Nieuwjaren!

Uiteraard moest er ook nog genieuwjaard worden. Zaterdagavond tekenden we present bij Jeroen en Delphine, waar we talloze hapjes voorgeschoteld kregen, nieuwjaarsversjes werden verzonnen – al dan niet met veel succes – en daarna vooral genoten werd van een zeer uitgebreide kaasschotel. Dik, maar dan ook dik in orde. Nog eens merci, Jeroen en Delphine!

De volgende middag deden we het hele proces nog eens over, maar dan in Bistro De Louise in Louise-Marie, vlakbij Ronse: een klein, gezellig restaurantje met een klassieke maar lekkere kaart – de gegrilde gamba’s zijn een aanrader! – en een houtkachel die het beste van zichzelf gaf, zodat Merel en ik tussen hoofdgerecht en dessert even een luchtje gingen scheppen buiten. Maar koud, man!

Wolf, die druk aan het studeren was, werd beide keren via FaceTime op zijn nest gepakt en alsnog een fijn nieuwjaar gewenst, een gift van zijn peters toegestopt en een nieuwjaarsbrief voorgelezen van zijn eigen petekind. De techniek staat voor niks, meneer!

Enfin, het nieuwe jaar werd alweer goed ingezet, me dunkt.

Kerstdag 2023

We sliepen min of meer uit, Bart ging zijn moeder ophalen in Ronse, en tegen één uur stonden we met zijn allen in Brussegem. Met twee auto’s, dus, want anders kunnen we er toch niet allemaal in.

Er waren hapjes, er waren scampi’s, er was hert, er was uitgebreid dessert in verschillende vormen ijstaart, en er waren fijne gesprekken allerhande. Zoals altijd, eigenlijk.

Bart was nog niet helemaal klaar met zijn dessert toen Nelly hem al sommeerde haar naar huis te brengen, wij zijn toch nog ietsje langer gebleven, ja. Er was nog koffie, er waren nog meerdere fijne babbels, en tegen een uur of zes waren we thuis, nog ietsje voor Bart, want die is net iets langer onder de baan.

Maar het huis was warm, gezellig verlicht, we hadden onze pyjama’s en thuiskleren al aan, konden heerlijk uitbuiken in de zetel, en er was Dr. Who’s kerstspecial op tv. Veel beter kon het niet zijn, toch?

Kerstavond

Zoals altijd vierden we kerstavond samen met Jeroen en zijn gezin, en ons pa ook natuurlijk. Dit jaar was het aan ons, een taak die Bart met verve op zich nam, want ondanks de rust van gisteren weigerde mijn rug mee te werken. Het is niet dat hij blokkeert, hij doet gewoon continu pijn en ik kan dus echt niet veel. Maar Bart had heerlijk eten voorzien en zorgde daar ook voor.

Kobe en Merel hadden hier nog gestofzuigd en alles op orde gelegd – gelukkig was de kuisvrouw gisteren en eergisteren gekomen – en we hadden ook samen de tafel gedekt, compleet met opgepoetst zilver en al. Ik was wel tevreden met het resultaat, ja.

En toen waren er hapjes, en de traditionele gezinsfoto’s, waarvan u er al eentje kon zien in het vorige bericht.

En toen was er knolseldersoep, en schartongrolletjes, en gevulde kalkoen, en limoenmisérable. En ja, ’t was lekker.

De avond werd afgesloten met koffie en friandises, en vooral ook met een hele discussie over en zoektocht naar de afkomst van de prachtige zilveren schalen die ik van ons ma gekregen heb. Ik dacht dat ze van haar moeder afkomstig waren, maar we bleken ons allemaal de duifjes van oma van Zomergem te herinneren, die in die schalen werden geserveerd. De stempels konden we terugbrengen naar zilverwerk dat op de schepen tussen Europa en de Verenigde Staten werden gebruikt, de voorganger van de White Star Line, en ons pa wist zich inderdaad te herinneren dat zijn moeder ooit eens een heel servies had overgekocht van zo’n boot.

Enfin, fijne en lekkere avond gehad. En de rug heeft zich al bij al nog koest gehouden.

Oh, en Bart toonde even het verschil tussen de gedekte tafel van vanavond en die van kerstdag middag vorig jaar, met het servies van zijn moeder en het volle daglicht. Zelfde locatie, zelfde hoek.

Livs verjaardag

Wolf moest studeren, Kobe bleef bij opa en moest nog naar de scouts, maar Merel, Bart en ik reden naar Brussegem voor het verjaardagsfeestje van Liv. Merel vond het wel wat jammer dat er geen cupcakes meer waren om te versieren, maar verder hebben de twee meisjes in Taylor Swift het ideale gespreksonderwerp gevonden.

En er was taart. Veel taart.

Heel lang zijn we niet gebleven, want ons pa zat nog bij ons thuis, maar gezellig was het wel. Nog een gelukkige verjaardag, Liv!

Familiebijeenkomst in de ArtiChaud

Zoals altijd gingen we ook vandaag met Barts familie eten: zo hoort dat al sinds jaar en dag op Allerheiligen, en ik kan me daar volledig in vinden.

En zoals altijd werd dat voorafgegaan door een bezoek aan het kerkhof van Kruishoutem om even hallo te gaan zeggen aan Jeroom. Het is al tien jaar dat we hem moeten missen, al veel te lang tien jaar.

Daarna gingen we even langs bij nonkel Staf, om dan richting de ArtiChaud in Kruishoutem te rijden. Vroeger kwamen we hier vaak, nu was het even geleden, maar het eten is er alleen maar beter op geworden, heb ik zo de indruk. De porties zijn in elk geval niet kleiner geworden: eigenlijk was het lenghaasje met risotto al een hoofdgerecht op zich, en dan moest het hertenkalf met veenbes en amandelkroketjes nog komen.

Omdat we deze keer al om twaalf uur hadden afgesproken in plaats van het vroegere één uur, waren we nu tegen half vier al weer buiten, maar het was echt wel lekker en gezellig geweest, maar zeker ook lang genoeg voor Nelly.

Bart bracht haar naar huis, wij reden naar ons eigen huis, en we zagen dat het goed was, zo’n traditie.

Eindelijk naar huis!

Vandaag ben ik – hopelijk voor de laatste keer – ons pa gaan ophalen in het ziekenhuis. Hij zat al netjes gepakt en gezakt, en ik had Kobe mee als lastezeltje, want mijn rug doet te lastig om alles zelf te dragen.

Ons pa glunderde: na bijna drie maanden in het ziekenhuis snap ik dat wel, ja. Ik nam hem eerst mee naar bij ons thuis, om daar in rasechte zondagse traditie te eten en kousen op te vouwen en blog te lezen. Zo hoort dat nu eenmaal.

En tegen half zes bracht ik hem naar Zomergem, waar Jeroen klaar stond om mee te helpen uitladen. Ons pa keek rond en zag dat het goed was, en genoot duidelijk van zijn eigen vertrouwde zetel.

Op maandag en donderdag komt er thuiszorg om hem te wassen, op dinsdag en donderdag komt er familiehulp om het huishouden te doen, boodschappen te halen, eventueel te koken en dergelijke dingen meer.
En één keer om de veertien dagen zou er een kuisvrouw komen .

Ik denk dat het zo wel gaat lukken, ja. Hij ziet het in elk geval zitten, en dat is het belangrijkste. En hij is weer thuis. Joechei.

Marnes lentefeest

Een zalige dag, niet te warm, niet te koud, droog, en dus perfect om buiten te zitten. Roeland en Sarah hadden dat dan ook perfect geregeld in hun tuin: zeer fijne hapjes en gerechten, goed gezelschap, ideaal weer… Alleen mijn rug wilde dus niet mee, zoals ik gisteren al zei, en tegen een uur of vier kreeg ik dan ook nog eens barstende koppijn, zodat we niet echt lang zijn gebleven. Ik had dat ook zo voorspeld aan Roeland, want begin van de vakantie, da’s geen goede periode voor mij.

Aangezien Arwen mee was, reden we met twee auto’s, en Bart is met Kobe en Merel dan nog even gestopt bij ons pa. Wolf en Arwen reden met mij mee terug, op mijn expliciete vraag, want ik wilde dat Wolf zou kunnen overnemen als die schele koppijn nog erger zou geworden zijn.

Maar de foto’s spreken eigenlijk voor zich. Het was een zeer, zeer fijn feestje.