Geplaatst op

Zo’n typische woensdag

Het was me weer het dagje wel, vandaag. Beetje druk, zou men durven denken. Ik moest gelukkig maar om 10.10 uur op school zijn, zodat ik nog tijd had om pompoensoep te maken. Ha ja, want ’s middags was er de Latijnolympiade, en dan breng ik altijd verse soep mee.

Soit, eigenlijk moet ik ten laatste om tien uur in de auto zitten, wil ik op tijd zijn. Deze keer wachtte ik met de computer in de aanslag tot tien uur, want dan ging de opgave voor de olympiade online komen. Quod non.

Ik reed naar school, zette mijn spullen in het lokaal, liet de leerlingen zich installeren en ging de tekst downloaden, want ook al zijn er maar twee leerlingen die officieel meedoen met de olympiade, het was voor iedereen een goeie toets. Maar nee hoor, geen tekst te bespeuren. En de verantwoordelijke van de olympiade nam zijn telefoon niet op. Grrr. Ik ging ze dan maar de tekst van vorig jaar laten vertalen, maar net toen ik die ging uitdelen, kreeg ik telefoon van Guido en stuurde hij me de opgave per mail door. Problemen met de server, zo bleek. Murphy dus, voor een keer dat ik zesdes heb op woensdag en ze dus al om tien over tien kan laten beginnen, in plaats van in de namiddag.

Bon, tegen goed half elf konden ze allemaal starten en kon ik ook zelf de tekst vertalen.

Door het hele gedoe was ik pas na twee uur thuis, maar gelukkig had ik mijn kine sowieso al afgezegd, want het ging nipt worden.

Ik kreeg eventjes respijt thuis, en twintig voor vijf stapte ik met Merel in de auto voor haar muzieklab om vijf uur. Ik wilde echter nog snel in de H&M voor haar verjaardag morgen een groene strik halen voor in haar haar, want die wilde ze graag. Alleen wilde ik daarna nog een koffie drinken in de Labath, en die nemen maar bestellingen op tot half zes. Ik ben dus in sneltempo naar de Veldstraat gestapt, heb daar die strik gekocht, en zag dat ik nog een zevental minuten over had om in de Arpeggio een set snaren te halen voor een ukulele – later daarover meer, want dat is een verhaal op zich.

Nog net op het nippertje plofte ik neer in de Labath, waar ik eigenlijk zelfs niet meer moest vragen wat ik wilde. Enfin, rustig even gelezen, om vijf voor zes mijn bestelling in de Arpeggio opgehaald, en dan met Merel naar huis.

Echt koken hoefde niet, want zoals vrijwel altijd had Bart nog meer dan genoeg eten voorzien en konden we gewoon opwarmen.

En toen repte ik me naar het Westveld in Sint-Amandsberg om er de quiz te spelen. Echt fijn om opnieuw te quizzen, ik doe dat eigenlijk echt graag, en mijn team is ook de max van een groepje idioten. Ik voel me helemaal thuis!

Iets voor twaalven was ik thuis en kon ik nog het huis beginnen versieren voor Merels verjaardag: slingers, ballonnen en al haar cadeautjes.

Yup, beetje druk, zei u?

Geplaatst op

Vreemdsoortig noorderlicht, op het eerste zicht

Gisterenavond trok ik naar Antwerpen voor andermaal een bijzonder geslaagd Halloweenfeestje bij Bart en Birgit. Dat is intussen zo’n klassieker, en de kostuums worden exuberanter en exuberanter. Zelf ben ik als dikke rare clown gegaan, kwestie van de meeste dingen daarvan in huis te hebben, en altijd pas op het laatste moment kunnen beslissen of de rug het voldoende gaat houden. En nee, het was niet flatterend…

Toen ik rond een uur of twee naar huis reed, begon ik iets vreemds te zien langs de E34: een dieppaarse gloed, als een vreemdsoortig noorderlicht, maar dan veel constanter en monochroom.

Heel bizar als je dat ziet opdoemen… Uiteindelijk bleek het om een grove lichtvervuiling te gaan: een bepaald type licht dat in serres gebruikt wordt en dat dus nogal fel weerspiegelt op de lage bewolking. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets geen milieu-effect zou hebben, maar bon. Het is blijkbaar ook niet echt nieuw: al in 2017 stond dit in verschillende kranten:

Het heeft me alleszins wakker gehouden op die lange saaie rit…

Geplaatst op

Dag van het Latijn

Het had eerst nog wat voeten in de aarde of ik wel mocht gaan: in deze projectweek hebben sommige klassen al vrij veel studie, en ik moest ook mijn vijfdes dan twee uur een taak geven. Maar bon, vorig jaar hamerde directie erop dat we allemaal de leerplanimplementaties moesten volgen, en nu zou ik niet mogen? Tsja…

Bon, Bart zette me om tien voor acht af aan de Dampoort – pas toen we er al waren, realiseerden we ons beiden dat het misschien logischer was geweest aan Sint-Pieters, nu hij me toch kon brengen – en ik nam fluks de toch wel zeer volle trein naar Sint-Pieters. En toen stond die trein plots tien minuten stil. Hmmm?

Ik was met opzet geen half uur vroeger samen met Gwen vertrokken, omdat ik dan een uur langer ginder in het Huis van het GO! op die pokkeslechte stoelen ging moeten zitten, maar zou normaal gezien toch om negen uur in Brussel-Noord moeten zijn, en rond kwart over negen ter bestemming, terwijl het om half tien begint. Maar ik zag de minuten wegtikken, en dus ook mijn aansluiting naar Brussel om 8.15 uur. Om 8.17 uur reed de trein het station binnen, en tot mijn verbazing zag ik dat de Brussel nog aan het perron stond. Met toch wel een behoorlijk handvol reizigers zijn we beginnen spurten – ik heb echt effectief gelopen – richting perron 9. Daar was de trein eigenlijk al dicht, behalve de deur waar de conductrice stond. Die keek behoorlijk misnoegd – “Maar wat is dat vandaag met al die laatkomers? – naar al die extra mensen die bij haar nog op de trein sprongen, maar ze bedankte me toch toen ik haar toeriep in het passeren dat de Dampoort tien minuten had stilgestaan.

Soit, ik zat op de juiste trein, oef.  Ik kreeg zelfs toestemming om in eerste te gaan zitten wegens overvolle trein, maar veel soelaas bracht dat niet: ook deze trein was vrolijk een kwartier te laat. Daar ging mijn speling.

Ik repte me langs het Maximiliaanpark naar de Willebroekkaai en stelde vast dat Gwen nét begonnen was met haar exposé. Oef, niet veel te laat dus.

Het ging over de leerplandoelstellingen, de opbouw van dat leerplan en verder vooral over het extra doel dat we diachroon moeten werken. Ofte: niet alleen teksten uit de klassieke oudheid, maar ook uit latere periodes zoals de middeleeuwen. We kregen tal van praktische voorbeelden van diverse sprekers en zelfs bruikbare teksten. Dik in orde!

Ik kon nu ook eindelijk enkele gezichten bij bekende namen plakken, mensen met wie ik al online gecommuniceerd had. En ik merkte ook dat de pokkeslechte stoelen nog altijd even slecht zijn.

De terugweg rond half vijf was dan ook een opgave: mijn rug deed echt pijn, ondanks het feit dat Gwen ons tijdens de middagpauze in het EHBO-lokaaltje had verstopt zodat ik kon liggen. Maar Bart kwam me netjes ophalen, de lieverd, en tegen zes uur crashte ik in de zetel. Auw.

En toch kreeg ik nog geen rust: over drie weken geven we een concert, ik kon de repetitie echt niet missen. Ja, ik was te laat, want in al mijn versuftheid stond ik aan ons lokaal in plaats van in Sint-Amandsberg aan de kerk. Tsja.

Ik heb er de hele avond gezeten en had het moeilijk me te concentreren, maar ik was er wel, en ik heb bijgeleerd.

En thuis, thuis kon ik moeilijk slapen wegens de pijn. Maar al bij al wel een goeie dag, ja.

Geplaatst op

Ze is vertrokken

Ik heb deze morgen Merel afgezet op school. Niks bijzonders, denkt u misschien, maar ze vertrok voor vijf dagen naar Bredene, op GWP. Het was met gemengde gevoelens: enerzijds heeft ze het wel op met al die extra activiteiten, anderzijds is ze graag alleen en zijn dit vijf volle dagen drukte en mensen om je heen. Want ja, 125 tweedes plus begeleiders, dat krijg je niet zomaar even stil.

Ze had in elk geval een grote valies mee, zodat ze zeker voldoende kleren en voldoende keuze had. Want ze kon toch op voorhand niet weten wat ze die bewuste dag zou willen aandoen, toch?

Enfin, er zat wel wat stress in dat kleine lijfje, ja. Benieuwd wat ze er achteraf van zal zeggen. Ik snap haar in elk geval we: ik had hetzelfde probleem.

 

Geplaatst op

Vetgemest

Ja ik weet het, ik ben een veel te grote snoeper en weeg daardoor 35 kilo te veel… Ik heb ook gewoon de pech een traag metabolisme te hebben, waardoor alles ook veel langer blijft plakken. Tsja.

Maar hier ten huize wordt het me ook niet makkelijk gemaakt om niet dikker te worden: Bart kookt bijzonder goed en graag, en vindt het een punt van eer zijn gezin goed en gezond te voeden. En als het lekker is, eet je gewoon te veel, toch? En de zondagen zijn het ergst…

Het begint hier op zondag al met het ontbijt: versgebakken croissants en chocoladebroodjes, nog warm uit de oven, met een zachtgekookt eitje met soldaatjes.

En dan had Bart pizzaiola gemaakt, een grote pan heerlijk Italiaans voedsel dat nog beter smaakte dan het eruit zag, met rucola en versgeraspte parmiggiano.

Op zondag is er ook altijd taart bij de koffie, en dan ’s avonds maakte Bart pizza’s, deze keer niet met het steenoventje, maar in de gewone oven, kwestie van niet in de regen te moeten gaan staan. Maar man… Oh, en tussendoor had hij ook nog koekjes gebakken.

Nee dames, ge krijgt hem niet. Hij is van mij ^^

Geplaatst op

Precies echt

Het wordt altijd maar reëler en reëler, dat appartement van ons. Niet alleen staat de ruwbouw er, vandaag zijn we zowel keuken als badkamers/toiletten moeten gaan kiezen.

Ik voelde me nog steeds doodmoe, maar ik wilde Bart toch niet alleen laten kiezen. Ik bedoel maar: we komen heel goed overeen qua smaak, maar toch… Gelukkig bleek bij Ilwa – de keukenbouwer waarmee Wyckaert samenwerkt – ene Steve een bijzonder beminnelijk en vooral meedenkend persoon te zijn. Hij gaf ons een standaard voorbeeld, luisterde twee minuten en legde het voorbeeld opzij. Wyckaert heeft een budget voorzien van 10.000 euro voor die keuken, maar zeg nu zelf: een volledige keuken met kasten, schuiven, kookeiland, kookplaat, vaatwas, oven en koelkast voor die prijs? De toestellen alleen kosten meer dan dat, als je ze allemaal samen rekent… Enfin, we lieten ons eigenlijk niet beperken door de prijs en kozen onze goesting. Dat we grandioos over budget gingen zitten, daar had Bart op voorhand al rekening mee gehouden en dus extra budget voorzien. Nog een chance…

Steve luisterde, paste aan, deed suggesties, dacht mee, zocht oplossingen, en kwam uiteindelijk met een heel mooie – en dure – keuken.

Het is geen geheim dat ik veel van mijn blogposts na datum schrijf, en dus heb ik ook al de rendering. We hebben voor een zwarte keuken gekozen met een houtreliëf (maar niet de tekening) en witte oppervlakten met een kleine tekening in.

De vloer moeten we nog kiezen, maar het geeft wel een goed idee.

Bon, in de namiddag gingen we richting Desco, die in badkamers en sanitair doet. Daar hadden we een budget van 7000 euro, maar ook dat ging moeilijk worden, dachten we. We willen wel geen bad, dat scheelt. Maar bon, de wc’s waren prima zoals voorgesteld, net zoals het kleine lavabootje in het toilet, en de wastafelmeubels zoals vooropgesteld. Alleen was er in de kleine badkamer geen spiegelkast voorzien, alleen een spiegel, en gingen we voor mooiere kranen dan de standaard. De kleuren zijn een zeer donkerbruin houtlaminaat met wit, in de toon van de keuken dus, maar wel met twee grote laden.

En toen waren er de douches. In de kleine badkamer wordt het een gewone douche, maar door de plaatsing worden het schuifdeuren die in de hoek opengaan, iets duurder dus.

En de grote douche? Wel… Er was een douchebak van 1.20 m vooropgesteld, met een glazen zijwand en gewoon open aan de achterzijde, met een op de muur gemonteerde douchekranenset. Na een hoop rondgeloop – de verkoper hier was een pak minder behulpzaam: hij toonde enkel, dacht niet mee, probeerde niet echt oplossingsgericht te zijn – zijn we uitgekomen op een douchebak van 1.60 m, volledig met glas en dus een grote schuifdeur, met een ingewerkte douchekranenset. Boven budget? Ja dus, maar niet zo overdreven deze keer.

Alleen zit er nog geen grote badkamerkast in – die gaan we op maat moeten laten maken – en ook de infraroodcabine zit er nog niet bij. Daar gaan we ook gewoon mee wachten, denk ik: de plaats is voorzien, het stopcontact ook, maar de uitwerking is voor later, als we er ook echt wonen. Intussen hebben we gewoon een fijne grote badkamer.

Geplaatst op

Beetje te zwaar

Eigenlijk zijn mijn weken net ietsje te zwaar. Mijn lesrooster is gelukkig heel erg mooi verdeeld, met dank aan de collega’s, zodat het lesgeven geen aanslag meer is op mijn rug. Het is overigens intussen al zes jaar dat ik met die kapotte rug moet leven. In het begin heb ik ertegen gevochten, maar dat heeft geen enkele zin. Intussen heb ik aanvaard dat mijn leven grondig veranderd is en dat ik alles wat ik doe, veel meer moet afmeten.

Aan de andere kant: carpe diem. Ik probeer mee te pakken wat ik kan, in de wetenschap dat het elk moment gedaan kan zijn. Want één keer verkeerd vallen is genoeg om in een rolstoel te belanden. Zo ga ik nog elke donderdag naar mijn koor en speel ik om de veertien dagen op dinsdag Call of Cthulhu. Eén keer per maand is er nu opnieuw quiz. Het Larpen staat op een laag pitje wegens weinig evenementen die me interesseren, en ik heb er doorgaans ook de fut niet meer voor, dat geef ik toe.

En toch vullen mijn dagen en avonden zich genadeloos. Vaak komt het ook gewoon allemaal samen. Vorige week was er op dinsdag Cthulhu, op woensdag quiz en op donderdag uiteraard koor. Op zaterdag gingen we dan naar het toneel. Op zondag heb ik me dan ook helemaal koest gehouden. En deze week, deze week is moordend. Ik heb me dan ook bij het lesgeven steevast stilletjes gehouden en ben zo veel mogelijk gaan liggen, maar maandag was er klassenraad van half drie tot half acht, gelukkig niet continu aan één stuk door. Maar ik zit of loop rond en kan niet gaan liggen.
Dinsdag was ik om vijf uur al thuis van de klassenraad, vroeg genoeg om de rug grondig te laten rusten. Woensdag had ik les, gelukkig ook kine, ging ik met Merel naar de muziekles – ik drink dan een koffie, rustig maar wel gezeten op een stoel – en ’s avonds wilde ik dolgraag nog naar die lezing.

Die heeft me de das omgedaan: blijkbaar zijn de stoeltjes van het auditorium gewoon pokkeslecht voor mijn rug. Ik moet kunnen doorhangen als een puber en dat kan daar absoluut niet. Zelfs dat uurtje was er te veel aan, ik heb ook echt overwogen om op de trappen te gaan zitten. Inschattingsfout dus, in deze drukke week.

En vandaag, vandaag waren er de klassenraden voor het eerste jaar: non-stop – behalve twee keer vijf minuten piespauze – van half drie tot half acht. Gelukkig waren ze productief, ik was blij dat ik erbij was, maar mijn rug vond het duidelijk minder. Ik ben thuisgekomen, heb me in de zetel gelegd en wilde prompt in slaap vallen, maar dat lukte niet wegens te veel zeer. Uiteindelijk heb ik iets kleins gegeten en ben ik alsnog, een uur te laat, naar de koorrepetitie gegaan. Vroeger lukte me niet, ik kon me zo al moeilijk concentreren op de muziek.

Ik hou mijn hart vast voor morgen: drie uur lesgeven en klaar om één uur, dan gaan liggen, en dan oudercontact van kwart over vier tot half acht. Geen idee of het gaat lukken, maar we zien wel.

Op hoop van zege.

Geplaatst op

Shoppen…

Merel en ik moesten dringend gaan shoppen, en we doen dat dus allebei niet graag… Maar volgende week gaat ze een week op zeeklas en ze moest dringend nog een paar extra dingen hebben, zoals schoenen die niet uit elkaar vallen… Ze wist welke ze wou – exact dezelfde Nikes die ze gekregen had voor haar lentefeest en sindsdien quasi ononderbroken had gedragen – maar wilde ze niet online bestellen, want met haar steunzolen kon het best zijn dat ze een maat groter nodig had. Oh, en een extra broek ware ook fijn geweest, zei ze.

Bon, wij dus op deze druilerige zaterdag naar ’t stad, maar ik had me stevig misrekend in de drukte: de parkings waren zo goed als allemaal volzet. Aan de Poel draaiden we dus ons kar en reden richting de Kouter, maar aan de Papegaaistraat vonden we alsnog een plekje. Een stevige wandeling, maar bon. Wij dus de Snipes binnen, en jawel, de juiste schoenen in de juiste maat. En dan was het winkel in – winkel uit, meestal aan sneltempo, omdat we nogal goed wisten wat we wilden. In de H&M haalde ze een prachtige strik (op een speld) in de stijl van Gracie Abrams, en daar vonden we ook een nieuwe groene broek voor Kobe.

Verder kreeg ze nog een soortement yogabroek uit de C&A, en gingen we uiteindelijk nog in de Izy een koffie drinken. Verschoning, niet zomaar een koffie, maar een Pumpkin Spice Latte, een PSL. En toen schoten we gigantisch in de lach, want toen waren we echt wel twee Middle class White Bitches die gaan Shoppen en PSL drinken. Het ergste was nog dat er naast ons een roedel dames zat van in de dertig, met hippe maar comfortabele kleding, de designer handtas schuin over de borst, op sneakers. Helemaal het stereotype, en wij lagen strijk.

Maar toen moesten we wel nog terug naar de auto. In het passeren sprongen we nog binnen in de Dille en Kamille die ze nog niet kende en waar ze helemaal weg van was. We vonden er nota bene nog enkele cadeautjes voor Barts verjaardag over een paar weken, en waren helemaal opgetogen.

Zere voeten, maar gelukkig wel met de spullen die we zochten. Zo moet dat.