Hartje

Merel kwam thuis met het bericht dat ze was blijven haperen met haar favoriete rokje en dat er een winkelhaak in getrokken was. Of ik dat niet kon repareren zoals ik ooit een hemd gerepareerd had: met een opvallende steek, zodat het zou lijken alsof het erom gedaan was. Want ja, onopvallend kan je dat niet repareren.

Ik nam een dunne wollen draad en begon het hoekje vast te zetten. “Goh”, zei ze, “kan je daar meteen gewoon een hartje van maken? Zodat het helemaal lijkt alsof het de bedoeling is?”

Euh, ja zeker?

Ze vond het zelfs mooier dan voorheen, zei ze. Mooi meegenomen.

tToneel: “Wat is de lievelingskleur van de stelling van Pythagoras?”

Net zoals de twee vorige jaren zat Merel ook nu in het schooltoneel: elke woensdag van 12.45 uur tot 15.00 uur en dan in de vakantie ook nog een hele week. Ze was doodop, maar ze vindt het de max, en daar draait het toch om. Het is wel zwaar nu ze ook nog elke woensdag van 18.00 uur tot 20.00 uur dramales heeft aan de academie, maar het tweede semester is nu dus wel wat lichter.

Waar ze vorig jaar amper iets moest zeggen, was dat dit jaar iets meer, maar dan nog: als je 44 leerlingen op een scène hebt staan, kunnen de meesten niet zo heel veel zeggen natuurlijk.

Ze speelde ‘publiek’ in een televisieopname van een quiz en was duidelijk een fan van Fenne, een van de deelnemers. Ja, alweer een bizar stuk, bij momenten grappig, bij momenten existentialistisch. Yup, met tieners kan alles.

Voor de schoolwebsite – soms schrijf ik nog eens iets, gewoon uit pure goesting – schreef ik het volgende:

Je moet het maar doen: al voor de tweeëntwintigste keer met een hele groep leerlingen tussen 12 en 18 zelf compleet een toneelstuk in elkaar boksen en dan drie voorstellingen geven!

Dit jaar waagden regisseurs Mira Bryssinck en Fred Libert zich aan die opgave: samen met 44 leerlingen repeteerden ze elke woensdagmiddag tussen 12.45 uur en 15.00 uur, en dan nog een hele week in de kerstvakantie. En het resultaat mocht er meer dan zijn, vonden ook duidelijk alle toeschouwers.

We kregen de set van een televisiequiz te zien, compleet met cameramannen, catering, make-upafdeling, applausmeesters, kostuumbeheerders en zelfs een zeer arrogante regisseur. Maar wat doe je als die quiz ofwel belachelijk gemakkelijk blijkt te zijn, ofwel levensvragen stelt waarop je, zeker als tiener, geen antwoord kan formuleren? Kan iemand eigenlijk ooit een antwoord vinden op alle vragen? Weet je eigenlijk zelf wel wat je wil? Wat je het liefst van al zou willen? Dat je gelukkig bent? Dat je wil dat je ouders trots zijn op jou? Dat je een taart in iemands gezicht mag gooien? En is dat dan eigenlijk wel jouw keuze? Want wie bepaalt de keuzes die jij kan en mag maken? En besef je wel welk impact die keuzes op jou en je omgeving hebben?

Het stuk werd tegelijkertijd zeer amusant en toch een diepe doordenker, waarbij de levensvragen werden verbroken door de reclames, net zoals in het echt. En wat die kip daar liep te doen, dat weten we zelf ook nog altijd niet, om eerlijk te zijn.

Iedereen bedanken die meegeholpen heeft om dit stuk op poten te zetten, zou ons hier te ver leiden, maar drie namen springen er compleet boven uit: Febe De Clercq, Karel Uyttenhove en Joke Van Bossche zijn de drie leerkrachten die hun schouders onder dit evenement hebben gezet, elke woensdag aanwezig waren, alles in goede banen hebben geleid en dan ook terecht meer dan trots op zichzelf, hun toneelspelers en het hele team mogen zijn.

Alle foto’s van het stuk kan u hier in ons archief terugvinden.

Oh, en we hebben het even voor u opgezocht: de correcte uitspraak van hummus verschilt van land tot land. Wij gaan alvast voor kikkererwtenpuree.

Verrassing voor Merel

Merel had uiteraard op haar verjaardag cadeautjes van ons gekregen. Gisteren kwamen er daar nog bij van haar vriendinnen: een kettinkje, oorbellen, lipgloss, een diadeem die ze al lang wilde, een resem van haar lievelingssnoepjes, een boekenbon… Yup, haar vriendinnen kennen haar goed.

En toen was er vandaag onverwacht nóg een cadeautje! Marie-Julie had me gestuurd dat er bij opa iets klaar stond dat ik moest meenemen: een leuke tote bag met daarin een flesje body mist, maskertjes voor rond de ogen en een heel erg fijn, wit, pluche-achtig dekentje. Merel had totaal niks verwacht en was superblij. Want ja, de leukste cadeautjes zijn die die je niet verwacht, natuurlijk. Net zoals wij destijds bij Marie-Julie hadden gedaan.

Ik denk dat we aan het begin van een fijne traditie onder nichtjes staan, jawel.

Verjaardagsfeestje voor Merel

Nee, het zijn uiteraard al lang niet meer de feestjes zoals vroeger. En Merel houdt niet zo van slaapfeestjes, ze slaapt dan te weinig en vindt het te veel gedoe.

Maar om kwart voor één kwamen hier drie vriendinnen toe, werden er cadeautjes gegeven en opengemaakt en reden papa en grote broer nog wat later richting The Zone, voor een lasershoot. We hadden twee sessies geboekt, voor de vier meisjes én de twee broers. Ha ja, die mochten uiteraard meedoen.

Tegen vier uur kwamen ze hier allemaal zeer enthousiast terug: ze hadden eerst wat gewacht, de uitleg gekregen, het spel gespeeld en dan daar nog iets gedronken. En toen waren er hier, zoals Merel had gevraagd, donuts. Ze was daar trouwens zelf om geweest met haar broer, want zoals gezegd doet mijn rug het niet, eigenlijk zelfs steeds minder en minder, als ik eerlijk mag zijn. Het zou me niet gelukt zijn om mee te gaan…

Maar Bart verzekerde me dat ze het amusant hadden gevonden, en de gezichten achteraf vertelden me net hetzelfde.

Ik had me intussen wel bezig gehouden met de donuts en de tafel en dergelijke, zodat het er toch wat feestelijk uitzag. De donuts verdwenen zoals dat alleen kan bij tieners, en daarna trokken ze naar boven voor nog een reeks spelletjes en tienermeisjesgegiechel. En werd het half zeven in plaats van de vooropgestelde vijf uur. Wat absoluut niet kwaad kan, natuurlijk, eerder een goed teken.

14 jaar

Lieve Merel

terwijl ik dit typ, zit jij in de zetel naast me, in de comfy pyjama die je van me gepikt hebt, je ziek te lachen met de olive oil stories op TikTok. Het typeert je wel: heel rustig, goedgezind, en af en toe wat commentaar.

Ik heb net even herlezen wat ik vorig jaar schreef op je verjaardag, en het meeste ervan is nog steeds van toepassing. Ja, je bent een jaartje ouder en zelfzekerder, maar dat kleine bange muisje zit er nog steeds in vanbinnen: het uit zich nog steeds in een perfectionisme dat niet altijd houdbaar is. Maar foutjes schud je al wat sneller van je af, je haalt iets sneller je schouders op en een acht is al geen echte ramp meer.

Je kledingstijl is nog iets meer uitgesprokener conform met die van je leeftijdsgenoten, en jammer genoeg betekent dat ook dat je sommige kledingstukken vrij snel afdankt, ook al is daar op zich nog niks mis mee. Maar ik snap het, liefje: op jouw leeftijd is het ‘niet uit de toon vallen tegenover je leeftijdsgenoten’ nu eenmaal een basisprincipe. Je hebt wel een gigantisch gevoel voor stijl: je weet feilloos wat je past en wat je niet past, weet hoe je die fantastisch mooie ronde heupen en lange benen in de verf kan zetten, en hebt de perfecte haarsnit. De make up komt er ook langzamerhand bij kijken: het is nu toch al een tijdje dat je standaard mascara draagt, soms ook al eens gekleurde lippenbalsem en af en toe een geurtje. Je hebt intussen ook verschillende kettinkjes en sinds je opnieuw gaatjes in je oren hebt, draag je ook wel eens verschillende oorringen. Je hebt je basis stekertjes die je ’s nachts draagt zodat je gaatjes niet supersnel toegroeien – ik steek dat op die acnémedicatie van jou – maar ook gouden ringen en intussen mega schattige hartjes.

Lieze is nog steeds je hartsvriendin, maar ik ben mega blij dat je niet zomaar voor haar hebt gekozen qua studierichting, maar elk jullie eigen voorkeur hebben gekozen. Lieze doet de Latijn-Wetenschappen, jij Latijn-Moderne Talen: voor Latijn, zedenleer en nog een paar vakken zitten jullie samen, voor de rest niet, maar dat deert jullie vriendschap absoluut niet. Anna zit per slot van rekening in de Natuurwetenschappen, Eslem – die er sinds dit jaar bijgekomen is in het groepje vriendinnen – in de Humane Wetenschappen (als ik me niet bedrieg) en dat is geen punt.

Wat jij en Lieze intussen wel met een passie doen, is Drama. Je bent gestopt met blokfluit, en dat is misschien maar goed ook, want je had eigenlijk niet echt aanleg voor muziek en vond het op den duur meer een plicht dan wat anders. Maar aangezien jullie beide zo enthousiast waren over het schooltoneel, hebben we jullie ingeschreven voor de lessen Drama in de muziekacademie in Evergem. Dat is op woensdag van zes tot acht, nota bene samen met Poppy, een van jullie vriendinnen uit de lagere school. Het fijne eraan is dat jullie dat helemaal zelfstandig doen: je fietst naar de tramhalte bij Lieze haar huis, neemt daar samen de tram, wandelt al tetterend naar de les, komt al tetterend terug, en bent tegen kwart voor negen weer thuis – de tram komt niet onmiddellijk, je moet altijd wat wachten. Maar wat geniet je ervan! Je komt met de meest amusante verhalen thuis van de rare stukjes die je nu weer in elkaar hebt gestoken en de slappe lach die er onvermijdelijk op volgde. Ik heb echt wel respect voor El, jullie leerkracht.

Je doet inderdaad meer en meer zelfstandig: het schooltoneel, de lessen drama, gaan shoppen met vriendinnen, zelf naar het Kruidvat gaan om de nodige producten in te slaan, boeken bestellen, naar de apotheek gaan… Het is wel zo makkelijk, ja, maar net zoals bij de jongens moet ik je leren loslaten, beetje bij beetje, en daar heb ik het soms moeilijk mee.

Maar gelukkig kom je regelmatig in de zetel bij me onder mijn dekentje liggen, en dan vertel je over wat je bezig houdt: de boeken die je leest, de series die je bekijkt, The Drama op school, de saaie en minder saaie lessen van je leerkrachten, het gezaag van je klasgenoten… Vaak eindigt dat dan met gigantisch gelach, soms ook met een kribbige opmerking omdat ik, naar jouw aanvoelen, kritiek op jou geef terwijl dat niet zo bedoeld is.

Je leest ook enorm, en dat vind ik zalig: je hebt voor je verjaardag nota bene je eigen, matchagroene Kindle gevraagd, want mijn oude viel regelmatig uit – dat was ook de reden dat ik hem vervangen heb. Daarnaast was er nog een Taylor Swift papieren popjesaankleedboek – of hoe dat ook heet – een adventskalender met kleine Taylor Swiftfiguurtjes, een set van je favoriete stiften van je broers en een reeks minipopjes, van die verzameldingetjes. Oh, en het bijpassende beschermende hoesje voor je Kindle. Je straalde, en ik genoot ervan je te zien.

Maar vooral ben ik trots op jou, en op de prachtige jongedame die je aan het worden bent. Al mijn collega’s zijn unaniem lovend over jou, vinden jou een zeer aangename leerling die zich in alle talen prima weet uit te drukken, met een rijke woordenschat en een prachtige manier van spreken, en een positieve ingesteldheid.

En telkens als weer iemand uitroept in de leraarszaal: “Wat een dotje is dat toch!” zwelt mijn hart van trots en kan ik dat alleen maar beamen.

Aan de ene kant kan ik niet wachten om te zien tot wat een prachtige vrouw jij zal uitgroeien, aan de andere kant wil ik jou nog zo lang mogelijk als mijn klein vogeltje onder mijn vleugels houden.

Maar een ding staat vast, lieve Muizie: I love you to the moon and back!