Geplaatst op

Herstelcertificaat = bullshit

Hmpf.

Loop ik al vlotjes anderhalve week op school te verkondigen dat ik zowat de veiligste mens ben die er is, want driedubbel gevaccineerd én hersteld, twee maand geleden;

krijg ik gisterenavond behoorlijke koppijn en vooral ook keelpijn, waardoor ik slecht geslapen heb, en ik me deze morgen ook behoorlijk mottig voelde;

passeer ik deze namiddag voor alle zekerheid – een vriendinnetje van Merel had begin december corona en testte gisteren opnieuw positief – samen met Wolf langs de apotheker voor een antigeentest;

ben ik toch wel opnieuw positief zeker!! En ja, ook wel ziek deze keer: geen koorts, maar een gigantische snotvalling, keelpijn, hoofdpijn en een algemeen grieperig gevoel, veel meer dan de eerste keer. Fijn zo.

Mijn excuses dus aan iedereen tegen wie ik gezegd heb dat ik absoluut geen virus kon overdragen. Mijn herstelcertificaat is overigens nog geldig tot 16 mei 2022, scanbaar en al, want covid safe, natuurlijk.

Allez hup, dus weer een week afstandsonderwijs van thuis uit – als ik me beter voel tenminste – en netjes in mijn kot blijven. En nu maar hopen dat Kobe en ik de rest van ons huis niet besmetten. Die mogen overigens allemaal gewoon naar school/werk blijven gaan: Bart is driedubbel gevaccineerd, Merel is hersteld en Wolf is dubbel gevaccineerd én heeft negatieve zelftests. Alsof dat blijkbaar allemaal ene moer uitmaakt, zo blijkt.

Tsja…

Geplaatst op

Dan toch nog…

Kobe voelde zich gisteren echt niet oké: mottig, moe, hoofdpijn… Hij had ook lang geslapen, niet zo veel gegeten, en in zijn geval is dat eerder uitzonderlijk te noemen.

Ik had gisterenavond graag nog een zelftest gedaan, maar tot mijn verbazing hadden we er geen meer in huis. Juist ja.

Bon, ik moest vandaag toch maar het tweede lesuur beginnen, ik heb beide jongens dan ook maar sowieso het eerste lesuur thuis gehouden. Zo kon ik om half negen bij de apotheker nieuwe tests halen en hen beide laten testen. Wolf heeft ook al eventjes wat keelpijn en liep moe, en al drie van zijn vrienden hebben corona, ik wilde liever geen risico nemen. Bon, kwartiertje aanschuiven bij de apotheek, tests afgenomen kwart voor negen, tegen negen uur resultaat. Wolf: negatief, mooie controlestreep. Kobe: geen controlestreep, wél netjes positief. Unk? Euh, foutief gemaakte test, of toch maar positief?

Ik belde de school om te laten weten dat ik later ging zijn en stuurde Kobe naar de apotheek om daar een officiële test te laten afnemen. En jawel, tegen twintig over negen een telefoontje van Delphine: Kobe was wel degelijk positief! Juist ja…

Opnieuw gebeld naar school dat Kobe ziek was, dat ik Wolf voor alle zekerheid ook een dag thuis ging houden, maar dat ik zelf wel kwam, want ja, driedubbel gevaccineerd én hersteld, ik hoef dus niet in quarantaine.

Maar sta me toe het niet helemaal te snappen: de jongens zijn negatief gebleven terwijl Merel en ik positief waren, hoewel we in hetzelfde huis woonden. En nu plots heeft Kobe het toch? Vreemd…

Enfin, door heel het gedoe met testen en verwittigen en zo heb ik één lesuur gemist, maar ik kan me niet voorstellen dat de leerlingen dat erg vonden…

Geplaatst op

Eerste prik voor Merel

Het was met een bang hartje – eentje dat duidelijk nogal snel klopte – dat Merel naast me in de auto richting vaccinatiecentrum zat. Spuitjes, nee, ze is er geen held in.

Ter plaatse zag ze de stroom kinderen die ernaartoe gingen en terugkwamen, en ja, ze leefden warempel nog allemaal. Ze kneep in mijn hand en stapte dapper verder. Aan de ingang stond een koppel tropenreizigers ons op te wachten met een antibacteriële gel, achter hen stond een heuse olifant en wat verderop lag een tijgerin met kittens. Ah bon? Jawel, de hal was omgetoverd tot een halve jungle, “Let it go” schalde door de boxen en Merel kreeg zelfs een potloodje en een tekenspelletje in de hand gedrukt. Intussen werd haar ID-kaart gescand en dergelijke, maar zelfs mijn zesdestudiejaartje was afgeleid, en dat was perfect, ze had het niet eens door. Helaas, op de evenwichtsbalk werd ze wel krokodillenvoer…

Een meer dan vriendelijke, zeer professionele dame stelde haar nog wat later op haar gemak, legde geduldig uit wat ze precies ging doen, en gaf haar zonder problemen haar inenting. Merel opgelucht, ik opgelucht.

We wachtten nog een kwartiertje in de wachtzaal, terwijl een al even vriendelijke assistente vrolijk kwam kletsen. Ze wist te vertellen dat ze de vorige weken, bij de boosterprikken van de volwassenen, tot meer dan 6000 prikken per dag gaven, minder dan 1 minuut per persoon bij de verpleegkundige van dienst. Als volwassene heb je net graag dat het snel en efficiënt gaat. Bij de kinderen hadden ze in dezelfde tijdsspanne 900 prikken voorzien: veel meer tijd dus om alle kinderen op hun gemak te stellen. En als het een uur duurt om eentje een prik te geven, dan is dat maar zo.

Merel huppelde nog net niet naar buiten, deed nog snel even een limbo aan de uitgang, en zag dat het goed was.

Die tweede prik, dat wordt een fluitje van een cent. Dankjewel, Stad Gent, voor je helden!

Geplaatst op

Een gezellige vaccinatie

Nooit gedacht, maar wat een gezellige vaccinatie was dat zeg!
Net toen ik de vaccinatieboeg wilde binnengaan, hoorde ik mijn naam roepen: een klasgenote uit het middelbaar! Al kletsend liepen we naar de vaccinatie zelf, wetende dat we daarna nog verder konden praten.

Bij het inspuiten zag de verpleegster in kwestie blijkbaar op haar computer dat ik een leraar was en vroeg me waar ik lesgaf. Blijkt dat ik nog lesgegeven heb aan haar dochter ^^ Het werd nog een gezellige babbel.

Hilde zat intussen al lang in de wachtzaal en had wel gedacht dat ik alweer iemand ging kennen waardoor ik later was. We zetten onze stoelen bij elkaar en kletsten gezellig verder, tot een voorbijkomende dame ook heel enthousiast hallo zei: een derde klasgenote, die ik ook al dertig jaar niet meer gezien had! We schoven allemaal op naar een plekje met drie vrije stoelen, en we zijn langer dan ons toegemeten kwartier blijven zitten, denk ik.
Ik had de vorige keer al een fijn gevoel in dat vaccinatiecentrum, maar dat was deze keer nog veel fijner. Zo wil ik nog geboosterd worden!
Geplaatst op

Operatie nr. 19

Deze morgen om twintig voor zeven stonden Bart en ik in het Jan Palfijn om ons aan te melden. Vroeg? Jazeker, maar ik werd dan ook vandaag geopereerd en ik stond er als eerste op, om acht uur.

Ik kreeg een kamer toegewezen, zag dat de operatiehemden een deftige update hadden gekregen, en voelde me helemaal le sexy. Uiteraard.

Om half acht lag ik al in de wachtzaal van het operatiekwartier en kreeg ik een infuus, om acht uur stipt bevond ik me op de operatiezaal, werd ik op allerhande machinerie aangesloten en zei ik “tot straks” tegen chirurg, verpleging en anaesthesist.

En om twintig over negen had ik moeite om mijn ogen open te krijgen op de ‘verkoeverkamer’ maar ik voelde me precies best oké. Fijn was ook dat ik, zodra iemand opmerkte dat ik wakker was, meteen mijn bril terugkreeg, zodat ik tenminste mijn omgeving kon herkennen.

Om kwart voor tien was ik al terug op mijn kamer, iets later kwam Bart vrolijk aangehopst  en ik viel helemaal gerustgesteld gewoon opnieuw in slaap. Het enige lastige is dat ze je dan voortdurend wakker maken om je bloeddruk te meten en te kijken of alles nog in orde is. Ik snap dat wel, uiteraard, maar het zou fijner zijn als ik gewoon had kunnen slapen. En de galstenen, dat bleek een behoorlijk hoopje kleine bolletjes te zijn, best wel indrukwekkend.

Bon, tegen vijf uur was ook het infuus verwijderd, had ik de ontslagpapieren en bracht Bart me naar huis, naar mijn zeteltje. Pijn? Eigenlijk niet nee, meer een gevoel alsof ik een veel te zware buikspiertraining achter de rug heb en daarna nog eens keihard tegen een tafel ben gelopen. Veel meer blauweplek-achtig dus dan eigenlijk pijn.

Ik moet wel toegeven dat ik misselijk werd na het avondeten en dat slapen toen ook niet zo goed lukte, maar het werd duidelijk hoe dat kwam zodra ik naar mijn bed was gegaan: ik heb toen zeer uitgebreid moeten overgeven en het bleek gewoon allemaal donkerbruine vloeistof te zijn: wellicht water met wat oud bloed van tijdens de operatie dat heel ambetant op mijn maag bleef liggen.

En toen? Toen heb ik geslapen als een roosje. Geen idee hoe rozen eigenlijk slapen, maar bon, ge snapt mij.

(Oh, en operatie 19? Jawel, als je die tien lichte verdovingen van de IVF-behandeling meerekent. Dat lijf van mij, dat werkt gewoon niet mee.)