Even bij de rugspecialist

Omdat de rug nu toch wel al héél lang ambetant doet – sinds eind oktober – en ik twee stevige episodes kort op elkaar had, besloot ik om alsnog langs te gaan bij de rugspecialist.

Zeven jaar geleden, toen het allemaal fout is gelopen, had hij gezegd dat hij me eigenlijk niet meer hoefde te zien als er niks echt veranderde: ik ging af en toe wel een opstoot krijgen, maar dan moest ik maar langsgaan bij de huisdokter en daar een week (of twee) rust vragen, maar meer niet. Hij kon er toch niks aan veranderen, verbeteren gaat het niet doen, en een nieuwe scan zou wellicht niks nieuws opleveren.

Bon, ik heb die mens dus inderdaad zeven jaar niet gezien. Tot vandaag. Ik legde hem uit dat ik op mijn tandvlees zat, dat de rug niet meer wilde meewerken zoals hij dat de vorige jaren wel deed, en dat er aan de rechterkant een extra zenuw of pees of godweetikwat lastig deed, en dat ik bij een episode minder bewegingsmogelijkheid had dan daarvoor.

Hij luisterde en kwam tot de conclusie die ik vooraf sowieso al wist maar waarvoor ik toch moest langsgaan: een MRI-scan (over drie weken op zaterdag), een SPECT-scan (zo eentje waarbij ze radioactieve stof inspuiten en dan na een paar uur kunnen zien waar die isotopen zich ophopen en er dus problemen zitten) op een donderdag  en dan de eerste week van februari terug naar de specialist. Want ja, zonder scans kan die mens niks vaststellen, door een keertje te kijken naar die rug weet hij niks.

Enfin, ik ga dus wachten op de conclusies van die scans en van de specialist vooraleer ik verder ga met de aanvraag van een (beperkte) handicap en alles erop en eraan. Extra medische gegevens kunnen geen kwaad, want de vorige zijn al van, jawel, zeven jaar geleden.

Allez hup. Weer een stapje verder.

Update

Omdat nogal wat mensen ernaar vragen: update over de rug.
– de rollator is opgeborgen, de stok blijft in de buurt maar heb ik niet vaak meer nodig
– zelfstandig aankleden lukt weer
– lang zitten, en dus ook verbeteren, blijft moeilijk. Een kwartier is zowat de limiet aan een tafel
– een was insteken, wat T-shirts opvouwen en wat was wegleggen = een half uur gaan liggen
– ik kan zo goed als pijnvrij slapen. Let wel, mijn pijntolerantie is blijkbaar absoluut niet die van de standaard persoon
– ik ben nog steeds quasi geen minuut zonder pijn
– ik neem nog steeds Voltaren en Diazepam, dat kan ook wel schelen
– ik loop de muren op
Zucht.

Poep kut kak – zoals Kobe zou zeggen

Blijkbaar was de rug er nog niet aan toe om te herbeginnen en waren de voorbije dagen ook niet zo heel licht. Tsja.

Woensdag drie uur lesgegeven, donderdag vijf uur, vrijdag vier uur, dus dat valt best wel mee. En het feestje zaterdag wijselijk aan me voorbij laten gaan, maar netjes in de zetel gebleven en examens opgesteld.

Maandag was echter lastiger: vier uur examentoezicht. De collega’s hadden er wel voor gezorgd dat ik in een relatief kleine klas zat, zodat ik eigenlijk kon blijven zitten in plaats van te patrouilleren – zo lief en meedenkend zijn ze! – maar ik moest wel af en toe richting de andere kant van de school om daar te kijken of er vragen waren: ik had in drie lokalen tegelijk examen. Op zich dus niet zo belastend, maar vier uur op een stoel zitten is sowieso moeilijk.

Dinsdag was lastiger: toezicht van half negen tot tien, dan les tot twaalf met tussendoor toch nog even gaan kijken of er vragen waren. De collega’s hadden me wel gezegd even te gaan liggen tussen half tien en tien – we waren met voldoende – en dat heb ik dankbaar aanvaard. Mijn middagtoezicht was doorgegeven aan een andere collega, zodat ik thuis kon eten en liggen. En dan nog les van kwart voor twee tot half vier, en om vijf uur kine. Die stelde vast dat al mijn spieren verkrampt waren en probeerde alles zo veel mogelijk los te zetten, maar bon.

Woensdag voelde ik wat meer pijn, maar ik dacht dat het gewoon oververmoeidheid was en legde het naast me neer, want tot maandag moet ik niet meer op school zijn, alleen nog thuis verbeteren, en dan kan ik op eigen tempo doen. Dacht ik.

Want toen vonden de hernia’s dat ze zich dringend moesten komen moeien, samen met een zenuw in mijn rechterheup die zich ergens tussen had geklemd. Resultaat: ik kan geen kanten meer op. Het gaat niet. Gisterenavond nam ik voor de zekerheid al mijn stok mee naar boven, deze ochtend was ik aangewezen op de rollator.

Ik kan me nauwelijks wassen, ik kan me niet zelf aankleden, ik geraak met moeite in en uit mijn zetel en elke beweging doet pijn. Verbeteren zit er voorlopig niet in, ik lees en kijk tv, dingen die ik zo plat mogelijk kan doen.

Voor het eerst – ik kan me dat toch niet herinneren van de vorige keren – is het ook moeilijk om naar toilet te gaan: mijn rug buigt zó weinig mee dat het bijzonder moeilijk en pijnlijk is mezelf proper te maken. Het lukt, maar daarna moet ik gaan liggen van de pijn.

Bon, ik heb dit eerder meegemaakt, ik weet dat ook dit voorbij gaat, maar dat ik het een week tot tien dagen moet geven. Wat ik eigenlijk niet heb, als ik mijn examens wil verbeterd krijgen. Nog een ongelofelijke chance dat alles netjes gekopieerd en ingediend is, de collega’s kunnen mijn examens afnemen.

Maar het is dus wel weer van dat. Serieus, als dit frequenter wordt, wil ik echt niet oud worden. En er valt, helaas, niks aan te doen.

Zoals voorspeld, inderdaad…

Jawel, gisterochtend was het van dat: ik wilde nog snel iets nakijken op mijn laptop, stond recht uit de zetel, voelde iets knappen, en viel gewoon terug achterover in de zetel. Ik ben even blijven liggen en merkte eigenlijk meteen: dit is het niet. En dit wordt het vandaag ook niet meer.

Gelukkig was Chantal hier om me mijn stok te geven. Ik heb meteen de school verwittigd en dan ook maar de dokter gebeld, zodat die me de nodige papieren voor werkverlet kon geven.

Het zat er ook gigantisch aan te komen natuurlijk. Mijn collega is opnieuw ziek, zodat ik sinds de paasvakantie vier uur per week extra draai in de vierdes en een klas tweedes van 36 leerlingen heb. In het aantal uren lesgeven blijft dat tweede natuurlijk wel hetzelfde, maar qua energieverbruik wil ik het u op een briefje geven, 35 veertienjarigen voor wie ook de lente is begonnen. Om eerlijk te zijn: ik heb eigenlijk geen reden tot klagen. Al bij al zijn ze bijzonder braaf en aangenaam, maar het blijft toch compleet anders lesgeven met zo’n gigantische bende.

Met andere woorden: ik draai weer een pak extra uren. Daarnaast heb ik alsnog, sinds de paasvakantie, de kerstexamens van die vierdes verbeterd. Ik ging het niet doen, maar er is letterlijk niemand anders, dus ja…

Maandag was er dan dat festival waarbij ik toch ook blijven rondlopen ben voor foto’s, dinsdag was er English Day dat ook wat extra inspanning vraagt, en daarna was er de technische doorloop voor de Uitvaart. Erg veel heb ik niet moeten doen, en er was pizza, maar het zijn toch extra uren waarin mijn rug niet kan rusten. Woensdag – normaal gezien mijn lesvrije voormiddag – was er dan de Uitvaart zelf met alle bijhorende stress.

Vorige vrijdag was er een extra concert van ons koor, en de donderdagavond was er schoolraad. Allemaal momenten waarop mijn lijf normaal gezien rust krijgt. Tsja.

Ik heb het dus wel zien aankomen, ja, maar had ik een alternatief? Zonder mensen in de steek te laten?

Hmmm…

En toen was er de onvolprezen Ellen, medewerker in de kinesistenpraktijk van mijn nicht. Zij kent mijn rug ook en mag er dus ook aankomen. Ik had gisteren nog gebeld en deze morgen om kwart voor acht stond die hier gewoon. Ze moet natuurlijk wel op de Evergemsesteenweg passeren om naar haar werk te gaan, maar dan nog. Ze heeft mijn rug grondig onder handen genomen en alles los gezet, en ik hoop maar dat het snel weer goed komt.
Maar als ge dus een kine nodig hebt: ge weet waar ge moet zijn.

Gecrashte rug

Geen idee hoe het precies komt, maar de rug heeft het begeven. Het zat er zondag al aan te komen en intussen is het helemaal om zeep. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb. En ik heb gemerkt dat er een plaatsje is voor mijn wandelstok op dat ding. Fijn zo!

Ik heb ook geen idee wat het veroorzaakt heeft: ik heb geen specifieke beweging gemaakt of het “erin voelen schieten”, zoals vaak wel het geval is. En het feit dat ik helemaal scheef sta, doet me vermoeden dat het de hernia’s zijn en niet de spondylolisthese. Hmpf. Maar blijkbaar heb ik het wel vaker in de vakanties. Een ander bewegingspatroon, misschien?

Allez bon, alle plannen van deze week in het water, het is nu maar te hopen dat ik er snel weer vanaf ben. Als ik mijn lijf een beetje ken, is het minstens vijf dagen, maar zouden het er tien kunnen worden ook.

Al een chance dat het net nu zo warm is en dus ideaal om gewoon in de zetel te blijven liggen en computerspelletjes en zo te spelen. En van die gloeiende kersenpitjes in je rug, waar je zo heerlijk van opwarmt…

Assassins’ Creed Origins (de Egyptische versie): here I come!

Nu de rug weer…

Ik had ernaar uitgekeken om deze avond zoonlief naar het sportkamp in Nieuwpoort te brengen. Zijn kamp met zijn vier beste maten in Slovenië is door de corona in het water gevallen, jammer genoeg. Gelukkig hadden ze dan hier nog vijf dagen een golfsurfkamp met internaat in Westende kunnen boeken, met hun vijven. Het is wel niet hetzelfde, maar het zal hopelijk ook dikke fun zijn.

We hadden gepland om hem met zijn allen te brengen en er meteen een avondje zee van te maken: iets eten, een wandeling op het strand, de zon zien ondergaan, beetje afkoelen…

Helaas, de rug gooit gemeen roet in het eten. Ik lig alweer de hele dag in de zetel. Hmpf. Deze keer heb ik geen aanwijsbare oorzaak, ik heb niks speciaals gedaan, niks geforceerd of zo. Ik hoop maar dat het snel weer overgaat. Meestal duurt dat een dag of vijf, maar het kan ook langer zijn, zoals de tien dagen in de vakantie van 2018…

En voor zover ik me herinner, was de laatste serieuze keer november 2018

Zucht. Diepe zucht.

Bekopen

Het is blijkbaar te veel geweest, de voorbije weken. Eerst waren de klassenraden, waarbij ik na de lesdag soms nog vier uur gewoon op een stoel moest zitten, en dat kan mijn rug eigenlijk niet aan. Ik was telkens ongelofelijk opgelucht wanneer ik thuis in de zetel kon gaan liggen en de pijn langzaam voelde wegebben.

En daarna was er de GWP week voor 1-4. Op zich was dat misschien niet zo inspannend, maar het feit alleen al dat je een compleet ander uurschema volgt, zorgt ook wel voor enige stress.

En toen was er het Havenweekend, dat mentaal ongelofelijk ontspannend is, maar fysiek wel wat belastend. Ik heb me nochtans koest gehouden, maar je slaapt sowieso niet in een schitterend bed, loopt heel veel rond, slaapt te weinig, en zeult met gerief.

Gisteren viel het nog mee, ik ben nog mijn pa gaan ophalen om bij ons te eten, aangezien hij dit weekend niet kon komen. Maar vandaag is het om zeep. De rug doet het niet meer. Ik ben al blij dat ik gedoucht ben geraakt, Merel heeft me geholpen om me aan te kleden, en ik loop met een stok rond.

Ik moet dus echt eens werk maken van een echte rollator: daar kan ik misschien nog niet mee de trap op – trappen zijn eigenlijk niet zo’n probleem – maar kan ik al tenminste hier beneden iet of wat proberen rondlopen.

Zucht. Tot zover de vakantie.