Dyson Digital Slim

*schaamteloze, maar zeer gemeende reclame. U weze gewaarschuwd*

dyson

Ik ben een Dysonfan. Al lang. Al sinds Bart me zoveel jaar geleden ervan overtuigde om toch maar wat extra uit te geven voor een echt goeie stofzuiger, en ik hem daar achteraf alleen maar dankbaar om kon zijn.

Toen ik in de zomer 2009 een Dyson Animal Pro cadeau kreeg, was ik dan ook echt in de wolken: het zwaarste toestel van Dyson, en ongelofelijk handig en goed als je huisdieren hebt. Ook al is het ding duur: mocht het ooit kapot gaan, dan kocht ik een nieuwe. Direct.

Datzelfde zei ik al lang over een kruimeldief. Geef toe, een gewone stofzuiger haal je niet snel uit als je wat gekruimeld hebt in je zetel. En met drie kinderen begon zo’n ding eigenlijk geen overbodige luxe te worden. Alleen, het was er nog nooit van gekomen om er eentje aan te schaffen. Want één ding had ik voor mezelf al uitgemaakt: ik wilde niet nog eens zo’n beige geval dat al na een paar maand nauwelijks nog zuigt omdat de batterij/filter/motor/vul zelf maar in de geest aan het geven is. Het ging dus een Dyson worden, ondanks de prijs. Want ja, dat is nog steeds het ‘zwakke’ punt van Dyson: ondanks het feit dat het ongelofelijk goeie toestellen zijn, haken veel mensen af omwille van de prijs. Jammer eigenlijk.

En toen kreeg ik een mailtje van Caroline van Dyson: of ik het allernieuwste toestel wilde uitproberen? Ik zei uiteraard geen nee, en een paar dagen later werd er een pakje afgegeven. Ik ben er intussen wild van, en zou het ding al niet meer kunnen missen: de Dyson Digital Slim. Een kruising tussen een kruimeldief en een gewone stofzuiger.

Let me explain: je kan hem inderdaad gewoon gebruiken als kruimeldief. Met een standaard zuigmondje dat je naar believen kan aanpassen voor een zachte of harde ondergrond. Met zelf zo’n lange teut bij voor in kieren. En dan… zit er ook een lange stang bij, met de typische roterende zuigkop, in klein formaat. Schitterend! Want geef toe: als er kruimels onder de tafel liggen omdat je kleuter weer eens zitten spelen heeft met zijn croissant, is het vervelend dat je op je knieën onder tafel moet. En je grote stofzuiger uithalen is ook zo’n gedoe. Dit ding is fantastisch: draadloos, en het gemak van een kruimeldief, maar met een superlichte stang.

Ik heb het ding al de dag na ontvangst opgehangen aan de muur, zo blij was ik ermee. Ik heb meteen ook de kinderen uitgelegd hoe het werkt, ah ja, want da’s uiteraard de bedoeling: ik ga nu niet meer achter hun gat aanlopen. En het hondenhaar dat zo in pluizen onder de tafel verschijnt, is nu ook veel sneller weg. Ideaal voor een luie huisvrouw als ik dus. Oh, en leuk detail: hij laadt onmiddellijk weer op, en zodra de batterij vol is, stopt hij. Zonder energieverlies dus. Hij klikt gewoon in een laadstation aan de muur, met bevestiging voor de twee andere zuigmonden.

Is dit schaamteloze reclame? ’t Zal wel zijn! Maar zou ik het doen als ik er niet tevreden mee was? Wees maar zeker van niet. Want ja, ik ben Dysonfan, en nu zelfs nog een stuk meer.

Als u nog twijfelt: alle technische info zal binnenkort op de site van Dyson staan, en staat ook hier. Dan ga ik het niet meer herhalen :-p

U moest al in de winkel staan, tiens!

Twunch + feestje

Vrij onverwacht gingen onze jongens uit logeren bij mijn ouders vandaag. Nu ja, ik wist het een paar dagen, daar niet van. Ze zijn deze morgen Wolf en Marthe komen ophalen voor een dagje Technopolis (Wolf was laaiend enthousiast, Marthe blijkbaar ook), en rond zes uur zijn ze dan ook Kobe komen halen, om een nachtje en een bijhorend dagje in Zomergem te blijven. Ik zei daar uiteraard geen nee tegen.

Bart stelde toen voor om sushi te gaan eten in ’t stad, wat ik eigenlijk ook wel meteen zag zitten. Dat duurt geen uren, en op die manier kon Merel ook probleemloos mee. En toen zag ik een tweet passeren van iemand die zich klaarmaakte voor de twunch (klik hier voor uitleg). Tiens, was die niet morgenavond? Blijkbaar was de twunch verzet naar vandaag, en wel naar de Ocean Sushi, waar ook wij gereserveerd hadden. Mooi meegenomen dus! We waren met twaalf, en ik heb heerlijk zitten kletsen bij mijn yakitori. Al zag de tonijn-zalmspecial er ook niet mis uit :-p

sushi

Na afloop ging de rest van het gezelschap nog iets drinken, maar wij wilden nu niet direct met de baby in de rook gaan zitten, en moesten eigenlijk nog even langs op een feestje in Wondelgem. Steve, de dirigent van mijn koor, geeft namelijk dolgraag feestjes, en had er een fundraiser van gemaakt voor de dienst neonatologie van het UZ. Voor we het goed en wel beseften, was het al dik na middernacht :-p

Maar bon, de jongens zijn toch niet thuis, we zullen wellicht wat langer kunnen slapen. Als Merel niet te lastig doet, tenminste.

Secret Santa

tess

Op de valreep (eigenlijk net te laat) besloot ik om nog mee te doen met Tess’ Secret Santa-actie, voor bloggers en twitteraars. Je stuurt een mailtje naar Tess met je adres en wat je leuk en niet leuk vindt, en zij koppelt je aan een onbekende blog(st)er met zijn/haar verlanglijstje. De bedoeling is dat je een cadeautje van om en bij de tien euro opstuurt naar je Secret Santa, en zelf krijg je dan ook zoiets in de bus.

Ik had opgegeven dat ik hou van paars, van zachte dingen, en dat ik een kleine baby heb. En dat ze voor de rest maar op mijn blog moesten kijken om me te leren kennen. En toen werd er hier aangebeld en gaf er een charmante dame een pakket af. Ik heb het onder de kerstboom gezet, maar moest toch moeite doen om het niet te openen voor de 25ste :-p

En dus heb ik het gisteren geopend, en was er eigenlijk serieus blij mee. Er zat een rode zak in, en daarin allemaal apart verpakte cadeautjes, in mooi zwart-met-gouden-sterren-pakpapier, en overal een rendierkopje op (wat Kobe al snel in beslag heeft genomen). Ik vond een heel leuk, wellicht zelfgemaakt zakje in zwart-wit met een allerschattigste paddenstoel op en een retro pin als sluiting, een doosje met drie rode ijssterkaarsjes, een glaasje met badzout, een chocolade sneeuwman van Leonidas, een retrokerstkaartje, een pakje Hey Baby-zakdoekjes, een rode metalen kerstengel. Bedankt, Katleen! Laat je even je blog of twitter weten, dat ik je kan volgen?

sesa

En dan schaam ik me eigenlijk een beetje voor wat ik zelf maar verstuurd heb: het is een beetje magertjes uitgevallen, vrees ik. Sorry, Anja! Ik heb er nochtans behoorlijk wat werk ingestoken: een zelfgebreid wit sjaaltje met mohair en blinkwol, en een paarse Zsa Mask. Ik had er inderdaad nog wat snoep of zo kunnen bijsteken, maar met een baby in huis ga je zeker niet door de sneeuw en vrieskou op cadeautjesjacht. Volgend jaar beter.

sesazelf

En bedankt voor alle moeite, Tess!

Voorhavenlaan 31

Jawel, dat is sinds vandaag het nieuwe adres van Netlash, Bart zijn bedrijf (en meteen ook van Talking Heads, Barts tweede bedrijf).

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, en vooral ook een hoop stress opgeleverd. Bart heeft het kantoor zo’n half jaar geleden gekocht, samen met zijn broer, en toen was het casco. Dank zij de onvermoeibare inzet van onder andere Barts compagnon Dirk is alles (nu ja, op een aantal details na) net op tijd klaar geraakt. En vandaag was dus de grote verhuis. Alle 27 medewerkers hebben nu hun eigen bureau met werkende computer, de lounge is klaar, de keuken staat er, en alles ziet er schitterend uit. Er is ruimte, er is licht, er is lucht. Oef!

nCube bureau's

nCube lounge

Ik ben vandaag ook de hele dag gaan helpen ginder: dozen uitpakken, archief opstellen, de nieuwe glazen en kopjes afwassen, en dat soort onzin. En boodschappen doen voor de receptie ’s avonds. Die was trouwens ook dik in orde. Ik heb rondgelopen met champagne, hapjes, heb staan kletsen, ben mijn jongens gaan halen, heb Merel gevoed… Dat soort dingen zorgden ervoor dat ik blij was dat ik tegen half negen in de zetel lag, voetjes gestrekt. Oef!

Maar het kantoor mag er zijn. Meer dan dat. Meer foto’s volgen nog wel, deze zijn van de nog niet afgewerkte toestand.

Ringtone op iPhone

Zoals nogal wat iPhonebezitters wilde ik eigenlijk gewoon een liedje als ringtone. Eentje dat zelfs niet echt te vinden is in alle ringtoneshops. Na een vraagje op twitter en het nodige forumgeblader heb ik het ideale programmaatje gevonden: iringer.net.

Je importeert de gewilde mp3, en drukt daarna op export, en je ziet je liedje netjes verschijnen in iTunes bij de beltonen. Nog even syncen met je iPhone, en ook daar verschijnt hij. Voila!

(En nee ik heb geen aandelen bij dat programma, ik vond het gewoon de max dat het zo simpel is!)

*zet nog even de themesong van Dr. Who op, Barts ringtone*

Mood Calendar

calendar

Een paar dagen geleden circuleerde er een link op het internet naar de Life Calendar: een kalender met een gezichtje voor elke dag van het jaar, waar je op het einde van de dag zelf een smiley kon invullen over hoe je dag was geweest. Zo zie je achteraf hoe je je eigenlijk had gevoeld, en hoe je daar zelf achteraf op terugkijkt. Ik vond dat een vree wijs concept maar niet echt mooi, en besloot om dat zelf ook te maken, in mijn eigen stijl dan. Misschien niet helemaal correct tegenover de makers/uitvinders, maar soit.

Nu nog laten uitprinten op A3, en ik kan dat ergens ophangen en zelf gaan evalueren. Wie mijn versie wil zien of downloaden, je kan die hier vinden. Gratis en veur niet.

Appear

Dit vind ik een knappe vondst: iMaterialise, dat aan 3Dprinting doet, brengt een lamp op de markt die jouw eigen boodschap kan bevatten.

De lamp op zich vind ik niet zo speciaal, toch niet als ze niet brandt. Maar zodra je ze aansteekt, worden de letters op de lamp zichtbaar. Die letters of boodschap kan je zelf bepalen.

3D-printed-Appear-Lamp022

Cool, niet? En zeggen dat dit nog maar het begin is van 3D-printing, en dat we binnen afzienbare tijd vanalles-en-nog-wat zullen kunnen personaliseren. Voor de prijs hoef je het niet echt meer te laten: deze lamp kost 99 dollar (benieuwd wat ze vragen in euro, het is per slot van rekening een Belgisch product).

Ik zou het alvast weten, en mijn eigen Odi et Amo erop zetten.

Minotaurus

De mensen die mijn achtergrond kennen, denken uiteraard dat ik hier een post ga schrijven over het bekende monster in het labyrinth van Kreta, een knappe Griekse mythe.

Niet dus. Het heeft er uiteraard wel mee te maken, maar het is veel wijzer 🙂 Een ganse tijd geleden was Bart uitgenodigd op de officiële voorstelling van een aantal gezelschapsspellen van Lego. Op het eerste zicht een contradictio in terminis, maar nee hoor! Lego weet het gegeven gezelschapsspel feilloos te combineren met zijn grote sterkte, namelijk het bouwen, variëren en improviseren met steentjes.

lego-minotaurus

Je krijgt een grote doos, en daarin zit een hoop bouwblokjes en een handleiding. Niks nieuws dus. Op die manier bouw je zelf je speelbord op. In ons geval – Bart had uiteraard niet toevallig voor de Minotaurus gekozen – kwam je een labyrinth uit, met in elke hoek van het vierkante speelbord vier miniventjes (ze kunnen op één tsjoepke) en in het midden een woeste minotaurus die je dreigde op te eten. Met een speciale dobbelsteen (die trouwens ook te veranderen en aan te passen is naar goeddunken) probeer je dus als eerste het midden te bereiken.

Ik denk dat we amper twee spelletjes gespeeld hebben, voor Wolf de spelregels al begon te veranderen. Hij veranderde eerst de dobbelsteen, begon daarna muren te verzetten, en liet zijn fantasie de vrije loop. Kobe trouwens ook: die had de dag daarna de doos uitgehaald, en met de muurtjes een hoge toren gebouwd, en een gevangenis voor de minotaurus. “Dan kan die ons niet meer bijten, he mama!”

Enfin, wel een aanrader dus: het spelletje zelf is leuk voor kinderen, en je kan het naar believen aanpassen als je het moeilijker en/of ingewikkelder wil maken.

Ik zou de andere spellen eigenlijk ook wel eens willen uitproberen.

Poort 31

Ik ben moe, vuil, ik stink, en al mijn kleren moeten in de was. Ergo, ik heb een prima weekend gehad!

Ik ben namelijk weer gaan larpen, mijn favoriete Poort, en het heeft me intens deugd gedaan. Een gans weekend buiten in de bossen, in de frisse lucht, genieten van het mooie weer, in goed gezelschap, en vooral geen moment denken aan thuis/werk/beslommeringen, alleen maar aan moerasmonsters en ondoden en reizen naar het voorgeborchte van Og en dergelijke 🙂

Ik had een eigen slaapplaatsje bij de keukenmensen, en heb dan ook veel, diep en ongestoord geslapen. En iedereen was zo bezorgd om mijn buikje, en zo voorzichtig!

Ik vond het heerlijk!

En als het niet geeft, ga ik nu mijn gezin gelukkig maken en een lange hete douche nemen met véél zeep, en daarna met veel bodycrème en lotion 🙂