Geplaatst op

Ce’s Arts met Gwen

Vakantie, en dus tijd om met Gwen te gaan eten, zo is dat nu eenmaal.

Ze had haar oog laten vallen op een gezellig restaurantje, Ce’s Arts, tegenover het Lyceum, waar ze regelmatig met de fiets passeert en dat haar opgevallen was.

Kwart voor acht – we waren eerst even langs het appartement gepasseerd, ze wilde het graag eens zien – tekenden we present in een bijzonder gezellig interieur, met nota bene een knappe oud-leerling van haar als onze ober. Het is er niet goedkoop, maar het niveau was wel de moeite.

Je hebt er voorgerechtjes om te delen, en dan losse hoofdgerechten. Gwen en ik zagen een stevig hoofdgerecht niet zitten, zo laat op de avond, dus vroegen we of we een aantal van die voorgerechtjes mochten nemen als maaltijd. Dat kon, al wilden ze daar geen gewoonte van maken.

Uiteraard gingen we eerst voor een aperitief, en aangezien die voornamelijk met wodka waren, kon ik zelfs eentje met alcohol nemen, zijnde een Pornstar Martini. Die was voortreffelijk.

We gingen voor een garnaalkroket elk, ik nam er de foie gras mi-cuit bij, Gwen de vongole, en we deelden nog de chicken tikka massala, al heb ik daar bijzonder weinig van gegeten, want dat lukte niet meer.

Ik ben de rest gewoon vergeten fotograferen, want we waren zo aan het opgaan in ons gesprek en in ons eten. Het was echt lekker, maar jammer genoeg hebben we de helft van de kip laten staan. Tsja… En dan had ik echt nog te veel gegeten, ik was achteraf wat misselijk.

De rekening? 113.5 euro voor ons twee, met nog een fles water en een theetje erbij. Maar we vonden het dus echt wel een aanrader, ik ga het ook doorgeven aan Bart als lunchadres.

Geplaatst op

Nog eens de Ooievaar

Dit jaar lukt het me weer vaker om op vrijdag te gaan eten in de Villa Ooievaar, en ik geniet er elke keer weer van.

Vandaag was het er behoorlijk druk: de voorste zaal zat helemaal vol, dus ook mijn favoriete plekje in de erker aan het raam. Gelukkig was de andere zaal leeg en dus heerlijk rustig, want het werd zo langzamerhand heel erg tijd dat het vakantie was. En ja, dat is een fijne zaal om zitten.

Ik kijk er wel naar uit dat het mooi weer wordt, dan zetten ze het terras uit, en als je dan uit de wind zit, is het er heerlijk.

En het eten? Een gelukkig niet al te pikante Pasta Arrabiata, waarvan ik nog meer dan de helft over had en die gewoon meegenomen heb naar huis, waar die wel opgefret wordt door een van de huisgenoten.

’t Is dat het zo gemakkelijk is, zo mooi tussen Mariakerke en Wondelgem, i.e. tussen mijn werk en mijn woonst. En voor 17 euro voor een ruime maaltijd met een karaf water bij en een grote glimlach van de bediening, daarvoor kan je niet sukkelen.

Geplaatst op

Ontbijtje met Gwen

Dit ontbijtje hadden we al lang gepland, en de rug is al zodanig veel verbeterd dat ik het me wel wilde riskeren: ook Gwen had geen zeeën van tijd vandaag, dus het ging sowieso maar een uurtje of zo zijn. En ik had dus speciaal ook een adresje in haar buurt uitgekozen: Haddok aan het Kompasplein, tegenover de Bataviabrug. Jammer dat het nog maar eens aan het miezeren was, want ik denk dat het hier zalig zitten is als de zon schijnt, op het terras aan het water.

Ik vond de kaart al meteen fijn, zo met dat gratis plat water. Dat is voor mij al de perfecte ingesteldheid. De ontbijtkaart is op zich niet zo uitgebreid, maar we vonden meteen onze goesting: voor Gwen een gegrilde croissant met geitenkaas en honing, voor mij Griekse yoghurt met granola en vers fruit. En ja, dat was voor allebei een voltreffer! Ik had eigenlijk quasi te veel, de yoghurt had de consistentie van mascarpone en was enorm lekker, net zoals de granola.

We bleven gezellig kletsen, dronken een tweede koffie en ik kreeg een heel knap cadeautje, een kommetje voor Freshly baked cookies. Waar ze dat toch altijd kan vinden…

Zij fietste vrolijk richting werk, ik reed naar huis maar stopte verschillende keren om prachtige straatkunst te fotograferen. Want ja, daar in de buurt van de Oude Dokken zijn er wel wat te vinden, ja.

Ik twijfelde nog even om te stoppen bij de Kringwinkel, maar besloot mijn rug toch maar wat rust te geven, want deze namiddag moet ik nog naar de kaakchirurg.

Ja, ik was blij dat ik lag, maar man, dat had deugd gedaan, na alweer zo’n ganse tijd plat in de zetel…

Geplaatst op

Familiediner in de Artichaud

Tradities zijn er om in ere te houden, en dus gingen we vandaag – vrijdag paste niet voor Nelly – met zijn allen eerst even tot aan het kerkhof van Kruishoutem.

Daarna gingen we eten in de Artichaud, een van onze vaste plekjes waar we weten dat het sowieso in orde zal zijn.

Het degustatiebordje was dat alvast, ook de vegetarische versie voor Liv. Daarna kwam een koolvishaasje met prei en dijonaisesaus, en eerlijk gezegd was dat voor mij eigenlijk al voldoende. Maar daarna kwam nog een excellente fazant “fine champagne” met witloof en amandelkroketjes, en afsluiten deden we met een bladerdeeggebakje – zeg maar gebak – met appel en vanille.

Blijkbaar was er ook nog een jubilee aan de gang in de grote zaal, maar geloof me, daar merk je dus niks van, de bediening was zeer vlot en vriendelijk, zoals altijd.

De soep hadden we overgeslagen want dit was al meer dan lang genoeg voor Nelly, ze heeft het moeilijk om lang stil te zitten op een gewone stoel. Maar al bij al was het een fijne, lekkere en gezellige middag, en meer moet dat echt niet zijn.

Geplaatst op

Je m’en fish

Oktober kon toch niet voorbijgaan zonder dat ik met Gwen had afgesproken, toch? We kijken er elke keer weer zo hard naar uit, dat zijn ‘onze’ momentjes.

Deze keer had ze Je m’en Fish voorgesteld, een klein visrestaurant tegenover het oude gerechtsgebouw. De fiets was voor mij geen optie wegens de nog steeds hardnekkig tegenstribbelende rug, maar parkeren was niet echt een probleem.

En dan het restaurant: klein, druk, luid, maar man, zo lekker! Het concept is vrij simpel: je kijkt online op een menu waar een hele resem kleine gerechten staan, bedoeld om te delen. Je bestelt er enkele, en een kwartiertje of zo later worden die netjes aan je tafel gebracht. Zo bepaal je zelf het tempo, of je echt met gangen wil werken, wat je nog wil herhalen, hoeveel honger je nog hebt… De serveuse suggereerde een drietal gerechten om mee te beginnen, en dan konden we verder nog zien. Dat deden we dan ook prompt: we gingen voor de tempura van nobashi garnalen – altijd een favorietje van ons -de lobster roll en nog iets dat ik niet meer precies weet, iets met tonijn.

Jawel, het was zo lekker als het eruit zag. Dessert hoefde voor geen van ons beiden, zodat we wel nog een tweede ronde bestelden, met twee gerechten: de ceviche van roodbaars en vooral ook de ravioli van noordzeekrab. Van dat laatste hebben we met stukjes brood ook zo goed als alle saus opgedept, want die was redelijk fantastisch.

Daar hadden we dan ook meer dan genoeg mee gegeten, geloof me.

Echt goedkoop is het niet – vis is dat nooit – maar het was zeker niet overdreven en echt een aanrader.

Omdat er in shifts werd gewerkt – wij waren er om half zeven, ik vermoed dat de tweede lading tussen half negen en negen verwacht werd – bleven we ook niet hangen maar gingen nog iets verderop in Café Théâtre – dat blijkbaar nu l’Opéra heet – iets drinken. Wij zaten rustig beneden in de fauteuils, maar boven, zo lieten we ons vertellen, was er een speeddating aan de gang. Goed gelachen met de verschillende gezichten en de gefingeerde gesprekken erbij. En een goed glas mocktail, dat ook.

Al bij al een alweer zeer geslaagde avond, en een fijn restaurantjeadresje erbij.

Geplaatst op

Ontbijtje met Dwayne

Dwayne, een oud-leerling van me die destijds een heus lastpak was – hij weet dat zelf ook wel – wou graag nog eens afspreken voor een gezellige babbel. Ik ben een van de mensen die hij vertrouwt, en ik zei dus niet nee. We spraken af in Verz, een relatief nieuwe zaak in centrum Mariakerke waar je dus kan ontbijten, brunchen, lunchen en broodjes kopen en zo. Ferm gezellig en lekker, geloof me.

We waren er rond tien, en kletsten honderduit bij een aangenaam ontbijtje.

Tegen elf uur moest ik alweer weg wegens tegen half twaalf Véro ophalen voor nog meer woeste plannen, maar één ding was duidelijk: dit vraagt om herhaling. Al moet ik de volgende keer eerst een rustig momentje inplannen na ons ontbijt: twee ADHDers samen, dat komt niet goed.

Geplaatst op

Multatuli

Waar Gwen altijd haar adresjes haalt, het is me een raadsel. Deze keer hadden we afgesproken in de Multatuli, aan de Huidevetterskaai. Ik had echt geen zin om de fiets te nemen – het is inderdaad beginnen regenen die avond – maar ik ken de buurt wel wat en raakte dus vrij vlot mijn auto kwijt.

Bart had gedacht dat het een vegetarisch restaurant was, maar nee, ook vlees en vis waren ruim vertegenwoordigd. Allebei gingen we voor de zeewierkroket met vegan wasabimayonaise, en daarna ging ik voor een echte, goeie, ouderwetse steak tartaar. Tot zover het vegetarische dus. Gwen ging wel voor gegrilde aubergine met granen en granaatappeldressing. Alle desserts bevatten lactose behalve de sorbet, maar daar is ze niet zot van dus, als dessert ging Gwen voor een theetje, terwijl ik alsnog in een heel erg luchtige tiramisu met speculoos dook. Dik in orde!

En verder? Business as usual: we hadden het over het werk, de kinderen, onze ouders, kortom, wat ons bezighoudt. Het heel erg fijne is dat we elkaar al 35 jaar kennen en dus geen uitleg nodig hebben, geen excuses, gewoon onszelf zijn. Heerlijk. Maar echt heerlijk.

 

Geplaatst op

Met zijn zessen bij Gaston

Het had eigenlijk meer dan een klein beetje voeten in de aarde om met zijn zessen af te spreken: we waren al aan het proberen van ergens in maart, maar er kwam telkens weer een kink in de kabel.

Tot het tot ieders grote verbazing vandaag wel lukte, en Gwen meteen een reservatie maakte voor het terras van de Gaston, aan de Galvestonsite. Het is niet de eerste keer dat Bart en ik daar waren, we wisten dus wel dat het er oké was.

Beetje bij beetje druppelden we binnen en we zagen dat het goed was. De gesprekken gingen heen en weer, we kennen elkaar dan ook al allemaal zo lang: Sepp is mijn neef en Sofie ken ik dus ook al meer dan twintig jaar, en Gwen en Erik als studiegenoten zelfs al meer dan dertig. Via mij kennen ze elkaar ook al lang, Sofie en Gwen waren collega’s op school, en Sofie is zelfs de meter van Elly. Dus ja, een gemoedelijke, gezellige bende.

En het eten was, zoals altijd, zonder meer degelijk, en het dessert van ijs met Indische smaken zoals kardemom, saffraan en pistache, met peer en gekaramelliseerde peccannoten, zonder meer verrassend lekker.

Tegen half elf zaten we opnieuw op de fiets, en zoals altijd zeiden we dat we dit vaker moeten doen. Het is duidelijk gewoon een kwestie van plannen, toch?