Wouter moet meer orde hebben

Bart en ik hadden al maanden tickets voor de première van Wouter Deprez zijn nieuwe zaalshow in de Capitol: Bart kent hem persoonlijk en had onmiddellijk tickets gekocht op de tweede rij in het midden van de zaal. Perfecte plaatsen!

En toen… had hij een adviesraad waar hij niet onderuit kon, zodat ik Gwen meevroeg. Die had een loodzware dag gehad en was blij dat ze er even tussenuit kon.

Bart en ik hadden destijds de aller-, allereerste try-out gezien bij Tom op zolder en ik herkende de grote lijnen: het opruimen van zijn huis voor de verhuis en zijn oogoperatie, en ook bepaalde verhalen. Ik heb in elk geval tranen gelachen: we zaten inderdaad perfect om alles tot in de kleinste details te zien. Ik heb zo hard genoten en Gwen ook, ik vond het alleen jammer dat Bart er niet bij was.

We zijn niet meer blijven hangen, ik heb haar meteen naar huis gevoerd en ben zelf daarna in mijn bed gekropen, maar wat een fijne afsluiter van een loodzware dag!

Oh, en die show? Gaan kijken, ge gaat u ziek lachen!

Concert in Wevelgem

Ik sprak er al eerder een paar keer over: dat ik het werk van Soenen eigenlijk echt niet graag zong en ook niet wild was van Jenkins. Maar onze dirigent beloofde ons dat dat zou beteren, dat we er een andere kijk op zouden krijgen.

Wel…

Hij kreeg gedeeltelijk gelijk.

De voorbije weken waren echt zwaar: naast het vele schoolwerk en de extra klassenraden waren er dus ook de extra repetities, waarvoor ik dan ook nog telkens anderhalf uur in de auto moest zitten. Gelukkig geven die autoritten wel rust aan mijn rug, maar dan nog.

Er was op vier september een extra repetitie, op 18 oktober, op zes november, op 8 november, en vandaag dus het concert. En ja, ik heb wel altijd een stoel, maar het blijft zwaar, want ook drie uur zitten is een behoorlijke opgave, zeker wanneer je dan nog de ziel uit je lijf zingt.

Maar vandaag was er dus concert: om vier uur raccord voor de Soenen, om vijf uur die voor de Jenkins, en dan om zeven uur het concert zelf. Er waren broodjes voorzien en ik had mijn matje mee om op te liggen tussendoor.

En het concert? Een goeie 800 man kwam luisteren, vond het eerste deel zeer bevreemdend – maar ik kon me er intussen eigenlijk nog wel in vinden, hoe raar het soms ook klinkt – en was vooral ondersteboven van deel 2. Die Jenkins is indrukwekkend: verschillende stijlen, een ‘oproep tot het gebed’, uitgevoerd door een heuse muezzin, en zelfs een feilloos gespeelde Last Post. Voeg daarbij ook nog de hier en daar wel zeer harde projectie die speciaal bij het werk werd gemaakt, en je had een geheel dat ongelofelijk paste op de vooravond van 11 november. We droegen dan ook allemaal een ‘poppy’.

Ik was stikkapot na afloop, maar best wel tevreden. Al bij al een fijn concert, ja.

Lectuur: “Before the coffee gets cold” van Toshikazu Kawaguchi

Ik geef het toe, dit is niet meteen een boek dat ik zelf zou kiezen. Dat heb ik ook niet gedaan, dat hebben mijn zesdes voor me gedaan. Op school is sinds vorig jaar de leesclub echt weer leven in geblazen en dit is het boek dat ze op het einde van vorig schooljaar voorstelden. Een kort boek, origineel in het Japans, maar vertaald naar het Engels. Of het Nederlands. Ik lees standaard de Engelse vertalingen, maar ik geloof dat de vertaler iemand was die duidelijk in de eerste plaats Japans spreekt, want dat Engels was redelijk brak en af en toe zelfs gewoon fout. Tsja.

De premisse is echt wel knap: in Tokio, in een kelder, zit een oud café waar altijd een dame in het wit op dezelfde stoel een boek zit te lezen. Eén keer per dag staat ze op om naar het toilet te gaan. Dat kan uiteraard niet, en dat klopt, want zij is een spook. In de korte tijd dat ze weg is, kan iemand anders op haar plaats gaan zitten, een koffie drinken, en in het tijdsbestek dat die koffie koud wordt, naar het verleden teruggaan. Klinkt spectaculair, maar er zijn een hele reeks beperkingen die het eigenlijk net interessant en fascinerend maken. Je mag namelijk niet van je stoel komen, je kan dus alleen naar het verleden in datzelfde café en als je dus iemand nog eens wil ontmoeten, moet die persoon ook in het café geweest zijn. En… wat je ook zegt, wat je ook doet, je kan het verleden niet veranderen: wat gebeurd is, is gebeurd.

Dat zorgt ervoor dat het hele café lang niet zo populair is als je zou denken.

Het boek verloopt in vier verhalen, telkens van cafégangers die enkel met elkaar verbonden zijn door het feit dat ze in het café komen en elkaar daardoor (vluchtig) kennen. Kawaguchi heeft hier een heel mooi uitgangspunt in handen, maar eigenlijk blijft het daar een beetje bij: er zijn heel veel dingen die hij niet uitlegt, die eigenlijk gewoon gaten in het verhaal zijn, en het is vooral ook bij momenten nogal voorspelbaar en clichématig.

Tegelijk stoort ook het taalgebruik: driekwart van de zinnen begint met het onderwerp, iets wat blijkbaar standaard is in het Japans maar na verloop van tijd op de zenuwen begint te werken.

Vond ik het goed? Bwoa… Ik werd er, eerlijk gezegd, warm noch koud van. Het is niet slecht, maar ik bleef op mijn honger zitten. Het zegt genoeg dat ik niet van plan ben het vervolg ervan te lezen.

Volgende keer beter, denk ik dan.

Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiedenis

Jawel, dat is de officiële titel van het Militair Museum in het Jubelpark. Hoe wij daar terecht kwamen? Wel, op uitnodiging van De Groote De Man, een advocatenkantoor waar Bart al eerder voor gewerkt heeft en waar hij nu in de adviesraad zit. Twee jaar geleden zaten we op die manier hier in Gent in de lichtshow Lights on Van Eyck.

Deze locatie was nog een pak origineler, vond ik, ik was er ook nog nooit geweest, moet ik bekennen. Stom eigenlijk: in het buitenland gaan we naar vanalles-en-nog-wat gaan kijken, hier in ons eigen land negeren we dat gewoon. We parkeerden op de VIP parking en liepen toen te voet onder de triomfboog door naar het eigenlijke museum. En toen viel mijn mond open: wat er in die hal aan (ooit) vliegend materiaal staat, dat is ronduit fantastisch! Er was een receptie, maar die heb ik genegeerd om op eigen houtje te gaan rondlopen: Sikorsky, Sea King, Apache… De max!

Na een korte speech kregen we een rondleiding van een oudere, maar bijzonder bevlogen gids. De man was 74 maar was altijd in actieve dienst geweest en begeleidde nu ook nog vaak buitenlandse gasten. En voor gidswerk mochten ze hem dus ook altijd optrommelen. Zalige man! Oh, en dat museum, dat is gewoon bizar! Zoals hij zelf zegt, is het echt gewoon een opeenstapeling zoals dat vroeger gedaan werd, niets is echt gecurateerd. En er was dus bv. een schilderij van Napoleon met daaronder de medailles die hij aanhad op de schilderij. En de fiets van koning Leopold I, en dat soort rariteiten.

En een tsarenschat, en een vlammenwerper, en een valse boom om van daaruit te kunnen schieten, en… En vooral dus een schitterende gids. Onze rondleiding duurde blijkbaar te lang, ze kwamen ons al halen, maar als het aan onze groep had gelegen, had die nog langer geduurd, jawel.

Aansluitend was er nog een uitgebreid buffet, zowel warm als koud. We schoven aan bij een tafel en hadden meteen een fijn gesprek met de tafelgenoten. En net toen we gingen vertrekken, hoorde ik een bekende stem: Femke! En haar Dries, dat ook natuurlijk. We waren dus opnieuw vertrokken voor een rondje dessertenbuffet en een zeer fijne babbel. Er zijn zo van die oud-leerlingen die ge uw leven lang niet vergeet, en dit is er zo eentje van, onze architecte.

Al bij al een bijzonder, bijzonder fijne avond gehad, en ik had de rugpijn ervoor over!

Huiskamerkuren #56: Douglas Firs

Ik had de uitnodiging gezien voor de Huiskamerkuren met Douglas Firs, maar toen ik het even opzocht op Spotify, leek het me nogal… punky, nogal luid, en niet bepaald mijn ding.

Maar er waren nog plaatsen over vandaag, en Jeroen had me verzekerd dat de frontman, Gert-Jan, op zijn eentje kwam, met een reeks gitaren, en dat het meer singer-songwriter ging zijn. Hmm, dacht ik. Maar Bart en ik reden vanavond effectief naar Zomergem, en daar stelde ik vast dat dat absoluut niet hetzelfde kon zijn.

Blijkt dat er twee groepen zijn die Douglas Firs heten in Spotify, en dat die ene inderdaad een punkband is, en de andere veel zachtere, rustigere muziek. Gelukkig was het dus die laatste die optrad, en ja, het was wel de moeite. Hij kan zingen, hij heeft iets te vertellen, en hij is vooral ook een uitstekend gitarist.

Hij heeft lang gespeeld, met een pauze tussen: normaal gezien doet hij meerdere van die kleine concertjes voordat er een nieuw album uitkomt, maar deze keer ging zijn aandacht naar een pasgeboren tweeling, en dan snapt ne mens dat wel, ja.

Vrijdag komt dus Happy pt. 2 uit, op 5 oktober spelen ze in de AB, zoals hij meermaals vermeldde. Als dit je stijl muziek is: gaan. Deze man weet wat hij doet, en hij doet het verdomd goed.

Triënnale Brugge 2024

Was het vrijdag nog strontweer waardoor de geplande uitstap naar Watou in het water viel, vandaag was het perfect weer: zon en wolken, 24 graden, een licht briesje… Ideaal dus voor ons gepland dagje Brugge om er de kunstwerken van de Triënnale te bekijken. Blijkbaar is dat voor mij zelfs al de derde keer: zes jaar geleden ben ik met de kinderen even naar Brugge geweest op de bezoekdag van het Zeepreventorium, drie jaar geleden maakten Bart en ik er ook al een daguitstap van.  Maar deze keer hadden we er wel degelijk aan gedacht de fietsen mee te nemen, en dat maakte een wereld van verschil. We parkeerden ons buiten het centrum aan de psychiatrische kliniek en fietsten meteen naar het kunstwerk aldaar, Full Swing. Mij deed het niet zo veel, Bart was wel onder de indruk van het desolate, opgesloten gevoel.

We fietsten vrolijk verder van kunstwerk naar kunstwerk en vonden het geen enkele moeite, terwijl we de vorige keer de verste hadden overgeslagen wegens te veel wandelen. Eten deden we op de Grote Markt, tussen drommen toeristen, wat dan wel weer amusant was om te bekijken. En ik pikte snel nog vijf labcaches op, dat ook.

En de kunst zelf? Goh… Zoals Bart het weer eens treffend stelde: je merkt dat dit door architecten is ontworpen, dat er weinig pure kunstenaars tussen zitten. Het is allemaal zeer cerebraal, er waren amper twee dingen die me ook echt raakten, en dat waren de laarzen op het water, waarbij je zelf de figuur die er zou moeten zijn kon verzinnen, en de tunnels. Die gaven een vreemd effect, ook weer alsof je in een andere wereld terecht kwam. Mooi.

We dronken nog een koffie op ’t Zand en fietsten terug naar de auto, om tegen half vijf terug thuis te zijn. Perfecte timing voor de Vuelta, en meer moet dat toch niet zijn, op zo’n vakantiedag?