Weba en andere onzin

Ons ma had al een paar keer gezegd dat ze nieuwe kussens wilde voor in haar zetel, en dat ze bij iemand zo schoontjes had gezien, zo van die limoengroene, en dat die van de Weba kwamen, en of ik daar niet ne keer kon omgaan. Probleem van kerstcadeau meteen opgelost, zou ik zo denken.

Ik laadde tegen een uur of elf de drie kinderen in de auto, nam de afmetingen van onze huidige zetel mee, samen met een vouwmeter, en we reden richting Weba. Onze zetel is intussen twaalf jaar oud, en eigenlijk toch wel stilaan aan vervanging toe. ’t Is de max van een ding, met ideale afmetingen, maar hij begint er echt wel versleten uit te zien – plekken en zo – en aan de verbinding tussen de twee zetelhelften zit er een balkje dat nogal voelbaar wordt.

Ik heb een drietal zetels in aanmerking laten komen, maar eigenlijk feitelijk heb ik mijn goesting gevonden, maar dan wel omgekeerd qua opstelling en in het donkergrijs. Heel erg gelijkend op onze huidige zetel, eigenlijk feitelijk.

IMG_0769

We dronken er iets terwijl ik aan een verkoper alle gegevens vroeg, en gingen daarna op zoek naar de bewuste limoengroene kussens. Gelukkig moest ik enkel nog snel puree maken thuis, want intussen hadden de kinderen wel honger gekregen.

Na het eten werd er wat gelummeld, en tegen drie uur moest Wolf nog maar eens naar de kinesist. Ik nam nog eens alle kinderen mee, want ik had gezien dat er in de buurt twee geocaches waren: eentje heel ingenieus weggestoken in een voortuin, en een andere heel ‘smerig’ weggestoken langs de parallelweg van de R4.

Helaas was intussen Merels humeur omgeslagen, zodat ze aan het brullen gegaan was. Heel gezellig, heel leuk, zodat we maar gewoon terug naar huis reden. Maar bon, we hadden op zijn minst toch een klein beetje buitenlucht gehad en een kort wandelingetje gemaakt.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *