Geplaatst op

Magnolia’s in het Leen

Vorig jaar was ik net te laat om de magnolia’s nog te zien bloeien, dit jaar gingen ze me niet bij mijn lepels hebben. Zaterdag was het wel nog mooi weer, maar had ik de energie niet, maar vandaag was ik niet ingeschakeld voor de projectweek en wilde ik de rug toch even losmaken door te wandelen op eigen tempo. Ik reed dus naar het Leen en genoot er met volle teugen van de magnolia’s, een vroege rhododendron en enkele camelia’s.

Daarna ging ik nog enkele labcaches oppikken in Eeklo zelf en reed daarna via Lembeke naar huis, waar ik overigens een pracht van een klein natuurgebiedje vond met een grote vijver, iets waarvan je nauwelijks de ingang vindt vanop straat.

Ik was pas tegen zevenen thuis, de rug was moe maar deed geen pijn, en dat vond ik heel veel waard, om eerlijk te zijn. En ik was vooral ook helemaal uitgewaaid met een leeg hoofd.

Geplaatst op

Paars karretje

Omdat mijn rug lastig blijft doen, rij ik al behoorlijke tijd rond met mijn boodschappentrolley ofte bommakarretje. Ik had eentje in zwart en rood, een zeer goedkoop geval uit een Turkse winkel, en dat was echt uit elkaar aan het vallen, het rood was er gewoon verstorven en al mijn gerief zat onder de rode tiekskes.

Ik vond, aangezien ik het nu elke dag gebruik op school zodat ik geen boekentas hoef te dragen, dat ik een chiquer geval verdiend had, en dan uiteraard eentje in het paars.

Het duurde eventjes voor het toekwam, maar kijk, ik heb een knalpaars bommakarretje!

Het rijdt vlot, het is stevig én iedereen weet meteen dat het van mij is, zowel leerlingen als collega’s.

En mijn rug is er dankbaar om, en dat is het voornaamste.

Geplaatst op

Nieuw bommakarretje

Sinds mijn rug zo lastig doet, is echt elk gewicht te veel voor me. Normaal gezien pak ik één dikke map mee in mijn grote handtas, met dan nog een fles water, een peer, mijn agendaatje en wat extra brol, en dat lukt. Nu dus niet: de rug doet echt moeilijk, en ik moet ook altijd wisselen van lokalen. Ne mens zou denken dat hij na 31 jaar les op dezelfde school min of meer een vast lokaal heeft, maar dat lukt bij mij niet: mijn groepen gaan van 28 tot 5 leerlingen. Met die kleine groepjes zit ik meestal wel in het lokaaltje van Klassieke Talen, maar daar krijgt mijn collega ook standaard voorrang. En die grote groepen, daar heb ik een groot lokaal voor, gelukkig maar.

Ik rijd dus al enige tijd rond met zo’n boodschappentrolley, een bommakarretje dus. Ik heb dat al behoorlijk lang, een zwart met rood, om bv. mee naar de markt te gaan, of extra rommel mee te slepen naar school. Maar dat was nu uit elkaar aan het vallen, letterlijk: de stof begon te versterven en alles zat onder de kleine zwarte of rode tiekskes, gelijk of dat ze zeggen. Ik heb er dan maar meteen wat meer geld tegen aan gegooid dan de 10 euro die ik destijds in de Turkse winkel had betaald, en heb nu een – hopelijk – stevig knalpaars geval, waarmee ik dus de hele school rondrijd en waarvoor ik dus ook steevast, dag na dag, de sleutel van de lift moet gaan halen. Ach ja, klein ongemak, groot gemak voor de rug.

En zeg nu zelf: lekker paars, toch?

Geplaatst op

Frans

Frans is nooit mijn lievelingsvak geweest, en dat is een understatement: ik was er notoir slecht in. De grammatica was geen probleem, ik was de enige die daar altijd alle punten op scoorde en me daarmee de woede van de rest van de klas op de hals haalde, want ik bewees dat het kon. Tsja, altijd al een grammar nazi geweest, zeker?

Maar die woordenschat, en dat le/la, serieus… Nee, ik deed het niet graag.

Maar intussen heb ik al meermaals vastgesteld dat mijn humanioraopleiding blijkbaar toch zijn vruchten heeft afgeworpen: ik kan dus veel beter Frans dan ik eigenlijk dacht, ik kan me perfect redden in behoorlijke volzinnen, met uiteraard frequente foutjes, maar hey, mijn Frans is beter dan de gemiddelde Parisien zijn Nederlands, toch?

Wat dus ook gigantisch helpt, is het lezen in het Frans. Voor mijn collega’s Frans is dat een open deur intrappen natuurlijk: zij beweren dat continu, maar krijgen daarmee niet noodzakelijk hun leerlingen ook aan het lezen. Het probleem is bij mij het vinden van de juiste boeken. Voor de leesclub hebben we nu Tout le bleu du ciel gelezen, en dat is hedendaags Frans. Bij Camus is dat net iets ouder, en bij Le Passe-Miroir was dat in passé simple en zo.

Ik zoek dus nog goeie fantasy in het Frans, zoals Le Paris des Merveilles  of voornoemde Le Passe-Miroir. Geraard had me nu ook Le Bureau des Affaires Occultes aangeraden, en die neem ik dan wel ter hand na de Alkibiades.

Maar mocht iemand toevallig van die romantische niemendalletjes hebben, vooral dan zelfs nog romantacy in het Frans, op een zeer eenvoudig niveau voor Merel, dan hoor ik het graag. Ze wil graag ook in het Frans beginnen lezen, maar ik zou niet weten waar te beginnen. In het Engels leest ze op hoog niveau, maar nu dus nog Frans… Niveau derde-vierde middelbaar.

Suggesties welkom!

Geplaatst op

Toch Cthulhu

Ik heb de beste Cthulhugroep ever!

We spelen standaard bij onze GM thuis, want daar staat al zijn gerief, zijn al zijn boeken, kan hij alle scenery klaarzetten, en vooral: hij heeft zelf geen auto en dan is dat nog wel zo makkelijk.

Maar het hoeft niet per se makkelijk te zijn als moeilijk ook kan: ik kan dus echt niet uit de voeten om ginder te gaan spelen. Intussen zou ik misschien wel nog in mijn auto geraken, tot ginder kunnen rijden, maar de afstand van parking tot zijn huis, laat staan de trap en daarna twee uur op een stoel? Nee, echt niet.

Dus verhuisden ze het hele boeltje maar naar hier, naar mijn woonkamer. Ze gingen er volledig mee akkoord om rond mijn salontafeltje te spelen – wat niet zo makkelijk is om dobbelstenen te rollen – zodat ik zelf languit in mijn zetel kon blijven liggen. Ze namen zelf de nodige glazen, Geraard had zoals vanouds alles mee – de Sint was zelfs geweest – en ik kon rustig spelen en genieten van mijn avond, en alle pijn even opzij zetten.

Dikke merci, gasten, dat betekende veel voor me!

Geplaatst op

Verrassing voor Merel

Merel had uiteraard op haar verjaardag cadeautjes van ons gekregen. Gisteren kwamen er daar nog bij van haar vriendinnen: een kettinkje, oorbellen, lipgloss, een diadeem die ze al lang wilde, een resem van haar lievelingssnoepjes, een boekenbon… Yup, haar vriendinnen kennen haar goed.

En toen was er vandaag onverwacht nóg een cadeautje! Marie-Julie had me gestuurd dat er bij opa iets klaar stond dat ik moest meenemen: een leuke tote bag met daarin een flesje body mist, maskertjes voor rond de ogen en een heel erg fijn, wit, pluche-achtig dekentje. Merel had totaal niks verwacht en was superblij. Want ja, de leukste cadeautjes zijn die die je niet verwacht, natuurlijk. Net zoals wij destijds bij Marie-Julie hadden gedaan.

Ik denk dat we aan het begin van een fijne traditie onder nichtjes staan, jawel.