Geplaatst op

Haven Mini

Ik was wel verbaasd toen ik ergens in december de uitnodiging kreeg: de mensen van de Blauwe Lotus (voor wie niet mee is: dat is een van de facties op de Havenlarp, waar ik die beschilderde met haar pluimen speel) wilden eens met ons samenzitten en dus een avond een mini plannen. Enkel Blauwe Lotus en Taoxka. Euh, oké dan?
Mireille, Sabrina en ik konden ons vrijmaken, net zoals een tiental mensen van de Lotus en twee van spelleiding. Jawel, het was gesanctioned met scenario en al.

We zaten in een kleine hoeve met slaapplaats in Rijmenam, en er is die avond vooral veel gediscussieerd en informatie samengelegd, wat wel eens nodig was, ja. Veel bijgeleerd, inderdaad.

Ook wel een fijne avond gehad, dat ook. En netjes tegen twee uur gaan slapen. Ik had nog getwijfeld of ik ’s nachts nog naar huis zou rijden, maar daar zag ik eigenlijk toch tegenop. Bart is grieperig, en morgen moet Kobe om tien uur in Sleidinge staan voor zijn GEJOconcert. Dan moet ik nog koken, de was doen en mijn vader ophalen, het wordt nog druk.

Goh ja, als ik hier dan om kwart voor negen kan vertrekken, moet dat wel lukken, zeker?

Geplaatst op

Aether Expo

Aether, het is duidelijk iets aparts, en iets dat vooral ook smaakt naar meer.

Ik had van spelleiding twee stevige rollen gekregen: enerzijds die classica waarover ik het gisteren had, anderzijds de rol van een ter dood veroordeelde engeltjesmaakster. Ik kan er geen details over geven – wie weet lezen er spelers mee – maar dat was heel intens. Ze zat in de gevangenis en kon dus maar af en toe bezocht worden, waardoor ik haar maar heel af en toe moest spelen. Maar ik heb er zelf een aantal keren door gehuild, ik heb verschillende spelers doen huilen – de emoties laaiden hoog op – en ik ben er zelfs in geslaagd spelleiding, die bij alle scènes aanwezig was omdat het te belangrijk was, twee keer de tranen in de ogen te doen krijgen. Mission accomplished!

Het idiootste was wel dat toen mijn eerste personage opgepakt, ondervraagd en in de cel gegooid was en ik nog een dik half uur had voor ik Aline moest spelen. Ik moest nog eten – de meesten hadden dat al gedaan – maar ik wilde dat niet raprap in een hoekje van het spelkot doen. Ik trok dus snel iets neutraals aan, zette een nieuw hoedje op, nam een bord eten, en ging in de grote zaal eten. Alwaar meteen iemand op me toekwam, die wellicht dacht dat ik nog mijn vorige personage was. Waarop ik ter plekke iets uit mijn duim zoog en me voorstelde als journaliste van de Raetsburgse Post. En meteen een gans verhaal te horen kreeg, een verzoek tot interview later, een visie op de expo kreeg – met toestemming te citeren – en een hoop extra. Euh…

Ik ben dan maar Aline gaan spelen, en een goed uur later teruggekomen als, jawel, die journaliste. Die heeft intussen massa’s contacten, zowel in de hogere als lagere echelons, samenwerkingsverbanden, artikels op stapels en een hoop informanten. Bijzonder grappig, gezien het feit dat het een zelfverzonnen personage is. Ik heb het ook doorgestuurd naar spelleiding en ze gaan het personage behouden, zeggen ze.

Ik schreef na het evenement in de groep van Aether op Facebook:

Man, wat was me dat zeg! Hoeden, waaiers, juwelen, enkels…
Ik heb me gigantisch goed geamuseerd, en ik wil vooral Raf en Peter bedanken voor het vertrouwen om me die ongelofelijke rollen neer te laten zetten. Ik ben het hele weekend druk bezig geweest, maar toch een paar hoogtepunten:
– het gesticuleren met de waaier. Bedankt voor de tip, dames, ik ga er me een paar extra aanschaffen.
– het openen van het artefact en het mooie spel errond. Sorry, lieverds!
– de ondervraging. Het was dan wel niet de ondervraging die je verwacht had, Bart, dit was ook een mooie.
– het immens mooie spel rond Aline. Steven en An: het was het waard.

En dan het feit dat ik even tussen twee rollen door toch ingame wilde eten, snel iets van gepaste kleren aantrok, ging eten, aangesproken werd, en plots een journaliste van de Gazet van Raetsburg bleek te zijn. Die intussen een deal of twee heeft, drie afspraken voor interviews, materiaal voor een artikel of zes, en waarmee ik me bijzonder goed geamuseerd heb.
Bedankt iedereen om mijn eerste Aether meteen een succes te maken. Ik kom terug.

 

Geplaatst op

Aether: wat een ervaring!

Bon, gisteren had ik dus officieel de weirdste larpinpaksessie die ik al gehad heb: lange rokken, hoeden, parels, hakjes, handschoenen, bontjas… Ik stelde me de vraag of er nog zo van die dingen waren die Aetherspecifiek zijn. Want ik had al het gevoel dat ik hier niet met mijn combats ga moeten aan komen zetten.

Gelijk had ik. Man, wat een ervaring! Je wordt meteen ondergedompeld én meegezogen in de maffe wereld die Aether is. Denk de Belle Epoque, maar dan in een wereld waarin er in 1890 een zware oorlog was die gans Duitsland heeft vernield en de kaarten grondig heeft geschud. Er zijn vreemde dingen aan de hand, en er is een stevige steampunk invloed: er zijn zeppelins, wapens allerhande, wagens, mensen die deels cyber zijn, rare machines… Denk Jules Verne, of His Dark Materials van Pullman.

De graad van afwerking, het oog voor detail is immens, iets wat ik nog op geen enkele andere larp heb gezien. De meeste deelnemers hebben zelfs visitekaartjes laten drukken met hun gegevens op, fenomenaal. Het bestek, de bediening, de kleren, de lettertypes, de kandelaars, de lampen, de telefoon…

Ik speel een classica die getrouwd is met een befaamd Duits archeoloog, en samen zijn we op zoek naar resten van Atlantis en Thule. En ik heb een voorwerp meegebracht uit IJsland, waar we op zoek waren naar bewijzen voor de Holle Aardetheorie van Plato.

Heerlijke rol om te spelen, overigens. Niet het hele rijke zoals Madame Lacroix van FN Herstal, of Madame La Duchesse d’Armagnac, maar toch wel die kringen. Fijn fijn fijn.

 

Geplaatst op

Korda on tour

Anderhalve week na Omen, en het kriebelt nog steeds. Toen ik vorige week donderdag op mijn FB schreef dat ik op mijn eentje op café zat – een koffie in de Labath tijdens Merels blokfluitles – had Wim geantwoord dat hij gerust wilde afkomen. Mind you, die woont in Balen, op anderhalf uur rijden zonder verkeer. Donderdagavond tijdens de spits? Dik twee uur.

Geen goed idee dus, want ik had ’s avonds ook nog koorrepetitie. Maar ik vond het wel een bijzonder fijn idee, en dus spraken we af dat hij vandaag ging langskomen om gezellig iets te drinken. En hij mocht gerust nog andere Korda meebrengen, mochten die willen. En jawel, na dik twee uur in de auto stonden hier, iets over achten, Wim, Mathias en Lorenzo.

Het werd een gezellige avond van kletsen over Omen, de Korda, larp in het algemeen, maar ook andere dingen. Er werd geschaakt, er werd bier gedronken, er werd gelachen, en rond middernacht reden ze terug naar huis, anderhalf uur.

Goed zot, zeg ik u, maar wel zalig. Een hele fijne avond gehad.

Geplaatst op

Getting too old for this shit…

’t Is dat ik zo graag larp he, want ik geef het u op een briefje: het is een immens gedoe. En dan moet ik nog niet eens zelf mijn gerief in en uit mijn auto sleuren – bedankt, lieve familie en vrienden – maar dat opruimen he… Deze cartoon vat het immens goed samen:

Geplaatst op

Omen XI Witfort: de bedenkingen

Dit was wat ik na het weekend neerschreef op de Facebookpagina van het evenement:

Geloof me, niks zo goed om uit de Omenbuzz te geraken dan u in gala te moeten opkleden. En dan kleedt ge u weer om, opent ge uwe FB, en komt die buzz keihard terug.
Ik heb me gi-gan-tisch geamuseerd.
– Dank u, spelleiding, om me de kans te geven dit fantastisch personage te mogen neerzetten. Het voelt veel meer aan als een speler dan een figurant, zij het dan eentje met doelen die voor mij bepaald worden, maar verder zelf ook geen flauw idee van wat er staat te gebeuren. Héérlijk.
– Uiteraard een dikke knuffel voor mijn Korda crew. Serieus gasten, gulder mist allemaal een paar vijzen. Een audiëntietent? Voor Olga, ingericht en al? Bende zotten. Het was fantastisch om met jullie te mogen spelen, en ik hoop dat Olga jullie niet al te veel heeft doen afzien. Ik voel me zo ongelofelijk welkom, bedankt. Echt.
– Glashtyn. Dat er bij jullie een vijs los zit, dat wist ik al lang. Commodore, bedankt voor de brutale eerlijkheid, de Golyndische visie, om me nog meer te doen twijfelen. Voor het vertrouwen rond de kinderen, voor het bezorgen van een trauma. En voor de tranen met die laatste opmerking. Klootzak
– Isabella, voor die maffe bevalling. Gij gestoord wijf gij ^^
– Eph, voor de intensiteit. Om Eph te zijn.
– Roys, voor het fijne rollenspel.
– Kentigern, om zo fantastisch mee te spelen, ook al waren we u nogal aan het ambeteren.
– Prins Harald, voor de verstandhouding en de gesprekken. Eindelijk een prins die me ligt.
– Dames, voor het fruitbuffet. Ik kan al niet wachten op de Westerlandse boomgaarden.
– iedereen die aan mijn vuur is komen zitten. Het was er druk, maar het was er gezellig en divers. Ook al werden de aanzetten tot feestjes keer op keer brutaal verstoord.
– een speciale vermelding voor mijn ridder Olaf. Ge weet wel waarom, Wim. Hartjes.
– al de rest die ik vergeten ben, want dat is altijd opnieuw zo.

Ik had een superweekend, ik ben helemaal opgeladen voor de komende examens. Merci allemaal.

Geplaatst op

Schizofrene dag

Deze ochtend liep ik nog rond als Olga, een vikingvrouwe, met lijfwacht om me heen, een grote bek opzettend tegen een of andere jonker.

Rond de middag sprong ik in mijn auto, reed gezwind huiswaarts, at iets, nam een douche, tutte me uitgebreid op, en reed richting de Machariuskerk om er een klassiek concert te zingen. En te presenteren zonder micro, dat ook. Ugh.

Ik kan je verzekeren: ik ben nog nooit zo snel uit een LARPvibe geraakt als vandaag.  Het concert was goed, gelukkig, en de presentatie, welja, ik heb mijn best gedaan om tot aan het einde van de kerk te geraken met mijn stem.

Maar het contrast was groot. Echt Jeckyll-Hyde, geloof me. En Bart en Merel zijn komen luisteren en vonden het goed, en dat deed me echt veel deugd.

 

Geplaatst op

Omen XI: Witfort

Dat het echt toch mijn favoriete larp blijft, zeker als ik Olga Vedorsdotter mag spelen, burggravin van Korda.

En al zeker sinds er de Korda Boys zijn. De jonker was dan wel niet mee, zijn entourage wel, en vooral ook ridder Olaf. Die voor Olga gewoon een audiëntietent voorzien had, compleet met tafeltje met kandelaars, attributen en een koninklijke stoel. Goed zot, die mannen! Ik was bijna van plan om ook in de tent te slapen, Wim had zelfs mijn bed mee, maar aangezien er geen elektriciteitskabels mochten liggen en mijn elektrisch dekentje dus niet bruikbaar zou zijn, heb ik het maar zo gelaten. Misschien maar best ook, want het was behoorlijk koud.

Maar verder?

Een moeilijk geval, met een koning en een kroning en vuige plannen en twijfels en keiharde gesprekken en nog meer twijfels. Olga, die voelt echt aan als een speler. Met door spelleiding opgelegde doelen, dat wel, maar verder mag ik zo volkomen mijn goesting doen, met het volste vertrouwen van spelleiding.

Zalig, echt zalig. Een beter verjaardagscadeau dan dit soort dingen kan ik me niet wensen.