Geplaatst op

Barbecue

Omaly had ons vandaag uitgenodigd bij haar in haar appartementsblok: er werd een barbecue gehouden ter ere van de nationale feestdag, en ze vond het wel leuk als wij er zouden zijn.

Wij hadden daar helemaal geen bezwaar tegen en dus stonden we tegen twaalven bij haar, om dan iets later te genieten van een zeer deftige wortelsoep, een uitgebreid buffet aan groenten en salades en een braadworst en kippenboutje. En dan ook nog een scampibrochette, jawel. Het was precies een beetje veel, zeker omdat er nog een stevige dame blanche volgde.

Een beetje bizar en vooral ook beetje storend wegens veel te luid was Maria M. met haar accordeon die vrolijke liedjes speelde en daar ook vaak bij zong. Niet slecht, maar we hoorden elkaar nog nauwelijks en ik had zin om mijn oordopjes in te steken…

Maar het was lekker, het was best gezellig en we kletsten nog even na op haar kamer. Heel lang bleven we echter niet, want we wilden nog even langs opa passeren – die zou misschien eind van de week naar huis mogen – vooraleer we morgen voor veertien dagen naar Canada trekken.

Opa zag er goed uit, was bijzonder scherp en vinnig en zit al aan de boterhammen, weliswaar nog zonder korst. Dat gaat nog helemaal goed komen, als het zo verder gaat. Dinsdag nog een laatste dilatatie, en dan hopelijk naar huis of naar een kortverblijf of zo, dat zien we nog wel.

En thuis, thuis waren er de laatste machines was en de valiezen en de afspraken met de housesitters – drie studenten – en de koers. Zeker nog die laatste spannende tijdrit in de Tour de France, jawel.

Geplaatst op

Even een verjaardag gaan wensen!

Kobe zit in Montenegro, maar Merel en Wolf waren wel thuis, en dus stapten we met zijn drietjes de auto in en reden naar Ronse. Daar passeerden we eerst nog bij een bakker om een taartje te halen – vier personen bij een bakker, dat zijn acht personen in de normale wereld, duidelijk – en waaiden binnen bij Omaly die 83 werd vandaag. Haar gezicht was zalig: ze had ons duidelijk niet verwacht! Het werd een gezellig momentje, maar heel erg lang zijn we niet gebleven: Koen was in de voormiddag al langs geweest en ze verwachtte nog enkele vriendinnen later in de namiddag. Maar yup, ik denk wel dat ze blij was ons te zien.

Aansluitend passeerden we nog even bij opa, die de meest bizarre verhalen heeft zitten vertellen over zijn kamergenoten, en waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Opa genoot er duidelijk van, zijn ogen blonken. En dat zegt veel over de vooruitgang: nog geen idee waar het zal eindigen, maar het is duidelijk wel aan het beteren.

En ja, niet alleen het kruis van Ekkergem Kerk staat paraplu, ook de spits zelf is scheef, daar zijn we het intussen met zijn allen over eens.

Geplaatst op

Dagje Ronse

Bart en ik moesten om 11.00 uur in Ronse zijn voor de akte van ons nieuwe appartement. Daarna moest Bart nog naar Zaventem, zodat we met twee auto’s gereden zijn en ik daarna rustig in Ronse kon blijven. Ha ja, want een vijftal huizen voorbij de notaris woont Véronique, en er waren nog niet-gevonden caches hier in Ronse.

Bart en ik gingen eerst nog iets eten, niks speciaals maar altijd goed.

En toen trotseerden we de warmte en vonden we – eindelijk, bij een vierde poging – de cache aan de MUST (het textielmuseum) en enkele in de buurt van het station.

Intussen was er een telefoontje gekomen van het ziekenhuis dat ons pa nog te duizelig en te onvast op zijn benen was om vandaag al naar huis te gaan, waardoor mijn namiddag plots open kwam. En meteen gingen we samen op stap langs het Mijnwerkerspad, gewapend met een grote zak en een snoeischaar, om vlierbloesem te gaan plukken. Daar komt geen gemotoriseerd vervoer, dat zit dus wel snor.

We hadden een stevige zak bloesem en een fijne wandeling. En ook wel dorst, dat ook.

Tegen zes uur stond ik bij ons pa in het ziekenhuis en ik zag dat het goed was dat hij nog even kon blijven: hij stelt het goed, ziet er goed uit, maar was opgelucht dat hij nog niet naar huis moest: hij valt bij momenten gewoon omver, hadden de twee ergotherapeuten in de voormiddag vastgesteld.

Wordt vervolgd.

Geplaatst op

Familiediner met boswandeling als dessertje

Op Pasen zat Bart op Parijs-Roubaix en vooral: zaten Koen en Else met de kinderen in Zuid-Afrika. We konden toen dus moeilijk gaan eten voor Pasen. maar vandaag ging Bart zijn moeder oppikken en reden wij apart richting Ronse, naar L’Amuse, een restaurant dat Nelly gekozen had. Een uitstekende keuze, overigens. Het was lekker, het was veel, het was op een bepaald moment ook lang. Nelly kreeg het echt moeilijk, de volgende keer gaan we enkel voor hoofdgerecht en dessert.

Aangezien zij vrij snel weg wilde, waren we rond vier uur alweer buiten, en was er nog tijd, vóór de voorspelde regen, om een klein ommetje te maken in de Kluisbos. Daar bloeien nu de boshyacinten, zoals in het Hallerbos. Het was niet de bedoeling een lange wandeling te maken, gewoon eventjes wat frisse lucht, de bloemen, een fijn momentje. En dat werd het ook. De duur was trouwens perfect ingeschat: net toen we terug aan de auto’s waren, begon het te regenen.

 

Geplaatst op

Nieuwjaren 2023, deel 2

Nieuwjaren, dat is altijd in schuifkes, aangezien ge meer dan één familie hebt. Vorige week zaten we nog bij Roeland, vandaag trokken we naar Ronse voor Barts familie. Meestal spreken we dan af rond twaalf uur, maar aangezien Kobe eerst nog een concertje moest spelen, was de afspraak maar om één uur. Deze keer niet in een of ander restaurant, maar gewoon in het restaurant van Triamant zelf: best gezellig en ook echt wel lekker. Koen was er trouwens ook op krukken: die is omver geskied en heeft op die manier zijn knie gebroken. Tsja… Wolf was niet mee: die heeft dinsdag examen en zag het niet zitten om zo veel tijd te verliezen.

Maar er waren wel nieuwjaarsbrieven, en Bo heeft de zijne dan maar voorgelezen via FaceTime, zodat Wolf kon meegenieten. Het gaf een beetje een vreemd beeld, maar de techniek staat nergens meer voor, toch?

Het eten was eigenlijk ook echt wel goed: een hapje, dan uitstekende garnaalkroketten, traag gegaarde steak met frietjes en een fijne dame blanche als dessert. Een beetje veel, maar bon.

Ik heb trouwens als cadeautje – ik ben geeneens meter, maar bon – een pracht van een kaars gekregen, met een fantastische geur. Héérlijk!

Merel kreeg, naast een envelopje, een speciaal GSM-zakje waar ze bijzonder opgetogen mee was, en de jongens elk een boxersshort van Carthartt. Ook daar waren ze allebei in hun nopjes mee.

Enfin, gezellige dag gehad dus.