Geplaatst op

Uitslag van de scan

Gisteren een afspraak bij de rugspecialist, en die was – zoals gewoonlijk – nogal rechtlijnig en direct. Zo heb ik het graag, overigens.

Eerst het goede nieuws: de twee hernia’s houden zich koest en zien er behoorlijk uit. Voor mijn leeftijd en algemene toestand van de rug zijn die niet zorgwekkend, hooguit vervelend bij momenten.

Helaas was er ook ander nieuws:  er zit een zware ontsteking, een stressreactie op de ruggengraatverschuiving. Er zijn voortdurend microverschuivingen van die twee wervels tegen elkaar, de discus is zo goed als volledig weg, en dat zorgt voor de pijn. Aaneengroeien zal op die plaats nooit gebeuren, aangezien er altijd druk op staat en er dus die microbeweging is.


Hij nam er prompt zijn ruggengraat bij en sprak van lordose en hyperlordose. Lordose is de natuurlijke kromming van de ruggengraat die ter hoogte van de lendenen en het sacrum naar voor bolt. Bij mij is dat, door de verschuiving, een hyperlordose: alles staat gewoon te veel naar voor, waardoor de rest van mijn rug en spieren voortdurend moeten compenseren. Mijn lijf heeft ook voortdurend de neiging om naar voor te vallen en wanneer ik rechtsta, is het voortdurend naar een evenwicht aan het zoeken. Doordat ik geen natuurlijke balans heb, doet rechtstaan pijn. Zitten is beter, aangezien het lichaam dan geen balans moet zoeken, en stappen valt ook mee, omdat je dan sowieso voortdurend aan het balanceren bent. Ik moet toegeven: één en ander werd me meteen ook duidelijker.

Op mijn vraag legde hij me ook uit wat een operatie – die voorlopig niet aan de orde is – zou inhouden, en het is geen lolletje, met 10 procent kans op verslechtering of zelfs verlamming. Tien procent, ik vind dat veel, ja.

Maar bon, wat moet er nu concreet gebeuren? Tien dagen zware Medrol zou het voorlopig moeten oplossen en zou me mijn bewegingsvrijheid moeten teruggeven.
Maar er zal wellicht een tijd komen dat de pijn constant blijft, en dan moeten we verder kijken. Zucht.

Maar momenteel zijn er dus geen verdere bijkomende complicaties, geen zwaardere hernia’s, geen verdere artrose of een verdere verschuiving. Da’s toch alweer dat.

Geplaatst op

SPECTscan

Vorige week had de rugspecialist een isotopenscan besteld, vandaag werd ik in de voormiddag ingespoten met een radioactieve stof en mocht ik dus rond half drie onder de scanner.

Ik geef het toe: toen dat ding op zo’n 10 cm van mijn neus hing, kreeg ik het moeilijk, ook al waren de zijkanten open: ik vond het bijzonder claustrofobisch, vooral ook omdat mijn armen tegen mijn lichaam waren gesnoerd met van die brede banden. Maar ik slaagde erin de paniekreactie te onderdrukken en mijn ademhaling kalm te krijgen door in mezelf te beginnen zingen, en vooral ook omdat de scanner langzaam naar beneden schoof en ik al vrij snel de rand van het apparaat kon zien. En dat het over mijn lijf zelf ging, dat kon me niet zo veel schelen.

Ik ben zelfs eventjes ingedommeld onder het ding.

Scanner nummer twee draaide dan rondjes rond mijn bekken en onderrug zodat ze een 3D scan kregen. Toch wijs he, die moderne technologie.

Maar bon, dat was dan ook weer dat. Ik was helaas wel te laat voor de kinesist, ik had dan ook niet gedacht dat ik, met een inspuiting om 9.40 uur en een scan gemiddeld drie uur later, niet om half vier buiten ging zijn. Tsja.

Morgen ga ik de foto’s kunnen zien, maar uit ervaring weet ik dat ze het verslag niet zullen vrijgeven. Dat zal pas voor dinsdag bij de dokter zelf zijn.

Geplaatst op

Doktersdingen

Twee uur zitten tijdens een personeelsvergadering, dat lukt echt nog niet, zelfs niet als de adjunct mij zijn goeie bureaustoel geeft. Hmpf.

Deze namiddag zat ik dus bij de rugspecialist, want het is niet normaal dat het nu zo lang problemen geeft. Mijn kinesist is er zeker van dat het de hernia’s zijn die lastig doen aangezien ik compleet scheef loop bij momenten, maar de dokter is daar niet zo zeker van. In elk geval wil hij wat de kinesist ook verlangde: nieuwe beeldvorming. Volgende week dinsdag krijg ik dus opnieuw een botscan, zo eentje waarbij je ingespoten wordt met een radioactieve substantie, een SPECT. Zijn woorden: “Uw kinesist kan gelijk hebben dat het de hernia’s zijn, maar eigenlijk kan ze dat niet weten: we gaan een isotopenscan laten maken van uw skelet en dan verder kijken. Het kan gerust artrose zijn, daar was sowieso al een begin van.”

Mag ik gaan werken? Goh… De specialist heeft me twee weken rust geschreven, maar aangezien zijn vier dochters van mij nog les hebben gehad, kent hij me wel een beetje. Met andere woorden: ik moet zelf bepalen wat ik ga doen. Wil ik werken, dan mag dat, hij gaat me niet tegenhouden. En als ik dan vaststel dat het toch niet lukt, moet ik maar bij de huisarts passeren en een briefje vragen.

En nu maar hopen dat de scan iets aantoont dat wél behandelbaar is en niet dat ik er weer mee moet leren leven, want hier heb ik het moeilijk mee.

Hmpf.

Geplaatst op

Van tandartsen, kappers en cursussen.

Dat het gisteren een goed gevulde dag was, en dat mijn rug het zal geweten hebben!

Ik kon gelukkig wel nog uitslapen en op het gemak ontbijten, maar tegen half twaalf zat ik bij de kapper om het vorige week ontdekte gaatje te laten repareren. Echt, ik prijs me gelukkig met mijn tandarts: no nonsense, een zeer gerichte uitleg en verder niks. Geen pijn, geen overbodig iets, gewoon in orde.

Bon, thuis had Bart gekookt en tegen één uur stonden Merel en ik bij de kapper. Bij haar moesten gewoon de puntjes eraf, bij mij wilde ik terug naar mijn oude kapsel: lang aan beide kanten werkt niet voor mij. De ene kant krult onverbeterlijk alle kanten uit, en ik vind dat ik eruit zie als Charlotte Kiekeboe.

Nog wat later kwam mijn collega Latijn op werkbezoek: we hebben een nieuw leerplan en dus moeten we ook een nieuwe cursus hebben. Ik heb gelukkig al het materiaal van een collega uit Deinze kunnen krijgen, maar nu moeten we dat nog naar onze eigen hand zetten. We zijn een goed paar uur bezig geweest, maar het resultaat van hoofdstuk één mag er wel al zijn. Gelukkig maar.

En toen, toen ben ik plat gegaan. Het is Bart die Wolf naar en van de rugby gebracht heeft, voor mij was het welletjes.

Ik ga proberen dinsdag te starten, maar dan gaat de rug toch nog iets beter moeten zijn dan nu: dit hou ik (nog) niet vol.

Hmpf.

Geplaatst op

Van spelletjes en vleermuizen

Dag 16 en de rug is still going… euh, strong was nu niet precies het woord waar ik naar op zoek was, geloof ik. Meh.

Gelukkig zijn er dan zo van die kleine berichtjes die meteen je hele dag goed maken, zoals een ouder die vraagt of het startende broertje van een van mijn leerlingen zeker bij mij in de klas zal zitten. Enfin, voor zover ik invloed heb op de klassamenstelling, zei de mama. Ik kon het niet garanderen, maar zo’n vraag doet echt deugd aan een lerarenhartje…

En verder?

Ik lig vooral in de zetel, lees veel, speel wat Assassins’ Creed Origins (in Egypte, de periode van Cleopatra) en… goh ja, doe niet veel eigenlijk. En dus ga ik voor één keertje hier een filmpje delen, iets wat ik anders nooit doe. Maar met dit heb ik zo gigantisch hard moeten lachen… Zet vooral je geluid aan, en dan voel ik me meteen weer 25 en aan het uitgaan in de Overpoort naar goth fuiven.

Geplaatst op

Tandarts

Zoals altijd gaan wij met zijn allen twee keer per jaar op tandartscontrole. Deze vakantie was het er nog niet echt van gekomen, tot ik vorige week plots merkte dat ik een stukje tand kwijt was van mijn laatste kies rechtsboven. Geen idee hoe het komt, maar mijn tanden lijken gewoon af te brokkelen. Ik heb niet vaak gaatjes, maar wel regelmatig dat er ergens een stukje afbreekt. Mja…

Enfin, de kinderen kregen elk een controle en werden goed bevonden – zoals het hoort, eigenlijk – en bij mij werd die tand dus gelukkig weer in orde gezet. Ik had al schrik dat het stuk te groot ging zijn en dat de tand dus eruit ging moeten, maar als je aan je tanden voelt met je tong, lijkt elk gaatje en elk stukje wel gigantisch. En ik had blijkbaar ook een beginnend gaatje in een van de onderste kiezen.

Dat lijf van mij, dat valt echt uit elkaar he.

Maar bon, we zijn daar dan ook weer van af, pijnlijke rug of niet. Ik kan dus wel eventjes in de auto of een klein eindje stappen, maar veel mag het echt niet zijn. Hmpf. Dat belooft voor de eerste lesweken.

Geplaatst op

Bleh bleh bleh

Ik had eigenlijk gehoopt om die laatste drie weken van de vakantie nog allerlei kleine uitstapjes te doen: een dagje Rijsel, een dagje (of twee) Dordrecht, nog eens richting Design Museum, eindelijk eens naar Ronse bij Omaly en naar Ursel bij mijn grootmoeder, dat soort dingen. Ik had ook afgesproken met Véronique om regelmatig eens samen te gaan cachen, soms met de kinderen, maar ook gewoon met ons twee, kwestie van eens even weg te zijn van ons gezin. En om dan met de hele bende een nachtcache in Merelbeke te doen.

Niet dus.

Ik had ook gehoopt om vandaag dan toch, aangezien vorige zondag het ook al niet lukte, naar Nieuwpoort te kunnen rijden om Wolf op te halen en daarvoor eerst nog wat te geocachen. Bart heeft dus gereden, want de rug doet het echt niet. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb aangeschaft.

Het is nu een week, ik mag hopen dat het snel voorbij gaat. Het duurt altijd minstens vijf dagen, I know, en de vorige keer waren het er tien. Maar het blijft balen, natuurlijk. Enfin, er zijn nog twee vakantieweken, ook al moet ik die laatste week de meeste dagen op school zijn.

En er is de kinesist ook, intussen. Hopelijk helpt ook dat een beetje.

Bleh.

Geplaatst op

Gecrashte rug

Geen idee hoe het precies komt, maar de rug heeft het begeven. Het zat er zondag al aan te komen en intussen is het helemaal om zeep. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb. En ik heb gemerkt dat er een plaatsje is voor mijn wandelstok op dat ding. Fijn zo!

Ik heb ook geen idee wat het veroorzaakt heeft: ik heb geen specifieke beweging gemaakt of het “erin voelen schieten”, zoals vaak wel het geval is. En het feit dat ik helemaal scheef sta, doet me vermoeden dat het de hernia’s zijn en niet de spondylolisthese. Hmpf. Maar blijkbaar heb ik het wel vaker in de vakanties. Een ander bewegingspatroon, misschien?

Allez bon, alle plannen van deze week in het water, het is nu maar te hopen dat ik er snel weer vanaf ben. Als ik mijn lijf een beetje ken, is het minstens vijf dagen, maar zouden het er tien kunnen worden ook.

Al een chance dat het net nu zo warm is en dus ideaal om gewoon in de zetel te blijven liggen en computerspelletjes en zo te spelen. En van die gloeiende kersenpitjes in je rug, waar je zo heerlijk van opwarmt…

Assassins’ Creed Origins (de Egyptische versie): here I come!