zoals de granola.

We bleven gezellig kletsen, dronken een tweede koffie en ik kreeg een heel knap cadeautje, een kommetje voor Freshly baked cookies. Waar ze dat toch altijd kan vinden…

Zij fietste vrolijk richting werk, ik reed naar huis maar stopte verschillende keren om prachtige straatkunst te fotograferen. Want ja, daar in de buurt van de Oude Dokken zijn er wel wat te vinden, ja.

Ik twijfelde nog even om te stoppen bij de Kringwinkel, maar besloot mijn rug toch maar wat rust te geven, want deze namiddag moet ik nog naar de kaakchirurg.

Ja, ik was blij dat ik lag, maar man, dat had deugd gedaan, na alweer zo’n ganse tijd plat in de zetel…

Geplaatst op

Je m’en fish

Oktober kon toch niet voorbijgaan zonder dat ik met Gwen had afgesproken, toch? We kijken er elke keer weer zo hard naar uit, dat zijn ‘onze’ momentjes.

Deze keer had ze Je m’en Fish voorgesteld, een klein visrestaurant tegenover het oude gerechtsgebouw. De fiets was voor mij geen optie wegens de nog steeds hardnekkig tegenstribbelende rug, maar parkeren was niet echt een probleem.

En dan het restaurant: klein, druk, luid, maar man, zo lekker! Het concept is vrij simpel: je kijkt online op een menu waar een hele resem kleine gerechten staan, bedoeld om te delen. Je bestelt er enkele, en een kwartiertje of zo later worden die netjes aan je tafel gebracht. Zo bepaal je zelf het tempo, of je echt met gangen wil werken, wat je nog wil herhalen, hoeveel honger je nog hebt… De serveuse suggereerde een drietal gerechten om mee te beginnen, en dan konden we verder nog zien. Dat deden we dan ook prompt: we gingen voor de tempura van nobashi garnalen – altijd een favorietje van ons -de lobster roll en nog iets dat ik niet meer precies weet, iets met tonijn.

Jawel, het was zo lekker als het eruit zag. Dessert hoefde voor geen van ons beiden, zodat we wel nog een tweede ronde bestelden, met twee gerechten: de ceviche van roodbaars en vooral ook de ravioli van noordzeekrab. Van dat laatste hebben we met stukjes brood ook zo goed als alle saus opgedept, want die was redelijk fantastisch.

Daar hadden we dan ook meer dan genoeg mee gegeten, geloof me.

Echt goedkoop is het niet – vis is dat nooit – maar het was zeker niet overdreven en echt een aanrader.

Omdat er in shifts werd gewerkt – wij waren er om half zeven, ik vermoed dat de tweede lading tussen half negen en negen verwacht werd – bleven we ook niet hangen maar gingen nog iets verderop in Café Théâtre – dat blijkbaar nu l’Opéra heet – iets drinken. Wij zaten rustig beneden in de fauteuils, maar boven, zo lieten we ons vertellen, was er een speeddating aan de gang. Goed gelachen met de verschillende gezichten en de gefingeerde gesprekken erbij. En een goed glas mocktail, dat ook.

Al bij al een alweer zeer geslaagde avond, en een fijn restaurantjeadresje erbij.