Een brief zoals ze die schrijven in de derde kleuterklas:
“Liefste papa, woensdag (geschreven als woef-dag) moet er een plastiekzak in mijn boekentas. Kusje, Kobe”. Toch geniaal?
Clics
Een vrije dag eind mei, een mens durft al eens op mooi weer hopen, nee?
Hier brandt intussen de verwarming vollen bak, zit ik met een wollen kleed aan, en is het buiten precies eind november of zo. Ook de kinderen vinden het vreselijk, en brengen elk uur dat het iet of wat doenbaar is, buiten in de tuin door.
Vandaag dus duidelijk niet. Moest ik hun schermtijd niet beperken, ze keken de hele dag tv of tokkelden op hun iPad. Wolf heeft dan maar zijn zak Clics bovengehaald, en is vanalles beginnen maken. Woensdag had ik vastgesteld in de winkel dat je bij drie dozen Kellogg’s een gratis doos Clics kreeg, en daar zaten bouwplannen bij, vandaar. Hij heeft er dan ook zelf, apetrots, foto’s van gemaakt. Maar ik moet toegeven, met die Clics wordt er hier ten huize zeer veel gespeeld.
Onverwacht uitstapje
Het was een beetje een rare dag vandaag. Bart moest in de late namiddag naar Düsseldorf om er morgen een lezing te geven, maar had zich misrekend wanneer zijn trein ging – en had dus zijn valiesje nog niet gepakt. Ik heb dat tussenin gedaan, en het naar kantoor gebracht, samen met zijn portefeuille. Achteraf gezien was dat valiesje nog niet nodig geweest, want omdat ik de jongens naar de rugby moest brengen om 18.00u, kon ik evengoed dat kleine beetje verder rijden en Bart afzetten aan het station, waar hij dan om kwart over zijn trein moest nemen. Ik dacht dat Merel die trein wel eens leuk ging vinden om te zien, vandaar.
Bij aankomst in het station bleek zijn trein maar om 18.24u te zijn, zodat er nog ruim tijd was om een koffietje te drinken. Ik had oorspronkelijk gedacht om met Merel gewoon terug naar huis te rijden en daar boterhammetjes te eten, maar op deze manier ging het wat krap worden, en het was bovendien zalig weer. En dus kreeg Merel in de Starbucks een stapeltje ‘pancakes’ die ze smakelijk naar binnen speelde, en kreeg ze er bovendien een gratis bekertje melk bij. Bart en ik hielden het bij een koffie.
We gingen nog mee tot op het perron, en Merel keek haar ogen uit, en zwaaide naar de wegrijdende trein. Daarna keerden we terug naar de Blaarmeersen en deden we een grote wandeling (waarvan zij het grootste deel in haar buggy zat, weliswaar). We liepen op de kleine pier, keken naar de eendjes, en zongen van ‘Alle eendjes zwemme watel’.
We speelden in het zand, en keken naar de volleybalspelers.
Uiteindelijk waren we net op tijd terug om de jongens op te pikken. Merel had een stevig blosje op de wangen, en ging dan ook meteen in bed. Nog een geluk dat ze een stevige tuk had gedaan in de namiddag.
Jeansshorts
Ik weet niet hoe dat bij u zit of zat, maar mijn jongens verslijten jeans- en andere broeken aan de lopende band. Een paar dagen geleden vertrok Wolf met een broek in perfecte staat (ik had er nog op gelet) naar school, en kwam hij ’s avonds thuis met twee grote gaten op de knieën. “Ha ja, mama, ik was keeper!”
Zucht.
Ik koop dus enkel nog jeans uit de Hema of de H&M en dergelijke, voor gemiddeld tien euro per stuk, want lang gaan ze niet mee.
En nu ben ik een hele reeks shorts aan het maken. Ik zat me dat te bedenken toen ik een jeansbermuda van Wolf in handen had: waarom geef ik daar geld aan, als ik die zelf kan maken uit zijn kapotte jeansen? Want ja, aan de rest van de broek mankeert er meestal nog totaal niks. Dus zit er nu oranje draad in mijn naaimachine, en ben ik netjes broeken aan het inleggen. Moeilijk is het niet, als je een goeie machine hebt.
En Wolf heeft een hele reeks ideale broeken voor op kamp en zo. Double win.
Gehaakte vest, enfin, nog te haken
DISCLAIMER: ik heb hier géén patroon van!
Een hele tijd geleden zag ik op Pinterest een pracht van een gehaakte vest passeren. Bijna volledig in Granny Squares gehaakt, poepsimpel dus. Zo simpel zelfs, dat er geen patroon nodig was, foto’s volstonden. In alle mogelijke kleuren, dus ideaal om restjes op te gebruiken, en met hoofdtoon rood. Ik was meteen verkocht.
En dus kocht ik wat bollen rode wol uit de Zeeman extra, en begon eraan. Met veel goesting. De website waarop de foto’s stonden, stond altijd open in een tab, en af en toe ging ik eens kijken of ik wel correct bezig was.
En toen, plots, waren de foto’s weg. De Finse dame in kwestie zei (als Google Translation het juist had, tenminste) dat ze teveel de vest zag opduiken her en der zonder verwijzing naar haar blog, en vond dat dat niet kon. En dus had ze het boeltje offline gehaald, met enkel nog één foto. Ik vroeg in de commentaren of ik niet alsjeblief de foto’s kon krijgen, dat ik met een half afgewerkte vest zat, en dat ik desnoods wilde betalen voor de foto’s. Geen antwoord, alleen bleken er nog mensen in mijn situatie. Aangezien ik een paar foto’s had teruggevonden via Google, wilde ik die gerust doorgeven, ook via de commentaren, en toen verdween meteen de hele post. Hmpf.
Enfin, vandaag heb ik nog eens opnieuw zitten zoeken, en jawel, plots heb ik alle foto’s teruggevonden op een Russische site! Yes! Het merendeel had ik, alleen niet de mouwen, maar ook die kan ik nu wel reconstrueren. En hopelijk heb ik dus binnen niet al te lange tijd een hele fijne, bijzonder kleurrijke, en vooral zelfgemaakte vest. En lukt het om een maatje groter te haken, want die dame is nogal fijntjes, heb ik de indruk ^^
Gastrodomica
(Eigenlijk ga ik hier nu onvervalste reclame maken, en da’s gewoon omdat ik zo enthousiast ben. Want de heren hebben hier niet om gevraagd, laat dat duidelijk zijn.)
Kent u het gevoel? U heeft zin om heerlijk te gaan eten, op topniveau, maar u heeft geen zin in al het gedoe errond? Eigenlijk zit u veel liever gewoon thuis met vrienden, maar dan staat u wel weer voortdurend in de keuken? Of u moet al een traiteur vragen, en da’s meestal niet het topniveau dat u wil?
Treur niet langer! Gastrodomica komt u redden!
Nee, even in alle ernst: dit is een ongelofelijk wijs concept, dat we nu met vrienden al een paar keer hebben toegepast. Gastrodomica, dat zijn twee heren die op topniveau in uw huis komen koken. Je hebt natuurlijk wel een minimum aan keuken nodig, maar voor de rest doen zij alles: ze brengen zelfs het servies mee, nemen de afwas dan ook weer mee naar huis, tot en met de vuilzak, en desnoods slaan ze zelfs een dweiltje in uw keuken.
De prijs is evenveel als in een restaurant (rond de 70 euro per persoon, zonder drank), maar je zit er wel in alle rust voor thuis in je eigen huis, kan rondlopen, zitten kletsen, de muziek opzetten die je zelf wil, en eigenlijk gewoon uw goesting doen. En je wordt op je wenken bediend. Je hebt op voorhand de keuze uit een paar menu’s, en die hebben we met ons achtkoppig gezelschap dan ook netjes unaniem gekozen.
De foto’s doen de gerechten geen eer aan, want ze zijn getrokken met de GSM, maar je krijgt een idee. Ik heb ook maar één van de hapjes getrokken, bij de rest heb ik daar niet aan gedacht.
hamburgertje van jonge duif, traag gegaard op lage temperatuur
Sint-Jacobsvruchten met hopscheuten en ridderzwammen.
Jonge duif met foie gras en salie.
Mango, sabayon, speculoosijs, en nog wel een paar dingen.
Geloof me, dit is een echte aanrader.
365 – 11 april
Opruimwoede: vervolg
Merel slaapt sinds een paar dagen in haar grote bed. Definitief. Twee weekends geleden had ze wel haar middagdut in dat grote bed willen doen, maar ’s avonds klonk het met een bedeesd stemmetje: “Mama? Merel kleine bedje slapen!”
Ik weet niet hoe het komt dat ze nu toch plots die ommekeer heeft gemaakt, maar het is nu haar grote bed geworden. Ik had er niet bij stilgestaan dat dat voor kleine meisjes nog geen evidentie was, en de eerste nacht is ze dus grandioos uit dat bed gevallen. Gelukkig heeft ze zich geen pijn gedaan, ze was alleen flink geschrokken. Ik ben meteen naar de garage gelopen, en heb de zwemteut onder haar matrasovertrek gestoken, zodat ze er niet meer kon uitrollen. Ze was meteen gerustgesteld, en sliep dadelijk verder, gelukkig.
Vandaag heb ik dan haar kamer grondig onder handen genomen: haar kleine bedje is afgebroken en opgeborgen, ik heb een nieuw overtrek dat bij haar kamer past, opgelegd en meteen ook het ‘valhekje’ geïnstalleerd, en gewoon algemeen opgeruimd, met zeer bevredigend resultaat. Ze was er in elk geval wild enthousiast over.
Nu alleen nog eens tijd vinden om het bedje zelf opnieuw te schilderen, want vooral de schuiven zijn nogal verkleurd.
Zonder pamper
Toen ik Merel daarstraks ging ophalen in de crèche, kwam ze vol trots op me toegelopen en tilde haar kleedje op. Mijn wenkbrauwen gingen uiteraard de hoogte in: dit is nu niet bepaald iets wat ik mijn dochter wil aanleren. Maar het kind had er een goede reden voor: ze wilde me haar onderbroek tonen. Jawel, onderbroek, en geen pamper meer.
Cindy van de Spruitjesdoos had geoordeeld dat Merel daar nu toch echt wel klaar voor was. Ze ging geregeld op het potje, maar zo’n pamper, da’s toch een gemak, en dus plaste ze nog steeds in de pamper ook. En dus moest die pamper uit. Cindy had nog wat onderbroekjes liggen, en dus gingen de kousenbroek en de pamper uit, en ging de onderbroek aan.
Uiteraard kreeg ik ook was mee naar huis: het was niet zonder slag of stoot verlopen, maar al bij al ging het toch bijzonder vlot. Gelukkig had ik nog voldoende witte was liggen, en kon alles weer gewassen worden tegen morgen. Maar ik denk dat ik me toch zal moeten reppen om een stapel ondergoed te halen, want om eerlijk te zijn, ik denk dat ik hoop en al twee onderbroekjes heb voor Merel. En ongelukjes, die zijn nog volop te verwachten.
Maar heimelijk hoop ik dat ze snel droog zal zijn. Want als er één ding is dat ik niet zal missen van mijn kleine kinderen, dan zijn het toch wel die voortdurende pampers. Ugh.
365 – 14 januari
De meest wijze kerstkaart ever ^^