Van jarige vrienden en de nodige rozen
Gwen verjaart in juni, en traditioneel ga ik dan met haar eten om dat te vieren. Ze krijgt dan ook steevast het correcte aantal rozen van mij, da’s traditie. Intussen wordt het een redelijk stevig boeket, 48 stuks, maar dat stoort niet.
Alleen… het is nu niet bepaald juni, toch? Wel, het is er echt gewoonweg niet van gekomen om af te spreken met ons tweetjes. Erg hé! Ja, we zien elkaar wel af en toe door de Certamina en door nascholingen, maar zo’n moment voor ons alleen, dat lukt moeilijk. Juni was pokkedruk voor ons allebei en met die leerplanhervormingen is ze ’s avonds steevast doodop. Tsja, daar kan ik dik inkomen.
Soit, het was eindelijk gelukt om af te spreken, en dus stond ik met die enorme bos rozen en nog een klein cadeautje in de Fou d’ O. Ik was vergeten hoe druk en lawaaierig het er eigenlijk wel is, maar we wilden iets dat open is op maandag en niet te ver is van de Watersportbaan, en dan is dit toch wel ideaal. Koppel dat dan aan het lekkere eten en de fijne bediening, en je zet je wel over de decibels.
We kozen allebei voor een aperitief, gamba’s op de grill als hoofdgerecht, en daarna wilde ik nog graag een crème brûlée, want ik weet dat die daar goed is. Gwen had helaas minder geluk: ze is lactose-intolerant en dan bleef er niet veel meer over. Ze hield het dan maar bij een thee.
Dacht ze.
Want natuurlijk hadden ze opgepikt dat ik daar met die rozen stond en kwamen ze met een kleine verjaardagsverrassing. Gwen strààlde.
Enfin, het werd geen late avond maar wel een heel gezellige. Zoals gewoonlijk. Zoals het hoort. Ook dat is traditie.
Pedagogische studiedag, alweer
Nee, niet ene van mij, wel nog eentje van Merel. Die leren daar nogal bij zeg, die juffen en onderwijzers in het lagere…
Enfin, ik moest lesgeven tot twaalf uur, Merel mocht dus mee naar Barts kantoor. Het is soms wel handig als je de baas bent, eigenlijk feitelijk. Ze heeft er braafjes zitten lezen, tekenen en computer spelen. En om half één stond ik bij hen en zijn we met ons drietjes in een brasserie in de buurt iets gaan eten. Geen hoogstaande kost, wel best eetbaar.
Bart verdween weer naar kantoor en wij reden naar huis, want straks vertrekken de jongens en ik naar Roanoke, de jongerenlarp. Ik heb er zin in, maar het is wel weer een eindje rijden en we moeten onze spullen nog inpakken.
365 – 23 september 2019 – Lange Velden
365 – 20 september 2019 – vier jaar getrouwd
Nog eens picknicken!
Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…
We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.
Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.
365 – 18 september 2019 – Blaarmeersen
365 – 12 september 2019 – Portus Ganda
Lectuur: “Best served cold” van Joe Abercrombie
De trilogie ‘The First Law’ van Joe Abercrombie was mij zó goed meegevallen dat ik eigenlijk ook wel de stand alone boeken in dezelfde wereld wilde lezen.
De eerste daarvan was deze, een stevig boek met een gezonde dosis realisme: dit is geen wereld met knappe prinsessen, stoere helden en cleane gevechten, dit is een harde, grimmige wereld waar mensen dood gaan aan steekwonden, waar gekermd en gebloed wordt en de wereld geen mooie plaats is, waar mensen verraden worden en ieder voor zijn eigen gewin gaat.
Het hoofdpersonage is de aanvankelijk wél knappe Monzcarro Murcatto, een huurlingenleidster die verminkt en voor dood achtergelaten wordt door haar opdrachtgever om haar dus niet te hoeven betalen. Maar wraak is een zeer sterke emotie, blijkbaar ook een slechte leidraad, en best served cold.
Ze gaat voor haar wraak en verzamelt daarvoor de nodige mensen om zich heen, die ook telkens netjes uitgewerkt worden qua karakter, de ene al iets sarcastischer dan de andere, maar telkens ook met hun kleine kantjes.
Het is misschien een beetje lang uitgesponnen, hier en daar mocht het misschien wel wat korter, maar ik hou enorm van de stijl van Abercrombie. En vooral het realisme spreekt me aan, want in het fantasy genre zijn de helden vaak nogal karikaturaal.
Dus ja, ook de twee andere stand alone boeken gaan nog voor de bijl.
Dit was de vakantie van 2019
Vaak heb ik op het einde van de grote vakantie het gevoel dat ik niks gedaan heb en dat die vakantie voorbij is gevlogen. Nu, dat vliegen, ja, dat was ook deze keer het geval, maar ik heb wel enorm veel gedaan. Het is eigenlijk mijn meest sociale vakantie sinds jaren, en ik denk dat dat vooral aan mijn sterke carpe diem-gevoel ligt: ik moet meepakken wat ik kan nu de rug het nog min of meer doet. Het kan echt elk moment gedaan zijn, dat ik in een rolstoel verzeil. Memento mori, als het ware. En dus heb ik een prachtige vakantie achter de rug. Eivol, dat ook.
– we zetten een zwembad op en het zat meteen vol pubers
– ik trok met Gwen naar Brussel voor het Certaminacomité
– ik ging met Véronique en de kinderen geocachen in Moerbeke
– met Bart ging ik voor het eerst naar Gent Jazz en ik zag dat het goed was
– ik nam afscheid van een fijne larpvriend
– we gingen eten met Barts familie om Jeroom te gedenken
– ik reed naar Herentals voor Kobes GEJOkamp en ging meteen ook geocachen
– ik kreeg een pràchtige introductie in Antwerpen van Philip
– ik ging nog eens cachen in Moerbeke met Véronique, met andere kinderen
– ik spendeerde een weekendje in Dordrecht met de Vossen…
– … en ging er ook geocachen
– ik ging met Sandra en de kinderen zwemmen in de Rozenbroeken
– en de volgende dag kwam Feija bij ons zwemmen
– mijn lief nam me mee naar Oak
– we trokken een middagje naar ’t stad en het Design Museum
– en ik ging eten met een vriendin die ik in jaren niet meer had gezien
– ik ging zowaar naar Tomorrowland!
– kinderloos, en dus met mijn lief naar de Gentse Feesten
– en opnieuw naar de GF, met jonge larpvrienden deze keer
– het was bloedheet – lang leve het zwembad
– maar de gerbils overleefden de hitte niet
– mijn lief en ik fietsten met Merel door de haven
– Wolf en ik gingen naar een feestje in Balen
– Mathias kwam een dagje naar Gent
– Ik ging met Merel cachen in de halve regen
– ook Poppy kwam in het zwembad ploeteren
– we reden naar mijn oma
– ons pa kwam eindelijk weer eten op zondag
– ik ging geocachen in Balen
– Robbe kwam zetelhangen in de tuin
– we gingen vliegenmeppen in de bib
– ik spendeerde een zalige dag met Véronique in Sint-Niklaas
– en ging uitgebreid fietsen en cachen in Hyfte
– we gingen met zijn allen naar Center Parcs
– alwaar ik uiteraard ook ging geocachen
– Merels vriendinnetjes kwamen slapen
– ik ging koffieleuten bij Vallery
– en rondhangen in Gentbrugge
– uiteraard gingen we ook naar de vijver
– we hielden de jaarlijkse picknick in het Middelheim
– ons pa moest naar de audioloog
– en ik ging met de kinderen cachen in Ronse bij Véronique
– Barts fiets werd gestolen én teruggevonden
– ons pa moest naar zijn dokters
– en ik moest een dag naar school
– ik zat een dag tussen heerlijke Latinofielen
– ik ging naar een begrafenis
en dat was dat. Bijna elke dag sociale interactie, dat is bijzonder ongewoon voor me. Maar het heeft me wel deugd gedaan. Het was een vakantie om in te kaderen.
Nu ben ik echter wel blij dat de gewone dagelijkse routine er opnieuw is. En ja, zelfs in mijn 25ste lesjaar doe ik het nog steeds bijzonder graag. Dik in orde!