Geplaatst op

Nog even naar de neuroloog

Ons pa had al een half jaar voor vandaag een afspraak met de neuroloog. Normaal gezien wordt dat gecombineerd met de psychiater, aangezien die twee nauw samenwerken voor zijn medicatie, maar die afspraak was verzet naar half maart, wanneer hij een hele dag terug moet komen voor geriatrie. Geen idee precies waarom, maar we zullen dat maar doen, zeker?

Alleszins goed nieuws: ons pa zijn Parkinson is eigenlijk bijzonder stabiel. Zijn medicatie moet dan ook niet gewijzigd worden, zijn beven is niet erger geworden, hij loopt – als hij wil – nog steeds perfect rechtop en vooral zijn cognitieve tests zijn voor een eenentachtigjarige bijzonder, bijzonder goed.

Alleen zijn evenwicht is erop achteruit, en dat ligt aan het feit dat hij – alweer – niet beweegt. Maar hij wil niet wandelen omdat hij geen evenwicht heeft. Vicieuze cirkel, iemand? Soit, na veel gepleit en gezaag heeft hij de dokter toch beloofd dat hij de kinesist één keer per week aan huis zal laten komen, en in de zomer opnieuw zelf tot daar zal wandelen: het is aan het eind van de straat op zo’n 200 meter. Mijn voet is stilaan aan het beteren, en ik ben van plan hem dan op zondag ook opnieuw mee te pakken om te geocachen: ver wandelen we niet, maar alle beetjes helpen, en we hebben er allebei deugd en plezier van.

Maar wel goed nieuws dus. Oef.

Geplaatst op

Voorzichtige stapjes

Ik vond het zo erg van en voor mezelf dat ik zaterdag een half uur gedaan heb om 800 meter af te leggen, dat ik besloten heb om toch iets meer te proberen. Ik stap sinds vandaag ook weer gewoon naar mijn eigen lokaal boven, dat door de verbouwing nog steeds een flinke wandeling is.

Voel ik die voet? Goh… momenteel is het alsof ik mijn voet verstuikt heb en toch te koppig was om naar de dokter te gaan, en dan zelf maar zalf erop gedaan heb en zelf een verband heb aangelegd. Ja, elke stap doet zeer, maar ik probeer het te negeren. En soms, als ik gewoon in mijn zetel lig, voel ik die voet kloppen, ja.

Maar bon, er moesten caches gerepareerd en vervangen worden, en dus ging ik vandaag toch voorzichtig op stap. Niet ver, niet veel, maar het deed eigenlijk echt wel deugd.

En geef toe, dit pad langs het park naast onze school is toch de moeite waard?

Geplaatst op

Een paar voorzichtige stapjes…

De voet begint stilaan een beetje mee te werken, al ben ik pompaf van deze eerste volledige werkweek. Maar Bart was niet thuis over de middag – daar moet ik ook aan beginnen wennen – en dus ging ik lunchen in de Ooievaar, waar het goed was als altijd en ik ook hartelijk opnieuw werd begroet.

En na de les deed ik warempel een poging om mijn al lang beschadigde of verdwenen caches onder handen te nemen, enfin, toch twee exemplaren waar ik relatief dicht met de auto kon komen. En weet je? Dat deed deugd…

Geplaatst op

Het begin van Merels beugel…

Wolf kreeg zijn beugel in 2020, toen hij al 16 was. Kobe heeft de perfecte glimlach en dus helemaal geen beugel nodig, maar bij Merel, daar staan de tanden behoorlijk scheef. Ik denk niet dat ze een verkeerde beet heeft, zoals Wolf, maar dat moet de orthodontist uitmaken.

Vandaag over de middag stond ik met haar bij de ortho om foto’s en scans te laten maken: op basis daarvan gaan Bart en ik over een paar weken eens luisteren naar wat er nodig zou zijn. Nog een chance dat we Dentalia hebben, een extra tandverzekering…

Geplaatst op

Doktersbezoek

Deze avond moest ik opnieuw op controle bij de specialist, en Bart laadde me dus met laars, krukken en al liefdevol in de auto en bracht me tot ginder.

Wouter is meestal vrij meegaand, maar was deze keer toch wel behoorlijk formeel en decisief: nog thuisblijven tot het einde van de week. Ik vermoed dat het feit dat mijn bekken overbelast is, daar wel voor een en ander tussen zit.

Ik geef toe dat ik ook niet bijzonder hard heb tegengestribbeld: de rug doet het nog steeds niet helemaal, al is het wel gebeterd sinds ik weet wat de oorzaak van de pijn is en hoe ik die kan aanpakken.

Ik moet nu, aangezien de laars en het gehobbel daarmee toch een deel van de oorzaak van het probleem is, thuis al gewoon zonder die laars rondlopen. Niet op mijn blote voeten of kousen, maar met schoenen aan, zodat de hiel nog wat ondersteuning krijgt. Buitenshuis – wat niet veel gebeurt – is de laars voorlopig wel nog verplicht, en desnoods ook de krukken om mijn bekken stabiel te houden. Voorzichtig echt weer beginnen stappen, dus.

Hmm. Ik kan me dus echt niet herinneren dat ik daar bij de linkervoet zo mee gesukkeld heb. Maar lang leve een blog: de operatie was in 2009, ik was dus ook een pak jonger. Blijkbaar ben ik toen wel gaan lesgeven op krukken, kon ik na drie weken al de krukken opzij laten staan en ging het net iets vlotter. Tsja. Ik was ook nog geen 51 en ik woog net ietsje minder…

Geplaatst op

Rugpijn

Ik ben dus duidelijk nog niet opnieuw aan het werk, zoals de orthopedist eigenlijk wel voorspeld had. Ik ben ook geen 25 meer en lang niet meer zo zot om op krukken te gaan werken.

Nu, op zich zou dat wel kunnen, ware het niet dat de school nog volop in de verbouwingen zit. Dat betekent dat er geen parkeerplaatsen zijn zodat ik een heel eind over de speelplaats moet pikkelen. Dat betekent ook dat er geen lift is, zodat ik zelf de trap op moet, tussen de leerlingen. Dat betekent ook dat de trap, die vlak naast mijn lokaal ligt, afgesloten is, zodat ik een heel eind – maar echt een heel eind – rond moet om terug naar beneden en naar de leraarszaal of naar buiten te gaan.

Ik zie dat niet zitten, en vooral mijn rug ziet dat blijkbaar niet zitten. Al sinds vorige vrijdag was die beginnen lastig doen, maar ik kon de pijn niet precies thuisbrengen. Bij actieve hernia’s loop ik scheef en kan ik niet lang zitten. De spondylo geeft een drukpijn die toch anders aanvoelt. Maar ik kon me dus vooral in mijn bed niet goed leggen: af en toe zo een gemene pijnscheut door heel mijn lijf, waardoor ik me amper durfde draaien. De huisdokter gaf me volledig gelijk en schreef me nog twee weken thuis, zodat ik nog kon zien wanneer ik toch opnieuw begon te werken.

Vandaag kon eindelijk ook mijn kinesist langs komen. Eigenlijk heb ik een vaste afspraak op woensdag, maar toen had ik helaas geen vervoer, dus die afspraak had ik afgezegd. Nu, vandaag kon Barbara, mijn nicht, me er gelukkig wél nog bij pakken. Mooi meegenomen: het was vlak voor haar middagpauze, zodat ze meteen ook hier kon blijven eten.

Ze behandelde mijn rug – die kent ze intussen door en door en ze laat ook niemand anders de complexiteit ervan behandelden – en verklaarde stellig dat het inderdaad niet mijn hernia’s waren, ook niet de spondylo, maar wel een overbelasting van het bekken door het pikkelen en manken en te veel belasting op het linkerbeen. Meteen was ik een pak gerustgesteld: de voet is allemaal goed en wel, maar de rug is echt nog een ander paar mouwen.

Bon, maandag naar de specialist en dan eens luisteren wat die zegt. Het is niet dat ik me verveel, het is dat ik mijn lessen moet inhalen en intussen mijn dutskes in de studie zitten. Tsja.