Nee, het gaat niet zo goed met Mereltje. Donderdag is ze geopereerd aan haar tanden, dit weekend ging eigenlijk alles best wel vlot, ze kon ook op restaurant redelijk deftig eten.
Maar sindsdien gaat het bergaf: de tand – de ene waar het rubbertje niet meer in zit, dat gat in haar verhemelte – begint echt heel veel pijn te doen, en de pijnstillers – afwisselend paracetamol en ibuprofen – helpen niet echt. Ze heeft moeite om te slapen, ze eet nauwelijks, zelfs drinken lukt alleen met een rietje, ze is al twee kilo vermagerd… Maar vooral: ze voelt zich ellendig. Ze gaat wel naar school, maar dat voor een groot deel op koppigheid en wilskracht. Toen ze gisterenavond zei dat het een kloppend gevoel was, was ik er niet meer gerust in: kloppen, dat wijst doorgaans op een ontsteking, en vooral, ze kan zo niet blijven vermageren, toch?
Ik belde naar de stomatoloog deze morgen, maar alles zat volzet. Vrijdag in de voormiddag, ten vroegste. Hmpf.
Ik heb nog behoorlijk aangedrongen bij de secretaris en gezegd dat we dan, als het nog erger wordt, desnoods via de spoed zullen binnenkomen, want dat dit echt niet veel langer kan. Hij ging zien wat hij kon doen.
Soit, rond kwart voor twee kreeg ik telefoon: om kwart voor drie stipt in het ziekenhuis, maar dan echt ook kant en klaar aan de balie van de stomatologie, ze ging er Merel tussen nemen.
Euh… Ik heb Bart ingeschakeld, want ik zat net bij de kinesist. Alleen had Bart dan weer een online vergadering om drie uur. Bart is dus met Merel naar ginder gereden, ik ben hem gaan aflossen.
Na veel heen-en-weergeloop in het ziekenhuis zelf bleek dat ze effectief op de afdeling kleine ingrepen moest zijn, omdat de dokter daar bezig was. Een kort nazicht wees uit dat er geen ontsteking was, maar dat die tand al meteen aan het doorkomen was en dat het daardoor zo veel pijn deed, net zoals bij een baby de tandjes doorkomen. Ze stelde ons gerust dat het vrij snel zou beteren en raadde tandgel aan, van die gel die je inderdaad ook voor baby’s gebruikt.
We waren allebei vooral opgelucht dat het “dat” maar was, maar tegelijk denk ik nu dat die dokter mij een paniekmoeder vindt, die veel te snel problemen ziet voor haar kind.
Euh, ik heb zelf mijn wijsheidstanden laten verwijderen met een hele zware ontsteking tot gevolg, waar gewone antibiotica al geen grip meer op had, met een ontsteking die al tot in het bot zat, en dat wilde ik Merel vooral besparen.
Bon, we weten nu dat er niet echt een gevaar is of een probleem, ze moet enkel nog wat op haar tanden… euh, bijten. En hopen dat het snel betert.