Shopping spree
Zoals ik hier al ettelijke keren heb vermeld, shoppen Merel en ik niet graag. Maar soms moet dat nu eenmaal gebeuren omdat er dingen nodig zijn en je niet alles gewoon online kan kopen, zonder te passen.
En dus trokken wij vandaag na het eten samen op pad: eerst naar de Lovisa om gaatjes te laten schieten. Vijf jaar geleden had ze al eens gaatjes gekregen, maar die waren beginnen ontsteken, deden veel pijn en die heeft ze laten toegroeien. Nu wilde ze er dus opnieuw, gewoon omdat ook al haar vriendinnen er hebben en ze dus oorringen wil kunnen dragen. Ze was er niet helemaal gerust in, maar het deed eigenlijk geen pijn, zei ze. Nu moet ze dus nog even alles blijven ontsmetten, maar ze stond wel even te dansen van contentement.
Bon, stap één achter de rug dus. We passeerden eerst langs de C&A en vonden daar zowaar een nieuwe bikini voor haar en enkele T-shirtjes, die ze ook dringend nodig had. En toen was het tijd voor koffie in de Izy, gewoon omdat het kan en ik wel eventjes wou zitten.
Het ging verder langs de Hema – drie perfect passende BHtjes voor haar, een goeie fit en zonder beugel. Score! En het laatste item op de lijst waren schoenen, waarvoor we naar de Torfs moesten aan de andere kant van de Veldstraat. Die had ze al op voorhand uitgezocht: Converse All Stars Chuck Taylor high rise platform in het zwart, maat 39. En ja hoor, die hadden ze binnen, zelfs in maatje 39.5 die nog beter pasten. Zoals altijd was de service subliem, zelfs met een persoonlijk compliment: de winkeldame is de mama van een oud-leerlinge van meer dan tien jaar geleden, en ze vertelde me dat ik nog steeds haar favoriete leerkracht ooit was. Jawel, we zaten allebei te stralen, mijn dochter en ik, om verschillende redenen.
En toen was het welletjes: we stapten linea recta terug naar de auto, beladen met een stevige buit, maar echt wel tevreden: niet te lang, recht door zee, zoals het hoort. Oef.
366 -02 april 2024 – koffietje
Aangereden
Vorige donderdag is Merel aangereden door een auto. Geen paniek, ze heeft niks, alleen haar fiets is gekreukeld.
Ik kreeg dus vijf voor acht telefoon van een huilende Merel: dat ze was gevallen, vlak voor de oversteek aan de tramlijn richting Lieze, en of we haar konden komen halen. Ik was nog niet aangekleed, maar Bart sprong in zijn auto en reed naar haar toe. En bleef toen toch redelijk lang weg. Hmm.
Bleek dat hij verzekeringspapieren had ingevuld, want wat was er gebeurd? Ze stond stil op het einde van de Vroonstallestraat, klaar om over te steken naar de Lange Velden. Een auto stopt en laat de fietser voor haar passeren, en dus steekt zij mee over. Blijkt dat de chauffeur haar dus niet gezien had door de laaghangende ochtendzon: hij zet aan en heeft haar vol mee, gelukkig niet snel. Een dame had dat zien gebeuren en heeft haar binnen genomen en haar een glas water gegeven, want ze stond te trillen op haar benen. Ook de chauffeur, een man van eind de dertig, zoiets, was zich doodverschoten en stond mee te trillen. Merel was compleet van slag en begon hartverscheurend te huilen zodra ze hier thuis in mijn armen kwam. Ze vond het vooral doodeng, zo aangereden worden. Gelukkig heeft ze niks, behalve dan een kneuzing op haar bil waar de bumper van de auto haar mee had.
De fiets is wel behoorlijk verbogen, maar dat wordt uiteraard betaald door de chauffeur. Die heeft ook uit bezorgdheid al een paar keer een berichtje gestuurd om te vragen hoe het met haar is. Fijne man, stom ongeluk.
Ik heb haar de rest van de dag thuis gelaten, in de zetel, onder een dekentje, met een pizza als troosteten. Eerst ging ze nog meegaan met mij tegen tien uur, maar dat hoefde eigenlijk niet, ze was ook nog te veel haar kluts kwijt.
Ach ja. Zoals ze zelf zei: ze kan dit ook weer afstrepen op haar bucket list.
Afstandsonderwijs
Vandaag kwamen er liefst 400 zesdestudiejaartjes bij ons over de vloer, en ik heb de hele dag dus lesjes gegeven aan die kleintjes. Doodvermoeiend, maar voor Latijn wel bijzonder belangrijk.
De vijfdes en zesdes hadden gewoon les, maar één tot en met vier had afstandsonderwijs, aka. de hele dag taken thuis. Er waren effectief 18 leerkrachten les aan het geven de hele dag, met ondersteuning links en rechts, en vooral: we hadden de lokalen nodig.
Merel deed plichtsgetrouw haar taken, en eentje daarvan was een opdracht voor LO: ze moesten er met de fiets op uit en foto’s nemen met 10 verschillende voorwerpen, waaronder een postbus, een blauwe auto, hun favoriete plekje, een grote boom, en een paard. Jawel, een paard. In dit weer staan er nauwelijks van die beesten buiten momenteel, het is veel te nat.
Ik zag gisteren al op de facebookgroep van Wondelgem de vraag passeren of iemand een paard wist staan, en ik moest lachen. Maar nee, er werd een ezel gesignaleerd wat verderop, maar geen paard.
Vanmiddag sprak ik de collega LO er al lachend op aan, dat ze wel wat teweeg had gebracht met haar vraag voor een paard. Ze moest zelf lachen, en zei dat ze daar zo niet had bij stilgestaan, maar dat een knuffel van een paard ook goed was, of een schaap of zo. En nog wat later kwam ze zelf al lachend af: haar dochter zit ook in het tweede, en die had haar een bericht gestuurd: “Mama, weet jij waar er een paard staat???”
Enfin, Merel en Lieze hadden het creatief opgelost: er staat namelijk een namaakpaard op ware grote bij de (vroegere) brillenwinkel, en ze hadden dat dan maar gefotografeerd.
Maximum van de punten, overigens.
366 – 01 maart 2024 – een paard!
Het is goed geweest.
Vandaag had Merel haar allerlaatste blokfluitles. Hoezo, hoor ik u denken, we zijn toch midden in het schooljaar? Yup, en het gaat ook tegen mijn principes in om haar midden in het jaar te laten stoppen, dat geef ik toe. Maar het was genoeg geweest: muziek ligt haar eigenlijk niet echt, en waar ze vroeger met plezier speelde, moest ze zichzelf elke keer weer opladen. Ja, ik weet het, Kobe moest dat ook doen, maar die doet dat met zowat alles, terwijl Merel normaal gezien bijzonder plichtsbewust is.
Ik had gehoopt dat het samenspel in het consort beterschap zou brengen, maar ook daar vond ze haar draai niet. En het zal zeker niet aan haar leerkracht gelegen hebben: Tomma deed bijzonder haar best om haar te motiveren en fijne stukjes te zoeken, tot en met liedjes van Taylor Swift.
Neem daar ook bij dat het voor mij echt wel druk is, en dat de lessen op woensdag, donderdag en vaak ook vrijdag aan de Poel echt wel een serieus gehaast en dus ook stress opleverden, en ik ben er niet rouwig om dat het eventjes gedaan is.
Eventjes, ja, want volgend jaar wil ze zeer graag woord doen. We zien nog wel wat en waar, maar zeker ook toneel, naast het schooltoneel dan. En ja, daar zal ze volledig in opleven, dat weet ik nu al. Ik zal dan ook weer met plezier rondrijden voor haar. Maar nu dus eventjes niet.
366 – 21 februari 2024 – basblokfluit
366 – 20 februari 2024 – gallentine koekje
Fietswinkel
Terwijl ik vandaag naar huis reed van school, kreeg ik een telefoontje van Merel: ze was gevallen met de fiets – net naast het fietspad geraakt en daarna tegen het boordje blijven hangen – en haar fiets wilde niet meer mee, haar rem achteraan zat vast.
Bon, ik passeerde letterlijk een minuut later, stopte en bekeek de fiets. Hmm. Zelf kon ik die niet de auto krijgen, dus fiets op slot gezet aan een paal, Merel ingeladen, thuis Merel uitgeladen – ze had wat blauwe plekken maar gelukkig niet meer dan dat – een tegenpruttelende Kobe ingeladen, naar fiets gereden, fiets met heel veel moeite in de auto proberen krijgen, naar de fietsenmaker gereden met de koffer open want dat stuur was te groot, fiets uitgeladen, vastgesteld dat het volledige achterwiel verbogen was, en dan maar de reparatie besteld. Tsja. Maar die fietswinkel, dat is wel wat. Cyclart heeft uiteraard een gamma aan nieuwe fietsen, maar doet vooral herstellingen. En speciallekes: riksja’s, gigantische bakfietsen ter grootte van een kleine remorque, verhuur van de raarste dingen (allemaal op elkaar gestapeld) en daarnaast ook nog in de winkel zelf enkele antiquiteiten. Prachtig, gewoon.
Merel en ik zaten ons wel af te vragen hoe je daarmee voor het licht kan staan. Want achteraan zijn er treetjes om erop te klimmen, maar hoe sta je gewoon stil? Elke keer eraf klimmen? Misschien wel, ja.
Enfin, fiets toch weer eens binnen en weer eens kosten. Zo blijven we bezig.