Net zoals de twee vorige jaren zat Merel ook nu in het schooltoneel: elke woensdag van 12.45 uur tot 15.00 uur en dan in de vakantie ook nog een hele week. Ze was doodop, maar ze vindt het de max, en daar draait het toch om. Het is wel zwaar nu ze ook nog elke woensdag van 18.00 uur tot 20.00 uur dramales heeft aan de academie, maar het tweede semester is nu dus wel wat lichter.
Waar ze vorig jaar amper iets moest zeggen, was dat dit jaar iets meer, maar dan nog: als je 44 leerlingen op een scène hebt staan, kunnen de meesten niet zo heel veel zeggen natuurlijk.
Ze speelde ‘publiek’ in een televisieopname van een quiz en was duidelijk een fan van Fenne, een van de deelnemers. Ja, alweer een bizar stuk, bij momenten grappig, bij momenten existentialistisch. Yup, met tieners kan alles.
Voor de schoolwebsite – soms schrijf ik nog eens iets, gewoon uit pure goesting – schreef ik het volgende:
Je moet het maar doen: al voor de tweeëntwintigste keer met een hele groep leerlingen tussen 12 en 18 zelf compleet een toneelstuk in elkaar boksen en dan drie voorstellingen geven!
Dit jaar waagden regisseurs Mira Bryssinck en Fred Libert zich aan die opgave: samen met 44 leerlingen repeteerden ze elke woensdagmiddag tussen 12.45 uur en 15.00 uur, en dan nog een hele week in de kerstvakantie. En het resultaat mocht er meer dan zijn, vonden ook duidelijk alle toeschouwers.
We kregen de set van een televisiequiz te zien, compleet met cameramannen, catering, make-upafdeling, applausmeesters, kostuumbeheerders en zelfs een zeer arrogante regisseur. Maar wat doe je als die quiz ofwel belachelijk gemakkelijk blijkt te zijn, ofwel levensvragen stelt waarop je, zeker als tiener, geen antwoord kan formuleren? Kan iemand eigenlijk ooit een antwoord vinden op alle vragen? Weet je eigenlijk zelf wel wat je wil? Wat je het liefst van al zou willen? Dat je gelukkig bent? Dat je wil dat je ouders trots zijn op jou? Dat je een taart in iemands gezicht mag gooien? En is dat dan eigenlijk wel jouw keuze? Want wie bepaalt de keuzes die jij kan en mag maken? En besef je wel welk impact die keuzes op jou en je omgeving hebben?
Het stuk werd tegelijkertijd zeer amusant en toch een diepe doordenker, waarbij de levensvragen werden verbroken door de reclames, net zoals in het echt. En wat die kip daar liep te doen, dat weten we zelf ook nog altijd niet, om eerlijk te zijn.
Iedereen bedanken die meegeholpen heeft om dit stuk op poten te zetten, zou ons hier te ver leiden, maar drie namen springen er compleet boven uit: Febe De Clercq, Karel Uyttenhove en Joke Van Bossche zijn de drie leerkrachten die hun schouders onder dit evenement hebben gezet, elke woensdag aanwezig waren, alles in goede banen hebben geleid en dan ook terecht meer dan trots op zichzelf, hun toneelspelers en het hele team mogen zijn.
Alle foto’s van het stuk kan u hier in ons archief terugvinden.
Oh, en we hebben het even voor u opgezocht: de correcte uitspraak van hummus verschilt van land tot land. Wij gaan alvast voor kikkererwtenpuree.
