Ardennen 2019: dag 5
Helaas, vrijdag en dus opruimdag. Maar ik wilde niet zoals vorige keren onze dag zo sterk inkorten, en dus was de planning een beetje anders.
We begonnen met op een redelijk uur op te staan en alles in te pakken en klaar te zetten. Tegen half twaalf trokken we daarop onze wandelschoenen aan en deden deze keer effectief wél de Warchewandeling: naar boven langs de kerk, naar links en naar beneden tot aan het dammetje, dan de weide over, over de afsluiting via het wandelaarshekje, doorheen het bos, over het houten pad, en daar hebben we dan met zijn allen toch ook zeker twintig minuten staan zoeken naar de onvindbare cache. Hmm.
We zijn dan maar verder gewandeld langs de Warche, gepasseerd langs een ronduit pràchtig huis, en dan terug naar boven gewandeld naar het huisje.
We stapten meteen in de auto om te gaan eten in de Petit Mont Rigi. Vroeger was er op de Hoge Venen het restaurant Mont Rigi: bijzonder lekker voor een schappelijke prijs, en een hele fijne locatie. Helaas, blijkbaar vonden de eigenaars van het pand dat het niet genoeg opbracht en besloten ze het te verkopen aan een projectontwikkelaar. De restauranthouders zijn dan maar een eindje verderop (en dichter bij Waimes) in Sourbrodt een nieuw restaurant begonnen: een kleinere kaart, iets duurder, maar wel nog steeds bijzonder lekker, én ze hebben de speeltuin van het vorige gewoon meegenomen :-p
Enfin, we zaten prinsheerlijk op het terras en hebben zelfs moeten vragen om de parasol open te zetten omdat het gewoon te warm was. We kregen een hapje met panna cotta van radijs met gerookte eendenborst, en mijn hoofdgerecht was iets fantastisch met asperges, gnocchi, verschillende groenten en grijze slakjes. Heel speciaal, maar machtig lekker.
En Kobes dessert staat er ook op: “mouse” en chocolat ^^
Tegen drie uur (en een paar caches later) stonden we terug in het huisje, kon alles in de auto, en begonnen we schoon te maken: stofzuigen, stof afdoen, keuken, badkamers en WCs met nat, en dan alles dweilen. Ha ja, we hoeven er niet te betalen dus dat is het minste wat we kunnen doen, toch?
Trouwens: zoekplaatje: waar zitten beide jongens?
Enfin, we reden terug naar Leuven waar we in de Delhaize wat koffiekoeken en wraps gingen halen als avondeten, en gingen dat gezellig opeten in een klein parkje, vlakbij een redelijk spectaculaire cache, op een paar meter van de Leuvense binnenring. Serieus.
Uiteindelijk waren we, na het afgooien van Arwen bij haar thuis en het krijgen van een prachtig boeket bloemen, tegen half negen thuis.
En hadden we een zalige vakantie gehad.
Nog eens bedankt, Jan en Ellen!
365 – 19 april 2019 – Champagne
Ardennen 2019: dag 4
Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en ze beloofden 19 graden voor vandaag, dus waren we allemaal wat vroeger op vandaag omdat ik zeer graag de Warchewandeling – een ommetje van een uurtje dat effectief aan het huisje start, door het dorp naar beneden over de brug waar we gaan dammen, zo een gans eind langs de Warche, en dan langs de andere brug terug omhoog naar ons huis – wilde doen. Mja.
De kinderen hadden met zijn vieren de houten trein in de speelkamer boven ontdekt en waren daar nu toch een gans parcours mee aan het bouwen en zich zot aan het amuseren. Wie ben ik dan om hen te verplichten te stoppen en iets anders te gaan doen? Ik heb zelf gezellig zitten lezen, en tegen de middag kwamen ze vanzelf wel naar beneden. Het plan was om naar Robertville te rijden, daar te eten in onze standaard frituur en dan het klimmetje van aan de dam van Robertville tot in Reinhardstein te doen, ook al zo’n traditie.
Groot was onze verbijstering toen bleek dat de frituur te koop stond! Allez! Maar iets verderop was er ook een café annex frituur zodat we daar dan maar gegaan zijn. En ons drinken in glazen kregen, maar onze frieten in meeneemversie. En we dan nog moesten bijbetalen omdat we de frieten op het terras opaten, waar we dus onze drankjes zaten te drinken. Euh…
Ach ja. Merel voelde zich niet zo lekker, had ze gezegd, maar de frieten hadden wel geholpen, want toen stond ze toch weer vrolijk te dansen en te springen.
We reden naar de dam en klommen vrolijk omhoog, een wandelingetje dat voor ons al zeer vertrouwd is, maar uiteraard nieuw voor Arwen.
En toen was er het kasteel zelf, waar Merel zei dat ze zich opnieuw niet goed voelde. Buikpijn, zei ze, en ze ging even liggen op een van de bankjes. Het was intussen ook wel écht warm geworden…
We waren wel nog een eindje verder gelopen op zoek naar een geocache onder de bomen, maar helaas, ondanks een half uur zoeken met drie hebben we niks gevonden. Intussen had Merel weer stevige buikkrampen en zijn we dus maar terug gewandeld. Dat lukte, die krampen waren gewoon af en toe opstoten.
Terug thuis wilde Merel toch nog per se gaan dammen: daar voelde ze zich dan wel weer goed genoeg voor, zei ze. Tsja… De anderen zagen dat ook volledig zitten, trokken de laarzen aan, en weg waren we. Kobes laarzen waren nat binnen de 15 seconden: “Mama, ’t is hier wel dieper dan de vorige keer precies!”. Maar ook de anderen hun laarzen waren er binnen de kortste keren aan voor de moeite. Koud, maar oh zo plezierig!
Intussen ging ik op zoek naar een cache langs het Warchepad een kilometer verderop, maar ondanks een half uurtje zoeken werd er niks gevonden. Hmpf. Maar de wandeling was ronduit prachtig en ik genoot.
Ik haastte me terug maar dat was blijkbaar nergens voor nodig geweest: ze waren nog steeds volop aan het dammen. Ik legde me dus maar in de zon te lezen en wentelde me in het vakantiegevoel.
We gingen naar huis, droogden ons af, en Wolf en Arwen gingen mee om boodschappen en een paar caches in de buurt, tot groot jolijt van Arwen.
En Merels buikpijn? Wel euh…
Ik was aan het lezen in de zetel toen zij plots rechtstond en gewoon begon over te geven, midden in de living. Euh… het hielp niet om nog naar het toilet te lopen, want het kwaad was toch al geschied en dus mocht ze van mij vrolijk verder doen op hetzelfde plekje. We hebben wel met zijn allen een half uurtje moeten schoonmaken: de vloer, maar ook spatten op stoelen, gordijnen, tafelpoten… En Merel moest uiteraard in de douche, terwijl Wolf haar kleren probeerde uit te spoelen. Meh.
Dat van die buikpijn was duidelijk niet gelogen. En toen voelde ze zich plots wel een stuk beter, gelukkig maar.
Hmpf. Dan hadden we dat ook weer eens gehad, toch?
365 – 18 april 2019 – de Warche
Ardennen 2019: dag 3
Hmpf. Na de middag terug naar Büllingen mogen rijden omdat ik blijkbaar daar mijn bankkaart was verloren en ze ze binnengebracht hadden in de lokale KBC. Dat stond nu niet direct op de planning, maar bon, zo erg was het ook weer niet: het regende wel niet meer, maar het was toch nog behoorlijk fris.
In de voormiddag was ik eerst nog even naar de supermarkt gegaan, en we hadden dan maar zelf gekookt: cordon bleu met erwtjes en rijst. En verder eigenlijk geen klop uitgevoerd.
We hebben dan maar een geocachetocht gedaan ginder in de buurt: maar liefst 9 stuks vandaag, en Arwen is helemaal verkocht en gaat er helemaal voor. We reden door het prachtige landschap, rond het meer, en zo naar boven naar Elsenborn.
Daar waren blijkbaar net schietoefeningen aan de gang, en een van de caches lag echt aan de rand van het oefenterrein. Wolf was mateloos geïntrigeerd, maar we zagen niks, we hoorden alleen de schoten van de tanks en we zagen de straaljagers voortdurend overvliegen. We reden tot aan het militaire kamp omdat ik wilde weten wanneer het museum daar open was – dat stond aangekondigd op een groot plakkaat aan een zij-ingang – maar de poortwachter wist me te vertellen dat dat al meer dan een jaar gesloten was. Meh.
Alleen is er blijkbaar nergens een bakker te vinden – die in Robertville was dicht en die in Weywertz is niet te vreten – en dus mocht ik alsnog tot in Waimes zelf rijden voor boodschappen. Ach ja…
Al bij al werd het toch nog een echt wel mooie dag, waarbij het ook nog deftig opklaarde.
365 – 17 april 2019 – militair domein
Ardennen 2019: dag 2
Hmm, hoe stralend het weer gisteren was, zo grijs is het vandaag. Omdat het niet het ideale weer is om in de bossen te gaan lopen, besloten we naar Bütgenbach te rijden voor de standaard pizza, en dan in Büllingen en omstreken wat caches op te pikken. Helaas, onze ‘vaste’ pizzeria kampte net met technische problemen en bleef gesloten. Goh ja, dan reden we maar meteen door naar Büllingen, we zouden daar wel wat vinden, zeker? Alleen was Büllingen een pak kleiner dan we dachten, en reden we eventjes doelloos rond. Swarm to the rescue: blijkbaar was er zelfs in de Hauptstrasse nog een deftige pizzeria! En jawel, ietsje verder vonden we een bijzonder aangename pizzeria, modern qua inrichting, deftig qua prijs én met de mogelijkheid je overschot mee te nemen. Geloof me, op vijf pizza’s konden we nog perfect twee dozen vullen. Meer dan voldoende, dus.
Daarna gingen we de geocache van Tour de Wallonie – Büllingen oplossen: het leverde ons een inspiratieloze wandeling doorheen het ‘stadje’ op onder een loodgrijze hemel, maar wel met een fijne speeltuin.
De enige ‘attractie’, voor ons dan toch, was de fabriek waar Roeland nog een aantal jaar heeft gewerkt. Ik benijd hem nu nog minder omwille van de afstand die hij toen telkens weer moest afleggen…
We hadden per ongeluk het rugzakje niet meer waarin drankjes, cake en snoepjes zaten, en daar was precies ook nergens iets open om nog iets te drinken. We zijn dan maar richting huisje teruggereden met een paar korte geocache tussenstops, waaronder eentje aan het meer van Bütgenbach, waar ze het niet konden laten om toch wel een half uurtje in het water te spelen onder een zachte motregen. Tsja…
De warme pizza smaakte ’s avonds des te beter, en we kropen met zijn allen gezellig onder de dekentjes.
Fijne, zij het ietwat koude dag.
365 – 16 april 2019 – Bütgenbacher See
Ardennen 2019: dag 1
Het was blijkbaar geleden van augustus 2017 dat we nog eens in Waimes waren geweest. Tsja, we mogen dan wel het hele fijne huisje van Jan en Ellen gebruiken wanneer zij er niet zijn, maar met een kapotte rug en een kapotte Wolf was dat niet evident.
Kerstmis 2017 kon ik amper uit de voeten, zomer 2018 was zonder Wolf, en met enkel Merel en Kobe zagen we het niet zitten, dat zou hetzelfde niet zijn. Afgelopen kerstperiode was het er ook niet van gekomen, maar nu, deze paasvakantie was er zowel bij Ellen en Jan de mogelijkheid en bij ons tijd en goesting. Véél goesting. En aangezien Bart moest werken en er dus nog een extra plaatsje over was in de auto, mocht ook Arwen mee. Happy Wolf, happy Arwen.
Tegen elf uur was die hier, tegen kwart voor twaalf zaten wij gepakt en gezakt in de auto: het scheelt dat we intussen nogal geroutineerd zijn in dat inpakken. De files vielen best mee, dus tegen kwart voor een hadden we de sleutel in handen en gingen we, zoals steeds, eten in Abdij van Park: het is er goed, het is er best gezellig, dus waarom veranderen?
We reden verder naar Malmédy waar we een ijsje aten, een wandeling maakten en een geocache oppikten, of wat had je gedacht?
We passeerden nog even langs de Carrefour voor een SodaStream en een shortje voor Merel – die had dat niet mee – en basisboodschappen. Tegen zes uur waren we in het huisje, was alles geïnstalleerd, en voelden we ons helemaal thuis. Zalig weertje, ook.
We zien het allemaal helemaal zitten, dit midweekje Ardennen. Heerlijk, toch?