Pa weer thuis

Sinds zaterdag is ons pa, na ruim drie maanden, eindelijk weer thuis. Het had nog wat voeten in de aarde, maar Roeland is hem zaterdag gaan halen en heeft hem thuisgebracht, en daarna zijn ze samen boodschappen gaan doen, want uiteraard had ons pa niks van eten meer in huis.

Gisteren is hij hier komen eten, als vanouds, en dat ging zeer vlot. Blij dat ik zelf mijn sokken niet meer moet sorteren…

Maar toen ik hem gisterenavond terugbracht, zag ik dat zijn medicatie, ondanks de zorg van Roeland, toch nog een rommeltje was. Ons pa had zo’n medicatiedoos en Roeland had die zorgvuldig opgevuld – vroeger deed ons pa dat zelf, maar medicatie-ontrouw is de reden dat hij al drie keer geruime tijd in het ziekenhuis heeft doorgebracht – maar die doos heeft maar drie vakjes per dag, terwijl ons pa er vier nodig heeft. Daarnaast was het ding ook gewoon onleesbaar en ronduit vuil. Tsja.

Ik had thuis nog een bijzonder vrolijk ding liggen, met los te maken vakjes per dag, en meteen ook vier vakjes elk. Ik ben vandaag dan eerst op school nog een bankje gaan afschuren – voor wie zich afvraagt of het nodig is:

en ben dan doorgereden naar ons pa om daar zijn nieuwe medicatielijst te leggen en zijn nieuwe doos op te vullen.

Verpleging – ze komen hem twee keer per week wassen – begint al vanaf morgen, de familiehulp was helaas niet zo snel in te plannen en komt pas vanaf volgende week woensdag. Jeroen zal een oogje in het zeil houden en desnoods boodschappen doen, zei hij, en ik hoop dat alles lukt.

Verhongeren zal hij niet, maar die medicatie, daar ben ik toch niet helemaal gerust in. Al kan hij nu echt wel duidelijk zien of hij iets genomen heeft of niet.

Zondagse geplogenheden

De eerste zondag in drie maanden dat ons pa niet meer in het ziekenhuis ligt, en dus de eerste zondag dat ik hem kan gaan halen. Wat dus gebeurde, tot zijn grote verbazing: hij dacht dat het zaterdag was ipv. zondag en was dus nog gewoon zijn krant aan het lezen.

Nu, hij had snel zijn schoenen aan, en meer moet dat niet zijn: nog wat later zat hij hier met de kinderen in de woonkamer en waren er kousen om te sorteren en op te vouwen. Na het eten ging hij buiten zitten, in de warmte: hij had de zon nodig, zei hij, hij had die in drie maanden niet gezien. Nu, in Lovenbos kan hij uiteraard wel buiten en wandelen en al, maar dat is te veel moeite…

Tegen half drie stonden we bij de kapper en dat was hoog tijd: zijn haar was gigantisch lang, en dan heb ik het vooral over wenkbrauwen, oren en neus. Maar bon, helemaal fris en proper stonden we een kwartiertje later weer buiten en was er koffie en taart, en kon hij daarna rustig het reisverslag van Canada lezen.

Yup, net als vanouds. Ik heb hem rond zes uur teruggebracht naar Lovenbos en afgesproken dat hij daar nog zeker blijft tot na de twintigste: dan is er nog éénmaal een dilatatie van de slokdarm, en aangezien dat een dagopname is en hij anders helemaal alleen thuis zou zijn, heb ik hem liever nog onder toezicht daar in Lovenbos. En daarna? Dat zien we dan nog wel weer.

Oef. Alweer zo ver.

Lovenbos

Ons pa is sinds vorige week vrijdag verhuisd vanuit het ziekenhuis naar een herstelkamer in Lovenbos, in Lovendegem. Dat was vrij plots, maar er was gewoon een kamer opengekomen en ze wilden die zo snel mogelijk vullen.

Jeroen heeft ons pa dan verhuisd, en blijkbaar is het heel moeilijk om in zijn huis in zijn kleerkast kleren te vinden, of handdoeken en zo. Soit, wij landden gisteren om 6.20 uur op Zaventem, zodat we om 7.45 uur hier in huis stonden, een kwartier later de eerste wasmachine aan het draaien was, nog een kwartier later alle valiezen uitgeleegd waren – anders blijft dat weken aanslepen – en ik nog wat later een tukje deed in de zetel. Ha ja, ik had amper een uur geslapen op het vliegtuig.

Maar Bart had intussen al boodschappen gedaan en ’s middags was er gewoon brood – man, dat smaakte! – zodat ik op het ritme van de was tegen vier uur bij ons pa stond in Lovenbos. Hij heeft er een heel ruime, lichte kamer met dus amper gerief. Ik ben dan met hem naar Zomergem gereden om extra kleren en materiaal: een toiletzak met zeep en shampoo en dergelijke, handdoeken en washandjes, wat extra T-shirts en nog twee schone broeken, twee pyjama’s, dat soort dingen. Hij heeft dan terug in zijn kamer meteen propere kleren aangedaan en mij zijn kleren meegegeven – extra was, yay! – zodat hij helemaal proper was.

Vandaag stond ik opnieuw om vier uur bij hem, deze keer met Merel erbij. We reden fluks naar Eeklo: een stapel nieuwe onderbroeken en onderhemden van bij de Zeeman. Hij vond dat hij nog genoeg had, maar die dingen waren van 30 jaar en 30 kilo geleden en helemaal uitgelebberd en versleten. Dat hij daar thuis mee rondloopt, dat moet hij zelf weten, maar niet daar waar andere mensen hem kunnen zien. Arm is hij er niet van geworden.

Ik wilde nog naar de C&A voor een propere zwarte broek, en in het korte eindje tussen Zeeman en C&A ligt toch wel een Standaard Boekhandel zeker? Twee kopen, derde gratis, en dus kreeg Merel twee boeken – wie zegt er nu nee tegen een lezend kind? – en kreeg ons pa al meteen een vervroegd verjaardagscadeautje waar hij zeer verguld mee was.

Bon, al bij al heeft ons pa nu toch wel een gevulde kleerkast daar in Lovenbos: vier broeken, vijf T-shirts, drie hemdjes met korte mouwen en een met lange mouwen – die mens draagt nu eenmaal graag hemden – en meer dan voldoende ondergoed. Hij kan eventjes voort, denk ik.

Volgende stap: terug naar huis. Want de afspraak met het ziekenhuis was dat ze daar in Lovenbos ook zijn eten nog zouden mixen om zijn slokdarm wat te sparen, maar dat doen ze dus blijkbaar helemaal niet. En dan is de vraag waarom hij daar nog lang zou zitten…

Barbecue

Omaly had ons vandaag uitgenodigd bij haar in haar appartementsblok: er werd een barbecue gehouden ter ere van de nationale feestdag, en ze vond het wel leuk als wij er zouden zijn.

Wij hadden daar helemaal geen bezwaar tegen en dus stonden we tegen twaalven bij haar, om dan iets later te genieten van een zeer deftige wortelsoep, een uitgebreid buffet aan groenten en salades en een braadworst en kippenboutje. En dan ook nog een scampibrochette, jawel. Het was precies een beetje veel, zeker omdat er nog een stevige dame blanche volgde.

Een beetje bizar en vooral ook beetje storend wegens veel te luid was Maria M. met haar accordeon die vrolijke liedjes speelde en daar ook vaak bij zong. Niet slecht, maar we hoorden elkaar nog nauwelijks en ik had zin om mijn oordopjes in te steken…

Maar het was lekker, het was best gezellig en we kletsten nog even na op haar kamer. Heel lang bleven we echter niet, want we wilden nog even langs opa passeren – die zou misschien eind van de week naar huis mogen – vooraleer we morgen voor veertien dagen naar Canada trekken.

Opa zag er goed uit, was bijzonder scherp en vinnig en zit al aan de boterhammen, weliswaar nog zonder korst. Dat gaat nog helemaal goed komen, als het zo verder gaat. Dinsdag nog een laatste dilatatie, en dan hopelijk naar huis of naar een kortverblijf of zo, dat zien we nog wel.

En thuis, thuis waren er de laatste machines was en de valiezen en de afspraken met de housesitters – drie studenten – en de koers. Zeker nog die laatste spannende tijdrit in de Tour de France, jawel.

Even een verjaardag gaan wensen!

Kobe zit in Montenegro, maar Merel en Wolf waren wel thuis, en dus stapten we met zijn drietjes de auto in en reden naar Ronse. Daar passeerden we eerst nog bij een bakker om een taartje te halen – vier personen bij een bakker, dat zijn acht personen in de normale wereld, duidelijk – en waaiden binnen bij Omaly die 83 werd vandaag. Haar gezicht was zalig: ze had ons duidelijk niet verwacht! Het werd een gezellig momentje, maar heel erg lang zijn we niet gebleven: Koen was in de voormiddag al langs geweest en ze verwachtte nog enkele vriendinnen later in de namiddag. Maar yup, ik denk wel dat ze blij was ons te zien.

Aansluitend passeerden we nog even bij opa, die de meest bizarre verhalen heeft zitten vertellen over zijn kamergenoten, en waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Opa genoot er duidelijk van, zijn ogen blonken. En dat zegt veel over de vooruitgang: nog geen idee waar het zal eindigen, maar het is duidelijk wel aan het beteren.

En ja, niet alleen het kruis van Ekkergem Kerk staat paraplu, ook de spits zelf is scheef, daar zijn we het intussen met zijn allen over eens.

Verjaardagsfeestje Bo

Nee, geen van de drie kinderen was mee: we zitten zo dicht bij de examens dat ze daar liever hun tijd aan spendeerden. Per slot van rekening zijn we twee uur kwijt door de autorit alleen al.

Het feestje zelf was nochtans best wel aangenaam: we konden buiten zitten in Koen zijn bouwwerf. Met dat vreselijke regenweer is zijn tuin nog steeds een gigantische modderpoel, al kunnen ze blijkbaar wel al zwemmen in het gloednieuwe en best wel grote zwembad. Het lijkt me heerlijk, als er ooit nog eens wat zomer aankomt.

Maar de rest van de tuin, daar is nog werk aan, ja. Het gaat fantastisch zijn als het ooit af geraakt :-p

We zijn wel al tegen een uur of vijf weer vertrokken wegens dus de studerende jeugd thuis, en dan heb ik het liefst dat zij niet zelf de tafel moeten zetten en dergelijke, dat we ze wat werk uit handen geven.

Maar er zijn ergere manieren om een pinkstermaandag door te brengen, ja.