Geplaatst op

Hoe is het nog met ons pa?

Awel, best wel goed.

Hij heeft de operatie en het gedoe achteraf prima doorstaan: zijn darmen zijn, na uiteraard eerst de aangepaste voeding, vrij probleemloos weer van start gegaan, en ook zijn longen doen het al bij al wel goed, gezien zijn COPD.

Alleen is hij nog quasi voortdurend misselijk en duizelig, en vorige week is hij weer beginnen overgeven, iets wat eigenlijk absoluut niet de bedoeling is. De duizeligheid is te verklaren door zijn parkinson, die nu duidelijk erger is – hij kan met moeite een koffietas vasthouden – en dat zou best wel eens kunnen door het feit dat hij zijn medicatie overgeeft. En dat overgeven, dat hebben ze onderzocht: het zou ook typisch zijn voor parkinsonpatiënten dat de zenuwsignalen naar de slokdarm niet goed doorkomen, waardoor de peristaltiek niet goed werkt en hij dus moet wurgen of zelfs overgeven.

Bon, daar bestaat dus medicatie voor, maar… die werkt dan weer in op al de rest van zijn medicatie, en daar wilde de geriater het liefst van al afblijven. Juist ja. Op zich kon hij niet langer meer op geriatrie blijven wegens zo goed als genezen, maar hij zag het zelf absoluut nog niet zitten om naar huis te gaan. We hebben gelukkig een oplossing gevonden: er bestaat een parkinsonrevalidatie-afdeling in het ziekenhuis, onder zijn geliefde dokter De Meulemeester, en die vond ook onmiddellijk dat hij daarvoor in aanmerking kwam, al was het maar om zijn medicatie bijgestuurd te krijgen onder toezicht.

Sinds vrijdag zit hij dus op een andere afdeling, een andere gang, met veel meer kinesitherapie en revalidatie, en hopelijk gaat hij nu het belang inzien van beweging en van het gebruik van een rollator, als dat hem in beweging kan houden. Want momenteel is hij nog steeds te trots om dat te gebruiken. Tsja.

Maar bon, het gaat dus best wel goed met hem, gezien zijn zware problematiek. En nu maar hopen dat die revalidatie ook de duizeligheid en de misselijkheid kan oplossen.

Geplaatst op

Update over ons pa, post-operatief

Ja, het gaat goed met ons pa, zo goed als kan. Oef.

Dinsdagavond heeft Jeroen hem binnengebracht, woensdag rond een uur of negen is de chirurg aan de operatie begonnen, en die ging toch wel vier uur duren, hadden ze gezegd.

Ik heb dus zelf even gebeld rond half twee naar recovery, en daar wisten ze me te zeggen dat de operatie net gedaan was, maar dat hij onderweg was naar Intensieve. Juist ja, dat was ik even vergeten: ze gingen hem voor alle zekerheid een nachtje op intensieve houden. De zeer behulpzame dame gaf me het nummer van intensieve, maar zei me nog even te wachten want hij was nog op transport, ze gingen dus toch nog niks weten.

Bon, een half uur later kreeg ik vlotjes iemand van IZ aan de lijn, en die bevestigde dat alles in orde was: ons pa was zelfs al even wakker geweest, de operatie was goed verlopen, er was geen stoma, en hij ademde zelfstandig. Ze wilde hem zelfs even doorgeven, ware het niet dat hij weer in slaap was gevallen.

Roeland is dan ’s avonds tijdens het bezoekuur even langs geweest, en ons pa was nog wat verward, maar voelde zich beter.

Gisteren tegen de middag is hij dan naar een gewone kamer op geriatrie verhuisd omdat alles eigenlijk prima was. Nu is het afwachten hoe zijn darmen gaan reageren op voedsel: eerst beschuitjes, dan licht verteerbaar, dan gewoon eten. Pas dan kan hij eventueel naar huis.

Maar al bij al is dit het best mogelijke scenario. Oh, enne… het gezwel was wel degelijk kwaadaardig.

 

Geplaatst op

Vrolijk met de fiets

Het was ietwat warm vandaag, zou je kunnen stellen, maar ik was met de fiets naar school gegaan en vandaar langs het fietspad, via de Bourgoyen, naar het ziekenhuis gefietst.

Het is onvoorstelbaar als je weet dat je naast de R4 zit, vlakbij het centrum van Gent, geprangd tussen de ring en de kleine ring in. Héérlijk!

En ons pa? Die stelt het redelijk, de hik is afgenomen. Hij heeft in elk geval een stevige maagzweer, zijn COPD is ook weer actief, maar ze zijn nog verdere onderzoeken aan het doen.

Ik ben vooral blij dat hij in het ziekenhuis ligt, dan hoeven we ons voorlopig geen zorgen te maken.

En ’s avonds, toen ik terugkwam van de infoavond op school, ben ik eventjes gestopt op Mariakerkebrug. Gewoon omdat het kon.

Geplaatst op

Pa nu ook in ziekenhuis

Roeland belde daarstraks, zo rond een uur of zeven: of het klopte dat ik morgenmiddag met ons pa naar het ziekenhuis ging? Want het is echt niet goed, en vooral die rare hik baart ons zorgen, samen met het feit dat hij dus echt niet eet.

Euh… Ik had daarmee gedreigd, maar heb daar eigenlijk nu écht de tijd niet voor, aangezien de punten afgesloten worden, er examens moeten opgesteld worden en ik nog die extra lessen geef. Maar als het moet, dan moet het maar.

“Goh”, zei Roeland, “Ik dacht al zoiets, ons pa is ervan overtuigd dat ge morgen met hem gaat. Maar ik heb deze avond nog wel tijd, is het dan niet beter dat ik vanavond met hem ga?” Bon, ik dus doorgegeven wat hij allemaal mee moet hebben, en Roeland hem meegepakt.

Indien nodig kon ik gerust gaan aflossen, ik kan ook op de spoed nog zitten verbeteren, maar dat hoefde niet voor Roeland. Een eerste bloedonderzoek wees uit dat ons pa nog nauwelijks rode bloedcellen had, ze hebben hem onmiddellijk twee zakken bloed bijgegeven. En nu zijn ze dus onderzoeken aan het doen. Het eerste vermoeden gaat richting een maagzweer, dat zou wel een en ander kunnen verklaren.

In elk geval is ons pa blij dat hij in het ziekenhuis is, hij voelt er zich veilig en er wordt voor hem gezorgd. En wij, wij zijn eindelijk ook een pak geruster.

Wordt vervolgd.

Geplaatst op

Mijn dagje niet…

Nee, het was vandaag mijn dagje niet. Op een bepaald moment zat ik in de auto en had ik veel zin om eventjes keihard te roepen tegen mijn stuur. Ik heb het maar niet gedaan om mijn stem niet te beschadigen…

Er is uiteraard mijn gewone job: ik moest vier uur lesgeven vandaag, niks speciaals. Nog wat voorbereiden voor de extra lessen in het vierde jaar wegens een zieke collega, maar op zich is dat niet erg. Maar die extra uren lesgeven vragen wel een fysieke inspanning voor mijn rug.

Toen om half vier de directeur me vroeg of ik alsjeblief een handje kon toesteken en twee dringende brieven wilde opstellen omdat zij en de adjunct er gewoon niet toe kwamen, zei ik dan ook volmondig ja: voor mij duurt dat niet zo lang.

En toen reed ik naar Zomergem: ons pa is al meer dan een week ziek. Hij moet overgeven, eet nauwelijks, heeft een raar soort hik, maar de huisdokter was er nog redelijk gerust in. Die had hem antibiotica gegeven op basis van zijn bloedonderzoek en zei dat het wel snel moest beteren. Niet dus. Ons pa lag in zijn bed te zieltogen, en daar kan ik dus hoegenaamd niet tegen. Hij was ook al een week niet gewassen: hij had de verpleging gewoon weggestuurd. Soit, vers onderlaken, verse pyjama, en hemzelf heb ik naar de keuken gestuurd voor een boterham en vooral ook zijn medicatie, want een nieuwe psychose, dat is het laatste wat we kunnen gebruiken. Dat ging nog redelijk, al bleek slikken blijkbaar vrij moeilijk en had hij genoeg met één schamel boterhammetje. Hmmm. Ik heb hem gezegd dat, als het tegen donderdag niet beter is, hij alsnog richting ziekenhuis vliegt, want dit is niet meer normaal. Ondertussen heb ik nog even met zijn apotheker gebeld om zeker te zijn wat zijn psychofarmaca zijn, want hij wilde niet al zijn medicatie nemen. Zij verschoot nogal, want die medicatie is nogal belangrijk…

Bon, terwijl ik daar was, ging de telefoon: Bart. Kobe was tijdens de middagpauze gestruikeld en met zijn hoofd tegen een boom geknald. Hij had wel nog een uur Frans en een uur fysica gevolgd, maar was lijkbleek thuisgekomen en was beginnen overgeven. Bart wilde weten wat hij moest doen. Euh, de dokter bellen? Die stuurde hen prompt richting spoed voor scans en dergelijke. Juist ja.

Ik verzorgde verder mijn pa en zei dat ik daarna gerust naar de spoed wilde komen, voor het geval dat Bart nog naar Ronse wilde, naar zijn moeder die daar in het ziekenhuis ligt na een val. Het is een bezigheid, die ziekenhuizen. Maar Bart had het onder controle, gelukkig maar. Ik belde wel nog even naar school voor de juiste verzekeringspapieren en kreeg die prompt doorgemaild.

Terwijl ik naar huis reed, belde Marleen: haar vaste vrijwilliger die haar boodschappen doet sinds het fout is gegaan met mijn voet, was ziek. Of ik nog eens haar boodschappen kon doen? Uiteraard, maar niet vandaag, zei ik, het ging voor morgen zijn, en dat was prima.

Thuis ging ik even nog Wolf een knuffel geven: die is volop aan het stressen voor zijn examen morgen, en daarna plofte ik in de zetel want, ja, die twee brieven voor directie moesten nog geschreven worden.

Ugh.

Maar de boom is gelukkig in orde.