Vanmiddag tekenden van ons gezin enkel Bart en ik present in Ronse: de jongens zijn volop aan het blokken en hebben respectievelijk dinsdag en woensdag hun eerste examen, en Merel is ziek. Ze voelde zich gisteren al niet zo goed, had de hele dag hoofdpijn, net als vrijdag, en deze morgen stond ze plots helemaal witjes in de woonkamer met de boodschap dat ze net had overgegeven. Geen goed idee om haar mee te nemen op restaurant, me dunkt.
We bleven gewoon in Ikaria, het verzorgingstehuis van Nelly, maar dat heeft een degelijk restaurant, waardoor we een feestelijke menu voorgeschoteld kregen: een hapje met steak tartaar, een voorgerecht van scampi in een getomateerde saus, en dan een stevige filet mignon. Toen de kelner daarna kwam vragen of we voor het dessert een grote of een kleine portie dame blanche wilden, kozen we unaniem voor de kleine. Echt.
Daarna trokken we met zijn allen naar Nelly’s appartementje, waar er envelopjes en cadeautjes werden uitgewisseld – een Museumpas voor Koen en Else, een pakket met koffie en een knappe tas voor Bart en een set van twee hele knappe, koperkleurige saladelepels voor mij. Waar Else dat altijd vindt… Oh, en de jongens kregen wijze sokken en Merel fijne lichte slippers.
Het was meteen ook het eind van een tijdperk: Bo zit in het zesde studiejaar en las dus voor de laatste keer een nieuwjaarsbrief voor, eerst voor Nelly en daarna, via Facetime, voor Wolf. En ja, dat was ook wel fijn, ja.
Aansluitend gingen we nog even langs bij nonkel Staf en daarna zelfs nog bij ons pa, die duidelijk bij de pinken was en veel, veel helderder. Alleen herinnert hij zich niks van zijn verwarde episodes.
Enfin, het werd een rondje oudjes, en ik was blij dat wij twee oudjes daarna netjes in onze zetel konden ploffen, jawel.