Lectuur: “Een wereld zonder spiegels” van Nikki Peeters
Ik ben wellicht niet de meest ideale persoon om hier een bespreking van te schrijven: ik lees veel, héél veel, maar bijna altijd zware fantasy en Engelstalige klassiekers, bij voorkeur een eeuw of twee oud. Als ik al eens iets Nederlands lees, is het liefst met een barokke schrijfstijl zoals die van Hertmans.
Maar toen Nikki een boek uitbracht, kon ik toch niet anders dan dit kopen en lezen, toch? Het is altijd de max als een kennis van je een boek schrijft!
Haar stijl ligt me niet, vrees ik. Te korte zinnen met te weinig beschrijvingen: zoals ik al zei, ik hou van barok, en dat is Nikki zeker niet. Aan de andere kant zorgt het wel voor een snelle, meeslepende stijl in heldere bewoordingen.
En het verhaal? Goh… in het begin kon het me niet zo hard boeien, maar na een tijdje merkte ik dat ik echt wel verder wilde lezen, dus ja, je kan het zeker meeslepend noemen.
Nora is bruut verkracht tijdens een vakantie in Italië, maar staat nog maar aan het begin van haar traumaverwerking, waardoor ze zich de feiten zelf niet herinnert. Alleen tijdens dromen, die soms wel een heel actieve vorm kunnen aannemen, komt het gebeurde beetje bij beetje naar boven. Ze is ook stevig verminkt in het gezicht en sluit zich daardoor af van de wereld en vooral ook van zichzelf. Op een afgelegen landgoed wordt ze aangenomen als kamermeisje, waar ze noodgedwongen het gevecht aangaat met haar trauma’s en vooral met zichzelf. Gelukkig kan ze rekenen op de vrienden die haar omringen, want de feiten komen beetje bij beetje bovendrijven. En dan is er nog haar baas…
Het deed me bij momenten wat denken aan “Jane Eyre” maar dan met een iets modernere inslag.
Heb ik het graag gelezen? Eigenlijk wel, ondanks het feit dat er anders geen haar op mijn hoofd zou denken om dit soort boeken te lezen.
Maar is Nederlandstalige, vlotte, romantische lectuur jouw ding? Gewoon lezen dan. Je zal daar geen spijt van krijgen.
365 – 28 februari 2023 – die cache zit er wél nog
Demootje
Een tijdje geleden contacteerde Pascal van Fluxlab me: dat ze iets wijs hadden ontwikkeld voor de Klassieke Talen en geschiedenis binnen de scholengroep. Ik luisterde even, werd meteen enthousiast en nodigde hen uit voor een demootje hier op school voor beide vakgroepen.
En dus zaten de collega’s Latijn en geschiedenis vandaag na de schooluren in een lokaal te experimenteren met VR-brillen en gamecomputers. De bedoeling is dat de leerlingen een lesuur lang rondlopen in hedendaags Pompeii – zoals je zou rondlopen via Google Street View, beter kan ik het niet uitleggen – en daar opdrachtjes doen, via de VR-brillen. Een tweede lesuur mogen ze dan met de gamecomputers rondlopen in de Discovery mode van Assassin’s Creed Odyssey: oud Griekenland dus, tijdens de Gouden Eeuw, waar ik het al eerder over had.
Ik heb het gevoel dat de leerlingen dat echt wel leuk gaan vinden, zeker mijn Latijnse groep. Wij waren in elk geval enthousiast, nu de leerlingen nog.
365 – 27 februari 2023 – grafiekje waar ik gelukkig van word
Lectuur: “The Rithmatist” van Brandon Sanderson
Waar Sanderson de inspiratie blijft halen om steeds weer nieuwe werelden, nieuwe vormen van magie te bedenken, het blijft me een raadsel.
Deze keer neemt hij ons mee in een redelijk hedendaagse, moderne setting waarin wel rithmatics bestaan: een soort magie waarbij de begiftigde – niet iedereen kan het, je moet de gave bezitten – krijttekeningen tot leven kan wekken: verdediging, aanval, alles wordt bepaald door geometrische figuren. Alleen blijkt er ergens een gebied te zijn waar wilde tekeningen leven die mensen aanvallen, maar die vakkundig bewaakt worden. Tot er wilde tekeningen opduiken op het internaat waar Joel zelf school loopt en de jongeren die een magische opleiding krijgen, gedood worden. Joel heeft de gave zelf niet, maar is erdoor geobsedeerd en weet er alles van…
Sanderson heeft andermaal een boeiend verhaal geschreven, maar dan wel echt gericht op jongeren, een young adult dus. Niet dat je er niet van kan genieten als volwassene, maar waar pakweg Skyward ook wel over jongeren gaat, is dit toch iets eenvoudiger geschreven, iets meer naar een jonger publiek. Nog steeds echt goed en meeslepend, maar toch. Het is een pak minder volwassen dan veel van zijn andere reeksen, en toch kijk ik uit naar een vervolg. Het hoeft ook niet altijd ingewikkeld te zijn, toch?
365 – 26 februari 2023 – lentekleuren
Monitorencursus
Deze middag moest ik tegen twaalf uur Kobe opnieuw gaan ophalen in Zwijnaarde, na zijn monitorencursus. Ik heb de indruk dat ze zich geamuseerd hebben: het afscheid bleef maar duren.
Maar nu heeft hij dus een goeie evaluatie en een officieel brevet op zak. Het zou de bedoeling zijn dat hij al meteen in de paasvakantie gaat meedraaien in een speelplein, zei hij, samen met zijn vrienden.
Geen idee wat hij gaat verdienen daarmee, hij is nog steeds maar vijftien, maar dat is eigenlijk ook niet zo belangrijk. Feit is dat hij zei dat hij het bijzonder leuk vond: hij gaat graag om met die kinderen, heeft blijkbaar meer dan voldoende fantasie om dingen te bedenken om hen bezig te houden, en dat hij dan tegelijk met zijn vrienden rondhangt, is mooi meegenomen.
Goh… Dat kind trekt toch echt bijzonder hard op mij…
365 – 25 februari 2023 – eenling
Ontbijtje
Nu Wolf op zijn kot zit en Kobe op monitorcursus is, is Merel kindje alleen. Met Lieze kan ze niet afspreken want die zit een weekje in Spanje. Op zich vindt ze dat niet zo erg: ze houdt zich bezig met tv kijken, knutselen, lezen, Sims spelen…
Ik had haar gevraagd of ze samen iets wilde doen: gaan shoppen – wat we eigenlijk allebei niet graag doen – of naar een museum gaan, of naar de film… Daar had ze allemaal geen goesting in, maar toen ik het woord ‘ontbijt’ uitsprak, begon ze te blinken.
Maar alleen als het opnieuw in Clouds in my Coffee was, want daar waren we al geweest en daar vond ze het zalig, zowel van inrichting als van eten. Goh, ik had daar geen problemen mee, om eerlijk te zijn.
Tegen half tien waren we ter plaatse, en eigenlijk hadden we beter gereserveerd, want we hadden nog nipt een plekje, het meeste was ook gereserveerd. We bestelden elk een drankje, een croissant, een zachtgekookt eitje met soldaatjes en vooral ook de heerlijke granola met yoghurt en vers fruit. Man, dat was eigenlijk een beetje te veel…
Vorige keer waren we namelijk niet voor de granola gegaan, maar voor de yoghurt met fruit en dat scheelt toch nog. Maar Merel kreeg haar overschot – ze kreeg het echt niet op – netjes mee in een afgesloten soepbekertje en genoot er nog extra hard van in de namiddag.
Bij deze hebben we dan ook afgesproken: elke vakantie gaan we met zijn tweetjes ontbijten. Gewoon, omdat het kan.