Geplaatst op

Bordjesquiz

Tom contacteerde me: of ik niet mee kwam doen aan de bordjesquiz in Aalter. Awel ja, dat zag ik wel zitten, ook al wisten we op voorhand dat we blij mochten zijn als we niet laatste gingen eindigen. Surprise: we waren laatste. Maar dat is ook niet moeilijk met 11 ploegen waarvan de meeste sterrenploegen zijn.

Een bordjesquiz is een genre op zich, eentje dat ik wel kan smaken, ja.

De vraag wordt gesteld, elke ploeg schrijft zijn antwoord op een klein witbordje. Simultaan worden alle bordjes omhoog gestoken, het antwoord wordt gegeven, en wie het juist had, blijft zijn bordje ophouden en krijgt punten. Die punten hangen af van de moeilijkheidsgraad van de vraag: als iedereen het juist had, krijgt elke ploeg één punt. Als jouw ploeg de enige is die het juist heeft, krijg je 11 punten, en uiteraard alle mogelijke percentages daar tussenin.

Het zorgt ervoor dat je moeilijk wint tegen topploegen: we hadden wel redelijk wat juist, maar wat wij wisten, wisten de anderen ook, en wat wij niet wisten, wisten anderen vaak wel. Tsja.

Ik heb in elk geval een fijne avond gehad, al bleek ik de enige vrouw in het gezelschap van meer dan 40 mannen. En nee, ik heb de eer dus niet hoog kunnen houden: roemloos laatste…

Om even af te koelen ben ik dan na afloop nog maar een paar caches gaan zoeken, kattencaches in het Aalterse. Tot mijn grote verbazing én vreugde vond ik in één van die caches een klein ge3D-print katje, amper een cm hoog, maar wel knap.

Dàt, dat maakte mijn avond helemaal af!

Geplaatst op

Lunchdate

Op de laatste Aether hadden ze me ’s nachts gevraagd om snel even een vroeger NPC-personage te komen spelen, zodat ze dat stukje plot konden afronden. Blijkbaar wilden ze haar daar ook laten doden. Euh, ik protesteerde, niet omdat ik dat op zich zo erg vond, maar wel omdat dat personage met een andere groep spelers echt nog wel spel had en dat er zelfs naar gevraagd was bij het begin van het weekend.

Blijkbaar wist deze vernieuwde spelleiding daar niet echt van, of hadden ze dat in de database niet opgemerkt. Ze lieten haar dus ternauwernood ontsnappen, en vandaag kwam Laurens speciaal uit Brugge om te bespreken wat ze precies had uitgespookt vorige weekends dat plot opgeleverd had.

Ik nam hem mee naar de Ooievaar: rustig, gezellig, niet duur en ook wel een beetje zijn ding als zijnde een sociaal restaurant. En het waren net frietjes, en ze hebben daar ongemeen goeie frieten.

Soit, na een dik uur kwamen we nog bij mij thuis een koffie drinken en het gesprek afronden. Geen idee wat ze er nu verder mee gaan doen, maar Laurens gaf toe dat hij ook wel inzag dat het jammer ware geweest mochten we het personage daar laten sterven hebben, want er zit nog zo veel meer in.

Maar eerlijk? Ik speel haar niet zo graag, ze ligt me niet helemaal. Maar toch: alles voor de plot, alles voor de spelers. En mij heeft het een fijne middag en een lekkere lunch opgeleverd.

Nog eens merci, Laurens!

Geplaatst op

Roll-out van Elektra

Vorig jaar was er de roll-out van Orion, de auto van UGent Racing waar Wolf aan gewerkt had bij Mechanical Composites en waarvoor hij destijds de stoel had gemaakt uit carbon fiber.

Intussen zijn we een jaar verder, heeft hij dus een jaar meegedraaid bij Autonomous Control en ontelbare uren geklopt, ging zijn Bachelor proef over het kalibreren van de Lidar en de optische camera zodat die exact op hetzelfde moment hetzelfde beeld weergeven, en is hij verkozen in het bestuur van UGent Racing als Chief Autonomous. Right up his alley, zeggen we dan, al was hij liever Captain van het hele team geworden. Yup, hij is altijd al ambitieus geweest, onze Wolf.

Maar vandaag was er dus de Roll Out  van de nieuwe auto, waarvan hij me zelfs de naam nog niet had willen verklappen. Ik stond dus tegen half acht in de Handelsbeurs, samen met blijkbaar zo’n 700 anderen, en keek vol trots naar de presentatie en uiteraard ook de auto zelf. En ja, het is een knap ding geworden. Elektra, heet ze.

Maandag waren ze nog foto’s gaan nemen met de auto overal in ’t stad:

Deze zomer gaan ze aan drie competities meedoen: Nederland, Hongarije en Duitsland. En nu maar hopen dat Wolfs tweede zit meevalt zodat hij mee kan.

Maar wat ik eigenlijk nog wijzer vond, was het nevenproject van UGent Racing: Hydra! Ze hebben de auto van twee jaar geleden, Artemis, omgebouwd naar een verbrandingsmotor. Vreemd, zegt u, en dat vonden we eerst ook, toen we het filmpje zagen en vooral ook het brullende geluid van de motor hoorden (een filmpje dat Wolf afgelopen nacht nog met een paar heeft gemaakt). Maar dit blijkt op aanvraag te zijn van ABC, de Anglo-Belgian Corporation die een van hun grootste sponsors is en op wiens terrein ze zitten, een bouwer van scheepsmotoren. Het is namelijk de bedoeling om hiervoor een waterstofmotor te ontwikkelen en verder uit te bouwen. Puur research dus, niet om mee te racen, maar wel voor praktisch gebruik in de industrie. Zalig, toch?

Enfin, leerrijke, fijne avond gehad en vooral bijzonder trots op mijn zoon die volgend jaar daar ook op dat podium zal staan met een hele uitleg rond de Autonomous control.

Geplaatst op

Afrikaans dorp

Ik heb het al vaker gezegd: onze DM – dungeon master, of degene die de scenario’s van Call of Cthulhu leidt – heeft gigantisch veel spullen in huis om landschappen na te bootsen en heelder campagnes uit te werken.

Met The Masks of Nyarlatothep zitten we momenteel in 1925 in een typisch Afrikaans dorp, nog zonder elektriciteit of enige vorm van moderniteit, en jawel, ook dat had hij helemaal voorzien en opgezet. Maar goed ook, want ’s nachts werden we aangevallen door cultisten en Night Gaunts, en dan moet je het ook echt wel uitspelen waar je staat, hoe ver je kan lopen/werpen/schieten en of iemand in je blikveld staat, dat soort dingen. Maar de details zijn altijd prachtig, al zijn de figuurtjes misschien niet altijd even politiek correct.

Maar geef toe: dit is toch zalig? In plaats van op een uitgetekend vel papier te spelen…

Dikke merci, Geraard, om er altijd zo veel moeite in te steken!

Geplaatst op

Doordenkertje

Ik zette mijn gerief voor de tabletopsessie klaar, en nam dus ook mijn doosje met dobbelstenen. Dat is een pracht van een doosje dat ik ooit gekregen heb, maar waarvan de scharniertjes kapot zijn. Op zich niet erg, met twee stevige rekkers blijft dat ook dicht.

Wolf had het vorige week gebruikt omdat hij zijn eigen dobbelstenen ergens verkeerd gelegd heeft en niet meer vindt. Kan gebeuren.

Ik nam het nu dus uit de kast, en merkte dat het niet echt goed dicht was, en met een dertigtal dobbelstenen is dat niet zo praktisch als dat openschiet.

En toen keek ik naar de rekkers, die mijn ingenieur van een zoon rond het doosje had gedaan.

Juist ja.

Nen ingenieur, dat kan alles berekenen, maar daarom zijn ze nog niet praktisch.