Pedagogische studiedag, alweer
Nee, niet ene van mij, wel nog eentje van Merel. Die leren daar nogal bij zeg, die juffen en onderwijzers in het lagere…
Enfin, ik moest lesgeven tot twaalf uur, Merel mocht dus mee naar Barts kantoor. Het is soms wel handig als je de baas bent, eigenlijk feitelijk. Ze heeft er braafjes zitten lezen, tekenen en computer spelen. En om half één stond ik bij hen en zijn we met ons drietjes in een brasserie in de buurt iets gaan eten. Geen hoogstaande kost, wel best eetbaar.
Bart verdween weer naar kantoor en wij reden naar huis, want straks vertrekken de jongens en ik naar Roanoke, de jongerenlarp. Ik heb er zin in, maar het is wel weer een eindje rijden en we moeten onze spullen nog inpakken.
Pedagogische studiedag
Tsja, pedagogische studiedagen, die zijn zeker en vast nuttig, dat kan ik als leerkracht alleen maar bevestigen. Maar als ouder vloek ik er ook wel eens op, ja, want vind dan maar eens opvang.
Bart kon zich gelukkig vrijmaken – het stond ook al even in de agenda – om bij Merel te blijven, en meteen moest ik me ook geen zorgen meer maken over het eten ’s middags: ik moest gewoon maar mijn voeten onder tafel steken, net als de jongens.
Meteen daarna verdween Bart weer naar zijn kantoor, maar het was wel een pak van mijn hart dat ik me geen zorgen hoefde te maken over Merel.
De rest van de dag was dan ook heel chill, ik moest enkel nog Wolf naar en van de rugby halen.
Dank je, liefje!
365 – 25 september 2019 – tienergedrag
365 – 22 september 2019 – Nil novi sub sole
Nog eens picknicken!
Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…
We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.
Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.
Fotoshoot
Plots kwam Merel beneden, helemaal in haar nopjes: ze had in haar kast nog een jurk gevonden die ze gekregen had van Véronique. Een prinsessenjurk, maar dan niet de Disneyversie, maar een “echte”. Meteen had ze haar haar gekamd, bloemetjes erin gestoken, en vroeg ze om een foto te maken.
We hebben er meteen een fotoshoot van gemaakt, buiten in de tuin. Ze is toch wel fotogeniek, die dochter van mij.
365 – 13 september 2019 – nieuwe sokjes
365 – 08 september 2019 – secretaresse
Gamification
Merel moet oefeningen op de maaltafels maken op haar computer, in een speciaal programmaatje. Per drie juiste oefeningen krijgt ze een kledingstuk om daarmee een leuk figuurtje aan te kleden. Geen oefeningen = geen kleren. Ze vindt het de max en het voelt helemaal niet aan als huiswerk.
En toen zag ik dat er zelfs een pacman tussen zit. Onderaan staat een opgave, waarbij er verschillende mogelijkheden op het parcours van de pacman staan. De juiste oplossing van de vraag staat gelijk aan een grote bol en extra punten, en de foute oplossing als een leventje kwijt.
Ik geef het toe: ik heb zitten pacman spelen terwijl Merel me de oplossingen zei, want zelf kan ze het sturen van dat ventje niet zo goed.
Zalig gewoon!