Geplaatst op

Even bij de rugspecialist

Omdat de rug nu toch wel al héél lang ambetant doet – sinds eind oktober – en ik twee stevige episodes kort op elkaar had, besloot ik om alsnog langs te gaan bij de rugspecialist.

Zeven jaar geleden, toen het allemaal fout is gelopen, had hij gezegd dat hij me eigenlijk niet meer hoefde te zien als er niks echt veranderde: ik ging af en toe wel een opstoot krijgen, maar dan moest ik maar langsgaan bij de huisdokter en daar een week (of twee) rust vragen, maar meer niet. Hij kon er toch niks aan veranderen, verbeteren gaat het niet doen, en een nieuwe scan zou wellicht niks nieuws opleveren.

Bon, ik heb die mens dus inderdaad zeven jaar niet gezien. Tot vandaag. Ik legde hem uit dat ik op mijn tandvlees zat, dat de rug niet meer wilde meewerken zoals hij dat de vorige jaren wel deed, en dat er aan de rechterkant een extra zenuw of pees of godweetikwat lastig deed, en dat ik bij een episode minder bewegingsmogelijkheid had dan daarvoor.

Hij luisterde en kwam tot de conclusie die ik vooraf sowieso al wist maar waarvoor ik toch moest langsgaan: een MRI-scan (over drie weken op zaterdag), een SPECT-scan (zo eentje waarbij ze radioactieve stof inspuiten en dan na een paar uur kunnen zien waar die isotopen zich ophopen en er dus problemen zitten) op een donderdag  en dan de eerste week van februari terug naar de specialist. Want ja, zonder scans kan die mens niks vaststellen, door een keertje te kijken naar die rug weet hij niks.

Enfin, ik ga dus wachten op de conclusies van die scans en van de specialist vooraleer ik verder ga met de aanvraag van een (beperkte) handicap en alles erop en eraan. Extra medische gegevens kunnen geen kwaad, want de vorige zijn al van, jawel, zeven jaar geleden.

Allez hup. Weer een stapje verder.

Geplaatst op

Kort kort wandelingetje

De jongens zijn aan het blokken, Bart en Merel zijn naar het verjaardagsfeestje van Liv, maar dat zag ik niet zitten: drie kwartier in de auto zou me wellicht niet lukken, en daar een paar uur op een stoel zitten is wellicht ook nog te hoog gegrepen. Het betert, echt wel, maar nog niet voldoende.

Ik bracht dus het grootste deel van de dag al liggend door, maar in de namiddag kriebelde het: er was nog een leeg vakje in mijn geocachekalender – blijkbaar nog nooit een cache gevonden op een 22ste december – en ik wilde wat licht en lucht. Nu is er onlangs een reeks caches uitgekomen hier net over de ringvaart in Evergem, een paar minuten met de auto. Ik ben dus tot ginder gereden, heb een wandeling van in het totaal 700 meter gedaan langs de Nieuwe Kale, heb een cache gevonden, en voelde dat dat meer dan voldoende was. Maar het had deugd gedaan: babystapjes, weet je wel?

Ik ben in totaal ongeveer twintig minuten weg geweest, maar het gaf me een gevoel van overwinning. Want ja, dit is me gelukt.

En nu ga ik liggen. Plat.

Geplaatst op

Implantaten

Eind september was ik bij de tandarts langs geweest voor een nazicht en om het eens te hebben over die anderhalf ontbrekende tand. Ha ja, er is eentje volledig weg en die daarnaast is voorlopig op een soortement punt gevijld maar gaat het ook niet oneindig meer uithouden: ze kan hem niet meer opvullen tot volwaardige tand.

Ze had toen voor mij een afspraak gemaakt bij de kaakchirurg want die moest eerst kunnen bepalen, vooraleer er tot de grote werken werd overgegaan, of er wel voldoende plaats is in mijn mond en mijn sinussen wel op de juiste plaatsen zitten voor het plaatsen van implantaten. Als mijn kaakbeen niet dik genoeg is, lukken implantaten namelijk niet.

Maar bon, ik heb blijkbaar perfecte sinussen en dus word ik ergens in april voorzien van de nodige vijzen. Die moeten dan eerst een drietal maanden netjes vastgroeien in het kaakbeen, en dan kan de kroon daarop geplaatst worden. Een kwestie van geduld dus, maar bon, dat is nu niet meteen het probleem. Het zal raar aanvoelen, opnieuw een tand in dat lege plekje!

Geplaatst op

Update

Omdat nogal wat mensen ernaar vragen: update over de rug.
– de rollator is opgeborgen, de stok blijft in de buurt maar heb ik niet vaak meer nodig
– zelfstandig aankleden lukt weer
– lang zitten, en dus ook verbeteren, blijft moeilijk. Een kwartier is zowat de limiet aan een tafel
– een was insteken, wat T-shirts opvouwen en wat was wegleggen = een half uur gaan liggen
– ik kan zo goed als pijnvrij slapen. Let wel, mijn pijntolerantie is blijkbaar absoluut niet die van de standaard persoon
– ik ben nog steeds quasi geen minuut zonder pijn
– ik neem nog steeds Voltaren en Diazepam, dat kan ook wel schelen
– ik loop de muren op
Zucht.
Geplaatst op

Toch Cthulhu

Ik heb de beste Cthulhugroep ever!

We spelen standaard bij onze GM thuis, want daar staat al zijn gerief, zijn al zijn boeken, kan hij alle scenery klaarzetten, en vooral: hij heeft zelf geen auto en dan is dat nog wel zo makkelijk.

Maar het hoeft niet per se makkelijk te zijn als moeilijk ook kan: ik kan dus echt niet uit de voeten om ginder te gaan spelen. Intussen zou ik misschien wel nog in mijn auto geraken, tot ginder kunnen rijden, maar de afstand van parking tot zijn huis, laat staan de trap en daarna twee uur op een stoel? Nee, echt niet.

Dus verhuisden ze het hele boeltje maar naar hier, naar mijn woonkamer. Ze gingen er volledig mee akkoord om rond mijn salontafeltje te spelen – wat niet zo makkelijk is om dobbelstenen te rollen – zodat ik zelf languit in mijn zetel kon blijven liggen. Ze namen zelf de nodige glazen, Geraard had zoals vanouds alles mee – de Sint was zelfs geweest – en ik kon rustig spelen en genieten van mijn avond, en alle pijn even opzij zetten.

Dikke merci, gasten, dat betekende veel voor me!

Geplaatst op

Thuisgezet

Vandaag had ik dus eigenlijk examen van mijn zesdes moeten afnemen, maar ik kan nauwelijks stappen, dus werken zat er helemaal niet in. Nu ja, die zesdes kennen mijn examens en mijn vraagstelling, ik denk niet dat er sowieso vragen gingen zijn.

Maar de dokter die op huisbezoek kwam, was formeel: rust. Mijn spieren staan allemaal keihard en dus schreef hij me Voltaren voor tegen de ontsteking en de pijn en vooral ook Diazepam om die spieren te ontspannen. Met de hele duidelijke waarschuwing dat ik dat maximaal vijf dagen mag nemen, want benzodiazepines zijn zeer verslavend. Ik ging het effect wel snel voelen, zei hij.

Hij ging me meteen thuis zetten tot eind december, maar de 20ste was voldoende: daarna was het toch vakantie. Maar ik moet het dus echt rustig aandoen, ook wanneer de rug verbetert, want die moet echt eerst weer helemaal op zijn plooi komen.

Verbeteren zit er sowieso niet in, maar ik ga zien hoe ver ik geraak. School kan het me per definitie niet kwalijk nemen als ze niet verbeterd zijn, want ik ben in ziekteverlof. Hell, andere collega’s zouden het ook niet doen en hebben het in het verleden ook vertikt. Ik ga in elk geval proberen de derdes en de vijfdes te doen, voor de rest zien we wel.

En de klassenraden en de rapporten en zo, dat zal helaas verdeeld moeten worden onder de collega’s, want ook dat gaat niet lukken.

Geen fijne afsluiter van het eerste semester, maar bon, het is niet alsof ik daarvoor gekozen heb.

Geplaatst op

Poep kut kak – zoals Kobe zou zeggen

Blijkbaar was de rug er nog niet aan toe om te herbeginnen en waren de voorbije dagen ook niet zo heel licht. Tsja.

Woensdag drie uur lesgegeven, donderdag vijf uur, vrijdag vier uur, dus dat valt best wel mee. En het feestje zaterdag wijselijk aan me voorbij laten gaan, maar netjes in de zetel gebleven en examens opgesteld.

Maandag was echter lastiger: vier uur examentoezicht. De collega’s hadden er wel voor gezorgd dat ik in een relatief kleine klas zat, zodat ik eigenlijk kon blijven zitten in plaats van te patrouilleren – zo lief en meedenkend zijn ze! – maar ik moest wel af en toe richting de andere kant van de school om daar te kijken of er vragen waren: ik had in drie lokalen tegelijk examen. Op zich dus niet zo belastend, maar vier uur op een stoel zitten is sowieso moeilijk.

Dinsdag was lastiger: toezicht van half negen tot tien, dan les tot twaalf met tussendoor toch nog even gaan kijken of er vragen waren. De collega’s hadden me wel gezegd even te gaan liggen tussen half tien en tien – we waren met voldoende – en dat heb ik dankbaar aanvaard. Mijn middagtoezicht was doorgegeven aan een andere collega, zodat ik thuis kon eten en liggen. En dan nog les van kwart voor twee tot half vier, en om vijf uur kine. Die stelde vast dat al mijn spieren verkrampt waren en probeerde alles zo veel mogelijk los te zetten, maar bon.

Woensdag voelde ik wat meer pijn, maar ik dacht dat het gewoon oververmoeidheid was en legde het naast me neer, want tot maandag moet ik niet meer op school zijn, alleen nog thuis verbeteren, en dan kan ik op eigen tempo doen. Dacht ik.

Want toen vonden de hernia’s dat ze zich dringend moesten komen moeien, samen met een zenuw in mijn rechterheup die zich ergens tussen had geklemd. Resultaat: ik kan geen kanten meer op. Het gaat niet. Gisterenavond nam ik voor de zekerheid al mijn stok mee naar boven, deze ochtend was ik aangewezen op de rollator.

Ik kan me nauwelijks wassen, ik kan me niet zelf aankleden, ik geraak met moeite in en uit mijn zetel en elke beweging doet pijn. Verbeteren zit er voorlopig niet in, ik lees en kijk tv, dingen die ik zo plat mogelijk kan doen.

Voor het eerst – ik kan me dat toch niet herinneren van de vorige keren – is het ook moeilijk om naar toilet te gaan: mijn rug buigt zó weinig mee dat het bijzonder moeilijk en pijnlijk is mezelf proper te maken. Het lukt, maar daarna moet ik gaan liggen van de pijn.

Bon, ik heb dit eerder meegemaakt, ik weet dat ook dit voorbij gaat, maar dat ik het een week tot tien dagen moet geven. Wat ik eigenlijk niet heb, als ik mijn examens wil verbeterd krijgen. Nog een ongelofelijke chance dat alles netjes gekopieerd en ingediend is, de collega’s kunnen mijn examens afnemen.

Maar het is dus wel weer van dat. Serieus, als dit frequenter wordt, wil ik echt niet oud worden. En er valt, helaas, niks aan te doen.

Geplaatst op

Update pa

Ik ben daarstraks ons pa gaan ophalen in het ziekenhuis na een reeks testen. Toevallig liep ik ook nog kort zijn dokter tegen het lijf, en die gaf me een summiere update en het volledig uitgetypte verslag.

Samengevat: ze zien absoluut geen enkele oorzaak van zijn bizarre gedrag en spraakverwarring: de hersenscans tonen geen enkel verschil met die van een half jaar geleden, er is dus geen bijkomende trombose of om het even wat geweest, ook geen verdere imbalans. Ze vond het zelf vreemd want ze kent me al lang genoeg en gelooft me op mijn woord, maar zegt dat ze geen enkele grond heeft om zijn ‘bilan’ te veranderen, ook al vindt ze het zelf ook niet verantwoord dat hij nog alleen thuis woont, want er is wetenschappelijk gezien niks veranderd. Maar ze geeft ook toe dat er een enorm verschil was tussen ons pa ’s morgens en ons pa ’s avonds.

Ze stuurde hem dus ook naar huis met de duidelijke instructies om vooral strikt zijn medicatie te nemen, maar dat is dus nog steeds een groot – en om eerlijk te zijn steeds groter wordend – probleem. Jeroen gaat proberen om minstens één keer per dag binnen te springen om die medicatie te controleren, maar dat is ook een lastige opgave natuurlijk.