Met zijn zessen bij Gaston

Het had eigenlijk meer dan een klein beetje voeten in de aarde om met zijn zessen af te spreken: we waren al aan het proberen van ergens in maart, maar er kwam telkens weer een kink in de kabel.

Tot het tot ieders grote verbazing vandaag wel lukte, en Gwen meteen een reservatie maakte voor het terras van de Gaston, aan de Galvestonsite. Het is niet de eerste keer dat Bart en ik daar waren, we wisten dus wel dat het er oké was.

Beetje bij beetje druppelden we binnen en we zagen dat het goed was. De gesprekken gingen heen en weer, we kennen elkaar dan ook al allemaal zo lang: Sepp is mijn neef en Sofie ken ik dus ook al meer dan twintig jaar, en Gwen en Erik als studiegenoten zelfs al meer dan dertig. Via mij kennen ze elkaar ook al lang, Sofie en Gwen waren collega’s op school, en Sofie is zelfs de meter van Elly. Dus ja, een gemoedelijke, gezellige bende.

En het eten was, zoals altijd, zonder meer degelijk, en het dessert van ijs met Indische smaken zoals kardemom, saffraan en pistache, met peer en gekaramelliseerde peccannoten, zonder meer verrassend lekker.

Tegen half elf zaten we opnieuw op de fiets, en zoals altijd zeiden we dat we dit vaker moeten doen. Het is duidelijk gewoon een kwestie van plannen, toch?

Beetje anders dan gepland

Welja, soms maak je plannen voor een dag en draait het net ietsje anders uit.

Vandaag ging ik normaal gezien op stap gaan met Véronique om te geocachen, en we hadden de plannen al bijgesteld: niet ergens in de blakke veld, maar wel naar Terneuzen voor een reeks labcaches, want het ging miezeren en af en toe een bui, zeiden ze. Maar eerst moest ik ons pa om één uur afzetten in het ziekenhuis voor nog een slokdarmdilatatie. Ik kon hem dan rond een uur of zes wel weer oppikken, het was een dagopname en hij is toch versuft van de verdoving. Om half twee kon ik dan Véro oppikken aan het station, of eigenlijk gewoon in de Kringwinkel in de Clementinalaan, want ik kon geen precies uur zeggen. Ik zou haar dan wel bellen.

Euhm.

In het ziekenhuis wisten ze me plots te melden dat het misschien wel onder de noemer dagopname viel, maar dat er geen bedden vrij waren en dat dat ook niet hoefde, en dat ik hem om half drie gewoon opnieuw mocht komen ophalen in de wachtkamer. Oi?

Ik had dan ook nog eens mijn telefoon niet bij, zodat ik op goed geluk naar de Clementinalaan reed en daar gelukkig wel Véro in de Kringwinkel trof. Intussen was het beginnen regenen, zodat we eigenlijk eerst gewoon naar huis gereden zijn om daar koffie, respectievelijk thee te drinken en tegen half drie pa weer op te halen. Ze ging dan ook wel mee hem terug afzetten in Lovenbos. Intussen was het overigens af en toe aan het gieten, zodat zij in haar lichte zomerjurkje, met sandalen en zonnehoed – zonder regenvest – ook niet ideaal gekleed was om alsnog te cachen.

We pikten er wel eentje op onder de baan, daar in Lovendegem, en ik was blij dat ik voor elk een regenjas had meegenomen, want we waren goed nat, ja. Maar er zijn daar twee kringwinkels op de Grote Baan – Véro maakt er een punt van zo goed als nooit nieuwe kleren te kopen, alleen tweedehands – en daar gingen we uitgebreid snuisteren. Zij vond twee knappe jurken en een broek, ik vond warempel een olijfgroene jumpsuit die me wonderwel staat, een ketting van amper twee euro en zelfs een witte mannenhoed voor de volle 1.30 euro.

En intussen regende het vrolijk verder… We reden naar huis, kletsten daar nog wat, Bart maakte zijn fantastische pasta met tomatensaus en ik voerde haar tegen zeven uur naar haar volgende afspraak. Maar eerst had ze haar zomerjurkje gewisseld voor een van de net gekochte exemplaren, want jawel, zo warm was het nu ook weer niet meer.

En heb ik al gezegd dat het regende?

Parkkaffee in de hitte

Yup, het is al de tweede week van augustus, langzamerhand tijd om weer sociaal te worden en al.

Ik probeerde al heel lang nog eens af te spreken met Sofie, maar dat bleek maar niet te lukken. Tot we nu in de vakantie nog eens de koe bij de horens vatten en vastlegden op vandaag. Wat uiteindelijk de heetste dag van de zomer bleek, maar bon.

Het Wegeltje in Vinderhoute bleek maar officieel open te gaan om 15.00 uur, dus het werd Parkkaffee. Daar was ik al jaren niet meer geweest, omdat het er altijd vol leerlingen zit en je vroeger zelfs gewoon moest betalen om er binnen te mogen. Dat laatste blijkt al jaren niet meer het geval te zijn, maar dan nog, het ging me om het principe.

Maar vandaag moest ik vaststellen dat het er eigenlijk toch bijzonder aangenaam zitten is, daar aan het water onder een parasol of een tarp, of gewoon in de schaduw van de bomen…

We kletsten over onze vakanties, onze kinderen, de school – ze is nog adjunct-directeur geweest bij ons en kent de school dus door en door – en dronken ijskoffie, en hadden eigenlijk gewoon een zeer sociale, warme, aangename middag. Zoals altijd: moeten we vaker doen. Tsja…

Lunchke met Sophie

Terwijl Merel en Bart naar Taylor Swift waren en Kobe en Wolf toch lagen te slapen na hun avonturen, ging ik vrolijk in Aalst lunchen met Sophie. Dat was – alweer – veel te lang geleden, maar zoals Sophie zelf zei op het einde: het lijkt altijd alsof we elkaar wekelijks zien.

Ik pikte haar op iets na twaalven, we parkeerden in de schaduw van de ondergrondse parking van de Delhaize en gingen eten in La Perla, een visrestaurant. Op zich ligt het terras aan het grote ronde punt dat naar de autostrade leidt, maar het verkeer is niet zo storend. Wat wél storend was, was dat de gemeentewerkers net op dàt moment alle stukjes gras en groen kwamen maaien en in orde zetten met lawaaierige grasmachines en bosmaaiers, zodat we elkaar op bepaalde momenten zelfs gewoon slecht verstonden. Nee, rustig was het daar niet, wel lekker.

Koffie drinken en nog wat verder kletsen deden we dan ook bij Sophie thuis, en na afloop pikte ik nog een cacheke op langs de baan naar huis, aan een oude watermolen waar quasi niks meer van over is.

Yup, fijne middag, en dan de rest van de tien machines was doen voor we vertrekken.

Dagje Big Rivers in Dordrecht

Big Rivers in Dordrecht met Hanneke en Sabrina, dat is intussen een traditie, mag je wel stellen. Alleen heeft Sabrina intussen geen eigen huis meer, ze woont in een speciaal omgebouwde camionette, haar huis op wieltjes. Uiteraard kan ze hier in Dordrecht wel nog logeren bij haar zoon Milan, of vlakbij in Sliedrecht bij dochter Roos.

Vorige jaren bleven Mireille en ik logeren bij Hanneke in haar heerlijke huisje op vijf kilometer van het centrum, maar Hanneke is zwaar ziek door uitgezaaide kanker en heeft daar de energie niet voor, en dat wilden we haar uiteraard ook niet aandoen. Na wat heen-en-weer gedoe kwamen we tot een oplossing: Mireille zou op vrijdagavond al met Arend richting Dordt komen om te blijven logeren bij Milan terwijl Arend zelf verder ging naar Vlaardingen bij vrienden. Ik ging dan in de voormiddag vertrekken om tegen twaalf uur bij Hanneke te zijn, en Sabrina zou alles voorzien voor een uitgebreide lunch. Daarna trokken we de stad in, om dan redelijk laat alsnog naar huis te vertrekken. Het is anderhalf uur rijden voor mij, dat valt dus wel mee en ik vind het niet erg om ’s avonds nog te rijden. Arend zou Mireille dan wel oppikken.

Awel, het is altijd fijn als een plan verloopt zoals je het had verwacht. De lunch die Sabrina had voorzien, was heerlijk, compleet met verse eitjes en spek en diverse soorten brood en al… Na het eten gingen we met zijn allen even rusten – Mireille heeft long covid en had vorig weekend zelfs een hartinfarct met ziekenhuisopname, zodat ze ook vrijwel geen inspanningen mag doen en mee ging in een rolstoel – en puzzelden daarna de beide rolstoelen in mijn koffer. Al een chance dat dat een van de voorwaarden was bij aanschaf van die auto: een grote koffer!

Bas, Hannekes ex-man en organisator van het festival, had ervoor gezorgd dat we op de artiestenparking mochten staan en dan met een busje naar de pleinen werden gebracht, wat ongelofelijk makkelijk was. Alleen… Sabrina kon wel Hannekes rolstoel duwen, maar mijn rug vond die rolstoel van Mireille niet zo fijn. Maar voor alles is een oplossing, en Karma is zalig: niet alleen kwam Roos ook af met haar zoontje, we liepen ook meteen Robert, een van Sabrina’s broers en diens vrouw tegen het lijf, en die wilde gerust een rolstoel duwen.

We gingen even kijken aan het hoofdpodium, Mireille en ik kochten een megawijs hoedje aan de merchandise, we liepen/rolden wat rond, namen de trapjesfoto, kwamen nog enkele van Sabrina’s broers tegen, liepen ook Kevin en Po tegen het lijf, Hannekes zoon en diens vrouw, gingen iets eten -zoals ook traditie is- bij Metz, vroegen een busje aan bij Bas (met enig gedoe maar het raakte allemaal opgelost) en waren tegen elf uur terug bij Hanneke, doodop, maar wel met een fijn gevoel. Mireille was in de rolstoel een beetje onderkoeld geraakt maar knapte gelukkig snel op, en tegen half twee was ik thuis. Ook wel een beetje moe, ja, maar Hannekes stralende gezicht maakte alles goed.

Big Rivers 2025 staat alweer met stip genoteerd in mijn agenda.

Middagje Berchem

Ik ben echt wel sociaal aan het wezen, tegenwoordig, en dat is niet van mijn gewoonte. Twee larpweekenden, gisteren met Gwen, vandaag met Mireille.

Ik was op Epos namelijk mijn Apple Watch kwijtgespeeld, en die was gelukkig wel teruggevonden – ik heb alles hier bijzonder grondig omgekeerd – maar lag intussen in Willebroek. Dat is niet bijzonder ver van Kapelle-op-den-Bos waar Mireille woont, en vandaag moest ik niet naar school, dus… Mireille had schrijfcursus in Berchem tot 12.00 uur en dus stond ik haar netjes op te wachten.

Het weer was intussen helemaal opgeklaard zodat we konden lunchen op een terrasje vlakbij, en geloof me, ik heb zelfs mijn sjaal over mijn armen moeten draperen om niet te verbranden. Als de zon schijnt, schijnt ze verdomd hard.

De salade was een van de beste die ik al gegeten had, en daarna had Mireille energie genoeg om een kleine wandeling in de prachtige art nouveau buurt te maken en twee cachekes op te pikken, eentje trouwens in een groot soort binnentuin van wat vroeger een weeshuis was. Knap!

We reden richting Willebroek en deden daar meteen ook nog een paar caches links en rechts, onder andere aan die wijze brug daar. Met de auto lukt dat wel, dat vraagt niet zo veel energie.

We zagen een prachtig klein parkje, de brug, een kerkje, dat soort dingen, en uiteraard ook mijn uurwerk, oef.

En ik, ik had alweer een ontspannende namiddag.