Revue

Onze agenda’s zaten de vorige weken overvol, maar deze week maakten Gwen en ik met plezier nog een avond vrij om samen te gaan eten. Zij koos Revue uit, op de hoek van de Nederkouter en de Ketelvest, iets waar Ernest toch redelijk enthousiast over was.

We hadden weer tot het laatste moment gewacht om een restaurant te zoeken, zodat we een plaatsje aan de bar kregen, maar op het moment zelf bleken we ook beneden te mogen zitten, op het terras langs het water, maar wel netjes afgeschermd met dikke plastiek en terrasverwarmers. En ja, het was er best aangenaam zitten, ja.

En het eten? Niet goedkoop, maar echt bijzonder goed. We namen een alcoholvrije aperitief en deelden gefrituurde scampistaarten met een excellent sausje bij. Daarna namen we allebei een kortgebakken stuk tonijn met gemengde groenten en een soort wilde rijst: om bij te kruipen, geloof me. Echt, maar echt lekker. Geef die kok een andere omgeving en een betere presentatie, en die haalt een ster, echt waar.

Een dessert hoefde niet, maar de bijzonder charmante jonge ober – fijn gesprekje gehad over toprestaurants – raadde met klem de tarte tatin aan, en jawel, die loste de verwachtingen in: met yoghurtijs en een dikke stroperige karamel.

De rekening was behoorlijk (80 euro per persoon), maar we hebben ook echt wel genoten. Dit is eentje dat ik ook aangeraden heb aan Bart, intussen.

Soit, we liepen samen terug naar de parking in de Savaanstraat en zagen dat het goed was. Wie immer.

 

Een dagje Brussel met Gwen

Het gebeurt niet vaak – om niet te zeggen nooit – dat Gwen in de week tijd heeft. Deze keer was het eigenlijk ook per toeval: in de voormiddag gaf ze een nascholing voor Latijn – waar ik dus naartoe ging – en in de namiddag zou ze diezelfde nascholing geven voor Grieks. Alleen… daar waren maar twee inschrijvingen voor, zodat ze het geannuleerd heeft, begrijpelijkerwijs. En dat zorgde er meteen voor dat haar woensdagnamiddag vrij kwam, een unicum!

Zij nam wel een trein drie kwartier vroeger dan ik, ik mag haar dan nog graag zien maar dat had ik er nu ook weer niet voor over, temeer omdat ik dan drie kwartier daar op archislechte stoelen moet zitten.

Soit, ze gaf een steengoede opleiding rond evaluatie en differentiatie – ik ga ze op school ook proberen geven – en tegen goed één uur sloten we daar af. We gingen dan maar iets verderop naar een Italiaantje waar ze nog niet was geweest, maar waar de pizza’s bijzonder lekker zijn, geloof me.

Een korte treinrit van Noord naar Centraal later liepen we de stad in: ik wilde een paar labcaches oppikken en vooral even langs de C&A passeren, want mijn twee roterende jeansbroeken waren allebei op hetzelfde moment aan het doorscheuren aan de binnenkant van mijn billen: in de ene zat wel degelijk een gat, bij de andere waren de vezels zich nog net met een laatste krachtinspanning aan elkaar aan het vastklampen. Bon, ik kocht meteen twee jeansbroeken, en wij kunnen vanaf nu ook verklaren dat we eens in de Brusselse Nieuwstraat zijn geweest. Not impressed, BTW. En verder hingen we gewoon heerlijk de toerist uit.

Enfin, er volgde nog een fijne koffie, en tegen zessen kwam Wolf ons oppikken aan Gent-Dampoort. Een hele stevige dag, eentje waarbij mijn rug niet kon rusten, integendeel, maar ik heb er wel intens van genoten.

Oudejaarsavond 2023

Wolf ging eerst eten bij zijn vrienden voor Noahs verjaardag en dan richting Arwen, Kobe ging eerst eten bij enkele vrienden van zijn Jinjaar en dan aftellen in de scouts. Dat zorgde ervoor dat enkel Merel nog thuis was.

Aangezien het zondag was en mijn vader hier dus kwam eten, mocht hij van ons met plezier blijven voor de hapjes. Want dat was het plan: geen echt eten, wel alle mogelijke hapjes, warm en koud.

Hij genoot er intens van, want hij had het niet verwacht en zo was het voor hem ook nog een beetje feest.

Tegen acht uur bracht ik hem naar huis, zodat Bart, Merel en ik nog wat konden opruimen, want tegen half elf kwamen Gwen en Erik met beide dochters langs voor dessert en om dan samen te klinken op het nieuwe jaar.

Dat nieuwe jaar werd in elk geval dus feestelijk en in goed gezelschap ingezet, en meer moest dat echt niet zijn. Ik heb er alvast van genoten en het smaakt naar meer.

Gelukkig nieuwjaar iedereen!

Met Gwen in Baptist

De datum lag alweer een tijdje vast, het restaurant niet echt. Pas vanmiddag maakte ik nog een reservatie voor Baptist, hier wat verderop in Wondelgem. Deze zomer hadden ze nog bijzonder goed voor mij en Merel gezorgd, dus dat moest zeker kunnen.

Gwen kon niet voor acht uur, maar ook dat was geen probleem. We gingen voor gegrilde haloumi en gevulde kroketjes als voorgerecht, en ik ging voor scampisalade als hoofdgerecht.

Geloof me: een dessert hoefde niet meer, want ik had zelfs niet de volledige salade opgegeten, de porties zijn echt wel groot.

En verder? Verder hadden we het alweer over vanalles-en-nog-wat, het werk, de kinderen, het gezin, de ouders, het huis, de vakanties…

Yup, ik geniet echt van die etentjes, zo gewoon met ons tweetjes zonder storende factoren.

Op naar het nieuwe jaar!

Boo Raan

Barbara, mijn nichtje en vooral mijn trouwe kinesiste die me elke woensdag wat extra energie bezorgt, had al lang gezegd dat we nog eens samen moesten gaan eten. Ze weet dat Bart en ik wel fan zijn van het betere restaurant, en zelf zijn ze behoorlijk enthousiast over Boo Raan, het enige Thaise restaurant in de Benelux met een michelinster. Wij zeiden niet nee…

Enfin, vandaag stonden we dus om acht uur in Knokke voor een zeer gezellige avond. Maar wat het eten betreft bleven we een beetje op onze figuurlijke honger zitten. Ik geef toe, Bart noch ik zijn kenners van de Aziatische keuken. Dat is eens lekker, maar wij houden het doorgaans op Frans met een hedendaagse twist, denk Boury of Hertog Jan of zo.

Maar waarom dit restaurant dan een ster verdient, was voor ons beiden een raadsel. We gingen voor de ontdekkingsmenu waarbij je de gerechten deelt met elkaar: er komen grote schotels op tafel en ieder neemt wat hij wil. Lekker, uiteraard, blijkbaar ook authentiek, maar waarom deze loempia of deze gefrituurde garnaal nu beter is dan bij een ander restaurant, daar hadden we het raden naar. Jammer genoeg was ik vergeten vragen aan Barbara om bij het reserveren te vermelden dat ik zwaar intolerant ben voor komkommer, zodat ik een aantal gerechten helaas niet kon proeven, maar het is niet alsof ik honger had, verre van.

We hadden echter geen enkel moment iets van “wow”, terwijl we dat regelmatig hebben bij andere restaurants. Tsja.

Ik ging als enige voor een dessert, iets van Thaise pannenkoeken met banaan. Euh… De pannenkoeken waren iets tussen oliebollen en gefrituurd brood, bijzonder zwaar, maar de karamel was hemels. Eigenlijk is het me achteraf een beetje misvallen wegens veel te vettig, maar dat kon ik niet weten natuurlijk.

Soit, een zeer aangename avond gehad, dat wel, maar om dit restaurant nu een ster te geven? Ach, Michelin zal wel weten wat het doet, zeker?

125

Uit te spreken: één twee vijf. Dat is namelijk de naam van een restaurant op de hoek van de Molenaarsstraat, vlakbij ons nieuwe appartement.

Gwen en ik hadden afgesproken om te gaan eten, en wonder boven wonder hadden we hier op maandagavond nog een plaatsje vrij gevonden, aan de bar weliswaar, maar dat stoorde niet.

We hadden elkaar wel vorige donderdag gezien, maar dat was in professionele capaciteit en dus konden we niet echt kletsen. Dat hebben we vanavond dan maar ingehaald, vergezeld van ronduit heerlijk eten.

Veel keuze is er eigenlijk niet: drie hapjes, drie voorgerechten, drie hoofdgerechten, drie desserts. Gwen en ik deelden dan maar de grijze garnaaltjes op een tempura van courgette en de kroket van eend met chilimayonaise als hapje. Fantastisch lekker en verrassend.

Een voorgerecht hoefde niet, als hoofdgerecht nam ik Pluma Duroc met bloemkool en dragon, en Gwen ging voor de portobello met quinoa en witte kool. Opnieuw een voltreffer, geloof me.

In alle desserten zat helaas lactose, en ook al wilde de keuken met plezier iets aparts maken, Gwen ging toch gewoon voor een theetje. Zelf kon ik de crême brûlée niet laten liggen, en het was een van de verrassendste en lekkerste die ik al gegeten had. De crême was iets heel luchtigs, het krokantje kreeg je erbovenop, en eronder zat een ijs van kokos met gepofte rijst. Opnieuw bijzonder lekker.

Maar tegen dan begon mijn rug te protesteren tegen het gebrek aan leuning, dus we rekenden af en wandelden tot aan ons appartement. Onze verdieping staat er dus al.

En toen bleken we, toen we aan de auto’s kwamen, nog lang niet uitgebabbeld en zijn we tot aan ’t Floeren Foefke gereden, aan de andere kant van de straat.

Al bij al was het dus toch nog na elven, maar het werd een bijzonder aangename avond. Zoals het hoort.