Geplaatst op

Doordenkertje

Ik zette mijn gerief voor de tabletopsessie klaar, en nam dus ook mijn doosje met dobbelstenen. Dat is een pracht van een doosje dat ik ooit gekregen heb, maar waarvan de scharniertjes kapot zijn. Op zich niet erg, met twee stevige rekkers blijft dat ook dicht.

Wolf had het vorige week gebruikt omdat hij zijn eigen dobbelstenen ergens verkeerd gelegd heeft en niet meer vindt. Kan gebeuren.

Ik nam het nu dus uit de kast, en merkte dat het niet echt goed dicht was, en met een dertigtal dobbelstenen is dat niet zo praktisch als dat openschiet.

En toen keek ik naar de rekkers, die mijn ingenieur van een zoon rond het doosje had gedaan.

Juist ja.

Nen ingenieur, dat kan alles berekenen, maar daarom zijn ze nog niet praktisch.

Geplaatst op

Geveld

Ik was al de hele vorige week aan het niezen en snuffelen, maar dat lag voornamelijk aan mijn allergie-die-geen-allergie-is. Maar gisteren ging het weer compleet fout, op een andere manier dan.

In de loop van de namiddag, na school, begon ik me mottig te voelen. Misselijk, hoofdpijn, buikkrampen, wat draaierig… Ik wilde de Masks niet afzeggen omdat de heren op me rekenden en ik dat ook echt wel graag doe, maar ik heb er nauwelijks iets gegeten – Geraard had nochtans paaseitjes voorzien, van die lekkere – en achteraf bleek dat de heren vonden dat ik echt wel stilletjes was voor mijn doen. Mij was dat niet opgevallen, maar bon.

Ik ging gisterenavond dan ook meteen slapen, met het idee dat het wel beter ging zijn, maar ook met het gevoel dat ik elk moment ging moeten overgeven.

Deze ochtend werd ik wakker zonder hoofdpijn, en ik dacht dat het wel oké was. Tot ik de trap afging en de misselijkheid meteen weer vollen bak kwam opzetten. En ik ook nog eens richting toilet mocht spurten wegens darmkronkels. Hmm. Ik belde naar school, gaf werk door voor de derdes en liet mijn zesdes zowaar naar huis gaan, terwijl ze eigenlijk een herhalingstoets hadden die ik perfect in de studie kon laten doorgaan en die ik klaarliggen had. Zegt genoeg over hoe ik me voelde…

Ik ben in mijn zetel onder mijn donsdeken gekropen en heb niet veel meer bewogen. Ugh.

Tegen ’s avonds voelde ik me wel een heel pak beter, en ik denk dat het morgen wel weer over zal zijn. Zo’n typische eendagsbuikgriep dus. Maar mens, ge kunt daar dus serieus slecht van zijn.

Geplaatst op

Toch nog weer even ziekenhuis voor pa

Vorige week ging het weer even helemaal fout voor ons pa: hij kon weer niet slikken en gaf continu slijm over. Blijkbaar was dat al op vrijdag begonnen, en was dat ook zaterdag zo.

Zondag, hier bij ons, heeft hij een poging gedaan om zijn voorgerecht op te eten, maar dat lukte niet. Hoofdgerecht heeft hij zelfs niet geprobeerd. Na een goed half uur was het een beetje gekalmeerd, en rond half vier probeerde hij alsnog een koffie en wat taart, maar helaas, ook dat lukte niet.

Ik zette me al schrap om maandag – het is gelukkig vakantie – met hem richting de spoed te gaan, maar toen ik in de voormiddag even langs ging, hoorde ik dat het zondagavond eindelijk weer goed ging. Zijn nieuwe huisdokter was al langs geweest, zij had gemixte voeding voorgeschreven en meteen ook al een afspraak geregeld bij dokter Sas, de gastroloog, voor een nieuwe dilatatie. Ik was aangenaam verrast: alles was al meteen geregeld! Zelf had hij intussen al twee liter water gedronken, de arme man was compleet uitgedroogd.

Vandaag was het eigenlijk de bedoeling dat ik vlak na de middag zou vertrekken richting Dordrecht bij Hanneke, maar die dilatatie kwam ertussen. Om half één stonden we op de betreffende dienst om daar te horen dat de ingreep pas om half twee was, maar dat ze wellicht wel om één uur hem al konden ophalen. Serieus! Geef ons dan geen afspraak om half één hé!

Goed half drie was ons pa terug, en ik kreeg ook even de dokter te zien. Volgens hem had ons pa gezegd dat er een hard stukje vlees klem had gezeten – daarover had hij het noch tegen ons, noch tegen de huisarts gehad – maar alles was nu weer in orde: er was weer gedilateerd naar 15 mm, en de volgende keer dat dat zou gebeuren, mogen we via spoed binnenkomen om dat dan meteen op te lossen.

Soit, het was dus dik na drie uur tegen dat ik kon vertrekken naar Dordrecht, maar er zijn nu eenmaal prioriteiten, en de dames konden gerust wel wat wachten. Nog die chance.

 

Geplaatst op

Implantaat: een update

Nope, het ging weer eens niet zoals de bedoeling was.

Anderhalve week geleden werd dus dat implantaat voor een kroon gezet in mijn bovenkaak. Verschillende kennissen hadden dat al laten doen en me verzekerd dat daar eigenlijk niks aan is, dat dat de dag zelf wat pijn doet, maar snel betert.

Hmpf.

De donderdag viel inderdaad goed mee, en zoals de dokter had gezegd, heb ik ’s avonds voor het slapengaan een pijnstiller genomen om goed te kunnen slapen. Vrijdagochtend: alles in orde, geen pijn. Vrijdagavond, op Aether: blij dat ik Ibuprofen 600 mee had, want het begon stevig pijn te doen en te kloppen. Het stond nochtans absoluut niet dik – lang leve het ijs dat ik er donderdag had op gehouden – of extra rood of zo, aan de buitenkant was absoluut niks te zien. Maar de pijn bleef, en ik nam dus 4 keer zo’n Ibuprofen op een dag, wat blijkbaar meer is dan de toegestane dosis. Ach ja.

Maandagochtend belde ik naar de dokter, maar die was op maandag en dinsdag niet beschikbaar, wel op woensdag. De pijn bleef overigens aanhouden, tot ook mijn sinussen en mijn onderkaak pijn deed.

Op woensdag kon ik bij haar terecht: een foto wees uit dat alles in orde was, dat er eigenlijk geen probleem mocht zijn, er was geen zwelling, ook geen echte roodheid, alleen was het tandvlees nogal zacht. Ze haalde wel de draadjes uit, en man, dat deed pijn! Ik heb ondertussen al zo vaak draadjes moeten laten weghalen of zelf uitgetrokken dat ik weet dat dat eigenlijk niet zou mogen. Tsja. Ze schreef me ook een stevige antibioticakuur voor, want er was duidelijk wel iets aan de hand, ja.

Maar die woensdag was zo druk, dat het pas ’s avonds was dat ik om die antibiotica kon gaan, en… de pijn was tegen dan zo goed als weg! Zonder pijnstillers! Maar echt…

Ik wachtte dus nog even tot de donderdag, en tegen dan was alles normaal: geen pijn, geen kloppen, geen zachtheid van dat tandvlees… Ik vroeg nog even raad aan mijn vertrouwde, betrouwbare apotheker en zij bevestigde: als de pijn weg is, geen antibiotica. Oef, want ik ben daar niet al te zot van, nee.

Vandaag ging ik ter controle opnieuw langs bij de kaakchirurg, zoals eigenlijk sowieso de bedoeling was, en zij concludeerde, net zoals ik eerder al had gedaan, dat ik blijkbaar gereageerd had op de draadjes. Om een of andere rare reden ging mijn lijf niet akkoord met de gebruikte draadjes, maar was alles weer in orde zodra die draadjes weg waren. Bizar.

En verder? Alles perfect in orde, het implantaat zit waar het moet zitten, perfect op zijn plaats, en alles is prima genezen. Eind mei nog eens op controle, en dan de kroon op het werk bij de tandarts.

En dan volgend jaar de tweede tand. Kwestie van optimaal gebruik te maken van de tandverzekering, toch?

Geplaatst op

Een goed gevuld dagje

Merel moest om negen uur al bij de huidarts in Evergem staan: ze mag na anderhalf jaar stoppen met haar acnémedicatie, en het is de bedoeling dat die nu niet meer terug komt. Alleen zal wellicht ook haar haar opnieuw iets vettiger worden, en dat vindt ze wel jammer, want nu moest het ze maar één keer per week wassen…

Aansluitend reden we naar de Zeeman en de Wooners in Sleidinge, kwestie van nog extra ondergoed voor opa te kopen, en nog wat andere losse spulletjes.

Van daaruit ging het richting Ikea: we wilden dat al lang eens doen, en nu was het het ideale moment. Het was er vrij rustig, we doorliepen de bovenverdieping en gingen om half twaalf al eten. Dat bleek een uitstekende beslissing, want toen hoefden we nog niet aan te schuiven, en tegen twaalf uur stonden ze tot aan de lift te koekeloeren. Chanceke!

Merel mocht ook nog de helft van mijn portie opeten, ik had veel te veel. En uiteraard hadden we weer veel te veel mee, maar ook wel een aantal noodzakelijke dingen. De jongens hadden nog handdoekrekken en dergelijke nodig, en een extra smal schoenkastje. En we hadden nog bordjes mee, en twee grote planten, en nog wat kleinigheden, zoals altijd.

Van daaruit reden we naar ’t kot om het gerief af te zetten, maar ook omdat ik zodanig veel last had van mijn implantaat, dat ik op controle ging bij de dokter in het ziekenhuis, naast het kot dus. Merel kon intussen rustig wat zitten lezen of Netflixen of zo, ze zat er op haar gemak.

Van daar ging het nog een klein beetje verder naar Dok Noord voor een drankje en een stukje voze taart op het terras daar, vooraleer we naar de Action gingen om gerief te zoeken voor een booknook die ze moet maken voor de Kleine Cervantes. Oh, en om brood in de Delhaize, waarbij ik blijkbaar niet zomaar mee mocht zingen met de muziek.

En tot slot ging het nog richting Decathlon, want Merel moest dringend nieuwe sportschoenen hebben omdat de vorige te klein waren. En intussen kreeg ze ook nog enkele loopT-shirts, want ze gaat elke zondag lopen, jawel.

Enfin, het was tegen zessen tegen dat we weer thuis waren. Wat een dag…

Geplaatst op

Implantaat

Deze voormiddag stond ik op school bij het project van de eerstes, maar tegen de middag verontschuldigde ik me: ik moest namelijk om kwart over één in het ziekenhuis Sint-Lucas staan voor de plaatsing van een implantaat. Ik parkeerde fluks in onze eigen garage van het appartement en wandelde naar het ziekenhuis. Na even wachten werd ik onder handen genomen: een gewone verdoving zoals bij de tandarts, om eerlijk te zijn, en dan dus de vijs in mijn bovenkaak. Het vreemde was dat je dus geen pijn voelt, maar wel de geluiden hoort van iets dat ergens in gevezen wordt, en dus het draaien van zo’n handschroefmachientje. Bizar.

Enkele draadjes en wat goeie raad later – en een voorschrift voor pijnstillers – stond ik weer buiten, na een klein half uur. Netjes, zou ik zo zeggen. Voorlopig voelde ik ook niks, maar dat was uiteraard omdat de verdoving nog niet was uitgewerkt. Ik kreeg wel een mini ijspakje mee en de raad om er ook thuis nog ijs op te leggen om eventuele zwelling tegen te gaan. Gelukkig hebben we nog meer dan voldoende liggen van die keer dat onze jongens hun wijsheidstanden lieten uithalen.

Soit, ook dat is dus alweer achter de rug. Volgende week controle, eind mei nog eens, en dan bij de tandarts voor effectief een kroon op die vijs.

Ik kan in elk geval al niet meer zeggen dat ik al mijn vijzen kwijt ben, ik heb er nu per definitie eentje zitten.