Auteur: Gudrun

Lieve lieve Mereltsjoe

dat is wat je oudste broer je vaak noemt, maar ik noem jou doorgaans de gekste dingen. Dan rol je even met je ogen, maar speelt er wel een glimlachje om je mond.

Vorig jaar schreef ik nog dat je zoveel veranderd was tegenover het jaar daarvoor. Dat kan ik deze keer echt niet zeggen. Ja, je bent een pak groter geworden, je ziet er ook echt een stuk volwassener uit, een echte tiener intussen. Maar verder? Je wordt beetje bij beetje zelfzekerder, met meer zelfvertrouwen, en dat kan ik alleen maar toejuichen, muisje. Zo’n paniekaanvallen als vroeger heb je niet echt meer, of toch niet waar ik ze kan zien. Ja, je bent nog steeds perfectionistisch en begint al op vrijdagavond te studeren voor je toetsen in de komende week. En ja, je spreektaken zijn nog steeds weken op voorhand al helemaal uitgeschreven en ingestudeerd. Maar ik heb het gevoel, Muizelina, dat je iets rustiger bent geworden in die dingen, ook al heb je nog steeds buikpijn van de onnodige stress.

Maar verder ben je eigenlijk niet zoveel anders geworden: je bent nog steeds meestal mijn goedlachse, vrolijke dame, met af en toe van die gigantisch nurkse buien. Er zijn dagen dat je thuiskomt van school en dat ik een stortvloed aan woorden over me heen krijgen, meestal doorspekt met giecheltjes en zelfs lachbuien, omdat jij en Lieze weer de stomste stoten zijn tegengekomen. Maar er zijn ook dagen dat je thuiskomt en dat je nauwelijks goeiedag zegt. Je hangt je jas over een stoel en verdwijnt zonder een woord te zeggen naar boven. Dan weet ik dat ik je met rust moet laten, want ik krijg toch alleen maar een soortement grom als ik dan vraag hoe je dag was. En als ik dan het lef heb om te vragen wat er scheelt, ga je ofwel diep zuchten en mompelt: “Niks” ofwel bijt je quasi mijn neus af omdat er toch niks scheelt en ik moet stoppen met vragen.

Dus ja, je bent nog vrolijk aan het puberen, mollie, en je humeur stuitert alle kanten op. Gelukkig ben je de laatste tijd wel weer heerlijk knuffelig. Je kruipt niet meer ’s morgens bij me in bed om me wakker te maken – dat vind ik wel een beetje jammer – maar je kruipt wel regelmatig even bij me in de zetel, tussen mij en de kant, samen onder een dekentje. Dan ligt je hoofdje op mijn schouder, en dan babbelen we. Soms ernstig, soms onnozel, en soms krijgen we samen een gigantische slappe lach. Op onderstaand filmpje waren we al een goeie vijf minuten bezig en was Gandalf, die naast ons lag, er al vanonder gemuisd.

Je bent dus nu vooral aan het uitzoeken wie je zelf bent en wat je wil doen. Je hebt al aangegeven dat de blokfluitles niet helemaal je ding meer is, en we weten het allebei: muziek is niet je sterkste kant. Maar je beheerst het intussen, en dat vind ik het belangrijkste. Wat wél enorm je ding is, is woord: je zit in het schooltoneel en je geniet enorm. Misschien is het wel een idee om de muziek te laten vallen en te vervangen door iets van woord? Want waar je broers wiskundig ingesteld zijn, ben jij duidelijk door en door een taalmens. Nederlands is je lievelingsvak en je bent er ook gewoon ongelofelijk goed in, je leest dan ook graag en veel. Ook Engels en Frans gaan bijzonder vlot, hebben we al gemerkt.

Je bent ook creatief: je maakt stapels kaartjes, doet vanalles, en pakweg je voorbladen voor de verschillende vakken zien er prachtig uit. Dat trekt zich ook door in je kledij: je hebt natuurlijk een prachtig figuurtje, met lange slanke benen en mooie ronde vormen waar dat zo hoort. Alleen die boezem mag er stilaan eens werk van beginnen maken, vinden we allebei. Maar je kiest de perfecte kleren voor jouw maatje 36, je weet verdomd goed waarmee je staat en wat jou dan weer niet flatteert. En waar mogelijk haal je gretig spullen uit mijn kast, dingen die ik in al die jaren niet heb weggedaan en die jij nu als oversized dingen een tweede leven geeft, met flair en smaak.

Beetje bij beetje ben je je weg aan het zoeken, Mollina, en beetje bij beetje ben je hem ook aan het vinden, met alle onzekerheid waarmee dat gepaard gaat voor pubermeisjes. Ik ben blij dat ik zelf – mentaal, fysiek zou ik het de max vinden – geen 13 meer ben, maar ik geniet ervan om jou te zien openbloeien, om jou al tastend een pad te zien vinden door het leven.

Ga maar niet te snel, meisje, je hebt meer dan tijd genoeg. En vergeet niet, je hebt ook altijd papa en mama om even bij te schuilen, als dat leven jou een stortbui op je kop geeft. En wanneer die donderwolk gepasseerd is, mag je weer voorzichtig uit datzelfde holletje tevoorschijn kruipen, op weg naar nieuwe ontdekkingen.

Gelukkige verjaardag, liefje!