Lieve Merel
terwijl ik dit typ, zit jij in de zetel naast me, in de comfy pyjama die je van me gepikt hebt, je ziek te lachen met de olive oil stories op TikTok. Het typeert je wel: heel rustig, goedgezind, en af en toe wat commentaar.
Ik heb net even herlezen wat ik vorig jaar schreef op je verjaardag, en het meeste ervan is nog steeds van toepassing. Ja, je bent een jaartje ouder en zelfzekerder, maar dat kleine bange muisje zit er nog steeds in vanbinnen: het uit zich nog steeds in een perfectionisme dat niet altijd houdbaar is. Maar foutjes schud je al wat sneller van je af, je haalt iets sneller je schouders op en een acht is al geen echte ramp meer.
Je kledingstijl is nog iets meer uitgesprokener conform met die van je leeftijdsgenoten, en jammer genoeg betekent dat ook dat je sommige kledingstukken vrij snel afdankt, ook al is daar op zich nog niks mis mee. Maar ik snap het, liefje: op jouw leeftijd is het ‘niet uit de toon vallen tegenover je leeftijdsgenoten’ nu eenmaal een basisprincipe. Je hebt wel een gigantisch gevoel voor stijl: je weet feilloos wat je past en wat je niet past, weet hoe je die fantastisch mooie ronde heupen en lange benen in de verf kan zetten, en hebt de perfecte haarsnit. De make up komt er ook langzamerhand bij kijken: het is nu toch al een tijdje dat je standaard mascara draagt, soms ook al eens gekleurde lippenbalsem en af en toe een geurtje. Je hebt intussen ook verschillende kettinkjes en sinds je opnieuw gaatjes in je oren hebt, draag je ook wel eens verschillende oorringen. Je hebt je basis stekertjes die je ’s nachts draagt zodat je gaatjes niet supersnel toegroeien – ik steek dat op die acnémedicatie van jou – maar ook gouden ringen en intussen mega schattige hartjes.
Lieze is nog steeds je hartsvriendin, maar ik ben mega blij dat je niet zomaar voor haar hebt gekozen qua studierichting, maar elk jullie eigen voorkeur hebben gekozen. Lieze doet de Latijn-Wetenschappen, jij Latijn-Moderne Talen: voor Latijn, zedenleer en nog een paar vakken zitten jullie samen, voor de rest niet, maar dat deert jullie vriendschap absoluut niet. Anna zit per slot van rekening in de Natuurwetenschappen, Eslem – die er sinds dit jaar bijgekomen is in het groepje vriendinnen – in de Humane Wetenschappen (als ik me niet bedrieg) en dat is geen punt.
Wat jij en Lieze intussen wel met een passie doen, is Drama. Je bent gestopt met blokfluit, en dat is misschien maar goed ook, want je had eigenlijk niet echt aanleg voor muziek en vond het op den duur meer een plicht dan wat anders. Maar aangezien jullie beide zo enthousiast waren over het schooltoneel, hebben we jullie ingeschreven voor de lessen Drama in de muziekacademie in Evergem. Dat is op woensdag van zes tot acht, nota bene samen met Poppy, een van jullie vriendinnen uit de lagere school. Het fijne eraan is dat jullie dat helemaal zelfstandig doen: je fietst naar de tramhalte bij Lieze haar huis, neemt daar samen de tram, wandelt al tetterend naar de les, komt al tetterend terug, en bent tegen kwart voor negen weer thuis – de tram komt niet onmiddellijk, je moet altijd wat wachten. Maar wat geniet je ervan! Je komt met de meest amusante verhalen thuis van de rare stukjes die je nu weer in elkaar hebt gestoken en de slappe lach die er onvermijdelijk op volgde. Ik heb echt wel respect voor El, jullie leerkracht.
Je doet inderdaad meer en meer zelfstandig: het schooltoneel, de lessen drama, gaan shoppen met vriendinnen, zelf naar het Kruidvat gaan om de nodige producten in te slaan, boeken bestellen, naar de apotheek gaan… Het is wel zo makkelijk, ja, maar net zoals bij de jongens moet ik je leren loslaten, beetje bij beetje, en daar heb ik het soms moeilijk mee.
Maar gelukkig kom je regelmatig in de zetel bij me onder mijn dekentje liggen, en dan vertel je over wat je bezig houdt: de boeken die je leest, de series die je bekijkt, The Drama op school, de saaie en minder saaie lessen van je leerkrachten, het gezaag van je klasgenoten… Vaak eindigt dat dan met gigantisch gelach, soms ook met een kribbige opmerking omdat ik, naar jouw aanvoelen, kritiek op jou geef terwijl dat niet zo bedoeld is.
Je leest ook enorm, en dat vind ik zalig: je hebt voor je verjaardag nota bene je eigen, matchagroene Kindle gevraagd, want mijn oude viel regelmatig uit – dat was ook de reden dat ik hem vervangen heb. Daarnaast was er nog een Taylor Swift papieren popjesaankleedboek – of hoe dat ook heet – een adventskalender met kleine Taylor Swiftfiguurtjes, een set van je favoriete stiften van je broers en een reeks minipopjes, van die verzameldingetjes. Oh, en het bijpassende beschermende hoesje voor je Kindle. Je straalde, en ik genoot ervan je te zien.
Maar vooral ben ik trots op jou, en op de prachtige jongedame die je aan het worden bent. Al mijn collega’s zijn unaniem lovend over jou, vinden jou een zeer aangename leerling die zich in alle talen prima weet uit te drukken, met een rijke woordenschat en een prachtige manier van spreken, en een positieve ingesteldheid.
En telkens als weer iemand uitroept in de leraarszaal: “Wat een dotje is dat toch!” zwelt mijn hart van trots en kan ik dat alleen maar beamen.
Aan de ene kant kan ik niet wachten om te zien tot wat een prachtige vrouw jij zal uitgroeien, aan de andere kant wil ik jou nog zo lang mogelijk als mijn klein vogeltje onder mijn vleugels houden.
Maar een ding staat vast, lieve Muizie: I love you to the moon and back!
