Na een rustige ochtend – die cursussen schrijven zichzelf niet – reden Merel en ik richting opa in het ziekenhuis, want het was al een behoorlijke tijd geleden dat ze hem nog gezien had.
En omdat we toch in de buurt waren, vroeg ik haar of het oké was dat we eerst een kort wandelingetje gingen maken om een verdwenen cache te vervangen, op het wandel- en fietspad langs de Leie, onder de Drongensesteenweg door. Ze ging akkoord.
En dus liepen mijn dochter en ik in de zalige lentezon langs de Leie, nam ik enkele foto’s, wandelden we zelfs nog een eindje verder in de andere richting tot aan het steigertje in park Halfweg, en genoten volop.
En ons pa? Die stelt het prima en was blij Merel nog eens te zien. Maar het wordt echt tijd dat hij weg is uit het ziekenhuis, dat hij weer een eigen leven krijgt. Ik ga hem in elk geval zondag halen om hier te komen eten. Kwestie van weer een normaal ritme op te bouwen.