Omdat Gwens agenda eigenlijk nogal druk was in mei en vandaag wel nog vrij was, gingen we vrij kort op elkaar dus nog eens uit eten. Of zoals Merel zei: “Alweer???”
Euh, yup. Want ik geniet daar elke keer weer van.
We gingen deze keer gewoon weer voor een Griekje, want dat blijven we leuk en lekker vinden. Ik stelde dus de Pantheon voor, op de hoek van de Oude Houtlei en de Annonciadenstraat, waar vroeger, dacht ik toch, een andere Griek zat. Enfin, ik had in de namiddag nog snel gereserveerd, al dachten we beiden dat dat eigenlijk niet nodig zou zijn, op een doordeweekse woensdagavond. Man, was ik blij dat ik dat toch gedaan had! Het is niet bijzonder groot en het zat er dan ook stampvol. We waren er om 19.00 uur, en amper tien minuten later stonden er al een violist en een gitarist ons te entertainen. Goed gelachen: hij speelde eerst Δυα Παιδια, een Griekse klassieker, maar daarna ook Het Vliegerke, volledig in de Griekse stijl.
En het eten? Wel, de inrichting mag dan cliché Grieks zijn, compleet met zuilen en zo, maar de meze was voortreffelijk! In de jouvetsi zaten echt de authentieke smaken uit Griekenland zelf, dus niet speciaal aangepast. Dus ja, een van de betere Grieken, we snapten meteen waarom het er volzet was op een woensdag.
Verder zaten we fantastisch te kletsen, voornamelijk over het werk, maar ook over andere dingen, gelukkig maar. En over ons reisje naar de conferentie Euroclassica, eind augustus in Sofia, dat we aan het plannen zijn. Ik hoop dat we de juiste beurzen kunnen binnenhalen, dat zou fijn zijn.
Ik ben zowaar zelfs vergeten een selfie te maken en dat gebeurt me niet vaak.
Enfin, tegen tien uur stonden we weer buiten, helemaal bijgepraat en prima gezind. Nee, het gaat me nooit vervelen, zo gaan eten met mijn bestie. En zo’n Griekje? Mag altijd!
Gisteren, na het gedoe met ons pa, kon ik alsnog richting Nederland vertrekken. Rond kwart na vier pikte ik Mireille op ter hoogte van Kemzeke, en daarna gingen we vrolijk in de file rond Antwerpen staan. Zodoende was het effectief zes uur tegen dat we onze auto op het vertrouwde plekje bij Hanneke konden parkeren. Rebel, haar poes, kwam ons al meteen tegemoet.
Binnen werden we bijzonder hartelijk verwelkomd door zowel Hanneke als Sabrina: die kwam uitgebreid koken voor ons viertjes en gastvrouw spelen. Met Hanneke gaat het namelijk niet zo goed, en dat is een understatement. We wisten dat uiteraard al een tijdje, maar hadden nog volop genoten op Big Rivers vorige zomer. Maar Mireille en ik wilden dolgraag Hanneke nog eens zien, en we wisten allemaal dat dit perfect de laatste keer kon zijn. We hebben het onderwerp ook niet geschuwd: Hanneke liet ons een pracht van een nummer horen dat ze op haar uitvaart wilde laten afspelen, Sabrina las ons haar speech voor, en Han had net haar Marla-jurk – uit onze favoriete larp Poort – gewassen om daarin begraven te worden.
Het deed niet akelig of vreemd, maar hard en intens was het bij momenten wel, ja. Dat weerhield ons er niet van om extra hard te genieten. Sabrina had een heerlijke, bijzonder uitgebreide chili klaargemaakt, en ik wist dus echt niet dat ik chili lekker kon vinden – ze had er speciaal voor mij de bonen uit gelaten. Maar die waren er dus als extraatje, net zoals de nacho’s met gesmolten kaas, en de guacamole, en de paprika’s en al. Serieus, veel te veel gegeten eigenlijk.
Daarna werd er rustig gechilld in de zetel, zaten we te kletsen, tot er een berichtje van Leon binnenkwam, Hannekes zoon die enkele straten verderop in dezelfde wijk woont: de bevers waren actief! Jawel, die hele wijk is via kanaaltjes en watertjes verbonden met de Biesbosch, een groot natuurgebied naast Dordrecht, en die bevers hebben er niets beters op gevonden dan een burcht te beginnen bouwen daar tussen de huizen.
Wij dus allemaal een vestje aan en naar buiten, naar de bevers. Maar zo wijs!
Eentje zwom wat verderop – er is daar een fijn pad aan deze kant zodat je kan meevolgen – en ging daar vrolijk in een tuin een stuk struik afknagen om die dan naar zijn burcht te slepen. Als die mensen niet op tijd een soort afsluiting voorzien, hebben ze binnen de kortste keren geen tuin meer…
En wij, wij stonden daar als gekken te kijken en te filmen. Serieus, daarvoor moet ge veertien dagen in Canada zitten om geen enkele bever te spotten, en dan gewoon in Dordrecht tussen de huizen hen te zien zwemmen.
We keerden op onze stappen terug, en Hanneke ging rond half tien slapen, het was genoeg geweest. Wij bleven nog even zitten praten, tot Mireille en ik richting de logeerkamer gingen en Sabrina ging overnachten bij haar zoon wat verderop.
De volgende morgen was er een bijzonder uitgebreid ontbijt – die twee zijn gewéldige gastvrouwen – en daarna leerde Sabrina ons werken met ecoline. Ja, een Vossenweekendje is dat niet zonder dat we op zijn minst ook iets maken of knutselen. Ik vond het best wel geslaagd, ja.
Wat later aten we bij wijze van middageten Mireilles zeer geslaagde applecrumble, en nog wat later verklaarde Hanneke dat het welletjes was. Mireille en ik waren sowieso al bijzonder opgetogen dat we hadden kunnen overnachten en op die manier wat extra tijd met ons vieren hadden kunnen doorbrengen.
We namen hartelijk afscheid en spraken meteen ook af voor Big Rivers in juli. Hoop, nietwaar.
Maar het was prachtig weer, en ook al kan Mireille niet echt veel – long covid with a vengeance – rustig wandelen zit er gelukkig nog wel in. We gingen eerst naar het Sterrenburgpark voor vijf labcaches.
En toen zagen we dat er een ongeluk was gebeurd op de autostrade ergens in de buurt van Zwijndrecht en dat we daar twee uur zouden stilstaan, en dus kozen we voor nog een extra wandeling in de Biesbosch, met uiteraard ook nog enkele labcaches. Wat een prachtig, muisstil natuurgebied zeg! Heerlijk gewoon, zeker in die zon…
En toen bleek het bijna half zeven, stond er nog steeds behoorlijk wat file, en kregen we een hongertje. De bistro aan dat Sterrenburgpark had er zeer behoorlijk uit gezien, zodat we daar iets gingen eten: zeer ruime porties voor weinig geld, zo hoort dat.
Het resultaat was dat we rustig zonder file naar huis konden rijden, Mireille werd opgepikt door Arend, en ik tegen tien uur, helemaal uitgerust en opgeladen, terug thuis was.
Vossenweekendjes – al is het tijdens de week – ik ga dat gigantisch missen. En dat niet alleen.
Gwen weet altijd van die fijne, nieuwe adresjes zijn, dankzij haar dochters natuurlijk.
Deze vakantie lukte het gewoonweg niet om onze agenda’s ’s avonds op één lijn te krijgen, maar gelukkig kon een namiddagje wel, en dus spraken we af op de Oude Beestenmarkt voor een relatief nieuw koffiehuis.
Euhm… Laat ons zeggen dat het nogal hipster is en dat wij duidelijk niet het doelpubliek waren. Het is er groot, echt groot, het was blijkbaar vroeger een avondcafé. Het is nog steeds relatief spaarzaam bemeubeld waardoor het een heel ruim effect krijgt.
De koffie is er prima, maar van suiker hadden ze precies nog nooit gehoord. Ik kreeg dan gewoon een mini kannetje mee met wat suikersiroop in, want wie doet er nu suiker in een koffie? Gwen had gemberthee gevraagd en kreeg dus gewoon heet water met wat stukken gember in. Allemaal mooi en wel, maar dat geeft een behoorlijk slap aftreksel, om eerlijk te zijn. Toen ze ging vragen of ze daar een zakje gewone thee bij kon krijgen, hoorden ze het donderen in Keulen. Gewone thee? Een zakje? Dat hadden ze helemaal niet.
Toch was het er best aangenaam zitten, toen we eenmaal nog een lepel hadden gekregen om te roeren en het dienstertje haar euro was gevallen dat een koekje ook wel aangenaam is om erbij te serveren. Misschien was het gewoon haar dagje niet, dat kan ook natuurlijk.
Maar Gwen en ik zaten er wel meer dan twee uur genoeglijk te kletsen over de dingen des levens, onderwijl nippend aan onze drankjes. Wat ik zeer aangenaam vond, is dat er geen muziek was – misschien was ze dat ook vergeten? – en pas later hele zachte, rustige muziek, iets waar je probleemloos overheen kon praten en wat dus niet stoorde. Maar ik zal wel oud zijn, denk ik dan.
Enfin, een rustige middag in fijn gezelschap, dat is dus echt vakantie.
Zalig weertje, en dus werd de fiets opgeladen, reed ik naar Ronse, en vertrokken Véronique en ik bij haar thuis met de elektrische fietsen voor een hele reeks caches.
Ik moet het zeggen: ik genoot intens. Zalig weer, fijn gezelschap dat perfect op dezelfde lijn zit, prachtig landschap en een reeks caches. We hadden het bijzonder aangenaam, dwars door het Ronsische landschap, over een oude spoorwegbedding.
Op het einde toonde Véro me nog het oude kerkhof waar een monument staat van Henri Vandevelde, waar ook graftrommels staan en zelfs een graf met glazen platen, voor het geval dat de dame in kwestie schijndood was.
In elk geval een zeer fijne vakantiedag. Zo hoort dat.
Vakantie, en dus tijd om met Gwen te gaan eten, zo is dat nu eenmaal.
Ze had haar oog laten vallen op een gezellig restaurantje, Ce’s Arts, tegenover het Lyceum, waar ze regelmatig met de fiets passeert en dat haar opgevallen was.
Kwart voor acht – we waren eerst even langs het appartement gepasseerd, ze wilde het graag eens zien – tekenden we present in een bijzonder gezellig interieur, met nota bene een knappe oud-leerling van haar als onze ober. Het is er niet goedkoop, maar het niveau was wel de moeite.
Je hebt er voorgerechtjes om te delen, en dan losse hoofdgerechten. Gwen en ik zagen een stevig hoofdgerecht niet zitten, zo laat op de avond, dus vroegen we of we een aantal van die voorgerechtjes mochten nemen als maaltijd. Dat kon, al wilden ze daar geen gewoonte van maken.
Uiteraard gingen we eerst voor een aperitief, en aangezien die voornamelijk met wodka waren, kon ik zelfs eentje met alcohol nemen, zijnde een Pornstar Martini. Die was voortreffelijk.
We gingen voor een garnaalkroket elk, ik nam er de foie gras mi-cuit bij, Gwen de vongole, en we deelden nog de chicken tikka massala, al heb ik daar bijzonder weinig van gegeten, want dat lukte niet meer.
Ik ben de rest gewoon vergeten fotograferen, want we waren zo aan het opgaan in ons gesprek en in ons eten. Het was echt lekker, maar jammer genoeg hebben we de helft van de kip laten staan. Tsja… En dan had ik echt nog te veel gegeten, ik was achteraf wat misselijk.
De rekening? 113.5 euro voor ons twee, met nog een fles water en een theetje erbij. Maar we vonden het dus echt wel een aanrader, ik ga het ook doorgeven aan Bart als lunchadres.
Een paar weken geleden had ik het met een jonge collega over restaurants, en hij vermeldde de Mission Masala op Sint-Jacobs, dat ze daar zo’n fijn menu hadden waarin je zo een beetje vanalles kreeg om te delen. Ik reserveerde prompt voor vandaag, weliswaar pas om 20.00 uur omdat ze in shifts werken en de vroegere shift voor Gwen niet haalbaar was.
Zij was opgetogen: ze probeerde daar al een tijdje binnen te raken, maar dan wel met zes personen in een weekend, en dat was haar nog niet gelukt.
We volgden het voorstel van de collega en namen dat proeversmenu:
Echt straf was het niet, vonden ze, maar dat is buiten twee blanke middelbare dames met gevoelige smaakpapillen gerekend, blijkbaar: we bestelden al snel wat brood om de eerste reeks gerechtjes te verzachten. Maar lekker was het echt, echt wel. En ik genoot dubbel en dik van mijn mango lassi, want daar ben ik dus echt verzot op.
Jammer genoeg was het eigenlijk wat te veel voor ons twee: we hebben niet alles kunnen opeten en een dessert hoefde al helemaal niet meer: ik was echt helemaal Winnie (naar het bolle buikje van Winnie The Pooh, een vaste uitdrukking hier ten huize). En de rekening? Die was vrij standaard, vond ik: 44 euro per persoon, doordat we een drankje vooraf hadden genomen, water en extra brood.
Ik vind het een aanrader, ja. Alleen moet je blijkbaar op tijd zien te reserveren om binnen te geraken.
De favoriete nagel aan mijn doodskist – ik heb wel een paar van die moeilijke leerlingen gehad die ik eigenlijk bijzonder graag had maar deze spant toch wel de kroon – is vandaag gedoctoreerd.
Ik zie hem nog voor me zitten in de klas, steevast antwoordend op alle moeilijkere vragen, in zware filosofische discussies gaand en alle sociale normen compleet negerend waardoor hij al eens buitenvloog, maar man, wat een heerlijke intellectuele uitdaging was die kerel! Want ja, ook nog eens hoogbegaafd.
Ik heb hem als jong gastje van zestien meegenomen naar de Larp en op die manier is hij, toen hij van school weg was, een vriend geworden en gebleven. Ik heb heb hem summa cum laude door de geneeskunde zien gaan, daarna horen twijfelen welke richting hij zou uitgaan, en uiteraard zien specialiseren en doctoreren.
De rug stond me vandaag niet toe bijna drie uur op een zeer oncomfortabel stoeltje te gaan zitten in een aula in het UZ, maar gelukkig was er de live stream van zijn verdediging: The peritoneal microenvironment in the pathogenesis of peritoneal carcinomatosis. Ofte, voor zover ik het begrepen heb, de rol die het buikvlies speelt in het veroorzaken en verspreiden van diverse soorten kankercellen. Een onderzoek dat eigenlijk nog niet afgelopen is, zei hij, maar veelbelovend kan zijn in de behandeling van diverse soorten kanker zoals de pancreaskanker waaraan mijn moeder gestorven is.
De verdediging was typisch voor hem: er zaten vergelijkingen in met tomatensoep met balletjes, compleet met de bijhorende afbeeldingen, en ik moest lachen. Na al die jaren is die dus nog niet veranderd.
Er zaten heel veel larpers in de zaal en ook daar was ik trots op: het is stom hoe kleine beslissingen – ik die destijds besloot dat gastje mee te nemen naar een larp – zo’n impact kunnen hebben op iemands leven.
Maar bon, ik heb nu dus ook een dokter dokter in mijn vriendenkring, naast diverse dokter ingenieurs en zelfs professoren. Maar deze zie ik echt nog een pak verder gaan.
Nog eens proficiat, dokter dokter Jesse Demuytere!
Met al het gedoe rond mijn pa en de problemen met mijn eigen rug, ben ik momenteel niet zo heel sociaal. Al die feestdagen hoeven voor mij ook al niet, ik ben al zo gelukkig gewoon in mijn zetel met mijn boekje en mijn breiwerk, om eerlijk te zijn.
Maar wanneer een goeie vriendin, die een eindje weg woont en die ik niet zo vaak zie, voorstelt om in het passeren een koffie te komen drinken, dan zeg ik niet nee. Vooral dat “passeren” is belangrijk: ik ga haar geen uur doen rijden en een uur doen terugrijden om hier amper een uurtje te zijn, maar als ze dan toch passeren en ik de vrijheid heb om hen buiten te gooien wanneer ik daar zin in heb, dan zijn ze meer dan welkom.
En dus zaten Mireille en Arend hier op tweede kerstdag gezellig in de zetel met een koffie en de overschot van ons dessertbuffetje, en werd het een heel fijne, gezellige namiddag. Ik kan eigenlijk niet eens zeggen waarover we het hadden, we hebben gewoon over vanalles zitten kletsen, en eigenlijk nog niet eens over larp, en dat zegt veel onder larpers. Het geeft vooral ook aan dat je elkaar al zodanig lang en zodanig goed kent dat er voldoende andere gespreksstof is.
Yup.
Ook dit is voor mij vakantie.
En na twee uur heb ik ze gewoon buitengesjot, en vonden ze dat ook helemaal niet erg. Mooi mooi mooi.
