Geplaatst op

Update over ons pa

Jawel, intussen zit ons pa al meer dan een maand in het ziekenhuis, met ups en downs.

Zoals ik eerder al schreef, zit zijn slokdarm dicht over een afstand van 2 cm, door littekenweefsel na een stevige ontsteking die maar niet wilde verdwijnen. Intussen zijn ze beetje bij beetje bezig om die opnieuw open te krijgen: met een ballonnetje wordt die slokdarm onder verdoving gedilateerd, en intussen zitten ze aan zes millimeter. Dat is absoluut niet veel, een normale slokdarm is 20 mm en rekbaar.

Eventjes is het ook wat fout gegaan: de eerste dagen moest die ontsteking genezen en was hij ondervoed aan het geraken, zodat ze een portakath gestoken hadden om hem op die manier intraveneus te voeden. Die is vorige week beginnen ontsteken en kreeg hij plots koorts. Ze hebben die portakath dan weer weggehaald en enkel nog zijn infuus via de hand, maar nu kan hij wel al vloeibare voeding binnenhouden, van die kleine flesjes die hem alles zouden moeten geven wat hij nodig heeft. Zijn medicatie is ofwel intraveneus, ofwel geplet met een beetje confituur, en ook dat lukt.

Hij houdt er gelukkig wel de moed in, want hij wordt er in de watten gelegd: hij moet niks doen, zit in zo’n ziekenhuisschortding wegens gemakkelijker met de infusen, en kijkt tv en leest. Ik breng hem de Humo zodat hij de tv-programma’s heeft en dat is dat.

Geen idee hoe lang het nog zal duren: dat hangt af van de progressie bij zijn slokdarm, maar voorlopig is de prognose dat die volledig goed zal komen. Ik ben benieuwd…

Geplaatst op

Platte vijgen

Voor een keer gaat de titel niet over een fietsband, maar wel over mijn lieftallige boezem. Het was namelijk tijd voor de mammografie, en ja, wat ze ook zeggen, dat is bepaald onaangenaam wegens dat die dingen plat worden geduwd. Heren, stel u voor dat uw noten moeten gescreend worden en dat ze daarvoor tussen twee glazen platen platgeduwd worden tot, goh, een centimeter of twee? Zoiets dus.

Het pijnlijkste is eigenlijk dat ze ook een stuk van de borstspier willen bekijken en dat dus uw vel er gelijk tussen getrokken wordt. Gelukkig is de verpleegkundige van dienst zelf een vrouw, zodat ze weet hoe het voelt en ze zich ook haast. Wolf had overigens vanmiddag “mangografie” verstaan, en geloof me, dan had je mangosap.

Meteen sprong ik ook nog eens binnen bij ons pa, uiteraard: die zit hier nu al meer dan een maand, intussen. Tsja.

Oh, en de uitslag? Alles in orde met die borsten van mij.

Geplaatst op

Hatsjoe!

Man, ik ben nog nooit zo blij geweest met regen als nu. Zelfs niet in die hete zomer toen het maar niet wilde regenen en alle planten aan het doodgaan waren.

Waarom, hoor ik u denken? Het is sinds oktober toch nauwelijks gestopt met regenen? Klopt, maar intussen is het warmer en heeft de zon toch al een paar dagen geschenen, wat voor een groeiexplosie bij de planten gezorgd heeft. En ook dus voor een mega opstoot van allergie. Allez ja, strikt genomen vaso-motorische rhinitis, dus geen echte allergie, maar wel met alle kenmerken van een allergie. En dus blijkbaar ook de oorzaken zoals bij gewone hooikoorts.

Ik loop gigantisch te snuffelen en te snirfen, maar vooral ook bijzonder veel te niezen. Mijn ogen tranen en jeuken, mijn keel kriebelt quasi voortdurend, en mijn medicatie lijkt niet veel te helpen. Ik neem nochtans dubbele dosis Rupatall en daarnaast nog een neusspray – ja, dat mag van mijn apotheker, ze heeft het nagekeken – maar ik heb nog altijd vreselijk veel last. Meh.

En dus was ik vandaag blij met die regen, want dan is het toch net iets minder erg. Niet weg, nee, maar draagbaarder.

En als u me nu wil excuseren, ik moet even HATSJOE!

Geplaatst op

Zaterdags fietstochtje

Omdat ons pa vrijdag in het ziekenhuis was opgenomen, wilde ik zaterdag toch ook nog even langsgaan om te gaan luisteren hoe het ermee was.

Om een of andere reden kreeg ik mezelf pas tegen een uur of vier uit mijn zetel, maar ik wilde met de fiets gaan omdat ik dan onderweg al mijn caches even kon nakijken en in orde zetten. En ja, dat duurt toch altijd langer dan ik inschat, zeker als ik er enkele moet vervangen. Maar ik genoot van het tochtje en stak zowaar nog enkele nieuwe weg, als verlenging van het bestaande rondje.

Ik was dan ook nét iets later thuis dan gepland, zo’n half negen in plaats van half zeven, maar ik had er ongelofelijk veel deugd van gehad, én ik was ook echt lang blijven kletsen bij ons pa.

Die krijgt nu baxtervoeding en begint zich beter te voelen, maar eten lukt aan geen kanten.

Geplaatst op

Opnieuw in het ziekenhuis

Nee, het gaat niet goed met ons pa.

Minder dan een maand geleden zat hij nog met slikproblemen in het ziekenhuis, waar ze vastgesteld hebben dat hij een zwaar ontstoken slokdarm had en ze hem een paar dagen gehouden hebben voor antibiotica en maagbeschermers.

Toen hij een week of zo later weer naar huis ging, was het best oké. Alleen… is dat niet zo gebleven. Heeft hij nu toch te veel grotere dingen willen eten, kauwde hij niet genoeg, of lag het aan het feit dat hij zijn Pantomed niet belangrijk vond en dus niet voldoende nam? Feit is dat het sinds vorige week zaterdag weer grondig aan het mislopen is. Zondag heeft hij hier geen hap door zijn keel gekregen maar vier uur aan een stuk slijm zitten overgeven. Er is een half puddinkje binnen geraakt, en dat was het zo een beetje.

Blijkbaar was het de rest van de week niet beter, maar hij zei dat hij zich ondanks alles best nog oké voelde, en dat hij nog even wilde wachten, met Hemelvaart en al. Maar als het niet beterde, dat we hem vrijdag mochten naar de kliniek brengen.

Zo geschiedde dus: het plan was dat hij om tien uur klaar ging zijn, maar toen Jeroen om kwart na tien ging kijken, lag hij nog te slapen. Niet dus. Maar bon, om één uur stonden ze op de spoed van Jan Palfijn en nam ik over.

Vier uur en een resem onderzoeken later werd besloten dat hij effectief moest blijven wegens intussen licht gedehydrateerd en dringend aan voeding toe. Er werd een infuus gelegd met water en glucose en hij kreeg een kamer toegewezen.

De eerste stap is nu zorgen dat die slokdarm even kalmeert, zodat ze maandag of dinsdag een gastroscopie kunnen doen en bepalen wat precies de oorzaak is.

We zijn allemaal opgelucht: hij is in veilige handen en krijgt eindelijk ook voldoende vocht en calorieën binnen.

Benieuwd naar het vervolg.

Geplaatst op

Update over ons pa

Zoals ik eerder schreef, hebben mijn broers zaterdag ons pa richting kliniek gevoerd: hij had bloed overgegeven, al een paar dagen niet gegeten, voelde zich niet goed, en kon niet slikken.

Ze moesten sowieso even wachten om een maagonderzoek te doen totdat die maag volledig leeg was en ietwat gekalmeerd.

Bon, het verdict? Een zwaar ontstoken slokdarm, compleet met kleine scheurtjes en een ulcus aan de maagmond. Het kon dus niet missen dat het compleet verkeerd ging. Hij had zijn maagmedicatie moeten nemen, maar dacht dat dat maar één keer per dag moest, ondanks het overduidelijke briefje op zijn ijskast waarop stond dat het twéé keer moest. Tsja.

Soit, ze kunnen blijkbaar ook intraveneus maagbeschermers geven, en die bleken na een paar dagen gelukkig wel te helpen: hij kon redelijk deftig eten na een paar dagen, maar ze houden hem toch nog even in observatie.

Ik denk niet dat hij nog lang zal moeten blijven, maar we zien wel.

Geplaatst op

Wolf loopt de marathon

Toen Wolf enkele maanden geleden af kwam met het feit dat hij de marathon ging lopen, schudde ik ongelovig mijn hoofd. Het idee alleen al! Maar blijkbaar zou hij hem lopen samen met Tiemen – diens moeder had hen uitgedaagd – Arend-Jan en Toon. Van die laatste wist ik al dat hij dat uiteindelijk niet zou doen, en Arend-Jan is vorige week stevig gevallen met de fiets en was geblesseerd. Ook voor Wolf was het nog onzeker: in december waren we naar de orthopedist gegaan omdat Wolfs heup pijn deed bij het lopen, en hij had toen steunzolen gekregen. Alleen zorgden die bij de training voor nog meer problemen, zodat hij die op aanraden van zijn kinesist nog even achterwege liet. Het resultaat was namelijk dat zijn ene voet echt wel veel pijn begon te doen, zodat hij een tijdje zelfs moeten stoppen is met lopen.

Maar vandaag, vandaag stond hij er. Snipverkouden, dat wel, maar verder topfit, en met een haalbare voet, kuit en heup, zei hij. Hij had wel nog nooit meer dan 20 kilometer gelopen, maar dat is een zaak van mind over matter, verklaarde hij, en hij is koppig genoeg. Van wie zou hij dat hebben, hmm?

Enfin, Bart bracht hem naar zijn kot, en vandaar ging hij met de fiets naar de start. 15.000 lopers, je kon niet in de buurt komen met een auto, vandaar.

Bart en Merel gingen hem een eerste keer aanmoedigen aan frituur Lily, op de Vlaamse Kaai. Ik was niet mee, ik ging intussen opa ophalen.

Na het middageten reden we – Merel, opa, Bart en ik – naar Barts kantoor aan de Foreestelaan. De marathon passeerde namelijk langs de Moutstraat, een vijftigtal meter verder. We parkeerden, deden opa een klein eindje wandelen, en Bart nam twee plooistoelen mee uit het kantoor.

Ik vond dat Wolf er nog redelijk fris uitzag, maar hij vertelde achteraf dat hij al rond kilometer 13 pijn begon te krijgen in heup en onderrug, en dat hij meermaals aan opgeven had gedacht. Maar daar was hij te koppig voor, en zijn supporters hielpen ook wel: Arwen stond hem samen met Elin op een viertal plaatsen op te wachten, en ook zijn maten stonden diverse keren op het parcours. Aan de eindmeet stond er zelfs een man of tien hen op te wachten.

In totaal deed hij er 4.15 uur over, Tiemen klokte af op 3.26 uur. Chapeau. Ze zijn nog met zijn allen naar de McDonalds gegaan en rond vijf uur ben ik hem gaan ophalen. Hij was stikkapot, alles deed pijn, maar trots!

Is het voor herhaling vatbaar? Niet echt, vond hij: apesaai. Tiemen is overigens dezelfde mening toegedaan. Maar ze hebben nu wel bewezen dat ze het kunnen, dat ze er staan. Ik kan alleen maar bewondering tonen.

Geplaatst op

Controle bij de dermatoloog

Vandaag zaten Merel en ik nog eens bij de dermatoloog: een controle was nodig omdat ze die zwaardere medicatie kreeg, en die kan belastend zijn voor de lever. Maar het bloedonderzoek was helemaal geruststellend, zodat ze die medicatie mag blijven nemen.

En werkt die? Hell yeah! Zoals beloofd is Merel intussen zo goed als acnévrij: er zijn hier en daar nog plekjes van vroegere puistjes die moeten verdwijnen, en heel af en toe steekt er nog eentje de kop op, maar verder heeft ze intussen een babyvelletje.

Alleen zijn haar lippen gigantisch droog. Als in: als ze ze niet voortdurend insmeert met een speciale lippencrème, hangen de vellen erbij. Zelfs een gewone sensitieve lippenbalsem helpt eigenlijk niet. Maar een heel fijn neveneffect is dat haar haar ook niet meer vet wordt. Ze was het nu één keer per week, en dan gewoon omdat het ‘vuil’ is, niet omdat het vettig is. Heerlijk.

Maar bon, haar huidje is nu weer in orde. Aan haar tanden wordt gewerkt. Het komt nog helemaal goed :-p