Geplaatst op

Implantaten of kronen?

Vandaag op controle bij de tandarts, en ik vond dat niet erg, want sinds zaterdag begon ik tandpijn te krijgen. Ideale timing dus. Ik dacht dat het lag aan de wijsheidstand die aan het doorkomen was, maar die heeft meer dan plaats genoeg, dat zou het niet mogen zijn. En jawel, er vlak naast zat wel degelijk een gaatje. Dat werd snel opgelost, gelukkig.

Maar intussen ben ik ook al meer dan een jaar aangesloten bij Dentalia Plus en wordt het stilaan eens tijd om werk te maken van dat anderhalve gat in mijn gebit. Ik ben al een hele tijd, sinds begin 2018, een tand kwijt linksboven. Sinds anderhalf jaar is de tand naast die ook ontzenuwd en een stuk afgebrokkeld en afgevijld. Ik kon er wel mee leven zoals het was, maar de tandarts had me gewaarschuwd: het was een tijdelijke oplossing, die tand was echt niet gereconstrueerd.

Nu heb ik me even geïnformeerd en heb ik de keuze tussen twee implantaten of een brugje dat dan vastgeklemd wordt op de naastliggende tanden. Het eerste is duurder maar ook wel beter, comfortabeler en langer meegaand.

Enfin, afspraak in december bij de stomatoloog, want dat doet ze uiteraard niet zelf, zo’n implantaten. Eerst eens zien of ik voldoende plaats heb en mijn sinussen niet vervelend doen.

Wordt vervolgd.

Geplaatst op

Eerste lesdag

De kop is eraf, van dat nieuwe schooljaar. En nee, ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt dit jaar, met die krukken en die laars van me.

Gisteren had de directie me toegestaan om pas tegen elf uur naar school te komen: in principe moeten we allemaal al om half negen op school zijn die eerste schooldag, maar ik was pas ingeschakeld om elf uur. En eigenlijk kon ik gerust nog een week, of zelfs twee weken, thuis blijven met die voet van me.

In de namiddag nam ik dan fotokopies en regelde ik nog vanalles, maar toen ik thuis kwam, viel ik prompt in de zetel in slaap, ondanks de pijn in de voet. Want uiteraard had ik er te veel op gesteund…

Vandaag was er dan de eerste echte lesdag, meteen zes lesuren en een toezicht. Tsja, doordat ik geen mediacoach meer ben, geef ik nu wel fulltime les en dat zorgt voor enkele volle dagen natuurlijk. En toch werd het, dankzij een fijne collega, geen volle dag. Ik zag mijn derdes, en die kende ik uiteraard want dat zijn mijn tweedes van vorig jaar.

Ik zag ook mijn tweedes, een stevige klas van 29 leerlingen. Ik moest nota bene extra stoelen laten aanrukken want er was niet voldoende plaats. Die kende ik niet allemaal, want er komen er wel enkele uit de vier uur Latijn, maar het lijkt me wel een fijne groep, eentje die ook antwoord durft geven.

En in de namiddag kregen de eerstes een uitleg rond het gebruik van hun laptop en het gebruik van Smartschool. Ik moest samen met een collega toezicht houden bij twee klasjes, terwijl er nog een lesgever stond uit te leggen, en toen bleek er nog een collega te zijn die die les wilde bijwonen omdat ze daar zelf op moet voortbouwen. Een beetje overkill dus, en ze stuurde me prompt naar huis. En ja, daar was ik dankbaar voor, want de voet deed gemeen pijn…

Ach, ’t is dat ik daar vrij goed tegen kan en van de koppige soort ben…

Geplaatst op

Gebroken of verstuikt?

Gisterenavond liep het niet zo vlot, nee.

Bart was al de hele dag weg in opleiding en had vanavond nog een raad van bestuur. Ik had hem dus nog niet laten weten dat mijn voet een beetje beschadigd was, en ik vond dat ook niet meteen nodig: hij kon toch niks doen.

Maar pijn put uit, en dus wilde ik rond half elf toch richting mijn bed gaan. Gelukkig ben ik vrij handig met krukken, ik kan dus op mijn eentje de trap op, compleet met tweede kruk en al mee. De pijn viel al bij al nog mee, vond ik. Maar ik vermoed dat mijn pijntolerantie nogal hoog ligt, want mijn lichaam vond het plots welletjes. Toen ik in de badkamer kwam, voelde ik plots dat ik misselijk begon te worden. Ik ging zitten, voelde me wegdraaien, kon nog net mijn boek opzij leggen en zelf gaan liggen, en jawel, ik was weg van de wereld.

Geen idee hoe lang ik buiten westen was. Ik werd wakker in letterlijk plasjes zweet, en ik vond dat ik daar vrij comfortabel lag, want ik had hoegenaamd geen zin om te bewegen. Alleen kon ik daar natuurlijk niet blijven liggen, te midden van de badkamer op de grond. Wolf en Merel sliepen al, maar Kobe was nog wakker, en gelukkig reageerde die op mijn, weliswaar zachte, geroep. Hij heeft me geholpen om me af te drogen, uit te kleden, mijn slaapkleedje aan te doen, naar boven te geraken en in mijn bed te kruipen. Allez, het meeste kon ik gelukkig wel zelf, hij moest me vooral spullen aangeven en zo. Maar het zegt wel iets over mijn voet, ja. Ik heb er nochtans niet op gesteund…

Iets later kwam Bart thuis, en nadat Kobe hem blijkbaar op de hoogte had gebracht, kwam die even kijken. Maar tegen dan lag ik veilig in mijn bed, zij het nog wat misselijk, en kon er me niks meer gebeuren. Hoofdschuddend ging Bart dus maar weer naar beneden…

Maar deze morgen deed de voet nog steeds behoorlijk veel pijn. Ik had gisteren al een afspraak gemaakt voor vandaag bij de dokter, Bart hielp me te douchen – alweer vooral een kwestie van aannemen en aangeven, ik ben geroutineerd – en bracht me naar de dokter.

Die zei: “Foto’s, daar ben ik geen fan van, 1 op 20 tumoren kan gelinkt worden aan straling. En daarbij… Wat gaat ge doen als het gebroken is? Krukken en uw brace, veronderstel ik? En wat gaat ge doen als het verstuikt is?”

Euh… Ze had een punt.

Ik kreeg een briefje voor vandaag en morgen – deliberaties en vergaderingen – en een voorschrift voor foto’s, als ik dat alsnog zou willen. En dus de verplichting om de poot omhoog te leggen, met ijs en Voltaren, en me zo rustig mogelijk te houden.

Meh.

Ik hoop dat ik maandag alsnog kan starten, al dan niet met krukken en de brace.

Bleh.

Bleh bleh bleh.

Geplaatst op

Anders elegant, alweer…

Ik heb het weer kunnen doen, jawel.

We hadden netjes op tijd gegeten zodat ik op tijd naar de kine kon, zoals elke woensdag. Ik ging zelfs niet met de fiets, vanuit het idee dat ik dan door kon rijden naar school en dat bankje kon vernissen en eventueel nog ergens een cache oppikken.

Euhm…

Net toen ik wilde vertrekken, op het nippertje zoals altijd, gingen de tuinmannen vertrekken en wilden ze nog een uitleg geven. Euh… Ik moest om 13.45 uur in Evergem zijn en intussen was het dus 13.45 uur. Ik repte me naar de auto, reed van de oprit, zag dat ik mijn gsm vergeten was, zette mijn auto weer min of meer aan de kant, spurtte terug naar binnen, griste de gsm van de tafel en liep terug naar de auto. En toen had ik er blijkbaar totaal niet op gelet dat er tussen de twee baanvakken een hoogteverschil is van een centimeter of twee. Juist.

Merel, die het laatste beetje was waarvoor ik geen tijd meer had gehad, aan het ophangen was, zegt dat ze me hoorde vallen. En hoorde zuchten. Die kwam dus aangelopen terwijl ik midden op straat lag, mijn handen rond mijn enkel. Meteen haalde ze er Kobe bij. En belde, op mijn vraag, naar Barbara dat ik dus niet naar de kine ging geraken want dat mijn voet heel stevig omgeslagen was.

Kobe haalde de krukken uit de auto, hielp me rechtkrabbelen en begeleidde me richting zetel. Merel gaf me ijs voor de voet, Wolf parkeerde mijn auto weer op de oprit en ik, ik zuchtte.

Tot zover het einde van de vakantie. Ik zal wel zien hoe erg het is, en desnoods ga ik morgen naar de dokter. Het voelt in elk geval niet goed: het staat niet echt dik, is ook niet blauw, maar doet wel gemeen pijn.

Ugh.

Geplaatst op

Update over ons pa

Jawel, intussen zit ons pa al meer dan een maand in het ziekenhuis, met ups en downs.

Zoals ik eerder al schreef, zit zijn slokdarm dicht over een afstand van 2 cm, door littekenweefsel na een stevige ontsteking die maar niet wilde verdwijnen. Intussen zijn ze beetje bij beetje bezig om die opnieuw open te krijgen: met een ballonnetje wordt die slokdarm onder verdoving gedilateerd, en intussen zitten ze aan zes millimeter. Dat is absoluut niet veel, een normale slokdarm is 20 mm en rekbaar.

Eventjes is het ook wat fout gegaan: de eerste dagen moest die ontsteking genezen en was hij ondervoed aan het geraken, zodat ze een portakath gestoken hadden om hem op die manier intraveneus te voeden. Die is vorige week beginnen ontsteken en kreeg hij plots koorts. Ze hebben die portakath dan weer weggehaald en enkel nog zijn infuus via de hand, maar nu kan hij wel al vloeibare voeding binnenhouden, van die kleine flesjes die hem alles zouden moeten geven wat hij nodig heeft. Zijn medicatie is ofwel intraveneus, ofwel geplet met een beetje confituur, en ook dat lukt.

Hij houdt er gelukkig wel de moed in, want hij wordt er in de watten gelegd: hij moet niks doen, zit in zo’n ziekenhuisschortding wegens gemakkelijker met de infusen, en kijkt tv en leest. Ik breng hem de Humo zodat hij de tv-programma’s heeft en dat is dat.

Geen idee hoe lang het nog zal duren: dat hangt af van de progressie bij zijn slokdarm, maar voorlopig is de prognose dat die volledig goed zal komen. Ik ben benieuwd…