Geocaching in de woeste wind (en regen)
Het waaide zo hard vandaag dat ik niet thuis wilde blijven, en ons ma indachtig ging ik dan ook langs een vaart lopen, meer bepaald de Schipdonk tussen Stoktevijver en Oostwinkel. Daar ligt namelijk een hele reeks caches die ik nog niet had, en in het terugkeren kon ik dan Wolf oppikken in Lovendegem, dat is dan niet zo ver meer.
Ja maat.
Ik ben daar aan de vaart bijna weggewaaid. De wind zelf vond ik zeer amusant, maar geloof me: harde wind in populieren, dat maakt echt lawaai! Ik heb mijn decibelmeter uitgehaald en die haalde vlotjes 85 dB, en dat is veel, heel veel. Na een tijdje begon me dat zelfs te storen en was ik blij dat ik van de vaart weg ging. De tocht leidde me over Oostwinkelbrug, langs een heuse troostplek en bizarre beelden, en zo een natuurgebied in, heuse bossen dus. Het pad was zelfs bijna niet meer te zien, door bos, weiland, stukjes heide, het leek bij momenten wel alsof ik ergens in de Ardennen liep, zo ongelofelijk mooi…
En toen, toen liep ik de bossen uit, de blakke veld in, en doemden er achter mij bijzonder omineuze onweerswolken op. Me reppen had geen zin, want die kwamen veel sneller dichterbij dan ik kon stappen op die boerenslag. En ja hoor, het is beginnen gieten toen ik daar nog steeds blakkeveld liep, dus geen enkele plaats had om te schuilen. Ik was een beetje nat, zou je kunnen zeggen.
Maar ik was wel helemaal uitgewaaid – letterlijk – en helemaal ontspannen en ik had er een pracht van een wandeling op zitten. Mooi mooi mooi.
Vertelsessie in ’t park
Nee, je kon het bezwaarlijk een succes noemen vandaag…
Living in ’t Park is een supergezellig klein festivalletje hier op Wondelgem Dries, van de zaterdagmiddag tot de zondagnamiddag, met gezellige muziek, dansinitiaties, activiteiten voor de kleintjes zoals slijm maken of knutselen, zetels en hangmatten tussen de bomen, verschillende soorten eten… Heel tof dus om te blijven hangen. Merel is gisteren dan ook tot na middernacht met haar vriendinnen blijven rondlopen, en ja, dat mocht omdat de ouders van Lieze allebei in organisatie zitten en daar dus ook rondliepen.
Nu, ik had Jurgen vorige week toevallig gezien en gezegd dat ik gerust ook wilde vertellen, maar dan liefst niet alleen voor kinderen, en nog het best van al Griekse mythologie. Prima, had hij gezegd, op zaterdagmiddag dan. Bleek uiteindelijk zondagmiddag te worden, en dat is dan al een pak minder volk. Niet erg, ik ging een klein podiumpje krijgen en een micro en zo, dat kwam wel goed.
Tot ik zondagmiddag een half uur op voorhand ginder stond en ze me van het kastje naar de muur stuurden. Uiteindelijk, na veel vijven en zessen kreeg ik een miniplaatsje toegewezen met enkele matten op de grond, naast het grote podium waar ze hele fijne folk aan het spelen waren, zonder micro, en waar ik dus hoegenaamd niet boven het geluid ging uitkomen met mijn stem. Hmmm.
Na een korte evaluatie werd besloten me te verhuizen naar de tuin van de pastorie en werd er inderhaast toch iets van micro voorzien, en had ik vijf luisteraars: Max was afgekomen, en Eilish en Sabine – een oud-leerlinge met haar moeder – en dan nog twee kinderen, die wel superenthousiast waren en volledig meegingen in de verhalen.
Ach ja. Vier man en een paardenkop, en Max was de paardenkop in kwestie, zeker? Jammer, maar ik heb toch mijn best gedaan.
Wie weet volgend jaar beter?
Yak-shaving much?
Een klassiek geval van yak shaving, of ADHD-brein, zo u wil.
Spendeer na uw ontbijt een uur lui in de zetel met spelletjes op uw gsm. Zeg tegen uzelf dat ge eindelijk eens die niet-behandelde teksten moet verbeteren: ge hebt daar nog wel tijd voor tot zaterdag, maar het is principieel, want ge moet om elf uur weg, en het is intussen negen uur.
Ga uw examens halen. Leg die open op de keukentafel, sorteer ze. Realiseer u dat ge daarbij koffie nodig hebt. Zet de koffiemachine aan, steek de ontbijtspullen in de afwasmachine. Vul meteen ook de weekkalender op het witbord aan. Neem uw koffie. Ga naar uw keukentafel.
Neem uw verbetersleutel. Tiens, die zit niet in de envelop. Ga naar uw bureau, waar uw jongste zoon met ADHD zijn intrek heeft genomen. Ga uit van de veronderstelling dat uw modeloplossingen daar op uw ene stapel liggen. Zie zijn bureau vol staan met lege flessen en kopjes. Ruim dat op. Nu ge toch bezig zijt: ruim ook nog inpakpapier en een schaar en zo op.
Besef dat ge afgeweken zijt van uw plan. Keer terug naar dat bureau. Vind uw papieren niet. Denk dat ge ze misschien bij het kladpapier hebt gelegd en daardoor ze gebruikt hebt om larpinfo op te printen. Ga naar de badkamer om die papieren. Merk dat ge nog uw larpkoffertje niet hebt opgeruimd. Ruim dat op. Check die papieren. Merk dat uw modeloplossing er niet tussen zit. Neem, nu ge toch in de badkamer zijt, eerst uw douche. Maak een mental note dat ge micellair water op het boodschappenlijstje moet schrijven. Weet dat ge dat, net zoals de vorige zes keer, toch weer gaat vergeten zijn tegen dat ge beneden zijt.
Kleed u aan, wil nog een was insteken maar bedenk dat die nooit klaar gaat zijn tegen dat gij weg moet.
Ga naar beneden met de larpbriefing in uw hand, leg die op dat ene stapeltje op uw bureau. Leg die stapel wat rechter want anders gaat hij omvallen wegens nogal hoog.
Neem uw computer, want ge hebt uiteraard uw modeloplossing digitaal staan. Zet u aan de keukentafel met uw computer. Typ eerst dit berichtje. Sla uzelf mentaal voor de kop, besef dat het intussen al na tien uur is. Werk toch dit berichtje af. Open uw verbetersleutel.
Zucht eens diep.
Update over ons pa
Jawel, intussen zit ons pa al meer dan een maand in het ziekenhuis, met ups en downs.
Zoals ik eerder al schreef, zit zijn slokdarm dicht over een afstand van 2 cm, door littekenweefsel na een stevige ontsteking die maar niet wilde verdwijnen. Intussen zijn ze beetje bij beetje bezig om die opnieuw open te krijgen: met een ballonnetje wordt die slokdarm onder verdoving gedilateerd, en intussen zitten ze aan zes millimeter. Dat is absoluut niet veel, een normale slokdarm is 20 mm en rekbaar.
Eventjes is het ook wat fout gegaan: de eerste dagen moest die ontsteking genezen en was hij ondervoed aan het geraken, zodat ze een portakath gestoken hadden om hem op die manier intraveneus te voeden. Die is vorige week beginnen ontsteken en kreeg hij plots koorts. Ze hebben die portakath dan weer weggehaald en enkel nog zijn infuus via de hand, maar nu kan hij wel al vloeibare voeding binnenhouden, van die kleine flesjes die hem alles zouden moeten geven wat hij nodig heeft. Zijn medicatie is ofwel intraveneus, ofwel geplet met een beetje confituur, en ook dat lukt.
Hij houdt er gelukkig wel de moed in, want hij wordt er in de watten gelegd: hij moet niks doen, zit in zo’n ziekenhuisschortding wegens gemakkelijker met de infusen, en kijkt tv en leest. Ik breng hem de Humo zodat hij de tv-programma’s heeft en dat is dat.
Geen idee hoe lang het nog zal duren: dat hangt af van de progressie bij zijn slokdarm, maar voorlopig is de prognose dat die volledig goed zal komen. Ik ben benieuwd…
366 – 14 juni 2024 – wiskundigen in huis…
Platte vijgen
Voor een keer gaat de titel niet over een fietsband, maar wel over mijn lieftallige boezem. Het was namelijk tijd voor de mammografie, en ja, wat ze ook zeggen, dat is bepaald onaangenaam wegens dat die dingen plat worden geduwd. Heren, stel u voor dat uw noten moeten gescreend worden en dat ze daarvoor tussen twee glazen platen platgeduwd worden tot, goh, een centimeter of twee? Zoiets dus.
Het pijnlijkste is eigenlijk dat ze ook een stuk van de borstspier willen bekijken en dat dus uw vel er gelijk tussen getrokken wordt. Gelukkig is de verpleegkundige van dienst zelf een vrouw, zodat ze weet hoe het voelt en ze zich ook haast. Wolf had overigens vanmiddag “mangografie” verstaan, en geloof me, dan had je mangosap.
Meteen sprong ik ook nog eens binnen bij ons pa, uiteraard: die zit hier nu al meer dan een maand, intussen. Tsja.
Oh, en de uitslag? Alles in orde met die borsten van mij.
Hatsjoe!
Man, ik ben nog nooit zo blij geweest met regen als nu. Zelfs niet in die hete zomer toen het maar niet wilde regenen en alle planten aan het doodgaan waren.
Waarom, hoor ik u denken? Het is sinds oktober toch nauwelijks gestopt met regenen? Klopt, maar intussen is het warmer en heeft de zon toch al een paar dagen geschenen, wat voor een groeiexplosie bij de planten gezorgd heeft. En ook dus voor een mega opstoot van allergie. Allez ja, strikt genomen vaso-motorische rhinitis, dus geen echte allergie, maar wel met alle kenmerken van een allergie. En dus blijkbaar ook de oorzaken zoals bij gewone hooikoorts.
Ik loop gigantisch te snuffelen en te snirfen, maar vooral ook bijzonder veel te niezen. Mijn ogen tranen en jeuken, mijn keel kriebelt quasi voortdurend, en mijn medicatie lijkt niet veel te helpen. Ik neem nochtans dubbele dosis Rupatall en daarnaast nog een neusspray – ja, dat mag van mijn apotheker, ze heeft het nagekeken – maar ik heb nog altijd vreselijk veel last. Meh.
En dus was ik vandaag blij met die regen, want dan is het toch net iets minder erg. Niet weg, nee, maar draagbaarder.
En als u me nu wil excuseren, ik moet even HATSJOE!
Brokken
Dju.
Eternica eindigt zaterdagnacht, de zondag is er om op te ruimen en rustig te vertrekken. Maar er was vandaag ook verkiezingsdag, dus wilden Jarne en ik toch rond tien uur in de auto zitten. Daar slaagden we ook min of meer in, we hadden zelfs de tijd om nog even te helpen opruimen.
En toen, toen ging ik mijn auto halen op de parking en zette die even op een parkeerplaatsje vooraan om de spullen in te laden. En reed ik er achterwaarts weer uit, meteen al draaiend. En bleek er een rotsblok in de weg te liggen dat ik onmogelijk had kunnen zien vanuit mijn auto. Het zei krak. Jawel.
Mijn wiel was nog netjes voorbij de steen gegaan, maar de rand van mijn wielkap was blijven haken en helemaal losgekomen. De hele bumper hing dus naar beneden. Juist ja. Eventjes paniek, jawel. Gelukkig waren er Cody en Kristof die op vraag van Jarne even kwamen helpen en erin slaagden om alles min of meer op zijn plaats te duwen. Er zijn hier en daar haakjes afgebroken en het hele boeltje is serieus geschonden, waardoor Cody me aanried om niet via de autostrade te rijden, of in elk geval toch niet al te snel. Nog een chance dat het enkel volledig vooraan is en de luchtdruk bij het rijden alles dus gewoon aandrukt.
Meh.
We zijn inderdaad aan maximaal 100 km per uur naar huis gereden, maar alles bleef behoorlijk stabiel. We zaten wel op ons ongemakken, moet ik toegeven.
Enfin, een redelijke domper op een fijn weekend. Het zal me geld kosten…
Krak (maar dan onhoorbaar)
Nu heb ik weer wat voor, zeg.
Ik ga dinsdag Stefaan ophalen in Belzele om samen naar de Cthulhu te gaan. De mens mag nog even zelf niet rijden wegens medische redenen en voor mij is dat niet zo ver om.
Bon, ik rij in zijn doodlopende straat, keer mij op de oprit van zijn gebuur en zie tegen dan zijn dochtertje komen aanhuppelen. Ik doe dus de ruit van de passagierskant naar beneden, zeg hallo tegen het meisje en wacht tot haar papa er is. Die stapt in, en terwijl we praten, doe ik de ruit weer dicht. Waarop Stefaan zegt: “Wat is dat met uw ruit?” Euh, wat is er met mijn ruit, misschien?
Ik kijk en zie een ganse dwarse streep over die ruit. Huh? Daarnet was dat er nog niet? Een slakkenspoor of zo? Nee hoor, ik stap uit, ga kijken en zie dat het een ganse dwarse barst is, met een oorsprong als van een kleine steeninslag. Maar huh???
We hebben geen van beiden iets gemerkt, geen van beiden iets gehoord, en ik ben er zeker van dat die barst er nog niet was toen zijn dochter kwam aanhuppelen, want anders had ik die wel gezien.
Soit, het is iets dat Carglass over twee weken wel zal herstellen, want dit soort zijruiten hebben ze niet standaard liggen. Nu maar hopen dat het intussen niet verder barst, maar gelukkig is het blijkbaar veiligheidsglas.
Serieus zeg…
EDIT: de foto is van twee weken later en die barst is behoorlijk verder gelopen, met nog enkele barsten erbij. Hmmmm….
