Oké, een larp is nooit goed voor de hoeveelheid benodigde slaap, en ja, je durft al eens te veel praten en roepen en zingen. En de slappe lach krijgen. En veel te veel in de rook van het kampvuur zitten. En emotioneel worden omdat het de laatste van de reeks was.
Maar een LARP in juni is helemaal nefast, zo blijkt. Tegen het einde van het schooljaar ben ik op. Doodop. Het is op de tanden bijten tot eind juni en dan crashen begin juli, elk jaar opnieuw.
Een larp in juni is dus dubbel gevaarlijk. Ik heb eigenlijk nog redelijk wat geslapen, niet gezongen, nauwelijks geroepen, maar toch is mijn stem eraan voor de moeite. Ik vermoed dat er meer aan de hand is: mijn keel doet eigenlijk ook behoorlijk veel pijn en ik snuffel als een verwaarloosde buffel. Maar mijn stem klinkt momenteel wel heel erg zwoel en laag, een nachtradiostem dus.
Ja, het deed pijn, daar op het einde. Er zijn tranen gevloeid en we hebben Lorre en co gewoon een groepsknuffel gegeven. Moet kunnen.
Ze hadden gezegd dat ze er niet veel meer mee gingen doen, maar eerder ons laten spelen en afscheid nemen van elkaar, meer gewoon ons eigen rollenspel uitspelen. Maar uiteindelijk hebben we toch weer keihard op scenario gespeeld, is de laatste kluis ontmanteld en Bahadur verslagen. Ik ben weer eens onder laserstralen (lees: rode draden) geslopen op een manier die mijn rug niet fijn vond, maar ik heb er zo gigantisch van genoten…
We zijn hard aangepakt en Vilmar, mijn lief binnen het spel, is gesneuveld. Maar we hebben eindelijk allemaal samengewerkt onder de tsarina, er was eindelijk – het was ook nodig – eenheid en we hebben het gehaald. We sluiten dit prachtige larpavontuur af met een goed gevoel, en dat is mooi.
Na de middag zijn we beginnen opruimen, zoals altijd, maar we hoefden nog niet naar huis: wie wilde, mocht gerust nog blijven tot de maandagmiddag, en aangezien we toch Pinkstermaandag zijn morgen, besloten de Vossen nog even te blijven, blijkbaar samen met het merendeel van de Strigoi. En gelukkig ook Lorre, want die had daar duidelijk nood aan.
In de namiddag zijn we trouwens ook tot aan de plaatselijke kabelbaan gereden. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar hier in het Heuvelland heb je dus een heuse stoeltjeslift zoals bij het skiën, en die is een pak hoger dan gedacht. Ik ging samen met Mireille in een liftje en we hebben zitten gillen en gieren van het lachen, omdat we eigenlijk allebei een beetje hoogtevrees hebben. Zalig, echt een aanrader voor de vijf euro die het maar kost. Jammer dat het bewolkt was, het was nog net niet aan het regenen, want ik vermoed dat het zicht anders nog veel spectaculairder is.
Je moet trouwens het filmpje tot het einde bekijken…
En verder? Hebben we gepraat, gebarbecued, gedronken en nog veel meer gepraat. Ik ga die mensen missen…
En nee, we zijn er nog niet uit naar welke live we nu trekken met onze Vosjes…
Een tijdje geleden kregen we het nieuws: de larp Haven stopt ermee! We zaten in zak en as: met de Vossen hadden we daar behoorlijk wat in geïnvesteerd en voor onze jongste Vos net zijn kostuum afgewerkt. Tsja…
Maar we begrijpen het ook: het team had het sowieso al moeilijk na de dood van kopman Erik, en door alle mogelijke persoonlijke problemen bleek het te moeilijk om een dergelijk project te blijven draaien. Want mispak je daar niet aan: er kruipt gigantisch veel werk in, in zo’n weekend.
We speelden het bijzonder graag, onze Akata, en ik ga het ook bijzonder hard missen. Maar vandaag en morgenvoormiddag mogen we nog spelen. Nog één keer de bizarre wereld met Bahadur, de speciaal ontworpen taal Eshki Ganu waar wij allemaal zot van waren, de faunporno, de problemen met de andere volkeren…
Dus ja, met alle plezier de uitgebreide schmink nog een laatste keer op ons toot, gegiechel met de dames onder elkaar en vooral ook toch nog een mysterie proberen oplossen.
We gaan ervoor, en we zijn de organisatie ongelofelijk dankbaar voor de voorbije evenementen.
Het beste bewijs dat ik zo gigantisch hard toe was aan een larpweekendje: ik heb vandaag verschillende complimentjes gekregen dat ik zo liep te stralen, zo energiek leek en zo gigantisch goed gezind liep. En dat na een fysiek uitputtend weekend waarin ik veel te weinig heb geslapen. Normaal gezien ben je gigantisch brak na zo’n weekend, loop je te suffen en doet alles aan je lijf pijn.
Haven zit er weer op, en ik ben moe, maar zo, zo gelukkig…
Ik heb me helemaal uitgeleefd, ik ben er helemaal voor gegaan, en we zijn weer eens gigantisch in de plot verzeild. Andere dingen heb ik dan ook weer absoluut niet gezien, zoals de piraten, de boten, andere dinges..
Gisterenavond heb ik me trouwens ook tranen gelachen: Jorik, ons propwonder en latexmaestro, had een hoop spullen voorzien voor een heuse barfight: er waren latex krukken, latex bierpullen, latex biertonnen en zelfs een grote latex vis. Op een bepaald moment brak er een bargevecht uit en ik heb me daar onversaagd in gesmeten. Binnen de kortste keren had ik de vis vast en heb ik iedereen vakkundig afgelapt, voor zover ik niet ergens dubbeltoe van ’t lachen op een stoel hing. En op het einde hing iedereen wel ergens en had ik nog steeds de vis vast: gewonnen!!!
Ik heb het ding dan ook niet meer afgegeven en bij mij gehouden als emotional support fish en heb hem Kevin gedoopt. Ik was namelijk nog steeds laaiend op zowat alle spelers omdat die ons genadeloos in de steek hadden gelaten. Maar de foto’s zijn daardoor wel bijzonder amusant.
Ge hebt er geen gedacht van hoe deugd het doet! Op weekend, zonder mondmasker, met eindelijk weer alle larpvrienden. Zoals iemand het al zei: “Het is een tribe, een gemeenschap.” Hoeven we elkaar wekelijks of zelfs maar maandelijks te zien? Belange niet. Maar het zijn wel my kind of people, en ik heb ze gemist, zoveel is duidelijk.
Ik heb geen moment rust gehad vandaag. Zelfs toen ik, in dit heerlijke weer, een dekentje in de schaduw bij onze – ingame – tenten neerlegde met het idee een middagdutje te doen en de rug wat rust te gunnen, kwam er voortdurend iemand gewoon naast me liggen om dingen te bespreken. De rug heeft gerust, dat wel, mijn geest was nog meer bezig dan anders.
En ’s avonds ben ik gemarteld, in de steek gelaten, diep teleurgesteld, en heb ik gewoon gehuild van woede en machteloosheid. En ook van opluchting, op een bepaald moment.
Het was intens en het deed zo ongelofelijk veel deugd…
Het was niet meteen de meest ideale timing, zo het eerste weekend van het nieuwe schooljaar.
Maar bon, ik moest enkel in de voormiddag lesgeven, we konden hier dus rond een uur of twee afspreken en dan rond een uur of drie vertrekken. Mijn wagen werd nota bene gevuld met en door jonge gasten: het jongste Vosje Jarne reed mee, en Jesse ook nog. En ik had de tank – aka. mijn Ford S-Max – ook nog ter beschikking. Maar best, want het ding zat ei- en stampvol.
Zelf voelde ik me niet bijzonder lekker, geef ik toe: doodop van de wisseling van vakantie naar lesgeven en een rug die dat niet fijn vond. Tsja.
We reden fluks naar Antwerpen om er Mireille op te vissen en reden dan door naar Nederland, naar een hele fijne locatie net over de grens. En jawel, stralend, maar echt stralend weer! Klein chanceke, precies!
Maar het was een klein beetje op, geef ik toe. Ik ben hallo gaan zeggen op ’t strand bij de tenten, aan spelkot en dergelijke, en tegen dan had Jarne onze spullen uitgeleegd. De auto werd geparkeerd, en ik ook. Als in: ik ben een uur in mijn bed gekropen vooraleer het spel in te gaan. Een paar mensen van spelleiding protesteerde daartegen, maar Lorre kent me meer dan goed genoeg: één blik op mijn gezicht was voldoende om me richting bed te sturen.
Ik heb diep geslapen, geloof ik, en daarna lukte het echt wel weer. Aankleden, schminken – vooral dat – en het spel in. En deugd dat dat deed, ge hebt er geen gedacht van!
