Geplaatst op

Appelscrunchie

Merel kwam af met een Tiktokje: of ik dat ook niet kon haken voor haar? “Dat” bleek een gehaakte scrunchie te zijn die wel een appelschijfje leek, compleet met steeltje en blaadje. En er zat vooral ook een werkbeschrijving bij, al snapte ze daar zelf niks van.

@bailey..allen

I made this #crochet #apple #wlw

♬ Love More – Fiona Apple

Het bleek een werkje van amper een kwartiertje te zijn, en ik vind dat het best goed gelukt is.

Ze was er in elk geval blij mee.

Geplaatst op

Dramatoonmoment

Merel volgt sinds het begin van dit schooljaar samen met Lieze de lessen drama in Evergem, samen met drie andere meisjes. Vandaag hadden ze een eerste toonmoment, een kort geïmproviseerd toneeltje dat ze op twee weken in elkaar hebben gestoken. Het was echt wel amusant: vijf tienermeisjes maken een clubhuis in een leegstaand huis en vinden er onder andere een amulet. Wanneer Merel later vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis doet, herkent een oud dametje het amulet en weet ze dat ze in gevaar is, want in dat huis heeft ze destijds haar man gedood en begraven. En dus gaat ze terug naar dat huis, waar de meisjes toevallig aanwezig zijn…

Er zat zelfs een stukje musical in. Goed gelachen, en vooral: ze doet dat echt goed, ze heeft er flair voor.

Geplaatst op

Hartje

Merel kwam thuis met het bericht dat ze was blijven haperen met haar favoriete rokje en dat er een winkelhaak in getrokken was. Of ik dat niet kon repareren zoals ik ooit een hemd gerepareerd had: met een opvallende steek, zodat het zou lijken alsof het erom gedaan was. Want ja, onopvallend kan je dat niet repareren.

Ik nam een dunne wollen draad en begon het hoekje vast te zetten. “Goh”, zei ze, “kan je daar meteen gewoon een hartje van maken? Zodat het helemaal lijkt alsof het de bedoeling is?”

Euh, ja zeker?

Ze vond het zelfs mooier dan voorheen, zei ze. Mooi meegenomen.

Geplaatst op

tToneel: “Wat is de lievelingskleur van de stelling van Pythagoras?”

Net zoals de twee vorige jaren zat Merel ook nu in het schooltoneel: elke woensdag van 12.45 uur tot 15.00 uur en dan in de vakantie ook nog een hele week. Ze was doodop, maar ze vindt het de max, en daar draait het toch om. Het is wel zwaar nu ze ook nog elke woensdag van 18.00 uur tot 20.00 uur dramales heeft aan de academie, maar het tweede semester is nu dus wel wat lichter.

Waar ze vorig jaar amper iets moest zeggen, was dat dit jaar iets meer, maar dan nog: als je 44 leerlingen op een scène hebt staan, kunnen de meesten niet zo heel veel zeggen natuurlijk.

Ze speelde ‘publiek’ in een televisieopname van een quiz en was duidelijk een fan van Fenne, een van de deelnemers. Ja, alweer een bizar stuk, bij momenten grappig, bij momenten existentialistisch. Yup, met tieners kan alles.

Voor de schoolwebsite – soms schrijf ik nog eens iets, gewoon uit pure goesting – schreef ik het volgende:

Je moet het maar doen: al voor de tweeëntwintigste keer met een hele groep leerlingen tussen 12 en 18 zelf compleet een toneelstuk in elkaar boksen en dan drie voorstellingen geven!

Dit jaar waagden regisseurs Mira Bryssinck en Fred Libert zich aan die opgave: samen met 44 leerlingen repeteerden ze elke woensdagmiddag tussen 12.45 uur en 15.00 uur, en dan nog een hele week in de kerstvakantie. En het resultaat mocht er meer dan zijn, vonden ook duidelijk alle toeschouwers.

We kregen de set van een televisiequiz te zien, compleet met cameramannen, catering, make-upafdeling, applausmeesters, kostuumbeheerders en zelfs een zeer arrogante regisseur. Maar wat doe je als die quiz ofwel belachelijk gemakkelijk blijkt te zijn, ofwel levensvragen stelt waarop je, zeker als tiener, geen antwoord kan formuleren? Kan iemand eigenlijk ooit een antwoord vinden op alle vragen? Weet je eigenlijk zelf wel wat je wil? Wat je het liefst van al zou willen? Dat je gelukkig bent? Dat je wil dat je ouders trots zijn op jou? Dat je een taart in iemands gezicht mag gooien? En is dat dan eigenlijk wel jouw keuze? Want wie bepaalt de keuzes die jij kan en mag maken? En besef je wel welk impact die keuzes op jou en je omgeving hebben?

Het stuk werd tegelijkertijd zeer amusant en toch een diepe doordenker, waarbij de levensvragen werden verbroken door de reclames, net zoals in het echt. En wat die kip daar liep te doen, dat weten we zelf ook nog altijd niet, om eerlijk te zijn.

Iedereen bedanken die meegeholpen heeft om dit stuk op poten te zetten, zou ons hier te ver leiden, maar drie namen springen er compleet boven uit: Febe De Clercq, Karel Uyttenhove en Joke Van Bossche zijn de drie leerkrachten die hun schouders onder dit evenement hebben gezet, elke woensdag aanwezig waren, alles in goede banen hebben geleid en dan ook terecht meer dan trots op zichzelf, hun toneelspelers en het hele team mogen zijn.

Alle foto’s van het stuk kan u hier in ons archief terugvinden.

Oh, en we hebben het even voor u opgezocht: de correcte uitspraak van hummus verschilt van land tot land. Wij gaan alvast voor kikkererwtenpuree.