Geplaatst op

Auw.

Sla anders ne keer lompweg uwe voet om in uw eigen garage. Auw. En ’t is niet alsof we hier al 23 jaar wonen, toch? En dat ik dat boordje zou moeten weten zijn, toch?

Enfin, eventjes met poot omhoog, ijs erop, en voorzichtig zijn. Het staat alleen een beetje dik, ziet niet blauw, dus het zal wel meevallen zeker.

Het is gelukkig niet zo erg als in Pompei, destijds, maar mijn voeten, het blijft toch een zwak punt. Al een chance dat ik niet gevallen ben, want dat zou dan weer funest zijn voor de rug. Ik ben wel eventjes op mijn knieën gaan zitten om zeker te zijn dat ik niet zou wegdraaien van de pijn en alsnog zou vallen.

Een goed functionerend lijf, ’t is een gerief, heb ik me laten vertellen.

Geplaatst op

Voetupdate

Weet u nog, eind september, dat Wolf zijn voet had omgeslagen op zijn eerste rugbymatch in een jaar of twee? Het was toen een beetje misgelopen met een verkeerde diagnose en zo, waardoor hij in oktober alsnog in het gips moest en ook zijn gwp en de vakantie in Duitsland niet verliepen zoals het hoorde. Hij heeft dan ook een lange tijd een brace gedragen, zich koest gehouden en netjes naar de kinesist geweest.
En toen waren het examens en kreeg de voet sowieso veel rust.
Dinsdag stonden we weer bij de orthopedist voor controle, en weet je, in de auto vroeg Wolf zich zelfs op een bepaald moment af of het nu de linker- of de rechtervoet was geweest. Met andere woorden: het is wel in orde, ja.

Hij mag na nieuwjaar ook opnieuw beginnen rugby spelen, maar nog even geen wedstrijden, niet vooraleer hij een stevige spiertonus en conditie heeft opgebouwd.

We houden hout vast, maar ik ga mijn zoon niet in een kooitje steken. En als rugby zijn sport is, dan is dat maar zo. Ook een voetballer kan stoten tegenkomen, en ge wilt als wielrenner niet tegen het asfalt smakken. En geef toe, veel wijzere sporten dan rugby zijn er toch niet?

Geplaatst op

Op controle

Het is nu drie maand geleden dat ons pa nog bij zijn dokters is langsgeweest, een controle drong zich op. Enfin, niet dat ik het op zich zo nodig vond, ons pa is gewoon bijzonder goed momenteel, maar dat ligt sowieso op voorhand vast.

Dokter De Meulemeester, zijn neurologe, was zeer positief: hij is er zeker niet op achteruit gegaan, zijn stappen is goed, zijn parkinson is stabiel, enfin, alles is zoals het hoort. Voor haar is alles oké.

Aangezien het veel vlotter ging dan verwacht, hadden we een drie kwartier voordat we bij de volgende dokter moesten zijn, en dus gingen we op ’t gemak beneden een koffie drinken en een taartje eten. Ha ja, het nuttige aan het aangename paren, toch?

Helaas moesten we toen bijna een uur wachten, wat eigenlijk niet vaak voorkomt bij dr. Cousaert. Maar bon, ook zij was zeer positief: ons pa houdt zich tegenwoordig bijzonder goed aan zijn medicatie – wat hij vroeger dus niet deed – en dat werpt zijn vruchten af. Eigenlijk is hij zelfs beter dan een jaar geleden: veel stabieler en dus ook een veel aangenamere mens.

Er wordt dus ook niks aan zijn medicatie veranderd, en we moeten pas over een half jaar opnieuw op controle.

Ge hebt er geen gedacht van hoe gelukkig ik hiervan word!

Geplaatst op

Rollator

Vorige week heb ik me een rollator gekocht. Jawel. Ik zag er eentje staan, een goeie, in de kringwinkel, en heb hem dan maar meegenomen.

Als mijn rug goed is, is er geen enkel probleem. Doen de hernia’s lastig, dan volstaat meestal mijn stok, samen met voldoende rust. Maar als de anteriolysthese opspeelt, dan ben ik meteen weer 85, en dan kan ik quasi niks. Ik kan mezelf niet wassen, niet aankleden, niet zelf de tafel dekken want zelfs een bord weegt te veel. Mijn rug draagt me dan gewoonweg niet meer, en elk extra gewicht is te veel.

Init de rollator. Dan kan ik volledig op mijn armen steunen om mijn gewicht te dragen, zonder dat ik, zoals bij krukken, af en toe toch weer alle gewicht op mijn rug moet zetten om mijn krukken te verzetten. Ik kan er ook op gaan zitten, als het echt moet.

Nu, voorlopig heb ik het ding gelukkig niet nodig, maar ik kan u wel verzekeren: zo’n ding is gewoonweg tópspeelgoed! Kílometers dat dat ding hier al in huis gedaan heeft, ge hebt er geen gedacht van! Ge kunt daar dus met drie kinderen tegelijk op, dat bolt ongelofelijk soepel en dat doet wijze dingen met de remmen.

Nu, ik ben niet van plan om het ding saai blauw te laten: als ik dan toch als een bomma moet rondlopen, dan wel een “hippe” bomma. De suggesties stroomden binnen op mijn facebook:

  • Jesse Dmtre Stickers nodig! Veel stickers! En een set pluchen dobbelstenen (D20’s)!
  • Sabine Hantson Met een kerstslinger en lichtjes wordt het hip en gezellig!
  • Christoff Poel brengt da is langs , dan fiksen we een zwaardschede en een houder voor uw schild …
  • Edwin Hofstra Ik zat meer aan rondombepantsering, een tsjoek-tsjoek en een stoomsnelvuurkanon te denken. 😉
  • Debby Vermeulen Voor wat extra rijplezier hoort daar toch ook absoluut een enorme claxon bij?
  • Simon Desmet zal wat handigheid vergen maar zo lijkt hij op een marslander
    Geen fotobeschrijving beschikbaar.
  • Koen Vekemans Een torenschild vooraan. Een latex lans. Een mp3speler met het geklepper van galopperende paarden.

     

    Na overleg hebben de zonen en ik besloten er een gothic ding van te maken: zwart met doodskopjes en dergelijke. Ik kan het gewoon in zwarte glitterlak spuiten en dan doodskopstickers plakken. Iemand nog ideeën?

     

Geplaatst op

Nog eens Eeklo

Ons pa zijn ene hoorapparaat was vorige week uitgevallen. Vreemd, want nog maar net hersteld, maar bon. Hij had verschillende batterijtjes geprobeerd, maar helaas.

Bon, wij dus vandaag nog maar eens naar Eeklo. Daar bleek toch wel dat het toch aan de batterij lag, zeker? Kan gebeuren, helaas, ik ben er zeker van dat ons pa dat consciëntieus en minutieus in de gaten houdt nochtans, hij moet die batterijtjes voortdurend veranderen.

Ach ja, ik had geen haast, ik vond het ook niet erg. Er was zelfs tijd om nog op ’t gemakje boodschappen te doen en meteen ook de cadeautjes voor de drie kleindochters te kopen. Een actie in de Cado met iets dat ze echt wel leuk gaan vinden, denk ik.

’t Is een bezigheid als een ander, zeker?

Geplaatst op

Bekopen

Het is blijkbaar te veel geweest, de voorbije weken. Eerst waren de klassenraden, waarbij ik na de lesdag soms nog vier uur gewoon op een stoel moest zitten, en dat kan mijn rug eigenlijk niet aan. Ik was telkens ongelofelijk opgelucht wanneer ik thuis in de zetel kon gaan liggen en de pijn langzaam voelde wegebben.

En daarna was er de GWP week voor 1-4. Op zich was dat misschien niet zo inspannend, maar het feit alleen al dat je een compleet ander uurschema volgt, zorgt ook wel voor enige stress.

En toen was er het Havenweekend, dat mentaal ongelofelijk ontspannend is, maar fysiek wel wat belastend. Ik heb me nochtans koest gehouden, maar je slaapt sowieso niet in een schitterend bed, loopt heel veel rond, slaapt te weinig, en zeult met gerief.

Gisteren viel het nog mee, ik ben nog mijn pa gaan ophalen om bij ons te eten, aangezien hij dit weekend niet kon komen. Maar vandaag is het om zeep. De rug doet het niet meer. Ik ben al blij dat ik gedoucht ben geraakt, Merel heeft me geholpen om me aan te kleden, en ik loop met een stok rond.

Ik moet dus echt eens werk maken van een echte rollator: daar kan ik misschien nog niet mee de trap op – trappen zijn eigenlijk niet zo’n probleem – maar kan ik al tenminste hier beneden iet of wat proberen rondlopen.

Zucht. Tot zover de vakantie.

Geplaatst op

Twee jaar

Damn.

Ik heb me net zitten realiseren dat de rug nu dus iets meer dan twee jaar geleden is. Toen was ik trots op mezelf dat ik met mijn krukken tot in de tuin was geraakt en er kon liggen lezen in de nazomerzon.

Ik heb gelukkig een lange weg afgelegd sindsdien, en vooral naar mijn eigen lijf leren luisteren. En, zij het met enige moeite, mijn beperkingen leren aanvaarden.

En ook geleerd hoe veel mensen bereid zijn om voor je te doen, als je het vraagt, en vaak zelfs niet eens hoeft te vragen. En ingezien hoe graag mijn gezin me ziet en hoe hard ze me proberen te helpen.

Dank jullie allemaal. Het is enkel dankzij jullie begrip en hulp dat ik de meeste van mijn hobby’s nog kan uitvoeren. En dat het leven leefbaar blijft.

Bedankt.

Echt.

Geplaatst op

Update Wolfs voet

Update over Wolfs voet, deze keer van bij onze vaste orthopedist Van Den Broecke, een mens die ik wél vertrouw en die daarnaast nog eens mega sympathiek is: een serieus onderschatte verstuiking.
Er is niks gebroken, de voet is niet laks en goed stabiel, dus de ligamenten zijn nog goed, maar er heeft wel iets gebloed in het gewricht, en dat veroorzaakt de pijn. Hij moet nu met krukken en zo’n orthopedische laars lopen, en misschien tegen het eind van de week zonder krukken. De laars moet echt nog wel aanblijven tot het eind van de vakantie, daarna wellicht brace en zeker kine.

Hmm. Dat wordt nog fijn voor zijn GWPweek in Engeland, want daar gaat hij sowieso te veel stappen. Ik heb al voorgesteld om een rolstoel te regelen, maar dat zien de collega’s niet zitten: ze moeten nogal vaak metro op – metro af, en met een rolstoel is dat echt sukkelen. Tsja.

En wij die gehoopt hadden dat hij eens een normale GWP ging hebben, die zoon van ons. Niet dus.

Bummer.