Geplaatst op

Gent Jazz: Air

Vorig jaar was Gent Jazz ons zo goed bevallen dat Bart ook dit jaar voor VIP tickets had gezorgd, meer bepaald acht stuks voor Air. Ik nodigde Bart en Birgit uit, bij wie ik al jaren Halloweenfeestjes mag meemaken, en Bart nodigde Tom en Birgit uit, en Kurt en Sybille, vrienden en zakenpartners maar ook gewoon wijze mensen. Beetje veel Barten en Birgits, maar bon.

We waren allemaal aanwezig in de VIP aan een gereserveerd tafeltje boven in de lounge, genoten van de cocktails, het gezelschap en het eten, en kletsten vooral wel wat af in de warmte.

En tegen half tien zakten we af naar de grote festivaltent, naar stoeltjes op het balkon. Man man man, was me dat heet daarboven! Ik was dolgelukkig dat ik op het laatste nippertje nog een waaier had meegegrist, want die kwam gigantisch goed van pas. De hele rij genoot trouwens dankbaar mee van mijn gewapper.

En het concert? Goh… Bijzonder statisch. Esthetisch bijzonder verantwoord, dat wel, maar of je nu naar een live band stond te kijken of een cdtje oplegde, maakte zeker in de eerste helft van het concert weinig verschil. De drie leden – toetsen, basgitaar/gitaar/toetsen en drums – hadden gekozen voor een witgelakte rechthoekige doos waarachter ledschermen zaten, waren zelf ook in het wit gekleed, bewogen nauwelijks en meer dan een gemompelde merci kwam er ook niet uit. Er waren natuurlijk wel grote schermen, maar er was duidelijk een verbod op close-ups, zodat ik wel weet hoe zijn gitaar er van dichtbij uitziet, maar ik geen idee heb hoe de bandleden er uit zien. Ach ja…

Het tweede deel was wat meer uptempo maar bleef toch statisch. Al bij al best wel mooi, maar of het nu een meerwaarde heeft, zo’n live concert van Air, daar ben ik nog niet helemaal uit.

We daalden af uit de sauna, gingen nog iets drinken samen, en tegen half een fietsten Bart en ik naar huis, doorheen de zalig donkere stad in de warme zomeravond. Fantastisch.

Geplaatst op

Zomergem feest (of zoiets)

Gisterenmiddag zat ik rustig in mijn zetel, toen ik bij Jeroen op zijn Facebook iets zag verschijnen van een concert vanavond op het plein voor zijn deur, onder meer met Senne Guns, een oud-leerling. Ik antwoordde dat hij Senne de groeten moest doen, kreeg ze prompt terug, en meteen ook de vraag of ik niet afkwam naar Zomergem. Er was dus een concert met tal van de artiesten die al in de Huiskamerkuren hadden gezeten, een gelegenheidsgroep dus met vooral de muzikanten van Admiral Freebee, maar dus ook Senne Guns, Lara Chedraoui en Rick De Leeuw.

Lang rechtstaan lukt uiteraard niet, maar Jeroen regelde een stoeltje voor me quasi recht voor het podium, en daar zat ik ferm op mijn gemak. Ik zag wat Zomergemse oude bekenden, Merel amuseerde zich met Marie-Julie, en ik, ik zag dat het goed was.

Tegen half elf reden we weer naar huis, met een voldaan gevoel. Carpe diem, op de eerste warme avond van het jaar.

Geplaatst op

Jef Neve op Jazz Ronse

Bart kreeg via via een uitnodiging voor een VIP aperitiefconcertje van Jef Neve in Ronse. Uiteraard zeiden we niet nee.

Zodus zaten we vandaag om elf uur op de hoogste verdieping van een gebouw in de straat van Nelly haar appartement, om daar toch wel redelijk van mijn sokken geblazen te worden door Jef Neve.

Ik wist natuurlijk wel dat die man kon spelen, er is een reden waarom hij zo bekend en geliefd is, en ik kende bijvoorbeeld zijn versie van Synrise van Goose wel, maar zijn passie is ongeëvenaard. Zoals die man van zijn piano houdt, zoals die man van zijn muziek houdt, zoals die man emotie kan leggen in zijn verhaal… Want dat is wat hij doet: hij schetst kort het verhaal van zijn compositie en vertelt dan datzelfde verhaal met zijn muziek.

We bleven heel eventjes op de receptie en gingen toen naast het Centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde iets eten op een terras. Ja, zalig weer vandaag!

Tegen drie uur waren weer thuis, een fijne ervaring rijker.

Geplaatst op

“De Perzen. Triomf van empathie” in het NTG, door Chokri Ben Chikha / NTGent & Action Zoo Humain

Poeh. Dit kwam even binnen, jawel.

In het Oud-Griekse toneelstuk “De Perzen” van Aeschylos kruipt de auteur in de huid van de Perzische verliezer en probeert hij zich voor te stellen hoe het voor de Perzische koning en diens entourage moet geweest zijn.

In dit stuk is er in een nabije, maar zeer pessimistische toekomst – Rusland heeft een groot deel van Oost-Europa geannexeerd, Palestina is zo goed als onbewoonbaar door kernwapens, USA heeft zich van het wereldtoneel teruggetrokken en de Europese Unie is uit elkaar gevallen – een groep jonge acteurs die onder leiding van Chokri Ben Chikha een stuk in elkaar heeft gebokst op basis van het toneelstuk van Aeschylos. In de bijzonder rechtse samenleving is de regisseur intussen opgepakt en vervangen door iemand die wél de Vlaamse identiteit wil behouden. De acteurs brengen een visie op de huidige oorlog in Ghaza vanuit Palestijns oogpunt, ook al is een van de spelers zelf een Israëlische. Alleen is dat blijkbaar niet oké volgens de vervangende regisseur: zij wil hetzelfde stuk maar dan met empathie voor Netanyahu en co. Ze vraagt ook de verschillende spelers – een Palestijn, een Israëlische, een Duitse, een Vlaamse, een Marokkaan – naar hun mening over zowel die oorlog als hun maatschappij – en daarin komen toch wel zeer duidelijke standpunten naar voor. Het doet je vooral nadenken over de reële toekomstdreigingen en de verdere verrechtsing van de samenleving, maar dan in een knappe regie, beeldvoering én dans, doorspekt met videobeelden uit Ghaza.

Ben Chikha weet wat hij doet en hoe hij het moet brengen, zoveel is duidelijk. Poeh.

 

Geplaatst op

Dood Paard in NTG met “Women of Troy, as told by our mothers”

Zeiden Gwen en ik vorig jaar nog dat wij het echt wel hadden voor teksttheater, dan werden we vandaag wel op onze wenken bediend.

Dit was puur teksttheater: vrijwel het hele stuk door zitten de vier acteurs te haken aan een gigantisch groot lappendeken, waarbij ze gewoon af en toe eens van kant wisselen.

Ze vertellen het verhaal van Troje, het standpunt van Helena, dat van Andromache, dat van Briseis, dat van andere vrouwelijke personages, maar dan zoals hun moeders zich dat zogezegd herinneren. Ze verwoorden hoe hun moeders dat zouden zien, achteraf bekeken en vanuit het perspectief van een ouder persoon. Er komen ook veel referenties aan het heden, aan dingen die ze nu meegemaakt hebben. De hamvraag is: zou de Trojaanse oorlog zo lang geduurd hebben als vrouwen het voor het zeggen hadden gehad? En zou het verhaal van Homeros zo verteld zijn als hij een vrouw was geweest?

Ik vond het wel goed, ja. Zeer tekstueel, zeer cerebraal, maar als je de Ilias door en door kent, zeer goed. Yup.

Geplaatst op

Oedipus in het Citadelpark

Dat het vroeg was, vanmorgen. Hoezo, denkt u misschien? Wel, ik stond al om 7.00 uur in het Citadelpark voor een voorstelling in het kader van het festival All Greeks. Geen idee of ik nog veel andere voorstellingen ga meepikken, het zal ook sterk afhangen van het weer en het werk, maar bon, deze morgen mepte ik dus wel om zes uur de wekker dood en kreeg ik mezelf uit bed.

Om zeven uur stond er een rijtje voor gratis koffie, daar in het Citadelpark, en zag ik ook Patricia die wel elke week minstens een toneelvoorstelling bekijkt. Samen keken we naar Blinded by sight: an Oidipous Monologue  door Princess Isatu Hassan Bangura, een tragedie over de Thebaanse koning Oidipous. Een jongedame bracht in het Engels enkele bedenkingen vanuit het standpunt van Oedipus ten berde, in een knap gebrachte monoloog. Alleen… het duurde amper twintig minuten, niet eens zo lang als ik erover gereden had met de auto. Tsja… maar het was wel goed, ja.

Ik wist overigens niet eens dat er een openluchttheater was in het Citadelpark: dat is een stukje waar ik precies nog nooit geweest was. Ik had zelf mijn eigen stoel mee – de rug verlangt niks minder – maar er werden dus ofwel stoelen, ofwel zitplastiekjes uitgedeeld. Goed overdacht, dus.

Patricia en ik dronken er nog een koffietje, kletsten nog wat na, en we gingen elk ons weegs: zij richting het werk, ik richting een ontbijtje.

Geplaatst op

Het Zwanenmeer

Bart had via een vriendin die blijkbaar toch niet kon gaan, tickets gekregen voor de namiddagvoorstelling van Het Zwanenmeer in de Capitole. Omdat ik wel hou van ballet en deze klassieker nog nooit had gezien, zei ik niet nee, natuurlijk.

De Capitole is eigenlijk geen ideale zaal: omdat ze beschermd is, mag er ook binnenin niks veranderd worden, maar… de stoelen staan gewoon plat en vooral ook niet geschrankt maar gewoon recht achter elkaar, zodat je niet altijd alles kan zien. Voor een concert is dat niet zo problematisch, bij een ballet ligt dat wat moeilijker. Dat hoorden we ook meer dan uitgebreid door de commentaren van de zes zestigers achter ons, die eigenlijk niks anders gedaan hebben dan geklaagd. Tsja, als je dichter wil zitten, moet je betere kaarten kopen, toch? Maar ik zat aan de middengang en zag dus prima.

En het stuk zelf? Ach ja, bijzonder klassiek ballet dus, goed geënsceneerd, degelijke vertolking, maar niet iets waarvan je ‘wow’ zegt. Ik kreeg er geen kippenvel van, terwijl dat ik dat soms wel heb, ja.

Blij dat ik het gezien heb, maar ik heb het dan ook gezien.

Geplaatst op

“Medea’s kinderen” in NTG

Man.

Wat was dat, zeg?

Dit is een toneelstuk waar je niet bepaald vrolijk van wordt, en dat is ongeveer het understatement van de eeuw. Het begint allemaal zeer… simpel, bijna amateuristisch: een volwassen man werpt zich op als medewerker van het toneel die na het stuk de vijf spelers – kinderen tussen de 8 en de 14 – hen moet interviewen, gezeten op stoelen voor het doek. Dat duurt eigenlijk vrij lang, om eerlijk te zijn, en ik dacht al: “Oei, is dit wat het zal worden?”

Maar dan tonen de kinderen wat ze eigenlijk bedoelen in hun interview en gaat het doek open op een prachtige enscenering. Zoals vaker bij Milo Rau krijg je een combinatie van live spel en videoprojectie: in dit geval zijn dat de volwassen personages van wat de kinderen spelen. Knap gedaan. Ook het huis dat op scene staat, is knap gedaan: naargelang het draait, kan het vier verschillende achtergronden opleveren.

Wat je krijgt, is een verweving van de mythe van Medea – prinses die meegenomen wordt uit haar thuisland door Jason, maar niet geaccepteerd wordt in haar nieuwe land en dan zelfs, ook al hebben ze twee kinderen, door Jason in de steek gelaten wordt, waarop ze haar kinderen vermoordt – en het verhaal van Amandine Moreau, de Waalse vrouw die een aantal jaar geleden haar vijf kinderen één voor één vermoordde, omdat haar man van Marokkaanse afkomst haar en die kinderen compleet verwaarloosde.

Alle rollen, dus ook die van de volwassenen, worden gespeeld door de kinderen, terwijl de volwassene er als een reporter tussen loopt, vragen stelt en vooral ook alles realtime filmt, wat dus als close up wordt afgespeeld op de achterwand. Alles loopt prima, vond ik, tot Milo Rau ervoor kiest om ook de moorden op de kinderen in beeld te brengen. Als in: je ziet in close up hoe Amandine haar jongste kind eerst wurgt en dan de keel doorsnijdt. Chapeau voor de jonge acteurs: het meisje van acht moet eerst de volle vijf minuten piepen en krijsen en wenen voor ze stilvalt, en dan krijg je ook het bloed te zien, op een bijzonder realistische manier.

Je zit te kijken, en je vraagt je af: “Moet dit echt? Wil ik dit zien? Oh please, laat hem niet alle vijf de moorden zo expliciet in beeld brengen!” Maar jawel, de ene na de andere wordt vermoord, met achtervolging, stuiptrekkingen en vooral veel bloed. Op de rij voor ons begon een meisje onbedaarlijk te huilen en moest de zaal verlaten. Waarom dit per se moest, vraag ik me dus af. Rau zoekt wel vaker een schokeffect op, maar kom zeg… Gelukkig werd er ons verzekerd dat er een kinderpsycholoog aanwezig was geweest bij alle repetities, maar dan nog.

(De foto’s, behalve de eerste, zijn van de hand van Michiel De Vijver, van de site van NTGent gehaald wegens zelf geen foto’s mogen nemen)

Los daarvan: schitterend stuk, dat wel, heel mooi hoe Rau de twee verhalen, het Oudgriekse van 2500 jaar geleden en het hedendaagse, naast elkaar zet. Maar dat schokeffect? Nee bedankt.