Tallinn: NOA Chef’s Hall
Ik moest het eigenlijk nog hebben over het tweede sterrenrestaurant dat we bezochten in Tallinn: helemaal anders dan 180°, vonden we. Dit ging om de showelementen, om de ‘speciallekes’, de rookeffecten, de speciale glazen en dergelijke. Ook leuk, maar we waren minder onder de indruk van de gerechten zelf. Pas op, top, daar niet van, maar geen wow-effecten zoals we bij het andere eigenlijk wel een paar keer hebben gehad. Het lag aan de kust, maar van waar wij zaten, zag je noch de zee, noch de ondergaande zon. Beetje jammer, vonden we, maar aan de andere kant zaten we wel lekker warm, terwijl een deel van de gasten op een halfgesloten terras zat, wat niet bijzonder warm kan geweest zijn.
Het aperitief en de hapjes werden geserveerd, net zoals bij 108°, in een aparte salonruimte.
Daarna werden we getransfereerd naar het eigenlijke restaurant, met uitgebreid menu en een tea pairing. Nog niet vaak gehad, zo’n theeassortiment, maar het was er wel boenk op. Hele, hele knappe dingen gedronken.
En toen liep het even mis met de Uber: ja, we zaten op een zaterdagavond op een goeie twintig minuten buiten de stad, maar de taxi die toegezegd had, begon blijkbaar eerst nog enkele andere ritten af te werken. We maakten nog een wandeling in het donker langs een kustpaadje, maar een half uur begon wel lang te duren, ja. Zeker toen het drie kwartier werden. Soit, tegen half één waren we terug ’thuis’, met alweer een fijne ervaring erbij.
Sushi
Om een of andere reden had Bart aan Merel beloofd dat we nog eens sushi gingen eten. Ze is daar zot van, en wij zeggen daar zo gelijk ook geen nee tegen. Ze mocht zelfs kiezen: aan huis laten komen of op restaurant.
In dit zalige weer reden we gisterenavond dus met de fiets naar de Korenmarkt, want de Twilight Sushi daar heeft, zover we al kunnen uittesten hebben, de beste Dragon Eye rolls die er zijn. Kobe is op kamp, maar Wolf zat al de hele dag in de loods voor UGent Racing, dus niet echt ver. Sushi is zijn ding niet, maar die Dragon Eyes kan hij wel smaken, en hij mocht gerust ook kiezen voor teriyaki of zo. Hij kwam dus ook vrolijk aangefietst daar op de Korenmarkt.
En zo zaten wij gisterenavond dus met zijn viertjes op een heerlijk terrasje midden in ’t stad voor een sushiboot met extra Dragon Eye rolls, zomaar, omdat het kon. En omdat het vakantie is. En zomer. En lekker weer. En vrijdag.
Ik fietste daarna nog even verder om een cache te vervangen en om op ’t appartement de planten water te geven. En ik zag dat het goed was.
54 en woest
Maandag wordt Gwen 54 – ik volg in november – maar dan zit ze de hele dag in Brussel. En in juni doen wij al graag eens van ontbijtje. Vandaag stonden we dus om negen uur – en we vonden het allebei eigenlijk te vroeg – in de Brugsepoort bij Woest. Ik kende het niet, maar ik vond het er zeer aangenaam: je kon buiten zitten of binnen, of, zoals wij, strikt genomen binnen maar bij een volledig opengeschoven raam, dus eigenlijk ook buiten.
Ik had voor haar een mandje gemaakt, geïnspireerd op wat Merel doet voor haar vriendinnen. Er zat een soort lantaarn in voor buiten, met drie appelblauwzeegroene kaarsen en drie nepkaarsen op batterijen, een theelichthoudertje in dezelfde kleur, een snoer lichtjes voor eventueel rond de lantaarn, een fijn notitieboekje zoals ze vaak gebruikt, een set stylo’s in snoepkleurtjes en vooral… een fotoboekje. We gaan nu al jaren samen eten en dingen doen, en vrijwel elke keer neem ik wel een foto. In het begin was dat analoog, en die foto’s heb ik dus niet meer, maar ergens, zo’n 14 jaar geleden, begon ik digitale foto’s te nemen. Nee, ik heb ze lang niet allemaal teruggevonden, maar de recente waren wel oké. De helft heb ik afgedrukt als foto in het Kruidvat, de helft wilde hij niet afdrukken wegens te slechte kwaliteit en die heb ik dan maar hier op mijn printer afgedrukt. Resultaat: ik heb gisterenavond nog ettelijke uren zitten knippen en plakken en data zitten opzoeken, want ja, ik wilde er wel zo veel mogelijk de juiste datum bij zetten. Ik had dus een fotoboekje met foto’s van toen Merel en Lena-Mare nog baby’s waren, tot vorige maand.
Bart had het gezien, vond het wel mooi, maar zei dat hij dat niet zo leuk zou vinden wegens nogal confronterend. Ja, we zijn een pak ouder geworden in die tijd, dat klopt. Gelukkig ken ik mijn bestie wel een beetje, en zij begon zowaar te huilen toen ze het kreeg, zo zalig vond ze het. Kroniek van (een deel van) een vriendschap, als het ware.
En toen was er dus het ontbijt met uitgebreid buffet, zowel zoet als hartig, met basisdranken à volonté, met een heerlijke zalmbereiding maar ook eitjes en alles erop en eraan. Aanrader, jawel.
Een goeie twee uur later, toen we zelf al aan het denken waren om te vertrekken, kwamen ze ons vriendelijk vragen of we het zagen zitten plaats te ruimen voor een groot gezelschap dat kwam lunchen. Zo staat het ook op de website: ze voorzien twee uur voor het ontbijt.
Samen trokken we nog naar de Kringwinkel van de Haspelstraat, om de hoek, eentje die ze niet kende. Ik vond er zowaar, voor tien euro, een prachtige set van rok en iets tussen vestje en tuniek van Kaat Tilley, in een donkerpaars, en in perfecte staat. Ik was er meteen verliefd op, ik had het ook meteen in de gaten. Jammer genoeg is het niet mijn maat, maar dat deerde niet voor die tien euro. De rok is maat 42, dat zal dus een wensdroom blijven, maar het vestje, daar kan ik al in, al is het nog bijzonder krap en dus niet draagbaar. Maar het is wel een extra reden om verder te vermageren, en dan lukt het hopelijk wel.
Ik heb het trouwens even opgezocht: online zou ik het kunnen verkopen voor rond de 300 euro, denk ik. Serieus.
Enfin, ik was pas weer thuis tegen half één, maar wat een heerlijk ontspannende voormiddag in de examens, en wat een machtige uitdrukking op Gwens gezicht toen ze het fotoboekje zag. Héérlijk!
365 – 14 juni 2025 – nog net geen 54
365 – 16 mei 2025 – de Ooievaar heeft fantastische frieten
Griekje
Omdat Gwens agenda eigenlijk nogal druk was in mei en vandaag wel nog vrij was, gingen we vrij kort op elkaar dus nog eens uit eten. Of zoals Merel zei: “Alweer???”
Euh, yup. Want ik geniet daar elke keer weer van.
We gingen deze keer gewoon weer voor een Griekje, want dat blijven we leuk en lekker vinden. Ik stelde dus de Pantheon voor, op de hoek van de Oude Houtlei en de Annonciadenstraat, waar vroeger, dacht ik toch, een andere Griek zat. Enfin, ik had in de namiddag nog snel gereserveerd, al dachten we beiden dat dat eigenlijk niet nodig zou zijn, op een doordeweekse woensdagavond. Man, was ik blij dat ik dat toch gedaan had! Het is niet bijzonder groot en het zat er dan ook stampvol. We waren er om 19.00 uur, en amper tien minuten later stonden er al een violist en een gitarist ons te entertainen. Goed gelachen: hij speelde eerst Δυα Παιδια, een Griekse klassieker, maar daarna ook Het Vliegerke, volledig in de Griekse stijl.
En het eten? Wel, de inrichting mag dan cliché Grieks zijn, compleet met zuilen en zo, maar de meze was voortreffelijk! In de jouvetsi zaten echt de authentieke smaken uit Griekenland zelf, dus niet speciaal aangepast. Dus ja, een van de betere Grieken, we snapten meteen waarom het er volzet was op een woensdag.
Verder zaten we fantastisch te kletsen, voornamelijk over het werk, maar ook over andere dingen, gelukkig maar. En over ons reisje naar de conferentie Euroclassica, eind augustus in Sofia, dat we aan het plannen zijn. Ik hoop dat we de juiste beurzen kunnen binnenhalen, dat zou fijn zijn.
Ik ben zowaar zelfs vergeten een selfie te maken en dat gebeurt me niet vaak.
Enfin, tegen tien uur stonden we weer buiten, helemaal bijgepraat en prima gezind. Nee, het gaat me nooit vervelen, zo gaan eten met mijn bestie. En zo’n Griekje? Mag altijd!
Paasetentje in The Backyard
Koen had dat goed uitgekozen, deze locatie naast de Grote Markt in Ronse. The Backyard is een fijne bistro met een degelijke, algemene kaart en veel tapasmogelijkheden als voorgerecht.
Dat laatste hebben we geweten: we hadden er eigenlijk veel te veel, en Omaly was niet echt in haren “eet” – of in haren “zeg”, dat ook niet. Maar het eten was dus lekker, de locatie prima, het gezelschap aangenaam en het weer, goh, blij dat we toch binnen zaten want op een bepaald moment begon het licht te druppelen. Maar het heet natuurlijk niet voor niks “The Backyard”: het heeft een schitterende tuin.
Dessert hoefde dan ook absoluut niet meer, zodat Merel en ik – Bart was zijn moeder gaan terugbrengen en de jongens mochten zelfs niet mee omdat ze moesten studeren – nog alle tijd hadden om voor haar wat extra T-shirts te gaan kopen en voor mezelf een vervangpaar Sketchers want mijn zwarte gaan niet lang meer leven.
Yup, al bij al zeker geen slechte Paasmaandag, zou ik zeggen.
Ce’s Arts met Gwen
Vakantie, en dus tijd om met Gwen te gaan eten, zo is dat nu eenmaal.
Ze had haar oog laten vallen op een gezellig restaurantje, Ce’s Arts, tegenover het Lyceum, waar ze regelmatig met de fiets passeert en dat haar opgevallen was.
Kwart voor acht – we waren eerst even langs het appartement gepasseerd, ze wilde het graag eens zien – tekenden we present in een bijzonder gezellig interieur, met nota bene een knappe oud-leerling van haar als onze ober. Het is er niet goedkoop, maar het niveau was wel de moeite.
Je hebt er voorgerechtjes om te delen, en dan losse hoofdgerechten. Gwen en ik zagen een stevig hoofdgerecht niet zitten, zo laat op de avond, dus vroegen we of we een aantal van die voorgerechtjes mochten nemen als maaltijd. Dat kon, al wilden ze daar geen gewoonte van maken.
Uiteraard gingen we eerst voor een aperitief, en aangezien die voornamelijk met wodka waren, kon ik zelfs eentje met alcohol nemen, zijnde een Pornstar Martini. Die was voortreffelijk.
We gingen voor een garnaalkroket elk, ik nam er de foie gras mi-cuit bij, Gwen de vongole, en we deelden nog de chicken tikka massala, al heb ik daar bijzonder weinig van gegeten, want dat lukte niet meer.
Ik ben de rest gewoon vergeten fotograferen, want we waren zo aan het opgaan in ons gesprek en in ons eten. Het was echt lekker, maar jammer genoeg hebben we de helft van de kip laten staan. Tsja… En dan had ik echt nog te veel gegeten, ik was achteraf wat misselijk.
De rekening? 113.5 euro voor ons twee, met nog een fles water en een theetje erbij. Maar we vonden het dus echt wel een aanrader, ik ga het ook doorgeven aan Bart als lunchadres.
Nog eens de Ooievaar
Dit jaar lukt het me weer vaker om op vrijdag te gaan eten in de Villa Ooievaar, en ik geniet er elke keer weer van.
Vandaag was het er behoorlijk druk: de voorste zaal zat helemaal vol, dus ook mijn favoriete plekje in de erker aan het raam. Gelukkig was de andere zaal leeg en dus heerlijk rustig, want het werd zo langzamerhand heel erg tijd dat het vakantie was. En ja, dat is een fijne zaal om zitten.
Ik kijk er wel naar uit dat het mooi weer wordt, dan zetten ze het terras uit, en als je dan uit de wind zit, is het er heerlijk.
En het eten? Een gelukkig niet al te pikante Pasta Arrabiata, waarvan ik nog meer dan de helft over had en die gewoon meegenomen heb naar huis, waar die wel opgefret wordt door een van de huisgenoten.
’t Is dat het zo gemakkelijk is, zo mooi tussen Mariakerke en Wondelgem, i.e. tussen mijn werk en mijn woonst. En voor 17 euro voor een ruime maaltijd met een karaf water bij en een grote glimlach van de bediening, daarvoor kan je niet sukkelen.