Een heerlijk gevuld dagje…
Awel, ik heb me eigenlijk nog niet verveeld tijdens deze quarantantie, ik heb voortdurend vanalles te doen.
Neem nu deze ochtend. We staan hier standaard om negen uur op, zitten om half tien aan het ontbijt en beginnen om tien uur aan het schoolwerk. In mijn geval was dat taken opgeven, filmpjes online zetten en live lesgeven van kwart over elf tot twaalf. Koken hoefde ik niet te doen, want ze hadden quasi gesmeekt om een pizzadag. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? En terwijl de pizza’s in de oven zaten, werd er gerolschaatst, zoals elke dag eigenlijk, en werden er vooral ook handen gewassen.
Na het eten bekeek ik nog wat schoolwerk, en tegen drie uur sprong ik op de fiets, richting Oostakker. Ik heb niet zo’n last van het sociale isolement – ik ben niet sociaal – maar ik heb geen zittend gat, en al zeker geen zittende rug, want die vindt deze situatie niet zo fijn.
Alleen had ik me miskeken op een pad langs de spoorweg waardoor ik in Sint-Amandsberg verzeilde. Niet erg, het een leidt naar het ander, en nog veel leuker, het leidde me onverwacht voorbij Gwens deur. Ik probeerde haar gsm, maar die was bezet – een van de dochters was die aan het gebruiken. Maar Gwen zat te werken op de eerste verdieping aan haar bureau en zag me staan. En toen hebben we een heerlijke twintig minuten staan kletsen, ik op straat en zij aan haar raam daar op het eerste.
Ik ben geen sociaal wezen, maar dit deed eigenlijk best wel deugd. Afijn, de fiets op en verder naar Oostakker waar nog een ongelogde cache lag langs een prachtig pad. Oordeel zelf.
De fietstocht ging verder richting Destelbergen naar een carpoolcache, dan naar de kerk, en dan langs de Schelde waar ik een stevige klim omhoog moest doen, maar die wonderwel lukte. Een kapotte rug is iets, koppigheid is ook iets.
Enfin, ik pikte nog eentje in een zijstraat op, fietste tot aan de kleine ring en ging dan rechts van de spoorlijn het fietspad volgen. Met een paar hele mooie graffiti, vond ik.
Van daaruit ging het over de Dampoort, opnieuw langs het water en de hele mooie promenade, verder tot aan een nieuw mooi aangelegd stukje aan de kop van het water.
En toen was blijkbaar de batterij van mijn fiets zo goed als op, na dertig kilometer volle ondersteuning. Euhm… Ik geef het u op een briefje, zo’n elektrische fiets is een zwaar ding! Maar ik kon er nog de laatste restjes minimale steun uit persen en geraakte toch nog netjes thuis.
Helemaal ontspannen, vrolijk uitgewaaid én met vijf caches op zak. Score!
En nu mijn handen gaan wassen se!
366 – 18 maart 2020 – Pokémon GO
Toertje van mijn caches
We moeten binnen blijven om sociaal contact te vermijden, maar tegelijk wel zo veel mogelijk buiten in open lucht vertoeven. Mja, lijkt me ideaal om te gaan geocachen op je eentje of met het gezin, zo lang je dan maar je handen wast na elke cache.
Dit leek me het ideale voorwendsel om vandaag de fiets op te springen en al mijn caches eens aan een onderhoud te onderwerpen: sommige zijn verdwenen, van anderen is het niet zeker of ze er nog wel zijn, en nog andere hebben een nieuw logrolletje nodig.
Ik fietste dus vrolijk naar de Gaardeniersbrug en stelde vast dat de cache aldaar inderdaad pootjes had gekregen. Nieuw exemplaar dus. Dan ging de tocht verder naar de Reke, de Sint-Jorissluis die effectief ook verdwenen was, maar dat was me gemeld. Nieuw exemplaar dus. Ik fietste verder naar de Kasteelsluis en zag dat die nog in orde was, en ging dan de kaai af tot aan de Brusselsepoortsluis die ook nog zat waar hij moest zijn. Langs het Keizerspark ging het terug richting Gentbruggesluis die ook verdwenen was en dus ook een nieuw exemplaar kreeg.
Van daaruit dook ik weer de stad in – vrijwel autovrij, heerlijk – om naar de Oude Beestenmarkt te rijden voor de Scaldissluis. Die cache was er wel nog, maar moest hersteld worden. Ik haalde de duct tape boven en hing die aan een haakje, terwijl ik nog bij mezelf de bedenking maakte dat ik die ging vergeten.
Bon, dwars door de stad naar de Sint-Agnetesluis aan de Coupure, want ook die was gemeld als verdwenen. En effectief, de cache daar zat aan de dop van een paal en die was deze keer met dop en al verdwenen. Komt dat tegen!
En jawel, wat geraadt gij? Mijn duct tape die ik nodig had om een nieuwe cache te fabriceren, hing nog op dat haakje aan de Reep. Allez bon, terug de fiets op, terug naar de Scaldissluis en dan opnieuw naar de Coupure. Cache gerepareerd en dan opnieuw dwars door de stad richting de Wiedauwkaai, want ook daar zat nog een cache die ik wilde nakijken, maar hij zat nog netjes waar hij thuishoort.
En dan fietste ik vrolijk via het nieuwe fietspad dwars door de Wondelgemse Meersen naar het Gaardenierspad en zo verder naar huis. Ik zat aan een goeie 30 kilometer, niet slecht, dacht ik zo.
Game room
Het is al lang dat ik denk dat we iets moeten doen met mijn gigantische slaapkamer boven. Oorspronkelijk was die ingericht als kantoor voor Barts beginnende bedrijf – ja, dat is echt bij ons op zolder gestart, ja.
Intussen is dat bedrijf gigantisch gegroeid en ettelijke keren verhuisd, en is de ruimte boven door ons ingepikt als reusachtige slaapkamer. Aan de ene kant stond ons bed, een aantal ingemaakte boekenkasten en gewone kasten, een boekenkast met zo’n 1000 strips en een oude tv.
In het midden staat er een vierkante pilaar die eigenlijk de schouw van de kachel is, en is er ook nog de trap die uitkomt. Aan het ronde venster is er een verhoog waar Merel een heus restaurantje heeft ingericht. In 2016. ’t Is niet alsof ze er nog veel speelt, maar bon.
En de andere kant, tsja, daar deden we eigenlijk niks mee. Er staat een grote kleerkast van zowel Bart als mij, een tweezit die dienst doet als stortplaats voor larpkleren, een eenzit, een salontafeltje vol gerief dat naar de zolder moet, mijn oude stereo van 35 jaar oud maar mét platenspeler, en een keukenblokje met een pompsteen met koud water en een ijskastje dat prima werkt maar vooralsnog niet aan ligt. Langs de trapleuning is er nog een boekenkastje, en daarbovenop ligt het altijd vol met rommel en kleren die van beneden komen en in de kast moeten.
Ik stelde voor aan de jongens om er een game room van te maken. Op voorwaarde dat eerst de larpkamer werd uitgemest, want anders konden we het larpgerief dat in de kamer gesmeten was, niet opruimen.
Aldus geschiedde.
De larpkamer werd bijzonder grondig aangepakt, al het zoldergerief werd op zolder gelegd, de kleerkasten werden verschoven, alles werd schoongemaakt, opgeruimd en gestofzuigd, twee bureautafels die in de larpkamer stonden omdat ze ooit als laboratorium dienst deden, werden eruit gesleept, net zoals de bureaustoelen, een tapijt van Nelly werd netjes op de grond gelegd, de ijskast opgestart en opgevuld, extra schermen en toetsenborden aangesleept, en de game room was een feit! Ze kunnen er ongestoord zitten gamen met het geluid aan, er is ruimte voor drie computers en een extra scherm om vanuit de zetel op de Switch of de Playstation te spelen, en ze storen er vooral niemand. Oh, en er is een zware verwarming/airco voorzien, nog uit de kantoortijd.
Een hele verbetering, als je het mij vraagt, en vooral ook een goed begin van de quarantantie.
366 – 09 maart 2020 – woeste gevechten
Geld en economie bij de Romeinen
Dat ik regelmatig naar een lezing van het NKV ga, dat kon u hier al lezen. Maar dit jaar heeft ook het Geuzenhuis een lezingenreeks rond de Romeinen. Ik slaag er niet in naar alles te gaan – ik vergeet het ook al eens – maar gisteren heb ik me richting het Geuzenhuis gerept tegen half acht, vooral omdat ik om half negen tegenover de deur de quiz had.
Jammer genoeg was het een zeer interessante lezing die langer dan een uur duurde, waardoor ik moeten weglopen ben nog voor het einde, en dan was ik nog te laat op de quiz.
Maar Koen Verboven belichtte heel knap de evolutie van een ruilhandel naar een monetair systeem met absolute waarde en vervolgens naar een fiduciair systeem.
Volgende keer ga ik proberen toch wat meer tijd uit te trekken voor die lezingen.
Tiktok
Nee, mijn ding is het niet, Tiktok, maar hier ten huize wordt er al eens gegierd met bepaalde filmpjes. En mijn dierbare echtgenoot is nogal into Tiktok. Zijn meest bekeken filmpje heeft meer dan 200.000 views intussen.
Van mij heeft hij er vandaag ook eentje gemaakt, maar gelukkig ben ik zelf niet echt in beeld, wel mijn lichtmisexploten.
@netlashEn op het einde gebeurde het… #lichtmis♬ origineel geluid – netlash
Enfin, als ge hem wilt volgen: @netlash
De nieuwe schoolbrochure
Awel, daar ben ik nu eens mega trots op se!
Een jaar of vijf geleden ben ik plots, zomaar, begonnen met een nieuwe infobrochure voor onze school. De vorige was een zeer tekstueel, grijsblauw boekje quasi zonder foto’s. Ik heb dat toen omgegooid naar een heus krantje, met nog heel veel tekst – dat is zo in een krantje – maar met ook veel foto’s. Een compleet andere visie dus. U kan hier nog eens bekijken hoe dat er toen uitzag.
Ik was daar toen ook behoorlijk trots op, want ik ben per slot van rekening geen grafica, ik ben classica. Tsja.
Daarna heb ik die elk jaar geüpdatet, met nieuwe foto’s, nieuwe schema’s, dat soort dingen. Ook telkens wel wat werk, maar bon, dat viel wel mee.
Vorig jaar kwam onze directie af dat ze een nieuw concept wilden, en of ik dat dan maar wilde doen. Toegegeven, dat was vorig jaar ergens in april al, denk ik. Ik word inderdaad vier uur per week betaald als mediacoach – omgerekend zes standaard werkuren – maar dat gaat eigenlijk op aan de website en alles errond, zoals foto’s trekken, FB updaten, evenementen aanmaken, instagrammen, dat soort dingen.
Soit, ik ben toen daar maar aan begonnen, beetje bij beetje. Alleen moest er een hoop nieuwe informatie in met die onderwijshervorming en wisten we zelf eigenlijk nog niet goed wat er allemaal moest staan. Maar ik kon wel al beginnen grasduinen in de 55.000 + foto’s van de school, zelf extra foto’s trekken, en de basisteksten schrijven. Na de kerstvakantie schreef ik toen dat ik een deftig begin had. Toen was het wachten op de directie en de vergaderingen van de werkgroep innovatie. Jammer genoeg was de brochure daardoor niet klaar voor de zesdestudiejaartjes die naar het toneel kwamen kijken. Niks aan te doen, ik kan niet schrijven wat nog niet beslist is.
Helaas werd de deadline daardoor wel erg krap: dinsdag viel de definitieve beslissing, woensdag kreeg ik alles door van de directie, woensdagnamiddag kon ik dus de laatste drie pagina’s toevoegen, donderdag werd alles nog eens heel grondig nagekeken zodat ik ’s avonds nog een uur of drie de puntjes op de i kon zetten – en nog maar eens mijn koorrepetitie overslaan – en gisteren kon alles naar de drukker. Normaal gezien moet alles er dan volgende week vrijdag zijn: te laat voor de proeflesjes van de zesdestudiejaartjes, maar wel netjes op tijd voor de infoavond op dinsdag. Ugh.
Maar, absoluut geen grafica zijnde, vind ik het resultaat wel meer dan geslaagd. Toegegeven, ik had een voorbeeld dat ik vrij trouw heb gevolgd, maar mijn ethische bezwaren daaromtrent waren snel weg toen ik zag dat zij op hun beurt mijn teksten hier en daar gewoon letterlijk hadden overgenomen. Mja… Het is vooral veel rustiger geworden, minder tekst, minder vol, meer gestileerd. En er is ongelofelijk veel tijd in gekropen, iets wat een professional wellicht veel sneller had gekund. Het voorbeeld heeft dan ook 600 euro aan ontwerpkosten gekost, heb ik me laten vertellen.
Enfin, oordeelt u vooral zelf. Het contrast met de vorige krant is groot.
Aether Expo
Aether, het is duidelijk iets aparts, en iets dat vooral ook smaakt naar meer.
Ik had van spelleiding twee stevige rollen gekregen: enerzijds die classica waarover ik het gisteren had, anderzijds de rol van een ter dood veroordeelde engeltjesmaakster. Ik kan er geen details over geven – wie weet lezen er spelers mee – maar dat was heel intens. Ze zat in de gevangenis en kon dus maar af en toe bezocht worden, waardoor ik haar maar heel af en toe moest spelen. Maar ik heb er zelf een aantal keren door gehuild, ik heb verschillende spelers doen huilen – de emoties laaiden hoog op – en ik ben er zelfs in geslaagd spelleiding, die bij alle scènes aanwezig was omdat het te belangrijk was, twee keer de tranen in de ogen te doen krijgen. Mission accomplished!
Het idiootste was wel dat toen mijn eerste personage opgepakt, ondervraagd en in de cel gegooid was en ik nog een dik half uur had voor ik Aline moest spelen. Ik moest nog eten – de meesten hadden dat al gedaan – maar ik wilde dat niet raprap in een hoekje van het spelkot doen. Ik trok dus snel iets neutraals aan, zette een nieuw hoedje op, nam een bord eten, en ging in de grote zaal eten. Alwaar meteen iemand op me toekwam, die wellicht dacht dat ik nog mijn vorige personage was. Waarop ik ter plekke iets uit mijn duim zoog en me voorstelde als journaliste van de Raetsburgse Post. En meteen een gans verhaal te horen kreeg, een verzoek tot interview later, een visie op de expo kreeg – met toestemming te citeren – en een hoop extra. Euh…
Ik ben dan maar Aline gaan spelen, en een goed uur later teruggekomen als, jawel, die journaliste. Die heeft intussen massa’s contacten, zowel in de hogere als lagere echelons, samenwerkingsverbanden, artikels op stapels en een hoop informanten. Bijzonder grappig, gezien het feit dat het een zelfverzonnen personage is. Ik heb het ook doorgestuurd naar spelleiding en ze gaan het personage behouden, zeggen ze.
Ik schreef na het evenement in de groep van Aether op Facebook:
Man, wat was me dat zeg! Hoeden, waaiers, juwelen, enkels…
Ik heb me gigantisch goed geamuseerd, en ik wil vooral Raf en Peter bedanken voor het vertrouwen om me die ongelofelijke rollen neer te laten zetten. Ik ben het hele weekend druk bezig geweest, maar toch een paar hoogtepunten:
– het gesticuleren met de waaier. Bedankt voor de tip, dames, ik ga er me een paar extra aanschaffen.
– het openen van het artefact en het mooie spel errond. Sorry, lieverds!
– de ondervraging. Het was dan wel niet de ondervraging die je verwacht had, Bart, dit was ook een mooie.
– het immens mooie spel rond Aline. Steven en An: het was het waard.
En dan het feit dat ik even tussen twee rollen door toch ingame wilde eten, snel iets van gepaste kleren aantrok, ging eten, aangesproken werd, en plots een journaliste van de Gazet van Raetsburg bleek te zijn. Die intussen een deal of twee heeft, drie afspraken voor interviews, materiaal voor een artikel of zes, en waarmee ik me bijzonder goed geamuseerd heb.
Bedankt iedereen om mijn eerste Aether meteen een succes te maken. Ik kom terug.