Geplaatst op

Lunchdate

Op de laatste Aether hadden ze me ’s nachts gevraagd om snel even een vroeger NPC-personage te komen spelen, zodat ze dat stukje plot konden afronden. Blijkbaar wilden ze haar daar ook laten doden. Euh, ik protesteerde, niet omdat ik dat op zich zo erg vond, maar wel omdat dat personage met een andere groep spelers echt nog wel spel had en dat er zelfs naar gevraagd was bij het begin van het weekend.

Blijkbaar wist deze vernieuwde spelleiding daar niet echt van, of hadden ze dat in de database niet opgemerkt. Ze lieten haar dus ternauwernood ontsnappen, en vandaag kwam Laurens speciaal uit Brugge om te bespreken wat ze precies had uitgespookt vorige weekends dat plot opgeleverd had.

Ik nam hem mee naar de Ooievaar: rustig, gezellig, niet duur en ook wel een beetje zijn ding als zijnde een sociaal restaurant. En het waren net frietjes, en ze hebben daar ongemeen goeie frieten.

Soit, na een dik uur kwamen we nog bij mij thuis een koffie drinken en het gesprek afronden. Geen idee wat ze er nu verder mee gaan doen, maar Laurens gaf toe dat hij ook wel inzag dat het jammer ware geweest mochten we het personage daar laten sterven hebben, want er zit nog zo veel meer in.

Maar eerlijk? Ik speel haar niet zo graag, ze ligt me niet helemaal. Maar toch: alles voor de plot, alles voor de spelers. En mij heeft het een fijne middag en een lekkere lunch opgeleverd.

Nog eens merci, Laurens!

Geplaatst op

Omen Rollercoaster

Het was enkel een mini – één namiddag en avond dus – maar het voelde als een volledig weekend: de Omen mini die eigenlijk had moeten draaien rond de verloving van Eric Ragnarson. Maar man, wat was dit een rollercoaster! Het begon allemaal rustig omdat enkele van de hoofdrolspelers pas later kwamen, maar na het eten brak het hele rumoer los. Ik vreesde even voor het leven van Olga, en heel terecht, zo bleek.

Ik heb uiteindelijk gespeeld tot vier uur en moest dan nog naar huis rijden, ik was dus pas thuis tegen zessen, maar ik heb me ongelofelijk goed geamuseerd! Jammer genoeg was dit wellicht de zwanenzang van Olga Vedordotter, mijn meest geliefde personage ooit. Omen houdt in oktober nog één weekend, en gaat dan eventjes in pauze. Als ze besluiten verder te gaan, komt er een reset, want er zat zodanig veel politieke plot in verweven, dat het voor figuranten bijna niet meer te doen was om een briefing te memoriseren.

De wereld blijft dan gelukkig wel behouden, dat hoeven ze niet opnieuw uit te schrijven, maar personages zoals Olga verdwijnen dan.

Mijn hoop is dat er nog een extra mini komt met het huwelijk van mijn neefje, waar Olga dan waardig afscheid kan nemen, voor ze terugkeert naar Midmark.

Maar wat hou ik van de wereld van Omen… Hard, duister, gritty, en tegelijkertijd zo zalig. Kudos aan het spelteam dat dit uitgewerkt heeft en blijft uitwerken: ik hoop ongelofelijk hard dat jullie de energie vinden om verder te gaan.

Geplaatst op

Aether: de conclusie

Awel ja, dat het een zalige editie was! Op zich had mijn rol niet zoveel om het lijf, maar ik was wel continu in de weer en deed blijkbaar wel mijn deel van het spelplezier. Man, geen idee hoeveel volk ik verbonden heb, pijnstillers heb gegeven – lang leve de M&Ms! – spuiten heb gezet en dies meer. Mijn persoonlijke plot – een onverwacht weerzien met de vader van mijn 23jarige zoon die van diens bestaan niet af wist – viel een beetje in het water wegens te veel andere dingen, en het proces rond de verdwijning van medicatie werd zonder mij opgelost, zo bleek: ik was niet langer een verdachte en ging niet terechtstaan.

Ik heb me gigantisch geamuseerd, de rug was moe maar deed eigenlijk niet echt pijn, maar dat kan ook aan de pijnstillers gelegen hebben: mijn bakkes is echt niet in orde, maar daarover later meer.

Leuk was ook dat ik plots onverwacht nog mijn mafiabaas moest gaan spelen. Ik had gelukkig andere kleren bij die daarvoor konden dienen – en ik leende een bloes van Valerie – en het kwam al bij al nog wonderlijk goed uit toen spelleiding het me kwam vragen. De zuster was namelijk aan het bekomen van de drukte en de afwijzing van haar vroegere minnaar en had een whiskey gevraagd. Ze kreeg blijkbaar een vierdubbele, maar aangezien ze dat eigenlijk nooit drinkt, had ze dat niet door en kiepte ze dat in één teug naar binnen. Resultaat? Een behoorlijk zatte zuster die haar hart uitstortte bij een van de spelers. Tsja. Blijkbaar kwam dat bijzonder geloofwaardig over, want toen ik dat verder uitspeelde en Jonas me dan ook zogezegd in bed stak, kwam het bericht bij spelleiding – die op me zaten te wachten voor dat mafiastuk – dat ze me noodgedwongen in bed hadden gestoken. Waarop ik enkele minuten later, in andere tenue, vrolijk binnenwalste bij de regie en me klaar voor een confrontatie verklaarde.

Deze ochtend heb ik me ook gigantisch geamuseerd met het uitspelen van de kater, waarbij ik zeer twijfelachtig naar mijn karige ontbijt staarde, veel water dronk, ineenkromp bij elk geluidje en zeer weinig van zeg was. Het leverde me de vraag van Chelsey op of ik iets van Dafalgan of zo wilde. Waarop ik uiteraard nee zei, en pas tien minuten later haar euro viel dat ik helemaal geen alcohol drink en dus ook geen kater kon hebben. Score!

Soit, het was een goeike dus. En bonus: ik heb het net gehaald tot thuis zonder bij te laden.

Geplaatst op

Aether Sintel in Baarlo

Het was alweer een stevig eind rijden, richting Baarlo, maar het kasteel was ook wel de moeite, ja.

En dit was uiteraard nog voor het volk zich aandiende, al stond het personeel wel al klaar. Goed zot, die mensen: zich een heel weekend vrijwillig uitsloven…

Mijn rol was dus hoofdzuster in de ziekenboeg van de hertog die zijn kasteel had opengesteld voor officieren, aangezien het front tegen de Pruisen – een alternatieve tijdlijn in 1925 – nu echt wel vlakbij was.

Ik had ook nog wel persoonlijke plot, maar vooral de ziekenboeg draaiend houden, wat soms wel wat inventiviteit en creativiteit vergde, maar waarmee ik me stevig heb geamuseerd.

De foto’s zijn overigens van Sara Brys, een van onze vaste larpfotografen.

Geplaatst op

Omen Valckensteyn, deel 2

Mijn tweede rol was die van Drusilla, een Orestiaanse handelaar die vooral dan met Koens personage speelde. Dik in orde, want ik beschouw Koen echt wel als een van mijn vrienden, en hij had met zijn groep ook een fantastische tent: een hele grote ronde yurt met in het midden een vuurschaal en een rookgat. Ik heb er quasi de hele tijd gezeten, alle gesprekken gehoord en op die manier ook alles doorgegeven aan de vijand. Ha ja, ik was de grote sponsor van de troepen van de Ram, maar niemand heeft de moeite gedaan om ook maar een paar woorden met me te wisselen. Ik heb links en rechts hele duidelijke hints gestrooid, maar bon. De gezichten op het eindgevecht waren dan ook mooi toen ik gewoon van de spelerskant naar de overkant wandelde, de officier van dienst een zoen gaf en toen een knuffel aan koning Fintan IV. Tsja…

Wolf speelde intussen ofwel een spook, een schildknaap die op zoek was naar het zwaard van zijn meester, ofwel een jonge edelman die zijn zus probeerde te redden. Veel is er van die laatste plot niet in huis gekomen – ook hier beten de spelers niet – en heeft hij vooral diverse vechtrolletjes gespeeld. Ik hoop dat hij zich toch een beetje geamuseerd heeft…