Geplaatst op

Vijfentwintig jaar

Vijfentwintig jaar, mijn lief. Vijfentwintig jaar geleden waren we allebei doodnerveus, naaide ik nog snel een behabandje van Kim, zat Erik achter de veren van mijn pa die nog maar eens veel te laat was, reden we met een koets de 100 meter naar de kerk, en gaven we elkaar ons jawoord.

En gaven we daarna een knaller van een trouwfeest.

Vijfentwintig jaar, mijn lief, horen we bij elkaar door dik en dun. Helaas de laatste tijd vooral door dik, maar dat terzijde.

Het ontbijt was standaard zondags ontbijt. Ja, vijfentwintig jaar, het doet wat met ne mens. Vaste kosten en zo.

(Voor u zich zorgen maakt: maagmedicatie, allergiemedicatie, foliumzuur en vitamine D)

Verder werd het een heerlijk gezapige dag, waarbij ik om half vijf Merel mocht gaan ophalen. Yes! Opa en Kobe waren mee, gewoon omdat we zo blij waren haar terug te zien.

En ’s avonds, ’s avonds gingen we samen de fiets op naar Gastof Rooftop Bar, om daar gewoon eenvoudig gezellig samen iets te eten. Een zesgangenmenu in een sterrenrestaurant hoefde niet meteen, na de culinaire escapades van vorige week.

Maar we zaten samen in onze eigen stad, op fietsafstand, in het zalige weer, op een fijne locatie, met een gewoon steengoeie vol-au-vent. Soms moet dat echt, maar echt niet meer zijn.

En een extra? De bediening was daar zo professioneel en vlot, dat we om zeven uur zijn toegekomen, een aperitief hebben genomen, hoofdgerecht en dessert, en dat we nog net op tijd terug thuis waren voor de voetbalfinale.

Happy Bart ^^

Geplaatst op

Frankfurt-am-Main: hier kommen wir!

Merel werd deze morgen vakkundig om kwart voor acht afgezet aan het station voor haar scoutskamp, de jongens blijven gewoon thuis, en wij, wij gaan op citytrip naar Frankfurt.

Tot onze verbazing haalden we de trein van kwart over acht naar Brussel nog wat ervoor zorgde dat we meer dan een uur moesten wachten in Brussel Zuid op onze ICE naar Frankfurt. Geen nood, we dronken rustig een koffietje in de Pret in de stationshal en ik zocht en vond er een heerlijke stationscache: uit 16 foto’s moet je de 8 stuks halen die je daar ter plekke kan zien. Uiteraard gaat het om details, maar blijkbaar ben ik oplettend, want in één wandeling had ik ze alle acht herkend en had ik meteen ook de cache. Mijn vakantie was meteen goed begonnen.

Drie uur later stapten we uit in Frankfurt Hauptbahnhof en zochten we meteen iets om te eten: het was bijna twee uur! Bart had trouwens een call om drie uur, we konden dus niet ver lopen.

Gelukkig is het hotel vlakbij: alles ligt hier trouwens dicht bij elkaar. En dat hotel, dat mag er wezen. De kamer is niet super groot maar wel zeer gerieflijk.

Het uitzicht en de traphal zijn trouwens ook zeer, euh, hipster.

Bon, na een korte rustpauze voor de rug trokken we te voet de stad in, enfin, gingen we op wandel langs de oevers van de Main.

Ik was al een cache aan het zoeken toen Bart liet weten dat de fietsenverhuurguy aan het hotel stond. Wij terug, fietsen opgehaald en dan met de fiets ’t stad in tot aan de Römer, alwaar de zon scheen en ze deftige koffie hadden.

In het terugkeren zijn we nog even een cache gaan zoeken aan het euroteken, maar waren we eigenlijk te moe om nog echt een restaurantje te gaan zoeken. We wilden ook niet echt veel, maar een deftige supermarkt vonden we dan ook weer niet. We zijn uiteindelijk gaan eten in het restaurant beneden: hipster-fusion-bistro. Niet goedkoop, wel lekker. En vooral: enkel nog de lift in om te gaan slapen. We lagen allebei al te knorren rond tien uur, schat ik. Beetje moe?

Geplaatst op

Blokfluitconcertje

Sinds een aantal jaar staat het duidelijk in de eindtermen van het deeltijds kunstonderwijs: toonmomenten en concertjes.

Kobe had eerder al een miniconcertje in een inrichting, Merel had vandaag een miniconcertje met alle beginnertjes van blokfluit in de binnentuin van de Poel. Enfin, er stond gelukkig een tent want het begon te druppelen.

Eigenlijk was ze wel wat zenuwachtig, maar dan vooral voor haar outfit, want de juf had gezegd: “Kleurrijk” en ze draagt vooral zwart tegenwoordig.

Maar ze deed dat wel goed. Allez ja, goed is relatief natuurlijk, heel erg veel kan ze nog steeds niet, maar bon, dat komt nog wel. Ze doet het in elk geval graag en ze gaat het verder doen.

Geplaatst op

Vriendjesdag

Voor haar laatste blokfluitles mocht Merel een vriendinnetje meenemen, en dus reed ik rond een uur of vijf met twee giechelende meiden op de achterbank naar de Poel.

Erg vond ik dat absoluut niet, want de café Labath is weer helemaal open en dus kon ik rustig binnen genieten van mijn koffietje, mijn boek en voor de gelegenheid zelfs een stukje taart. Dat had ik verdiend, vond ik, na een lange dag deliberaties.

Maar na de les waren we eigenlijk niet gehaast, zodat ik de magische woorden sprak: “Zeg dames, wat denken jullie van een ijsje?” Het antwoord was iets tussen een sprong, een gil, een lach, of alles tegelijk.

Een dikke vijf minuten later zaten we, zoals de traditie het vereist, op het muurtje van de Graslei. Ik had geen ijsje meer genomen, die taart was al welletjes. Maar de gezichten spraken boekdelen.

Geplaatst op

Merels eigen stijl

Waar ik vroeger de kleren van Merel kocht, mag ik dat al lang niet meer. Integendeel, ze heeft een heel eigen stijl ontwikkeld, en die is zelfs grotendeels zwart. Jawel.

Nee, niet de goth stijl, wel gewoon zwart als in: zwarte leggings met zwart rokje en daar een zwarte crop top over. Met een lang zwart gebreid vest of een kort leren zwart jasje. En ja, daar dan Doc Martens onder of zo. Of haar gestreepte broek, of een jeans met daarboven een zwart jongenst-shirt, lekker wijd.

Ze draagt nog andere kleuren hoor, maar niet veel meer, eigenlijk.

Yup.

En ja, in haar klas wordt zij blijkbaar ook als ‘stylish’ omschreven, wat dat ook moge zijn in het hoofd van tienjarige meisjes…

Geplaatst op

Interview

Merel kwam thuis met een zeer fijne schoolopdracht waar ze zich dan ook 100% op gooide. Zoals altijd, eigenlijk.

Ze moest een uitnodiging sturen naar haar grootvader om hem te interviewen over vroeger. Zij maakte er meteen een hele collage van, met kleurtjes en al, en ook de vraag – dat moest zo – voor een foto.

Opa is daar gewoon helemaal op ingegaan en heeft een hele mooie foto gezocht. Ons ma was er misschien twintig of zo, piepjong. Héérlijk.

En deze namiddag zaten ze samen onder de luifel, Merel gewapend met laptop en een stapel vragen, hij met alle bereidwilligheid die een opa maar kan bezitten om te antwoorden op de vragen van zijn kleindochter.

Merel was duidelijk onder de indruk: ze had een hoop dingen gehoord die ze helemaal niet wist en bewonderde haar grootvader nog meer dan anders.

En ons pa, die glunderde. Zoals het hoort.