Geplaatst op

Aether Shamrock: Visions, family and brotherhood

Een nieuw weekend, een nieuwe larp, zo lijkt het wel. Maar dit was een éénavondevenement van Aether, een Shamrock. De organiserende spelers hadden me specifiek gevraagd of ik een bepaalde rol wilde komen spelen, en dat zag ik meteen zitten: gravin Frédérique Marie Estelle d’Oultremont de Wégimont de Duras de Renesse-Breitbach, jawel. Ik heb toch wel moeite gehad om mijn eigen naam te onthouden, ja.

Ze mocht al wat vooruitstrevender zijn qua mode dan de rest, en daar was ik blij mee, want ik heb niet meteen adellijke kleren uit die tijd liggen, maar had dus wel een charlestonkleedje met de juiste accessoires liggen. Combineer dat dan met een boa en de parels van mijn moeder, en het geheel mocht er wel wezen, ja.

Ik heb me prima geamuseerd, moet ik zeggen: de rol lag me wel en ik kreeg veel spel, in tegenstelling tot de vorige keer waar ik me echt verveelde. Dus ja, fijne avond gehad. De vaste larpfotograaf was er ook weer, en Steven Dewitte heeft ook de gravin mooi vastgelegd, waarvoor dank.

Geplaatst op

Eternicaans Epos, dag twee

Het was me het zaterdagje wel!

Ik heb me kostelijk geamuseerd met mijn spook en de mensen – inclusief mezelf – danig op de zenuwen gewerkt met mijn gegil. Ik denk dat ik toch wel een honderd keer zal gegild hebben, en op den duur waarschuwde ik mijn omgeving met een kort “Oren dicht!”. De eerste keer keken mensen altijd vreemd op en reageerden niet meteen, de tweede keer gehoorzaamden ze altijd onmiddellijk. Onderstaande foto zegt het zo een beetje al:

Het heeft echter een hele tijd geduurd voordat de spelers ook echt een oplossing kwamen zoeken om me weg te krijgen. Ik begon ook spelers levenspunten af te nemen, en toen werd het dus wel wat ernstiger, ja.

Enfin, net voor het avondeten zijn ze erin geslaagd mijn probleem op te lossen door mijn graafje te vernederen, en dat was dat. Oef! Zoals velen zeiden: “Ik HOOR die foto gewoon!” Vreemd ook dat mijn stem het gewoon uitgehouden heeft. Stemtechniek FTW!

Larpfotograaf Steven Dewitte heeft stapels foto’s genomen en ik geef hieronder een paar voorbeelden, zonder al te veel medemensen op de foto.

Zo’n slagroomtaartbruidsjurk, dat was overigens altijd al iets dat ik ooit eens wilde dragen, maar geloof me, ik heb het gehad intussen. Afgevinkt op checklist.

En na het eten was er het bal, en geloof me, ik heb nog geen enkel larpweekend gehad waarop een dansfeest ook echt goed gelukt is, maar hier werd volop gedanst. Lag het aan het live orkestje? Aan de dansinitiatie? Aan het feit dat iedereen erop gekleed was? Geen idee, het was de max. Zelfs ik heb staan dansen, al vond de rug dat niet zo leuk.

Enfin, geslaagd weekend wat mij betreft. Goed gespeeld, goed gecast, goed gegeten, goed geslapen, en meer moet dat niet zijn.

Geplaatst op

Eternicaans Epos

Het was zo’n vijftien jaar geleden dat ik nog op Epos was: te druk met andere dingen en andere larps. Maar Haven is afgelopen en we zijn met het handjevol Vossen dat nog over is, op zoek naar iets anders. En dus kwamen Mireille (+ Arend), Jarne en ik hier figureren om nog eens de sfeer op te snuiven.

De spelers waren uitgenodigd in een grafelijk kasteel voor een bal, maar wat ze niet wisten, is dat de gravin was vermoord door haar lieftallige echtgenoot en nu wraak zocht. Ik had de instructies gekregen het gezag van mijn graafje te ondermijnen en vooral ook luide kreten te slaken als een banshee.

Mijn outfit aantrekken duurde wel eventjes, compleet met schmink en al, en toen vond de spelleiding dat de graaf misschien eerst beter wat gezag kon opbouwen, vooraleer ik dat moest ondermijnen. Na twintig minuten werd ik dus al uit het spel gehaald. Serieus…

Maar gelukkig hadden ze een tweede rol voorzien, een modecritica die op het bal was om daar iedereen te bekritiseren en af te breken. Goed gelachen, jawel.

Het bal is wel pas morgen, maar bon, ik heb me dan al geïntroduceerd. En ja, ik ben relatief vroeg gaan slapen, was ook nodig, en zoveel was er nog niet te doen voor mij.

Geplaatst op

Namiddagje Vilvoorde

Vilvoorde, zegt u? Daar ligt toch gewoon de viaduct?

Jawel, maar dat is blijkbaar zoveel meer… Ik moest er vandaag zijn voor de figurantendag van Eternicaans Epos, en ik zag dat de stad gigantisch veel veranderd is sinds ik er 25 jaar geleden les gaf… Nu, ik heb ook niet die route gevolgd die ik vroeger van station tot school fietste, we zaten aan een fijn pleintje. Na de briefing gingen Mireille, Arend en ik dan ook eerst een koffietje drinken, zo rond half vijf? En toen wilde ik nog snel een paar caches doen. Man, heb ik me daaraan mispakt! Die “paar cachekes” bleken in een prachtig, maar echt ronduit prachtig oud park te liggen, het park Drie Fonteinen waarin je zo de mensen uit pakweg Bridgerton zag flaneren. De bomen zijn ook uit die tijd, de hele inrichting van het park eigenlijk, en ik was er meteen verliefd op. Ik ben er dan ook bijzonder lang gebleven, ondanks de regendreiging, ondanks het feit dat ik moegewandeld was, ondanks het feit dat ik veel later dan gepland thuis ging zijn, ondanks het feit dat ik serieus honger begon te krijgen.

Ik heb het parkgevoel echt niet op foto kunnen krijgen, maar ik heb het wel geprobeerd. Het is veel weidser, veel majestueuzer dan je zou denken, daar onder die viaduct…

Het was kwart voor negen voordat ik opnieuw aan de auto stond, lichtjes blauw van de honger. Ik besloot dan ook om, als ik een frituur of een pita zou tegenkomen, dat ik zou stoppen, maar er niet voor zou omrijden. En lo and behold, wat is zowat het eerste dat ik zie? Een fijn frietkot. En ja, het heeft gesmaakt, ook al was het te veel voor mij.

Heerlijk uitgewaaid, enorm genoten van mijn dagje. Echt.

Geplaatst op

Een proefje van een nieuwe larp: Phoenix

Nu onze favoriete larp ermee gestopt is, zijn wij, de Vossen, een beetje ontheemd. Een jaar of twintig geleden zijn we gestart als groep op Avatar en zijn dan samen beginnen spelen op Poort, maar we kenden elkaar wel al langer.

Toen Poort stopte, gingen we naar Haven, al waren we er daar niet bij van in het begin omwille van Els. Maar uiteindelijk speelden we er doodgraag: de Taoxka waren kleurrijke, controversiële figuren, maar ongelofelijk amusant om te spelen. En toen stopte het. En zat ik met mijn rug, had Mireille long covid, was Sabrina de goesting om te spelen wat kwijt en zag Hanneke het ook niet zo meer zitten omdat ze vond dat ze te weinig onthield van de plots. En Jarne, die ging een beetje zijn eigen weg als NPC.

We gingen dus met zijn allen wat rondkijken om te zien wat ons het beste zou liggen. Mireille was heel lovend over Testament, dus dat is een mogelijkheid. Binnenkort gaan Mireille, Jarne en ik NPCen op Eternica, en op Omen en Aether ben ik zelf een overtuigde NPC.

Vandaag ging ik, op uitnodiging eigenlijk, eens kennismaken met Phoenix, een postapocalyptische larp met zowat de standaard spelers allemaal, en een spelleiding die ik ook wel ken, ja. Ze hadden voor mij een fijn rolletje als rechterhand van een syndicaat van prostituees dat blijkbaar wel wat invloed heeft. Die Ladies in Red gaven een gemaskerd bal en daar kwamen redelijk wat spelers op af. Natuurlijk geeft zo’n éénavondlarpje niet de sfeer van een heel weekend, maar je voelt wel of de stijl je past.

Voorlopig ben ik er nog niet helemaal uit of het wel iets voor ons is, maar ik heb me wel geamuseerd. En die outfit, yup, dat zag ik ook wel zitten. Met nogmaals dikke kussen voor Saartje die me het kanten maskertje gaf dat perfect onder mijn bril past.

Geplaatst op

Omen mini

Dit voorjaar komt er geen groot weekend van de larp Omen, zowat mijn favoriet. Daarom kwam er dus wel een mini, lees: een éénavondevenement, van 17.00 uur tot een uur of 2 ’s nachts. Het werd georganiseerd door een speler, maar spelleiding voorzag wel degelijk bijkomende plot en bijkomende figuranten, waaronder ik dus.

Voor de gelegenheid speelde ik een Ranae, een zigeunervrouw met een heel eigen agenda, die het Orakel van Pandosia werd genoemd. Ik dacht: ik neem mijn tarotkaarten mee, wie weet kan ik daar nog iets mee doen.

Wel…

Ik heb de hele avond toekomsten zitten voorspellen, en sommige daarvan konden nog perfect juist zijn ook! Het helpt natuurlijk dat ik de spelers ken en dat ik weet waar ze mee bezig zijn: je kan heel veel uitleggen op de manier die zij willen horen. Enfin, ik heb me daar ook echt wel goed mee geamuseerd: de gezichten waren soms zalig om te zien.

Al bij al was het drie uur tegen dat ik thuis was vanuit Geel, wat dus nog bijzonder goed meeviel.

En foto’s van het paarse gevaarte – ik was voor 50 tinten paars gegaan – die komen er hopelijk nog aan. Ik ben zelf benieuwd.