Geplaatst op

Tandperikelen, vervolg

Nee, het gaat niet zo goed met Mereltje. Donderdag is ze geopereerd aan haar tanden, dit weekend ging eigenlijk alles best wel vlot, ze kon ook op restaurant redelijk deftig eten.

Maar sindsdien gaat het bergaf: de tand – de ene waar het rubbertje niet meer in zit, dat gat in haar verhemelte – begint echt heel veel pijn te doen, en de pijnstillers – afwisselend paracetamol en ibuprofen – helpen niet echt. Ze heeft moeite om te slapen, ze eet nauwelijks, zelfs drinken lukt alleen met een rietje, ze is al twee kilo vermagerd… Maar vooral: ze voelt zich ellendig. Ze gaat wel naar school, maar dat voor een groot deel op koppigheid en wilskracht. Toen ze gisterenavond zei dat het een kloppend gevoel was, was ik er niet meer gerust in: kloppen, dat wijst doorgaans op een ontsteking, en vooral, ze kan zo niet blijven vermageren, toch?

Ik belde naar de stomatoloog deze morgen, maar alles zat volzet. Vrijdag in de voormiddag, ten vroegste. Hmpf.

Ik heb nog behoorlijk aangedrongen bij de secretaris en gezegd dat we dan, als het nog erger wordt, desnoods via de spoed zullen binnenkomen, want dat dit echt niet veel langer kan. Hij ging zien wat hij kon doen.

Soit, rond kwart voor twee kreeg ik telefoon: om kwart voor drie stipt in het ziekenhuis, maar dan echt ook kant en klaar aan de balie van de stomatologie, ze ging er Merel tussen nemen.

Euh… Ik heb Bart ingeschakeld, want ik zat net bij de kinesist. Alleen had Bart dan weer een online vergadering om drie uur. Bart is dus met Merel naar ginder gereden, ik ben hem gaan aflossen.

Na veel heen-en-weergeloop in het ziekenhuis zelf bleek dat ze effectief op de afdeling kleine ingrepen moest zijn, omdat de dokter daar bezig was. Een kort nazicht wees uit dat er geen ontsteking was, maar dat die tand al meteen aan het doorkomen was en dat het daardoor zo veel pijn deed, net zoals bij een baby de tandjes doorkomen. Ze stelde ons gerust dat het vrij snel zou beteren en raadde tandgel aan, van die gel die je inderdaad ook voor baby’s gebruikt.

We waren allebei vooral opgelucht dat het “dat” maar was, maar tegelijk denk ik nu dat die dokter mij een paniekmoeder vindt, die veel te snel problemen ziet voor haar kind.

Euh, ik heb zelf mijn wijsheidstanden laten verwijderen met een hele zware ontsteking tot gevolg, waar gewone antibiotica al geen grip meer op had, met een ontsteking die al tot in het bot zat, en dat wilde ik Merel vooral besparen.

Bon, we weten nu dat er niet echt een gevaar is of een probleem, ze moet enkel nog wat op haar tanden… euh, bijten. En hopen dat het snel betert.

Geplaatst op

Merel onder het mes

Zoals eerder gezegd, moest Merel geopereerd worden: op zich geen grote operatie, het gaat om het vrijleggen van twee tanden, zoals ze dat noemen. Concreet boort de stomatoloog twee gaten doorheen het kaakbeen naar de tanden die zich niet vanzelf een weg banen naar waar ze thuishoren. Op die manier krijgen die een logische, vrij moeiteloze doorgang en zouden ze zelf moeten indalen. Als ze doen wat ze moeten doen dus.

We stonden met Merel om zeven uur deze morgen in het ziekenhuis, en ietsje later had ze haar bedje op de kinderafdeling: kinderen krijgen voorrang. Ze was immens zenuwachtig, maar dat begrijp ik best.

Samen gingen we nog naar de lift en naar de deur van het operatiekwartier, en daar nam ik afscheid van mijn muisje: er mocht maar een van ons twee mee binnen, en dan kon ik beter gaan lesgeven, dacht ik zo. Ik heb les van 9.30 uur tot 12.55 uur, en Bart kon bij haar blijven. Enfin, ook dat is relatief: hij mocht bij haar blijven, goed ingepakt, tot in de operatiezaal tot ze sliep en vloog dan buiten om te wachten tot ze terug was op de verkoeverkamer (yup, het Nederlandse woord voor recovery).

Toen ik om één uur een berichtje stuurde dat ik naar het ziekenhuis kwam, kreeg ik het antwoord dat ze intussen alweer thuis waren. En jawel, hier lag een klein hoopje versuft te wezen in de zetel. Veel pijn had ze – nog – niet want ze heeft de nodige pijnstillers binnen. Maar er zitten dus twee gaten in haar mond, toegeplakt met een soort rubbertjes om de doorgang zo lang mogelijk open te houden.

En toen was er ’s avonds al paniek: het rubbertje op haar verhemelte was al losgekomen! Ik belde naar de chirurge, maar zij stelde ons gerust: dat was niet erg, die tand ging er wellicht toch zeer snel doorkomen, dat vormde geen enkel probleem. De andere tand, dat zou wel fijn zijn mocht dat iets langer blijven.

In elk geval was Merel toch wat gerustgesteld en probeerde ze alvast iets te eten.

Ik voorzie nog behoorlijke moeilijkheden, om eerlijk te zijn…

Geplaatst op

Operatie voor Merel

Zaten we een paar weken geleden nog onverrichter zake bij de stomatoloog, dan kregen we vandaag wel resultaat. De CT-scan was duidelijk: er moet effectief een doorgang vrijgemaakt worden voor de twee snoodaards die op een verkeerde plaats zitten. De ene tand voelde je in Merels tandvlees, de andere zag je zowaar bijna door haar verhemelte komen. Het wordt nog een stevig parcours bij de orthodontist, me dunkt.

Maar bon, eerst dus een operatie op donderdag 20 april, de week na de vakantie. En dan maar hopen dat die tanden zich gedragen zoals ze moeten. Meh.

Geplaatst op

Abces?

Beide jongens zijn nog steeds behoorlijk hamsterig en vooral nogal geel: de extractie van de wijsheidstanden heeft vooralsnog wat sporen achtergelaten.

De pijn is wel behoorlijk aan het minderen, Wolf is al sinds maandag terug naar de les en Kobe is vandaag ook naar school geweest. Alleen… Ik was er bij hem niet helemaal gerust in, want waar aan de ene kant de zwelling netjes was afgenomen zoals het hoorde, bleek dat aan de andere kant niet zo te zijn. Integendeel, de pijn was ook weer komen opzetten en wanneer ik aan zijn kaak voel, voel ik een ronde bol. Een abces, zo lijkt me.

Ik belde naar het ziekenhuis, zoals de dokter me gesommeerd had, en kreeg een assistente aan de lijn: “Ah ja, mevrouw, ik kan u een afspraak geven op negen november.” Euh, wat? Ik ben nog net niet uit mijn krammen gevlogen: “Mevrouw, mijn zoon is vorige donderdag geopereerd en heeft NU een abces op zijn kaak dat dik staat en behoorlijk pijn begint te doen. Nee, dat kan niet twee weken wachten! De dokter had ons gevraagd contact op te nemen mocht dit zich voordoen!”

Bon, een afspraak om twee uur bij een andere stomatoloog die ons er wél wilde tussen nemen. Ik zegde mijn kine af en reed fluks met Kobe naar het ziekenhuis. Alwaar ik blijkbaar gelijk had gehad om me zorgen te maken, en ook weer niet: ja, er zit een bol, maar blijkbaar niet op de wonde, maar in zijn kaakwand zelf! De dokter wist ook niet hoe dat kwam: misschien op zijn kaak gebeten na de verdoving? Of de kaak lichtjes geraakt bij de operatie? Het is in elk geval een ontsteking, en Kobe krijgt extra antibiotica en het advies zo veel mogelijk die bol te masseren zodat hij hopelijk vanzelf wegtrekt. En anders moeten ze het ‘lanceren’, dus opensnijden om de viezigheid eruit te halen.

Euh… Het is dus te hopen dat die antibiotica hun werk doen. Poeh.

Geplaatst op

Duo-operatie

Eind augustus waren we langs gegaan bij de stomatoloog en had ze voor beide jongens samen de operatie vastgelegd voor hun wijsheidstanden: allebei onder volledige verdoving, allebei alle vier hun wijsheidstanden in één keer. En jawel, dus ook samen op één kamer, al konden ze ons dat niet op voorhand garanderen.

We stonden om zeven uur met zijn viertjes bij de opname van het Jan Palfijn, een half uur later waren beide broertjes hun übersexy operatiehemd aan het aantrekken. Goed gelachen! Gelukkig hielden ze er allebei ook de moed in.

Ik moest wel gaan lesgeven tegen negen uur, maar tegen dan waren beide heren al vertrokken richting operatiekwartier, met zo’n twintig minuten tussen. Bart ging dan maar fitnessen en zorgde dat hij wat later terug in het ziekenhuis was tegen dat de jongens op hun positieven kwamen.

Blijkbaar lagen ze ook naast elkaar op de recovery, al werd Wolf wel eerst terug naar de kamer gebracht. En ja, we hadden twee paaseieren, met langwerpige ijszakjes in van die kousverbanden. Tsja.

 

De komende dagen zal het alleen maar erger worden: hun kaken gaan zwellen en pijn doen, eten wordt lastig en vooral zaterdag en zondag worden de moeilijkste dagen, zei de dokter. Ik kijk al uit naar mijn twee hamstertjes.

 

Geplaatst op

Wijsheidstanden

Toen we vorige week met zijn allen op controle gingen bij de tandarts, stelde ze dat zowel Wolf als Kobe wellicht binnenkort problemen gingen krijgen met hun wijsheidstanden: die dingen liggen vaak verkeerd, zitten scheef en beginnen dan te duwen tegen de achterste kiezen, dat je behoorlijk veel pijn kan krijgen. Beter voorkomen dan genezen, vond ze, die tanden gaan vroeg of laat toch ambetant beginnen doen.

Bon, wij vandaag dus naar de stomatoloog in het Jan Palfijn. Daar ging het verbazingwekkend vlot en efficiënt. “Ha, een doorverwijzing van de tandarts? Goed, dit zijn foto’s, en ja, ze heeft gelijk. Alle vier in één keer onder algemene verdoving, of liever twee per twee onder plaatselijke? Het is sowieso vijf dagen ziekteverlof. Allebei onder volledige verdoving? Prima, kies maar een donderdag wanneer het het beste past. Misschien niet bij de start van het academiejaar voor onze kersverse student?
Bon, 20 oktober is prima, ik neem hen dan na elkaar en dan kunnen de broers samen op één kamer bekomen en ’s avonds naar huis. Dit zijn de papieren, dat is dan geregeld!”

En dat was dat. Effectief.

Geplaatst op

Tandartsbezoekje

Grote vakantie en dus ook tijd voor de halfjaarlijkse tandartscontrole. De afspraak lag al enige tijd vast: met vier na elkaar is dat ook geen evidentie.

Merel kreeg een pluim omdat ze zo goed poetst, maar moet wel eens langs bij de orthodontist: haar tanden staan echt scheef. Saar heeft meteen ook twee melktanden getrokken – Merel was een beetje gedaan – en de laatste dag van de vakantie volgt er nog eentje. Bij mij moet er dan een gaatje gevuld worden, meh.

Wolf had een schitterend gebit en onderhoudt het ook zeer goed, Kobe kreeg de opmerking dat hij iets beter mag poetsen. Maar vooral: ze moeten beide naar de stomatoloog wegens wijsheidstanden die voor problemen gaan zorgen. Die afspraak ligt ook al ergens eind augustus vast, toch voor een intakegesprek en dan kijken wat er precies nodig is.

Allez hup, al een chance dat we Dentalia Plus hebben, denkt ne mens dan.

Geplaatst op

Stomatoloog voor ons pa, deel twee

Vorige week schreef ik dat ons pa die afgebroken tand moest laten uithalen door een stomatoloog en dat we langs geweest waren.

Vandaag was ons pa er toch niet gerust in, maar bon. Op zich ging het allemaal bijzonder vlot: alleen de inspuiting voor de verdoving deed pijn, zei hij, de rest heeft hij niet gevoeld. De tand, allez ja, wortel is er zeer vlot uitgegaan, ze hebben het bijzonder grondig dichtgenaaid, en dat was dat: twintig minuten later stonden we alweer buiten.

Hij kreeg geen warm eten en ook geen koffie, en zat toch wel een beetje ongelukkig te kijken naar het slaatje met Russisch ei dat we hem voorschotelden, maar bon, daarin was de dokter categoriek geweest: geen warm eten of drinken tot morgen.

Ik ben benieuwd. Nu eerst rustig alles laten genezen, en dan zijn gebit in orde laten zetten zodat ook dat weer perfect past en hij normaal kan eten.

We zijn nog eventjes bezig.