Geplaatst op

Pericula tergi

Al de hele week voelde ik mijn rug. Als in: ik besef de hele tijd dat ik een rug heb, ook als ik zit of lig of rondloop. Nu, mijn rug is zelden 100% pijnvrij, maar dat is zo’n lichte pijn en ik ben die zodanig gewoon dat ik daar eigenlijk niet meer op let.

Maar de hele week was  die rug dus al… aanwezig. Ik heb me koester gedragen dan anders, voorzichtiger geweest, dat soort dingen, maar helaas: sinds gisteren is hij echt beginnen opspelen, vandaag vond ik het al een prestatie dat ik de was kon doen. Ik heb Merel ook gevraagd mijn stok te halen, want ik vertrouw de rug niet.

Denk: een rug van rubber. Als ik recht ben, lukt het wel, maar rechtstaan en bukken en zo, dat is niet evident. Ook: ik kan er helemaal niet op vertrouwen, want elk moment kan het misgaan, zo voelt het aan. En pijn ook, ja.

Ligt het nu aan dat rotweer? Aan vermoeidheid? Feit is dat ik geen trigger heb deze keer, geen aanwijsbare reden.

Allez bon, het wordt nog de moeite op school, want het zijn de laatste lessen en ik kan/wil die niet missen. Hmpf.

Eerst nog morgen afwachten.

Geplaatst op

Uitslag van de scan

Gisteren een afspraak bij de rugspecialist, en die was – zoals gewoonlijk – nogal rechtlijnig en direct. Zo heb ik het graag, overigens.

Eerst het goede nieuws: de twee hernia’s houden zich koest en zien er behoorlijk uit. Voor mijn leeftijd en algemene toestand van de rug zijn die niet zorgwekkend, hooguit vervelend bij momenten.

Helaas was er ook ander nieuws:  er zit een zware ontsteking, een stressreactie op de ruggengraatverschuiving. Er zijn voortdurend microverschuivingen van die twee wervels tegen elkaar, de discus is zo goed als volledig weg, en dat zorgt voor de pijn. Aaneengroeien zal op die plaats nooit gebeuren, aangezien er altijd druk op staat en er dus die microbeweging is.


Hij nam er prompt zijn ruggengraat bij en sprak van lordose en hyperlordose. Lordose is de natuurlijke kromming van de ruggengraat die ter hoogte van de lendenen en het sacrum naar voor bolt. Bij mij is dat, door de verschuiving, een hyperlordose: alles staat gewoon te veel naar voor, waardoor de rest van mijn rug en spieren voortdurend moeten compenseren. Mijn lijf heeft ook voortdurend de neiging om naar voor te vallen en wanneer ik rechtsta, is het voortdurend naar een evenwicht aan het zoeken. Doordat ik geen natuurlijke balans heb, doet rechtstaan pijn. Zitten is beter, aangezien het lichaam dan geen balans moet zoeken, en stappen valt ook mee, omdat je dan sowieso voortdurend aan het balanceren bent. Ik moet toegeven: één en ander werd me meteen ook duidelijker.

Op mijn vraag legde hij me ook uit wat een operatie – die voorlopig niet aan de orde is – zou inhouden, en het is geen lolletje, met 10 procent kans op verslechtering of zelfs verlamming. Tien procent, ik vind dat veel, ja.

Maar bon, wat moet er nu concreet gebeuren? Tien dagen zware Medrol zou het voorlopig moeten oplossen en zou me mijn bewegingsvrijheid moeten teruggeven.
Maar er zal wellicht een tijd komen dat de pijn constant blijft, en dan moeten we verder kijken. Zucht.

Maar momenteel zijn er dus geen verdere bijkomende complicaties, geen zwaardere hernia’s, geen verdere artrose of een verdere verschuiving. Da’s toch alweer dat.

Geplaatst op

SPECTscan

Vorige week had de rugspecialist een isotopenscan besteld, vandaag werd ik in de voormiddag ingespoten met een radioactieve stof en mocht ik dus rond half drie onder de scanner.

Ik geef het toe: toen dat ding op zo’n 10 cm van mijn neus hing, kreeg ik het moeilijk, ook al waren de zijkanten open: ik vond het bijzonder claustrofobisch, vooral ook omdat mijn armen tegen mijn lichaam waren gesnoerd met van die brede banden. Maar ik slaagde erin de paniekreactie te onderdrukken en mijn ademhaling kalm te krijgen door in mezelf te beginnen zingen, en vooral ook omdat de scanner langzaam naar beneden schoof en ik al vrij snel de rand van het apparaat kon zien. En dat het over mijn lijf zelf ging, dat kon me niet zo veel schelen.

Ik ben zelfs eventjes ingedommeld onder het ding.

Scanner nummer twee draaide dan rondjes rond mijn bekken en onderrug zodat ze een 3D scan kregen. Toch wijs he, die moderne technologie.

Maar bon, dat was dan ook weer dat. Ik was helaas wel te laat voor de kinesist, ik had dan ook niet gedacht dat ik, met een inspuiting om 9.40 uur en een scan gemiddeld drie uur later, niet om half vier buiten ging zijn. Tsja.

Morgen ga ik de foto’s kunnen zien, maar uit ervaring weet ik dat ze het verslag niet zullen vrijgeven. Dat zal pas voor dinsdag bij de dokter zelf zijn.

Geplaatst op

Van spelletjes en vleermuizen

Dag 16 en de rug is still going… euh, strong was nu niet precies het woord waar ik naar op zoek was, geloof ik. Meh.

Gelukkig zijn er dan zo van die kleine berichtjes die meteen je hele dag goed maken, zoals een ouder die vraagt of het startende broertje van een van mijn leerlingen zeker bij mij in de klas zal zitten. Enfin, voor zover ik invloed heb op de klassamenstelling, zei de mama. Ik kon het niet garanderen, maar zo’n vraag doet echt deugd aan een lerarenhartje…

En verder?

Ik lig vooral in de zetel, lees veel, speel wat Assassins’ Creed Origins (in Egypte, de periode van Cleopatra) en… goh ja, doe niet veel eigenlijk. En dus ga ik voor één keertje hier een filmpje delen, iets wat ik anders nooit doe. Maar met dit heb ik zo gigantisch hard moeten lachen… Zet vooral je geluid aan, en dan voel ik me meteen weer 25 en aan het uitgaan in de Overpoort naar goth fuiven.

Geplaatst op

Gecrashte rug

Geen idee hoe het precies komt, maar de rug heeft het begeven. Het zat er zondag al aan te komen en intussen is het helemaal om zeep. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb. En ik heb gemerkt dat er een plaatsje is voor mijn wandelstok op dat ding. Fijn zo!

Ik heb ook geen idee wat het veroorzaakt heeft: ik heb geen specifieke beweging gemaakt of het “erin voelen schieten”, zoals vaak wel het geval is. En het feit dat ik helemaal scheef sta, doet me vermoeden dat het de hernia’s zijn en niet de spondylolisthese. Hmpf. Maar blijkbaar heb ik het wel vaker in de vakanties. Een ander bewegingspatroon, misschien?

Allez bon, alle plannen van deze week in het water, het is nu maar te hopen dat ik er snel weer vanaf ben. Als ik mijn lijf een beetje ken, is het minstens vijf dagen, maar zouden het er tien kunnen worden ook.

Al een chance dat het net nu zo warm is en dus ideaal om gewoon in de zetel te blijven liggen en computerspelletjes en zo te spelen. En van die gloeiende kersenpitjes in je rug, waar je zo heerlijk van opwarmt…

Assassins’ Creed Origins (de Egyptische versie): here I come!

Geplaatst op

Nu de rug weer…

Ik had ernaar uitgekeken om deze avond zoonlief naar het sportkamp in Nieuwpoort te brengen. Zijn kamp met zijn vier beste maten in Slovenië is door de corona in het water gevallen, jammer genoeg. Gelukkig hadden ze dan hier nog vijf dagen een golfsurfkamp met internaat in Westende kunnen boeken, met hun vijven. Het is wel niet hetzelfde, maar het zal hopelijk ook dikke fun zijn.

We hadden gepland om hem met zijn allen te brengen en er meteen een avondje zee van te maken: iets eten, een wandeling op het strand, de zon zien ondergaan, beetje afkoelen…

Helaas, de rug gooit gemeen roet in het eten. Ik lig alweer de hele dag in de zetel. Hmpf. Deze keer heb ik geen aanwijsbare oorzaak, ik heb niks speciaals gedaan, niks geforceerd of zo. Ik hoop maar dat het snel weer overgaat. Meestal duurt dat een dag of vijf, maar het kan ook langer zijn, zoals de tien dagen in de vakantie van 2018…

En voor zover ik me herinner, was de laatste serieuze keer november 2018…

Zucht. Diepe zucht.

Geplaatst op

Bekopen

Het is blijkbaar te veel geweest, de voorbije weken. Eerst waren de klassenraden, waarbij ik na de lesdag soms nog vier uur gewoon op een stoel moest zitten, en dat kan mijn rug eigenlijk niet aan. Ik was telkens ongelofelijk opgelucht wanneer ik thuis in de zetel kon gaan liggen en de pijn langzaam voelde wegebben.

En daarna was er de GWP week voor 1-4. Op zich was dat misschien niet zo inspannend, maar het feit alleen al dat je een compleet ander uurschema volgt, zorgt ook wel voor enige stress.

En toen was er het Havenweekend, dat mentaal ongelofelijk ontspannend is, maar fysiek wel wat belastend. Ik heb me nochtans koest gehouden, maar je slaapt sowieso niet in een schitterend bed, loopt heel veel rond, slaapt te weinig, en zeult met gerief.

Gisteren viel het nog mee, ik ben nog mijn pa gaan ophalen om bij ons te eten, aangezien hij dit weekend niet kon komen. Maar vandaag is het om zeep. De rug doet het niet meer. Ik ben al blij dat ik gedoucht ben geraakt, Merel heeft me geholpen om me aan te kleden, en ik loop met een stok rond.

Ik moet dus echt eens werk maken van een echte rollator: daar kan ik misschien nog niet mee de trap op – trappen zijn eigenlijk niet zo’n probleem – maar kan ik al tenminste hier beneden iet of wat proberen rondlopen.

Zucht. Tot zover de vakantie.

Geplaatst op

Twee jaar

Damn.

Ik heb me net zitten realiseren dat de rug nu dus iets meer dan twee jaar geleden is. Toen was ik trots op mezelf dat ik met mijn krukken tot in de tuin was geraakt en er kon liggen lezen in de nazomerzon.

Ik heb gelukkig een lange weg afgelegd sindsdien, en vooral naar mijn eigen lijf leren luisteren. En, zij het met enige moeite, mijn beperkingen leren aanvaarden.

En ook geleerd hoe veel mensen bereid zijn om voor je te doen, als je het vraagt, en vaak zelfs niet eens hoeft te vragen. En ingezien hoe graag mijn gezin me ziet en hoe hard ze me proberen te helpen.

Dank jullie allemaal. Het is enkel dankzij jullie begrip en hulp dat ik de meeste van mijn hobby’s nog kan uitvoeren. En dat het leven leefbaar blijft.

Bedankt.

Echt.

Geplaatst op

Auw.

Lesgeven vandaag, dan met Kobe even tot bij mijn pa in het ziekenhuis en dan boodschappen doen staat vandaag blijkbaar gelijk aan plots misselijk worden van de pijn.
De rug vindt dat hij het recht heeft om wraak te nemen voor de esbattementen van dit weekend, heb ik de indruk.

Gelukkig doen mijn benen het wel nog en moet ik mijn krukken of stok niet boven halen, dat is het niet. Maar het zweet loopt me af en ik heb het moeilijk om me te concentreren. En ik weiger om pijnstillers te nemen want dan ga ik er gelijk los over.

Nope.

Ik ben blij dat ik nog de bewegingsvrijheid heb om te dansen zoals dit weekend – een millimeter verder en ik was verlamd – maar dat moeten boeten voor elk pleziertje, nee, dat is het toch niet.

Bah humbug.