Omen XIII: Katrinaburg, deel twee
Na de hilarische repetities kon ik als diva niet zo veel meer doen en liep ik maar wat rond. Het viel me wel op dat ik geen enkele keer tot bij de tenten ben geraakt, toch het grootste deel van het terrein.
Op een bepaald moment – het zal al rond twee uur ’s nachts geweest zijn – ging ik me even aanmelden in het spelkot, omdat het welletjes was geweest, vond ik. En toen bleven we nog even wachten, want als het aan de spelers lag, zat de kans er wel in dat ze nog ’s nachts een scéance gingen doen om tot bij de Korda te geraken. En jawel…
Rond half drie ’s nachts gingen we opnieuw in Kordamodus, stonden we gevechtsklaar en werden we op de valreep gered van de big baddie. Alleen vertrouwden de spelers ons voor geen half haar – ik zou dat ook niet gedaan hebben – en zijn ze ons in elkaar beginnen timmeren. Allez, toch een poging, want ik denk dat wij op papier toch de drie zwaarste vechters waren, en IRL de andere twee toch vrijwel ook in het echt. Enfin, na een behoorlijk lang, bijzonder spannend moment waarbij ik echt dat dat we eraan gingen, werden de vijandelijkheden gestaakt en bleken we het overleefd te hebben.
En dan sta je daar, om half vijf ’s morgens, vol adrenaline, als oud kapot wijf. Het heeft even geduurd voor ik kon slapen, en ik ga dit zo hard bekopen, dat weet ik nu al. Maar wat een gevecht! Wat een intensiteit! Wat een heerlijke scène!
De volgende ochtend deed pijn, ja. Maar ik stond alweer vrolijk de diva uit te hangen, en uiteindelijk kwam er toch de voorstelling. Ik geef het eerlijk toe: tijdens de supersnelle laatste blabla-repetitie – er was iemand vervangen, de Bhanda Khor hebben een stamlid verloren en ze zag het niet meer zitten om mee te spelen – heb ik in mijn broek gedaan van het lachen. En de voorstelling zelf, die was ook best wel te pruimen, het publiek lag in elk geval plat. Ik heb me ongelofelijk geamuseerd, en dat is ook wel te zien aan de schitterende foto’s van Sara Brys.
Dik in orde, heerlijk ontspannende en tegelijk spannende Omen, ik ben mentaal eventjes weer helemaal opgeladen.
365 – 04 juni 2023 – Omen, de toneelvoorstelling
Omen XIII: Katrinaburg
Toen ik mijn briefing kreeg, ben ik gewoon luidop in de lach geschoten. Zoals altijd sloeg scenarist Bard de nagel op de kop: ik moet een toneeldiva op haar retour spelen! Met uitzinnige eisen en verwachtingen en vooral een immens ego, en ik hoefde me niet in te houden. Met andere woorden: gewoon puur plezier, geen politieke of andere bijbedoelingen, gewoon een toneelstuk spelen met mijn toneelgroepje en enkele gerekruteerde spelers.
Het begon nochtans met enkele dramatische scènes met Olga, het hoofd van de Korda clan. We stonden er met de drie hoogste Korda, ik proclameerde dat er zware problemen waren en duidde een aantal spelers aan dat moest meekomen voor een beraadslaging. Wat me opviel, was dat geen enkele, maar dan ook geen enkele speler blijkbaar een enkel moment twijfelde of ze wel mee zouden gaan: allen stapten zonder meer naar voor en kwamen mee.
Sara Brys heeft er trouwens een paar fijne foto’s van, al zie je Olga niet echt duidelijk. Maar een heerlijk intense scène, dat wel.
En toen, redelijk laat door een misverstand, switchte ik naar de toneeldiva. Mijn toneelmeester was al bezig met audities onder de spelers en ik ging vrolijk meedoen. Trànen gelachen! Serieus zeg, sommige mensen smijten zich echt volledig.
We konden zowaar zelfs een Bhanda Khor rekruteren! Ik kijk echt al uit naar de voorstelling zelf!
Soit, in de loop van de volgende dag probeerden we een repetitie op poten te zetten, maar daar kwam eerst een triatlon en daarna een gladiatorenduel roet in het eten gooien. Tsja, dan zijn we als toneelgroep maar uitdrukkelijk aanwezig geweest tijdens de festiviteiten, onder een paviljoentje dat we heel snel hadden ingepikt…
En toen kwamen de repetities. Echt, het is lang geleden dat ik nog zo gigantisch hard en veel heb moeten lachen, een paar slappe lachs inbegrepen. Het toneelstuk was dan ook behoorlijk kolderesk: een bizarre vorm van de Midzomernachtdroom van Shakespeare. Het vreemde was, dat het vooral een boom was die de show stal. Om een of andere reden zat er een boom in het stuk verwerkt die af en toe moest bewegen, maar Laurens heeft me doen huilen van het lachen.
Nee, echt, ik heb na de repetitie een stevige Dafalgan moeten nemen omdat ik zware koppijn had van de combinatie van te weinig slaap, te weinig vocht, te veel zon en vooral te veel lachen.
Zelden op een larp zo veel ongecompliceerde leute gehad, zeker met een idioot toneelstuk. Het was exáct wat ik nodig had. Maar de opvoering zal dus niet voor vanavond zijn, wel voor morgenvoormiddag.
De rest is overigens voor morgen.
365 – 03 juni 2023 – toneelgezelschap op Omen
Aether mini: A night at the Shamrock
Ik had lang getwijfeld of ik wel ging gaan, maar woensdag luisterde ik alsnog of er nog een plaatsje voor een figurant vrij was, en jawel, ik mocht een Ierse spelen, de zus van de Ierse dokter, de vrouw van de Vlaamse directeur van het weeshuis. Locatie: een Ierse pub, zodat ik me daar wel in mijn element ging voelen.
Wel…
Het liep wat anders voor me, jammer genoeg. De setting was meer dan in orde, het eten was excellent, maar… De Ieren zagen me precies niet graag komen: ik probeerde aanwezig te zijn bij hun bijeenkomsten maar werd telkens geweerd. Bij de adel ging ik echt niet zitten omdat ik vond dat die in de Shamrock geen plaats hadden. Een paar gesprekken met mogelijke investeerders waren wel de moeite, maar geldzaken zijn dan voornamelijk de bezigheid van mijn man, zodat ik hem dat vooral heb laten regelen.
Resultaat: ik heb me voornamelijk verveeld. Het spel liep tot twee uur, maar ik ben rond een uur of twaalf gewoon al doorgegaan, omdat ik daar toch maar zat te zitten. Het hoogtepunt van de avond was nota bene de cache die ik daarna nog gaan zoeken ben langs een bospaadje naast een beekje, in het pikkedonker, met het lichtje van mijn gsm. Tot mijn grote verbazing heb ik hem nog gevonden ook.
Thuis waren ze nog wakker want de telling van het Eurosong was net gedaan. En ik, ik was blij in mijn bedje te liggen.
Ik geef hier wel nog enkele foto’s mee, genomen door fotograaf Steven De Witte.
Duister Gent: clubvariant
Ik probeer nog zo veel mogelijk activiteiten te doen voor ik noodgedwongen een maand plat ga, en dus ging ik zeker en vast ook nog naar de Vampire vanavond. Het was overigens een ‘club’ thema waarbij de club van een van de spelers openging. Hij is daar heel ver in gegaan: er waren lasers, stevige muziek en vooral ook een act waar hij serieus voor betaald heeft: een volledige act met wat normaal gezien vuur zou zijn, maar nu LEDS waren, perfect getimed op de muziek.
Enfin, voor de rest ook een fijne, drukke avond gehad met heel veel gesprekken en dreigementen. Yup, ik begin me meer en meer thuis te voelen daar op Duister Gent.
365 – 03 december 2022 – Brujah in partymodus
Olga
Het is vreemd hoe een larp-personage, zelfs een NPC, zo domweg een onderdeel van u kan worden. Neem nu Olga Vedorsdotter, het personage dat ik voor het eerst in 2015 ben beginnen spelen op Omen. Het is een hoge NPC, en nee, ze komt niet op elk weekend voor, dat zou belastend zijn voor het scenario én de spelers die Korda spelen. Onderstaande foto was nota bene op mijn 44ste verjaardag.
Maar ze is zó zalig om spelen en ze is zó hard op mijn lijf geschreven – letterlijk, trouwens – dat sommige mensen me zo zelfs aanspreken.
Ik zag de foto van 7 jaar geleden vandaag nog voorbij komen op Facebook en ik moest eraan denken, vandaar.
En het was me vooral ook opgevallen dat Merel op mijn verjaardagscadeautjes alle mogelijke koosnaampjes en aansprekingen voor mij had gezet, en dat daar ook Olga redelijk prominent tussen stond.
Heerlijk, toch?
Omen Cambria: u was goed!
Jawel, ’t was een goedje, ondanks de voet.
Het begon al heerlijk op zaterdagavond met de begrafenis van de dochter waarvan ik niet eens wist dat ze dood was, en waarvan de spelers dus eerst niet wisten dat ik de moeder was. Tsja.
En dan begon het gedoe rond de verkiezingen, met alle mogelijke gekonkelfoes. Dat was mijn hoofdbezigheid op zaterdag, met daartussen vooral nog meer gekonkelfoes. Amusant, dat zeker! Maar doodvermoeiend, zeker door de kapotte voet en rug.
Ik ben voor het eerst ook twee keer een dutje gaan doen, gewoon omdat het niet anders kon: ergens in de namiddag ben ik een uur plat gegaan, en ’s avonds na het eten nog eens twee uur. Blijkbaar hadden de spelers dat wel door, ofwel zag ik er plots een stuk uitgeruster uit, want ik kreeg van verschillende kanten de vraag of ik goed geslapen had.
En dan was er dus die nachtelijke escapade waardoor het extreem laat werd, maar ik moest in de voormiddag als Scarlet echt nog een paar dingen afhandelen.
En dan – surprise surprise voor de spelers – mocht ook Olga heel even haar opwachting maken. De spelers waren namelijk grotendeels gestrand daar in Cambria doordat hun schepen vernield of beschadigd waren. En wie oh wie komt daar met een gigantisch schip, de Inferno? Jawel, Korda: zowel de landschout Berger als ikzelf dus. Ik moest lachen: de meeste spelers waren bijzonder opgelucht ons te zien.
Maar vooral de opmerking van de Khaliërs – het lokale bosvolk, zeg maar – deed me gniffelen: “Zo nen groten boot? Met Mannheimers? Daar gaan wij niet op, we zoeken wel een andere manier om terug te geraken! Oh wacht, het is met dat mens van Korda? Dan is het goed, we gaan wel mee.”
En toch is dat personage evengoed een genocidepleger, toch? Tsja…
Met zeer veel dank aan Sara Brys voor de fijne foto’s!