Nee nee nee nee nee!

Nope, geen Gentse Feesten met Merel vandaag 🙁

Mijn rug is het namelijk weer aan het begeven. Ik ben opgestaan met een stevige zeurderige pijn, in die mate dat ik mijn stok weer heb bovengehaald, de hele dag in de zetel heb gelegen, en tegen vier uur toch nog naar de kinesist heb gebeld. Gelukkig zag Kirsty er geen graten in om me nog om half negen te laten komen, en ze bevestigde dat ik inderdaad niet helemaal recht meer stond. Na een stevige behandeling – en een fijne babbel – is het wel wat beter, maar helaas niet in orde. Goh, ik hoop zo hard dat het niet erger wordt…

Helaas was het ook net vandaag dat ik met Bart naar de Gentse Feesten ging gaan, ’s avonds dan wel te verstaan. Ze gaan met de ganse ploeg van Wijs naar Polé Polé met VIPtickets, Dirk trakteert. Helaas… Ik kan amper deftig recht staan, laat staan dat ik met de fiets in het centrum geraak en dan de rest van de avond moet staan en dansen.

Blah blah blah.

Morgen beter, zeker? Op hoop van zegen…

Zo’n dag dus, die nog min of meer goed kwam

Het begon eigenlijk al goed vanmorgen: ik stond netjes om half tien bij de kinesist, die me met een verwonderde blik aankeek. Ik stond niet in haar agenda? Tiens, want dat had ze me nochtans zelf gedicteerd vorige donderdag. Maar ze snapte al wat er gebeurd was: aangezien ik nogal flexibel ben qua uren, had ze me eruit gegooid, en ging ze me bellen voor een nieuwe afspraak. Wat ze prompt vergeten was. Juist. Maar ze gaf me wel een nieuwe afspraak om half drie, en meteen eentje voor vrijdag om half twee.

Ik deed dan maar wat boodschappen, sakkerde op de vervloekte regen, en reed naar huis. Op zo’n momenten mis ik ons ma, en dan vooral een telefoontje van haar om eens goed te zagen over dat grijze weer dat maar aanhoudt, en het gebrek aan zon, en die verdomde regen, en… Ik zette iets gelijkaardigs op mijn Facebook, en prompt ging de telefoon: een vriendin van me die eens lekker wilde zagen over dat vervloekte weer! Zalig gewoon! Ik fleurde zowaar helemaal op van dat telefoontje. Enfin, telefoon, want we bleven denk ik een half uur kletsen.

Intussen was trouwens ook de zon er eindelijk doorgekomen en genoot ik intens. Iets later ging dan ook nog de bel: een lieve collega die in naam van al het personeel een kaartje en bloemetje kwam brengen. Awel, dat doet deugd…

Ik moest me nog haasten om te eten, want om half twee stond ik dus opnieuw bij de kinesist. Die me alweer met een verwonderde blik aankeek: ik was een uur te vroeg? Godver, inderdaad, in al mijn haast had ik me nog vergist ook. Dju toch.

Intussen was de zon volop aan het schijnen, was er een stralend blauwe lucht, en voelde het buiten zowaar lenteachtig aan. Ik ben niet naar huis gereden in dat uurtje, maar een eindje verder in Evergem een cache gaan zoeken die een halve kilometer ver in een boerenslag lag. Mijn jas heb ik zelfs in de auto laten liggen, een dikke gilet was voldoende. Alleen had ik nieuwe schoenen aan, en in die half overstroomde, modderige slag was dat niet bepaald mijn beste idee, maar bon, het was wat het was. Met enige moeite heb ik de modderige cache gevonden, maar ik heb wel een uur lang lopen genieten, daar buiten in de zon.

Om de cache te vinden had ik een oude riek meegebracht, want hij lag begraven onder een heel dun laagje. Ik denk dat ik toch eerst een baksteen of vijf heb opgegraven, voor ik erop uit kwam, en ik was blij dat er hier en daar serieuze plassen stonden waarin ik mijn handen kon afspoelen.

Enfin, al bij al werd het toch een bijzonder aangename dag.

 

Druk!

Komt dat tegen zeg: ik had een verschrikkelijk drukke middag, en mijn lijf heeft het uitgehouden! Ik ben wel pompaf en doodop nu, maar bon.

Het begon met Bart die na het eten richting station moest. Ha ja, hij heeft tot na nieuwjaar geen rijbewijs, dus ik ben chauffeur van dienst, als het lukt. Brussel is te ver voor me, maar het station is geen probleem. Bon, Merel en Kobe – Wolf zit op GWP in Bredene – mee de auto in, en wij om kwart na een richting station. Bart werd netjes afgezwierd, en wij reden terug de R4 op, naar Kobes muziekles in Evergem. Kwart voor twee draaiden we de parking van de Aldi op. Yup, die ligt naast de muziekschool, en we hadden nog margarine nodig om verjaardagscakes te bakken. Maar zo maar even een pakje boter halen draaide uit op gewoon boodschappen doen, een halve koffer vol.

Merel hielp me alles in te laden, en we reden verder, richting de speelgoedwinkel. Morgen is het haar verjaardag, en ze krijgt een giga Barbiehuis van ons, maar dat komt maar over twee weken toe, vrees ik. Ik vond het zo zonde om dan op haar verjaardag zelf met lege handen te staan, en ik had gedacht om zelf nog een barbie te halen voor haar. Alleen is mijn dochter nogal eigenzinnig, en was ik er redelijk van overtuigd dat ik de verkeerde Barbie zou kiezen. Dat bleek ook zo te zijn: in de winkel ging ze resoluut voor de barbiefiets. Ha ja, poppen had ze al genoeg, ze wilde liever nog extra’s.

Aansluitend reden we naar de Aveve om onze voorraad croissants aan te vullen, en voedingskleurstof te halen voor de cakes.

Tegen dat we thuis waren, was het dus kwart voor drie, en ging ik na het uitladen snel snel nog even liggen. Even, want om drie uur moest ik alweer bij de kinesist zijn. Merel bleef thuis tv kijken, en ik liet me heerlijk onder handen nemen. Dat deed zo’n deugd, dat ik na de kinesist nog even verder reed richting Carrefour, Zeeman en Loods 3, op zoek naar een stevig paar handschoenen voor Bart. Ik heb van die goeie warme gevonden, maar of Bart ze gaat willen dragen, blijft natuurlijk wel de vraag. Goh ja, anders zijn ze voor Wolf.

Toen was het tien over vier, en ik moest om half vijf Kobe weer ophalen van de muziekles. Naar huis rijden was te zot, want ik moet dan voorbij zijn les passeren, en vooral het fameuze kruispunt met de R4 over. Ik ging gewoon thuis komen en terug moeten rijden, redelijk idioot dus.

Dat betekende dat ik een kwartiertje over had, en ik ben dan maar een kijkje gaan nemen op het kerkhof van Evergem, dat ook naast de muziekschool ligt. Kerkhoven stralen rust uit, en nu ze volledig versierd zijn met bloemen, hebben ze nog iets extra.

Achteraan ligt een aantal graven met eeuwige concessie, maar de meeste zijn sterk verwaarloosd of zelfs volledig overwoekerd.

Enfin, tegen half vijf pikte ik Kobe op, en reed naar huis. Ik gaf mezelf een half uurtje respijt, en begon dan aan de twee cakes voor Merels verjaardag morgen. Ze wilde, net zoals vorig jaar, opnieuw twee kleuren cake, waarbij je dan een vlindertje verwisselt. We maakten samen het deeg, staken ze in de oven, maar pas rond half tien ’s avonds heb ik de cake nog in plakken gesneden, de vlindertjes gedaan, alles netjes stuk per stuk in een servetje gewikkeld, en ingepakt. Oh, en dan nog slingers opgehangen en zo, en haar cadeautjes klaargelegd.

IMG_3273

Ik ben doodop, maar wel bijzonder blij dat alles gelukt is!!

Hubris

Ik ben het stilaan zat om hier opgesloten te zitten, en toen een vriendin voorstelde om samen te gaan lunchen, twijfelde ik. Was dat wel een goed idee? Ik had nog nooit langer dan een kwartier deftig gezeten, maar bon, in de auto was 35 minuten me ook gelukt… Allez hup, deftig aangekleed, wat schmink op mijn toot, en hier een paar straten verder naar de Koe-Vert, waar het altijd in orde is. We gingen niet voor de daglunch, maar bestelden allebei een Italiaanse croque, zijnde met Italiaanse ham, mozzarella en pesto. Drie grote mooi bruingebrande driehoeken verschenen met een slaatje op ons bord, en intussen zat ik te wiebelen en te schuifelen op mijn stoel. De vriendin merkte op dat ik niet op mijn gemak zat, en zo zou je het inderdaad kunnen noemen. Niet dat ik echt veel pijn heb, maar de druk is immens, en dus kan ik niet goed zitten.

Enfin, een klein uurtje en een bijzonder gezellige babbel later lag ik opnieuw in mijn zetel, happy te wezen.

Om vijf uur moest Wolf dan naar de kinesist, en Merel, die zich verveelde, wilde mee. En ik, met mijn stomme kop, besloot dan maar om niet bij de kinesist te blijven, maar met Merel naar de Zeeman te rijden omdat haar kattendiadeem gebroken was. Helaas, ze hadden die niet meer binnen. We namen dan maar een rode mee, en nog wat sneakersokken voor Wolf, en waren net op tijd om Wolf weer op te pikken en naar huis te rijden.

Concreet betekende dat wel dat ik eigenlijk anderhalf uur ofwel had neergezeten, ofwel had rondgelopen, en dat was een beetje te veel van het goede.

Overmoedig dus: ’s avonds deed de rug gemeen pijn. Het is niet dat ik nog bang ben dat het er weer acuut zal inschieten momenteel, het is gewoon dat ik misselijk word na een tijdje door de voortdurende druk op mijn rug en heupen.

Liggen dus, en braaf zijn.

Blah.

Soit, als iemand aan een Zeeman passeert en voor 99 cent van die zwarte kattenoortjes op diadeem wil meebrengen: graag. Merel zal blij zijn.

Dry needling

Dat ik een goeie kinesistenpraktijk heb, dat wist ik al. Mijn nichtje is ongelofelijk gedreven in alles wat ze doet, en ze neemt dan ook enkel ook zo’n mensen aan.

Mijn rechterschouder is alweer een tijdje volledig verkrampt, mijn nek zit vast, en mijn ganse rechterarm doet pijn. Dat laatste heeft wellicht wel te maken met te veel aan mijn computer zitten en muizen, vooral dan door die fotoboeken. Typen is lang zo erg niet. Aangezien Wolf toch naar de kinesist moet voor zijn rug, ben ik telkens mee gegaan – ze werken met vijf, parallelle afspraken zijn dus perfect mogelijk – en heb die schouder en nek laten aanpakken, met duidelijke verbetering.

Nu kwam Annelies plots af met de vraag of ik bang was voor naalden. Euh, nee? En of ze dan dry needling mocht proberen? Euh, ja? Dry needling komt erop neer dat ze een hele dunne naald in de verkrampte spier steken tot op het trigger point, de knoop in die spier, waardoor die spier eerst nog extra verkrampt, en daarna loslaat. ’t Is een wetenschappelijk beproefde methode, maar ze is zeker niet pijnvrij, wel integendeel. Ze steken daarna de naald minuscule beetjes op en neer, zodat er telkens meer vezels losgemaakt worden.

Nu, Annelies stak de naald pijnloos in de schouder, tot ze op dat krampplekje kwam. Ja mijne goeien! Ik heb haar na een paar minuten moeten vragen om te stoppen, ik werd gewoon misselijk van de pijn. De schouder werd ook quasi onmiddellijk stijf, en is dat de hele avond en nacht gebleven. Maar ik moet wel toegeven: het hielp: de spier op zich was uiteindelijk een pak minder gespannen.

Dry needling dus. Ne mens leert al eens iets bij.

Een woensdag…

Sommige woensdagen, zeker na een gevuld weekend, zijn er om dingen aan te pakken. Het hangt er ook een beetje vanaf hoe tam ik ben, dat geef ik toe. Maar vandaag viel dus goed mee:

  • schoolwerk, met name onderzoekscompetenties
  • verse lasagne gemaakt. Veel werk, maar oh zo lekker!
  • klinken eindelijk gerepareerd. Ik weet niet wat het is in dit huis met de klinken, maar die rotdingen gaan dus om de vijf voeten kapot.
  • mysterie van het vermiste bibliotheekboek opgelost. We waren één van Merels boekjes kwijt. Iets wat op zich al vreemd is, want die boekjes worden uit de zak gehaald, voorgelezen bij het slapengaan, en gaan daarna opnieuw de zak in. Tsja. Maar er ontbrak dus eentje. De dame van de bib had het boekje al op een andere kaart gezet, zodat we nog eens extra konden zoeken, en dat deden we. Tot en met het vertrekken van Merels bed, want wie weet was het er achter gevallen. Niet dus.
    Ik ging vandaag naar de bibliotheek, en ik ging het dan maar vergoeden, zeker? Er zat intussen 2 euro boete op. Die betaalde ik netjes, en de dame (een andere dan de gewoonlijke) zette het boekje nog even op Kobes kaart om nog eens extra te kunnen zoeken. Maar ik was er intussen wel behoorlijk zeker van dat dat boek niet bij ons thuis lag. Ik ben dan samen met de dame in het rek gaan kijken, en jawel, daar zat het bewuste boek! Blijkbaar gewoon in de hele stapel niet gescand geraakt, maar wel terug in de bib gezet. Zullen wij wel zoeken, zeg! Enfin, probleem opgelost.
  • nieuwe broodrooster gekocht. Het oude beestje van destijds op Barts kot heeft eindelijk definitief de geest gegeven, met een spectaculaire groene vonk en het springen van de plombs. En gelukkig waren er net nu met vier sleuven van Brabantia met een actie in de Delhaize: 48 euro ipv. 109. We hebben nu dus een gróte broodrooster.
  • kinesist, voor Wolf en mezelf
  • een lezing over corruptie en omkoping in de Oudheid bijgewoond. Het was eigenlijk maar magertjes: gewoon de vaststelling dat er op basis van de teksten wel degelijk corruptie was, en dan het lezen van die teksten uit Egypte. Ik had gehoopt op een boeiende verteller, maar helaas was het iemand die per zin ongeveer vijf keer het woord ‘eigenlijk’ zei, wat zodanig opvallend was dat ik een beetje mijn focus verloor. Maar ik heb er nog steeds geen idee van op welke schaal die corruptie er was, en hoe het in Rome zat, want ze had het vooral over Egypte. Tsja.

IMG_2479

 

Kinesist

Wolf heeft een dikke maand geleden zijn rug bezeerd. Niks ernstigs, gewoon een verkeerde beweging bij de rugby, bij een nieuwe techniek. Ze leren namelijk de line-out, en daarbij moeten twee spelers een derde zo hoog mogelijk in de lucht steken, zodat die een ingeworpen bal kan pakken. Maar die middelste speler had er precies niet zoveel zin in, en hield zich slap, in plaats van zijn spieren op te spannen. Resultaat: je steekt precies een zware zak patatten in de lucht.

Enfin, Wolf had na de training gezegd dat zijn rug pijn deed, en ik zei dat het wel zou overgaan. Niet dus. Want na een week of drie klaagde hij er echt over, en begon het precies meer en meer pijn te doen. We zijn dan naar de dokter geweest, en die stelde vast wat ik vermoedde: niks aan het beendergestel of zijn ruggengraat, wel spier of pees. En dat zou ook gerust wel kunnen, gezien het feit dat hij nog steeds explosief aan het groeien is. Voorlopig even geen rugby of L.O.

Kinesist dus. Blijkbaar zit er effectief vanalles vast in die rug van hem, en zetten ze het los.

Simultaan ga ik ook naar de kinesist – ze werken er met vijf, dat kan dus – want bij mij is gans mijn rechterschouder vast. De trapezius zit verkrampt, waardoor gans mijn arm pijn doet, mijn nek, enfin, alles. De eerste keer heeft de kinesist enkel gewerkt op mijn nek, de volgende keer was het gans mijn schouder en rug. De derde keer heeft ze dan de pees en het aanhechtingspunt aan mijn schouder onder handen genomen: auw.

Maar we leven in de hoop dat het werkt.

Eerste vakantiedag

Voilà, de eerste zit er ook alweer op, en ’t was een goed gevulde, maar toch eentje zonder stress.

We sliepen uit, ik ging naar de kinesist en aansluitend boodschappen doen, er werd gekookt, nog wat ‘schermen’, en ik repte me met Wolf en Merel naar de autokeuring, nu er maar een paar auto’s stonden. Kobe zat intussen op een verjaardagsfeestje. Bij het terugkomen waren er Belgische donuts, waarvoor ik een welgemeende bedankt kreeg.

IMG_5073

En toen, toen begonnen we aan het vakantieproject voor dit jaar, “een kast per dag”, en werd op een half uur tijd Merels kast getransformeerd van de linkse versie naar de rechtse:

En ’s avonds, toen reed ik nog naar een gezellige verjaardagsdrink van Gwen. Bart haalde het niet, die zat veel te lang in een vergadering, en zag het daarna gewoon niet meer zitten. En uiteraard was er daar ook taart én voetbal.

Nog eens gelukkige verjaardag, Gwen!