Toch Cthulhu
Ik heb de beste Cthulhugroep ever!
We spelen standaard bij onze GM thuis, want daar staat al zijn gerief, zijn al zijn boeken, kan hij alle scenery klaarzetten, en vooral: hij heeft zelf geen auto en dan is dat nog wel zo makkelijk.
Maar het hoeft niet per se makkelijk te zijn als moeilijk ook kan: ik kan dus echt niet uit de voeten om ginder te gaan spelen. Intussen zou ik misschien wel nog in mijn auto geraken, tot ginder kunnen rijden, maar de afstand van parking tot zijn huis, laat staan de trap en daarna twee uur op een stoel? Nee, echt niet.
Dus verhuisden ze het hele boeltje maar naar hier, naar mijn woonkamer. Ze gingen er volledig mee akkoord om rond mijn salontafeltje te spelen – wat niet zo makkelijk is om dobbelstenen te rollen – zodat ik zelf languit in mijn zetel kon blijven liggen. Ze namen zelf de nodige glazen, Geraard had zoals vanouds alles mee – de Sint was zelfs geweest – en ik kon rustig spelen en genieten van mijn avond, en alle pijn even opzij zetten.
Dikke merci, gasten, dat betekende veel voor me!
Verrassing voor Merel
Merel had uiteraard op haar verjaardag cadeautjes van ons gekregen. Gisteren kwamen er daar nog bij van haar vriendinnen: een kettinkje, oorbellen, lipgloss, een diadeem die ze al lang wilde, een resem van haar lievelingssnoepjes, een boekenbon… Yup, haar vriendinnen kennen haar goed.
En toen was er vandaag onverwacht nóg een cadeautje! Marie-Julie had me gestuurd dat er bij opa iets klaar stond dat ik moest meenemen: een leuke tote bag met daarin een flesje body mist, maskertjes voor rond de ogen en een heel erg fijn, wit, pluche-achtig dekentje. Merel had totaal niks verwacht en was superblij. Want ja, de leukste cadeautjes zijn die die je niet verwacht, natuurlijk. Net zoals wij destijds bij Marie-Julie hadden gedaan.
Ik denk dat we aan het begin van een fijne traditie onder nichtjes staan, jawel.
366 – 31 oktober 2024 – Halloween
366 – 26 oktober 2024 – Dr. De Waele
Glazen theelichtjeshouders
Het hoeft in de creaclub niet altijd haken en breien te zijn, toch? Allez ja, de leerlingen zelf – meestal tussen de 20 en de 30 stuks, afhankelijk van het weer – doen een beetje vanalles: tekenen, diamond painting, kruisjessteek, scrapbooken, dat soort dingen. Jammer genoeg hebben we amper 25 minuten, veel kunnen we dus niet doen.
Vandaag had ik aangekondigd in de planner – ja, we hebben een eigen item daar – dat we glaasjes gingen versieren, en dat ze zelf glaasjes moesten meebrengen en papieren servetjes met een tekening op. Ik had nog een restje behangerslijm staan, en ik had ook wel dikke penselen mee.
Op zich is dat dus poepsimpel: je haalt de servetjes uit elkaar tot je enkel nog de flinterdunne, bedrukte laag hebt, en daar knip je het stuk uit dat je wil. Je smeert je glaasje in met behangerslijm en plakt daar dan de servet op – voorzichtig, want dat papier is al superdun, als het dan nog nat wordt van de lijm, scheurt dat quasi meteen.
Netjes laten drogen, theelichtje in, en hoppa, een zelfgemaakt houdertje. Er was een behoorlijk aantal leerlingen dat vrolijk mee deed en daar zaten echt leuke dingen tussen.
Toneel
Het had wat voeten in de aarde en de definitieve inschrijving is er nog steeds niet, maar: Merel en Lieze hebben vandaag hun eerste toneelles aan de academie gevolgd!
Muziek was Merels ding eigenlijk totaal niet, daar waren we al een tijdje achter, en woord is het helemaal. Vandaag was er de eerste sessie van het schooltoneel – van 13.00 uur tot 15.00 uur – en om 18.00 uur zette ik beide dames af in het MUDA in Evergem, voor hun eerste les binnen het officiële deeltijds kunstonderwijs, ook van GO! scholengroep Gent.
Er was wat getwijfeld: zouden ze les volgen op woensdag, of op vrijdag, of toch op zaterdagvoormiddag? Dat laatste was dan wel in de Poel en niet in Evergem, maar het kon perfect. Na wat gedoe bleken ze toch voor de woensdag te gaan: het schooltoneel loopt maar tot in januari, en de rest is een kwestie van plannen. En op woensdag zitten ze dan tussen leeftijdsgenootjes en kunnen ze eigenlijk ook met de fiets gaan, als geen van ons kan voeren.
Ik ben eigenlijk wel blij: het is een kwestie van principe dat mijn kinderen muziek kunnen, en Wolf heeft al een paar keer gezegd dat hij daar echt dankbaar voor is. Maar woord, dat is mijn lust en mijn leven, en ik ben zo ongelofelijk blij dat mijn dochter daarin mijn voorbeeld volgt. Ze leest, ze maakt presentaties, ze speelt toneel, en nu volgt ze dus ook les.
Heerlijk, toch?
366 – 22 augustus 2024 – zelfzorg in Lokeren, begot
Krabpaalreparaties
Onze oude krabpaal, toch al zo’n 15 jaar oud, had het wel gehad, ja. Het krabgedeelte was versleten, het liggedeelte gewoon vuil en niet meer proper te krijgen. Ik had al een tijd zitten denken om die te vernieuwen, maar het is niet alsof de katten daar echt veel op liggen, om eerlijk te zijn. Stom geld, dan.
Maar op Hoplr zag ik dat iemand twee straten verderop haar krabpaal weggaf: haar kat was gestorven aan twee tumoren en ze kon het niet aan om dat ding nog in huis te hebben. Ik zei meteen ja, nam de auto, laadde het ding in de koffer, en reed er content als een katjen mee naar huis. Alleen het onderste stuk touw was losgekrabd, maar geen nood, dat was perfect te repareren.
Ik wapende met touw, nietjespistool en lijmpistool en ging aan het werk. Het vraagt een beetje geduld, maar niet bepaald veel expertise. En ja, zo’n touw is ruw aan de handen, dat ook. Maar na een kwartiertje of zo zag het er zo uit:
Nu Nazgûl ervan overtuigd krijgen dat het geen indringer is en geen gevaarlijk object en dat hij er dus geen schrik van moet hebben, maar dat komt wel. En hopelijk blijft hij dan van onze stoelen af met zijn klauwtjes, en ligt hij ook af en toe bovenop naar buiten te kijken zoals bij de oude paal.
Nog eens merci aan de vriendelijke buurdame!
Pooltafel
Euh ja, er staat dus een pooltafel in de garage.
Hoe dat komt? Wel…
Ik was een tweetal weken geleden met Wolf aan het kletsen over vanalles en nog wat, en toen zei hij dat hij niet graag uitging in de Overpoort of zo, maar dat ze wel regelmatig met wat vrienden gingen poolen, en dat bijvoorbeeld Tiemen thuis ook een pooltafel had en dat dat megawijs was.
“Goh”, zei ik, “het appartement gaat meer dan groot genoeg zijn om er daar ook ene te zetten.”
“Maar dat is wel kweetniehoeduur, zo’n tafel!”
“Ik heb daar geen flauw idee van, en anders bestaat dat wel tweedehands zeker?”
“Goh, dat kost minstens rond de 2000 euro als ge iets deftigs wil, en tweedehands, dat weet ik zo niet, is dat laken dan niet beschadigd en al?”
Een en ander leidde er dus toe dat ik op tweedehands.be keek wat zo’n pooltafel zou kosten, en ja, dat was behoorlijk duur. Tot ik er ene zag staan van 200 euro. Whut? En dan nog nieuw ook! Hmmm, dat klonk te mooi om waar te zijn, maar ik las verder en bekeek ook grondig de foto. En toen bleek dat het een nieuwe tafel was die in het transport beschadigd was en waar dus een hoek af was, maar waarbij het laken dus niet geraakt was en die dus perfect bespeelbaar was. In de achtergrond zag ik meerdere tafels staan, en toen werd het me duidelijk: het was iemand die in caféspelen deed en die een beschadigde tafel had die hij onmogelijk in een café kon zetten, maar die hij dus wel kwijt wilde. Ik bood 200 euro, iemand anders bood mee op, we kwamen akkoord op 250 euro. En toen wilde hij ze voor 50 euro extra ook nog thuis leveren. Ha ja, want die heeft toch chauffeurs op de baan die rondrijden met die tafels.
Eerder deze week werd de tafel geleverd, maar ze geraakte sowieso niet op de trap. Van mij mocht ze in de garage staan, op voorwaarde dat ze die dan opruimden. Wat dus gebeurde terwijl ik in de klassenraden zat: opruimen, op orde zetten en zelfs vegen en dweilen. De hele garage stond in orde en dus mocht de tafel er staan. Ze heeft niet royaal ruimte, maar het valt best wel mee.
Allez, en nu hopen dat ze ginder wel in de lift geraakt dan.