Poep kut kak – zoals Kobe zou zeggen

Blijkbaar was de rug er nog niet aan toe om te herbeginnen en waren de voorbije dagen ook niet zo heel licht. Tsja.

Woensdag drie uur lesgegeven, donderdag vijf uur, vrijdag vier uur, dus dat valt best wel mee. En het feestje zaterdag wijselijk aan me voorbij laten gaan, maar netjes in de zetel gebleven en examens opgesteld.

Maandag was echter lastiger: vier uur examentoezicht. De collega’s hadden er wel voor gezorgd dat ik in een relatief kleine klas zat, zodat ik eigenlijk kon blijven zitten in plaats van te patrouilleren – zo lief en meedenkend zijn ze! – maar ik moest wel af en toe richting de andere kant van de school om daar te kijken of er vragen waren: ik had in drie lokalen tegelijk examen. Op zich dus niet zo belastend, maar vier uur op een stoel zitten is sowieso moeilijk.

Dinsdag was lastiger: toezicht van half negen tot tien, dan les tot twaalf met tussendoor toch nog even gaan kijken of er vragen waren. De collega’s hadden me wel gezegd even te gaan liggen tussen half tien en tien – we waren met voldoende – en dat heb ik dankbaar aanvaard. Mijn middagtoezicht was doorgegeven aan een andere collega, zodat ik thuis kon eten en liggen. En dan nog les van kwart voor twee tot half vier, en om vijf uur kine. Die stelde vast dat al mijn spieren verkrampt waren en probeerde alles zo veel mogelijk los te zetten, maar bon.

Woensdag voelde ik wat meer pijn, maar ik dacht dat het gewoon oververmoeidheid was en legde het naast me neer, want tot maandag moet ik niet meer op school zijn, alleen nog thuis verbeteren, en dan kan ik op eigen tempo doen. Dacht ik.

Want toen vonden de hernia’s dat ze zich dringend moesten komen moeien, samen met een zenuw in mijn rechterheup die zich ergens tussen had geklemd. Resultaat: ik kan geen kanten meer op. Het gaat niet. Gisterenavond nam ik voor de zekerheid al mijn stok mee naar boven, deze ochtend was ik aangewezen op de rollator.

Ik kan me nauwelijks wassen, ik kan me niet zelf aankleden, ik geraak met moeite in en uit mijn zetel en elke beweging doet pijn. Verbeteren zit er voorlopig niet in, ik lees en kijk tv, dingen die ik zo plat mogelijk kan doen.

Voor het eerst – ik kan me dat toch niet herinneren van de vorige keren – is het ook moeilijk om naar toilet te gaan: mijn rug buigt zó weinig mee dat het bijzonder moeilijk en pijnlijk is mezelf proper te maken. Het lukt, maar daarna moet ik gaan liggen van de pijn.

Bon, ik heb dit eerder meegemaakt, ik weet dat ook dit voorbij gaat, maar dat ik het een week tot tien dagen moet geven. Wat ik eigenlijk niet heb, als ik mijn examens wil verbeterd krijgen. Nog een ongelofelijke chance dat alles netjes gekopieerd en ingediend is, de collega’s kunnen mijn examens afnemen.

Maar het is dus wel weer van dat. Serieus, als dit frequenter wordt, wil ik echt niet oud worden. En er valt, helaas, niks aan te doen.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *