Scammer
Ik kreeg eerder deze week plots een bericht van een onbekend nummer op Whatsapp. Al een geluk dat ik
1. drie minderjarige kinderen heb die nog in huis wonen
2. geen papa ben
3. dit soort phishing al kende.
Ik dacht: ik speel even mee en zie wel wanneer die afhaakt. Ik moet zeggen: die bleef zonder verpinken volhouden, wat ik ook schreef. Volgt u even mee?
Ik heb niet meer gereageerd en ik heb ook niks meer gehoord. Maar geef toe, die heeft het lang uitgehouden…
Adventure labcache Wondelgemse gebouwen
Halverwege mei was ik gaan rondrijden in Wondelgem om de nodige info te verzamelen voor een Wondelgemse labcache. Toen had ik vastgesteld dat je niet zomaar een labcache mag leggen, maar dat je daarvoor een uitnodiging moet krijgen of je kandidaat stellen. Hmpf.
Maar eigenlijk kwam die toestemming er vrij snel, en eerder deze week zette ik de labcache op poten. In tegenstelling tot een gewone cache heb je hier geen fysieke cache zodat de cache ook niet moet goedgekeurd worden door Groundspeak. Ze laten enkel wel ervaren cachers toe en vertrouwen op je kennis.
Toen het rondje er helemaal lag, heb ik wel een paar bevriende cachers gecontacteerd met de vraag of een van hen een testrun wilde doen: dat kan namelijk wel. De Evergemse Luc deed hem deze ochtend en gaf me de nodige feedback: vier punten waren prima, de vijfde locatie vond hij wat veraf, en het was ook jammer dat er geen bonus te vinden was, een effectief fysieke cache waarvan je de coördinaten te weten komt wanneer je de labcache oplost.
“Goh”, stuurde ik hem, “zin om af te komen en samen op zoek te gaan naar een bonuslocatie?” Een kwartier later stond Luc met de fiets voor mijn deur en toerden we samen rond. Het dienstencentrum werd vervangen door Kasteel Morek en we toerden rond tot we aan een bospaadje een ideale boom vonden, niet te ver van de Dries. De Dries zelf was geen optie omdat daar al een fysieke cache ligt.
Ondertussen heb ik ook een fijne babbel gehad met Luc en deed het wel deugd om ook wat feedback te krijgen.
En nu maar hopen dat de bonuscache snel goedgekeurd wordt, zodat alles online kan.
Podcast met barbecue
Een hele tijd geleden contacteerde Mathias me: hij was samen met Stijn en Stef, een paar andere jonge gasten uit Balen en ook larpers, een podcast begonnen. Ze hadden al verschillende gastsprekers gehad over verschillende onderwerpen, en wilden het nu over larpen hebben. En toen hadden ze blijkbaar alle drie onmiddellijk aan mij gedacht als larpveteraan en tante Olga.
Normaal gezien werd dat opgenomen bij Mathias thuis in een studio, maar dat zagen zij – en ik – niet zitten in de huidige coronaomstandigheden. Geen nood, ze gingen wel tot bij mij komen met al hun materiaal, zolang het droog was kon dat probleemloos buiten.
We hadden dus drie zaterdagen vooropgesteld, en bij de eerste droge dag zouden we opnemen. Vandaag dus.
Tegen zes uur kwamen ze dus met een pak microfoons, kabels, koptelefoons en een mengpaneel aanzetten, en Wim was ook mee als geluidstechnicus. Er werden pinten en duvels uitgeschonken, een ice tea voor mij, en we begonnen eraan.
Man, dat uur was gigantisch snel voorbij, eigenlijk, en we hebben goed gelachen. Ik zal hier de link wel zetten zodra ze het gepubliceerd hebben, geen probleem.
En toen had ik een barbecue voorzien. Allez ja, Bart had alle boodschappen gedaan en de groenten gesneden, Stijn – die blijkbaar een barbecuefanaat en -wonder is – deed het eigenlijke bakken en de kinderen hadden de tafel gezet, ik heb geen poot moeten uitsteken.
Het werd eigenlijk nog een bijzonder gezellige avond, waarbij we de barbecue omgevormd hebben tot een heus kampvuurtje waarop we marshmallows hebben geroosterd.
Rond half twaalf heb ik hen buitengestoken: ze moesten nog anderhalf uur terugrijden natuurlijk.
Maar sociaal contact, dat doet deugd. En ik heb dus gigantisch veel zin om terug te larpen…
365 – 12 juni 2021 – jonge Baalse vrienden
Héérlijk sociaal
Nooit gedacht dat ik dat nog ging zeggen, maar vandaag was een héérlijk sociale dag!
In de voormiddag hebben Kobe en ik het partytentje opgezet want er kwam volk, maar het mocht niet zijn: in de namiddag is het echt beginnen gieten. Het zag er nochtans dik in orde uit.
Tegen half vier stonden Arend en Mireille hier: die moesten al lang iets komen ophalen en vandaag hebben we er gewoon een gelegenheid van gemaakt. Gelukkig waren ze maar met twee, van dezelfde bubbel, en volgens de huidige maatregelen mochten ze dus ook gewoon binnen, op afstand.
Ik had nog snel taart gebakken – diepvriestaart van de Aveve FTW! – en het deed deugd, eens gewoon in ’t echt, zonder scherm, zitten kletsen met vrienden. Over gewone dingen, niet eens over larp, en gewoon, echt als vrienden. Man, meestal put sociaal contact me uit, maar hiervan voelde ik mijn batterijen gewoon opladen.
Toen ze weg waren, begon het gelukkig wat droger te worden buiten en kon ik alles klaarzetten voor de DnD sessie, ook voor het eerst in bijna een jaar niet via schermen. We wisten dat het frisjes ging zijn, maar met je winterjas aan is het perfect te doen, en vooral: we konden écht spelen.
Al was ook dat weer met een korreltje zout te nemen: voor vrijwel iedereen was het het eerste niet-werkgerelateerde sociaal contact met iemand van buiten de familie of bubbel, en we hebben eerst twee uur gewoon oeverloos zitten tetteren. Héérlijk! We hadden er allemaal duidelijk behoefte aan.
Gelukkig is er wel nog wat gespeeld ook, en tegen half twaalf vond ik het welletjes: ik werd moe, en ik denk dat ook de buren het misschien wel welletjes zouden vinden. Niet dat we zo veel lawaai maakten, maar toch…
Maar ik ben binnengegaan met een grote, grote grijns. Echt. Fantastisch.
Projectdagen
Yup, ondanks alles zijn er ook dit jaar nog projectdagen gekomen voor onze leerlingen. We hadden ze eigenlijk wel voorzien op fulltime onderwijs, maar bon, het is nu zo.
Waarom projectdagen? Wel, er zijn Vakoverschrijdende Eindtermen die eigenlijk in geen enkel specifiek vak aan bod komen, maar die we wel per graad aantoonbaar moeten behalen. Die steken we dan bij voorkeur in zo’n projectdag of -week. Daar zitten onder andere sociale vaardigheden tussen, relationele vaardigheden en het gebruik van sociale media.
Dit jaar waren er, om begrijpelijke redenen, geen projectweken voorzien, laat staan meerdaagse reizen. We hebben die ontbrekende VOETen dan maar in projectdagen gegoten, waardoor ik vorige week eigenlijk geen extra les moest geven in de derde graad – de uren clashten met mijn eerste graad – maar wel de meest bizarre toezichten had.
Vandaag mocht ik wel optreden: in een tweedejaartje, waarvan ik zelf geen enkele leerling heb, gaf ik een sessie van twee uur rond sociale media. Er was een hele bundel voorzien en ik had daar een aantal werkvormen uit geselecteerd en voorbereid. Alleen… had ik er totaal geen acht op geslagen in welk lokaal die leerlingen zaten, en dat bleek een labo te zijn. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik nogal wat groepsdingen in cirkelvorm wilde doen, en je de tafels in een labo niet kan verplaatsen. Meh.
Enfin ja, ik heb het overleefd, en de leerlingen ook. Nee, het was niet mijn meest boeiende les, maar bon. Jammer.
Gerickrolled
Jawel, het bestaat nog steeds: rickrollen.
Wikipedia zegt: “Rickroll is een internetmeme, die ontstaan is in 2007.
Rickrollen gebeurt door een ander een link te geven en de indruk te wekken dat daar iets interessants te vinden is. Maar in werkelijkheid leidt de link naar de muziekvideo Never Gonna Give You Up van Rick Astley. De grap begon in 2007, toen mensen die op het internetforum 4chan op een link naar een trailer van Grand Theft Auto IV klikten doorgelinkt werden naar de video van Rick Astley op YouTube.”
Vorig jaar tijdens de lockdown probeerden mijn leerlingen me af en toe te rickrollen, maar dat is ze eigenlijk nooit gelukt.
Nu, deze week komt Kobe met zijn fagot bij mij: “Mama, mama, luister eens? Ik kan iets dat je wijs gaat vinden.”
Vol goeie wil, zoals een goede moeder betaamt, zeg ik: “Ja liefje? Laat maar horen?”
Waarop mijn allerliefste engeltje met een grote grijns – voor zover je kan grijnzen met een fagotboccaal in je mond – “Never gonna give you up” begint te spelen.
Gerickrolled in mijn eigen badkamer op fagot. Dat kan dus blijkbaar ook.
Zucht.
Apple Watch
Mijn fitbit heeft het nog maar eens begeven. Allez ja, het ding werkt wel nog, maar het scherm is weer helemaal flou geworden, ondanks het feit dat hij waterdicht zou moeten zijn. De twee vorige edities hadden dat ook, en ik heb het er een beetje mee gehad.
Wat ik ongelofelijk fijn vond aan dat ding, is dat het me liet weten wanneer ik gebeld werd, want mijn telefoon staat standaard op stil. Ook berichtjes kon ik op die manier zien. Tenminste… als hij wilde meewerken. Want wat ik de laatste tijd ook probeerde, die functie werkt niet meer, en dan wordt het meteen een pak minder interessant.
Nu had Bart nog een oude Apple Watch in zijn schuif liggen. Hijzelf had destijds de nieuwe versie gekregen en de oude lag dus opzij. Wolf wilde die niet meteen dragen omdat dat voor een gast van zeventien nogal patserig overkomt, en eigenlijk draagt hij ook niet graag een uurwerk.
Ik dacht: “Goh, laat ik het eens proberen, dat ding telt ook stappen en zo, en wie weet kom ik er wel nog mee overeen. En het ligt hier toch maar te liggen.”
Awel, ik ben vooral een kieken dat ik dat ding een jaar heb laten liggen. Ik ben zo iemand die nooit weet waar haar gsm ligt, en ik kan dus oppakken met die watch en dan op zoek gaan naar mijn telefoon terwijl ik, als een FBI-agent, met mijn uurwerk praat. Het ding laat me dus uiteraard weten wanneer ik gebeld word, maar stuurt ook berichtjes door van messenger en Whatsapp en zo. Uiteraard telt het stappen en zit er zo’n bewegingsapp op, maar ook het instant weerbericht en dergelijke.
En – ik heb het nog maar één keertje gedaan, maar bon – midden in een les moest ik iets googlen maar ik had geen zin om op mijn bord een aparte google op te starten, en dus vroeg ik aan mijn uurwerk hoeveel meter dunne darm een mens heeft. Altijd fijn om dat meteen te kunnen aflezen. (En ja, het ging over het geluid dat je darmen maken, een mooi Grieks woord, borborigme.)
En dan kan je bijvoorbeeld ook onmiddellijk je agenda raadplegen en andere dommigheden.
Enfin, een dikke aanrader dus. Iets wat ik al veel eerder had moeten beginnen gebruiken. Ik zou er zelf het geld niet aan geven – die dingen zijn pokkeduur – maar het is echt wel handig, yup. Sorry, fitbit!
De Relieken part 2
In februari had ik al eens de auto en daarna de fiets genomen om een eerste stuk van een reeks van 101 geocaches te gaan loggen: De Relieken, raadsels rond Harry Potter die je dus eerst thuis moest oplossen.
Ik had toen intens genoten van de mooie route, de ongelofelijk rustieke streek en de weidse velden, en aangezien het vandaag stralend, maar echt stralend lenteweer was, trok ik andermaal naar Groot Deinze. Eerst pikte ik met de auto nog de bonussen op die ik de vorige keer niet had opgelost en de ene cache die ik toen nog niet had opgelost en ook niet ter plekke had kunnen vinden, en begon toen aan nr. 31. Ik zette mijn auto aan de kant van een boerenbaantje – en zag toen pas dat er daar blijkbaar af en toe een tractor met “aalkerdeel” moest passeren, maar bon, dat lukte hem toch.
Het was 24°, ik fietste rond in een licht topje en genoot. Intens.
Rond cache nr. 50 begon ik moe te worden, en toen ik er daarna twee niet vond, hield ik het bij 54 voor bekeken. De rest is voor een volgende keer, maar ik moet nog een deel van de raadsels oplossen.
Ik pikte nog wat losse caches op in het passeren en was eigenlijk helemaal ontspannen, uitgewaaid en goed gezind.
En die fiets in en uit de auto krijgen, daar ben ik intussen redelijk handig in geworden.