365 – 03 januari 2021 – piëta
365 – 02 januari 2021 – nog een nieuwjaarsbrief
365 – 01 januari 2021 – nieuwjaarsbrief
366 – 23 december 2020 – van Merel en Kobe voor opa
366 – 22 december 2020 – gedachtenmonstertjes
Dakdak
Jaren geleden had Merel – ze moet toen een kleuter geweest zijn – een “dakdak” gezien. Alleen kon ze ons nooit helemaal uitleggen wat ze daarmee nu precies bedoelde. Het was een camionette of zoiets, maar dan met een extra verdiepje. Ik dacht meteen aan zo’n mobilhome met boven de bestuurder een stukje waarin je kan slapen, maar dat bleek het niet te zijn.
Zo’n verhoogde camionette, dat was het ook niet volgens haar, want het moest vooraan iets platter zijn. Tsja. We hadden er geen idee van wat ze precies bedoelde en al jaren duiden we elke rare camionette met een of andere uitbouw of rare mobilhome aan, maar nope, geen “dakdak”.
Tot we vandaag naar de blokfluitles reden en Merel plots uitriep: “Kijk mama! De Dakdak!” Euh? Blijkbaar stond de dakdak geparkeerd langs de Wiedauwkaai, en het was wellicht zelfs het identieke exemplaar want in hetzelfde rood als degene die ze zich herinnerde van vroeger.
Wel, in het terugkeren ben ik even langs de kant gaan staan en hebben we een foto genomen.
De enige, échte Dakdak! En inderdaad moeilijk te beschrijven, dat geef ik toe.
Sinterklaas
Het zal wellicht een van de laatste “echte” keren zijn: Merel twijfelt grondig, maar geeft de Sint – en de cadeautjes – nog het voordeel van de twijfel.
Bart at gisterenavond laat dus nog een appeltje, dronk een chocomelkje en een fruitsapje, en liet het versieren aan mij over. Elk zijn taak, dacht ik zo :-p
Merel had een Orbeez stressbal gevraagd, maar na wat telefoontjes naar verschillende speelgoedwinkels kwam ik te weten dat dat een hype was van twee jaar geleden en dat dat nu eigenlijk niet meer te krijgen was. Hmpf.
Ik zei dat ook tegen Merel, en die liet Bart een mailtje sturen naar de sint met de vraag naar een (nep)leren zwart jasje, iets dat ze eerder al gezien had in de winkel maar niet kreeg van mij wegens jassen en vestjes genoeg. Bon, ook dat bleek niet simpel: uitverkocht in de meeste winkels, zowel offline als online. Nog meer hmpf. Maar woensdag was ik met Marleen naar de osteopaat geweest en in de auto had ik zitten googlen tot ik bij A.S. Adventure eentje gevonden had. Wij dus nog daarnaartoe, en jawel, het perfecte leren jasje!
Deze morgen kwam Merel me halen rond acht uur: dat vond ze een redelijk uur, en dat was het ook wel. Er lag snoep, chocolade, een cadeautje voor Merel en een brief van de sint op de achterkant van Merels bericht:
En Merel stond te glunderen met haar vestje, maar ik heb er niet echt een foto van. De cadeautjes van de jongens komen maandag toe, vrees ik. Tsja. Maar ook dat begreep ze, want die post, die werkt nu eenmaal niet zo goed.
Benieuwd hoe lang het nog zal duren. Ook dat gaat voorbij…
Die oogjes
Elke avond steek ik Merel in bed, toch als ik thuis ben. Vaak reageer ik dan verwonderd: “Hoe, moet ik jou in bed steken, of wa?” En dan zet ze haar grote smekende oogjes op. Ook Bart probeerde dat even uit, maar kon zijn lach niet inhouden.
Maar wanneer je dat gezichtje ziet, dan kan je toch geen nee zeggen? Toch?
Tiende verjaardag!
Zoals ik gisteren al schreef, had ik mijn vrienden opgeroepen om kaartjes te sturen. En toen waren er niet alleen kaartjes maar ook cadeautjes en lag de hele keukentafel vol.
Deze morgen kwam ze om acht uur bij mij in bed kruipen, we maakten de rest wakker, Merel deed een maskertje aan, en we namen haar mee naar beneden. En toen…
Dat enthousiasme, dat is toch zalig???
Vooral met de mechanische eenhoorn van Mario en Babeth hebben we ons een kriek gelachen: dat ding stapt bijzonder snel, schudt dan al hinnikend met zijn kont en dan begint hij een liedje te zingen. Het effect op Gandalf was grandioos…
Intussen bakte Kobe pancakes bij wijze van ontbijt en mocht zij alles uitpakken en alle kaartjes opendoen, iets waar ze echt lang mee bezig was. En toen maakte ze dit filmpje:
’s Middags waren er wraps van broerlief, en in de namiddag was er uiteraard ook taart. Haar lievelingstaart was er niet meer in gewone vorm, alleen in de Sint-uitvoering, maar dat vond ze niet erg. Alleen is zo’n dikke laag chocolade niet zo handig voor kaarsjes ^^
En ’s avonds, toen waren er frietjes van de frituur.
’t Is niet dat we volgevreten waren of zo, hoor!
