Een frisse neus in het Claeys-Boúúaert

Het was weer eens tijd om een paar caches na te kijken, wegens te nat en te vol en te verdwenen. Het weer was niet helemaal ideaal meer, maar het regende toch eens niet, dat was al mooi meegenomen.

En ik nam hier en daar wat fotootjes, dat ook, en genoot van vier spelende eekhoorntjes, die ik helaas niet goed kon vastleggen, maar het was wel mooi om te zien.

 

De brochure nog eens opgefrist

Jawel, de schoolbrochure is eindelijk weer af!

In 2021 had ik de brochure volledig vernieuwd, en nu moet die uiteraard elk jaar aangepast worden: nieuwe foto’s waar nodig, zoals bij het schooltoneel en de GWP’s, en aanpassingen links en rechts in ons aanbod. Al bij al steek ik daar dus meer tijd in dan je zou denken, om eerlijk te zijn. Maar ik ben er andermaal wel trots op: ik vind dat ze er redelijk professioneel uitziet, om gemaakt te zijn door een eersteklas prutser als mij.

Mocht ge nieuwsgierig zijn naar het geheel: ze valt hier te bekijken.

Complimentjes op een kutdag

Ook dit jaar organiseerde de leerlingenraad weer een complimentenactie, deze keer niet op Valentijn, maar gewoon zo. Iedereen kreeg de mogelijkheid om een briefje naar een medeleerling of een leraar te sturen, en zoals altijd kregen al mijn leerlingen waar ik klastitularis van ben, een persoonlijk briefje. Ik steek daar wel wat werk in, ja, geen idee of ze het ook appreciëren.

Vrijdag had ik een kutdag. Slecht geslapen, me niet bijzonder goed voelen, kopies die niet bleken te kloppen, een stick die niet kon gelezen worden, dat soort dingen. Blah.

En toen kreeg ik drie briefjes: eentje van een leerling van vorig jaar, zowaar op rijm. Ik kreeg het helemaal warm van:

Vooral dat laatste regeltje… Misschien moet ik dat wel adopteren als persoonlijke leuze?

Er was ook nog een heel fijn anoniem briefje:

En tot slot een briefje dat mijn dag goed maakte: een klein pakje met daarin een netjes gevouwen kraanvogeltje.

Even kaderen: in het eerste jaar heb ik een leerlinge die het wel wat lastig heeft, maar die echt een schatje is. Vorige les had ik een blad blijkbaar dubbel gekopieerd, en dat blad mochten ze dus weggooien. In de pauze had ik de papierbak op hoogte gezet, zodat wie dat wilde, kon mikken met hun prop papier. Op het einde van de les was zij bij mij gekomen met een kraanvogeltje dat ze van dat papier had gevouwen, maar dat klopte niet helemaal. Ik ben samen met haar herbegonnen en we hebben dus samen een kraanvogel gevouwen, het Japanse symbool voor vrede en geluk.

En nu kreeg ik in mijn vakje dus een minutieus gevouwen kraanvogeltje dat ik moest openvouwen om de boodschap te lezen:

Mijn slechte humeur smolt weg, zeker toen ik daarna nog rustig op mijn eentje kon gaan genieten in de Villa Ooievaar, iets wat ook al een tijdje geleden was.

En om af te sluiten was er dus dat concert in de Bozar.

Yup, het kan verkeren, me dunkt.

Etentjes

Vreemd, maar tegenwoordig worden we weer af en toe gevraagd om bij mensen te gaan eten. Dat is eigenlijk jaren geleden, afgezien dan van bij Gwen en Erik, en dat is niet verwonderlijk, want we vragen zelf ook nooit iemand. Ik zou dat wel willen, maar voor Bart is zijn huis zijn heiligdom, en hij heeft niet zo graag mensen over de vloer. Zijn job is dan ook continu praten met mensen, dan hoeft dat nog niet extra in het weekend.

Vorige week waren we dus te gast in het Elizabethbegijnhof bij Tom en Birgit, een zakenrelatie van Bart, samen met prof. emeritus Verwilst en zijn vrouw. Het werd een aangename, rustige avond met fijne gesprekken en een zeer fijn, zij het nogal overvloedig lamsribstuk. Mooi huis, overigens, met knappe kunst.

Deze avond trokken we naar Merksem, naar Stefan en An die we nog kennen van lang geleden in de blogosfeer. We zijn nog samen naar tal van Barcamps geweest, en met An naar dinges van de Girl Geeks. Zij hebben een vijftal jaar in Malta gewoond en zijn nu terug, en An is directeur van Sint-Lucas Antwerpen, de kunsthogeschool. Ze wou graag een paar dingen aftoetsen met Bart, en ondertussen konden Stefan en ik kletsen over van alles en nog wat, waaronder de geschiedenis van Malta, lectuur, nostalgie over die vroegere bijeenkomsten, dat soort dingen.

Ook het eten was lekker: een reeks hapjes en dan een eenvoudige, maar met Maltese specerijen gekruide couscousschotel. En taart, uiteraard ook taart.

Ik had een zeer fijne avond, en ja, ik geniet wel van dit soort etentjes. Al kost het me wel wat sociale energie, dat ook.

Concert in de Bozar

Ik ben en blijf fan van de Cultuurcel van onze school: had ik meer tijd en energie – ik doe wel al behoorlijk wat voor de school buiten mijn lesopdracht – ik zou zelf mee in de organisatie willen zitten. Maar nu ga ik gewoon zo vaak mogelijk mee, als mijn agenda het toelaat en er nog tickets beschikbaar zijn, want de leerlingen krijgen voorrang. Uiteraard.

Vanavond stond ik zo met 37 collega’s en leerlingen, waaronder Kobe, in de Bozar voor het Belgian National Orchestra. We waren er al om 19.00 uur, want wanneer je als schoolgroep een concert bijwoont, is het een vereiste van de Bozar dat je ook een inleiding meepikt. En ja, dat is best wel interessant. Een jonge dramaturg van het Operaballet Vlaanderen mocht dirigent James Feddeck interviewen en deed dat met verve.

Jammer genoeg mochten we daar voor het concert zelf niet blijven zitten, maar onze plaatsen waren ook nog steeds meer dan uitstekend. En het concert?

Eerst was er het Concerto voor cello en orkest, op. 85 van Edward Elgar, met de jonge Anastasia Kobekina op een Stradivarius. En man, wat een présence! Wat een vuur! Wat een passie! Ze smeet zich vol overgave op de muziek, uit het hoofd, en greep het hele publiek meteen bij de keel. Prachtig.

Na de pauze was er Symfonie nr. 5, op. 82 van Jean Sibelius, een tijdgenoot van Elgar. Dit is misschien iets minder toegankelijke muziek, maar ook hier genoot het publiek duidelijk, niet in het minst onze eigen leerlingen.

Een meer dan geslaagde avond, en dat kon ook Kobe beamen.