Ik vermoed dat het aan de ADHD ligt, maar waar Bart er plezier in vond rustig op het appartement te blijven en te lezen en te schrijven en wat te werken, toog ik op mijn eentje opnieuw de stad in om te verkennen en extra caches te loggen – iets waar Bart niks aan vindt en waardoor ik hem dus niet ambeteer.
Ik ging eerst voor een koffie met een kaneelpretzel in één van de oudste koffiehuizen van de stad, compleet met een nyckelharpa serenade.
Ik wandelde verder, genoot van de staalblauwe hemel en de prachtige middeleeuwse architectuur, las alle mogelijke infoborden, stadslegendes en uitleg over alle mogelijke plekjes, en genoot.
De laatste foto is trouwens genomen van aan ons voordeur.
Bart had intussen boodschappen gedaan en maakte een fijne omelet, en daarna trokken we opnieuw de stad in, naar een andere wijk deze keer, Rotermann, om er naar PoCo – Pop-Art Museum te gaan. Eerlijk, ik had er me niet al te veel van voorgesteld omdat er weinig reclame rond is, en de locatie boezemde ook al niet te veel vertrouwen in: een gewoon rijhuis in een hippe buurt met alle bekende winkels. Maar het verraste, met veel bekend werk, herkenbare profielen en nieuwe namen. De moeite waard, jawel.
Aangezien we nu toch in zo’n hippe wijk zaten, dronken we iets op een terras, parkeerde ik Bart daar en ging op zoek naar cadeautjes voor de kinderen. Sinds een paar jaar is dat een coole T-shirt voor de jongens, maar je moet altijd eens de gezichten zien van het hippe personeel als ik daar dan in zo’n winkel in de T-shirts ga snuisteren… Soit, ik vond voor iedereen iets, dronk nog een extra koffie en we wandelden terug.
En ’s avonds gingen we chic gaan eten in een sterrenrestaurant, maar dat krijgt later nog zijn eigen aparte post.